Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 1264/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Bożena Grubba

Sędziowie:

SA Iwona Krzeczowska - Lasoń

SO del. Tomasz Koronowski (spr.)

Protokolant:

sekr. sądowy Katarzyna Kręska

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2019 r. w Gdańsku

sprawy H. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość kapitału początkowego i o wysokość emerytury

na skutek apelacji H. T.

od wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 czerwca 2018 r., sygn. akt IV U 74/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od H. T. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. kwotę 240,00 (dwieście czterdzieści 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

SSA Iwona Krzeczowska - Lasoń SSA Bożena Grubba SSO del. Tomasz Koronowski

Sygn. akt III AUa 1264/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 stycznia 2018r, znak (...), pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. podjął od dnia 1 października 2017r. wypłatę emerytury ubezpieczonego H. T., ustalając jej wysokość na kwotę 2 370,52 zł.
Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego – 495 912,76 zł i średnie dalsze trwanie życia – 209,20 m-cy. Jednocześnie przyjęto zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenia społeczne rolników przez 6 lat
i 9 m-cy w kwocie 63,11 zł.

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony wywodził, że organ rentowy przyjął, iż ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą od 1 listopada 1987r. do 31 grudnia 1989r.,
a faktycznie działalność tę ubezpieczony prowadził do 17 lutego 1992r. Ponadto ubezpieczony podniósł, że w okresie zatrudnienia w N. K. był na eksporcie w Libii od 26 marca 1985r. do 26 marca 1986r. i jego faktyczne zarobki osiągane w tym czasie powinny być uwzględnione przy ustalaniu wysokości świadczenia emerytalnego. Ubezpieczony wniósł o przeliczenie wysokości emerytury.Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie wywodząc, że okoliczności podnoszone w odwołaniu mogą ewentualnie decyzji o ustaleniu kapitału początkowego z dnia 4 października 2017r., od której jednak ubezpieczony się nie odwołał. Organ rentowy podniósł, że za okres pracy w N. K. przyjęto wynagrodzenia wskazane przez pracodawcę w druku Rp-7, za okres pracy na eksporcie przyjęto wskazane przez pracodawcę wynagrodzenie zastępcze. Ponadto organ rentowy podniósł, że z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ubezpieczony opłacał składki na ubezpieczenia społeczne do końca 1989r. i tylko do tego momentu okres prowadzenia działalności gospodarczej został uwzględniony.

Na rozprawie przed Sądem I instancji ubezpieczony wniósł dodatkowo o doliczenie
do wysokości emerytury 20% dodatku za to, że przeszedł na emeryturę w wieku 66 lat.

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2018r., sygn. akt IV U 74/18, Sąd Okręgowy we Włocławku oddalił odwołanie. Sąd ten oparł się na następujących ustaleniach i wnioskach:

H. T. urodził się dnia (...)

Dnia 21 sierpnia 2017r. złożył wniosek o ustalenie kapitału początkowego. Od 1 września 1966r. do 31 maja 1970r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) Zakładach (...). Następnie od 11 czerwca 1970r. do 1 sierpnia 1970r. zatrudniony był
w (...)we W.. Od 7 sierpnia 1970r. do 3 czerwca 1972r. ubezpieczony pracował w (...). Od 20 czerwca 1972r. do 23 września 1972r. ubezpieczony pracował w (...) w Ł.. Od 2 października 1972r. do 14 maja 1986r. ubezpieczony pracował w (...) Ubezpieczony złożył druki Rp-7 obejmujące wynagrodzenia w z okresu zatrudnienia w N., w tym za okresy od 1 stycznia 1980r.
do 17 czerwca 980r. i od 1 kwietnia 1985r. do 1 grudnia 1985r., tj. pracy na eksporcie, wskazujące wynagrodzenia zastępcze. Za okres od 1 listopada 1987r. do 31 rudnia 1989r. ubezpieczony opłacał składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Decyzją z dnia 4 października 2017r. organ rentowy ustalił kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999r. w kwocie 132.775,61 zł, przyjmując za udowodnione 21 lat, 9 m-cy i 7 dni okresów składkowych i ustalając wskaźnik podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 119,96%. Za okresy zatrudnienia, za które ubezpieczony nie wykazał wysokości osiąganych wynagrodzeń przyjęto wynagrodzenie minimalne. W aktach kapitału początkowego brak dowodu doręczenia ubezpieczonemu powyższej decyzji.

Od 2 listopada 1987r. ubezpieczony rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, którą kontynuował do 31 marca 1992r. Jednak w dniu 30 marca 1990r. złożył w organie rentowym wniosek o wykreślenie go z ZUS z powodu likwidacji działalności
od dnia 1 stycznia 1990r. Pismem z dnia 30 marca 1990r. organ rentowy powiadomił ubezpieczonego o wyłączeniu z ubezpieczenia społecznego z dniem 31 grudnia 1989r. Ubezpieczony opłacił składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za okres od 2 listopada 1987r. do 31 grudnia 1989r.

Dnia 13 października 2017r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 30 listopada 2017r. przyznano ubezpieczonemu prawo do emerytury od 1 października 2017r. Do ustalenia wysokości świadczenia organ rentowy przyjął kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego – 495.9102,76 zł oraz średnie dalsze trwanie życia – 209,20 m-cy. Wysokość emerytury wyniosła 2.370,52 zł. Do tak ustalonego świadczenia doliczono zwiększenie w tytułu opłacania składek na ubezpieczenia społeczne rolników w kwocie 63,11 zł. Wypłata świadczenia została zawieszona z uwagi na pobierania świadczenia z KRUS.
Od decyzji powyższej ubezpieczonych nie odwołał się do Sądu, natomiast pismem z dnia
18 grudnia 2017r. wniósł do organu rentowego o wyjaśnienie, które okresy pracy zostały mu zaliczone do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz emerytury. Jednocześnie ubezpieczony zrezygnował z pobierania świadczenia w KRUS. Wobec powyższego ZUS Oddział w T. wydał zaskarżoną decyzję z 15 stycznia 2018r., którą to decyzją podjął wypłatę świadczenia w wysokości ustalonej jak w decyzji pierwotnej.

Na wstępie rozważań Sąd Okręgowy zaznaczył, że zarówno z treści odwołania jak i wyjaśnieni złożonych na rozprawie wynika, że ubezpieczony nie zgadza się z ustaloną kwotą kapitału początkowego, która następnie stanowiła podstawę do ustalenia wysokości emerytury. Z uwagi na to, że organ rentowy nie wykazał, czy i kiedy doręczył ubezpieczonemu decyzję z dnia 4 października 2017r., a sam ubezpieczony nie był w stanie jednoznacznie potwierdzić, że decyzję tę otrzymał, Sąd I instancji przyjął, że odwołanie obejmuje zarówno decyzję kapitałową z dnia 4 października 2017r., jak i decyzję z 15 stycznia 2018r. o podjęciu wypłaty świadczenia w określonej wysokości.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił przede wszystkim na podstawie dokumentów zgromadzonych a aktach kapitału podatkowego, aktach emerytalnych i aktach organu rentowego obejmujących ubezpieczenie H. T. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Tak ustalony stan faktyczny był w zasadzie bezsporny pomiędzy stronami,
z wyjątkiem daty zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej przecz ubezpieczonego. Ubezpieczony dowodził bowiem, że działalność tę prowadził do 31 marca 1992r. Okoliczność powyższa okazała się finalnie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Następnie Sąd I instancji przywołał art. 174 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2018r. poz. 1270
ze zmianami; dalej: ustawa emerytalna), który stanowi, że przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6; wskazany art. 6 ust. 1 wskazuje natomiast, że okresami składkowymi są m.in. okresy ubezpieczenia. Definicje okresu ubezpieczenia zawiera natomiast przepis art. 4 pkt 5 stanowiąc, że okres ubezpieczenia to okres opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Przenosząc powyższe na realia przedmiotowej sprawy, Sąd Okręgowy wskazał,
że do wysokości kapitału początkowego a tym samym do wysokości emerytury, mogą być zaliczone jako okresy składkowe tylko te okresy prowadzenia działalności gospodarczej,
za które opłacono składki na ubezpieczenia społeczne. Tym samym bez znaczenia pozostają twierdzenia ubezpieczonego i złożone przez niego dokumenty w postaci wypowiedzenia umowy z kontrahentem, iż faktycznie działalność gospodarczą prowadził on do marca 1992r. Zostało mianowicie wykazane bezspornie, że ubezpieczony w tytułu prowadzonej działalności gospodarczej opłacił składki tylko do 31 grudnia 1989r. po czym poinformował organ rentowy, prawdopodobnie w celu uniknięcia obciążeń finansowych i dalszego zadłużania się,
iż działalność gospodarczą zlikwidował z końcem 1989r. Z tym dniem został wyłączony
z ubezpieczeń społecznych. Skoro ubezpieczony w 1990r. zdecydował się wprowadzić organ rentowy w błąd co do faktu prowadzonej działalności gospodarczej, to nie może obecnie domagać się zaliczenia tego okresu do uprawnień emerytalnych, chyba że opłaciłby zaległe składki wraz należnymi odsetkami.

Brak jest także podstaw do uwzględnienia w wysokości kapitału początkowego, a tym samym wysokości emerytury, kwot wynagrodzenia ubezpieczonego osiąganego podczas pracy na eksporcie w Libii. Niewątpliwie ubezpieczony był wówczas pracownikiem polskiej firmy (...), jednakże składki na ubezpieczenia społeczne za okres pracy na eksporcie nie były ustalane i opłacane w zależności od wynagrodzenia osiąganego w Libii. Dlatego słusznie organ rentowy przyjął do ustalenia wysokości wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego wynagrodzenia zastępcze wskazane przez pracodawcę, tj. wynagrodzenia osiągane w tym samym czasie przez pracownika zatrudnionego w Polsce za stanowisku tożsamym ze stanowiskiem ubezpieczonego. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, a zgodnie z ust. 1 tego przepisu podstawę wymiaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego.

Co do żądania ubezpieczonego przyznania 20% dodatku do emerytury to ubezpieczony nie wskazał podstawy prawnej takiego żądania, a Sądowi Okręgowemu nie jest znany przepis ustawy emerytalnej, który taki dodatek przewiduje.

Podsumowując, Sąd I instancji uznał, że obie zaskarżone decyzje organu rentowego są prawidłowe i nie znalazł podstaw do ich zmiany i ukształtowania wysokości emerytury ubezpieczonego w sposób odmienny. Wobec powyższego, na podstawie art. 477 14 § 1 kpc odwołanie zostało oddalone.

W apelacji od opisanego wyroku ubezpieczony zaskarżył go w całości, zarzucając mu:

– naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 233 kpc w zw. z art. 227 w zw. z art. 232 kpc, polegające na zaniechaniu zgromadzenia pełnego materiału dowodowego i przeprowadzenia wszystkich niezbędnych dowodów, w tym dowodów z urzędu w postaci m. in. zwrócenia się do pracodawcy ubezpieczonego (...) o nadesłanie list płac dotyczących ubezpieczonego za okres pracy na budowie eksportowej w Libii w okresie od 26 marca 1985r. do 26 marca 1986r., z których będzie wynikać wysokość wynagrodzenia faktycznie otrzymywanego przez ubezpieczonego, które powinno być uwzględnione przy ustaleniu podstawy wymiaru przyznanej emerytury (kapitału początkowego) jak również zaniechanie dopuszczenia dowodu
z opinii biegłego z zakresu księgowości celem wyliczenia wysokości kapitału początkowego
i zweryfikowania wyliczenia dokonanego przez organ rentowy, a to wobec kwestionowania przez ubezpieczonego prawidłowości takiego wyliczenia;

– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że organ rentowy w sposób prawidłowy wyliczył wysokość kapitału początkowego oraz wskaźnik podstawy wymiaru kapitału stanowiącego podstawę ustalenia wysokości przyznanej ubezpieczonemu emerytury, pomimo iż: nie zebrano pełnego materiału dowodowego pozwalającego na ocenę prawidłowości jego wyliczenia dokonanego przez organ rentowy; nadto wobec nie uwzględnienia przez organ rentowy przy wyliczeniu kapitału początkowego wynagrodzenia faktycznie otrzymywanego przez ubezpieczonego na budowie eksportowej w latach 1985-1986.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, ubezpieczony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy we Włocławku, ewentualnie o orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez ponowne ustalenie kapitału początkowego, a ponadto o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu stanowiska wywodzono po pierwsze, że Sąd Okręgowy nie dysponował pełnym materiałem dowodowym, który pozwalałby na wydanie rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Ubezpieczony we wniesionym osobiście odwołaniu kwestionował wyliczoną przez organ rentowy wysokość kapitału początkowego i nieuwzględnienie przy jego obliczaniu wysokości rzeczywistego wynagrodzenia za pracę otrzymywanego w okresie pracy ubezpieczonego na eksporcie w Libii w ramach zatrudnienia w (...)
z/s w K. w okresie od 26 marca 1985r. do 26 marca 1986r. Sąd I instancji nie zwrócił się do ww. pracodawcy i płatnika składek ubezpieczonego o nadesłanie list płac ubezpieczonego za ten okres, aby ustalić rzeczywisty wymiar wynagrodzenia ubezpieczonego otrzymywanego w tamtym okresie, a stanowiący podstawę ustalenia wysokości wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego. Z obowiązku wystąpienia o ww. dokumenty nie zwalniało Sądu I instancji wskazanie przez pracodawcę ubezpieczonego wynagrodzenia zastępczego, tj. wynagrodzenia otrzymywanego na tym samym stanowisku w Polsce. Oparto się wyłącznie na dokumentach zgromadzonych przez organ rentowy, bez jakiejkolwiek inicjatywy uzupełnienie tego materiału o dodatkowe dokumenty, niezbędne do oceny i weryfikacji prawidłowości wyliczenia przez organ rentowy wysokości kapitału początkowego ubezpieczonego.

W dalszej kolejności skarżący podnosił, że nie został przeprowadzony również dowód
z opinii biegłego z zakresu księgowości celem ustalenia prawidłowości wyliczenia wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego i jego wysokości. Brak inicjatywy ubezpieczonego w tym zakresie nie zwalniał Sądu z obowiązku rozważenia przeprowadzenia tego dowodu
z urzędu zgodnie z dyspozycją art. 232 zd. drugie kpc. Należy bowiem wskazać, iż ubezpieczony w postępowaniu przed Sądem I instancji działał samodzielnie, skończył 66 rok życia, jest osobą schorowaną i nie był w stanie w sposób precyzyjny sformułować swoich żądań
i wniosków. Niewątpliwie jednak kwestionował prawidłowość wyliczenia przez organ rentowy wysokości kapitału początkowego będącego podstawą ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego. W takiej sytuacji Sąd I instancji winien dopuścić dowód z opinii biegłego
z zakresu księgowości, pomimo braku wniosku strony w tym zakresie, albowiem dowód ten był konieczny dla weryfikacji kwestionowanego wyliczenia.

Zdaniem apelanta, nieprzeprowadzenie powyższych dowodów, które były konieczne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie, spowodowało, że Sąd I Instancji wydał rozstrzygnięcie w oparciu o niepełny materiał dowodowy i w konsekwencji błędnie ustalony stan faktyczny. Sąd I instancji błędnie przyjął, iż organ rentowy w sposób prawidłowy dokonał obliczenia wskaźnika podstawy wymiary kapitału początkowego i jego wysokości stanowiącej podstawę wyliczenia wysokości świadczenia emerytalnego. Nie ustalono bowiem wysokości wynagrodzenia za pracę otrzymywanego przez ubezpieczonego w okresie wykonywania pracy na eksporcie w Libii, co niewątpliwie ma wpływ na wysokość podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego.

Dodatkowo zaznaczono, że ubezpieczony podnosił kwestię ewentualnego dodatku
do przyznanego świadczenia emerytalnego. Sąd I Instancji wskazał, iż ubezpieczony nie podał podstawy prawnej swojego żądania. Jednak należy zaznaczyć, iż ubezpieczony takiego obowiązku nie miał. Wobec podnoszonych przez ubezpieczonego kwestii należałoby ewentualnie rozważyć, czy w świetle zmieniających się przepisów ustawy emerytalnej, wysokość świadczenia emerytalnego ubezpieczonego nie powinna zostać zwiększona z uwagi na przejście na emeryturę w wieku powyżej 65 roku życia.

Z uwagi na okoliczność, iż braki postępowania dowodowego są istotne, zasadny był, zdaniem ubezpieczonego, wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualni w przypadku uzupełnienia materiału dowodowego
o brakujące dokumenty i opinię biegłego, zasadny był wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego.

Organ rentowy na rozprawie wniósł o oddalenie odwołania i o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie, nie zawiera bowiem zarzutów skutkujących koniecznością zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku.

Przedmiotem sporu między stronami na etapie postępowania apelacyjnego pozostawało to, czy zasadnie organ rentowy do obliczenia kapitału początkowego, a w konsekwencji
do obliczenia emerytury, uwzględnił za okres pracy ubezpieczonego w Libii od 26 marca 1985r. do 26 marca 1986r. wynagrodzenie zastępcze, a więc wynagrodzenie osiągane w tym samym czasie przez innego pracownika w kraju. Ponadto wskazano – już tylko w uzasadnieniu apelacji, a więc pobocznie – na nieprzyznanie ubezpieczonemu ewentualnego dodatku do świadczenia emerytalnego.

W tak określonym zakresie Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 kpc, nie popełnił też uchybień
w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej (choć nie przytoczył pełnej podstawy prawnej rozstrzygnięcia, o czym w kolejnym akapicie uzasadnienia), które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji, Sąd odwoławczy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i – co do zasady – rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998r., sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999r.,
z. 24, poz. 776).

Odnosząc się do zarzutów apelacji, należy zauważyć, że ubezpieczony, reprezentowany przecież przez fachowego pełnomocnika, konstruuje swoje stanowisko z całkowitym pominięciem nieprzywołanego co prawda przez Sąd Okręgowy – ale prawidłowo zastosowanego przez organ rentowy przy obliczaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego – § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz.U. z 1989r. Nr 11 poz. 63 ze zmianami). Przepis ten stanowi, że jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru, pracownik był zatrudniony za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia: 1) kwoty, od których za te okresy opłacono składkę na ubezpieczenie społeczne w kraju, albo 2) jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991r. – kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę. Mając zatem na względzie, że okres sporny przypada przed dniem 1 stycznia 1991r., zasadnie organ rentowy i w ślad za nim Sąd Okręgowy zaniechali ustalania faktycznej wysokości wynagrodzenia, które ubezpieczony uzyskał w okresie pracy za granicą, gdyż wynagrodzenie to pozostawało bez wpływu na wysokość kapitału początkowego, wobec czego nie mogło też przełożyć
się na wysokość emerytury. W pełni usprawiedliwione było zatem uwzględnienie przy obliczaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynagrodzenia
zastępczego. W konsekwencji zbędne było także dopuszczanie dowodu z opinii biegłego
z zakresu księgowości, tym bardziej, że apelant nie wskazał, jakiego rodzaju działania matematyczne, prowadzące do obliczenia wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego i samego kapitału, miałyby być na tyle skomplikowane, aby wymagały zasięgania przez Sąd Okręgowy wiadomości specjalnych, zgodnie z art. 278 § 1 kpc.

Powyższe uwagi dotyczące braku potrzeby uzupełniania materiału dowodowego pozostają aktualne również na etapie postępowania przed Sądem odwoławczym, wobec czego zawarte w części końcowej apelacji wnioski dowodowe zostały oddalone przez Sąd Apelacyjny nie tylko na podstawie art. 381 kpc, ale i na mocy art. 227 kpc a contrario.

W opisanej sytuacji nie doszło także do naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego. Zarówno kapitał początkowy, jak i emerytura ubezpieczonego zostały obliczone z uwzględnieniem przepisów przywołanych przez Sąd Okręgowy i § 10 cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985r.

Odnośnie nieprzyznania ubezpieczonemu ewentualnego dodatku do świadczenia emerytalnego przez doliczenie do wysokości emerytury 20% w związku z tym, że skarżący przeszedł na emeryturę w wieku 66 lat, należy podkreślić, że w apelacji nie konstruuje się żadnych zarzutów naruszenia prawa procesowego. W szczególności apelant nie wskazał
na naruszenie art. 477 10 § 2 kpc, zgodnie z którym jeżeli ubezpieczony zgłosił nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie do protokołu
i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu. W takiej sytuacji w omawianym zakresie Sąd Apelacyjny może odnieść się do stanowiska ubezpieczonego tylko pod kątem ewentualnego naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego, a do takiego naruszenia nie doszło. Wynika to stąd, że również Sądowi Apelacyjnemu nie jest znany w polskim systemie prawnym żaden taki przepis, z którego można by wywodzić prawo do żądanego przez wnioskodawcę dodatku.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanego na podstawie art. 385 kpc jako bezzasadną.

O kosztach instancji odwoławczej orzeczono przy przyjęciu zasady odpowiedzialności za wynik procesu, tj. na podstawie art. 98 § 1 kpc, a ponadto na mocy art. 98 § 3 kpc w związku z art. 99 kpc. Zasądzona na rzecz organu rentowego kwota 240 zł to stawka minimalna radcy prawnego, zgodna z § 10 ust. 1 pkt 2 w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r. poz. 265).

SSA Iwona Krzeczowska-Lasoń SSA Bożena Grubba SSO del. Tomasz Koronowski