Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Ua 48/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 listopada 2021 r.

w Warszawie

sprawy I. F. (1)

przeciwko (...) Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 maja 2020r. sygn. akt VI U 30/20

- uchyla zaskarżony wyrok oraz znosi postępowanie począwszy od dnia 19 maja 2020r. i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania.

Sędzia Małgorzata Jarząbek

Sygn. akt VII Ua 48/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 maja 2020r. sygn. akt VI U 30/20 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, rozpoznając odwołanie I. F. (1) od decyzji (...) Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 28 listopada 2019 r., nr (...) w sprawie o ustalenie stopnia niepełnosprawności, oddalił odwołanie.

Sąd I instancji ustalił, że I. F. (2) ma 51 lat, pracowała do 2015 roku jako kasjer- sprzedawca. Ubezpieczona doświadcza dolegliwości bólowych kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych, przebytych złamań trzonów kręgów (...), (...), bez objawów korzeniowych i niedowładów. Zmiany chorobowe których doświadcza ze strony układu ruchu i dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego i piersiowego stanowią przeciwwskazanie do ciężkiej pracy fizycznej, ale nie stanowią przeciwwskazań do wykonywania pracy lekkiej fizycznej lub biurowej. Dolegliwości bólowe występujące okresowo mogą być leczone przez rehabilitację i leczenie farmakologiczne w ramach krótkotrwałego zwolnienia lekarskiego. Może wykonywać pracę ogólnie dostępną na rynku pracy, za wyjątkiem ciężkiej pracy fizycznej. Cierpi na schorzenia kardiologiczne - nadciśnienie tętnicze i chorobę wieńcową w trakcie której przebyła kilka ostrych zespołów wieńcowych oraz umiarkowaną niedomykalność zastawki mitralnej. Odwołująca jest niepełnosprawna w stopniu lekkim z powodu schorzeń oznaczonych symbolami niepełnosprawności 07-S, 05-R od 14 maja 2013 roku do 20 listopada 2022 roku.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny na podstawie dowodu z opinii biegłego ortopedy- traumatologa K. K. (1), którego ustalenia Sąd I instancji podzielił w całości jako spójne, logiczne, dokonane na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz przebadaniu odwołującej. Sąd Rejonowy postanowił też zasięgnąć opinii uzupełniającej wydanej przez biegłego K. K.. Biegły w sposób kompletny odpowiedział na zastrzeżenie odwołującej, że podtrzymuje swoją opinię główną i wskazuje, że celowo określił stopień niepełnosprawność jako lekki, podczas gdy (...) i uprzednio (...) określił go jako umiarkowany. W ocenie biegłego taki stopień niepełnosprawności jest adekwatny ze względu na stan zdrowia odwołującej.

Sąd I instancji wskazał, że żadna ze stron procesu nie złożyła zasadnych zastrzeżeń do opinii, wobec czego została ona przyjęta jako podstawa ustaleń. W takiej sytuacji mając na względzie całokształt wszystkich wyjaśnionych okoliczności związanych z ustaleniem stanu zdrowia odwołującej Sąd I instancji nie widział podstaw do uzupełniania opinii lub rozszerzenia materiału dowodowego z urzędu. Tym bardziej, że biegły nie wskazał, aby zaistniała konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza innej specjalności. Nie można skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 201l r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii łub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem. Sąd Rejonowy uznał, że obu opiniom biegłego nie można niczego zarzucić, dlatego oceniając je jako prawidłowe i wiarygodne, na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy zważył, że art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2046 z późn. zm.) stanowi, że ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1) znaczny;

2) umiarkowany;

3) lekki.

Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych stanowi, że do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji, ust. 2. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych, ust. 3. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych  kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne, ust. 4. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

W ocenie Sądu Rejonowego, w przedmiotowej sprawie u I. F. (2) rozpoznano schorzenia kardiologiczne oraz schorzenia ortopedyczne (układu ruchu): zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne, przebyte złamań trzonów kręgów (...), T., bez objawów korzeniowych i niedowładów. Schorzenia ortopedyczne u odwołującej powodują okresowe nasilenie dolegliwości bólowych, które mogą być leczone za pomocą rehabilitacji i krótkotrwałych zwolnienie lekarskich. Z uwagi na treść opinii głównej i uzupełniającej biegłego ortopedy-traumatologa K. K. (1) Sąd I instancji uznał, że rozpoznanie stwierdzone u odwołującej kwalifikuje do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Nie została także stwierdzona niezdolność do pracy, albo zdolność do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej.

Sąd Rejonowy oparł się na rzetelnych, przekonywujących i zbieżnych ze sobą pisemnych opiniach biegłego sądowego ortopedy-traumatologa. Opinie te są wiarygodne, jasne, rzeczowe i nawzajem się uzupełniają. Zostały sporządzone przez specjalistę, po dogłębnej analizie całej dokumentacji medycznej oraz dodatkowo, po przeprowadzeniu przez badania. W ocenie Sądu I instancji wszystkie okoliczności dotyczące sprawy zostały wyjaśnione treścią opinii biegłego K. K. (1). Sąd uznał przedmiotowe opinie za podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia, przyjmując zawarte w nich ustalenia za własne. W świetle poczynionych powyżej ustaleń faktycznych, w tym przede wszystkim na podstawie pisemnych opinii biegłych, brak jest podstaw, że istnieją przesłanki do wydania nowego orzeczenia o niepełnosprawności ponieważ (...) odmówił wydania nowego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Stan zdrowia odwołującej według biegłego i tym samym Sądu Rejonowego nie uzasadnia zaliczenia jej do stopnia niepełnosprawności wyższego niż umiarkowany oznacza to, że stan zdrowia nie uległ pogorszeniu w stosunku do opinii z dnia 18 września 2019 roku i 28 listopada 2019 roku. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zaliczające odwołującą do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności jest aktualne i obowiązuje do dnia 20 listopada 2022 roku.

Sąd Rejonowy podkreślił, że zgodnie z uzasadnieniem wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 r. (IUK 382/04, LEX nr 276245), w judykaturze Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, które ma charakter odwoławczy i kontrolny, postępowanie dowodowe ogranicza się do sprawdzenia zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy.

Wobec powyższego – w ocenie Sądu Rejonowego - stan zdrowia odwołującej według biegłego K. K. (1) wskazuje, że stopień niepełnosprawności odwołującej jest lekki, natomiast Sąd rozpoznając odwołanie od orzeczenia (...) nie może orzekać na niekorzyść odwołującej tym samym nie może zmienić orzeczenia tak aby zaliczyć ją do stopnia lekkiego niepełnosprawności podczas gdy orzeczenie (...) zaliczają do stopnia umiarkowanego. W przypadku zmiany w ramach stanu zdrowia I. F. (1), może ona złożyć we właściwym Zespole ds. Orzekania o Niepełnosprawności wniosek o wydanie orzeczenia o aktualnym stopniu niepełnosprawności (art. 6b ust. 1 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych).

Reasumując, Sąd Rejonowy uznał, że nie została spełniona przesłanka dotycząca przyznania wyższego stopnia niepełnosprawności i odwołanie - jako bezzasadne - podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3 oraz 4 ww. ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

I. F. (1) w dniu 24 lipca 2020 r. złożyła apelację , zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości i zarzucając mu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami logiki ocenę materiału dowodowego, a w szczególności treści opinii biegłego K. K. i pozostającej w aktach dokumentacji medycznej, co doprowadziło do uznania, że jej stan zdrowia od czasu wydania przez (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności orzeczenia o zaliczeniu ubezpieczonej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności o symbolu przyczyny 07-S nie uległ zmianie, a w związku z tym wniosek o wydanie nowego orzeczenia był niezasadny, podczas gdy z przedstawionej dokumentacji w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że orzeczenie organu wskazujące jako przyczynę niepełnosprawności symbol 07-S jest niepełne i powinno został uzupełnione o przyczynę o symbolu 05-R, co z kolei uzasadnia wydanie nowego orzeczenia. Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania od orzeczenia wydanego przez (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności utrzymujące w mocy orzeczenie (...) Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z 13 września 2019 r. ewentualnie uchylenie zaskarżonego Wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji (apelacja, k. 51-53 a.s.).

W odpowiedzi na apelację (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wniósł o jej oddalenie (odpowiedź na apelację, k. 67 -67 v. a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się uzasadniona o tyle, że spowodowała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Zgodnie z art. 379 pkt 5 k.p.c. pozbawienie strony możności obrony jej praw w procesie skutkuje nieważnością postępowania. Według art. 378 § 1 k.p.c. nieważność postępowania sąd bierze pod uwagę z urzędu. Pozbawienie możności obrony praw postrzegane jest jako efekt naruszenia zasady równości stron (por. T. Ereciński, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V. Wolters Kluwer 2016, komentarz do art. 379 k.p.c.).

W orzecznictwie przyjmuje się, że na tej podstawie nieważność postępowania zachodzi wówczas gdy strona zostanie pozbawiona możności obrony wskutek wadliwości czynności procesowych sądu lub strony przeciwnej, a stan ten nie ustanie przed wydaniem wyroku. Norma art. 379 pkt 5 k.p.c. musi być interpretowana w kontekście (ukształtowanego na tle gwarancyjnych norm konstytucyjnych) prawa do procesu rzetelnego (art. 45 Konstytucji RP). Na prawo do sądu składa się między innymi uprawnienie do bycia wysłuchanym przez sąd, a więc prawo do powoływania twierdzeń co do faktów poddawanych pod osąd i przedstawienia dowodów dla ich wykazania oraz prawo do odniesienia się (repliki) do twierdzeń i dowodów prezentowanych przez stronę przeciwną. Procesowy obowiązek (a zarazem prawo) powoływania twierdzeń wynika z art. 3 i art. 6 § 2 k.p.c. zaś powinność odniesienia się do twierdzeń strony przeciwnej została nałożona na stronę mocą art. 210 § 2 k.p.c.

Zatem pozbawiać obrony praw strony będzie przeprowadzenie postępowania (jego istotnej części) z wyłączeniem udziału tej strony i uniemożliwienie w ten sposób wypełnienia powinności (a zarazem skorzystania z uprawnień) określonych zwłaszcza w art. 210 § 2 k.p.c.

W świetle unormowania k.p.c. zasadniczą fazą postępowania, na której następuje rozpoznanie sprawy z udziałem stron, jest rozprawa. Na rozprawie więc strony mają prawo do ustnego zaprezentowania swojego stanowiska (art. 210 § 1 k.p.c.) a następnie przeprowadzane jest postępowanie dowodowe oraz dokonywane jest (z udziałem stron) roztrząsanie jego wyników (art. 210 § 3 k.p.c.). Sąd zaś na rozprawie wykonuje obowiązki wynikające z art. 210 § 2 1 k.p.c. oraz art. 212 k.p.c., a wykonanie tych czynności jest istotne procesowo (z uwagi na konieczność zachowania zasady równości). Do chwili zamknięcia rozprawy strony mają też prawo do prezentacji swoich twierdzeń i dowodów (art. 217 k.p.c.), a sąd ma obowiązek oceny zgłoszonych w tym czasie wniosków dowodowych i wydania stosownych postanowień. Wreszcie strony mają prawo głosu przed zamknięciem rozprawy (art. 224 § 1 k.p.c.).

Należy podkreślić, że pisemna faza postępowania (złożenie pozwu/odpowiednio odwołania i odpowiedzi na pozew/odpowiednio odpowiedzi na odwołanie i dalszych pism przygotowawczych) ma zasadniczo (poza oznaczeniem granic sporu) na celu przygotowanie rozprawy (o czym świadczy choćby ustawowa definicja pisma przygotowawczego określona normą art. 127 k.p.c.). Zatem przeprowadzenie rozprawy i umożliwienie stronom wzięcia udziału w tej fazie postępowania posiada fundamentalne znaczenie dla zachowania praw gwarancyjnych określonych w art. 45 Konstytucji (w tym prawa do wysłuchania oraz prawa do przedstawienia dowodów).

W tym kontekście systemowym interpretować należy także normę art. 148 1 k.p.c. Przepis ten w § 1 pozwala sądowi rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zgodnie z art. 148 1 § 2 k.p.c. w przypadkach, o których mowa w § 1, sąd wydaje postanowienia dowodowe na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z art. 148 1 § 2 k.p.c. w przypadkach, o których mowa w § 1, sąd wydaje postanowienia dowodowe na posiedzeniu niejawnym. Norma art. 148 1 k.p.c. przyznaje zatem sądowi kompetencję do odstąpienia od opisanej wyżej zasady jaką jest rozpoznanie meritum sprawy w procesie na rozprawie. Redakcja powyższego przepisu wskazuje na pewien zakres dyskrecjonalności sądu, jeśli chodzi o ocenę zasadności odstąpienia do tej zasady. Zarazem (poza uznaniem powództwa) kompetencja do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym istnieje wówczas, gdy przeprowadzenie rozprawy w ocenie sądu nie jest konieczne. Brak konieczności rozpoznania sprawy na rozprawie zaistnieje jedynie wówczas, gdy zaniechanie to nie spowoduje naruszenia praw strony do udziału w postępowaniu. Minimalną przesłanką pominięcia rozprawy jest więc zapewnienie stronom możliwości zapoznania się z całokształtem materiału procesowego branego pod uwagę pod osąd, w tym też ze stanowiskiem sądu, co do zgłoszonych przez stronę wniosków dowodowych. Sąd decydując się na pominięcie rozprawy powinien więc mieć uzasadnione podstawy do przekonania, że strony przedstawiły całość argumentacji istotnej dla rozstrzygnięcia i zarazem miały możność odniesienia się do stanowiska strony przeciwnej oraz sądu zawartego w postanowieniu dowodowym. W ten sposób oceniać należy całokształt zgłoszonych twierdzeń i przedstawionych wniosków, o którym mowa w art. 148 1 § 1 k.p.c.

Zatem za przedwczesne uznać należy wyrokowanie na posiedzeniu niejawnym zwłaszcza w takich sytuacjach, gdy żadna ze stron, nie została zaznajomiona z treścią opinii uzupełniającej biegłego, zanim zapadł w sprawie wyrok. Niewątpliwie sąd wydając wyrok w tym samym dniu, co zarządzenie dotyczące doręczenia stronom odpisów uzupełniającej opinii biegłego, tj. w dniu 19 maja 2020r., uniemożliwił stronom pełne odniesienie się do okoliczności sprawy oraz biegłego, a tym samym możliwości przedstawienia swojego stanowiska i zgłoszenia nowych wniosków dowodowych.

W rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji dopiero z odpisem wyroku doręczył stronom odpisy uzupełniającej opinii biegłego K. K. (1) (k. 38). Tym samym strona odwołująca przed wydaniem orzeczenia merytorycznego, oddalającego odwołanie od decyzji (...) Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 28 listopada 2019 r., nr (...) w sprawie o ustalenie stopnia niepełnosprawności nie miała możliwości zapoznania się i odniesienia się do jej treści. Sąd rozpoznając sprawę na posiedzeniu niejawnym, stosownie do art. 148 ( 1 )§ 2 k.p.c., powinien przed wydaniem wyroku na posiedzeniu niejawnym doręczyć stronom odpis opinii biegłego w celu umożliwienia stronie, wypowiedzenia się, zgodnie z art. 224 § 1 in fine k.p.c. W przeciwnym razie dochodzi do nieważności postępowania również na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c. przez pozbawienie strony możliwości obrony praw, wówczas gdy nie mogła przedstawić w nim swoich racji, twierdzeń czy zgłaszać swoich żądań i w efekcie zapadł niekorzystny dla niej wyrok. Przepis art. 148 ( 1) k.p.c. nie wyłącza uprawnień stron, określonych w powołanym art. 224 § 1 in fine k.p.c. W przedmiotowej sprawie, Sąd I instancji nie doręczył odpisu opinii uzupełniającej biegłego, nie dając ubezpieczonej tym samym szansy na wypowiedzenie się w tym przedmiocie, gdyż w tym samym dniu wydał wyrok w sprawie.

Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie mógł zatem uznać, że sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do rozstrzygnięcia i jak uznał Sąd Rejonowy żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń do opinii uzupełniającej biegłego, bowiem strony zostały pozbawione możliwości odniesienia się do jej treści. Zdaniem Sądu Okręgowego wskazane uchybienia Sądu I instancji niewątpliwie wpłynęły na możność działania przez stronę odwołującą w postępowaniu sądowym, w konsekwencji czego została ona pozbawiona możliwości obrony swoich praw. Powyższe skutkuje nieważnością postępowania z przyczyn określonych w art. 379 pkt 5 k.p.c.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy doręczy odpisy opinii uzupełniającej biegłego pouczając strony o możliwości zajęcia stanowiska i zgłoszenia wniosków dowodowych wobec treści opinii – pod rygorem pominięcia ich w dalszym toku postępowania oraz rozpozna dalsze wnioski dowodowe strony odwołującej, jeżeli takie zostaną złożone, a następnie stosownie do treści stanowisk, dokona oceny twierdzeń i wniosków dowodowych obu stron.

Z przedstawionych przyczyn stosując normę art. 386 § 2 k.p.c. orzeczono o uchyleniu zaskarżonego wyroku. Jednocześnie Sąd pozostawił bez rozpoznania przedwczesne w tej sytuacji zarzuty sformułowane w apelacji odwołującej. Sąd Okręgowy uznał przy tym, że dopiero prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe przed Sądem I instancji będzie umożliwiało zbadanie zasadności przedstawionych w apelacji zarzutów.