Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 187/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia

15 października 2013r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący

SSO Piotr Starosta (spr.)

Sędziowie

SO Irena Dobosiewicz

SO Janusz Kasnowski

Protokolant

sekr. sądowy Tomasz Rapacewicz

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2013r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa Szpitala (...) im. (...)

w B.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 17 grudnia 2012r. sygn. akt. I C 1362/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł (jeden tysiąc dwieście) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy

II Ca 187/13

UZASADNIENIE

Powód Szpital (...) im (...)w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa (...)w B. kwoty 34.119 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 grudnia 2009 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że w dniach od 10 sierpnia 2009 r. do 19 października 2009 r. udzielał świadczeń zdrowotnych G. H.przewiezionemu do powodowego szpitala z (...)w B. za co wystawił fakturę jednak pozwany wniósł ojej korektę podając, że dnia 13 sierpnia 2009 r. G. H.został zwolniony z (...)w B.. Pozwany nie zawiadomił o udzieleniu pacjentowi przerwy w wykonywaniu kary co kwalifikować należy jako niezachowanie należytej staranności o której mowa w art. 355 k.c. Powód podkreślił, że udzielił skazanemu świadczeń zdrowotnych na podstawie umowy zawartej z pozwanym co daje mu prawo do dochodzenia świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty za wykonana usługę.

Skarb Państwa -(...)w B. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż w okresie hospitalizacji u powodaG. H.udzielono przerwy w karze a zatem od tego dnia przebywał on u powoda jako osoba wolna, albowiem postanowienie to było natychmiast wykonalne. Ponadto świadczenie zostało udzielone G. H.a nie pozwanemu. Pozwany podkreślił, że był zobowiązany do zapewnienia G. H.świadczeń opieki zdrowotnej jedynie przez okres, kiedy rzeczywiście odbywał on karę pozbawienia wolności.

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2012 r. wezwano od udziału w sprawie stationes fisci Skarbu Państwa - Ministra Sprawiedliwości.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa Minister sprawiedliwości przyznał, że spoczywa na nim obowiązek finansowania świadczeń opieki zdrowotnej osób pozbawionych wolności wskazał jednak, że w okresie objęty żądaniem pozwu wykonywanie tych obowiązków powierzył Dyrektorowi (...). Ponadto pozwany wniósł o oddalenie powództwa

2

w całości przychylające się do argumentacji przedstawionej przez(...)w B..

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2012 r. wezwano do udziału w sprawie stationes fisci Skarbu Państwa - Dyrektora (...)

W piśmie z dnia 19 września 2012 r. pozwany Skarb Państwa Dyrektor (...)wniósł o oddalenie powództwa w całości przychylające się do argumentami przedstawionej przez (...)w B. i Ministra Sprawiedliwości.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda 918 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 10 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty , w pozostałym zakresie powództwo oddalił i zasądził od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa-(...)Dyrektora (...)2.230,40 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał , że G. H.odbywał karę pozbawienia wolności, przy czym w sierpniu 2009 r. przebywała w (...)w B.. W dniu 10 sierpnia 2009 r. w związku z pogorszeniem się stanu zdrowia G. H.został przewieziony do Szpitala (...) im (...)w B., gdzie udzielono mu pomocy medycznej.

W dniu 13 sierpnia 2009 r. G. H.udzielono przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności. Postanowienie stało się natychmiast wykonalne. G. H.formalnie zwolniono z (...)w B. 13 sierpnia 2009 r. o godz. 15.39. O powyższym powód nie został poinformowany.

G. H.przebywał u powoda do dnia 19 października 2009 r. W tym czasie był żywiony pozajelitowo/ przeprowadzono przetoczenie KKCZ, przeszedł on również dwa zabiegi operacyjne.

Łączna wartość świadczeń udzielonych G. H.w dniach od 10 do 12 sierpnia 2012 r. wyniosła 918 zł (całkowite żywienie pozajelitowe - 3 dni * 4 pkt * 51 zł = 612 zł; przetoczenie KKCZ - 2 jednostki * 3 pkt 8 51 = 306 zł).

W dniu 30 listopada 2009 r. powód wystawił (...)w B. fakturę VAT nr (...) na kwotę 34.119 zł z terminem płatności określonym na dzień 21 grudnia 2009 r. Należność ta nie została pokryta.

W okresie pobytu G. H.u powoda obowiązki Ministra Sprawiedliwości określone w § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia rady Ministrów z dnia 18 lipca 2008 r. w zakresie dotyczących skazanych oraz tymczasowo aresztowanych wykonywał na podstawie upoważnienia Ministra Sprawiedliwości - Dyrektor (...).

3

Przechodząc do oceny zasadności żądania pozwu sąd pierwszej instancji wskazał, że odpowiedzialność pozwanego winna być rozpatrywana w oparciu o przepisy obwiązujące w okresie udzielania przez powoda świadczeń opieki zdrowotnej G. H., w tym nieobowiązującą już ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (Dz. U. z dnia 27 września 2004 r. Nr. 210 poz. 2135) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2008 r., nr 137, poz. 858). Zgodnie z art. 12 a wyżej wskazanej ustawy - przepisów ustawy - z wyłączeniem przepisów określających zasady i tryb finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej oraz przepisów określających prawo do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji, nie stosuje się wobec osób, którym świadczenia zdrowotne są udzielane bezpłatnie, bez względu na uprawnienia z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, na podstawie art. 102 pkt 1 i art. 115 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, z późn. zm.). Stosownie zaś do treści § 2 ust. 2 pkt 2 opisanego powyżej rozporządzenia świadczenia opieki zdrowotnej, o których mowa w art. 12a ustawy, są finansowane przez Ministra Sprawiedliwości ze środków budżetu państwa, z części, której jest dysponentem.

Z powyższego wynika, że właściwym stationes fisci Skarbu Państwa co do zasady w sprawach dotyczących finansowania świadczeń opieki medycznej udzielonych osobom pozbawionym wolności jest Minister Sprawiedliwości. Jak jednak ustalono, w okresie pobytu G. H.u powoda obowiązki Ministra Sprawiedliwości określone w § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 lipca 2008 r. w zakresie dotyczących skazanych oraz tymczasowo aresztowanych wykonywał na podstawie upoważnienia Ministra Sprawiedliwości Dyrektor (...). W konsekwencji dochodzone roszczenie wiązało się z działalnością Dyrektora (...)i to on winien występować jako stationes fisci Skarbu Państwa w niniejszej sprawie.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał , że w myśl art. 102 ust. 1 k.k.w. skazany ma prawo do świadczeń zdrowotnych, a zgodnie z art. 115 § 1 k.k.w.: „skazanemu zapewnia się świadczenia zdrowotne, leki i artykuły sanitarne".

W związku z powyższym aby rozstrzygnąć, kogo i w jakim zakresie obciążał w przedmiotowej sprawie obowiązek sfinansowania świadczeń zdrowotnych należało przesądzić, jaka osoba posiada status skazanego. Kodeks karny wykonawczy nie definiuje bliżej pojęcia „skazany", jednak z brzmienia ogólnych przepisów wynika, że skazany to osoba, wobec której wykonuje się karę czy też środki karne, zabezpieczające i zapobiegawcze. Jest to węższe

4

znaczenie tego terminu w porównaniu do skazane na gruncie przepisów prawa karnego materialnego i procesowego, gdzie za skazanego uważa się osobę w stosunku do której zapadł prawomocny wyrok skazujący, niezależne od tego czy kara lub inny środek w ogóle będzie wykonany.

Jak wynika z art. 153 § 1 k.k.w. sąd penitencjarny udziela przerwy wykonaniu kary w wypadku określonym w art. 150 § 1 do czasu ustania przeszkody. W art. 150 § 1 k.k.w. mowa jest natomiast o chorobie psychicznej lub innej ciężkiej chorobie uniemożliwiającej wykonanie kary. Zgodnie z art. 154 k.k.w. orzeczenie sądu w przedmiocie udzielenia przerwy w wykonaniu kary podlega wykonaniu bezzwłocznie, jeżeli zostało wydane na wniosek prokuratora albo jeżeli prokurator oświadczył, że nie sprzeciwia się udzieleniu przerwy. W takiej sytuacji postanowienie w przedmiocie udzielenia przerwy podlega wykonaniu z chwilą wydania, a skazany zostaje zwolniony z zakładu karnego. W okresie przerwy skazany nie odbywa zatem kary pozbawienia wolności, a czas trwania przerwy nie jest zaliczany na poczet tej kary. W konsekwencji stwierdzić należy iż art. 102 i art. 115 § 1 k.k.w. mają zastosowanie do osób, które faktycznie odbywają karę pozbawienia wolności. Świadczy o tym też fakt, że przepisy te znajdują się w rozdziale dotyczącym wykonywania kary pozbawienia wolności, a nie wśród przepisów ogólnych tego kodeksu. W tym kontekście osoby, którym udzielono przerwy w bywaniu kary, którym odroczono wykonanie kary lub zastosowywano warunkowe przedterminowe zwolnienie nie mogą być uznane za „skazanych" w rozumieniu przepisów regulujących uprawnienia do otrzymania świadczeń zdrowotnych, gdyż wówczas orzeczona kara nie jest w stosunku do nich wykonywana. Reasumując należy stwierdzić, że z mocy § 2 ust. 2 pkt 2 Minister Sprawiedliwości zobowiązany był do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jedynie wobec osób faktycznie odbywających karę pozbawienia wolności.

Zgodnie natomiast z § 112 ust. 2 pkt 1 lit. a) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 stycznia 2004 r. w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawienie wolności oraz dokumentowania tych czynności po otrzymaniu odpisu postanowienia o udzieleniu przerwy w wykonaniu kary następuje zwolnienie skazanego z jednostki penitencjarnej, a z § 115 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wynika/ że dniem, w którym następuje zwolnienie osadzonego jest dzień wpływu do jednostki penitencjarnej, w której przebywa, dokumentów skutkujących zwolnieniem. Nie może zatem budzić wątpliwości, iż prawo do otrzymania świadczeń zdrowotnych, o jakich mowa w kodeksie karnym wykonawczym, nie dotyczy osób zwolnionych z zakładu karnego lub aresztu śledczego w związku z udzieleniem im przerwy w odbywaniu

5

kary. W konsekwencji obowiązek Ministra Sprawiedliwości finansowania świadczeń zdrowotnych korzystających z przerwy nie obejmuje.

Należy podkreślić, że na skutek przewiezienia G. H.z (...)w B. pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia żadnej umowy. Z okoliczności faktycznych niniejszej sprawy nie wynika bowiem, aby pozwany miał wolę zaciągnięcia jakiegokolwiek zobowiązania, a jedynie w takim przypadku moglibyśmy mówić o złożeniu oświadczenia woli w sposób dorozumiany. W chwili przyjęcia G. H.do szpitala nie ustalono nadto jaki będzie zakres świadczeń ani jaka będzie ich cena. Nie sposób zatem mówić o zawarciu pomiędzy stronami jakiejkolwiek umowy. Z art 115 § 4 i 5 k.k.w. wprost wynika, że podmioty lecznicze dla osób pozbawionych wolności oraz inne podmioty lecznicze, jedynie współdziałają ze sobą w udzielaniu świadczeń medycznych osobom pozbawionym wolności, nie wynika zaś, że na skutek przewiezienia pacjenta z jednego zakładu do drugiego pomiędzy tymi podmiotami powstaje stosunek zobowiązaniowy.

Nie mogło również stanowić podstawy do zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty to, że pozwany nie poinformował powoda o udzieleniu pozwanemu przerwy w wykonaniu kary. Należy bowiem zauważyć, że przedmiotem żądania pozwu było spełnienie przez pozwanego świadczenia wzajemnego w zamian za udzielone G. H.świadczenia zdrowotne (powód powoływał się na zawartą z pozwanym umowę i wskazywał, na wynikający z przepisów ustawowych obowiązek finansowania udzielonych świadczeń) a nie odszkodowanie za doznaną szkodę. Należy jednak podkreślić, że powód nie wykazał, iż brak zawiadomienia o udzieleniu przerwy w wykonaniu kary wyłączał możliwość objęcia pacjenta ubezpieczeniem w trybie przepisów art. 54 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Z ust. 4 w zw. z ust. 1 tego przepisu wynika, że w razie potrzeby udzielenia świadczeń medycznych osobie nie posiadającej ubezpieczenia zdrowotnego świadczeniodawca może wystąpić do wójta (burmistrza, prezydenta) gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy z wnioskiem o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej świadczeniobiorcy. Z ust. 4 art. 54 wynika, że wniosek taki winien zostać złożony bezzwłocznie po udzieleniu świadczenia. Powód jednak wniosku takiego nie złożył a zatem w chwili obecnej nie można jednoznacznie stwierdzić, czy wniosek taki został by uwzględniony czy też uznano by, że został on złożony po upływie terminu. Stwierdzić jedynie można, że stanowisko powoda co do tego, że złożenie wniosku o objęcie G. H.ubezpieczeniem nie było możliwe z uwagi na upływ czasu gdyż przyjmuje się, że wniosek taki powinien być złożony w terminie miesiąca od dnia udzielenia świadczenia nie znajduje oparcia

6

w obowiązujących przepisach. Bezzwłocznie oznacza bez zbędnej zwłoki. Przepis ten nie wskazuje zatem jakiegoś ściśle określonego terminu na złożenie wniosku. W zwłoce pozostaje ten, kto mając możliwość złożenia wniosku nie czyni tego w normalnym trybie czynności, przy czym mając na względzie cel omawianych przepisów, oceniając możliwość oraz powinność złożenia wniosku należy uwzględniać także samą wiedzę świadczeniodawcy o tym, czy pacjent jest uprawniony do korzystania z nieodpłatnych świadczeń medycznych. Powód mógł zatem złożyć wniosek o którym mowa powyżej po uzyskaniu informacji o tym, że G. H.udzielono przerwy w wykonaniu kary. W takim przypadku prawo do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie decyzji przysługiwało by świadczeniobiorcy przez okres 90 dni od dnia udzielenia świadczenia (art. 54 ust. 7 pkt 2 wyżej wskazanej ustawy). Wniosek taki nie został złożony, nie można zatem uznać, że nie zostałby on uwzględniony.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za finansowanie świadczeń medycznych udzielonych G. H. jedynie za okres, kiedy ten był rzeczywiście pozbawiany wolności a zatem do dnia 13 sierpnia 2009 r. do godz. 15.39. Wbrew stanowisku prezentowanemu początkowo przez powoda, w niniejszej sprawie nie mieliśmy do czynienia z jednym świadczeniem medycznym, udzielonym częściowo w okresie kiedy G. H.był sobą pozbawioną wolnością częściowo w okresie przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności. Jak bowiem wynika z przedstawionych przez powoda dokumentów, wyżej wymienionemu udzielono całego szeregu świadczeń medycznych, z których każde było odrębnie wycenione foide: zestawienie świadczeń udzielonych pacjentowi k. 12a, 124/. Skoro zatem było to kilkanaście odrębnych świadczeń medycznych brak jest podstaw do przypisywania pozwanemu odpowiedzialności finansowej za wszystkie świadczenia. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za świadczenia udzielone G. H.od dnia 10 sierpnia 2009 r. do godz. 15.39. dnia 13 sierpnia 2009 r. Pozwany uznał świadczenia udzieloneG. H.w dniach od 10 do 12 sierpnia 2009 r. W związku z tym powód winien wykazać, że świadczenia, które udzielone zostało G. H.dnia 13 sierpnia 2009 r. udzielone zostały przed godzina 15.39 tego dnia. To na powodzie spoczywał bowiem ciężar wykazania, że świadczeń tych udzielono w okresie, kiedy finansową odpowiedzialność za nie ponosił pozwany. Powód takich dowodów nie przedstawił, co uniemożliwiało przypisanie pozwanemu odpowiedzialności finansowej za świadczenia udzielone dnia 13 sierpnia 2009 r.

Mając powyższe na względzie, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda 918 zł tj. łączna wartość świadczeń medycznych udzielonych przez powoda G. H.w dniach od 10 do 12 sierpnia 2012 r. (całkowite żywienie pozajelitowe - 3 dni * 4 pkt * 51 zł =

7

612 zł; przetoczenie KKCZ - 2 jednostki * 3 pkt 8 51 = 306 zł) a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. art. 359 § 1 i 2 k.c. w zw. z 481 § 1 i 2 k.c. Termin spełnienia świadczenia będącego przedmiotem procesu nie wynika ani z przepisów prawa ani z właściwości zobowiązania. Uznać zatem należało, że pozwany winien spełnić świadczenia niezwłocznie po wezwaniu go do wykonania zobowiązania. Powód jak dotychczas nie wystosował do Skarbu Państwa żadnego wezwania do zapłaty będących przedmiotem procesu należności. W fakturze wskazano jedynie, że dotyczy ona(...)w B., również w przed procesowej korespondencji nie wskazuje się Skarbu Państwa lecz jedynie(...)w B.. Ponadto korespondencja ta oraz faktura skierowana została do niewłaściwego podmiotu, gdyż odpowiedzialność finansową z mocy ustawy za będące przedmiotem procesu świadczenia ponosił Minister Sprawiedliwości i to Skarb Państwa -winien być adresatem wezwania do zapłaty aby można było uznać je za skuteczne w stosunku do Skarbu Państwa. Sąd uznał zatem, że pozwany Skarb Państwa pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia dopiero od dnia następnego po dniu doręczeniu mu odpisu pozwu, co miało miejsce dnia 9 stycznia 2012 r. /k. 23/.

Na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. w punkcie 3 wyroku Sąd dokonał stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Powód przegrał proces w 97,4% i w ty zakresie Sąd nałożył na niego obowiązek poniesienia kosztów procesu. Koszty powoda to 4.123 zł (opłata od pozwu 1706 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 2400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł), koszty pozwanego to 2400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika. Łącznie koszty procesu wyniosły zatem 6.253 a powód winien ponieść z nich 97,4% tj. 6.353,40 zł. poniósł jak dotychczas w kwocie 4.123 zł, co skutkowało zasądzeniem od niego na rzecz powoda 2.230,40 zł. Powód zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w punkcie 2 i 3 zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa materialnego, w szczególności przepisu art. 355 k.c. i art. 54 ust 4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

2.  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że powód nie wzywał pozwanego do dobrowolnego uregulowania świadczenia.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 2 i 3 i uwzględnienie żądania pozwu w
całości

ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 2 i 3 i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania

s

3. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych. W uzasadnieniu skarżący podniósł , żeG. H.został przetransportowany do szpitala z (...)będąc osobą pozbawioną wolności.

Transport nastąpił w związku z zagrożeniem życia skazanego a zatem bezspornie w celu udzielenia mu przez szpital świadczeń zdrowotnych w szerokim tego słowa znaczeniu Zatem twierdzenie, że pozwany nie miał woli zaciągnięcia jakichkolwiek zobowiązań jest nielogiczne i sprzeczne z celem jakiemu służyło przewiezienie skazanego do szpitala. W chwili przyjęcia skazanego do szpitalnie nie było możliwości ustalenia jaki będzie zakres świadczeń ani jaka będzie ich cena, zadecydowały o tym przeprowadzone badania diagnostyczne i diagnoza lekarzy.

Zatem jeżeli pomiędzy stronami nie doszło wprost do zawarcia umowy to co najmniej pozwany przywożąc skazanego do szpitala w sposób dorozumiany zlecił wykonanie świadczeń zdrowotnych ratujących życie.

Pozwany nie zawiadomił powoda o orzeczeniu przerwy w wykonaniu kary a tym samym uniemożliwił mu skorzystanie z przepisu art. 54 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i zdobycie dokumentu (decyzji Prezydenta Miasta) potwierdzającego jego prawo do świadczeń zdrowotnych.

Co prawda żaden przepis nie nakłada na pozwanego obowiązku zawiadomienia o udzieleniu skazanemu przerwy w wykonaniu kary ale zgodnie z art. 355 k c , dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju. Przekładając treść tego przepisu na płaszczyznę niniejszego sporu pozwany winien powiadomić powoda o zwolnieniu pacjenta z (...), a tego nie uczynił. Dokonał tego dopiero w grudniu 2009r odmawiając uregulowania faktury.(wnosząc ojej korektę)

Z przepisu art. 54 ust.4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych wynika, ze wniosek o objecie pacjenta ubezpieczeniem złożony winien być „niezwłocznie" po udzieleniu świadczenia.

Udzielenie świadczeń zdrowotnych trwało od 10 sierpnia do 19 października 2009r.

Pozwany poinformował powoda o udzieleniu skazanemu przerwy w wykonaniu kary dopiero w grudniu 2009 r. a wiec po około dwóch miesiącach stąd błędne jest twierdzenie Sadu, ze powód mógł wystąpić z takim wnioskiem skoro upływ tak znacznego czasu, nieuzasadnionego żadnymi szczególnymi okolicznościami, spowodował, że nie można mówić o niezwłocznym wniosku powoda.

Błędne jest także stanowisko Sądu I Instancji, że odsetki należy liczyć od daty doręczenia

9

pozwanemu pozwu, gdyż wcześniej powód nie wzywał do dobrowolnego uregulowania świadczenia . (...)w B. nigdy nie kwestionował zasadności zapłaty za udzielone świadczenia zdrowotne a jedynie kwestionował ich wysokość. O tym, że pozwanym w niniejszej sprawie winien być Skarb Państwa - (...) Dyrektor (...)dowiedział się w trakcie prowadzonego postępowania przeprowadzonego przez Sąd z urzędu. Dlatego faktura z dnia 30.11.209 z terminem płatności na dzień 21 grudzień 209r. stanowi podstawę do zasądzenia odsetek od terminu w niej wskazanego .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja nie jest zasadna .

Sąd Rejonowy - wbrew zarzutowi apelującego - w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy , oceniony bez przekroczenia granic zakreślonych treścią art. 233 § l k.p.c. , dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych , które Sąd Okręgowy w pełni aprobuje i przyjmuje za własne.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 233§lk.p.c. , które to naruszenie skarżący upatruje w sprzecznym z zebranym w sprawie materiale dowodowym ustaleniu , że powód nie wzywał pozwanego do dobrowolnego uregulowania świadczenia.

Należy zauważyć ,że pozwanym w sprawie jest Skarb Państwa - Dyrektor (...), którego powód nie wzywał , przed wytoczeniem powództwa , do uregulowania należności za udzielone świadczenia medyczne G. H..

W niczym tej oceny nie podważa fakt , że dopiero w czasie toczącego się procesu sąd pierwszej instancji ustalił właściwe stacio fisci pozwanego w sprawie Skarbu Państwa do czego zobowiązany był zgodnie z treścią art. 67 §2k.p.c.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art. 355 k.c. i art. 54 ust 4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na wstępie podkreślić należy , że trafnie Sąd Rejonowy przyjął , że z faktu przewiezienia G. H.z (...)w B. do powodowego szpitala nie wynika wcale , że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy.

Z obowiązujących przepisów - szczegółowo analizowanych przez sąd pierwszej instancji -wynika jednoznacznie , że udzielanie świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych nie odbywa się na podstawie umów . Zasady rozliczeń pomiędzy jednostkami penitencjarnymi a zakładami opieki zdrowotnej regulowały - w spornym okresie - przepisy rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej ( Dz U. z 2008 r., nr 137, poz. 858 ).

10

Jeśli zatem powód swoje roszczenie opierał na dorozumianej umowie , z której strona pozwana się nie wywiązała , to sformułowane na takiej podstawie faktycznej żądanie słusznie sąd pierwszej instancji oddalił .Należy w tym miejscu jeszcze raz przypomnieć - co w sprawie pozostawało bezsporne - że G. H.z chwilą udzielenia przerwy w wykonywaniu kary , na podstawie art. 153 §l k.k.w., nie jest osobą odbywającą karę pozbawienia wolności.

Zgodnie zaś z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2008 roku ( III CZP 103/08 , OSNC 2009/10/141 ), którą Sąd Okręgowy w pełni aprobuje , osoba , której udzielono przerwy w wykonywaniu kary na podstawie art. 153 § l k.k.w., nie jest skazanym uprawnionym do bezpłatnej opieki medycznej określonej w art. 115 § l k.k.w.

Nie jest wreszcie zasadny zarzut naruszenia art. 54 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych , z którego wynika , że świadczeniodawca bezzwłocznie po udzieleniu świadczenia osobie nie posiadającej ubezpieczenia zdrowotnego może wystąpić do wójta ( burmistrza , prezydenta ) gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy z wnioskiem o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej świadczeniobiorcy .

Przepis powyższy nie miał istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy , a został przywołany przez Sąd Rejonowy jedynie w celu wskazania , jakie między innymi okoliczności musiałby ewentualnie wykazać powód gdyby wystąpił z roszczeniem odszkodowawczym wobec Skarbu Państwa , czego jednak nie uczynił . Stąd rozważania na temat właściwej wykładni przepisu art. 54 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy, zawarte w apelacji , wobec podstawy faktycznej , na której powód oparł swoje roszczenie , w niczym nie podważają zasadności wyroku sądu pierwszej instancji.

Należy zatem jeszcze raz podkreślić , że sąd jest związany podstawą faktyczną na której powód opiera swoje roszczenie i nie może -beż naruszenia art. 321§lk.p.c. wyrokować co do przedmiotu , który nie był objęty żądaniem , ani zasądzać ponad żądanie .

Tym samym Sąd Rejonowy nie mógł orzekać chociażby na podstawie art. 417 k.c. ,gdyż powód nie opierał swojego roszczenia na tej podstawie faktycznej i nie zgłaszał dowodów zmierzających do wykazania zaistnienia przesłanek odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa na tej podstawie .

Z przytoczonych wyżej względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację jako
bezzasadną oddalił i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego po myśli art. 98 §li 2 k.p.c. w związku z art. 108 §l k.p.c.