Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 429/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 30 kwietnia 2021 roku sygn. II K 797/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż ujawnione w sprawie dowody i ustalone na tej podstawie okoliczności pozwalają na uznanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu , podczas gdy dowody te i okoliczności oceniane we wzajemnym powiązaniu, w oparciu o zasadę logiki i doświadczenia życiowego prowadzą do odmiennego wniosku,

zarzut obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. poprzez dowolne, niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, pomimo że wyjaśnienia oskarżonego, wnioski opinii biegłych sądowych, jak i okoliczności wskazane przez świadka A. H. nie dają ku temu podstaw, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych i niesłusznego uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu ,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt ujawnionych w sprawie dowodów uznać należy, że sąd rejonowy zebrał je w sposób prawidłowy i wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia oraz bezbłędnie dowody te ocenił, co pozwoliło na poczynienie jak najbardziej prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa i winy oskarżonego M. S.. O słuszności tej tezy przekonuje treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, w których to sąd merytoryczny zaprezentował wnikliwą i wszechstronną , a przede wszystkim logiczną analizę dowodów. Z kolei wnioski płynące z tejże nie pozostawiają żadnych, nawet najmniejszych wątpliwości, że dokonana przez ten sąd ocena wiarygodności poszczególnych dowodów, respektująca nakaz wynikający z art. 7 k.p.k.( swobodnej ich oceny, uwzględniającej zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego) a także ustalone na jej podstawie fakty oraz ich subsumpcja są poprawne.

Wnikliwej i krytycznej ocenie podlegały relacje oskarżonego M. S. oraz pokrzywdzonego A. F. i jego matki M. F., zważywszy że prezentowali oni w sposób zgoła odmienny okoliczności przebiegu przedmiotowego zdarzenia. Wybór jako prawdziwej wersji wydarzeń wyłaniającej się z tej drugiej grupy dowodów a nie z wyjaśnień oskarżonego podlega akceptacji sądu odwoławczego.

W procesie dociekania czy relacje procesowe pokrzywdzonego A. F. stanowią odzwierciedlenie jego rzeczywistych przeżyć sąd rejonowy odwołał się do wiedzy specjalistycznej biegłego psychologa, który uczestnicząc w jego przesłuchaniu, na podstawie wywiadu psychologicznego, rozmowy psychologicznej, obserwacji jej zachowania i materiałów zawartych w aktach sprawy, jednoznacznie wykluczył zaburzenia jego aparatu poznawczego, w tym tendencje do konfabulacji i fantazjowania w znaczeniu psychopatologicznym . Potwierdził zachowaną zdolność ww. do adekwatnego postrzegania, odtwarzania i zapamiętywania postrzeżeń uznając, że jego zeznania odzwierciedlają faktycznie przeżyte sytuacje, zaś wypowiedzi nie są zniekształcone przez żadne czynniki psychiczne. Tak więc stanowi on źródło informacji o nieograniczonej wiarygodności psychologicznej, a przedstawiane przez niego zachowania oskarżonego stanowią jego realne doświadczenia życiowe.

Twierdzenia chłopca dotyczące dotykania jego penisa pozytywnie weryfikują zeznania jego matki M. F., która zaniepokojona utratą kontaktu wzrokowego z 5 letnim synem podczas trwającego rodzinnego spotkania na działce letniskowej rozpoczęła poszukiwania i znalazła go w towarzystwie oskarżonego w domku na drzewie. Dostrzegła wówczas siedzące na ławce, rozebrane ze spodenek dziecko i leżącego na materacu M. S., który jedną ręką przytrzymywał opuszczone spodenki chłopca a palcami drugiej ręki pocierał jego obnażonego penisa, będącego we wzwodzie. Nie sposób zatem uwierzyć w zapewnienia oskarżonego, że 5 letnie dziecko samo wpadło na pomysł pokazywania mu swoich intymnych części ciała oraz że rola oskarżonego sprowadzała się do usiłowania założenia mu spodenek, a nie dotykania jego narządu płciowego. Dlatego nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, jakoby oskarżony w żaden sposób nie przejawiał determinacji, której skutkiem miałoby być doprowadzenie małoletniego do poddania się innej czynności seksualnej. Absurdalne jest też twierdzenie apelanta, że do podjęcia owych czynności doszło wyłącznie z inicjatywy małoletniego. Wiek tego ostatniego nie pozwala sądowi odwoławczemu na uznanie takowego za przekonujące z logicznego punktu widzenia.

Przyjęciu takiej wersji przebiegu wypadków nie sprzyja także powoływana przez oskarżonego sytuacja z przedszkola o rzekomym pokazywaniu przez A. F. penisa innym przedszkolakom. Sąd orzekający powołując się na zeznania psychologa A. S. i nauczycielki A. H. prawidłowo ustalił, że to nie A. F. obnażał się swoim kolegom w przedszkolu lecz czynił tak inny chłopiec wobec jego osoby - pokazywał mu w łazience penisa po przebytym zabiegu i było to zdarzenie incydentalne.

Godzi się zauważyć, że wszyscy uczestnicy imprezy urodzinowej odbywanej w dniu zdarzenia ( zorganizowanej dla kończącego 17 lat M. S. i kończącego 5 lat A. F. ) należeli do kręgu rodzinnego, jako że babka małoletniego pokrzywdzonego jest siostrą ojca oskarżonego i pełniła wobec oskarżonego funkcję rodziny zastępczej. Nie sposób uwierzyć aby członkowie tejże rodziny zastępczej, z którymi miał dotychczas pozytywne relacje, dobre i serdeczne porozumienie, angażowali organy ścigania do prowadzenia postępowania przeciwko niemu jako 17 letniemu chłopcu wymyślając zdarzenie objęte aktem oskarżenia, w sytuacji dotychczasowego zapewniania mu opieki i niesienia pomocy ( dbania o zdrowie, wychowanie i naukę ) wobec niemożności sprawowania nad nim władzy rodzicielskiej przez rodziców biologicznych pozbawionych władzy rodzicielskiej.

Ponadto badanie psychologiczne oskarżonego M. S. wykazało, że jest on co do zasady predysponowany, do aktywności w obrębie konfabulacji i zmyśleń oraz do skłonności do manipulowania i przerzucania odpowiedzialności za własne zachowania na otoczenie, w związku ze stwierdzonym deficytem poziomu sprawności intelektualnej ( upośledzenie umysłowe lekkiego stopnia ). W związku z powyższym jego wyjaśnienia z psychologicznego punktu widzenia obarczone są znacznym prawdopodobieństwem relacjonowania niezgodnie z faktami i dlatego nie mogą być wiarygodnym psychologicznie źródłem informacji.

Wbrew argumentacji skarżącego nie może uwolnić oskarżonego od odpowiedzialności to, że nie jest możliwa jego ocena dotycząca zaburzeń w sferze zachowań seksualnych, gdyż materiał aktowy sprawy nie zawiera opisu takowych zachowań. Stanowisko biegłej z zakresu seksuologii, że przedmiotowe zdarzenie mogło być spowodowane ciekawością ww. i chęcią obejrzenia narządu płciowego chłopca, a nie pobudzeniem seksualnym traci na znaczeniu wobec relacji M. F., która miała sposobność zaobserwowania zachowania oskarżonego, a przedstawiony przez nią opis tegoż ewidentnie wskazywał nie na bierne przyglądanie się wyglądowi narządu płciowego dziecka lecz na siłowe pocieranie ręką tego narządu.

Tak więc wersję przebiegu zdarzenia jaka wyłania się z uzasadnienia zaskarżonego wyroku uznać należało za odpowiadającą obiektywnej rzeczywistości. Powody tego stanu rzeczy przedstawione zostały przez sąd a qvo drobiazgowo i wieloaspektowo w pisemnych motywach orzeczenia, a sąd odwoławczy nie powtarzając całości wywodów jakie w nim zawarto, przypomniał jedynie w sposób skrótowy jakie dowody przesądziły o trafności ustaleń o winie i sprawstwie M. S..

Przeprowadzone przez sąd merytoryczny postępowanie dowodowe nosi cechy pełności i kompletności. Zebrane dowody poddane zostały ocenie spełniającej rygory określone przepisem art. 7 kpk, nie wykazującej istnienia niedających się usunąć wątpliwości o charakterze obiektywnym, dotyczących okoliczności mających istotne znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z powodów podanych powyżej.

3.2.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez nie zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 & 2 k.k., w sytuacji gdy najniższa kara przewidziana za zarzucone oskarżonemu przestępstwo i orzeczona wobec niego jest niewspółmiernie surowa, a okoliczności łagodzące występujące w niniejszej sprawie oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego wskazują, iż zasługuje on na zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na stosowny okres próby,

zarzut orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowej kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności łagodzących, takich jak: wiek oskarżonego, dotychczasowa niekaralność sprawcy, jego sytuacja rodzinna, jego upośledzenie umysłowe i zaburzenia osobowości

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się zasadna w zakresie zarzutu rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności i odniosła swój skutek, aczkolwiek ograniczony.

Sąd pierwszej instancji wymierzył bowiem M. S. karę 2 lat pozbawienia wolności, a więc najniższą przewidzianą w sankcji przepisu art. 200 & 1 k.k. Rację należało zatem przyznać skarżącemu, że rozstrzygnięcie kształtujące wymiar kary zasadniczej nie miało poprawnego charakteru. Na gruncie rozpoznawanej sprawy zmaterializowały się bowiem okoliczności, które dawały asumpt do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności. Należą do nich:

- wiek oskarżonego, który w chwili czynu ledwie ukończył 17 rok życia, rzutujący na ocenę że jest osobą bardzo młodą i niedoświadczoną życiowo,

- skomplikowana sytuacja rodzinna oskarżonego, gdyż nie był wychowywany przez rodziców biologicznych, którzy nie wykazywali zainteresowania jego losem, a z powodu alkoholizmu zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej,

- stan zdrowia psychicznego oskarżonego, funkcjonującego na poziomie upośledzenia umysłowego lekkiego ze znacznymi zaburzeniami zachowania ( co nie powoduje, wbrew wywodom apelanta ograniczenia poczytalności, gdyż stosownie do wniosków opinii sadowo - psychiatrycznej jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem była ograniczona ale nie w stopniu znacznym ),

- nie przejawianie przez pokrzywdzonego A. F. cech ofiary przemocy seksualnej lub osoby wykorzystywanej seksualnie w okresie dzieciństwa z racji nie rozumienia przez niego z powodu wieku ( 5 roku życia ) co jest dobre a co jest złe w sferze seksualnej, na co wskazują wnioski opinii psychologicznej dotyczącej chłopca karta 35 - 37.

Zatem uwarunkowania charakteryzujące przypisany oskarżonemu czyn, a także te które są wyznacznikami warunków i właściwości osobistych oskarżonego, prowadzą do oczywistego w swej wymowie wniosku, że będąca konsekwencją tego czynu kara 2 lat pozbawienia wolności razi niewspółmierną surowością w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k.

W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy uznał, że zachodzą podstawy do zastosowania przewidzianego przepisem art. 60 & 1 k.k. nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności. Przemawiają za tym względy określone przepisem art. 54 & 1 k.k. Przewidziana w tymże młodocianość sprawcy ( nieletniość w chwili czynu ), jak i priorytet jego wychowania, w zestawieniu z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary z punktu widzenia dyrektyw jej wymiaru, określonych w art. 53 k.k. ( gdyż młodocianość i względy wychowawcze nie mają samodzielnego bytu jako podstawa kształtowania szczególnego wymiaru kary - złagodzenia kary, a stanowią jedynie punkt wyjścia do przedmiotowych rozważań) powodują, że wymierzenie kary nawet najniższej, a więc 2 lat pozbawienia wolności, stanowiłoby niewspółmiernie surową reakcję na popełnione przez oskarżonego przestępstwo. Zgodzić zatem należało się z oceną skarżącego zaistnienia sytuacji, w której wymierzenie oskarżonemu kary bez zastosowania nadzwyczajnych reguł wymiaru tejże byłoby niewspółmiernie surowe.

Dlatego sąd odwoławczy dokonał korekty zaskarżonego wyroku i złagodził wymiar kary pozbawienia wolności do 1 roku , stosownie do wymogów art. 60 & 6 pkt.3 k.k., uznając że kara ta czyni zadość wszystkim postulatom i wskazaniom, o których mowa w art. 53 k.k. i art. 54 k.k., pozwoli oskarżonemu w wystarczającym stopniu na zrozumienie naganności jego zachowania, jak również będzie stanowiła wystarczającą odpłatę za czyn, którego się dopuścił.

Nie podlega natomiast akceptacji stanowisko skarżącego co do zasługiwania przez oskarżonego na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Jego dotychczasowy sposób życia – wyłaniający się z opinii sądowo - psychiatryczno - psychologicznej opracowanej dla Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim III Wydział Rodzinny i Nieletnich w sprawie III Nkd. 144/19 ( karta 177 akt ) - polegający na sprawianiu przez niego jako nieletniego permanentnych problemów w warunkach domu i szkoły, prezentowaniu zachowań agresywnych i niebezpiecznych, ulegających ustawicznemu nasilaniu, pomimo objęcia go oddziaływaniami pedagogicznymi, terapeutycznymi, psychologicznymi i wychowawczymi, nie przynoszącymi trwałej poprawy jego funkcjonowania oraz wszczęcie postępowania o czyny karalne we wskazanej powyżej sprawie ( dotyczącego przemocowych zachowań wobec rówieśników, opiekunów i wychowawców w internacie i szkole ) i jego postawa wobec naruszonego dobra prawnego jakim jest wolność seksualna, nie pozwala na przyjęcie zaistnienia pozytywnej prognozy kryminologicznej, czyli na założenie że nie powróci on na drogę przestępstwa, a wykonanie kary nie będzie konieczne dla wdrożenia jego osoby do przestrzegania porządku prawnego.

Wobec powyższego wymierzenie kary pozbawienia wolności o bezwzględnym charakterze uznać należało za konieczne ze względu na potrzebę oddziaływania na oskarżonego poprzez izolację od społeczeństwa ( w kontekście jego dotychczasowej drogi życiowej) i właściwe by wzbudzić w nim poczucie odpowiedzialności za dokonany czyn.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kary pozbawienia wolności, z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary i warunkowe zawieszenie jej wykonania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest częściowo zasadny z przyczyn podanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy dokonał korekty zaskarżonego wyroku i przy zastosowaniu art. 60 &1 i & 6 pkt. 3 k.k. złagodził wymiar kary pozbawienia wolności do 1 roku. W pozostałej zaskarżony wyrok jako słuszny utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku zostały przedstawione w pkt. 3.2 niniejszego opracowania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej wg stawek określonych w & 2 pkt. 1 w zw. z & 4 ust. 1 i 3 w zw. z & 17 ust. 2 pkt. 4, Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 roku ( Dz. U. z 2019 roku poz. 68 ).

4.

Na podstawie art. 624 & 1 k.p.k. i art 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku ) zwolniono oskarżonego od opłaty za drugą instancję i wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym, mając na uwadze jego edukację szkolną i brak dochodów.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana