Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 listopada 2021 r. w S.

sprawy N. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o świadczenie postojowe

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 11 stycznia 2021 r., sygn. akt IV U 758/20

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 93/21

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 4 sierpnia 2020 r. (znak: (...)), wydaną na podstawie art. 15zv ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020, poz. 374 ze zm.) w zw. z art. 83 ustawy z 13 października 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020, poz. 266 ze zm.), odmówił ubezpieczonej N. M. prawa do świadczenia postojowego. W uzasadnieniu wskazał, że ubezpieczona posiada inny tytuł do ubezpieczeń społecznych, bowiem jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę od 1 lipca 2020 r. przez płatnika składek Prokuraturę (...) w S.. W związku z powyższym, nie przysługuje jej prawo do świadczenia postojowego na podstawie wniosku, który wpłynął do ZUS 3 sierpnia 2020 r. od zleceniodawcy A. F..

Odwołanie od decyzji wniosła ubezpieczona, zarzucając nieuzasadnioną odmowę prawa do świadczenia postojowego, gdyż ZUS nie uwzględnił miesiąca, w którym nastąpił przestój spowodowany COVID-19, tj. kwietnia 2020, w którym nie otrzymała wynagrodzenia od zleceniodawcy. Podniosła, że u nowego pracodawcy zatrudnienie podjęła dopiero od lipca 2020, a zatem w kwietniu 2020 oprócz zlecenia, nie posiadała innego tytułu do ubezpieczeń. Nie może ponosić ujemnych konsekwencji złożenia przez zleceniodawcę wniosku o świadczenie postojowe dopiero w sierpniu 2020, gdyż jako zleceniobiorca nie mogła zrobić tego samodzielnie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 11 stycznia 2021 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał świadczenie postojowe za kwiecień 2020 r.

Sąd Okręgowy ustalił, w dniu 13 marca 2020r. pomiędzy (...) w S. (zleceniodawcą) a N. M. (zleceniobiorcą), została zawarta na czas nieokreślony umowa zlecenie, której przedmiotem była pomoc w sklepie (sprzedawca-kasjer). Za wykonywanie czynności zleceniobiorcy przysługiwało wynagrodzenie w wysokości 17 zł brutto za godzinę pracy. W związku z ogłoszeniem na terenie RP stanu epidemii COVID-19 i związanymi z tym ograniczeniami w prowadzeniu działalności gospodarczej, ubezpieczona w kwietniu 2020 nie wykonywała zlecenia wynikającego z umowy z 13 marca 2020. Za ten miesiąc nie otrzymała od zleceniodawcy wynagrodzenia. W maju i czerwcu 2020 zlecenie było świadczone i ubezpieczona otrzymała wynagrodzenie. Umowa zlecenie została rozwiązana, bo ubezpieczona od 1 lipca 2020 r. podjęła zatrudnienie w Prokuraturze (...) w S. na podstawie umowy o pracę.

Zleceniodawca A. F. w dniu 3 sierpnia 2020 złożyła do ZUS wniosek o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID-19 dla umów cywilnoprawnych. Wniosła o przyznanie zleceniobiorcy – N. M. świadczenia postojowego z powodu wystąpienia ograniczenia w wykonywaniu umowy. We wniosku podała, że umowa zlecenie zawarta była w okresie od 13.03.2020 do 30.06.2020. Miesięczny przychód z umowy wynosił 2601,00 zł.
Z kolei przychód w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł 2871,00 zł. W złożonym wniosku zleceniodawca oświadczyła, że przyjęła od osoby wykonującej umowę cywilnoprawną, iż nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu, jak również wysokość uzyskanych przychodów z innych umów cywilnoprawnych poprzedzających miesiąc złożenia wniosku wynosi 0,00 zł.

Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie i wskazał, że zgodnie z art. 15zq ust. 1 pkt 2 i ust. 2 i 3 ustawy z 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020r. poz. 374 ze zm., zwanej dalej ustawą) – w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku o świadczenie postojowe, tj. 3 sierpnia 2020r., osobie wykonującej umowę zlecenia - przysługuje świadczenie postojowe, jeżeli nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu.

Świadczenie postojowe przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju przez zleceniodawcę lub zamawiającego, z którymi została zawarta umowa cywilnoprawna.

Na podstawie art. 15zq ust. 5 ww. ustawy osobie wykonującej umowę cywilnoprawną świadczenie postojowe przysługuje jeżeli:

1) umowa cywilnoprawna została zawarta przed dniem 1 kwietnia 2020r.

2) przychód z umowy cywilnoprawnej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku;

3) nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu.

Zgodnie z art. 15zs. ust. 1 i 2 ww. ustawy, ustalenie prawa do świadczenia postojowego następuje na wniosek osoby, o której mowa w art. 15zq ust. 1, składany do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za pośrednictwem odpowiednio zleceniodawcy lub zamawiającego. Zleceniobiorca wykonujący zlecenie występuje zatem do zlecającego podmiotu o złożenie wniosku o świadczenie postojowe, a następnie podmiot zlecający sporządza i składa wniosek we własnym imieniu.

Art. 15zs ust. 6 ustawy stanowi, że wniosek, o którym mowa w ust. 1, składany wyłącznie w formie dokumentu elektronicznego za pomocą profilu informacyjnego utworzonego w systemie teleinformatycznym udostępnionym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, w formie dokumentu elektronicznego opatrzonego kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym, podpisem osobistym albo wykorzystując sposób potwierdzania pochodzenia oraz integralności danych udostępniony bezpłatnie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w systemie teleinformatycznym

Zgodnie z art. 15zs ust. 7 ww. ustawy wnioski o świadczenie postojowe mogą być złożone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii.

Sąd Okręgowy wskazał, że ustawodawca dopiero od 24 lipca 2020 w tzw. „Tarczy 4.0” dodał do przedmiotowej ustawy art. 15zsa, w którym umożliwił osobie wykonującej zlecenie złożenie wniosku samodzielnie w przypadku odmowy złożenia wniosku przez zleceniodawcę lub zamawiającego w sposób wskazany w art. 15zs ust.2.

Celem ustawodawcy wprowadzającego prawo do świadczenia postojowego było zagwarantowanie ochrony obywateli, których dotykają opóźnienia lub brak realizacji dostaw, zatory płatnicze lub absencja pracowników związana ze wzrostem zachorowalności na SARS CoV-2. Uznał, że do najbardziej zagrożonych grup należą właśnie osoby prowadzące działalność gospodarczą, opłacające składki same za siebie oraz osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia, innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące umowy zlecenia a także osoby wykonujące pracę na podstawie umowy o dzieło, gdyż osoby te są wyjątkowo narażone na niestabilność, a nawet całkowitą utratę przychodów z powodu pandemii koronawirusa, ze względu na brak zleceń lub zamówień, czy rezygnację z realizowanych lub zawieranych umów (por. uzasadnienie do projektu ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw – nr druku 299).

Sąd Okręgowy uznał, że z literalnego brzmienia art. 15zq ust. 5 pkt 3 ustawy nie można, jak to czyni organ rentowy, wysnuć wniosku, iż świadczenie postojowe przysługuje wyłącznie osobom niepodlegającym ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu na dzień złożenia przedmiotowego wniosku o świadczenie postojowe. Organ rentowy nie może w tym zakresie stosować wykładni rozszerzającej ww. przepisu i interpretować go w sposób niekorzystny dla ubezpieczonych. Wskazać należy, że art. 15 zq ust. 5 pkt 3 ustawy stanowi o niepodleganiu ubezpieczeniu ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu, nie precyzując jakiego okresu to „niepodleganie” dotyczy. Zgodnie z art.15 zq ust. 3 ustawy, świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności, odpowiednio przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą albo przez zleceniodawcę lub zamawiającego, z którymi została zawarta umowa cywilnoprawna. Przestój po stronie zleceniobiorcy oznacza nie wykonywanie umowy zlecenia, a co za tym idzie brak dochodów z tytułu umowy zlecenia. Należy przyjąć, że świadczenie postojowe ma na celu dostarczenie środków pieniężnych za okres niewykonywania umowy zlecenia przez zleceniobiorcą z powodu przestoju zleceniodawcy. Mając na uwadze cel świadczenia postojowego, Sąd uznał, że „niepodleganie ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu” należy odnosić do okresu, kiedy umowa zlecenia przez zleceniobiorca nie była wykonywana z powodu przestoju u zleceniodawcy.

Z regulacji zawartej w art. 15 zs ust. 1 i 2 ustawy wynika, że wniosek zleceniobiorcy o świadczenie postojowe składany jest za pośrednictwem zleceniodawcy. Ubezpieczona zatem nie miała wpływu na termin, w którym (już były) zleceniodawca złoży do ZUS wniosek o przyznanie dla niej świadczenia postojowego. Zgodnie z art. 15zs. ust. 7 ww. ustawy wniosek o świadczenie postojowe może być złożony do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii. Stan ten zaczął obowiązywać od 20 marca 2020 r. i trwa nadal. Ustawodawca, wskazując na możliwość złożenia wniosków najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii, nie uzależniał dotrzymania tego terminu od istnienia i wykazania przez wnioskodawcę przeszkód uniemożliwiających złożenie takiego wniosku w konkretnym terminie. Należy przyjąć, że celem ustawodawcy miało być działanie mające na celu zrekompensowanie zleceniobiorcom utraty przychodów z powodu pandemii COVID-19, ze względu na brak zleceń lub zamówień, czy rezygnację z realizowanych lub zawieranych umów bez względu na termin złożenia wniosku. Wskazuje na to sama nazwa wniosku brzmiąca – Wniosek o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID-19 dla umów cywilnoprawnych. Przyjęcie innej koncepcji, iż rekompensacja świadczeniem postojowym – w odniesieniu do przesłanki „niepodlegania ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu” – jest uzależniona od daty złożenia wniosku do ZUS za pośrednictwem zleceniodawcy, byłaby nielogiczna, sprzeczna z celem relacji i prowadziła do sytuacji trudnych do zaakceptowania. Zleceniobiorca, który nie wykonywał umowy zlecenia z powodu przestoju, może w okresie po zakończeniu przestoju różnie kształtować swoje zatrudnienie. Skoro termin na składanie wniosków o świadczenie postojowe jest nadal otwarty, to uzależnienie wypłaty świadczenia postojowego dla takiego zleceniobiorcy od rezygnacji z zatrudnienia np. na umowę o pracę, byłoby nie do zaakceptowania z punku widzenia interesu takiego zleceniobiorcy. Sąd Okręgowy zatem uznał, że ubezpieczona spełniła przesłanki ustawowe do nabycia prawa do świadczenie postojowego. W miesiącu kwietniu 2020r. nie wykonywała umowy zlecenia z powodu przestoju u jej zleceniodawcy i jednocześnie w tym okresie nie podlegała ubezpieczeniu społecznemu z innego tytułu. Pozostałe przesłanki nie były kwestionowane przez ZUS.

Apelację od wyroku złożył organ rentowy.

Organ zarzucił naruszenie prawa materialnego art.15 zq ust.l pkt 2 i ust. 3 ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych /Dz. U. z 2020 r., poz.266 ze zm./ przez ustalenie, że ubezpieczona spełnia przesłanki do nabycia prawa do świadczenia postojowego, mimo że w dacie zgłoszenia wniosku, tj. 3.08.2020 r. posiadała tytuł do ubezpieczeń społecznych w postaci umowy o pracę od 01.07.2020 r. Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ wskazał, że świadczenie postojowe jest przyznawane na wniosek, który jest niezbędny do uruchomienia wypłaty świadczenia. Stąd ocena spełnienia warunków do nabycia prawa do świadczenia związana jest z datą złożenia wniosku o świadczenie, co sprawia, że data złożenia wniosku wyznacza stan prawny, który ma zastosowanie do oceny uprawnień oraz moment, na który należy spełnić ustawowe wymogi do przyznania świadczenia, chyba że przepisy stanowią inaczej. Z przepisu wynika przesłanka nieposiadania innego tytułu do ubezpieczeń społecznych. Warunek ten musi był spełniony w dacie złożenia wniosku, gdyż w przepisach brak jest podstawy do przyjęcia innej daty dla spełnienia w/w przesłanki. Organ argumentował, że przyznając pomoc finansową w postaci świadczenia postojowego, ustawodawca ograniczył ochronę prawną z tytułu przestoju w prowadzeniu działalności gospodarczej przez zleceniodawców, w stosunku do osób które w dacie wystąpienia o wsparcie mają już zapewnioną ochronę ubezpieczeniową z innego tytułu. Zdaniem apelującego w świetle przepisów przedmiotowej ustawy nie można przyjąć, że świadczenie postojowe jest przyznawane za konkretny miesiąc, gdyż jest to pomoc finansowa, dla której przyznania bada się zarówno sytuację wnioskodawcy z miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku, jak i sytuację z miesiąca złożenia wniosku w postaci nieposiadania innego tytułu do ubezpieczeń. Dopiero kumulatywne spełnienie przesłanek określonych w ustawie powoduje nabycie prawa do świadczenia postojowego. Natomiast 3-miesięczny termin, określony w art. 15 zs ust. 7 ustawy, nie może być traktowany jako termin do złożenia wniosku za jakikolwiek okres, bo czym innym jest termin do złożenia wniosku i ubiegania się o świadczenie postojowe, a czym innym rozpoznanie uprawnień do otrzymania świadczenia postojowego; cyt. art. określa przedział czasowy w którym ubezpieczony może ubiegać się o świadczenie postojowe, natomiast oceny, czy ubezpieczony spełnia przesłanki do nabycia świadczenia postojowego dokonuje się z uwzględnieniem daty złożenia konkretnego wniosku.

Sąd Apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja jest niezasadna.

Stan faktyczny sprawy jest bezsporny i jako taki w całości został zaaprobowany przez Sąd drugiej instancji, spór natomiast sprowadza się do interpretacji przepisów prawa materialnego, tj. art.15 zq ust.l pkt 2 i ust. 3 ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 i innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji; dalej jako ustawa covidowa; (Dz. U. z 2020 r., poz.266 ze zm.).

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ocenę prawną Sądu Okręgowego. Treść art. 15zq ust 1 pkt 2 ustawy covidowej nie pozostawia wątpliwości, że świadczenie postojowe przysługuje osobie wykonującej umowę zlecenia; wg ustępu 3. świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności, odpowiednio przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą albo przez zleceniodawcę lub zamawiającego, z którymi została zawarta umowa cywilnoprawna. Art 15zq ust. 5 ustawy covidowej określa przesłanki do nabycia prawa do świadczenia postojowego przez osobę wykonującą umowę cywilnoprawną.

W sprawie, organ rentowy zakwestionował spełnienie przez ubezpieczoną przesłanki wymienionej w punkcie 3 ww. przepisu, tj. niepodleganie ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu i forsował tezę, że ustawodawca, przyznając pomoc finansową w postaci świadczenia postojowego, ograniczył ochronę prawną z tytułu przestoju w prowadzeniu działalności przez zleceniodawców tylko do osób, które w dacie wystąpienia o wsparcie (złożenia wniosku) nie mają zapewnionej ochrony ubezpieczeniowej z innego tytułu. Sąd Apelacyjny jednak nie zgadza się z taką oceną prawną. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego nie można pomijać celu wprowadzonego udogodnienia i wyrażonej przez ten cel woli ustawodawcy, co z resztą potwierdza wykładnia literalna art. 15zq. Sąd Apelacyjny stoi na utrwalonym już stanowisku prawnym, że wolą ustawodawcy było wykluczenie z kręgu beneficjentów tylko tych zleceniobiorców, którzy podlegaliby ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu w miesiącu, którego dotyczą pozostałe wymogi formułowane dla przyznania świadczenia postojowego, a nie w miesiącu złożenia wniosku, zwłaszcza że zgodnie z art. 15 zs ust. 7 ustawy, wnioski o świadczenie postojowe mogą być złożone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii. Słusznie zatem Sąd I instancji uznał, że wykładnia przepisów prawa nie może przybierać charakteru rozszerzającego. Zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, oczywiste jest, że gdyby celem ustawodawcy była ocena spełnienia warunków niezbędnych do przyznania prawa do świadczenia postojowego na dzień złożenia wniosku, to zapis taki znalazłby uregulowanie w przepisach analizowanej ustawy. Skoro jednak przepis w takim brzmieniu nie znalazł się w kolejnych regulacjach prawnych po art. 15zs, to ocena warunków niezbędnych do uzyskania prawa do świadczenia postojowego powinna być dokonana nie na datę składania wniosku, lecz wobec okresu, który wnioskodawczyni wskazuje jako uprawniający ją wg wymogów prawnych do przyznania świadczenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w istocie, wskutek literalnej wykładni przepisu art 15zq ust. 5 nasuwa się wniosek, że skoro świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności przez zleceniodawcę lub zamawiającego, z którym została zawarta umowa cywilnoprawna (art. 15zq ust. 3 ustawy) to oczywistym jest, że prawo do tego świadczenia odnosi się do konkretnego okresu, w którym wszystkie przesłanki prawne zostały łącznie spełnione, chociaż rzeczywiście nie jest to świadczenie za konkretny miesiąc.

Należy wskazać, że prezentowany pogląd prawny, już utrwalony w postępowaniach przed tutejszym sądem, znalazł także potwierdzenie w orzecznictwie innych sądów apelacyjnych. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 29.12.2020 r., III AUa 800/20 wyjaśnił: W kontekście wpływu wniosku na prawo do świadczenia z ubezpieczeń społecznych trzeba zauważyć, iż w polskim systemie ubezpieczeń społecznych zasadniczo świadczenia te przysługują z mocy prawa, (por. np. art. 100 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) co oznacza, że moment złożenia wniosku nie ma znaczenia. Skoro można przyjąć istnienie takiej zasady, to jednocześnie trzeba też przyjąć, że jeżeli dane świadczenie nie przysługuje z mocy prawa, a zatem gdyby złożenie wniosku miałoby być przesłanką materialną jego uzyskania - to ustawodawca zawarłby wyraźną regulację w tym zakresie.

Jakkolwiek można się zastanawiać, czy przedmiotowe świadczenie należy do kategorii świadczeń z ubezpieczenia społecznego, uregulowanych ustawą z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, to przyjęty kierunek wykładni przepisów regulujących świadczenia postojowe jest koincydencyjny. Wprawdzie ustawa covidowa jest swoistym aktem prawnym, szeroko odwołującym się do wszystkich dyscyplin prawa i jako taka stanowi raczej zespół norm o charakterze lex specialis, to w zakresie nieuregulowanym, ustawa w art. 1 ust. 2. odsyła jedynie do ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2020 r. poz. 1845, ze zm). Jedyne odesłanie do ustawy systemowej zawarte jest w art.15 zx ust. 8 i stanowi, że do nienależnie pobranego świadczenia postojowego stosuje się odpowiednio art. 84 ust. 8-8e ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Niemniej w ocenie Sądu Apelacyjnego, przepisy prawa należy czytać i interpretować w nawiązaniu do całego systemu, w którym funkcjonują i celu w jakim powstały. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku, świadczenie postojowe można potraktować per analogiam do innego świadczenia socjalnego związanego z przeciwdziałaniem epidemii, tj. dodatkiem solidarnościowym. Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dodatku solidarnościowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1068) ocena spełnienia warunków niezbędnych do przyznania prawa do dodatku oraz same jego nabycie następuje na dzień złożenia wniosku. Jednak tożsamy przepis nie występuje ani w art. 15 zq, ani w art. 15 zua ustawy covidowej. Co więcej, Sąd Apelacyjny w Białymstoku wytknął organowi, że wykładnia powołanego przepisu proponowana przez organ rentowy prowadziłaby do powstania patologii w jego stosowaniu i szeroko rozwinął ten temat (patrz uzasadnienie wyroku SA w Białymstoku, III AUa 800/20 ).

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

SSA Jolanta Hawryszko