Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 367/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie III Wydział Karny z dnia 19 listopada 2019 r., wydany w sprawie o sygn. akt III K 590/19.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

11

P. K.

Oskarżony nie jest karany za przestępstwa.

Oskarżony uzyskuje dochody.

Oskarżonego posiada lekki stopień niepełnosprawności.

Dane o karalności k.242

Informacja z systemu e - (...) k. 241

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 247

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Brak karalności oskarżonego i jego sytuacja majątkowa

Dane o karalności oraz informacja z systemu e - (...)

Dokumenty będące podstawą ustalenia faktów zostały sporządzone przez organy państwowe w przepisanej prawie formie stąd ich wiarygodność i obiektywizm nie budziły żadnych wątpliwości.

Informacje o

stanie zdrowia oskarżonego

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, którego wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez uznanie, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny wskazuje, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest niezasadny.

W orzecznictwie wskazuje się, iż błąd ustaleń faktycznych zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a błąd mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie jest zatem uzasadniony, gdy sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami, gdyż sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. akt II Aka 143/19).

Mając na uwadze tę tezę, którą Sąd Okręgowy podziela, stwierdzić należy, iż obrońca oskarżonego we wniesionej apelacji upatruje dokonania przez Sąd I Instancji błędnych ustaleń faktycznych, powołując się na wybrane przez siebie dowody i dokonaną przez siebie ocenę materiału dowodowego, z którego wyciągnął własne wnioski, pomijając te dowody, które przekonały Sąd Rejonowy o winie oskarżonego. Taka krytyka odwoławcza odnosząca się tylko do części materiału dowodowego, potraktowanego wybiórczo, z pominięciem tych dowodów, które obciążają oskarżonego, a także nie wykazująca jednocześnie, aby Sąd I instancji którąkolwiek regułę swobodnej oceny dowodów naruszył, nie może skutecznie uzasadniać podniesionego w apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. W ocenie Sądu Okręgowego wywód zawarty w apelacji nie ujawnił błędów Sądu Rejonowego, a jedynie wszedł w polemikę z dokonaną przez niego w sposób trafny oceną materiału dowodowego, mimo, iż z pewnością nie sposób nie zauważyć, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób bardzo lakoniczny. Nie mniej wskazać należy, że nie narusza ono dyspozycji art. 424 k.p.k., albowiem spełnia, choć w stopniu minimalnym, ustawowe kryteria zawierając podstawowe elementy wymienione w tym przepisie.

Mając na uwadze dokonaną przez Sąd Rejonowy i przyjętą w całości przez Sąd Okręgowy ocenę dowodów poczynioną w sprawie, brak jest podstaw do podważania ustaleń faktycznych.

Przede wszystkim nie można zgodzić się z poglądem wyrażonym w apelacji, iż okoliczność niewywiązywania się przez oskarżonego z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego w okresie objętym aktem oskarżenia, tj. od 31 maja 2017 r. do 18 maja 2018 r. wynikała wyłącznie z obiektywnych powodów, zaś okoliczność nieregularnego uiszczania drobnych kwot pieniężnych na utrzymanie syna nie pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa przestępstwa niealimentacji.

Nie ulega wątpliwości, iż przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. polegające na uporczywym uchylaniu się od obowiązku wykonywania opieki przez niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej jest przestępstwem skutkowym z zaniechania i do jego zaistnienia niezbędne jest ustalenie, iż sprawca uchyla się od obowiązku alimentacji, mimo iż ma obiektywną możliwość jego wykonania. O powyższym w sposób pośredni świadczyć może jednak nie tylko definitywne zaniechanie przez sprawcę płacenia alimentów w jakiejkolwiek wysokości, ale również wykonywanie obowiązku alimentacyjnego nieregularnie i w ratach znacznie niższych niż należne.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił, iż wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, miał on możliwość łożenia na utrzymanie syna w czasie objętym aktem oskarżenia, bowiem jak sam wskazywał wówczas pracował, uzyskując stały dochód z prowadzonej działalności gospodarczej, później podejmując także dodatkowe prace. Do pogorszenia stanu zdrowia oskarżonego, które miało mieć wymierny wpływ na niemożność regularnego i pełnego wypełniania obowiązku łożenia na utrzymanie syna zgodnie z orzeczeniem sądu, doszło dopiero pod koniec okresu objętego zarzutem. W tym miejscu podkreślić należy, że dokumentacja zdrowotna znajdująca się w aktach sprawy dotyczy natomiast okresu późniejszego, czyli nieistotnego z punktu widzenia niniejszej sprawy. Zarzut odnoszący się więc do pominięcia przez Sąd Rejonowy kwestii stanu zdrowia oskarżonego nie mógł zostać skutecznie podniesiony. Na marginesie wskazać można jedynie, że z orzeczenia o niepełnosprawności złożonego do akt wprost wynika, że oskarżony jest zdolny do wykonywania pracy na otwartym rynku, zgodnie z możliwościami psychofizycznymi.

Odnosząc się z kolei do argumentacji dotyczącej trudnej sytuacji materialnej oskarżonego, podkreślić należy, że podnoszona okoliczność nie mogła istotnie wpłynąć na rozstrzygnięcie w sprawie, tym bardziej, że część zadłużenia oskarżonego wynika z jego obciążeń kredytowych. Zdaniem Sądu Okręgowego, zaciągając jakiekolwiek zobowiązania oskarżony winien był realnie ocenić możliwość wywiązania się z nich. Obowiązek uiszczania alimentów na rzecz dziecka nie może być bowiem podyktowany wyłącznie skalą zobowiązań finansowych spoczywających na rodzicu. Nadto, w ocenie Sądu Okręgowego wysokość ciążących na oskarżonym zobowiązań, w znacznej części związana z zadłużeniem alimentacyjnym, nie jest takich rozmiarów, które całkowicie uniemożliwiłyby mu regularne uiszczanie alimentów w okresie objętym aktem oskarżenia.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego zasadne jest zatem przyjęcie, że nawet w przypadku, gdy osiągane przez oskarżonego dochody, po odliczeniu koniecznych wydatków na utrzymanie własnej osoby, były niewystarczające, by w całości pokrywać raty alimentacyjne na rzecz dziecka, nie zwalnia to oskarżonego z obowiązku łożenia na jego utrzymanie chociażby w niepełnej wysokości. Argument przekazywania przez oskarżonego co miesiąc kwoty 180 zł na utrzymanie dziecka nie mogło więc znaleźć uznania Sądu. Trudno bowiem zgodzić się, by taka właśnie kwota, w świetle całkowitej kwoty zasądzonych alimentów, mogła być wystarczającą, by choć w minimalnym zakresie pokryć podstawowe potrzeby dziecka w wieku około 10-11 lat, a jednocześnie uznać, że oskarżonemu z tego tylko powodu nie można przypisać uchylania się od obowiązku alimentacyjnego. Co więcej z zeznań M. K. (2), które są spójne z dokumentacją urzędową tj. kartą rozliczeniową uzyskaną od komornika, wynika, że oskarżony płacił 180 zł miesięcznie wyłącznie w okresie od sierpnia do grudnia 2017 r., zaś w późniejszym okresie objętym zarzutem całkowicie zaprzestał płacenia. Oskarżony na potwierdzenie swoich twierdzeń w tym zakresie nie przedstawił natomiast odpowiednich dokumentów.

Podobnie Sąd Okręgowy podszedł do podnoszonej w apelacji okoliczności dotyczącej wysokich kosztów własnego utrzymania oskarżonego, mających uzasadniać fakt niewywiązywania się z nałożonego na niego obowiązku alimentacyjnego wobec syna. Zaznaczyć trzeba, że podnoszona wyżej okoliczność, tj. zarobkowe i majątkowe możliwości oskarżonego była już przedmiotem oceny przez sąd orzekający o wysokości alimentów zasądzonych od oskarżonego. Właśnie na jej podstawie, w korelacji z usprawiedliwionymi kosztami utrzymania dziecka, Sąd Okręgowy w Warszawie, w sprawie o sygn. akt II C 762/13 ustalił wysokość alimentów, do płacenia których zobowiązał oskarżonego. Argument odnoszący się więc do pogorszenia możliwości zarobkowych i majątkowych oskarżonego powinien być podnoszony w sprawie o obniżenie obowiązku alimentacyjnego, nie zaś używany jako linia obrony w sprawie karnej o przestępstwo niealimentacji.

Analogicznie odnieść można się do argumentu związanego z ponoszeniem przez oskarżonego wysokich kosztów utrzymania syna w ramach realizacji kontaktów. Podkreślić należy, że również ta okoliczność brana jest pod uwagę już przy ustalaniu wysokości alimentów, jak i oceniona została trafnie przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie, a z której to oceną Sąd Okręgowy w pełni się zgadza. Nie ulega wątpliwości, że rodzic z którym dziecko na co dzień nie mieszka, a który realizuje z nim kontakty, nawet w szerokim zakresie, niewątpliwe nie ponosi takich samych kosztów, co rodzic sprawujący bieżącą opiekę, ograniczając się w zasadzie do ponoszenia kosztów wyżywienia dziecka, które są zalewie ułamkiem w morzu potrzeb nastoletniego dziecka. Nie zmienia tego również fakt, że w trakcie kontaktów oskarżony miał zabierać dziecko na wizyty lekarskie, bowiem w większości były to wizyty w ramach funduszu NFZ.

Podsumowując, pomimo przytoczenia w treści apelacji obszernych cytatów ze stanowiska judykatury i doktryny, nie sposób jest uznać za trafny wniosek obrońcy, iż oskarżony nie wypełnił swoim zachowaniem znamion przypisanego mu występku. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w sposób absolutnie prawidłowy ocenił zgromadzony materiał dowodowy i na jego podstawie ustalił prawidłowy stan faktyczny sprawy. Z analizy przedmiotowych akt sprawy bezspornie wynika, że P. K. w rozpatrywanym okresie tj. od 31 maja 2017 r. do 18 maja 2018 r. uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz swojego małoletniego syna, ustalonego orzeczeniem sądu, wskutek czego powstała zaległość stanowiąca równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, o czym świadczy dokumentacja komornicza i zeznania M. K. (2). Uwzględniona przez Sąd Okręgowy okoliczność przelania przez oskarżonego w listopadzie 2014 r. do depozytu sądowego kwoty 9000 zł jako zabezpieczenia przyszłych alimentów, powyższych ustaleń nie zmienia, bowiem kwota ta została zajęta na poczet zaległych alimentów, nie mogąc tym samym stanowić realizacji obowiązku alimentacyjnego za okres wskazany w akcie oskarżenia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W przypadku nieuwzględnienia wniosku głównego o uniewinnienie oskarżonego - o warunkowe umorzenie postępowania lub wymierzenie oskarżonemu jak najniższej kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Mając na uwadze powyższe, konieczne jest stwierdzenie, iż argumentacja obrońcy oskarżonego nie była zasadna, a wniosek główny i ewentualny przez niego złożony nie mógł zostać uwzględniony.

Na uwzględnienie zasługiwał natomiast wniosek w zakresie zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania, bowiem okoliczności przytoczone w jego uzasadnieniu znalazły uznanie Sądu Okręgowego, o czym więcej w pkt 5.2. Biorąc pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, postawę oskarżonego, a także pozytywną prognozę kryminologiczną wobec oskarżonego zastosowanie w przedmiotowym przypadku warunkowego umorzenia jest zasadne i adekwatne do ustalonych okoliczności czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3 

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie III Wydział Karny z dnia 19 listopada 2019 r., wydany w sprawie o sygn. III K 590/19

Zwięźle o powodach zmiany.

Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Odwoławczy do przekonania, iż w realiach niniejszej sprawy zaszła potrzeba ingerencji w zaskarżone orzeczenie poprzez uwzględnienie wniosku o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec P. K..

Sąd Okręgowy nie podzielił oceny Sądu I instancji, co do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu.

Przede wszystkim należy zauważyć, że nie zachodzą formalne przeszkody z art. 66 k.k., które uniemożliwiałyby zastosowanie dobrodziejstwa tegoż środka probacyjnego względem oskarżonego, nie był on bowiem karany za przestępstwo umyślne, a przypisany mu czyn zagrożony jest karą do roku pozbawienia wolności.

Dodatkowo wskazać należy, że wobec ujawnionych dowodów wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności popełnienia przez niego przestępstwa nie budzą wątpliwości. W przedmiotowej sprawie ustalono okres niealimentacji trwający od 31 maja 2017 r. do 18 maja 2018 r., czyli niespełna rok czasu, niealimentacja dotyczyła jednego dziecka, natomiast, postawa jaką prezentował w sprawie - chodzi tu głównie o wyrażoną wolę zmiany w kwestii dalszego łożenia na dziecko – stanowiły główne elementy składające się na powyższą ocenę. Nie uszło uwadze Sądu Okręgowego, że to częściowo przez postawę byłej żony, która nie zgadzała się na sprzedaż mieszkania zakupionego przez oskarżonego, a które to sama zajmowała, uniemożliwione zostało oskarżonemu pozyskanie w szybkim czasie znacznej kwoty pieniężnej, z której byłby w stanie spłacić zaległości alimentacyjne, ale także zabezpieczyć kwotę na płatności bieżących należności.

Sąd Okręgowy uznał jednocześnie, że właściwości i warunki osobiste oskarżonego związane w szczególności z jego sytuacją rodzinną, zdrowotną i finansową oraz dotychczasowy sposób jego życia w pełni uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowo umorzonego postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Podnieść należy, iż oskarżony nie jest osobą bardzo młodą i fakt jego dotychczasowej niekaralności jest więc wyrazem świadomego i nie przypadkowego poszanowania przez niego norm prawnych. Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia i stara się wypełniać obowiązek alimentacyjny na rzecz syna. Tym samym dostrzegając pozytywne aspekty zachowania oskarżonego względem dziecka (chęć utrzymywania kontaktów, rozpoczęcie łożenia większych kwot na dziecko w toku postępowania sądowego), ogół okoliczności towarzyszących przedmiotowemu czynowi, uzasadniał skorzystanie z instytucji, jaką przewiduje przepis art. 66 k.k. Obecna postawa oskarżonego świadczy o zaczętym procesie resocjalizacji w związku z toczącym się postępowaniu karnym, które samo w sobie, dla oskarżonego było znaczną dolegliwością.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przy przyjęciu, iż wina oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu nie są znaczne, na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres próby 2 lat. Tak orzeczony okres próby będzie wystarczający dla dokonania oceny, czy warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego było zasadne, a w szczególności, czy będzie on przestrzegać porządku prawnego. Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k.k. zobowiązał oskarżonego do wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie syna M. K. (1).

Okres próby, na który warunkowo umorzono postępowanie oraz orzeczono obowiązek łożenia na utrzymanie syna M. K. (1) będą oddziaływać wychowawczo na sprawcę przestępstwa oraz - w ocenie sądu odwoławczego - łącznie pozwolą na weryfikację postawionej prognozy kryminologicznej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

P. K.

II

Uwzględniając sytuację osobistą i materialną oskarżonego Sąd Odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Oskarżony aktualnie uzyskuje dochody, jednak są one niewielkie, a w dalszym ciągu obciąża go obowiązek alimentacyjny wobec syna, nadto ciążą na nim stosunkowo wysokie zobowiązania finansowe.

7.  PODPIS

SSO Justyna Dołhy

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana