Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III C 1670/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 listopada 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: stażysta Michalina Wawrowska

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2021 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko R. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego R. W. rzecz powoda Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 2.025 (dwóch tysięcy dwudziestu pięciu) złotych 81 (osiemdziesięciu jeden) groszy wraz z liczonymi w stosunku rocznym odsetkami ustawowymi:

- od kwoty 1.129 (jednego tysiąca stu dwudziestu dziewięciu) złotych i 14 (czternastu) groszy od dnia 26 lutego 2017 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 896 (ośmiuset dziewięćdziesięciu sześciu) złotych i 67 (sześćdziesięciu siedmiu) groszy od dnia 1 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego rzecz powoda kwotę 653 (sześciuset pięćdziesięciu trzech) złotych 64 (sześćdziesięciu czterech) groszy tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie na rzecz ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kuratora D. G. wynagrodzenie w kwocie 360 (trzystu sześćdziesięciu) złotych;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego R. W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 120 (stu dwudziestu) złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Małgorzata Janik-Białek

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 lutego 2018 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wniósł o zasądzenie od R. W. kwoty 3 872,66 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wyszczególnionych kwot i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. podniósł, że na podstawie umowy najmu numer (...) z dnia 28 stycznia 2016 roku wynajmował pozwanemu R. W. stojak hydrantowy z wodomierzem oraz dostarczał za jego pośrednictwem wodę dla celów budowlanych przy ul. (...) w S.. R. W. nie wywiązywał się z obowiązku zapłaty umówionego czynszu, wobec czego strona powodowa wypowiedziała umowę. Zadłużenie z tytułu czynszu najmu za okres od marca 2016 roku do września 2017 roku wynosi 2 025,81 złotych. Nadto obciążono R. W. obowiązkiem zapłaty kary umownej za zaginiony stojak hydrantowy w kwocie 1 846,85 złotych.

W dniu 22 maja 20218 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt III Nc 1080/18).

Odpis wydanego w sprawie nakazu zapłaty nie został pozwanemu skutecznie doręczony, ponieważ jego miejsce pobytu było nieznane.

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2019 roku referendarz sądowy uchylił wydany w sprawie nakaz zapłaty na podstawie przepisu art. 502 1 par. 1 k.p.c., a następnie zarządzeniem z dnia 7 maja 2021 roku Przewodniczący ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego R. W. kuratora w osobie pracownika Sądu D. G..

W odpowiedzi na pozew kurator wniósł o oddalenie powództwa, zasądzenie na rzecz R. W. kosztów procesu według norm przepisanych oraz o przyznanie kuratorowi wynagrodzenia wg norm przepisanych. Kurator podniósł, że strona powodowa nie wykazała zasadności żądania pozwu, ponieważ nie wiadomo z jakiego tytułu została wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 6 listopada 2018 roku. Nie wykazano również skuteczności złożenia oświadczenia woli w przedmiocie wypowiedzenia umowy, ponieważ pismo z dnia 22 sierpnia 2017 roku, jeżeli w ogóle zostało pozwanemu wysłane, zostało skierowane na nieaktualny adres. Nadto, w ocenie kuratora, powódka nie wykazała, aby ziściły się przesłanki uzasadniające obciążenie R. W. obowiązkiem zapłaty kary umownej z tytułu utraty stojaka hydrantowego z wodomierzem. Nie udowodniono bowiem, aby istotnie pozwany stojak ten utracił.

W piśmie z dnia 24 sierpnia 2021 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. podtrzymał żądanie pozwu podnosząc, że objęte żądaniem pozwu faktury zostały wystawione prawidłowo, zgodnie z zawartą pomiędzy stronami umową. Kwestionowana przez kuratora faktura, wystawiona w dniu 6 lipca 2016 roku, dotyczy czynszu najmu należnego powódce za maj 2016 roku. Uzasadnione było również obciążenia pozwanego obowiązkiem zapłaty kary umownej za utratę stojaka hydrantowego z wodomierzem. Przedmiotowy stojak został pozwanemu wydany i do dnia sporządzenia pisma powódka go nie odzyskała. Odnosząc się natomiast do zarzutu niewykazania faktu skutecznego złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy powódka podniosła, że oświadczenie woli w tym przedmiocie zostało pozwanemu przesłane listem poleconym na wskazany przez niego w umowie adres do korespondencji. Pozwany adresu tego nigdy nie aktualizował.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 stycznia 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. zawarła z R. W. umowę najmu stojaka hydrantowego z wodomierzem o średnicy: DN 40, o wartości:

- stojaka 500 złotych + VAT,

- wodomierza 250,75 złotych + VAT.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony od dnia 28 stycznia 2016 roku.

Zgodnie z postanowieniem par. 3 z tytułu najmu stojaka hydrantowego z wodomierzem R. W. zobowiązany był płacić czynsz w wysokości określonej cennikiem usług wykonywanych przez Gospodarkę Wodomierzową wynajmującego. Na dzień zawarcia umowy stawka czynszu wynosi 3 złote za dobę netto + VAT. Czynsz najmu płatny był na podstawie faktury VAT wystawianej przez wynajmującego z upływem każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie 14 dni od daty otrzymania faktury, w kasie wynajmującego lub przelewem na wskazany numer rachunku bankowego.

Zgodnie z postanowieniem par. 5 umowy najemca zobowiązany był do używania stojaka hydrantowego z wodomierzem zgodnie z jego przeznaczeniem w sposób wyłączający nadmierne zużycie albo uszkodzenia.

Zgodnie z postanowieniem par. 7 litera a umowy najemca zobowiązany był do zapłaty kary umownej w przypadku utraty stojaka hydrantowego z wodomierzem w wysokości równej dwukrotnej ich wartości ustalonej w par. 2 pkt 1 umowy.

Zgodnie z postanowieniem par. 8 umowy najemca zobowiązany był po wygaśnięciu umowy zwrócić do (...) Wodomierzowej wynajmującego przy ul. (...) stojak hydrantowy z wodomierzem w stanie niepogorszonym ponad normalne zużycie. Wydanie i odbiór stojaka hydrantowego z wodomierzem potwierdza się dokumentem pisemnym (karta robocza).

Zgodnie z postanowieniem par. 9 ust. 1 umowy każda ze stron może rozwiązać umowę za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

W treści umowy najmu R. W. wskazał następujący adres dla korespondencji: ul. (...), (...)-(...) M..

Dowód:

- wniosek o wydzierżawienie stojaka k. 11,

- umowa najmu k. 9 – 10.

W dniu 31 marca 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 kwietnia 2016 roku.

W dniu 30 kwietnia 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 110,70 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 16 maja 2016 roku.

W dniu 30 czerwca 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 110,70 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 lipca 2016 roku.

W dniu 6 lipca 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 20 lipca 2016 roku. Faktura ta dotyczy czynszu najmu za maj 2016 roku.

W dniu 31 lipca 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 16 sierpnia 2016 roku.

W dniu 31 sierpnia 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 września 2016 roku.

W dniu 30 września 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 110,70 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 października 2016 roku.

W dniu 31 października 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 listopada 2016 roku.

W dniu 30 listopada 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 110,70 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 grudnia 2016 roku.

W dniu 30 grudnia 2016 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 13 stycznia 2017 roku.

W dniu 31 stycznia 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 lutego 2017 roku.

W dniu 28 lutego 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 103,32 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 marca 2017 roku.

W dniu 31 marca 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 kwietnia 2017 roku.

W dniu 28 kwietnia 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 110,70 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 12 maja 2017 roku.

W dniu 31 maja 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 czerwca 2017 roku.

W dniu 30 czerwca 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 110,70 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 lipca 2017 roku.

W dniu 31 lipca 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 sierpnia 2017 roku.

W dniu 31 sierpnia 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 114,39 złotych brutto tytułem czynszu najmu stojaka hydrantowego. Termin płatności oznaczono na 14 września 2017 roku.

Dowód:

- faktury VAT k. 12 – 29,

- zestawienie wystawionych faktur k. 150,

- zeznania świadka A. D. k. 187

W piśmie z dnia 22 sierpnia 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. oświadczył, że wypowiada z dniem 23 sierpnia 2017 roku umowę najmu z dnia 28 stycznia 2016 roku z powodu zadłużenia w opłatach z tytułu czynszu najmu. W związku z powyższym wezwano R. W. do zwrotu stojaka hydrantowego w terminie 14 dni od daty wypowiedzenia, tj. do dnia 6 września 2017 rok wskazując, iż w tym celu należy zlecić demontaż stojaka hydrantowego do Wydziału Pogotowia (...).-K., pod wskazanym w piśmie numerem telefonu. W przypadku nieprzekazania stojaka hydrantowego w ww. terminie, zostanie podjęte postępowanie zgodne z par. 7 pkt 1 umowy.

Powyższe pismo zostało wysłane R. W. na adres: ul. (...), (...)-(...) M. listem poleconym.

Dowód:

- pismo z dnia 22.08.2017 r. k. 31,

- wyciąg z książki nadawczej k. 151 – 152.

R. W. nie zwrócił stojaka z hydrantem.

Dowód:

- zeznania świadka A. D. k. 187 – 188,

- zeznania świadka J. L. k. 188.

W dniu 11 września 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił na rzecz R. W. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1 846,85 złotych brutto tytułem „za zaginiony stojak z wodom”. Termin płatności oznaczono na 25 września 2017 roku.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 30.

Pismem z dnia 1 lutego 2017 roku Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wezwał R. W. do zapłaty kwoty 1 129,14 złotych tytułem czynszu najmu za okres od marca 2016 roku do grudnia 2016 roku oraz kwoty 10 złotych tytułem opłaty za ponaglenie, w terminie 5 dni od otrzymania wezwania.

Wezwanie do zapłaty, skierowane na adres: ul. (...), (...)-(...) M., zostało odebrane przez R. W. osobiście w dniu 20 lutego 2017 roku.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 01.02.2017 r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 32 – 33.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części co do kwoty 2 025,81 złotych i odsetek ustawowych, liczonych w stosunku rocznym, od kwot:

- 1 129,14 złotych od dnia 26 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

- 896,67 złotych od dnia 1 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty.

Sprawa niniejsza, z uwagi na fakt wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym przed dniem 7 listopada 2019 roku, podlega rozpoznaniu na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu przed zmianą dokonaną ustawą z dnia 4 lipca 2019 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 roku, poz. 1469 ze zm.).

Powódka wywodzi roszczenie z umowy najmu, na podstawie której oddała najemcy – pozwanemu R. W. stojak hydrantowy z wodomierzem, a pozwany zobowiązał się uiszczać miesięczny czynsz najmu, a po wygaśnięciu umowy – zwrócić stojak hydrantowy z wodomierzem w stanie niepogorszonym.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 659 par. 1 k.c. oraz art. 483 par. 1 i 2 k.c. i 484 par. 1 k.c.

Przepis art. 659 par. 1 k.c. stanowi, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zgodnie z art. 483 par. 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Zgodnie z par. 2 tego przepisu dłużnik nie może bez zgody wierzyciela zwolnić się z zobowiązania przez zapłatę kary umownej. Przepis art. 484 par. 1 k.c. stanowi, że w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły.

Kurator reprezentujący stronę pozwaną nie zaprzeczył, że pozwanego łączyła z powódką umowa najmu numer (...) z dnia 28 stycznia 2016 roku, a także że na jej podstawie pozwanemu został oddany do używania przez czas nieoznaczony stojak hydrantowy z wodomierzem. Nie przeczył również, że pozwany zobligowany był do uiszczania miesięcznego czynszu najmu, którego stawka wynosiła, zgodnie z postanowieniem par. 3 umowy 3 złote za dobę netto powiększoną o podatek od towarów i usług, zgodnie z treścią wystawianych przez wynajmującego faktur VAT.

Kurator podniósł, że strona powodowa nie wykazała zasadności żądania pozwu co do wysokości, ponieważ w świetle treści umowy najmu i wynikającego z niej obowiązku wystawiania faktur z upływem każdego miesiąca, nie wiadomo faktycznie z jakiego tytułu została wystawiona w dniu 6 lipca 2016 roku faktura VAT numer (...).

Powódka wyjaśniła, że faktura ta została wystawiona tytułem czynszu najmu za miesiąc maj 2016 roku. Wystawienie faktury dokumentującej wysokość czynszu najmu za ten miesiąc dopiero w dniu 6 lipca 2016 roku wynika z tego, że pracownik powoda odpowiedzialny za wystawianie tego rodzaju dokumentów, zapomniał o wystawieniu faktury we właściwym czasie, tj. na koniec maja 2016 roku. Dokument ten wystawił dopiero w dniu 6 lipca 2016 roku, oznaczając tytuł wystawienia „za wynajem stojaka hydrantowego” i termin płatności na 20 lipca 2016 roku. Stanowisko strony powodowej znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka A. D., do którego obowiązków należało wystawianie faktur, a który zeznał, że na skutek jego omyłki nie doszło do wystawienia faktury za jeden miesiąc – maj 2016 roku, w terminie wynikającym z umowy. Faktura ta została wystawiona w terminie późniejszym. Kurator nie zaprzeczył prawdziwości zeznań świadka w tym przedmiocie ani nie zaoferował żadnego dowodu, który podważałby zeznania tego świadka. Sąd uznał zatem zeznania świadka za wiarygodne i przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie i na ich podstawie ustalił, zgodnie z twierdzeniami strony powodowej, że faktura VAT numer (...) dokumentuje wysokość czynszu najmu za maj 2016 roku.

Nieuzasadniony okazał się również zarzut kuratora dotyczący braku skuteczności wypowiedzenia umowy najmu.

Oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy zostało złożone pozwanemu pismem z dnia 22 sierpnia 2017 roku. Przesyłka zawierająca przedmiotowe pismo została wysłana listem poleconym na adres dla korespondencji wskazany przez pozwanego w umowie, tj. ul. (...), (...)-(...) M., na dowód czego powódka złożyła wyciąg z prowadzonej książki nadawczej, w treści której odnotowano fakt wysłania korespondencji. Zgodnie z treścią przepisu art. 61 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Dojście oświadczenia woli do adresata w taki sposób, by mógł on zapoznać się z jego treścią w rozumieniu cytowanego przepisu, polega na stworzeniu przez składającego takiej sytuacji, w której adresat oświadczenia może zapoznać się z nim w zwykłym toku czynności, rzeczywiste zapoznanie się nie ma natomiast znaczenia. Nadanie listu poleconego (przesyłki rejestrowanej) obejmującego oświadczenie woli pozwala przyjąć w drodze domniemania faktycznego, że jego adresat mógł zapoznać się z jego treścią, co oczywiście nie wyklucza dowodzenia, że w konkretnym przypadku było inaczej ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 marca 2010 roku, II CSK 454/09). Fakt, że pozwany w dacie wysłania oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy nie był zameldowany pod adresem, na który skierowano korespondencję, nie obala domniemania, że mógł się zapoznać z korespondencją kierowaną na ten adres. Pozwany, pomimo sprzedaży nieruchomości, osobiście odebrał wezwanie do zapłaty z dnia 1 lutego 2017 roku. Zapewnił sobie zatem możliwość odbierania korespondencji pod tym adresem. Nadto nie poinformował powódki o zmianie adresu do korespondencji. Powódka wykazała zatem za pomocą wyciągu z książki nadawczej, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy - pismo z dnia 22 sierpnia 2017 roku zostało wysłane listem poleconym, co pozwala na przyjęcie, w drodze domniemania faktycznego, że pozwany mógł się zapoznać z jego treścią, a zatem, że oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy zostało złożone skutecznie i że umowa uległa rozwiązaniu.

Materiał dowodowy sprawy nie dal jednak podstaw do ustalenia, że zostały spełnione przesłanki uzasadniające obciążenie pozwanego obowiązkiem zapłaty kary umownej za utracenie stojaka hydrantowego z wodomierzem.

Przesłanką roszczenia o karę umowną jest niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania będące następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiada. Jak wynika z treści postanowienia par. 7 litera a umowy obowiązek zapłaty kary umownej został zastrzeżony na wypadek utraty stojaka hydrantowego z wodomierzem w wysokości równej dwukrotnej ich wartości ustalonej w par. 2 pkt 1 umowy.

Powódka podniosła, że roszczenie o zapłatę kary umownej wywodzi z faktu, że po rozwiązaniu umowy najmu na skutek jej wypowiedzenia, nie został odnotowany fakt zwrócenia przez niego wynajętego mu stojaka hydrantowego z wodomierzem. W świetle treści łączącej strony umowy przesłanką naliczenia kary umownej jest fakt utraty przedmiotu najmu przez pozwanego w czasie trwania umowy, a nie fakt jego niezwrócenia stronie powodowej po rozwiązaniu umowy najmu. Strona powodowa winna zatem wykazać, stosowanie do treści przepisu art. 6 k.c., że pozwany utracił wynajęty mu stojak hydrantowy z wodomierzem. W ocenie Sądu fakt niezwrócenia przedmiotu najmu nie może być uznany za równoznaczny z jego utratą przez pozwanego. Pojęcie utraty czegoś oznacza zostać pozbawionym czegoś. Powódka zaś nie wykazała, aby pozwany został pozbawiony wynajętego mu stojaka hydrantowego z wodomierzem. Wykazała jedynie, że pozwany nie wywiązał się z wynikającego z umowy obowiązku zwrócenia przedmiotu najmu po rozwiązaniu umowy. Nie wykazała natomiast, że fakt, iż pozwany nie go zwrócił w terminie zakreślonym w piśmie z dnia 22 sierpnia 2017 roku, wynika z tego, że pozwany przedmiot ten utracił. Tym samym żądanie zapłaty kary umownej należy uznać za nieuzasadnione.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo w części co do żądania zapłaty czynszu najmu w kwocie 2 025,81 złotych, zgodnie z treścią wystawionych przez stronę powodową faktur VAT wraz z odsetkami ustawowymi, liczonymi w stosunku rocznym od kwot:

- 1 129,14 złotych od dnia 26 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

- 896,67 złotych od dnia 1 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty

i oddalił powództwo w pozostałym zakresie, tj. co do: żądania zapłaty kary umownej w kwocie 1 846,85 złotych oraz co do odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od kwoty 1 129,14 złotych za okres od wskazanego w fakturach terminu płatności do dnia 25 lutego 2017 roku i od kwoty 896,67 złotych za okres od wskazanego w fakturach terminu płatności do dnia 31 maja 2021 roku.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02).

Z treści załączonych do pozwu faktur VAT wynika, że strona powodowa wystawiała fakturę w ostatnim dniu miesiąca i oznaczała termin zapłaty na 14 dzień kolejnego miesiąca. Powódka domagała się zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia następnego po terminie płatności wskazanym w fakturze. W ocenie Sądu żądanie to nie jest uzasadnione w świetle treści umowy. Jak wynika z postanowienia par. 3 ust. 3 umowy, pozwany zobowiązany był do uiszczania czynszu najmu w terminie 14 dni od dnia otrzymania faktury. Strona powodowa nie wykazała, aby do oznaczonego w fakturze terminu płatności doręczyła pozwanemu fakturę oraz aby od dnia jej doręczenia do dnia terminu płatności upłynęło 14 dni. Dlatego też Sąd przyjął, że roszczenie o zapłatę należności z tytułu czynszu najmu stało się wymagalne niezwłocznie po wezwaniu do zapłaty.

Wezwanie do zapłaty czynszu najmu za okres od marca 2016 roku do grudnia 2016 roku w łącznej kwocie 1 129,14 złotych zostało skierowane do pozwanego pismem z dnia 1 lutego 2017 roku, w którym zakreślono termin zapłaty na 5 dni od otrzymania pisma. Pozwany odebrał wezwanie do zapłaty osobiście w dniu 20 lipca 2017 roku, a zatem winien dokonać zapłaty w terminie do dnia 25 lutego 2017 roku, a skoro tego nie uczynił, to od dnia następnego pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia naliczenie odsetek z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia 26 lutego 2017 roku.

W odniesieniu natomiast do zapłaty czynszu najmu za okres od stycznia 2017 roku sierpnia 2017 roku w kwocie 869,67 złotych skutek w postaci powstania obowiązku zapłaty wywołało dopiero doręczenie odpisu pozwu wraz z odpisem załączników (faktur) kuratorowi ustanowionemu w toku niniejszego postępowania celem zastępowania pozwanego, którego miejsce pobytu nie jest znane. Odpis pozwu wraz z odpisem załączników został doręczony kuratorowi w dniu 31 maja 2021 roku (k. 191 akt sprawy). Pozwany winien dokonać zapłaty kwoty 869,67 złotych niezwłocznie, a skoro tego nie uczynił, to od dnia następnego pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia naliczenie odsetek z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia 1 czerwca 2021 roku.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zaoferowanych przez stronę powodową, których prawdziwość i wiarygodność nie została skutecznie zaprzeczona oraz na podstawie zeznań świadków A. D. i J. L., które Sąd uznał za wiarygodne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powódka poniosła następujące koszty procesu: 100 złotych tytułem opłaty od pozwu, 240 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora, 900 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego zgodnie z par. 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 roku, poz. 265) oraz 17 złotych tytułem opłaty kancelaryjnej za złożenie dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 1 257 złotych.

Pozwany nie poniósł żadnych kosztów procesu.

Żądanie pozwu zostało uwzględnione w zakresie kwoty stanowiącej 52 % dochodzonego roszczenia, wobec czego pozwany winien zwrócić powodowi kwotę stanowiącą 52% poniesionych przez niego kosztów procesu, tj. kwotę 653,64 złotych (1 257 zł x 52% = 653,64 zł) i taka kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie III wyroku.

W punkcie IV wyroku Sąd przyznał kuratorowi D. G. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie wynagrodzenie w kwocie 360 złotych, zgodnie z przepisem par. 1 ust. 1 Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 roku, poz. 536). Przepis ten stanowi, że wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej "kuratorem", ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 5 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Zgodnie z par. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz.1800 ze zm.) przy wartości sprawy powyżej 1 500 złotych do 5 000 złotych wynosi 900 złotych. Należne kuratorowi wynagrodzenie wynosi zatem 40% kwoty 900 złotych, tj. 360 złotych.

O nieuiszczonych kosztach sądowych obejmujących kwotę 120 złotych tytułem części należnego kuratorowi wynagrodzenia, które zostanie wyłożone przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 755 ze zm.). Zważywszy, że przy rozstrzyganiu o obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należy stosować zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami tymi należało obciążyć pozwanego.

W powołaniu powyższej argumentacji orzeczono jak w sentencji.

SSR Małgorzata Janik-Białek