Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 1272/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa P. R. przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o zapłatę oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniu, że powód zgłosił u pozwanego w dniu 2 marca 2012 roku szkodę, która miała nastąpić w jego samochodzie na skutek najechania na wyrwę w jezdni. Zgłoszone przez powoda uszkodzenia pojazdu mogły powstać w okolicznościach wskazanych przez powoda.

Sąd zważył, że w świetle okoliczności niniejszej sprawy nie zostało udowodnione, aby szkoda powstała w samochodzie powoda była następstwem szeroko rozumianego ruchu pozwanego przedsiębiorstwa. W toku postępowania powód nie wykazał, że do zdarzenia w okolicznościach podanych przez powoda w ogóle doszło. Powód nie wskazał żadnych świadków zdarzenia, nie ma żadnej notatki policyjnej z tego zdarzenia, powód nie zgłosił zdarzenia do żadnych służb, nie zgłosił nawet dowodu z przesłuchania stron w trybie art. 299 k.p.c. Dowód zaś z opinii biegłego nie może stanowić samoistnej podstawy ustaleń faktycznych.

Od wskazanego wyroku apelację złożył powód, zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa:

1.  materialnego - art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodził skutki prawne i nie wykazał, że do zdarzenia z dnia 2 marca 2012 roku doszło w okolicznościach przez niego podanych, podczas gdy powód przedstawił niezbędną dokumentację fotograficzną z miejsca szkody, złożył stosowne wyjaśnienia, co do okoliczności, w jakich doszło do powstania szkody, a które w swojej opinii potwierdził biegły,

2.  procesowego – art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału tj. opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, który po zapoznaniu się z materiałem dowodowym stwierdził, że zgłoszone przez powoda uszkodzenia samochodu mogły powstać w okolicznościach przez niego podanych, a tym samym potwierdził twierdzenia powoda, co do okoliczności, w których doszło do uszkodzenia pojazdu.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.938,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji w pierwszej kolejności podnieść należy, że niezasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten wyznacza ramy dla sądu w zakresie oceny wiarygodności i mocy dowodów, która winna być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważania całego zebranego materiału dowodowego, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zebrane dowody i na ich podstawie dokonał trafnych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i uznaje za własne. Ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego zatem nie naruszają reguł swobodnej oceny dowodów.

Słusznie wywiódł Sąd Rejonowy, że powód nie wykazał zgodnie ze spoczywającym na nim ciężarze dowodów, iż do uszkodzenia pojazdu doszło w okolicznościach, jakie podał. W pierwszym rzędzie zauważyć należy, na co zwrócił również uwagę Sąd I instancji, że pozwany od początku kwestionował swoją odpowiedzialność w sprawie. Brak zatem możliwości, aby uznać, że strona pozwana jakieś okoliczności przyznała (art. 229 k.p.c.) lub się co do nich nie wypowiedziała, tak aby uznać je za przyznane (art. 230 k.p.c.).

Nie można także odmówić zasadności stwierdzeniu Sądu Rejonowego, że w sprawie brak jest dowodów wskazujących na to, jak doszło do uszkodzenia pojazdu. Dowodu takiego nie mogą bowiem stanowić same informacyjne wyjaśnienia powoda. Wyjaśnienia takie nie mają statusu dowodu w rozumieniu Kodeksu postępowania cywilnego. Jak słusznie podkreśla się w orzecznictwie sądowym wyjaśnienia informacyjne, złożone w trybie art. 212 k.p.c. służą wyłącznie ustaleniu, jakie okoliczności są między stronami sporne. Udowodnienie tych okoliczności, a zatem wykazanie, że twierdzenie o ich istnieniu jest prawdziwe wymaga natomiast przeprowadzenia postępowania dowodowego, a zatem co najmniej dowodu z przesłuchania stron w trybie art. 299 k.p.c. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi - I Wydział Cywilny z dnia 18 stycznia 2013 r., I ACa 1049/12, opubl. L.). Jak trafnie skonstatował Sąd Rejonowy powód w sprawie w omawianym zakresie nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej, a był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika. Brak jakichkolwiek świadków zdarzenia, dowodów wskazujących na poinformowanie policji, czy innych służb. Powód nie zgłosił nawet wniosku dowodowego o przesłuchanie stron w trybie art. 299 k.p.c.

Dowodu na okoliczność przebiegu zdarzenia, na które powołuje się apelujący, nie stanowi także dowód z opinii biegłego przeprowadzony w sprawie. Dowód ten został dopuszczony na okoliczność, czy mogło dojść do powstania uszkodzeń w pojeździe powoda w wyniku najechania na wyrwę w jezdni uwidocznioną na zdjęciach znajdujących się w aktach oraz wartości ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Dowód ten jednak nie może zastępować dowodu, z którego wynikałoby, jak do uszkodzenia pojazdu doszło. Oczywistym jest, że biegły w tym zakresie wiedzy nie posiadał i to nie było przedmiotem jego opinii. Odwoływanie się więc przez skarżącego do opinii biegłego w zakresie samych okoliczności powstania szkody jest nieuzasadnione.

O okolicznościach zdarzenia nie mogą świadczyć także fotografie załączone przez powoda. Wskazują one jedynie na fakt, że na skrzyżowaniu al. (...) i ul. (...) znajdowała się wyrwa w jezdni, czego sam pozwany nie kwestionował. Na podstawie tych zdjęć nie można jednak wnosić, jak doszło do uszkodzenia pojazdu powoda.

Powyższe rozważania przesądzają także o nietrafności zarzutu pogwałcenia przez Sąd Rejonowy art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Mając na uwadze niezasadność zarzutów apelacyjnych oraz jednocześnie brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym zgodnie z § 6 pkt 3 w związku z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 461).