Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 listopada 2017 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił J. G. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 6 kwietnia 2017 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że nie uznał zaistniałego zdarzenia za wypadek przy pracy, bowiem było ono wynikiem zmian wewnętrznych wnikających z towarzyszących ubezpieczonemu chorób układu krążenia i cukrzycy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. G. domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania. W uzasadnieniu wskazał, że jest pracownikiem (...) i mimo protestów został skierowany do wyjątkowo ciężkiej pracy fizycznej jako palacz w skrajnie niekorzystnych okolicznościach środowiskowych. Argumentował, że doznał udaru mózgu na skutek wykonywania tejże pracy w szkodliwych i trudnych warunkach, co potwierdziła komisja powypadkowa oraz lekarze, pod opieką których pozostaje. Nadto wskazał, że udar mózgu spowodował, że jest on osobą całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. Zaznaczył, że protokół powypadkowy zawiera stwierdzenia bezpodstawne – przyczyną udaru niedokrwiennego mózgu z objawami neurologicznymi były istniejące u ubezpieczonego schorzenia, które to były podstawą przyznanej mu renty z tytułu niezdolności do pracy począwszy od października 1996 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. G. był zatrudniony w (...) jako konserwator – dozorca w pełnym wymiarze czasu pracy. Do jego obowiązków należało: wykonywanie prac konserwatorskich w budynku (...) w M., wykonywanie prac malarskich, murarskich, ślusarskich, szklarskich, hydraulicznych, stolarskich mających charakter napraw, remontów, drobne naprawy rynien, systematyczne sprawdzanie stanu CO oraz CW w budynku, utrzymanie w należytym stanie porządkowym posesji (koszenie trawników, zamiatanie, odśnieżanie), zabezpieczanie budynków oraz mienia jednostki przed kradzieżą, pożarem, zniszczeniem.

J. G. posiadał ważne orzeczenie lekarskie dopuszczające go do pracy na zajmowanym stanowisku.

Niesporne, nadto dowód: umowa o pracę – k. 1 cz. B akt osobowych ubezpieczonego, zakres obowiązków – k. 15 i nast. cz. B akt osobowy ubezpieczonego, orzeczenie lekarskie nr 1440/2016 – k. 13 cz. B akta osobowych ubezpieczonego, dokumentacja medyczna – k. 62 (koperta).

(...) obsługuje w zakresie organizacyjnym i administracyjnym jednostki budżetowe powiatu. W dniu 4 kwietnia 2017 r. J. G. dostał polecenie od Dyrektora (...) w M., aby z pomocą innych pracowników wynieść zbędne rzeczy z kotłowni, która znajdowała się w piwnicy, gdzie panowała wysoka temperatura i unosił się kurz. Praca ta wywołała u niego zmęczenie, poczuł on wzrost ciśnienia, w związku z czym zażył tabletki na nadciśnienie. Następnego dnia, J. G. został oddelegowany przez przełożonego do pracy w innej jednostce obsługiwanej przez (...) w M.. Tam również wykonywał prace w kotłowni. Podczas pracy J. G. zaczął odczuwać osłabienie i nasilający się ból głowy. W związku z tym ponownie zażył tego dnia tabletki na dolegające mu nadciśnienie tętnicze.

W dniu 6 kwietnia 2017 r. ubezpieczony miał zacząć pracę o godzinie 8.30. Około godziny 8.00 przyjechał do Domu Pomocy Społecznej w M. i skierował się do pokoju M. L. celem podpisania listy obecności. W pewnym momencie J. G. źle się poczuł, co zauważyła obecna M. L.. Kiedy zapytała co mu dolega ubezpieczony poinformował o silnym bólu głowy. Słysząc to, M. L. postanowiła zawieść J. G. do pobliskiej przychodni rodzinnej, gdzie lekarz pierwszego kontaktu stwierdził, że objawy towarzyszące J. G. wskazują na udar. Ubezpieczonego przetransportowano (...) w G., gdzie ustalono rozpoznanie: udar mózgu niedokrwienny z ogniskiem w moście, niedowład połowiczny prawostronny, choroba niedokrwienna serca stabilna, a także nadciśnienie tętnicze oraz cukrzyca typu 2 i hypercholesterolemia. Podczas pobytu na Oddziale Neurologii, u J. G. nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia – pogorszyły się zaburzenia mowy o typie zaburzeń afatycznych oraz wystąpił dużego stopnia niedowład połowiczny.

Dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy nr 03/2017 – k. 4 pliku III akt rentowych, protokoły wysłuchania świadka w postępowaniu powypadkowym k. 6-7 pliku III akt rentowych, zgłoszenie wypadku przy pracy – k. 9-9v. pliku III akt rentowych, karta zlecenia wyjazdu zespołu ratownictwa medycznego – k. 154-154v karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 13 pliku III akt rentowych.

J. G. od lat chorował na nadciśnienie tętnicze. Był od 2013 r. leczony z powodu cukrzycy typu 2, która miała charakter wyrównany. J. G. przebywał także pod opieką poradni kardiologicznej z powodu choroby niedokrwiennej serca. Z tego też względu był kilkakrotnie hospitalizowany.

Dowód: dokumentacja medyczna k.55-60, k. 66 (koperta), k. 69 (koperta), k. 71 (koperta) oraz dokumentacja medyczna organu

Z uwagi na występujące u J. G. schorzenia kardiologiczne od 18 listopada 1996 r. był on uznawany za częściowo niezdolnego do pracy okresowo, ostatnio, do sierpnia 2020 r. Z uwagi na przebyty udar mózgu, ubezpieczonego uznano za całkowicie niezdolnego do pracy oraz niezdolnego do samodzielnej egzystencji, okresowo, do dnia 31 sierpnia 2018 r.

Niesporne , a nadto dowód: decyzje ustalająca prawo do renty – plik II akt rentowych.

Stan zdrowia J. G. czynił go osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym okresowo do końca kwietnia 2019 r. z uwagi na choroby neurologiczne oraz upośledzenie narządu ruchu.

Niesporne , a nadto dowód: orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 5 czerwca 2018 r. – k. 23-24.

W dniu 6 kwietnia 2017 r. J. G. doznał udaru niedokrwiennego mózgu z następowym niedowładem połowicznym prawostronnym oraz dyzartrią, który był wynikiem istniejących u ubezpieczonego schorzeń samoistnych: miażdżycy tętnic mózgowych, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2, nadwagi oraz zaburzeń lipidowych. Charakter udaru niedokrwiennego, który przeszedł J. G. wskazuje, że był to postępujący udar, w którym objawy niedokrwienne rozwijały się stopniowo, w wyniku narastającego zakrzepu w miażdżycowo zmienionych tętnicach mózgowych, doprowadzając do zawału tkanki mózgowej. W przeciwieństwie do udaru krwotocznego, który powstaje w wyniku pęknięcia jednej z tętniczek mózgowych w następstwie wzrostu ciśnienia tętniczego, powodowanego przykładowo nadmiernym wysiłkiem fizycznym. Ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu jest tym większe im większe jest występowanie czynników ryzyka, do których należą nadciśnienie tętnicze, choroba wieńcowa, cukrzyca.

Dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii T. P. – k. 90-93 wraz z opinią uzupełniającą - k. 173, opinia biegłego sądowego z zakresu diabetologii G. K. k. 157-158, opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii oraz chorób wewnętrznych – k. 120-123 wraz z opinią uzupełniającą – k. 198-199.

W dniu 6 kwietnia 2017 r. oraz w dniach poprzedzających nie miała miejsca żadna szczególna sytuacja w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych przez J. G..

Niesporne

Zdarzenie z dnia 6 kwietnia 2017 r. zostało uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy. Wskazano, że przyczyną zewnętrzną, która doprowadziła do wystąpienia udaru u J. G. był nadmierny wysiłek fizyczny oraz zmęczenie dotychczasową pracą, co w połączeniu z samoistnymi schorzeniami pracownika doprowadziło do wypadku przy pracy.

Dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy nr 03/2017 – k. 4 pliku III akt rentowych

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Kwestię rodzajów świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz warunki nabywania prawa do tych świadczeń reguluje ustawa z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r., poz.1205), zwanej dalej ustawą wypadkową.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy wypadkowej za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,

2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,

3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż J. G. był osobą ubezpieczoną. Sporny między stronami pozostawał charakter samego zdarzenia z dnia 6 kwietnia 2017 r., tj. jego kwalifikacja jako wypadku przy pracy.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie przede wszystkim dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w toku sądowego postępowania dowodowego oraz w aktach organu rentowego. Zebrane w toku postępowania dokumenty Sąd uznał za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych, bowiem ich prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła zastrzeżeń Sądu ani żadnej ze stron.

Analiza materiału dowodowego wskazuje na brak przyczyny zewnętrznej zdarzenia z dnia 6 kwietnia 2017 r. Ubezpieczony nie wykazał w toku postępowania dowodowego, iż przyczyną udaru niedokrwiennego mózgu, którego doznał był jakikolwiek czynnik zewnętrzny. Nie przedstawił dowodów na potwierdzenie tej tezy. Jednocześnie przeprowadzone postępowanie wskazuje jednoznacznie, iż przyczyna zdarzenia miała charakter wewnętrzny, tj. istniała w organizmie odwołującego się.

W tym zakresie dowód przesądzający stanowiły opinie powołanych w sprawie biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii, kardiologii, chorób wewnętrznych i diabetologii, których treść jednoznacznie wskazywała, iż w przypadku J. G. nie wystąpił czynnik zewnętrzny, który mógłby spowodować wystąpienie udaru niedokrwiennego mózgu. Biegli sądowi, potwierdzając rozpoznanie wynikające z przedłożonej do akt sprawy dokumentacji medycznej wskazywali, w sposób jednoznaczny, że każde ze schorzeń samoistnych, na które cierpiał ubezpieczony stanowiło czynnik ryzyka predysponujący go do wystąpienia udaru niedokrwiennego. Uzasadniając wnioski wydanych w sprawie opinii biegli wymienionych specjalności, rozróżnili przesłanki medyczne powodujące udar mózgu niedokrwienny oraz krwotoczny. Wskazali przy tym, że jedynie udary krwotoczne (charakteryzujące się pęknięciem ściany tętnicy mózgowej i powodowany przez wylew krwi poza naczynie mózgowe) można wiązać z zdarzeniem zewnętrznym powodującym nagły wzrost ciśnienia tętniczego, bowiem w przypadku udarów niedokrwiennych czynnikiem powodującym ich zaistnienie są narastające zakrzepy krwi tętnic mózgowych. Biegli zaznaczyli, że warunki pracy w przededniu zdarzenia, opisywane przez ubezpieczonego (kurz, zadymienie, podwyższona temperatura panująca w pomieszczeniach kotłowni) w żaden sposób nie przyspieszyły tworzenia się zakrzepu tętnicy mózgowej. Nadto, biegli, wskazywali, że analiza dokumentacji medycznej prowadzi do wniosku, pierwsze objawy udaru pojawiły się już dwa dni wcześniej, co było mylnie rozpoznane zostało przez J. G. jako wzrost ciśnienia tętniczego. Biegły z zakresu diabetologii (pełniący również funkcję biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych) podkreślał, że odczuwane przez ubezpieczonego bóle głowy, na które stosował on leki obniżające ciśnienie bez jego należytej kontroli mogło być postępowaniem niekorzystnym.

Ustawa wypadkowa, podobnie jak poprzednio obowiązująca ustawa z dnia 17 października 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983 r., Nr 30, poz. 144 z późn. zm), nie zawiera definicji przyczyny zewnętrznej wypadku. Definicja ta wypracowana została przez wieloletnie orzecznictwo. I tak przyczyną zewnętrzną wypadku może być każdy czynnik pochodzący spoza organizmu poszkodowanego zdolny w istniejących warunkach wywołać szkodliwe skutki, w tym także pogorszyć stan zdrowia pracownika dotkniętego już schorzeniem samoistnym (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 sierpnia 1999 r. II UKN 87/99 OSNAP 2000/20/760). Związku przyczynowego szkody na osobie z przyczyną zewnętrzną nie przerywa zatem wystąpienie innych przyczyn ubocznych o charakterze wewnętrznym (np. samoistnego schorzenia), w takim wypadku wystarczy, aby zostało wykazane, iż bez czynnika zewnętrznego nie doszłoby do szkodliwego skutku albo prawdopodobieństwo jego wystąpienia byłoby niewielkie. Pogląd taki zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 października 1997 r. IIUKN 304/97 OSNP 1998/15/464.

Począwszy od uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 1963 r. III PO 15/62, OSNCP 1963/10/215, w orzecznictwie tego Sądu, a w konsekwencji i sądów powszechnych jest przyjmowane, iż gwałtowne pogorszenie stanu zdrowia pracownika zaistniałe podczas pracy, a uwarunkowane jego schorzeniem samoistnym, najczęściej zawał serca czy udar mózgu, może stanowić wypadek przy pracy , gdy wywołane zostanie nadmiernym w danych okolicznościach stresem czy wysiłkiem. Dają się zauważyć przy tym dwa nurty orzecznicze. Pierwszy dopuszcza możliwość uznania za przyczynę zewnętrzną nawet zwykłych, codziennych czynności pracowniczych wykonywanych w normalnych warunkach pracy jednak przez pracownika o zmniejszonej wskutek choroby samoistnej sprawności (przykładowo z nowszego orzecznictwa wyroki z dnia 24 listopada 2010 r. I UK 181/10, z dnia 5 lutego 1997 r. II UKN 85/96 OSNP 1997/19/386 oraz z dnia 12 listopada 2008 r. I UK 96/08). Według orzeczeń należących do drugiego nurtu wykonywanie zwykłych czynności - normalnego (typowego) wysiłku fizycznego czy stresu nie może być uznane za przyczynę zewnętrzną podobnych zdarzeń. Musi wystąpić szczególna okoliczność jak nadmierny wysiłek fizyczny, dźwiganie ciężkiego przedmiotu w niedogodnej pozycji, przeżycie emocji o znacznym nasileniu powstałe wskutek okoliczności nietypowych dla normalnych stosunków pracowniczych, nieuwzględnienie przez pracodawcę przeciwwskazań do wykonywania określonej pracy (przykładowo wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 1997 r. II UKN 66/97 OSNP 1998/2/53, z dnia 2 października 1997 r. II UKNB 281/97 OSNP 1998/15/456 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2009 r. I PK 79/09 LEX nr 553670, w którym obszernie przedstawiono oba nurty orzecznictwa).

Sąd przychyla się do poglądu wyrażonego w orzeczeniach drugiego nurtu prezentującego węższe rozumienie przyczyny zewnętrznej przy jej zetknięciu ze schorzeniem samoistnym.

Sam fakt wystąpienia nagłego pogorszenia stanu zdrowia dotkniętego schorzeniem samoistnym pracownika podczas świadczenia pracy nie daje jeszcze podstaw do uznania, iż zaistniała przyczyna zewnętrzna związana z tą pracą, że praca wiązała się z nadmiernym fizycznym czy psychicznym obciążeniem organizmu pracownika (czy to na skutek zwykłych czynności zawodowych czy nadzwyczajnych zdarzeń). Zawał mięśnia sercowego, niewydolność krążenia uwarunkowana inną przyczyną, udar (krwotoczny lub niedokrwienny) mózgu mogą bowiem nastąpić także bez działania bodźców zewnętrznych tylko i wyłącznie w wyniku określonego nasilenia schorzeń samoistnych danej osoby, zwłaszcza zmian miażdżycowych. O ile któreś z tych zdarzeń wystąpi podczas pracy lub w czasie podróży służbowej, ale nie podczas wykonywania zwykłych czynności lub poleceń, istotne znaczenie dla jego oceny ma to, czy i w jakim stopniu czynności zawodowe wpłynęły na jego zaistnienie.

J. G. wniósł zarzuty do wszystkich sporządzonych w sprawie opinii. Akcentował, że został skierowany do pracy w warunkach szkodliwych, w jakich nie mógł pracować z uwagi na stan zdrowia, a jego obowiązki zostały mu narzucone wbrew postanowieniom umowy o pracę. Argumentował, że świadczył pracę pod przymusem i silną presją psychiczną. Podkreślał, że czynnikiem warunkującym udar mózgu był mobbing, którego upatrywał w szykanach ze strony pracodawcy związanych z jego członkostwem w lokalnym stowarzyszeniu poddającemu ocenie działania lokalnych władz.

W sporządzonych opiniach uzupełniających biegli sądowi zgodnie podtrzymali wnioski opinii głównych. Biegła sądowa z zakresu neurologii T. P. podkreśliła, że wszystkie zgłoszone przez ubezpieczonego zastrzeżenia zostały już uwzględnione w opinii głównej. Biegły sądowy z zakresu kardiologii i chorób wewnętrznych, po raz kolejny podkreślił, że przyczyną udaru niedokrwiennego była miażdżycowa niedrożność tętnicy mózgowej, która spowodowała ogniskowe uszkodzenie mózgu i nie ma podstaw, aby wiązać jego wystąpienie z warunkami pracy. Do udaru doszłoby zatem nawet gdyby odwołujący nie świadczył w pracy.

Sąd podzielił wnioski opinii biegłych uznając je za kompletne, logiczne i spójne. W ocenie Sądu, wnioski opinii zostały w sposób prawidłowy wyciągnięte z przeprowadzonej analizy dokumentacji medycznej ubezpieczonego, dokonanych rozpoznań, wreszcie z ustalonych przez Sąd okoliczności stanu faktycznego. Powyższe, przy uznaniu, że biegli to wysokiej klasy specjaliści o wieloletnim doświadczeniu klinicznym, pozwoliło uznać opinie za trafną i miarodajną dla poczynienia rozstrzygających ustaleń faktycznych. Zdaniem Sądu podnoszone przez pozwanego argumenty nie zasługują na aprobatę. W pierwszej kolejności wskazać należy, że J. G., mimo częściowej niezdolności do pracy, przed podjęciem zatrudnienia został skierowany na wstępne badania lekarskie, po przeprowadzeniu których orzeczono brak przeciwwskazań do pracy na stanowisku dozorcy – konserwatora. Dalej, nie polega na prawdzie, że obowiązki, które zostały powierzone ubezpieczonemu na dwa dni przed wystąpieniem udaru wykraczały poza ich zakres określony umową o pracę. Analiza dokumentacji pracowniczej znajdującej się w aktach osobowych pozwala przyjąć wręcz przeciwnie. J. G. był skierowany zarówno do prac porządkowych, konserwatorskich jak i związanych z kontrolowaniem stanu centralnego ogrzewania. Warto podkreślić, iż zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym chociażby w wyrokach z dnia 5 lutego 1997 r. II UKN 85/96, OSNP 1997/19/386, z dnia 29 października 1997r. II UKN 304/97 OSNP 1998/15/464; z dnia 24 listopada 2010r. I UK 181/10 LRX nr 737375 oraz w postanowieniu z dnia 19 czerwca 2020 r. III UK 456/19 LEX nr 3033206; przyczyną zewnętrzną wypadku przy pracy, w rozumieniu art. 6 § 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r., Nr 30, poz. 144 ze zm.) może być wykonywanie codziennych obowiązków pracowniczych, jeżeli przyczyniły się w znaczącym stopniu do pogorszenia samoistnej choroby pracownika. Zdaniem Sądu Najwyższego, o przyczynie zewnętrznej zdarzenia można bowiem mówić wówczas, gdy nie tkwi ona wyłącznie w osobie poszkodowanego pracownika. Zdarzenie może być uznane za wypadek przy pracy, jeżeli prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe wykaże, że albo bez wykonywania pracy nie doszłoby do niego, albo też prawdopodobieństwo jego zajścia byłoby niewielkie. Wykonywanie zwykłych (typowych, normalnych), choćby stresujących lub wymagających dużego wysiłku fizycznego, czynności (obowiązków) przez pracownika, nie może być uznane za zewnętrzną przyczynę wypadku przy pracy, gdyż sama praca nie może stanowić zewnętrznej przyczyny w rozumieniu definicji wypadku przy pracy, ale może nią być dopiero określona nadzwyczajna sytuacja związana z tą pracą, która staje się współdziałającą przyczyną zewnętrzną. Całokształt analizy materiału dowodowego nie pozwala przyjąć, że w niniejszej sprawie wystąpiła szczególna okoliczność (nadmierny wysiłek fizyczny, przeżycie emocji o znacznym nasileniu powstałe wskutek okoliczności nietypowych dla normalnych stosunków pracowniczych, nieuwzględnienie przez pracodawcę przeciwwskazań do wykonywania określonej pracy). Ubezpieczony nie wskazał, ani nie naprowadził dowodów na wystąpienie w dniu 6 kwietnia 2017 r. nietypowej sytuacji podczas wykonywania obowiązków służbowych i to takiej sytuacji, która istotnie wpłynęłaby na wystąpienie udaru mózgu. Gołosłowne pozostają także, w ocenie Sądu, twierdzenia ubezpieczonego, jakoby był on poddawany szykanom ze strony pracodawcy. Okoliczność ta również nie została przez ubezpieczonego w żaden sposób wykazana (o fakcie tym nie może świadczyć przedłożony egzemplarz wydawanej przez stowarzyszenie gazety). Stąd wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychologii podlegał oddaleniu, jako zbędny dla rozpoznania sprawy. W ostatniej kolejności wskazać należy, że ustalenia zespołu powypadkowego, który uznał za przyczynę zewnętrzną nadmierny wysiłek fizyczny, podległy ocenie w niniejszym postępowaniu i za chybione należy uznać zarzuty ubezpieczonego, który podnosił, że ustalenia protokołu powypadkowego nie podlegają zakwestionowaniu. Organ rentowy w oparciu o art. 22 ustawy wypadkowej podważył powyższe ustalenia, wskazując, że protokół powypadkowy zawiera stwierdzenia bezpodstawne. Stąd też, jako że między stronami istniał spór co do tej kwestii, pod rozwagę Sądu został poddany analizowany stan faktyczny.

Wnioski biegłych z zakresu kardiologii, chorób wewnętrznych, diabetologii oraz neurologii były należycie uzasadnione i uwzględniały specyfikę pracy na stanowisku J. G.. Jego stanowisko nie było nietypowe i nie polegało na wykonywaniu rzadko spotykanych czynności. Mając na uwadze ustalenia stanu faktycznego i wnioski opinii nie sposób było uznać, aby to warunki pracy stanowiły istotną przyczynę zdarzenia.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)