Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 234/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 czerwca 2020 r., sygn. akt II K 25/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, a wyrażający się w przyjęciu:

a] że M. S. działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia K. C. i w tym celu oddał do pokrzywdzonej co najmniej 3 strzały z broni palnej pistoletowej

b] a także, że działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia A. C. (1) i wymierzył w stronę głowy z bliskiej odległości naładowaną broń palną - pistolet marki C. (...) (...)kaliber (...)mm usiłując oddać strzał, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zacięcie się broni,,

2) obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 4 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego;

b) art. 5 § 2 k.p.k. przez nierozstrzygnięcie
niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby oskarżonego poprzez bądź niedostrzeżenie pomimo że dowody wyraźnie na takowe wskazują lub pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego pomimo że w materiale dowodowym występują dowody przeczące stanowi ustalonemu przez Sąd przejawiające się w niedostrzeżeniu, niepowiązaniu z przyjętym stanem faktycznym następujących okoliczności:

• brak znalezienia pocisku w miejscu ujawnienia ciała w podłożu trawiasto-ziemnym po strzale oddanym w głowę pokrzywdzonej K. C. rzekomo momencie, kiedy upadła na ziemię a strzał powstał przy wyprostowanej pozycji strzelca, z góry ku dołowi;

• brak znalezienia zabrudzeń trawiasto-ziemnych na ranie postrzałowej wylotowej w głowie K. C. pomimo że strzał miał być oddany w momencie, kiedy głowa leżała na podłożu trawiasto-ziemnym i przylegała do niego a strzał miał powstać przy wyprostowanej pozycji strzelca, z góry ku dołowi a zasady doświadczenia życiowego wskazują, iż w momencie kontaktu pocisku z podłożem, to rozrywa się, rozbryzguje się i powinno spowodować powstanie śladów na powierzchni ciała do tego podłoża przylegającej (tu głowie);

c) art. 2 § 2, art. 5 § 1 i 2, art. 424 kpk. oraz
art. 74 § 1 k.p.k. i uwzględnienie w uzasadnieniu wyroku okoliczności obciążających oskarżonego zamiast całokształtu ujawnionych okoliczności poprzedzonych dogłębną analizą
a więc i tych które je podważają; orzeczenie nie jest oparte na prawdziwych a przynajmniej przejrzyście uzasadnionych ustaleniach, albowiem Sąd oparł rozstrzygnięcie bez szczegółowego wskazania na fakty opisujące znamiona przypisanego przestępczego czynu, nadto Sąd przyjął okoliczności, które nie miały miejsca w sytuacji gdy materiał dowodowy wskazuje przeciwnie i nie dostrzegł faktów o których mowa w apelacji w sytuacji gdy materiał dowodowy na nie wskazuje;

d) art. 413 § 2 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia do zaskarżonego wyroku, objawiające się sprzecznością:

• w treści uzasadnienia w zakresie analizy opisu czynu I. w szczególności sprzeczności pomiędzy opisem sposobu oddania strzału w głowę, gdzie Sąd ustalił, że „Rana postrzałowa głowy miała długość kanału około 16 cm, przebiegała pod kątem 85 stopni od tyłu ku przodowi” - co świadczy, iż rana wlotowa miała się mieścić z tyłu głowy - a stwierdzeniem, że „Po ww.. zdarzeniu ciało K. C. ... było ułożone na grzbiecie” - co jest o tyle nielogiczne, że implikuje fakt, iż strzał musiałby być oddany spod ziemi;

• pomiędzy treścią dyspozytywną wyroku a treścią uzasadnienia w zakresie opisu czynu I. aktu oskarżenia, gdyż z treści przypisanej sentencją wynika, że oskarżony miał oddać co najmniej 3 strzały zaś z uzasadnienia wyczytać można, iż były to „tylko” 3 strzały;

e) art. 7 k.p.k. poprzez wybiórcze potraktowanie w skarżonym zakresie materiału dowodowego oraz dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami określonymi w tym przepisie przejawiającą się w pominięciu wielu sprzeczności odnoszących się do zgromadzonego materiału dowodowego, rzutujących na niewiarygodność dowodów przyjętych przez Sąd za podstawę ustalania stanu faktycznego i odmowie waloru wiarygodności czy powagi tych dowodów lub pominięciu znaczenia okoliczności lub tych inicjatyw dowodowych, które przekreślały znaczenie dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne w szczególności polegającej na:

- przyjęciu, że opis zdarzenia związany
z oddaniem 3 strzałów do K. C. - a co najmniej ten oddany w głowę
z towarzyszącymi rozległymi obrażeniami czaszkowo-mózgowymi - odpowiada rzeczywistości, gdy sama opinia biegłego z zakresu broni i balistyki nie zawiera empirycznych, sprawdzalnych logicznie i znajdujących odzwierciedlenie w prezentacji (czy to graficznej czy animacyjnej) wskazań co sposobu oddania strzału rzekomo w momencie, kiedy pokrzywdzona upadła na ziemię a strzał powstał przy wyprostowanej pozycji strzelca, z góry ku dołowi; opinia ta w wersji ustnej jest wariantowa i nie prowadzi do kategorycznych wniosków a mimo to Sąd oparł się na części jej postanowień bez szerszego uzasadnienia dla tej wersji i odrzucenia uznania innych;

- nadanie waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego A. C. (1) oraz C. F., co doprowadziło do ustalenia, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia A. C. (1) i wymierzył w stronę głowy z bliskiej odległości naładowaną broń palną - pistolet marki (...) (...)kaliber 9 mm usiłując oddać strzał, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zacięcie się broni,

- przyjęciu, że sporządzone na potrzeby postępowania opinie biegłych sądowych są spójne, rzetelne oraz kompletne w szczególności uznaniu przez Sąd, iż opinie pisemne i ustne biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii są pełne i logiczne a tym samym jak najbardziej wiarygodne, gdy z wypowiedzi samych biegłych wynika, że przy ich wydaniu posiłkowali materiałem, który nie stanowi dowodu w sensie procesowym a wpłynął on na treść zaprezentowanych wywodów w stopniu znacznym;

2) rażąca niewspółmierność wymierzonej kary w zakresie czynu z punktu I. aktu oskarżenia poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary dożywotniego pozbawienia wolności nieadekwatnej do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, wynikającą z nieprawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary i pominięcia okoliczności wpływających na orzeczenie kary łagodniejszej, a także dowolnego przyjęcia okoliczności wpływających na podwyższenie wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przystępując do prezentacji wyników instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku dokonanej przez pryzmat zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy M. S., w pierwszej kolejności należy się odnieść do tego, w ramach to którego skarżący kwestionuje dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę zeznań A. C. (1) (k.52-54, k.970-973 i k.1256-1260) i C. F. (k.13-14 i k.1270-1272) oraz ocenę opinii z zakresu broni i balistyki (k.868-937 i k.1273-1275), a także opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa (k.582-592, k.855-867, k.1278-1282). Na kanwie tego zarzutu, autor apelacji wskazuje, że stwierdzenie Sądu orzekającego, iż świadkowie przysłuchani w niniejszej sprawie nie byli zainteresowani jej rozstrzygnięciem, „(…) nie jest na miejscu w odniesieniu do słów wypowiadanych przez A. C. (1) nie z tego powodu, że rzekomego zamachu dokonano na jego życie, ale z tego powodu, iż to jego żona poniosła śmierć w wyniku zdarzenia z dnia 14 czerwca 2019 r. Już ta okoliczność winna wywoływać wzmożoną czujność Sądu czy poprzez przedstawianą wersję świadek ten nie miał od samego początku zamiaru odegrania się na oskarżonym. Tym samym a priori winno się jego słowom nadawać spory margines niewiarygodności.” (strona 6-7 apelacji). Analizując tę konstatację apelującego, należy mu przyznać rację jedynie co do tego, że wbrew wspomnianemu stwierdzeniu Sądu Okręgowego, A. C. (1), jako pokrzywdzony
i oskarżyciel posiłkowy występujący w przedmiotowej sprawie, bez wątpienia był zainteresowany jej finalnym rozstrzygnięciem. Istnienie takiego stanu rzeczy, zdaniem Sądu odwoławczego, nie miało jednak żadnego wpływu na treść zeznań wymienionego. Wyrażając w tej materii odmienny pogląd, autor apelacji odwołuje się zaś nie tylko do okoliczności, które znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach A. C. (1), ale co więcej, formułuje także takie uwagi, które to nijak się mają, bądź to do dowodowych realiów analizowanej sprawy, bądź to do zasad dowodzenia określonych w ustawie karnej procesowej. Sugestia skarżącego, że A. C. (1) „od samego początku miał zamiar odegrania się na oskarżonym” jest bowiem gołosłowna, a taki jej charakter powoduje, że należy ją traktować w kategoriach luźnych, niczym niepopartych dywagacji apelującego. Z kolei jego twierdzenie, że zeznaniom A. C. (1) „a priori winno się nadawać spory margines niewiarygodności” jest nieporozumieniem, albowiem wedle wspomnianych zasad, przystępując do oceny uzyskanych dowodów, sąd, jak wskazał to apelujący „a priori”,
nie może zakładać, że dowody te lub niektóre z nich, są niewiarygodne. Wniosek
o wiarygodności bądź niewiarygodności dowodów musi być bowiem poprzedzony ich wszechstronną i wyczerpującą analizą i to dokonaną na tle całego zgromadzonego materiału dowodowego. Natomiast w przypadku zeznań A. C. (1) i C. F., analiza o której mowa prowadzi do oczywistego w swej wymowie wniosku,
że zeznania te, jak trafnie wskazał to Sąd pierwszej instancji, polegają na prawdzie. Tymczasem skarżący, chcąc przekonać, że jest inaczej, podnosi, iż dopiero w zeznaniach zwerbalizowanych w postępowaniu jurysdykcyjnym A. C. (1) oznajmił, że w broni, którą w jego stronę skierował oskarżony, widział łuskę mosiężną blokującą zamek tej broni, a ponadto, że dopiero we wspomnianym postępowaniu wskazał, iż M. S. dwukrotnie nacisnął na spust pistoletu. Czyniąc te uwagi, autor apelacji nie dostrzega jednak, że po odczytaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2020 r. zeznań A. C. (1) pochodzących z postępowania przygotowawczego ten oznajmił, że w trakcie jego przesłuchań przeprowadzonych w toku tego postępowania nie był pytany o wspomnianą łuskę, zaś o jej dostrzeżeniu nie zeznał spontanicznie, ponieważ dla niego, jako dla osoby posiadającej doświadczenie w posługiwaniu się bronią, oczywiste było, że przy tego typu zacięciu broni, o którym zeznawał, łuska jest widoczna. (k.1259). Z kolei nawiązując na rozprawie do ilości prób naciśnięcia spustu pistoletu przez oskarżonego, pokrzywdzony niezmiennie wskazywał na dwie takie próby, choć faktycznie jego zeznania ze śledztwa wskazują, że oskarżony raz nacisnął na spust. Szczegół, którego dotyczy owa niekonsekwencja bez wątpienia jest istotny, niemniej jednak występowanie tej niekonsekwencji nie zmienia prawidłowo ustalonego przez Sąd Okręgowy a wynikającego
z zeznań pokrzywdzonego faktu, że oskarżony wycelował pistolet w stronę A. C. (1), nacisnął na spust pistoletu i oznajmił „ciebie też” lub „ty też”. Bez wpływu na poprawność tego ustalenia a wcześniej na ocenę zeznań A. C. (1) i C. F. pozostaje to, iż ten pierwszy stwierdził, że oburącz, a drugi, że w jednej ręce oskarżony trzymał pistolet skierowany w stronę pokrzywdzonego. Rozbieżność występującą w tym zakresie należy bowiem tłumaczyć dynamiką zdarzenia, a przede wszystkim tym, co podkreślał w swoich zeznaniach A. C. (1), a co wybrzmiewa również z zeznań C. F., a mianowicie, że zdarzenie to było dla nich całkowitym zaskoczeniem. Dla wyczerpania tematyki poruszonej w apelacji a związanej z oceną zeznań A. C. (1) i C. F. wypada zauważyć, że autor tejże apelacji wyraża pogląd, iż treść zeznań A. C. (1) jest formą „(…) następczego, przemyślanego uwiarygodnienia czy raczej uzasadnienia dla rzekomego zamachu na życie pokrzywdzonego powodowana tym co wydarzyło się z żoną zeznającego.” (strona 7 apelacji). Na poparcie tej tezy, oprócz wspomnianych wcześniej, dodać trzeba, na wskroś bezzasadnych argumentów, skarżący przytacza również, a właściwie nie przytacza, lecz formułuje pytania, które to albo są retoryczne albo takie, na które odpowiedź znajduje się
w zgromadzonym materiale dowodowym. Do kategorii tych drugich pytań należy właściwie tylko jedno, a brzmi ono następująco: „dlaczego akurat wówczas miała się zaciąć (broń, którą oskarżony wymierzył w stronę A. C. (1) - uwaga Sądu Apelacyjnego) skoro
o żadnym wcześniejszym takim przypadku na strzelnicy nie mówi ani oskarżony ani pokrzywdzony.” (strona 7 apelacji). Odpowiedź na to pytanie zawarta jest zaś w pisemnej opinii biegłego z zakresu broni i balistyki, z której to wynika, że mechanizmy pistoletów
(...) i (...)9” jakkolwiek były sprawne technicznie, to jednak „(…) nie oznacza, że podczas przedmiotowego zdarzenia nie doszło do zacięcia pistoletu, gdyż przypadek zacięcia się broni jest zależny od tak wielu różnych przyczyn, że teoretycznie może wystąpić w każdym, nawet pełnosprawnie działającym pistolecie samopowtarzalnym, takim jak badany pistolet (...) kal. 9 mm nr (...).” (k.917). Uzupełnieniem tej odpowiedzi jest natomiast wniosek sformułowany przez biegłego w opinii ustnej uzupełniającej (k.1273-1275), który to sprowadza się do konkluzji, że zacięcie pistoletu było spowodowane niezaryglowaniem zamka, co w konsekwencji powoduje, między innymi to,
że przez szparę może być widoczna łuska. Dodać jednocześnie należy, że z tej samej opinii wynika, iż osoba posiadająca doświadczenie w posługiwaniu się bronią usunęłaby wspomniane zacięcie broni dobijając zamek, natomiast osoba nieobeznana z bronią nie wiedziałaby co w takiej sytuacji zrobić. (k.1275). Autor apelacji sugeruje, że M. S. posiadał wspomniane doświadczenie i na kanwie tej sugestii formułuje stwierdzenie, z którego wyłania się pytanie o charakterze retorycznym, a mianowicie, w jakim celu oskarżony miałby bezsensownie przeładować broń przed skierowaniem jej w stronę A. C. (2)? Apelujący stwierdza również i tym samym stawia drugie retoryczne pytanie, że „w ogóle zastanawiające jest, gdyby przyjąć tezę, iż oskarżony rzeczywiście chciał pozbawić życia A. C. (1), że w świetle wersji pokrzywdzonego M. S. zwlekał z oddaniem strzału do momentu, gdy pokrzywdzony się odwrócił co pozwoliło mu na reakcję.” (strona 7 apelacji). Adresatem tych uwag, czy też pytań apelującego, nie jest jednak ani Sąd pierwszej czy drugiej instancji, ani tym bardziej A. C. (1), lecz adresatem tym powinien być oskarżony, bo to właśnie on zna a przynajmniej powinien znać powody takiego a nie innego swojego działania, a co za tym idzie, to właśnie on mógłby rozstrzygnąć wcześniej zaprezentowane a wyrażane przez apelującego wątpliwości. Dla wyczerpania poruszanej w tym miejscu tematyki trzeba jednocześnie zaakcentować, że sugestia skarżącego, jakoby oskarżony posiadał doświadczenie
w posługiwaniu się bronią jest na wskroś chybiona. Trudno jednak o inną jej ocenę, skoro owo doświadczenie wynikało wyłącznie z czterokrotnego uczestnictwa oskarżonego w strzelaniach przeprowadzonych na strzelnicy w N.. A zatem, podsumowując tę część rozważań, należy w całej rozciągłości przyznać rację Sądowi pierwszej instancji, że zeznania A. C. (1) oraz C. F. są wiarygodne i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania takiego ich charakteru. Taki stan rzeczy, jak również trafnie stwierdził to Sąd Okręgowy, w konsekwencji zaś powoduje, że wyjaśnienia oskarżonego,
w zakresie dotyczącym czynu opisanego w punkcie II części wstępnej zaskarżonego wyroku, nie zasługują na wiarę.

Jeśli zaś chodzi o wyspecyfikowany w punkcie 2 e) tiret trzecie apelacji zarzut dotyczący, między innymi, opinii z zakresu broni i balistyki, to oceny jego zasadności należy dokonać równocześnie z oceną pozostałych, opisanych w apelacji zarzutów. Poprzez te zarzuty oraz argumenty przytoczone na ich poparcie, obrońca oskarżonego stara się bowiem przekonać, że Sąd Okręgowy wadliwie ustalił przebieg zdarzenia, które jest przedmiotem niniejszej sprawy. A zatem, dla wykazania, że ta lansowana w apelacji teza jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym, poniżej przedstawione rozważania należy rozpocząć od stwierdzenia, że oczywiście chybiona jest uwaga skarżącego, jakoby pomiędzy częścią dyspozytywną a motywacyjną zaskarżonego wyroku istniała jakakolwiek sprzeczność. Autor apelacji nie dostrzega bowiem, że Sąd meriti, przypisując oskarżonemu w punkcie I części rozstrzygającej kwestionowanego orzeczenia czyn popełniony przez wymienionego
z pokrzywdzeniem K. C., wyeliminował z jego opisu zwrot „co najmniej”. Oznacza to więc, że zarówno we wspomnianej części wyroku, jak i w jego uzasadnieniu,
Sąd Okręgowy zbieżnie ustalił, iż M. S. oddał do K. C.
3 strzały z broni palnej pistoletowej o kalibrze 9 mm. W dalszej kolejności trzeba zauważyć, a wynika to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że Sąd pierwszej instancji w istocie ustalił to, co skarżący nie tylko eksponuje, ale wręcz czyni podstawą swoich dywagacji,
a mianowicie, że „po zdarzeniu ciało K. C. (…) było ułożone na grzbiecie.” (strona 4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, k.1339). Na kanwie tego ustalenia, a także ustalenia, że rana postrzałowa głowy pokrzywdzonej przebiegała pod kątem 85 stopni od tyłu ku przodowi, apelujący stwierdza, że w obliczu takich ustaleń „(…) należałoby uznać, aby wszystko układało się w logiczną sekwencję, że skoro strzał powstał przy wyprostowanej pozycji strzelca, z góry ku dołowi, to przy powyższym ustaleniu co do pozycji ciała pokrzywdzonej (ciało ułożone na grzbiecie - uwaga Sądu Apelacyjnego), rana postrzałowa przeszywałaby głowę od przodu do tyłu. W przeciwnym razie strzał musiałby paść z wnętrza ziemi co jak wiadomo nie jest możliwe. Powyższa konstatacja burzy tezę podaną w wyroku, że strzał padł w okolicznościach przytoczonych przez Sąd.” (strona 5 apelacji). Rzecz jednak w tym, że owa konstatacja jest nie tyle bezzasadna co absurdalna i w związku z tym
w żadnym razie nie „burzy” tezy, o której wspomina apelujący. Natomiast taki a nie inny charakter tej konstatacji wynika z tego, że formułując ją, skarżący pomija oczywiste w swej wymowie uwarunkowania faktyczne i dowodowe, które występują na gruncie analizowanej sprawy. Prezentując je, w pierwszej kolejności trzeba zwrócić uwagę apelującemu na to co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a mianowicie, że źródłem ustalenia dotyczącego ułożenia ciała pokrzywdzonej po zdarzeniu są informacje zawarte w protokole oględzin miejsca tego zdarzenia (k.18-22). Innymi więc słowy, ciało K. C. było ułożone na grzbiecie w momencie realizowania wspomnianej czynności śledczej, to jest, co trzeba jeszcze raz podkreślić, w trakcie oględzin miejsca zdarzenia. Zanim doszło do tej czynności, a to z kolei wynika z zeznań A. C. (1), ten pobiegł do leżącej na ziemi żony, obrócił ją na plecy a następnie reanimował. Czynności zmierzające do przywrócenia pokrzywdzonej funkcji życiowych podejmowali również przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze policji. Czyniąc te uwagi należy jednocześnie podkreślić swego rodzaju oczywistość wynikającą z zasad doświadczenia życiowego, a mianowicie, że ciało ludzkie, na skutek oddania do niego 3 strzałów z broni palnej i to strzałów z bliskiej odległości, osuwa się na podłoże a następnie „układa się” na nim sposób nieprzewidywalny. Akcentując to, trzeba też zauważyć, że również i skarżący posiada tę wiedzę a przekonuje o tym treść jego wniosku dowodowego z dnia 20 lutego 2020 r. (k.1065), w którym to wymieniony wprost wskazuje, że „(…) ciało pokrzywdzonej choćby na skutek pierwszego strzału mogło się poruszać w sposób nieprzewidziany dla normalnych reakcji.” A zatem, już choćby ta, skądinąd trafna uwaga apelującego, uprawnioną czyni tezę, że jego wcześniej cytowana konstatacja, po pierwsze, objawia niekonsekwencję wymienionego, a po wtóre, nie uwzględnia tych wszystkich zaprezentowanych powyżej uwarunkowań, których istnienie nakazuje jedynie powtórzyć, że owa konstatacja jest bezzasadna a wręcz absurdalna. Mając zaś w polu widzenia to, co przyznał sam skarżący, że ciało pokrzywdzonej mogło upaść na ziemię w różnoraki sposób, a ponadto uwzględniając bardzo dużą energię kinetyczną pocisków, fakt, że na wylocie rany głowy nie ujawniono zabrudzeń organicznych a w miejscu, w którym spoczywało to ciało nie znaleziono w ziemi łuski, nie tylko, że nie może mieć decydującego znaczenia, ale stwierdzić należy, że ów fakt absolutnie nie dziwi i w związku
z tym nie wywołuje jakichkolwiek wątpliwości co do poprawności dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów oraz prawidłowości poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych. Natomiast odnosząc się do wartości poznawczej, zarówno pisemnej, jak i ustnej uzupełniającej opinii z zakresu broni i balistyki, którą to skarżący kwestionuje, najpierw należy poczynić uwagę o charakterze ogólnym, a mianowicie, że autor tych opinii nie był świadkiem zdarzenia. W związku z tym nie sposób wymagać tego, czego zdaje się oczekuje apelujący, by wnioski sformułowane przez niego stanowiły wierne, wręcz „kalkowe” odzwierciedlenie przebiegu zdarzenia. Oczywistym jest natomiast to, że wnioski, o których mowa,
są wypadkową wyłącznie tych okoliczności, które można ustalić, a które to wyłaniają się ze zgromadzonych dowodów. W tej sytuacji nie dziwi więc to, że owe wnioski nie posiadają kategorycznego charakteru. Ich ostateczna ocena należała jednak do Sądu pierwszej instancji a poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne będące konsekwencją tej oceny przekonują, że zarówno ta ocena, jak i wspomniane ustalenia, są bezbłędne. Wyrażając ten pogląd, trzeba zaś zwrócić uwagę, nie tylko na wnioski odzwierciedlone w opiniach z zakresu broni i balistyki, ale również, na wnioski sformułowane w opiniach sądowo - lekarskich
(k.639 i k.1282-1283), a przede wszystkim w tej, która posiada formę ustną. Skarżący zbywa je bowiem milczeniem, gdy tymczasem wnioski przedstawione przez biegłego lekarza
z zakresu medycyny sądowej są nad wyraz istotne, a to dlatego, że korespondują one z tymi, które zostały zaprezentowane przez autora opinii z zakresu broni i balistyki. Aby nie być
w tej materii gołosłownym wskazać więc trzeba, że z ustnej uzupełniającej opinii biegłego lekarza medycyny sądowej wynika, że jakkolwiek w kategoriach prawdopodobieństwa,
to jednak mimo wszystko możliwe jest stwierdzenie, że ujawnione u pokrzywdzonej obrażenia klatki piersiowej, w tym złamanie 2 żeber, uszkodzenia w dwóch miejscach opłucnej i płuca spowodowały natychmiastowy upadek K. C. na podłoże, zaś po tym upadku powstały u niej obrażenia czaszkowo - mózgowe wywołane strzałem w głowę. Autor omawianej opinii, odniósł się w niej również do wersji, którą w swoich wyjaśnieniach lansował oskarżony i w konsekwencji stwierdził, że „gdyby przyjąć wersję, że rana postrzałowa głowy powstała przy gwałtownym obracaniu się pokrzywdzonej to musiałaby się obrócić o 180 stopni w stosunku do sprawcy. Jest to mało prawdopodobne, aczkolwiek zawsze podkreślam, że jest to w kategoriach prawdopodobieństwa.” (k.1283). A zatem, takie a nie inne konkluzje i uwagi sformułowane przez biegłego lekarza medycyny sądowej przystają i to niemalże idealnie do wniosków zaprezentowanych w opiniach z zakresu broni
i balistyki. Co prawda wnioski te, co zresztą przyznali sami ich autorzy, nie posiadają kategorycznego charakteru, niemniej jednak jego brak, zdaniem Sądu odwoławczego, wynika bardziej z pewnej ostrożności w opiniowaniu, aniżeli z braku dostatecznych i łatwych do stwierdzenia okoliczności stanowiących podstawę wspomnianych wniosków. Te bowiem występują a przekonują o tym wyżej wymienione opinie. W tym stanie rzeczy stwierdzić więc trzeba, że krytyczne uwagi skarżącego dotyczące opinii z zakresu broni i balistyki
są bezzasadne i to w stopniu oczywistym. Mając zaś w polu widzenia wnioski odzwierciedlone w tych opiniach, a także w opiniach sądowo - lekarskich należy w całej rozciągłości podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji, że zdarzenie, które jest przedmiotem czynu opisanego w punkcie I części wstępnej zaskarżonego wyroku, przebiegło właśnie tak, jak przedstawili to autorzy opinii, o których mowa powyżej. Tego rodzaju wniosek nakazuje zaś sformułować kolejny, a mianowicie, że wyjaśnienia M. S., w części dotyczącej wspomnianego czynu, również są niewiarygodne.

Ustosunkowując się do zaprezentowanych w apelacji argumentów, poprzez które obrońca M. S. nawiązuje do opinii sądowo - psychiatrycznych (pisemnej i ustnej uzupełniającej k.855-867 i k.1278-1282) wydanych po przeprowadzeniu obserwacji, której poddawany był oskarżony, w pierwszej kolejności, niejako dla porządku, wypada zauważyć, że w ramach tych argumentów skarżący nie kwestionuje dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wspomnianych opinii, lecz w ogóle możliwość dowodowego ich wykorzystania. Przekonując zaś o tym, że opinie te nie mogą stanowić podstawy poczynionych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych, a więc że nie mogą stanowić w niniejszej sprawie dowodu, apelujący akcentuje, iż wnioski sformułowane w owych opiniach są konsekwencją, między innymi, pozaprocesowych wypowiedzi oskarżonego, które to zostały odzwierciedlone w notatce urzędowej z dnia 14 czerwca 2019 r. znajdującej się na karcie
67 akt sprawy. To, poczynione przez skarżącego spostrzeżenie jest oczywiście trafne. Co więcej, autorzy omawianych w tym miejscu opinii, w tej o charakterze ustnym, wprost stwierdzili, że oceniając poczytalność oskarżonego w chwili czynów mieli w polu widzenia, między innymi, treść notatki, o której mowa powyżej. Dodać jednakowoż należy, a wynika to z obu analizowanych opinii, że podstawę wniosków przedstawionych przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, stanowi nie tylko wspomniana notatka, ale całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w rozpoznawanej sprawie, a przede wszystkim podstawę tę, jak wynika to z opinii ustnej, stanowią wyniki badań oskarżonego. Wskazać też trzeba na to, na co także wskazuje opinia ustna, a mianowicie, że gdyby biegli lekarze psychiatrzy i biegły psycholog nie wzięli pod uwagę wyżej wymienionej notatki urzędowej, to i tak nie miałoby to wpływu na treść sformułowanych przez nich wniosków. Istnienie takiego stanu rzeczy oczywiście nie wyjaśnia zagadnienia, które zostało wywołane przez apelującego, a co za
tym idzie nie stanowi odpowiedzi na pytanie o możliwość dowodowego wykorzystania wspomnianych opinii. Natomiast formułując tę odpowiedź, najpierw wypada wskazać,
bo skarżący tego nie czyni, że podstawa prawna wyrażanych przez niego obiekcji
i zastrzeżeń tkwi w przepisie art. 174 kpk, który to stanowi, że dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. Zwracając uwagę na treść tego przepisu należy jednak zaakcentować, że nie jest on adresowany do biegłych, lecz do sądu bądź innego organu prowadzącego postępowanie w oparciu o przepisy kodeksu postępowania karnego. Oznacza to więc,
że biegli opiniujący w kwestii poczytalności oskarżonego byli w pełni uprawnieni do wykorzystania informacji zawartych w notatce urzędowej z dnia 14 czerwca 2019 r.
Co więcej, było to ze wszech miar pożądane, ponieważ oczywistym jest, że im większą ilością informacji na temat oskarżonego dysponują biegli lekarze psychiatrzy i psycholog,
tym bardziej wszechstronne i przekonywujące są ich wnioski diagnostyczne. Natomiast przekonując w dalszym ciągu, że jak najbardziej dozwolone i prawidłowe było postąpienie biegłych polegające na wykorzystaniu w procesie diagnostycznym oskarżonego notatki,
o której mowa powyżej, trzeba także zwrócić uwagę na treść innego przepisu kodeksu postępowania karnego, a mianowicie na treść art. 199. Jego adresatem jest również organ prowadzący postępowanie na podstawie ustawy procesowej a nie biegły, co już dyskwalifikuje argumenty skarżącego, niemniej jednak, dla wyczerpania omawianej w tym miejscu tematyki, należy przypomnieć, że ów przepis stanowi, iż złożone wobec biegłego albo wobec lekarza udzielającego pomocy medycznej oświadczenia oskarżonego, dotyczące zarzucanego mu czynu, nie mogą stanowić dowodu. Oczywistym jest zaś to, że podejrzani bądź oskarżeni poddawani, czy to jednorazowemu badaniu psychiatrycznemu, czy to badaniu połączonemu z obserwacją, w ramach wywiadu lekarskiego werbalizują tego rodzaju oświadczenia, o których mowa w art. 199 kpk. Podążając tokiem rozumowania autora apelacji należałoby więc przyjąć, że skoro wspomniane oświadczenia, tak samo zresztą jak i notatka urzędowa, objęte są zakazem dowodowym, to nie mogą one stanowić podstawy opiniowania, a w konsekwencji opinie zawierające w części sprawozdawczej tego rodzaju oświadczenia nie mogą stanowić dowodu. Taka konkluzja, z oczywistych zaś względów jest bezzasadna a rzec nawet można absurdalna. W tej sytuacji należy więc jedynie powtórzyć, że nie istniały i nie istnieją żadne przeszkody natury procesowej, które uniemożliwiałyby biegłym lekarzom psychiatrom oraz biegłemu psychologowi wykorzystanie w diagnostyce poczytalności oskarżonego notatki urzędowej z dnia 14 czerwca 2019 r. Wyrażając ten pogląd należy jednocześnie podkreślić, a przekonuje o tym treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, że Sąd Okręgowy nie poczynił na podstawie wspomnianej notatki ani jednego ustalenia. Co więcej, owa notatka nie tylko, że nie została zakwalifikowana przez Sąd meriti jako dowód, ale w ogóle, nie pozostawała w zainteresowaniu tego Sądu.

W podsumowaniu zaprezentowanych rozważań stwierdzić więc należy, Sąd pierwszej instancji zgromadził wszystkie dostępne mu dowody, bezbłędnie je ocenił a na podstawie tej oceny poczynił jak najbardziej prawidłowe ustalenia faktyczne i to zarówno
te charakteryzujące przedmiotową, jak i podmiotową stronę działania oskarżonego.
W ramach tych drugich należy zaś uwypuklić te, które wskazują, że bezprawnemu zachowaniu M. S. towarzyszył bezpośredni zamiar pozbawienia życia K. C. i A. C. (1). A zatem, trzeba podkreślić, że sprawność intelektualna oskarżonego jest wykształcona na poziomie inteligencji przeciętnej, co umożliwia mu prawidłowe rozumienie i interpretowanie sytuacji społecznych oraz zasad
i reguł, zarówno moralnych, jak i prawnych. Wskazać również należy, że w chwili czynów wymieniony miał zachowane obie dyspozycje poczytalności. W tej sytuacji jest więc oczywistym, że zdawał sobie sprawę z tego, jak niebezpiecznym przedmiotem jest pistolet
i jakie nieodwracalne skutki wywołuje oddanie z niego strzału do innego człowieka. Wiedza w tym przedmiocie posiada zresztą charakter niemalże notoryjny i powszechny. A zatem, oddanie 3 strzałów z pistoletu do K. C. i to strzałów z bliskiej odległości,
w tym jednego w sytuacji gdy pokrzywdzona, po dwóch pierwszych strzałach leżała już na podłożu, nie pozostawia żadnych, nawet najmniejszych wątpliwości, że oskarżony działał
z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonej. Realizacji takiego samego zamiaru tyle tylko, że ukierunkowanemu na A. C. (1) było również podporządkowane działanie, które oskarżony zrealizował wobec wymienionego. Trudno jednak o inną w tym zakresie konstatację, skoro M. S. wycelował pistolet w głowę pokrzywdzonego, oznajmił „teraz ty” i dwukrotnie nacisnął język spustowy pistoletu. Co prawda nie oddał strzału do A. C. (1), aczkolwiek taki stan rzeczy zmaterializował się z powodów zupełnie niezależnych od oskarżonego i w związku z tym
z tym, pozostaje on indyferentny dla oceny zamiaru z jakim działał oskarżony. Natomiast
w przekonaniu o takiej jak wskazana, a nie innej formie tego zamiaru, utwierdzają
ponadto zeznania G. S. (k.44-45 i k.1261) oraz K. K.
(k.314-315 i k.1269-1270), z których jednoznacznie wynika, że w okresie bezpośrednio poprzedzającym popełnienie przestępstw, M. S. werbalizował wypowiedzi, w których wyrażał chęć dokonania spektakularnego zamachu na życie innych osób i to nie jakiegokolwiek zamachu, lecz zamachu zrealizowanego przy użyciu broni palnej.

Jeśli zaś chodzi argumenty przedstawione przez obrońcę M. S. na poparcie wyspecyfikowanego w apelacji zarzutu rażącej niewspółmiernej surowości kary wymierzonej oskarżonemu za czyn opisany w punkcie I części wstępnej zaskarżonego wyroku, to zostaną one omówione w tej części niniejszego uzasadnienia, która dotyczy apelacji prokuratora.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od obu zarzucanych mu czynów bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub zakwalifikowanie czynu opisanego w punkcie I z art. 155 kk
i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w punkcie II.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z powodów wskazanych powyżej.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu, iż w sprawie nie występuje szczególnie uzasadniony wypadek do wyznaczenia M. S. na podstawie art. 77 § 2 k.k. surowszego ograniczenia do skorzystania
z warunkowego zwolnienia niż przewidziany w art.78 § 3 k.k, w sytuacji kierowania się prawidłowo przy wymiarze oskarżonemu kary szczególnym stopniem społecznej szkodliwości czynów, brakiem rokowań poprawy zachowania w przyszłości, sposobem działania sprawcy, względami natury sprawiedliwościowej oraz funkcją społecznoprewencyjną i eliminacyjną kary, które to okoliczności za tym przemawiają.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując wyrażone w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcie kształtujące dobór oraz wymiar kar orzeczonych wobec M. S. stwierdzić należy, że w tym zakresie owo rozstrzygnięcie zasługuje na pełną akceptację. Co prawda rację ma obrońca oskarżonego, że braku skruchy i żalu ewentualnie wyrażonych przez oskarżonego z powodu popełnionych przez niego przestępstw, nie można poczytywać na niekorzyść M. S., niemniej jednak eliminacja tej okoliczności z katalogu tych obciążających, niczego w analizowanej materii nie zmienia, a co za tym idzie nie prowadzi do wniosku,
że kara wymierzona oskarżonemu za czyn popełniony z pokrzywdzeniem K. C. razi niewspółmierną surowością. Charakter i okoliczności tego czynu,
w szczególności oddanie do pokrzywdzonej 3 strzałów z broni palnej, z których ostatni padł w momencie gdy wymieniona leżała już na podłożu, świadczy o bardzo dużym natężeniu złej woli oskarżonego oraz o równie bardzo dużej determinacji w dążeniu do osiągnięcia zamierzonego celu, którym była śmierć K. C.. Zaakcentować też należy,
że oskarżony zrealizował swe przestępcze działanie i to zarówno wobec K. C., jak i A. C. (1), nie mając ku temu żadnych racjonalnych powodów. Obok tych uwarunkowań trzeba mieć jednocześnie w polu widzenia to, o czym była już mowa wcześniej, a mianowicie, że M. S., jako osoba dysponująca przeciętną inteligencją, zna, rozumie i posiada umiejętność prawidłowej interpretacji zasad moralnych
i prawnych oraz różnorakich sytuacji społecznych. Zaburzona jest natomiast jego osobowość i to w tak znacznym stopniu, że jej wyznacznikami są: lekceważący stosunek do obowiązujących norm etycznych i prawnych, skłonność do zachowań impulsywnych, agresywnych, instrumentalne traktowanie ludzi, brak planów i dążeń życiowych, brak umiejętności prawidłowego nawiązywania i kształtowania relacji interpersonalnych, niezdolność do empatii, chłód uczuciowy, niewykształcona uczuciowość wyższa, brak refleksyjności oraz mało krytyczna ocena własnego zachowania. Co więcej, jak wynika
z psychologicznej części opinii sądowo - psychiatrycznej, oskarżony nie jest zainteresowany zmianą swojej postawy, a ewentualnie wdrożony wobec niego proces psychoterapeutyczny, co najwyżej może doprowadzić do wyuczenia się przez niego zachowań zgodnych z normami a nie do wykształcenia takich cech, które są charakterystyczne dla prawidłowo ukształtowanej osobowości, a więc do wykształcenia, na przykład uczuciowości wyższej, czy umiejętności nawiązywania stosunków interpersonalnych. Wymowa tych wszystkich zaprezentowanych okoliczności jest więc do tego stopnia negatywna, że akcentowane przez obrońcę M. S. młody wiek oskarżonego oraz jego dotychczasowa niekaralność, są elementami, które nie stanowią, nie tylko wystarczającej, ale jakiejkolwiek przeciwwagi dla tych okoliczności. Taki charakter tych okoliczności sprawia, że w ich obliczu stwierdzić należy, iż dokonany przez Sąd Okręgowy wybór kary dożywotniego pozbawienia wolności, jako kary sprawiedliwej i adekwatnej do podmiotowych i przedmiotowych okoliczności czynu popełnionego przez oskarżonego z pokrzywdzeniem K. C., jest wyborem, który zasługuje na pełną akceptację. Zważywszy zaś na elementy osobowościowe oskarżonego, stwierdzić trzeba, iż posiadają one taki charakter, że już aktualnie można prognozować, że nawet po upływie 25 lat, prowadzony wobec M. S. proces resocjalizacyjny nie osiągnie zamierzonego celu. Trudno jednak o inne w tej materii stanowisko, skoro jak wynika ze wspomnianej części opinii sądowo - psychiatrycznej, proces socjalizacji oskarżonego, a więc proces realizowany już od momentu narodzin każdego człowieka, w przypadku M. S. nie doprowadził do wykształcenia się u niego takich cech osobowościowych, które posiadają charakter podstawowy i dzięki to którym możliwe jest prawidłowe funkcjonowanie na gruncie rodzinnym i społecznym. W konsekwencji tych spostrzeżeń, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w kierunku postulowanym przez prokuratora, wskazując na podstawie art. 77 § 2 kk,
że oskarżony może ubiegać się o udzielenie warunkowego zwolnienia po odbyciu 30 lat kary pozbawienia wolności. Ustalenie tego okresu na poziomie 40 lat, o co wnosił prokurator, zdaniem Sądu Apelacyjnego, rodziłoby ryzyko, że orzeczona wobec M. S. kara dożywotniego pozbawienia wolności realizowałaby wyłącznie ogólnoprewencyjny, eliminacyjny oskarżonego z życia społecznego, cel. Tymczasem kara ta, jakkolwiek jest ukierunkowana na osiągnięcie tego właśnie celu, tym niemniej, mimo wszystko, musi ona stwarzać, swego rodzaju nadzieję na osiągnięcie poprzez jej odbycie, również celu w zakresie jej indywidualnego oddziaływania. W chwili obecnej, rzecz jasna nie można przewidzieć czy tak na pewno się stanie, niemniej jednak nie można też wyrazić pewności, że ów cel nie zostanie osiągnięty.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyznaczenie oskarżonemu na podstawie
art. 77 § 2 kk ograniczenia do skorzystania
z warunkowego przedterminowego zwolnienia nie wcześniej niż po odbyciu 40 lat kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny z powodów zaprezentowanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Na podstawie art. 77 § 2 kk wskazanie, że oskarżony może ubiegać się o udzielenie warunkowego zwolnienia po odbyciu 30 lat kary pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wyroku jest konsekwencją uwarunkowań zaprezentowanych powyżej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. S. z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz o zwrocie obrońcy oskarżonego poniesionych kosztów, zapadło na podstawie § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2019.68 - j.t.).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Z uwagi na wyjątkowy charakter kary pozbawienia wolności wymierzonej M. S., Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 624 § 1 kpk
i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
(Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym.

7.  PODPIS

SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Olszewski SSA Janusz Jaromin

SSO (del.) Jacek Szreder SSA Stanisław Kucharczyk

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie obu czynów.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Brak rozstrzygnięcia ograniczającego możliwość skorzystania przez oskarżonego
z warunkowego przedterminowego zwolnienia.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana