Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 900/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 24 czerwca 2020 r.
– sygnatura akt: II K 1009/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

X obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

X w całości

X na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada
prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia

X

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

X

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

X uchylenie

X zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

M. D.

Oskarżony w dniu 30 czerwca 2019 r. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, tj. na ul. (...)
w K..

zeznania T. W.

134-134v

2.1.1.2.

Oskarżony był wielokrotnie karany.

Karta karna

126-127

2.1.1.3.

Oskarżony osiąga niskie dochody.

Dane e- Puap

124

2.1.1.4.

Oskarżony nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dane z ewidencji

129

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

zeznania T. W.

Świadek na rozprawie odwoławczej pomimo częściowej niepamięci co do przebiegu
i okoliczności interwencji z dnia 30 czerwca 2019 r. wobec oskarżonego zeznał, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny. Samochód znajdował się w ruchu. W tym zakresie zeznania świadka pozostają zgodne z zeznaniami świadka B. S. – drugiego funkcjonariusza Policji. Obydwoje zeznali, że oskarżony prowadził pojazd nadjeżdżając z przeciwnego kierunku ruchu w stosunku do ruchu radiowozu policjantów. Sąd odwoławczy nie miał więc powodów, by odmówić wiary zeznaniom T. W.. Pomimo częściowej niepamięci, świadek w zakresie najważniejszej okoliczności, tj. faktu prowadzenia przez oskarżonego pojazdu mechanicznego, zeznawał w sposób pewny i niebudzący wątpliwości Świadek pozostawał wobec oskarżonego osobą obcą, nie miał interesu w prezentowaniu określonej wersji wydarzenia, zaś interwencja w dniu 30 czerwca 2019 r. miała charakter standardowy. Została podjęta w wyniku zawiadomienia o tym, że nietrzeźwy kierowca kieruje samochodem w okolicy plaży w K..

2.1.1.2. do 2.1.1.4.

Karta karna, e-P., Dane z ewidencji kierowców.

Dowody o charakterze obiektywnym. Wystawione przez właściwe organy. Nie kwestionowane przez oskarżonego.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH
ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

3.1

Sąd II instancji zdecydował się łącznie rozpoznać zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego w punktach II.1-3 ze względu na tożsamą podstawę prawną zarzutów oraz ich podobieństwo. Obrońca oskarżonego zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na rozprawie,
a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na niesłusznym przyjęciu, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym
w stanie nietrzeźwości, podczas gdy oskarżony nie przyznał się do zarzucanego czynu wskazując, iż jedynie siedział w samochodzie nie poruszając się nim, a wyjaśnienia oskarżonego są konsekwentne
i spójne z zeznaniami świadków K. G. i N. D.;

2.  obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na odmówieniu wiarygodności zeznaniom świadków K. G. i N. D.,
a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na niesłusznym przyjęciu, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości, podczas gdy ww. świadkowie zgodnie zeznali, że oskarżony nie prowadził pojazdu, a jedynie przebywał w nim dla wypoczynku i powyższe zeznania pozostają
w zgodzie z wyjaśnieniami oskarżonego;

3.  obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na przyznaniu wiarygodności zeznaniom świadka funkcjonariusza Policji B. S., a w konsekwencji błąd
w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na niesłusznym przyjęciu, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego, jak również z zeznań K. G. i N. D. wynika, że oskarżony nie prowadził pojazdu, a jedynie przebywał w nim dla wypoczynku.

zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec treści zeznań funkcjonariusza Policji T. W. zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego okazały się w całości niezasadne.

Analiza treści zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego nie ujawniła uchybień sądu I instancji w zakresie oceny dowodów przy uwzględnieniu standardów przewidzianych w art.7 k.p.k. Zgodzić się należy wprawdzie z obrońcą oskarżonego, że sam fakt pochodzenia zeznań od funkcjonariusza Policji nie przesądza automatycznie o wiarygodności, gdyż zawsze należy ocenić je przy uwzględnieniu całości zgromadzonego materiału dowodowego. W niniejszej sprawie zeznania policjantów tworzą logiczny ciąg zdarzeń i nawzajem się uzupełniają. Z tych powodów należy uznać je za wiarygodne. Zasadnie sąd I instancji uznał za niewiarygodne pozostające w opozycji do zeznań policjantów zeznania złożone przez świadków K. G. oraz N. D.. Brak cechy wiarygodności wynikał przede wszystkim z faktu, iż żaden z tych świadków nie obserwował w pełnym zakresie czasowym zachowania oskarżonego po opuszczeniu przez niego plaży i udaniu się do samochodu. W tym więc zakresie skarżący nadaje zdecydowanie zbyt dużą wagę zeznaniom wymienionych powyżej świadków. Na rozprawie przed sądem I instancji świadek K. G. wprost zeznała: „Chwilowo widziałam jak M. siedział w samochodzie a potem poszłam się kąpać” czy „Ja się kąpałam nie byłam przy tym wszystkim” (k. 60v). Te stwierdzenia wespół z pozostałą częścią zeznań świadka pozwalają stwierdzić, że K. G. zeznawała wiarygodnie jedynie w zakresie opuszczenia przez oskarżonego plaży oraz w zakresie bezpośredniego kontaktu z policjantami w celu ustalenia sposobu zabezpieczenia samochodu. W zakresie, w którym zaprzeczyła aby oskarżony prowadził samochód zeznania są niewiarygodne. Za zbyt daleko idące należy uznać wnioskowanie obrońcy, że skoro świadek widziała „jak nadjechała Policja” i wtedy udała się do funkcjonariuszy celem wypełnienia oświadczenia o przejęciu samochodu, to znaczy, że musiała widzieć, czy oskarżony prowadził samochód. Zważyć bowiem należy, że ten fragment zeznań dotyczy nie czasu sprzed interwencji, ale już po jej dokonaniu, kiedy funkcjonariusze Policji poszukiwali osoby, która byłaby gotowa przejąć samochód. Ustaleń sądu I instancji nie wzrusza również zeznanie świadka, która wskazała, że samochód nie był przestawiany. To stwierdzenie zasługiwałoby na wiarygodność tylko w sytuacji, gdyby świadek przez cały czas pobytu na plaży obserwowała samochód. Jednakże wobec faktu zażywania kąpieli przez K. G., jej zeznania również w tym zakresie pozostają niewiarygodne. Mając powyższe na uwadze, uznanie zeznań K. G. za niewiarygodne odbyło się przy zastosowaniu zasad oceny materiału dowodowego wskazanych w art. 7 k.p.k. czyli na podstawie logicznego rozumowania i w zgodzie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Również ocena zeznań świadka N. D. nie wzbudziła wątpliwości sądu odwoławczego. Podobnie, jak w przypadku zeznań K. G., świadek nie był bezpośrednim, naocznym świadkiem tego, że oskarżony przez cały czas od chwili opuszczenia plaży do interwencji Policji przebywał w samochodzie i nie poruszał się nim. Świadczą o tym przykładowo następujące fragmenty zeznań: „Nie chodziłem za nim krok w krok”, „Praktycznie cały czas widziałem samochód. Jak się odwróciłem to nie widziałem. Cały czas samochodu nie obserwowałem” (k. 81v). Już na podstawie tychże fragmentów zeznań można zasadnie przyjąć, że świadek nie obejmował pamięcią całości inkryminowanego zdarzenia, zaś jego stanowisko o niewinności oskarżonego pozostawać może jedynie przypuszczeniami świadka. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się zatem nieprawidłowości w ocenie tego dowodu, przeprowadzonej przez sąd I instancji.

W zasadzie jedynymi osobami, które mogą świadczyć bezpośrednio i dokładnie
o przebiegu interwencji wobec oskarżonego, są funkcjonariusze Policji - B. S. oraz T. W.. Świadek T. W. przesłuchany na rozprawie odwoławczej potwierdził zasadniczo wersję zdarzenia przedstawioną przez funkcjonariuszkę B. S.. Z ich depozycji bezsprzecznie wynika, że oskarżony został zatrzymany podczas prowadzenia pojazdu mechanicznego. Tym samym wersja zdarzeń, wyłaniająca się
z wyjaśnień oskarżonego nie znalazła jakiegokolwiek potwierdzenia
w zgromadzonym przez sądy obydwóch instancji materiale dowodowym. To
z kolei przesądza o poprawności wniosku sądu I instancji w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania, należy w pełni podzielić stanowisko sądu I instancji o winie oskarżonego. Sąd I instancji w sposób prawidłowy oraz całościowy ocenił zebrane przez siebie dowody. Na ich podstawie ustalił stan faktyczny, do którego wzruszenia sąd odwoławczy nie znalazł jakichkolwiek podstaw. Tym samym niezasadne okazały się zarzuty obrońcy oskarżonego zarówno w zakresie naruszenia prawa procesowego, jak również błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności zarzutów, sąd odwoławczy nie miał podstaw, by dokonywać jakiejkolwiek zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. Sąd odwoławczy przesłuchał w charakterze świadka drugiego
z policjantów, dokonujących interwencji. Zeznania T. W. potwierdziły zeznania złożone przez świadka B. S.. Zeznania te ocenione łącznie z wynikami badania alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu potwierdzają ustalenia sądu I instancji o winie oskarżonego bowiem prowadził on pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości będąc uprzednio skazanym za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. i w okresie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W takim stanie rzeczy sąd odwoławczy nie znalazł również podstaw do uchylenia wyroku sądu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina – punkt I zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia sądu I instancji w zakresie uznania oskarżonego M. D. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. są prawidłowe. Zostały oparte na następujących dowodach: zeznaniach funkcjonariuszki Policji B. S., protokole badań stanu trzeźwości oraz treści wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej II Wydziału Karnego
z dnia 24 kwietnia 2017 r., sygn. II K 96/17. Stan faktyczny ustalony przez sąd
I instancji został potwierdzony również zeznaniami złożonymi na rozprawie odwoławczej przez funkcjonariusza Policji – T. W..

W oparciu o powyżej wymieniony materiał dowodowy sąd odwoławczy nie miał wątpliwości, że oskarżony w dniu 30 czerwca 2019 r. w K. na ul. (...) prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości. W chwili popełnienia czynu oskarżony był wcześniej skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej z dnia 24 kwietnia 2017 r., sygn. II K 96/17. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu
3 maja 2017 r. (k. 25) i w chwili popełnienia przestępstwa nie uległ zatarciu. Jednocześnie oskarżony, dopuszczając się czynu w dniu 30 czerwca 2019 r., objęty był zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonym w ww. wyroku na okres 4 lat od uprawomocnienia się wyroku. Sąd odwoławczy podzielił ponadto ustalenie sądu I instancji, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, tj. miał pełną świadomość swojej przeszłości kryminalnej, orzeczonych wobec niego zakazów, jak również zdawał sobie sprawę, że uczestnicząc w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości popełnia przestępstwo
i swoim zachowaniem stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji,
w tym dla życia i zdrowia innych uczestników ruchu. Wobec powyższego, zasadnie sąd I instancji przyjął, że oskarżony M. D. zrealizował wszystkie znamiona strony podmiotowej oraz przedmiotowej przestępstwa z art. 178a § 4 k.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Kara – punkt I zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach zmiany

Uznając zarzut rażącej niewspółmierności kary za zasadny, sąd odwoławczy złagodził wymierzoną oskarżonemu karę do jednego roku pozbawienia wolności. Sąd odwoławczy miał na uwadze ustalenia poczynione przez sąd I instancji w zakresie kryteriów wymiaru kary, jak również własne ustalenia
w zakresie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Mając na uwadze ustawowe zagrożenie karą w ramach przestępstwa z art. 178a § 4 k.k., tj. od 3 miesięcy do 5 lat kary pozbawienia wolności, wymierzona przez sąd odwoławczy kara jest adekwatna do wagi czynu popełnionego przez oskarżonego. Sąd II instancji wziął bowiem pod uwagę wysoki stopień winy oskarżonego, uzasadniony powyżej stopień społecznej szkodliwości czynu oraz uprzednią karalność oskarżonego w zakresie nieobjętym znamionami art. 178a § 4 k.k. Ilość popełnionych przez oskarżonego w przeszłości przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji uzasadnia bowiem potrzebę zdecydowanej reakcji karnej, unaoczniającej oskarżonemu powagę ponownie popełnionego czynu. Nie bez znaczenia pozostaje ponadto społeczny wydźwięk wymierzonej kary. Mając na uwadze stosunkowo wysoką liczbę przestępstw związanych
z prowadzeniem pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości, orzekana przez sądy kara za tego typu przestępstwa winna stanowić dla społeczeństwa przestrogę przed stwarzaniem jakiegokolwiek niebezpieczeństwa dla uczestników ruchu. Jednocześnie sąd miał na uwadze okoliczności łagodzące, opisane szczegółowo w poprzedniej części uzasadnienia- czyli niewielki odcinek drogi jaką pokonał oskarżony, niewielką prędkości, brak innych pojazdów w ruchu drogowym na drodze, którą poruszał się oskarżony.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, tj. w zakresie wydatków oraz opłaty. Sąd zważył przede wszystkim, że oskarżony jest osobą bezrobotną, uzyskującą stosunkowo nieduże dochody z prac dorywczych. Nadto zauważyć należy, że oskarżony jest ojcem dwojga dzieci oraz osobą zobowiązaną alimentacyjnie. W tym stanie rzeczy w uznaniu sądu odwoławczego uiszczenie należnych kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową oraz wysokość dochodów.

4

W toku postępowania odwoławczego oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu – adw. P. O.. Obrońca oskarżonego wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów udzielonej pomocy prawnej wskazując, że nie zostały one pokryte w jakiejkolwiek części. Wobec brzmienia § 17 ust. 2 pkt
4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata urzędu, sąd ustalił należną obrońcy opłatę za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją w wysokości 420,00 zł. Z uwagi na treść § 4 ust. 3 ww. rozporządzenia, kwotę tę podwyższono o kwotę podatku od towarów i usług przy przyjęciu stawki podatkowej w wysokości 23%.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie,
którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie
II Wydziału Karnego z dnia 24 czerwca 2020 r. – sygnatura akt: II K 1009/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

X w całości

X na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia

X

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

X

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

X uchylenie

X zmiana