Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 761/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu, V Wydział Karny, z dnia 30 marca 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt V K 814/20, dot. P. B. oskarżonego o czyn z art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_

_______________

_______________________________________________

__________

__________

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

______

_______________

_______________________________________________

__________

__________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

___________

___________________________

_______________________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj.:

Przypisanie oskarżonemu przestępstwa w oparciu o niepełny materiał dowodowy pozbawiony ustalenia okoliczności możliwych do weryfikacji , a na podstawie nieprzeprowadzenia zawnioskowanych dowodów – skutkujące obrazą przepisów postępowania – oddalenie kolejnych wniosków dowodowych o ustalenie na podstawie opinii biegłego neurologa czy stan zdrowia oskarżonego mógł spowodować chwilowe wyłączenie świadomości – bezpośrednio przed wypadkiem stanowiącym przedmiot postępowania .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Na gruncie niniejszej sprawy nie może znaleźć uzasadnienia zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Naruszenie tego przepisu następuje bowiem poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Naruszenia art. 410 k.p.k. nie stanowi zaś w żadnej mierze dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912). Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro zatem Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów to nie można stawiać zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. Nie jest też tak, by Sąd Orzekający pominął istotne okoliczności wynikające z poszczególnych dowodów, wskazywanych przez skarżącego. Wprost przeciwnie organ ten odniósł się do każdego z dowodów i okoliczności z nich wynikających, niczego nie pomijając. To, że obrońca ma na ten temat inne zdanie jest oczywiście jego prawem, lecz nie może przesłaniać prawidłowego procedowania w tej materii przez Sąd Rejonowy.

Materiał dowodowy w sposób jasny i klarowny wskazuje na prawidłowość ustaleń organu orzekającego.

Sąd meritii dał wiarę opinii biegłych psychiatrów w całości, co Sąd Odwoławczy w pełni podziela. Jak wynika z opinii zawartej na k.318-320 biegli po przeprowadzeniu badania oskarżonego i po zapoznaniu się z całością przedstawionej dokumentacji z leczenia neurologicznego oskarżonego wydali kategoryczną i jednoznaczną opinię co do poczytalności P. B..

Wyraźnie zawarli w opinii okoliczności , iż zarówno dane przedstawione przez oskarżonego w wywiadzie jak i historia choroby oskarżonego nie daje podstaw do przyjęcia aby tempore criminis u oskarżonego wystąpił incydent zaburzeń świadomości.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego , a to również dokumentacji medycznej okresie pomiędzy 2013 a 2019 roku oskarżony nie doznawał czasowych wyłączeń świadomości, napadów drgawkowych ani utraty przytomności.

Charakter guza mózgu z 2006 roku oraz późniejszy brak powikłań neurologicznych w latach 2006 – 2019 przemawiają za uznaniem, iż tempore criminis u oskarżonego nie wystąpił incydent zaburzeń świadomości.

Ponadto, co słusznie wykazał sąd pierwszej instancji, na nagraniu pochodzącym z wideorejestratora zamontowanego w samochodzie marki T. (...) nagrany jest moment w którym oskarżony w pełni świadomie i intencjonalnie wykonuje manewr skrętu w lewo zanim uderzył on w pojazd marki F. (...).

Tym samym twierdzenie o wyłączeniu świadomości oskarżonego w trakcie inkryminowanego zdarzenia są całkowicie bezpodstawne.

Sąd Rejonowy oddalając wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego neurologa na okoliczność stwierdzenia czy bezpośrednio przed rozpoczęciem pierwszej kolizji oskarżony z uwagi na swój stan zdrowia wynikający z uprzedniej operacji mózgu miał w pełni zachowaną świadomość, wykazał się prawidłową oceną zgromadzonego materiału dowodowego. Na potrzeby niniejszego postępowania stanowcza i jasna opinia biegłych psychiatrów określa stan psychiczny oskarżonego i wykluczyła „wyłączenie świadomości”.

Trafne są zatem konstatacje Sądu Rejonowego.

Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonał swobodnej oceny dowodów, zgodnej z art. 7 k.p.k. Wskazać trzeba, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Taka ocena sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia Sądu. Sąd I instancji zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody. Poddał je należytej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu skarżonego wyroku. Przedstawiony w nim tok rozumowania nie wskazuje, aby oceniając materiał dowodowy, Sąd Okręgowy wykroczył poza granice przyznanej mu swobody. Dokonana w tym zakresie analiza jawi się jako logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by miała ona charakter dowolny.

Sąd I instancji sprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał trafnej analizy materiału dowodowego i wyprowadził prawidłowe ustalenia faktyczne. Sąd ocenił każdy dowód, wnikliwie go analizując. Podał także, którym dowodom i z jakich względów dał wiarę. Zarzuty stawiane przez obrońcę oskarżonego nie zasługują na uwzględnienie.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich ujawnionych w toku rozprawy dowodów, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia. Sąd meriti oparł ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku na dowodach, z których wynikają okoliczności przesądzające o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Oznacza to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę oskarżenia potwierdzają i tych, które ją podważają ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 1979 r., sygn. akt III KR196/79, LEX nr 17185). Natomiast ocena prawidłowo ujawnionego lub przeprowadzonego dowodu nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonego zarzucił także, w zakresie czynu opisanego w pkt I, II części wstępnej zaskarżonego wyroku: rażącą niewspółmierność kary i dolegliwości karnej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie jest trafny.

Wskazać należy, że rażąca niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.) występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą dysproporcję, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję pomiędzy karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności jest spełniona tylko wówczas, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a karą która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt SNO 75/07, LEX nr 569073). Określenie „rażąca" należy odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia). Nawet gdyby orzeczona kara jawiła się sądowi odwoławczemu jako niewspółmierna, więc w badanym przypadku jako zbyt surowa lub zbyt łagodna, nie mogłoby to spowodować obniżenia kary, gdyby ta niewspółmierność nie miała charakteru rażącego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt II AKa 216/11, LEX nr 1110666).

Istotne znaczenie w kwestii orzeczenia o karze ma treść przepisu art. 53 § 1 k.k., wskazująca na cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich, to jest współmierność kary do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, mają zapewnić sprawiedliwość orzekanych kar; dwie następne – cele kary, a mianowicie zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przestępstwa (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna). Przepis art. 53 § 2 k.k. wskazuje na dalsze okoliczności, które sąd winien uwzględniać przy wymiarze kary, a więc w szczególności motywację i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu.

Bacząc na stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, który jest znaczny oraz na fakt skutków jego zachowania oskarżonego , a także biorąc pod uwagę cele, jakie kara powinna spełnić wobec oskarżonego, z całą pewnością wymierzonej kary jednostkowej nie można uznać za nadmiernie surową. Nie jest też tak, że Sąd Rejonowy nie miał na względzie i okoliczności łagodzących. Przecież w uzasadnieniu wyroku zwracał na to uwagę. Samo to, że oskarżonemu wymierzono karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, oraz karę jednego roku ograniczenia wolności ,(stosując przepis art. 37 b k.k., de facto łagodzący wskazaną podstawę kary w przepisie art. 177§ 2 k.k!) a więc mieszczącą się znacznie bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia świadczy o uwzględnieniu całokształtu sprawy.

Sama niekaralność winna być zaś normą w zachowaniu a nie szczególną okolicznością łagodzącą. Przekroczenie prędkości „ tylko „ o około 20 km nie jest żadną okolicznością łagodzącą.

Wniosek

Uchylenie wyroku lub jego zmiana poprzez wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu, V Wydział Karny, z dnia 30 marca 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt V K 814/20, dot. P. B. oskarżonego o czyn z art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego utrzymać należało w mocy.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego oraz o prawidłowości wymierzonej kary.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1___________________________________________________________________________________

Zwięźle o powodach zmiany

________________________________________________________________________________________________

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Z powodu nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego koniecznym stało się przyznanie oskarżycielce posiłkowej od oskarżonego wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem II instancji. Uczyniono to na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.). zobowiązania o charakterze pieniężnym określone w wyroku są dla niego wystarczająco dolegliwe. Nie ma zatem potrzeby obciążać go ponad miarę.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński SSO Grzegorz Szepelak SSO Magdalena Jurkowicz

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu P. B. sprawstwa i winy w wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu, V Wydział Karny, z dnia 30 marca 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt V K 814/20, dot. P. B. oskarżonego o czyn z art. 177 § 1 k.k. i art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k .

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana