Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 591/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 12 lutego 2021 r. w sprawie o sygn. akt III K 912/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

E. M.

Sytuacja majątkowa oskarżonej

Karalność oskarżonej

Informacja

e-PUAP

Aktualna karta karna

k. 668

k. 670-672

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja

e-PUAP

Aktualna karta karna

Załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organy do tego uprawnione, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej zarzucił obrazę przepisów postępowania, to jest:

I.  art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. polegającego na oparciu kwestionowanego rozstrzygnięcia na niemiarodajnych źródłach dowodowych, nieuwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności przemawiających jednoznacznie na korzyść oskarżonej, jednostronnym i bezkrytycznym skupieniu uwagi na elementach teoretycznie obciążających bez należytej i dogłębnej weryfikacji w kontekście całości materiału dowodowego, nadto na przekroczeniu zasad swobodnej oceny dowodów i nieuwzględnieniu podczas przeprowadzonej oceny zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, polegające w szczególności na:

a) brak przeprowadzenia jakiegokolwiek postępowania dowodowego w sprawie, w szczególności brak przeprowadzenia dowodów z zeznań świadków, zaniechanie odtworzenia na rozprawie danych znajdujących się nośniku CD danych nadesłanych przez (...) S.A.,

b) art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku obrońcy oskarżonej E. M. o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, albowiem ustalenie wysokości ewentualnej kwoty uszczuplonych należności publicznoprawnych, zdaniem Sądu nie wymagało wiadomości specjalnych, podczas gdy zdaniem obrony oparcie się w niniejszej sprawie jedynie na dokonanym przez organ podatkowy wyliczeniu nie jest wystarczające i miarodajne do określenia kwoty narażenia na uszczuplenie przypisywanej oskarżonej, a co za tym idzie wyliczona w ten sposób kwota nie może określać znamion czynu zabronionego zarzucanego oskarżonej w szczególności w sytuacji, gdy organy podatkowe określiły zobowiązanie podatkowe VAT bez jego oszacowania z uwzględnieniem art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,

c) art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie na rozprawie wniosku obrońcy oskarżonej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu w postaci odtworzenia na rozprawie danych nadesłanych przez (...) S.A. w zakresie, który mógłby i miałby dotyczyć zweryfikowania transakcji dokonywanych rzekomo przez E. M., usprawiedliwiając oddalenie wniosku dowodowego okolicznością, iż protokolantowi nie udało się odtworzyć danych zawartych na nośniku – płycie CD,

d) art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy w przedmiocie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków,

e) art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 k.k.s. polegającą na jednostronnej ocenie materiału dowodowego i uznanie, że decyzje wymiarowe są decyzjami doręczonymi w sposób prawidłowy i są w związku z tym ostateczne i prawomocne, podczas gdy brak jest dowodów na doręczenie decyzji oskarżonej,

II.  będący konsekwencją powyższych uchybień błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, przejawiający się:

1. błędnym uznaniu, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona przestępstwa z art. 54 § 2 k.k.s. w zb. z art. 60 § 1 k.k.s. i inne, podczas gdy dowody zebrane w przedmiotowym postępowaniu nie wskazują, aby oskarżona dokonywała opisanych powyżej czynności,

2. błędnym uznaniu na podstawie niepełnego i niejednoznacznego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, że E. M. jest sprawcą przestępstwa stypizowanego w art. 54 k.k.s., bowiem zdaniem sądu, z racji dokonywanych czynności, uchylała się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, co skutkowało uszczupleniem podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od grudnia 2014 r. do czerwca 2015 r. w łącznej wysokości 239 536 zł,

3. niezasadnym przyjęciu na podstawie niepełnego i niejednoznacznego materiału dowodowego zebranego w niniejszemu postępowaniu, że oskarżona była podatnikiem od towarów i usług, bowiem spoczywał na niej obowiązek podatkowy wynikający z ustawy o podatku od towarów i usług, pomimo iż brak jest dowodów wskazujących na to, że oskarżona dokonywała czynności opodatkowanych zakreślonych ustawą o podatku od towarów i usług, które to czynności rodziłyby po stronie oskarżonej obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług,

4. błędnym uznaniu na podstawie niepełnego i niejednoznacznego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, że oskarżona E. M. naraziła Skarb Państwa na uszczuplenie podatku od towarów i usług poprzez rzekome uchylanie się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, co skutkowało uszczupleniem podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od grudnia 2014 r. do czerwca 2015 r. w łącznej wysokości 239 536 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rodzaj, treść i wzajemne powiązanie podniesionych zarzutów przemawiały za ich łącznym omówieniem.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacji uchybienia tj. naruszenie art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., a także będący konsekwencją tego błąd w ustaleniach faktycznych w niniejszej sprawie nie zaistniały. Zdaniem Sądu Okręgowego sąd meriti oparł swoje rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych, uwzględniając właściwie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej. Ponadto, Sąd Rejonowy prawidłowo i z zachowaniem reguł określonych w art. 7 k.p.k. ocenił cały, należycie zebrany i ujawniony na rozprawie, materiał dowodowy i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie wysnuł prawidłowy wniosek o uznaniu oskarżonej winną zarzucanego jej przestępstwa z art. 54 § 2 k.k.s w zb. z art. 60 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 k.k.s.

Odnosząc się do zarzutu nie przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie, w szczególności nie przeprowadzenia dowodów z zeznań świadków, to w ocenie Sądu Okręgowego nie dopuszczono się żadnych nieprawidłowości. Sąd Rejonowy dysponował obszernym materiałem dowodowym. Za wiarygodne uznał nie tylko dowody z dokumentów, ale również korespondujące z nimi zeznania świadków R. S., K. K. i W. S.. Świadkowie ci są osobami obcymi dla oskarżonej i nie mającymi interesu w jej obciążaniu, jedynie nabywając oferowane przez nią przedmioty i nie mając z nią bezpośredniego kontaktu. Dlatego brak było podstaw do zakwestionowania ich relacji. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał za wystarczające odczytanie ich zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Tym bardziej, że ich depozycje były spójne, logiczne i nie budzące wątpliwości, nie wymagając uzupełnienia czy wyjaśnienia. Ponadto znajdowały potwierdzenie w dokumentach. Bezpośrednie przesłuchanie tych osób było całkowicie zbędne.

Zarzut skarżącego dotyczący nieprawidłowości postępowania dowodowego poprzez zaniechanie odtworzenia na rozprawie danych nadesłanych przez (...) S.A, a znajdujących się na nośniku CD, również należy uznać za niezasadny. Zgodnie z pismem obrońcy oskarżonej z dnia 7 stycznia 2020 r. (k. 519-520) dowód ten miał wykazać, jakie koszty poniosła oskarżona, prowadząc sprzedaż towarów przez portal internetowy (...). Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu słusznie wskazał, że wbrew twierdzeniom obrońcy o możliwości odliczeniu poniesionych kosztów od podatku naliczonego nie miało to znaczenia w niniejszej sprawie. Tym bardziej wobec nie zgłoszenia prowadzonej działalności gospodarczej do opodatkowania. Decyzja podatkowa co do oskarżonej jest prawomocna i wiążąca. Jakiekolwiek zarzuty i wnioski powinny być przedstawiane organowi podatkowemu w toku prowadzonego przezeń postępowania w tym przedmiocie. Postępowanie karne nie jest zastępczą czy dodatkową drogą dochodzenia swoich praw w tym zakresie. Z tych powodów wniosek dowodowy w tym zakresie słusznie został uznany za nie mający znaczenia w sprawie i zmierzający do przedłużenia postępowania. Dlatego słusznie oddalono wniosek dowodowy w tym zakresie. Niemniej, omawiana Płyta CD i złożone wraz z nią pismo (...) S.A. znajdują się w aktach sprawy i jako takie stanowią część zebranego materiału dowodowego, którego Sąd Rejonowy prawidłowo nie wziął pod uwagę.

Sąd Okręgowy nie przychylił się również do poglądu obrońcy oskarżonej co do błędnego oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Sąd meriti w sposób prawidłowy, z zachowaniem zasad logicznego myślenia uzasadnił czym się kierował, ustalając wysokość uszczuplonego podatku od towarów i usług. Otóż wynikała ona z decyzji Naczelnika Urzędu C.-Skarbowego z dnia 28 lipca 2017 r., której oskarżona nie kwestionowała tak co do zasady, jak i co do wysokości, pomimo jej skutecznego doręczenia na wskazany przez nią adres w Anglii. Zdaniem Sądu Okręgowego nic nie stoi na przeszkodzie, żeby oprzeć się na dokonanych przez w/w organ ustaleniach. Postępowanie karne nie służy podważaniu prawidłowo wydanych i prawomocnych decyzji, do czego de facto zmierzała oskarżona. Powyższe należy uznać za przyjętą przez nią linię obrony mającą jedynie na celu uniknięcie odpowiedzialności karno-skarbowej. Dlatego Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że dowody zebrane w sprawie, a wskazujące na wysokość tej należności, są wiarygodne i wystarczające.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżona miała świadomość ciążącego na niej obowiązku podatkowego, co wynika wprost z wyjaśnień złożonych w sprawie o sygnaturze akt II K 369/17 prowadzonej przez Sąd Rejonowy we Włocławku. Jak wówczas wskazała: „ja przypuszczałam, że tutaj się również muszę się rozliczyć, mieszkając tam”. Sąd meriti słusznie oparł się na jej wyjaśnieniach złożonych w w/ sprawie. Tym bardziej, że czyny zarzucane w obu sprawach są de facto tożsame, dotycząc tego samego procederu, ale w różnych okresach. Przedmiotem niniejszej sprawy jest okres następujący po tym, co do którego zapadło już prawomocne rozstrzygnięcie stwierdzając winę oskarżonej. Działalność prowadzona przez oskarżoną była działalnością ciągłą, zorganizowaną i zarobkową. Ponadto na dużą skalę, przynosząc duże dochody. Niezasadny jest więc zarzut obrońcy dotyczący błędnego przyjęcia, że oskarżona była podatnikiem od towarów i usług. To samo tyczy się braku dowodów wskazujących, że oskarżona dokonywała czynności opodatkowanych, zakreślonych ustawą o podatku od towarów i usług. Oskarżona, jak sama przyznała w wyjaśnianiach złożonych w w/w sprawie, przypuszczała że musi płacić podatki w Polsce, jednak tego nie sprawdziła. Zdaniem Sądu Okręgowego liczyła na to, że pozostanie to niezauważone i przypadną jej środki finansowe, które niewątpliwie należą nie do niej, ale do Skarbu Państwa. W tym miejscu podkreślić należy, że od osób, które tak jak oskarżona prowadzą działalność gospodarczą na dużą skalę oczekuje się znajomości przepisów prawa, w tym podatkowego.

Reasumując, podniesione przez obrońcę oskarżonej zarzuty należy uznać za niezasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, opierając rozstrzygnięcie niniejszej sprawy na obszernym materiale dowodowym, który uznał za wiarygodny zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, nie dopuszczając się żadnych nieprawidłowości w tym zakresie. Jednocześnie, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zaistniał błąd w ustaleniach faktycznych. Sąd meriti w prawidłowy i nie budzący wątpliwości sposób wskazał podstawy przypisania oskarżonej zarzucanego jej czynu. Oskarżona niewątpliwie prowadziła działalność gospodarczą, która była ciągła, zorganizowana i nastawiona na zysk. Obligowało ją to do podjęcia określonych działań podatkowych, a w konsekwencji odprowadzania podatku od towarów i usług, czego nie zrobiła, dopuszczając się przestępstwa. Nie budzi to żadnych wątpliwości.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów związane z nimi wnioski również należało uznać za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.2.

Z ostrożności procesowej, w przypadku nie podzielenia powyższych zarzutów, obrońca oskarżonej podniósł rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec niej kary 4 miesięcy ograniczenia wolności w sytuacji, gdy orzeczenie kary ograniczenia wolności w wymiarze umożliwiającym jej wykonanie spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny. Orzekanie o karze ma charakter indywidualny i ma na celu zastosowanie odpowiedniej represji karnej wobec sprawcy czynu zabronionego. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy orzeczona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r. Aka 116/2000).

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku (vide: wyrok Sadu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku II Aka 514/2004, Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r. II Aka 163/2003).

W ocenie Sądu Okręgowego nie można uznać, żeby wymierzona oskarżonej kara ograniczenia wolności byłaby rażąco niewspółmierna. Zwłaszcza mając na uwadze uprzednią karalność i skutki popełnionego przez nią przestępstwa, to jest wysokość uszczuplonego podatku od towarów i usług. Ponadto jest zbliżona do dolnej granicy kary ograniczenia wolności. Wymierzając oskarżonej karę uwzględniono przepisy prawa dotyczące jej wymiaru, w szczególności przesłanki wymienione w art. 53 k.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonej kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów apelacyjnych wniosek należało uznać za niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 12 lutego 2021 r. w sprawie o sygn. akt III K 912/18.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z opisanych wyżej względów zaskarżony wyrok był prawidłowy i nie budził żadnych wątpliwości.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Apelacja obrońcy oskarżonej okazała się bezzasadna. W związku z tym powinna ponieść związane z tym koszty sądowe. Oskarżona jest osobą mogącą uzyskiwać dochody pozwalające na uiszczenie tych należności.

PODPIS

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana