Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 250/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 16 grudnia 2019 r. sygn. akt III K 495/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

P. H.

Niekaralność oskarżonego

Karta karna

4340

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dokument urzędowy, sporządzony w prawidłowej formie przez uprawnione do tego osoby, jego wiarygodność, w tym autentyczność i rzetelność nie budzą wątpliwości

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obraza art. 7 k.p.k. przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny w zakresie:

- uznania za wiarygodne zeznań i wyjaśnień złożonych przez M. Ł. (1) , w sytuacji, gdy depozycje tego świadka składane na różnym etapie postępowania w sprawie różnią się od siebie;

- uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego P. H.;

- błędnej oceny innych dowodów przeprowadzonych w toku postępowania w postaci zeznań D. K., S. N., A. O. i M. S.;

A także naruszenie art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 i § 2 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji między świadkiem M. Ł. (2), a oskarżonym oraz świadkami D. K., S. N. i A. O., co skutkowało niezrealizowaniem zasady prawdy materialnej i brakiem kompleksowego wyjaśnienia okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut wywiedziony przez skarżącego jest zasadny.

Odnosząc się do argumentacji obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy podziela przedstawione stanowisko dotyczące oceny dowodu w postaci wyjaśnień i zeznań M. Ł. (2) przeprowadzanej przez sąd meriti. Analiza wyroku Sądu Rejonowego oraz obszernego materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania skłania do wniosku, że jedynym w zasadzie dowodem, który świadczył na niekorzyść oskarżonego były zeznania świadka, a wcześniej oskarżonego M. Ł. (2). Tutejszy Sąd Okręgowy kilkukrotnie rozpoznając sprawę oskarżonego P. H. dokonywał już zarówno charakterystyki osobowej świadka Ł. jak również wskazywał na liczne nieścisłości w składanych przez niego depozycjach, czego nie należy szczegółowo przytaczać w rozpatrywanej spawie. Poprzestać jedynie można na podzieleniu uwag trafnie sformułowanych przez obrońcę oskarżonego, że świadek Ł. wielokrotnie przesłuchiwany przez organy postępowania przygotowawczego oraz przez sądy rozpatrujące sprawę P. H., zeznawał odmiennie na temat roli oskarżonego w zarzucanym mu przestępstwie. Różnice te są istotne, bowiem dotyczą okoliczności istotnych dla bytu samego czynu zabronionego. Początkowo bowiem świadek twierdził, że jego współpraca z oskarżonym trwała od 2003 r. lub 2004 r., w późniejszym etapie postępowania wskazywał natomiast, że miało to miejsce od czerwca 2004r. do czerwca 2005r. Niekonsekwencje M. Ł. (2) nie dotyczą jedynie czasu popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, lecz również ilości i rodzaju sprzedawanych mu przez świadka narkotyków. Początkowo M. Ł. (2) wskazywał, że było to 500 g kokainy oraz 500 g palonej kokainy (kraka), z czego pojedynczych transakcji było ok 30. Następnie natomiast świadek zmienił wskazywane przez siebie ilości i zeznał, że przekazanych P. H. narkotyków było ok. 300-400 g kokainy oraz 300-400 g kraka. W końcowym etapie postępowania, kiedy przesłuchanie świadka było jeszcze możliwe, nie podawał on żadnych konkretnych danych co do ilości udostępnianych oskarżonemu narkotyków, zasłaniając się niepamięcią. Świadek zeznał ponadto, że z uwagi na charakter prowadzonej przez oskarżonego działalności wiedzę na temat dokonywanych przez niego przestępstw mieli mieć D. K. oraz A. O.. Z tych względów, Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę po raz trzeci, uchylił ją do ponownego rozpoznania, celem przeprowadzenia postępowania dowodowego i przesłuchania wskazanych osób. Przesłuchany w toku procesu D. K. nie potwierdził depozycji M. Ł. (2) co do przestępczej działalności oskarżonego, zeznał natomiast, że nie zna P. H.. Podobnie zeznań M. Ł. (2) nie potwierdziły depozycje S. N., A. O. i M. S..

Sąd Rejonowy co prawda zauważył wspominanie przez Sąd Okręgowy nieścisłości, lecz nie wyprowadził z nich należytych wniosków co do oceny dowodu w postaci zeznań świadka M. Ł. (2). Nie sposób zgodzić się z sądem meriti, że sprzeczności w zeznaniach świadka czy też brak precyzji wynikają z upływu czasu i są zjawiskiem naturalnym. Oczywiście doświadczenie życiowe podpowiada, że najlepiej pamięta się zdarzenia, które wydarzyły się w najbliższej przeszłości, relacja co do wydarzeń bardziej odległych jest mniej bogata w szczegóły. Niemniej w przypadku zeznań M. Ł. (2) mamy do czynienia niekiedy ze zjawiskiem odwrotnym, który przeczy naturalnemu zatracaniu pewnych danych wskutek upływu czasy. Początkowe depozycje świadka, w szczególności te dotyczące rozpoczęcia współpracy z oskarżonym, są bowiem bardziej ogólne, natomiast zeznania składane w późniejszym etapie postępowania uszczegółowiają już ten okres, aby z kolei ostatecznie świadek zasłonił się niepamięcią, całkowicie niejako tracąc wiedzę co do zdarzeń, w których brał udział. Podobne uwagi można również poczynić co do zeznań świadka dotyczących rodzaju oraz ilości udostępnianych oskarżonemu narkotyków. Dodać również należy, że sąd a quo dysponując wyrokami skazującymi w innych sprawach, w których zeznawała M. Ł. (2) nie zauważył, że okresy popełnienia czynów przypisanym oskarżonym w tamtym postepowaniach, a dotyczące również rzekomej działalności przestępczej P. H., nie korelują z okresami, o których wspomina świadek M. Ł. (2) na kanwie rozpatrywanej sprawy.

Wskazane przez Sąd Okręgowy nieścisłości w zeznaniach i wyjaśnieniach M. Ł. (2) doprowadziły do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k., bowiem dokonana przez ten sąd ocena dowodów zgormadzonych w toku postępowania dowodowego nie została przeprowadzona w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego, a także nosi cechy dowolności. Sąd Rejonowy dokonując oceny zeznań świadka nie uwzględnił charakteru tego dowodu – jest to bowiem dowód w z pomówienia. Świadek Ł. składając depozycje współpracował bowiem z organami ścigania i wymiarem sprawiedliwości, zeznając a wcześniej wyjaśniając na temat czynów zabronionych popełnionych także przez siebie.

W tym miejscu należy przypomnieć, że orzecznictwo wypracowało szereg kryteriów ocennych, przy zastosowaniu których dowód z pomówienia może zostać uwzględniony, a nawet, jako jedyny dowód, może stanowić podstawę ustaleń obciążających oskarżonego. Sąd podziela zapatrywanie wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 25 września 2012 r., II AKa 93/12 (niepubl.), zgodnie z którym procedura karna nie wyłącza możliwości oparcia ustaleń faktycznych tylko na jednym dowodzie, byleby tylko ocena tego dowodu była rzeczowa i logiczna oraz nie wkraczała w sferę dowolności. Brak jest również procesowych podstaw ku twierdzeniu, że dowód z zeznań współsprawcy nie może stanowić podstawy faktycznej wyroku skazującego pozostałych oskarżonych także wtedy, gdy stanowi zasadniczy materiał dowodowy w sprawie (zob. wyr. SA w Warszawie z 4.03.2016 r., II AKa 449/15, niepubl.). Dowód z pomówienia w ujęciu prawa karnego procesowego stanowi dowód podlegający ocenie i uwzględnieniu przez sąd na równi z innymi dowodami, przy czym może on stanowić dowód winy i sprawstwa oskarżonego, o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie stanowi przerzucenia winy na inną osobę czy umniejszania własnej odpowiedzialności karnej (por. wyr. SA w Katowicach z 4.02.2016 r., II AKa 529/15, niepubl.; wyr. SA w Katowicach z 16.04.2015 r., II AKa 20/15 niepubl.). Oczywiście na pierwszy rzut oka pomówienie może stanowić wyraz przyjętej przez współsprawcę linii obrony, celem umniejszania swojej roli w przestępstwie i przerzucania odpowiedzialności karnej na inną osobę, albo też depozycje takie składane są w celu zapewnienia sobie przez tzw. „małego świadka koronnego” korzystniejszej pozycji w negocjowaniu warunków z organami postępowania karnego. Aby wyeliminować zeznania mogące stanowić przejaw manipulowania procesem karnym w danej sprawie, sąd winien szczegółowo zweryfikować dowód z pomówienia pod kątem zasad logiki, konsekwencji składanych depozycji, czy też chronologii opisywanych zdarzeń. Ocena takiego dowodu wymaga od sądu orzekającego w sprawie zachowania wysokiej skrupulatności, dużej dozy krytycyzmu i przyjęcia zasad logicznego rozumowania. Dowód z pomówienia winien również zostać skonfrontowany z innymi, zgromadzony w toku postępowania dowodami, które bezpośrednio lub pośrednio potwierdzają zeznania lub wyjaśnienia współsprawcy. Przy dokonywaniu in concreto oceny takiego dowodu nie bez znaczenia pozostaje również osobowość sprawcy. Niemniej ocena taka przebiegać powinna w dalszym ciągu przez pryzmat zasady swobodnej oceny dowodów i o ile sąd oceniający dowód nie popełnia błędów w logicznym rozumowaniu, to przeprowadzone przez niego karnoprawne wartościowanie korzysta z ochrony wyrażonej w art. 7 k.p.k. (por. wyr. SA w Warszawie z 18.12.2018 r., II AKa 362/18, niepubl.; wyr. SA w Warszawie z 9.08.2017 r., II AKa 96/17, niepubl.; wyr. SA w Poznaniu z 29.11.2016 r., II AKa 97/16, niepubl.; wyr. SA w Poznaniu z 21.12.2016 r., II AKa 110/16, niepubl.; wyr. SA w Łodzi z 5.12.2012 r., II AKa 199/12, OSA 2013 Nr 1, poz. 9).

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy uznać należy, że zeznania świadka M. Ł. (2) wymykają się spod przedstawionych kryteriów ocennych, a danie im wiary przez sąd meriti, jako jedynemu dowodowi winy oskarżonego, stanowiło przejaw dowolności w dokonywanej ocenie materiału dowodowego, a tym samym zostało przeprowadzone sprzecznie z zasadami doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez sąd a quo nie korzysta zatem z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k., ponieważ z wcześniej wspomnianych względów zeznania świadka M. Ł. (2) są niekonsekwentne, nie zachowują niekiedy chronologii zdarzeń, nie są bogate w szczegóły umożliwiające ustalenie charakteru i przebiegu inkryminowanego czynu zarzuconego oskarżonego H., a przy tym nie znajdują potwierdzenia w pozostałym, zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym. Mając przy tym na uwadze, że depozycje świadka składane są w sposób ogólny i dowolny, podzielenie oceny Sądu Rejonowego prowadziłoby do wniosku, że w zasadzie dokonane w taki sposób pomówienie stanowi podstawę do przypisania sprawstwa czynu zabronionego przez każdą osobę, o ile została wskazana przez oskarżonego a następnie świadka korzystającego z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k. W ocenie Sądu rozpatrującego tę sprawę depozycje tzw. „małego świadka koronnego” nie korzystają z żadnego domniemania wiarygodności, nie są również szczególnym środkiem dowodowym, a wręcz przeciwnie, winny cechować się szczegółowością, rzetelnością oraz konsekwencją. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości organy procesowe już na etapie postępowania przygotowawczego winny podejmować wszelkie próby drobiazgowej weryfikacji tych depozycji innymi dowodami w tym dowodami pośrednimi. Brak możliwości takiej weryfikacji skutkować powinien odmowie uwzględnienia takiego dowodu, a tym samym uznania jego wiarygodności, nawet wbrew subiektywnemu przekonaniu co do winy oskarżonego, które także w tej sprawie nie jest obce Sądowi Okręgowemu. Na kanwie sprawy nie bez znaczenia pozostaje fakt, że w czasie postępowania jurysdykcyjnego świadek M. Ł. (2) zaprzestał współpracy z wymiarem sprawiedliwości i ukrywał się, a prawdopodobnie przebywa poza terytorium Polski, przy czym jego miejsce pobytu nie jest znane. Okoliczność te również powinna była zostać uwzględniona przez sąd a quo przy dokonywaniu oceny wiarygodności zeznań świadka.

Reasumując, zarzut skarżącego dotyczący naruszenia przez sąd meriti art. 7 k.p.k. przy ocenie wyjaśnień i zeznań M. Ł. (2) okazał się zasadny. Mając przy tym na uwadze, że w dowód ten był jedyną podstawą przypisania oskarżonemu winy, uznanie go za niewiarygodny skutkowało zmianą orzeczenia i uniewinnieniem oskarżonego.

Sąd Okręgowy nie podziela przy tym zarzutu skarżącego naruszenia przez sąd a quo art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 i § 2 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji między świadkiem M. Ł. (2), a oskarżonym oraz świadkami D. K., S. N. i A. O.. Podzielić należy bowiem stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że dowód ten nie mógł zostać przeprowadzony w toku postępowania, gdyż miejsce pobytu świadka M. Ł. (2) nie jest znane, ponieważ świadek zaprzestał współpracy z organami ścigania i prawdopodobnie ukrywa się poza terytorium Polski. Uwzględniając reguły ekonomiki procesu oraz prawo oskarżonego do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie, przewlekanie sprawy celem przeprowadzenia tego jedynego dowodu, który w zasadzie nie mógł przyczynić się do wyjaśnienia wątpliwości powstałych w toku rozpatrywania sprawy, byłoby niecelowe. Z tych względów zarzut ten uznać należało za chybiony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek okazał się zasadny, wobec uwzględnienie zarzutu skarżącego co do naruszenia przez sąd meriti art. 7 k.p.k., co miało istotny wpływ na treść wydane w sprawie wyroku. Mając przy tym na uwadze, że zakwestionowany dowód był jedyną podstawą przypisania oskarżonemu winy, uznanie go za niewiarygodny skutkowała zmianą orzeczenia i uniewinnieniem oskarżonego.

Lp.

Zarzut

2.

Naruszenie art. 6 ust. 1 i 3 lit. d EKPC w zw. z art. 390 § 1 k.p.k. i art. 391 k.pk. zaniechanie bezpośredniego przesłuchania świadka M. Ł. (2) i poprzestanie jedynie na odczytaniu treści jego zeznań i wyjaśnień, czym naruszono prawo do obrony oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut uznać należy za chybiony, bowiem Sąd Rejonowy nie naruszył art. 391 § 1 k.p.k.

Zgodnie z powołanym przepisem dopuszczalne jest odczytanie w odpowiednim zakresie protokołów złożonych poprzednio przez świadka zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę, m.in. wówczas, gdy przebywa on za granicą lub nie można mu było doręczyć wezwania, albo nie stawił się z powodu niedających się usunąć przeszkód. Dowód przeprowadzony w warunkach tego przepisu ma status procesowy pełnoprawnego dowodu (por. post. SN z 29.05.2018 r., II KK 119/18, niepubl.; wyr. SA w Warszawie z 16.03.2020 r., II AKa 376/19, niepubl.). Przepis ten ma zastosowanie jedynie wyjątkowo, kiedy spełnione zostały okoliczności umożliwiające sądowi skorzystanie z przewidzianej w niej instytucji. W orzecznictwie przyjęto, że nieracjonalny byłby pogląd, zgodnie z którym sąd nie może nigdy - mimo stwierdzenia niemożności bezpośredniego przeprowadzenia dowodu - odczytać zeznań, jeżeli ich treść ma istotne znaczenie dla ustalenia winy oskarżonych. Prowadziłoby to do unicestwienia procesu i niemożności osądzenia sprawcy (zob. wyr. SA w Krakowie z 20.11.2017 r., II AKa 270/16, niepubl.).

W warunkach sprawy uznać należy, że Sąd Rejonowy uprawniony był do odczytania zeznań i wyjaśnień M. Ł. (2), ponieważ w toku przedsiębranych czynności ustalono, że miejsce pobytu świadka nie jest znane, gdyż ukrywa się on przed wymiarem sprawiedliwości i organami ścigania. W tym stanie rzeczy z obiektywnych przyczyn za niemożliwe uznać należy doręczenie świadkowi wezwania na rozprawę. Skorzystanie z art. 391 § 1 k.p.k. nie było także przedwczesne, gdyż sąd meriti wykazał należytą inicjatywę w poszukiwaniu M. Ł. (2).
Nie sposób podzielić również zarzutu skarżącego, by w rozpatrywanej sprawie doszło do naruszenia art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Przypomnieć należy, że w wyroku z 15 grudnia 2015 r., 9154/10, Schatschaschwili v. Niemcy Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał, że do naruszenia prawa do obrony nie dojdzie, gdy istnieją wystarczające, równoważące czynniki, w tym mocne gwarancje proceduralne, pozwalające zrekompensować trudności dla obrony spowodowane dopuszczeniem niezweryfikowanego dowodu, pozwalające zapewnić, aby proces sądowy jako całość mógł być uznany za rzetelny. Przypomnieć jedynie należy, że sprawa przed sądem I instancji toczyła się czwarty raz, przy czym poprzednio świadek był przesłuchiwany w obecności obrońcy oskarżonego, który nieskrępowanie zadawał mu pytania, a więc zapewniono realizacje prawa do obrony. Ponadto, na co także zwracał uwagę tutejszy Sąd rozpoznający tę sprawę poprzednio, zeznania świadka M. Ł. (2) można zweryfikować zeznaniami świadków D. K., S. N., A. O. i M. S.. Sąd Rejonowy przeprowadził wskazane dowody, a zatem miał podstawy do prawidłowego sprawdzenia i ustalenia wiarygodności depozycji M. Ł. (2). Istota sprawy, w tym rozpatrywanego środka odwoławczego, sprowadza się jedynie do tego, że wspomniana ocena została przeprowadzona nienależycie, nie zaś, że ropatrujać sprawę oparto się na dowodzie niezweryfikowanym. Potwierdza to bowiem fakt, że sąd ad quem dokonując prawidłowej oceny zeznań i wyjaśnień M. Ł. (3) miał możliwość wykazania w nich nieścisłości, co w konsekwencji umożliwiło ocenę tego dowodu jako niewiarygodnego.

Z tych względów powyższy zarzut nie mógł zostać uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny z przyczyn wskazanych w punkcie 1.

Lp.

Zarzut

3.

Naruszenia art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez niewydanie orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania i niezamieszczeniu w uzasadnienie zaskarżonego wyroku wszystkich niezbędnych elementów, w szczególności wykazania dowodów, na których oparł się Sąd Rejonowy przy ustalaniu stanu faktycznego rozpatrywanej sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten jest chybiony, bowiem uzasadnienie Sądu Rejonowego zostało spełnione zgodnie z przepisami postępowania karnego i odpowiada prawu, przy czym poddaje się kontroli instancyjnej.

Nie ma racji skarżący, że sąd a quo nie wskazał dowodów, na podstawie których ustalił stan faktyczny w rozpatrywanej sprawie. Stosownie bowiem do art. 99a § 1 k.p.k. uzasadnienie sądu sporządza się na formularzu. Dowody, które stanowiły podstawę dokonania ustaleń faktycznych wskazuje się w sekcji 1.1. formularza. W rozpatrywanej sprawie dowodem takim okazały się wyłącznie wyjaśnienia i zeznania M. Ł. (2), co zostało wskazane przez Sąd Rejonowy wraz z podaniem numerów kart, na których znajdują się protokoły obejmujące te dowody. Uzasadnienie sporządzone zostało zatem w sposób kompleksowy i prawidłowy, umożliwiający dokonanie kontroli instancyjnej. Należy przez to rozumieć, że sąd ad quem rozpatrując sprawę, mógł zapoznać się z motywami oraz z tokiem rozumowania Sądu Rejonowego, który uznał winę skarżącego. Tym samym nie można stwierdzić, by doszło do naruszenia prawa do obrony skarżącego.

Jak trafnie podnosi się w orzecznictwie naruszenie art. 424 § 1 k.p.k. stanowi względną przyczynę odwoławczą, a skarżący winien wykazać, by podnoszone naruszenie przepisów prawa procesowego doprowadziło na naruszenie jego praw. (por. wyr. SA w Poznaniu z 28.09.2021 r., II AKa 177/21, niepubl.). Sąd podziela przy tym zapatrywanie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażone w wyroku z 1 marca 2019 r., II AKa 222/18 (niepubl.), zgodnie z którym przedmiotem kontroli odwoławczej jest wyrok, a nie samo uzasadnienie, ewentualne nieprawidłowości w jego sporządzeniu nie oznaczają nieprawidłowości wyroku, gdyż to materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, stanowiący podstawę dowodową wyroku, powinien decydować o trafności zawartych w nim rozstrzygnięć, a nie sam dokument w postaci uzasadnienia.

Z tych względów zarzut nie został uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny z przyczyn wskazanych w punkcie 1.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1----------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

-----------------------------------------------------------------------------

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z 16 grudnia 2019 r. sygn. III K 495/17 w całości przez uniewinnienie oskarżonego P. H. od zarzucanego mu czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Z powodu uwzględnienia zarzutu i wniosku skarżącego z przyczyn omówionych w sekcji 3.1. zasadna była zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach sądowych orzeczono zgodnie z art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 635 k.p.k. mając na uwadze, że wniesiona apelacja doprowadziła do uniewinnienia oskarżonego.

7.  PODPIS

SSO Michał Bukiewicz SSO Jacek Matusik SSO Remigiusz Pawłowski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. H.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie co do winy oskarżonego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana