Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 577/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, V Wydział Karny z dnia 15 grudnia 2020 r., wydany w sprawie o sygn. akt V K 457/19, dotyczący M. B. w sprawie o czyn z art. 212 § 2 k.k. w związku z art. 12 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, polegającą na:

-naruszeniu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, co poskutkowało nieuwzględnieniem okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a to wszystko w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 4 lutego 2020 r. poprzez bezkrytyczne danie wiary stanowisku oskarżonego odnośnie tego, co miał na myśli twierdząc, iż oskarżyciel prywatny ustalał sobie wynagrodzenie - w sytuacji gdy sens tej wypowiedzi z dnia 8 kwietnia 2019 r. przy zastosowaniu obiektywnej (tj. uwzględniającej odbiór społeczny) oceny jest oczywisty i nie wymaga dodatkowych wyjaśnień lub interpretacji, a zaprezentowane przez oskarżonego rozumienie tej wypowiedzi w sposób znaczny odbiega od tego, co zostało wypowiedziane w dniu 8 kwietnia 2019 r. i stąd też , przy zastosowaniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, należało dojść do wniosku, że stanowi przyjętą przez oskarżonego linię obrony i nie zasługuje na opatrzenie przymiotem wiarygodności,

- naruszeniu art. 409 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez bezpodstawne, skierowane przeciwko zasadzie prawdy materialnej oddalenie, postanowieniem z dnia 15 grudnia 2020 r., wniosku o wznowienie przewodu sądowego połączone z oddaleniem wniosku dowodowego odnoszącego się do wydania nieprawomocnej decyzji o umorzeniu śledztwa w sprawie wyrządzenia w okresie od dnia 30 sierpnia 2016 r. do 7 stycznia 2019 r. znacznej szkody majątkowej O. przez dyrektora O. z uwagi na brak znaczenia dl a rozstrzygnięcia sprawy - podczas gdy powyższa okoliczność ma znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, tj. dla oceny zgodności z prawdą stwierdzeń oskarżonego wskazujących, że oskarżyciel prywatny jest osobą niegospodarną i dokonującą nadużyć, naruszył co najmniej dwie ustawy, w tym o finansach publicznych oraz o prowadzeniu i organizacji instytucji kultury, jak też uzgadniał sam ze sobą wysokość swojego wynagrodzenia i robił to za zgodą poprzedniego członka zarządu województwa odpowiedzialnego za kulturę,

-naruszeniu art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie w sposób prawidłowy podstawy prawnej wyroku i przepisów, na których Sąd I instancji się oparł, a polegające na tym, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku dokonał opisu podstawy prawnej oraz powodów uniewinnienia oskarżonego w kontekście występku zniesławienia w typie podstawowym (art. 212 § 1 k.k.), o czym przesądza okoliczność, że w typie podstawowym dodatkowym znamieniem tego występku jest omawiana w uzasadnieniu wyroku bezpodstawność zarzutu (art. 213 § 1 k.k.), a równocześnie Sąd Rejonowy w ogóle nie wyjaśnił podstawy prawnej rozstrzygnięcia w kontekście zarzucanego oskarżonemu występku stanowiącego zniesławienie w typie kwalifikowanym popełnione w formie czynu ciągłego (art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.), od popełnienia którego to czynu Sąd Rejonowy oskarżonego uniewinnił, przy czym na okoliczność nie wyczerpania przez oskarżonego znamion tego występku Sąd przytoczył w uzasadnieniu argumenty przemawiające za uznaniem, iż mógł zakwalifikować zachowania oskarżonego z punktu widzenia art. 213 § 2 k.k. uznając, że zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność zachowań oskarżonego (kontratyp dozwolonej krytyki), na który to przepis Sąd Rejonowy jednak się nie powołał, przez co uzasadnienie nie jest jasne i nie spełnia w sposób należyty swoich funkcji, albowiem uniemożliwia prześledzenie sposobu rozumowania Sądu Rejonowego, które doprowadziło go do wydania zaskarżonego wyroku, i tym samym uniemożliwia prawidłową kontrolę instancyjną tego orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Organu odwoławczego, Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Dodatkowo Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kontrola odwoławcza nie dostrzegła błędów w logicznym rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku omówił tak proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania, że brak jest podstaw do uznania M. B. za winnego zarzucanego mu czynu. Argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu nie budzi zastrzeżeń. Sąd odwoławczy podziela zapatrywania Sądu Rejonowego oraz poczynione przezeń ustalenia faktyczne. Sąd Rejonowy – wbrew twierdzeniom skarżącego - oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nadto, w pisemnym uzasadnieniu wyroku, Sąd Rejonowy rozważył wszystkie okoliczności, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego – art. 4 k.p.k., a rozważania te poparte były stosowną argumentacją.

Pisemne uzasadnienie wyroku spełniło wymagania przepisu art. 424 k.p.k., albowiem zawierało wszystkie elementy, które Sąd I instancji winien był zamieścić w pisemnych motywach wydanego orzeczenia. Nie sposób przyjąć, że z uzasadnienia Sądu Rejonowego wynika, że w sprawie zaistniały warunki do zakwalifikowania zachowania oskarżonego z art. 213 § 2 k.k., gdyż do takich wniosków nie prowadzi lektura przedmiotowego uzasadnienia. Sąd Rejonowy przyjął, że oskarżony zajmując określone stanowisko, tj. członka zarządu Województwa (...), nadzorował oskarżyciela prywatnego, który był dyrektorem O.. W ramach tego nadzoru oskarżony zapoznał się z wystąpieniem pokontrolnym NIK, który zarzucił oskarżycielowi prywatnemu jako dyrektorowi Opery szereg nieprawidłowości i naruszeń przepisów, badto znał również protokół kontroli zarządzonej w O. przez Zarząd Województwa (...), dlatego wypowiadając zarzucone mu słowa, nie dopuścił się on zniesławienia oskarżyciela prywatnego z uwagi na powyższe raporty pokontrolne zarówno NIK, jak i Zarządu Województwa. Sąd Okręgowy zgadza się w całej rozciągłości z taką oceną zachowania się oskarżonego, przyjętą przez Sąd meriti. Oskarżony miał bowiem podstawy do dokonania oceny działania oskarżyciela prywatnego w formie, jakiej to uczynił, dodatkowo Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że pozostawał w przekonaniu, że twierdzenia jakich się dopuścił są prawdziwe. Nie zmienia tego stanowiska, jak zarzuca pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, że na mocy nieprawomocnego postanowienia Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu umorzono śledztwo w sprawie wyrządzenia w okresie od 30.08.2016r. do 7.01.2019r. znacznej szkody majątkowej w O. przez jej dyrektora. Sąd Okręgowy wskazuje, że oskarżony nie zarzucił bowiem oskarżycielowi prywatnemu popełnienia przestępstwa. Dlatego zgodzić należało się również z Sądem Rejonowym, który oddalił wniosek dowodowy związany z wymienioną decyzją Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu. Jak ponadto wynika z akt sprawy Opera (...) w ramach kwoty rozliczenia dokonała ona zwrotu Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwoty 30.300,00 zł (k. 419) oraz dodatkowo zapłaciła 1421,00 zł odsetek z tego tytułu (k. 420), co samo w sobie może wskazywać na działania nacechowane pewną formą niegospodarności i nadużycia. Wobec więc negatywnej oceny pokontrolnej NIK dotyczącej wykorzystania przez Operę w 2017 r. dotacji podmiotowej i dotacji celowych otrzymanych w łącznej wysokości (...),3 tys. zł oraz niezgodne z wymogami Statutu Opery dokonywania czynności prawnych przez nieuprawnione osoby w odniesieniu do dodatkowego wynagrodzenia Dyrektora z tytułu trzech umów o dzieło, niegospodarnego działania w związku z powierzeniem Dyrektorowi licznego dyrygowania orkiestra w ramach umów cywilnoprawnych, zarzutów dotyczących niedochowania należytej staranności przy wykonywaniu zadań dyrektora naczelnego, nieopracowania uregulowań wewnętrznych określających zasady obsadzania stanowiska dyrygenta czy też sprawowania kierownictwa muzycznego, nie można oskarżonemu czynić zarzutu popełnianie przestępstwa zniesławienia w typie kwalifikowanym za pomocą środków masowego przekazu, mając na uwadze treść jego wypowiedzi z dnia 26 marca 2019r., 4 kwietnia 2019r. i 8 kwietnia 2019r. Tak więc błędna jest interpretacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, że zostały przytoczone w uzasadnieniu argumenty przemawiające za uznaniem czynów zarzuconych oskarżonemu, jako występku z art. 213 § 2 k.k., kiedy za pomówienie należy rozumieć bezpodstawne zarzucenie, niesłuszne przypisanie lub oskarżenia kogoś o coś, a taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy przeanalizował również wyroki WSA we Wrocławiu oraz NSA, w sprawie rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody (...) z dnia 18 kwietnia 2019r. nr (...) – N. (...).196.5.2019.(...), które zostało ostatecznie uchylone. WSA w uzasadnieniu do wyroku z dnia z dnia 4.09.2019r. sygn. akt IV SA/Wr 254/19 podał, że nie każde naruszenie przepisów o finansach publicznych stanowi, naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Z kolei NSA stwierdził, że oskarżyciel prywatny bez zgody podejmował dodatkowe zatrudnienie na rzecz innego podmiotu, co samo w sobie uprawniało Zarząd Województwa do wydania uchwały odwołującej dyrektora O.. Powyższe wyroki co najmniej w części potwierdziły stawiane oskarżycielowi prywatnemu zarzuty tzw. niegospodarności i nadużyć wynikających z kontroli przeprowadzonej w Operze przez Zarząd Województwa (...).

Nie podlega uwzględnieniu również zarzut dotyczący stwierdzenia przez oskarżonego, że zachowanie oskarżonego prywatnego było nieetyczne z uwagi na ”wysokość wynagrodzenia, które to pan N. N. sam ze sobą uzgadniał” i ”robił to za zgodą poprzedniego członka zarządu województwa…”. Sąd Okręgowy analizując zarzucaną oskarżonemu wypowiedź dla Gazety (...) z dnia 8 kwietnia 2019r., przyjmując, że oskarżony faktycznie wyraził swoje zdanie o ustalaniu według własnej dowolności, oczywiście nie przekraczając widełek z regulaminu Opery, tj. kwoty 4000,00 zł, przed dyrektora Opera dodatkowego wynagrodzenia. Stąd nie sposób wyciągnąć z powyższej wypowiedzi innych wniosków, jak czyni to pełnomocnik w złożonej apelacji. Sens wypowiedzi oskarżonego był taki, jaki przyjął Sąd Rejonowy, brak zatem dowolnej oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego. Oskarżyciel prywatny był uprawniony do dodatkowego wynagrodzenia za dyrygowanie orkiestrą co jednoznacznie wynikało z umowy łączącej go z Operą. Jednakże jak zeznawali świadkowie dyrektor zawsze pobierał wynagrodzenie w maksymalnej kwocie 4000,00 zł, co uprawniało oskarżonego do własnej oceny takiego zachowania, która przy tym nie miała charakteru zniesławiającego. Skoro oskarżyciel prywatny sam ustalał sobie wysokość dodatkowego wynagrodzenia, oczywiście za zgodą członka Zarządu Województwa (...), to wypowiedz oskarżonego jest prawdziwa, nie mająca tym bardziej charakteru zniesławiającego.

Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego stronniczo i odmiennie interpretująca zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Orzekający i jako taką uznać należy ją za oczywiście bezzasadną. Konkludując, Sąd Odwoławczy uznał, iż ocena zebranych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 7 k.p.k. oraz odnosi się do całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku postępowania sądowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził przy tym jakiegokolwiek błędu w ustaleniach stanu faktycznego i w pełni podzielił wnioski poczynione przez Sąd Rejonowy w tym przedmiocie.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu jako Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny, albowiem jest podstawy do stwierdzenia naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. i pozostałych wymienionych w zarzucie przepisów postępowania.

Lp.

Zarzut

3.2

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

- wadliwym uznaniu, że wypowiedź oskarżonego z dnia 8 kwietnia 2019 r. w zakresie użytych w niej sformułowań (...) wysokość wynagrodzenia, które pan N.-N. sam ze sobą uzgadniał. ” oraz „ Robił to za zgodą poprzedniego członka zarządu województwa (...) ” jest oczywiście nielogiczna i oznacza, że oskarżyciel prywatny występując o zgody na dyrygowanie taką ilością spektakli i podejmując się kierownictwa artystycznego przedstawień w sposób jednoznaczny regulował wysokość swoich zarobków - w sytuacji gdy prawidłowa ocena ww. fragmentów wypowiedzi oskarżanego, oparta na zasadach prawidłowego rozumowania, prowadzi do konkluzji, że pomiędzy obydwoma fragmentami wypowiedzi nic ma sprzeczności, albowiem teoretycznie możliwa do pomyślenia jest sytuacja, że ktoś uzgadnia coś samemu z sobą (tj. występując równocześnie w imieniu własnym i jako przedstawiciel instytucji), a równocześnie czyni to za aprobatą (zgodą) innej jeszcze osoby uprawnionej lub zobowiązanej do zajęcia stanowiska w takiej sprawie, a tym samym wypowiedź oskarżonego należy w tym zakresie interpretować jako stwierdzenie, że tego typu sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie z udziałem M. N. (1),

- niepoczynieniu ustaleń odnośnie strony podmiotowej czynu zarzucanego oskarżonemu, pomimo że okoliczności pozwalające na poczynienie tych ustaleń wynikają z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie - w sytuacji gdy Sąd I instancji powinien był uznać, że sprawca popełnił omawiany czyn umyślnie w zamiarze bezpośrednim (a już na pewno co najmniej w zamiarze ewentualnym),

niezasadne uznanie, że oskarżyciel prywatny prowadził kontrowersyjną politykę kadrową - podczas gdy fakt taki nie wynika z dowodów wskazanych jako podstawa jego ustalenia, tj. nie wynika z wyjaśnień oskarżonego, z wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia sygn. akt X P 706/17 i wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu;

- pominięciu okoliczności wynikających z zeznań świadka E. F. uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne i dotyczących tego, że w wyniku spornego rozwiązania z I. N. umowy dzierżawy parkingu przy O., Opera zaoszczędziła środki, jakie musiałaby wydać na wynajęcie innej przestrzeni na organizację widowiska, a równocześnie w spektaklu „na parkingu” wykorzystano sam budynek Opery, co pozwoliło na zaoszczędzenie części środków na scenografię, a spektakl został w całości sprzedany - a w konsekwencji należy uznać, że w ostatecznym rozrachunku cała sytuacja związana z rozwiązaniem umowy dzierżawy parkingu okazała się dla O. korzystna (w tym finansowo) wobec wykorzystania tej przestrzeni na cele bezpośrednio związane z działalnością Opery,

-uznanie, że opisane w prywatnym akcie oskarżenia zachowania oskarżonego nie wyczerpały znamion żadnego występku, co poskutkowało niezasadnym zastosowaniem art. 414 § 1 zd. 2 k.p.k. (w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.) i bezpodstawnym uniewinnieniem oskarżonego - w sytuacji gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa ocena oraz wykładnia materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy (w szczególności przy założeniu braku pozostałych wadliwości i naruszeń zarzucanych zaskarżonemu wyrokowi w niniejszej apelacji) prowadzi do wniosku, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn w postaci karalnego zniesławienia dokonanego za pomocą środków masowego komunikowania o charakterze czynu ciągłego (art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu apelującego dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, należy wskazać, że zarzut ten byłby trafny, gdyby zostało wykazane, że „zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84). Powyższe oznacza, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji mogłyby być skutecznie zakwestionowane tylko wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd przeprowadziłby w niepełnym zakresie postępowanie dowodowe, bądź też uchybiłby dyrektywom określonym w art.7 k.p.k. poprzez błąd w logicznym rozumowaniu, pominięcie istotnych w sprawie dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie niektórych twierdzeń dowodowych czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne zostały poddane szczegółowej i wnikliwej analizie, z które jednoznacznie wynika, że oskarżony wypowiadając w dniu 8 kwietnia 2019r. słowa (...) wysokość wynagrodzenia, które pan N.-N. sam ze sobą uzgadniał. ” oraz „ Robił to za zgodą poprzedniego członka zarządu województwa (...) ” dotyczą sytuacji kiedy oskarżyciel prywatny samodzielnie decydował w których spektaklach będzie osobiście wykonywał czynności dyrygenta za dodatkowym wynagrodzeniem, uzyskując przy tym zgodę organu przełożonego na taka procedurę, nie można więc przyjmować wadliwego uznania, jak to zarzucił skarżący w apelacji. To oskarżyciel prywatny samodzielnie decydował, czy to on będzie dyrygował w danej sztuce, samodzielnie ustalał wysokość dodatkowego wynagrodzenia, a jak już powyżej wspomniano zawsze korzystał z najwyższego wynagrodzenia, które widełki wynosiły od 1500,00 zł do 4000, zł, do czego zresztą miał prawo. Następnie uzyskiwał zgodę właściwego członka Zarządu Województwa (...), odpowiedzialnego za kulturę. Wobec tego brak jest podstawy do przyjęcia zniesławiającego charakteru wypowiedzi oskarżonego z dnia 8 kwietnia 2019r. Na marginesie Sąd Okręgowy zauważa za raportem NIK, że oskarżyciel prywatny w ramach umów cywilnoprawnych zarobił dodatkowo łącznie 315,2 tys. zł co stanowiło ok. 200% wynagrodzenia, co uprawniało oskarżonego do wypowiedzi, jaką posłużył się w wywiadzie dla Gazety (...) w dniu 8 kwietnia 2019r. Należy pamiętać, że oskarżony był osobą nadzorującego oskarżyciela prywatnego, jednakże jego wypowiedź dotyczyła okresu kiedy inny członek Zarządu Województwa akceptował dodatkowe wynagrodzenie dla dyrektora Opery.

Niezasadny jest również zarzut dotyczący strony podmiotowej zarzucanego oskarżonemu czynu, albowiem został on uniewinniony od stawianych mu prywatnym aktem oskarżenia zarzutów. Dlatego też przedmiotowy zarzut pozbawiony jest podstawy logicznej i z przyczyn oczywistych nie mógł być uwzględniony.

Sąd Okręgowy zgodził się również z Sądem Rejonowym w zakresie w jakim przyjął prowadzenie przez dyrektora O. kontrowersyjnej polityki kadrowej, czego efektem były sprawy pracowników Opery prowadzone przed sądami pracy, a które były przegrywane przez Operę. W tym miejscu należy zauważyć wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 9 maja 2019r. w sprawie o sygn. akt VIII Pa 201/18, który wprost przyjął w uzasadnieniu do wyroku, że polityka kadrowa w Operze była prowadzona w bardzo instrumentalny sposób. Wobec powyższych okoliczność nie można uznać błędu Sądu Rejonowego w zakresie poczynionych ustaleń co do prowadzonej przez oskarżyciela prywatnego polityki kadrowej w zarządzanej przez niego jednostce.

Przechodząc do kolejnego zarzutu, a więc braku odniesienia się do zeznań świadka E. F. co do zaoszczędzenia przez Operę (...) środków, których nie wydano na wynajęcie powierzchni na organizację widowiska, co w ostatecznym rozrachunku okazało się dla Opery korzystne, to Sąd Okręgowy nie jest w stanie tego stwierdzić. Oczywistym jest, że takie oszczędności bez wątpienia zostały wygenerowane, nie mniej jednak postawa oskarżyciela prywatnego była oceniania przez pryzmat wypowiedzenia umowy działającego tam parkingu, które było nieskuteczne, albowiem wskutek zawartej ugody, parking ten wznowił swoją działalność. Sąd Rejonowy ustalając, że umowę dzierżawy parkingu wypowiedziano z innych przyczyn niż wskazano w wypowiedzeniu, powołał się zeznania I. N.. Z kolei powołana przez skarżącego świadek E. F. zeznało w sposób tożsamy co do powodów wypowiedzenia umowy. Sąd Rejonowy z uwagi na brak stosownej dokumentacji nie miał podstaw do poczynienia ustaleń w zakresie żądanym przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego.

Wobec powyższych zarzutów apelacji dotyczącej błędu w stanu faktycznego należało przyjąć, że analiza uzasadnienia apelacji prowadzi jednakże do wniosku, iż poza powołaniem się na naruszenie zasad procesowych, określonych w Kodeksie postępowania karnego, apelujący polemizuje tylko z dokonaną w tej sprawie przez Sąd Rejonowy oceną dowodów i poczynionymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, uznając, że oskarżonemu należy przypisać sprawstwa przestępstwa z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Sąd Okręgowy podzielił więc ocenę prawną zachowania się przez oskarżonego, przyjętą przez sąd pierwszej instancji, która musiała skutkować jego uniewinnieniem, albowiem wymienione w zarzutach prywatnego aktu oskarżenia wypowiedzi, nie miały charakteru zniesławiającego.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu jako Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zarzucił także obrazę przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., skutkującą tym, że orzeczenie nie odpowiada prawu poprzez wadliwe zastosowanie art. 115 § 13 pkt 4 k.k. do niekwestionowanych w tym zakresie elementów stanu faktycznego dotyczących pełnienia przez M. N. (1) funkcji dyrektora O. oraz posiadania przez Operę (...) statusu samorządowej instytucji kultury i wadliwe przyjęcie, że M. N. (2) z tytułu pełnienia funkcji dyrektora ww. Opery był funkcjonariuszem publicznym, a w konsekwencji był też z tego tytułu osobą pełniącą funkcję publiczną, co poskutkowało uznaniem przez Sąd I instancji, że zachowania oskarżonego wobec oskarżyciela prywatnego były dopuszczalne i mieściły się w konstytucyjnie gwarantowanym obszarze wolności słowa - w sytuacji gdy z tytułu sprawowania funkcji dyrektora O. oskarżyciel prywatny nie był funkcjonariuszem publicznym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut jest całkowicie bezpodstawny. Definicja funkcjonariusza publicznego zawarta została w art. 115 § 13 k.k. W pkt 4 cytowanego przepisu do funkcjonariuszy publicznych zaliczeni zostali pracownicy samorządu terytorialnego, chyba że pełnią wyłącznie czynności usługowe a także inne osoby w zakresie, w którym uprawnione są do wydawania decyzji administracyjnych. Zasadniczym więc zagadnieniem, które należało rozważyć było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy dyrektor O. prowadzonej przez jednostkę samorządu terytorialnego jest pracownikiem samorządowym. Tylko bowiem wówczas byłoby możliwym przypisanie mu cechy indywidualnej, kwalifikującej go jako funkcjonariusza publicznego. Zakres podmiotowy pojęcia pracownik samorządowy precyzują art. 2 i art. 3 ustawy pracownikach samorządu terytorialnego. Analiza powyższych przepisów dowodzi, że o statusie pracownika samorządowego nie decyduje ani charakter jego pracy, ani podstawa nawiązania stosunku pracy, ani pełniona funkcja. O posiadaniu statusu pracownika samorządowego przesądza miejsce zatrudnienia, a dokładnie fakt zatrudnienia w określonych instytucjach samorządowych oraz niepodleganie regulacjom odrębnym w stosunku do ustawy o pracownikach samorządowych. I tak, zgodnie z literalnym brzmieniem art. 2 u.p.s. pracownicy samorządowi zatrudnieni są między innymi w urzędach marszałkowskich i wojewódzkich samorządowych jednostkach organizacyjnych. Natomiast jak wynika ze statusu Opery (...) jest samorządową instytucja kultury, dla której organizatorem jest Województwo (...) oraz Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Dlatego bez wątpienia dyrektor O., dodatkowo jako osoba pełniąca funkcję publiczną z uwagi na zatrudnienie w jednostce dysponującej środkami publicznymi, jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu jako Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Brak jest podstaw do stwierdzenia naruszenia pozostałych przepisów postępowania oraz prawa materialnego zarzuconych w apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

_____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

___________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

______________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 636 § 1 i 3 k.p.k. zasądzono od oskarżyciela prywatnego M. N. (1) na rzecz oskarżonego M. B. kwotę (...) ( jeden tysiąc, osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym.

III

Orzeczenie zawarte w punkcie III wyroku oparte zostało na treści art. 636 § 1 i 3 k.p.k., natomiast zwolnienie od opłaty nastąpiło na podstawie art. 624 § 1 k.k., mając na uwadze względy słuszności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana