Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Piotr Filipiak

Sędziowie

SSA Wojciech Paluch

SSA Alicja Bochenek (spr.)

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 171/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 31 stycznia 2020 roku, sygn. akt II K 93/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego K. B., zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez ich błędne zastosowanie polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i zastosowanie całkowicie dowolnej oraz niezgodnej z prawidłowym tokiem rozumowania oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, poprzez;

- odmowę przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego;

-przyznanie przymiotu wiarygodności zeznaniom świadka M. J. zd. O. w części dotyczącej rzekomego kopania pokrzywdzonego przez oskarżonego po całym ciele;

2. obrazę przepisów postępowania, a to art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikających z:

- zeznań świadka R. K., K. S., D. K., M. S., A. K.;

- historii choroby pokrzywdzonego (k. 115 akt sprawy), w szczególności wywiadu środowiskowego dotyczącego jego wzrostu i znacznej wagi.

3. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, będący konsekwencją obrazy w/w przepisów postępowania, który miał istotny wpływ na jego treść wyrażający się w przyjęciu, że:

- oskarżony nie działał w ramach kontratypu obrony koniecznej, kopał leżącego pokrzywdzonego po tułowiu oraz dysponował fizyczną przewagą nad pokrzywdzonym.

4. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony działał z zamiarem co najmniej ewentualnym spowodowania
u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

5. rażącą niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia orzeczonego na rzecz matki pokrzywdzonego
w kwocie 100.000 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z podniesionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności jako nieuprawnione należało uznać zarzuty naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa procesowego, to jest art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. W tym zakresie stanowczo stwierdzić należy, że kontrola odwoławcza nie potwierdziła wadliwości procedowania Sądu I instancji. Sąd ten wyczerpał dostępne mu możliwości uzyskania dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, całość zebranego materiału dowodowego ujawnił w toku rozprawy głównej, czyniąc przez to zadość wymaganiom art. 410 k.p.k.. Wszystkie przeprowadzone dowody poddał analizie i ocenie przez pryzmat wskazań wiedzy, doświadczenia zawodowego i ocenie tej nie można zarzucić błędu prawidłowego rozumowania. Ponieważ złożona apelacja nie wskazała
w czym upatruje podniesionego zarzutu naruszenia dyspozycji art. 7 k.p.k., podejmując jedynie polemikę ustaleniami Sądu I instancji, przypomnieć należy, że sąd orzekający, rozstrzygając o winie lub niewinności oskarżonego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swoje przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego bądź ujawnionych, ale ocenionych
w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ( wyrok SN z 16.12.1974, sygn. Rw 618/74 - OSNKW 1975/3-4/47; wyrok SN z 22.02.1996, sygn. II KRN 199/95 - OSN PiPr 1996/10/10).
W sprawie niniejszej takich uchybień Sąd Apelacyjny nie stwierdził. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy uznając oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu przestępstwa oparł swoje ustalenia zarówno na wyjaśnieniach złożonych przez oskarżonego K. B., zeznaniach złożonych przez wszystkich przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, jak i opinii wydanych w sprawie, w tym przez biegłego lekarza sądowego, który to dowód miał istotne znaczenie w rozpoznawanej sprawie. I tak, oceniając wiarygodność wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, Sąd Okręgowy wskazał w jakiej części zasługują one na wiarę, a w jakiej na przymiot ten nie zasługują. Argumenty przytoczone na tę okoliczność przez sąd orzekający znalazły pełną akceptację sądu odwoławczego, co powoduje, że przytaczanie ich ponowne jest zbędne. Przypomnieć jedynie należy, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego podlegają takim samym rygorom, jak każdy inny dowód, a zatem muszą zostać ocenione zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.k. przez pryzmat całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, jak to zresztą uczynił Sąd Okręgowy. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie żaden ze świadków nie potwierdził prezentowanego przez oskarżonego przebiegu wydarzeń, a w szczególności tego, by oskarżony został uderzony, bądź zaatakowany przez pokrzywdzonego D. Ś. i broniąc się zadał mu cios, po którym ten przewrócił się na posadzkę, a uczynił to działając w obronie koniecznej. Wyjaśnienia złożone w tym zakresie przez oskarżonego pozostają wręcz w oczywistej sprzeczności zarówno z zeznaniami złożonymi przez świadków, opiniami sądowo lekarskimi, jak i przeczy im zachowanie się oskarżonego po zdarzeniu. Oskarżony – jak wynika z zeznań ówczesnej jego dziewczyny – K. K., bezpośrednio po zdarzeniu, jeszcze przed przyjazdem pogotowia i policji, nakłonił ją, aby wraz z nim oddaliła się z miejsca zdarzenia i udała się do domu. W trakcie tego powrotu oskarżony na nic się nie uskarżał, ani słowem nie wspomniał jej, że został zaatakowany, uderzony, czy wręcz pobity przez pokrzywdzonego, w następstwie czego zadał mu uderzenie, po którym ten się przewrócił, stracił przytomność i została wezwana pomoc medyczna oraz policja, co w efekcie doprowadziło do zakończenia imprezy i zamknięcia lokalu w którym oboje się bawili. K. K. nie zauważyła też, aby oskarżony posiadał jakieś obrażenia na twarzy, które potwierdzałaby, że wcześniej został pobity, a miał przecież zgodnie ze złożonymi na rozprawie wyjaśnieniami, zostać kilkukrotnie uderzony przez pokrzywdzonego pięścią w twarz, a pierwszy z ciosów był na tyle silny, że zachwiał nim i pozwolił pokrzywdzonemu wyprowadzić serię uderzeń, tj. zadać mu 2 lub 3 kolejne ciosy
w twarz. Oceniając w tej części wyjaśnienia oskarżonego stwierdzić należy, że bezsprzecznym pozostaje – w świetle doświadczenia życiowego, że w tego rodzaju sytuacji, oskarżony czując się niewinny pozostałby na miejscu zdarzenia, aby przedstawić przebieg wydarzeń policji, służbom medycznym, a z pewnością opowiedziałby o tym bliskiej osobie, czy kolegom z którymi przyszedł do lokalu, nie zaś pospiesznie oddalił się z miejsca zdarzenia, nikomu nie wspominając o swoim udziale w zdarzeniu, w dodatku z miejsca ukrywając się przed organami wymiaru sprawiedliwości
i to skutecznie, bowiem jak się okazało uciekł za granicę, gdzie przebywał przez kilka lat i został dopiero ujęty w wyniku wdrożenia Europejskiego Nakazu Aresztowania. Taka postawa oskarżonego w oczywisty sposób przeczy prezentowanej przez niego linii obrony, czyni ją nielogiczną, a także sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego. Również wskazani przez obrońcę oskarżonego
w apelacji świadkowie przekonania tego w żaden sposób nie zmieniają. Zauważyć bowiem należy, że żaden z nich nie widział, aby pokrzywdzony zaatakował oskarżonego. Przywołany w apelacji świadek A. K. zeznał, że pokrzywdzony był pod wpływem alkoholu i był namolny, ale nawet on nie stwierdził by pokrzywdzony był agresywny, potwierdził, „że im nie ubliżał, ani ich nie wyzywał, a jedynie wtrącał się do ich rozmowy, gdy stali przy barze i usiłował komentować to co mówili” (k. 23). Z pewnością tego rodzaju zachowanie pokrzywdzonego nie uprawniało oskarżonego do podjęcia działań i pobicia go w ramach obrony koniecznej. Pozostali świadkowie w większości nie widzieli zdarzenia, zeznawali na mniej istotne okoliczności, często odwołując się do zasłyszanych plotek, niemniej ich depozycje również nie umknęły uwadze Sądu, co potwierdza treść pisemnego uzasadnienia wyroku, a sugeruje w apelacji obrońca oskarżonego. Odnosząc się do zeznań kolejnych przywołanych w apelacji świadków, to kolejny z nich, również kolega oskarżonego, świadek D. K. zeznał, że nie widział zdarzenia, lokal opuścił zanim do niego doszło, a podczas jego obecności w lokalu niczego niepokojącego nie zauważył (k. 10). Podczas rozprawy głównej podał dodatkowo, że słyszał jedynie plotki jakoby „pokrzywdzony był nietrzeźwy, zadziorny i w jakiś sposób sprowokował oskarżonego”. Nie podał jednak źródła tych informacji, co powoduje, że nie sposób ich zweryfikować. Kolejny kolega oskarżonego, świadek K. S. zeznał, że „rozmawiał przez telefon z jakąś osobą, nie pamięta z kim i ta osoba mu powiedziała, że oskarżony został sprowokowany przez pokrzywdzonego do bicia. Miał to także potwierdzić w rozmowie z nim oskarżony i K. K. (k. 94-95). Rozmowy tej jednak nie potwierdziła K. K., stanowczo stwierdzając, że zdarzenia nie widziała i dowiedziała się o nim dopiero na drugi dzień od znajomych. Także zdarzenia nie widział M. S., a opierając się wyłącznie na zasłyszanych plotkach, zeznał, że słyszał, iż „bójkę miał rozpocząć pokrzywdzony, który był pijany, chodził po lokalu, zaczepiał ludzi, nie był zbyt miły”. Zeznania wyżej wskazanych świadków, które opierają się wyłącznie – jak sami przyznają na plotkach – wbrew twierdzeniom skarżącego, nie mogą stanowić miarodajnego dowodu świadczącego o tym, że oskarżony działał w ramach obrony koniecznej, bowiem – co należy w tym miejscu podkreślić – skarżący nie kwestionuje tego, że to oskarżony uderzył pokrzywdzonego, po którym to ciosie pokrzywdzony przewrócił się uderzając głową o posadzkę, co w efekcie doprowadziło do zgonu pokrzywdzonego. Zeznania wyżej wskazanych świadków bynajmniej nie potwierdzają, aby oskarżony został zaatakowany przez pokrzywdzonego. Podkreślić przy tym należy, że informacje podane przez świadków nie zostały potwierdzone, ani nawet uprawdopodobnione jakimkolwiek wiarygodnym dowodem, bowiem żaden spośród tych świadków nie wskazał źródła zasłyszanych informacji. Ponadto większość przesłuchanych świadków, a nieznających oskarżonego, zeznawała odmiennie, podając, że to oskarżony był w krążących plotkach wskazywany jako agresor. Z kolei świadek R. K., który był kolegą pokrzywdzonego zeznał, że: „widział jak D. Ś. szarpie się z jakimś mężczyzną. Był wysoki, wyższy od niego. Szarpał on i popychał D.”. Świadek znajdował się w takim miejscu, że bezpośredni widok przesłaniały mu inne osoby, zobaczył jedynie, że D. spada czapka z głowy, nie widział jednak czy opisywany mężczyzna uderzył go, czy popchnął, a gdy podszedł do nich pokrzywdzony leżał już na podłodze, a obok było dużo krwi. Zatem faktycznie, świadek ten nie widział, aby oskarżony kopał pokrzywdzonego, co otwarcie przyznał, powyższe nie wyklucza jednak, że zanim zbliżył się do leżącego, oskarżony zdążył już tego rodzaju uderzenia mu zadać. Toteż, wbrew intencjom skarżącego, jego zeznania nie powodują, że ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie są błędne, oparte zostały bowiem na innych dowodach, uznanych za wiarygodne. Jednym z tych dowodów są zeznania świadka M. J. zd. O., która widziała, jak oskarżony kopał leżącego pokrzywdzonego, a jej wiarygodność potwierdzają obrażenia doznane przez pokrzywdzonego oraz opinie wydane w tym zakresie przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii medycyny ratunkowej M. C.. Ponadto zeznania złożone przez wyżej wskazaną świadek – M. J. zd. O. zostały słusznie w związku z tym przez Sąd Okręgowy uznane za wiarygodne, tym bardziej, że świadek w chwili zdarzenia znajdowała się
w miejscu umożliwiającym jej obserwację zachowania się oskarżonego w chwili, gdy pokrzywdzony leżał już na posadzce. Zeznania przez nią złożone były spójne, logiczne i konsekwentne przez cały czas trwającego postępowania. Znalazły także potwierdzenie w wyżej wskazanych dowodach, a to, że w innym postępowaniu, w innej sprawie, Sąd odmówił wiarygodności jej zeznaniom w żaden sposób nie może samoistnie przesądzać o tym, że w niniejszej sprawie zeznania przez nią składane były kłamliwe. Tego rodzaju twierdzenie byłoby nieuprawnione. Obrońca powołuje się także na dowód
w postaci historii choroby, w której podany został wzrost i waga pokrzywdzonego, tym samym podnosząc, że pokrzywdzony był zbliżonych gabarytów co oskarżony. Powyższe pozostaje bez wpływu na ocenę zachowania oskarżonego. Pamiętać należy, że pokrzywdzony był on pod znacznym wpływem alkoholu, a oskarżony musiał być w tamtym czasie bardzo silnym mężczyzną, skoro był
w stanie wyprowadzić cios, powodujący – jak wynika z opinii wydanej przez biegłego lekarza sądowego liczne i poważne obrażenia powstałe w mechanizmie czynnym w obrębie twarzoczaszki.
W tym zakresie przypomnieć należy, że początkowo biegły był nawet zdania, że tak silne uderzenie zostało zadane obutą nogą, a nie pięścią. Stanowisko to zmienił opierając się na zeznaniach świadków opisujących przebieg zdarzenia. Nie zmienia to faktu, że wyprowadzony przez oskarżonego cios był bardzo silny. Ponadto, wbrew twierdzeniom oskarżonego, żaden ze świadków, nawet spośród jego kolegów, nie potwierdził, aby oskarżony udzielał pomocy pokrzywdzonemu, wręcz przeciwnie
w świetle przeprowadzonych dowodów, oskarżony miał bezzwłocznie oddalić się z miejsca zdarzenia.

Reasumując, opierając się na poprawnie przeprowadzonych i ocenionych dowodach, Sąd
I instancji dokonał poprawnych ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy opisał wydarzenia bezpośrednio poprzedzające pobicie pokrzywdzonego, okoliczności w jakich do tego doszło oraz sposób zachowania oskarżonego w jego trakcie, a także w kolejnych dniach po zdarzeniu. Mając w polu widzenia całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, słusznie Sąd I instancji odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, jakoby działał on w obronie koniecznej. Żaden z przeprowadzonych dowodów powyższego nie potwierdził, ani nawet nie uprawdopodobnił. Toteż złożone w tym zakresie wyjaśnienia przez oskarżonego należało uznać jedynie za przyjętą przez niego linię obrony, zmierzającą do zminimalizowania swojej winy.

Mając powyższe na uwadze, nie może budzić wątpliwości przyjęta przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu, jako wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 156 § 3 k.k. Przyjętą kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd ten w sposób jasny, wyczerpujący, a przez to i przekonujący przedstawił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Argumenty i poglądy prawne tam zawarte spotkały się z pełną akceptacją Sądu Apelacyjnego, co powoduje, że zbędne jest ich powtarzanie. Przypomnieć jednie należy, że sprawca działa umyślnie jedynie w zakresie znamion czynu z art. 156 § 1 k.k., śmierć osoby pokrzywdzonej objęta jest natomiast winą nieumyślną. W przeciwnym razie oskarżony odpowiadałby za czyn z art. 148 k.k. Natomiast wyprowadzenie przez oskarżonego tak silnego ciosu w głowę pokrzywdzonego (jak to wyżej opisano), w sytuacji gdy znajdowali się na twardej posadzce, z uskokiem progowym, powoduje, że skutek w postaci uderzenia głową o tę posadzkę i spowodowanie śmierci pokrzywdzonego był obiektywnie dla dorosłej osoby o normalnym stopniu rozeznania do przewidzenia, zatem brak jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować przyjętą przez Sąd Okręgowy kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu.

Wymierzona za czyn ten przez Sąd Okręgowy, na mocy art. 156 § 3 k.k. kara 3 lat pozbawienia wolności była karą rażącą łagodną, co spowodowało, że Sąd Apelacyjny podwyższył ją do lat 5, o czym będzie mowa w kolejnych punktach uzasadnienia. Orzeczona natomiast na podstawie art. 46 § 1 k.k. kwota 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia na rzecz matki pokrzywdzonego G. M. w związku ze śmiercią syna z pewnością nie jest nazbyt wysoką, wymagającą jej korekty. Oczywistym pozostaje, że krzywda spowodowana utratą dziecka jest niewymierna, wyrządzona krzywda jest nieodwracalna, niemniej zasądzona kwota jako zgodna ze złożonym w tym zakresie żądaniem jawi się jako odpowiednia, a oskarżony będąc osobą młodą, zdrową, z pewnością
w przyszłości będzie w stanie chociaż w ten sposób zrekompensować wyrządzoną swoim zachowaniem krzywdę.

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie K. B. od przypisanego mu czynu, poprzez przyjęcie, iż działał on w ramach kontratypu obrony koniecznej, a

w przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku o:

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego z art. 157 § 1 k.k. i z art, 155 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności oraz zmniejszenie orzeczonego środka kompensacyjnego na rzecz matki pokrzywdzonego do kwoty 30.000 zł;

względnie o

3. uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

żaden ze złożonych alternatywnie wniosków nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ podniesione w tym zakresie zarzuty były niezasadne, co powyżej szczegółowo zostało omówione.

3.2.

Prokurator wyrok zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego, zarzucając:

- rażącą niewspółmierność kary w stosunku do znacznej społecznej szkodliwości czynu wyrażającej się w sposobie działania sprawcy, który kopiąc leżącego po zadanym mu ciosie pięścią w twarz, wykazał stopień agresji nieadekwatny do przyczyny zajścia, ani jego przebiegu po stronie pokrzywdzonego oraz rozmiarze wyrządzonej przestępstwem szkody, w postaci śmierci 30 letniego mężczyzny, co czyni karę niezdolną do wypełnienia ustawowych celów, głównie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut częściowo okazał się być zasadny. Orzeczona wobec oskarżonego za czyn z art. 156 § 3 k.k.
w zw. z art. 4 § 1 k.k. kara 3 lat pozbawienia wolności, a zatem w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, była karą rażącą łagodną, jeśli uwzględni się wszystkie okoliczności popełnionego czynu, w tym nieodwracalny skutek jakim jest śmierć młodego człowieka. Zdaniem Sądu odwoławczego, orzeczona przez Sąd Apelacyjny kara 5 lat pozbawienia wolności, jest karą adekwatną i sprawiedliwą, uwzględniającą zarówno okoliczności obciążające oskarżonego, jak i łagodzące, które to okoliczności skądinąd poprawnie wskazał Sąd Okręgowy, nie nadał im jednak właściwego przełożenia na orzeczoną oskarżonemu karę. Z kolei wnioskowana przez prokuratora kara w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności była karą rażąco surową. Reasumując, orzeczona przez Sąd odwoławczy kara
5 lat pozbawienia wolności – jest karą słuszną, spełniającą wymogi stawiane karze zarówno
w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 8 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wnioskowana przez prokuratora kara w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności byłaby karą rażąco surową, niemniej zarzut rażącej łagodności orzeczonej przez Sąd I instancji kary był co do zasady słuszny i doprowadził do jej zaostrzenia do lat 5.

3.3.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej G. M. zaskarżył wyrok
w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego, zarzucając:

- rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego, poprzez orzeczenie rażąco łagodnej kary 3 lat pozbawienia wolności pomimo, że prawidłowa ocena przesłanek wymiaru kary wskazuje na konieczność orzeczenia surowszej kary pozbawienia wolności

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut częściowo zasadny. Jak wyżej wskazano, orzeczona przez Sąd Okręgowy kara
3 lat pozbawienia wolności była karą niewspółmiernie łagodną, toteż należało ją zaostrzyć, jednak proponowana przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej kara 12 lat pozbawienia wolności byłaby karą nazbyt surową, nieuwzględniającą okoliczności łagodzących, które poprawnie zostały wymienione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd instancji. Kara podwyższona do 5 lat pozbawienia wolności przez Sąd Apelacyjny jest karą odpowiednią i sprawiedliwą, uwzględniającą zarówno okoliczności obciążające oskarżonego, jak i łagodzące w dostatecznym stopniu, a przez to spełniającą wymogi stawiane karze zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 12 lat pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wnioskowana przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej G. M.kara
w wymiarze 12 lat pozbawienia wolności byłaby karą rażąco surową, niemniej zarzut rażącej łagodności orzeczonej przez Sąd I instancji kary był co do zasady słuszny i doprowadził do jej zaostrzenia do lat 5.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 31 stycznia 2020r., sygn. akt II K 93/19
w zakresie: punktu 1- co do winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu oraz podstawy wymiaru kary; punktu 3, 4 i 5 - w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty podniesione w powyższym zakresie przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie, co szczegółowo zostało opisane w części 3 uzasadnienia

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

punkt 1 wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 31 stycznia 2020r., sygn. akt
II K 93/19, poprzez podwyższenie orzeczonej oskarżonemu K. B. kary pozbawienia wolności do 5 lat,

uchylono punkt 2 wyroku i w to miejsce na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 marca 2019r., godz. 00:00 do dnia 18 kwietnia 2019r., godz. 14:50 i od dnia 18 kwietnia 2019 roku, godz. 14:50 do dnia 2 października 2020 roku

Zwięźle o powodach zmiany

zarzut podniesiony przez prokuratora oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w zakresie rażącej niewspółmierności orzeczonej oskarżonemu kary był co do zasady słuszny i skutkował podwyższeniem jej do 5 lat. W związku z powyższą zmianą konieczna była korekta zaliczenia oskarżonemu na poczet nowo orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze oraz opłatę w wysokości 400 zł za obie instancje, ponieważ Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw, aby oskarżonego z tego obowiązku zwolnić i kosztami tymi obciążać Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Alicja Bochenek SSA Piotr Filipiak SSA Wojciech Paluch

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

co do kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana