Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał A. B. prawo do zasiłku macierzyńskiego od podstawy wymiaru 6.276,70 zł. W uzasadnieniu podniesiono, iż podlega ona ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 2 grudnia 2019r. Podstawa wymiaru została ustalona z uwzględnieniem przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za okres od stycznia 2020r. do maja 2020r. Ponieważ nieprzerwany okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu był krótszy niż 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, to podstawa wymiaru została ustalona wg następujących zasad: przeciętna miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej podstawy za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie zasiłku wynosi 673,06 zł; przeciętna miesięczna kwota zadeklarowana jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej podstawy za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie zasiłku wynosi 9.606,24 zł; liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia chorobowego z aktualnego i poprzedniego tytułu wynosi 7; 1/12 przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe w częśći przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej kwoty za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie zasiłku, po pomnożeniu przez liczbę pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia wynosi 5.603,64 zł; suma wymienionych wyżej kwot wynosi 6.276,70 zł.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt X U 996/20 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na skutek odwołania A. B. od powyższej decyzji , oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie zaskarżył w całości pełnomocnik wnioskodawczyni

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. naruszenie art.48 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz.U. z 2020 r. , poz.870) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie ,że do pełnych miesięcy kalendarzowych aktualnego tytułu ubezpieczeń można doliczyć pełne miesiące kalendarzowe jednego poprzedniego tytułu ubezpieczeń podczas gdy wykładnia systemowa art.48 ust.2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa tj. z uwzględnieniem treści art.48 ust. 1 tejże ustawy oraz wykładnia celowościowa tych przepisów z uwzględnieniem społeczno – gospodarczego przeznaczenia tych przepisów oraz z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego prowadzą do wniosku ,że ustalając podstawę wymiaru zasiłku chorobowego należy uwzględnić zadeklarowaną podstawę wymiaru z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc , w którym powstała niezdolność do pracy , od której to podstawy opłacane były składki na ubezpieczenie chorobowe , a do aktualnego tytułu ubezpieczenia doliczyć należy poprzedzające go tytuły ubezpieczenia pod warunkiem ,że przerwy pomiędzy kolejnymi tytułami nie przekraczają 30 dni od ustania poprzedniego tytułu.

2. naruszenie przepisu prawa procesowego , które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy , polegające na zastosowaniu art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i oddalenie odwołania pomimo nierozpoznania istoty postawionego w odwołaniu zarzutu.

Mając powyższe na uwadze pełnomocnik skarżącej wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie podstawy wymiaru przyznanego odwołującej zasiłku macierzyńskiego w kwocie 10 279,30 zł oraz o zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz A. B. zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi, rozpoznając apelację wnioskodawczyni zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 374 k.p.c.

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zgodnie z ustawowo przyznaną kompetencją w wypadkach wskazanych w art. 387 § 2 ¹ KPC Sąd odwoławczy sporządza pisemne uzasadnienie orzeczenia w sposób uproszczony i może odstąpić od szczegółowego przedstawienia podstawy faktycznej, czy też wyczerpującej prezentacji oceny prawnej. Sąd Okręgowy w Łodzi podziela w całości i przyjmuje za własne prawidłowo poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jako znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak również akceptuje dokonaną przez tenże Sąd prawidłową ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego bez konieczności ponownego przytaczania (art. 387 § 2 ¹ KPC). W ocenie Sądu odwoławczego zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe i nie narusza dyspozycji powołanych przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego i procesowego.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie.

Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97 – OSNAP 1998 nr 9, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143). Zgodnie bowiem z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku w sprawie V CSK 37/07, surowsze wymagania odnośnie do oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd I instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok Sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji jako własne.

W odniesieniu do podniesionego przez skarżącą zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 48a ust.2 ustawy zasiłkowej , poprzez jego błędną wykładnię, wskazać należy ,że jest on niezasadny. Wbrew twierdzeniom skarżącej , organ rentowy określając w treści zaskarżonej decyzji podstawę wymiaru służącą do ustalenia zasiłku macierzyńskiego , zasadnie nie uwzględnił okresu podlegania przez wnioskodawczynię ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy zlecenia z (...) przy Stowarzyszeniu Hospicjum (...) skoro podjęcie działalności gospodarczej przez wnioskodawczynię nastąpiło po upływie 30 dni od dnia zakończenia tego okresu oraz zasadnie uwzględnił okres podlegania przez wnioskodawczynię ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy zlecenia z Centrum Medycznym (...) skoro okres ten zakończył się z dniem 30 listopada 2019 r. Na marginesie Sąd Okręgowy pragnie jednocześnie zaznaczyć ,że na podstawie wskazanego przepisu nie istnieje możliwość doliczania poprzednich , a następujących po sobie okresów ubezpieczenia , choćby przerwa między nimi nie przekraczała 30 dni , skoro ustawodawca w jednoznaczny sposób pozwala doliczać jedynie te okresy , które zakończyły się w okresie nie dłuższym niż 30 dni od aktualnego tytułu do ubezpieczeń.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego i przedstawionych wyżej okoliczności, zaskarżony wyrok Sądu I instancji należało uznać za prawidłowy. Sąd I instancji przeprowadził w sprawie należycie postępowanie dowodowe, z którego wyprowadził słuszne wnioski, a w konsekwencji wydał wyrok zgodny z obowiązującymi przepisami prawa.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

S.B.