Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 października 2021 r. w Warszawie

sprawy I. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania I. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 30 września 2019 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej się I. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 lipca 2019 r. do 30 czerwca 2022 r.

SSO Monika Rosłan-Karasińska

UZASADNIENIE

I. K. w dniu 17 października 2019 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 30 września 2019 r., znak: (...) wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie ponownego prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podniosła, że jest częściowo niezdolna do pracy, ponieważ utraciła zdolność do pracy zgodnej z posiadanym przez nią poziomem kwalifikacji.
W jej ocenie komisja lekarska ZUS nie dokonała oceny jej stanu zdrowia w zakresie schorzeń reumatologicznych i medycyny pracy. Odwołująca wskazała, że parametry ostrości widzenia
w oku prawym i lewym są osiągane przez nią tylko przez odpowiednie odchylenie odcinka szyjnego i głowy powodujące okresowe pojawianie się mroczków, co wynikało
z przeprowadzonego badania okulistycznego w dniu 16 września 2019 r. Zatem przy próbie utrzymania prawidłowej pozycji przy pracy z monitorem ekranowym następuje eliminacja widzenia prawym okiem skutkująca bardzo szybkim zmęczeniem oka lewego. Ubezpieczona stanęła na stanowisku, że organ rentowy nie wziął również pod uwagę liczby i długości przerw koniecznych dla doprowadzenia narządu wzroku do możliwości dalszej pracy przy monitorze ekranowym i materiałach drukowanych, przerw wymuszonych dolegliwościami bólowymi kręgosłupa oraz liczby stałych kontroli i rehabilitacji. Jej zdaniem nie przeanalizowano, że
w trakcie standardowego dnia szkoleniowego musi dojechać do klienta, przeprowadzić co najmniej sześć godzin szkolenia w postawie stojącej i powrócić do domu. Odwołująca zaznaczyła, że nie jest w stanie pokonywać długich tras samochodem po całej Polsce. Uporczywe zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa wymaga jej zdaniem stałego zażywania leków skutkujące zawrotami głowy i bólem żołądka ( odwołanie z dnia 17 października 2019 r., k. 3-5 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy stwierdził, że odwołująca nie została uznana przez komisję lekarską ZUS za niezdolną do pracy. Na tej podstawie ZUS wydał zaskarżoną decyzję, w której odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( odpowiedź na odwołanie z dnia 7 listopada 2019 r., k. 29 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. K., urodzona (...), ukończyła studia wyższe
z tytułem magistra na Wydziale (...) na kierunku Ekonomika obrotu towarowego i usług Akademii (...) z siedzibą w K. ( zaświadczenie z dnia 22 października 2002 r., k. nienumerowana tom I a. r.).

Odwołująca w okresie od 1 grudnia 2010 r. do 30 czerwca 2014 r. prowadziła działalność gospodarczą pod firmą (...), która została przez nią zawieszona w dniu 1 lipca 2014 r. ze względów zdrowotnych. Ubezpieczona świadczyła usługi szkoleniowe przez wiele godzin w pozycji stojącej. W tym celu musiała niejednokrotnie pokonywać samochodem długie trasy do klientów ( dane dotyczące przebiegu ubezpieczenia, k. 93 tom II a. r.).

Ubezpieczona już w latach 90' zmagała się z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa, ponieważ przeprowadzono jej badania na oznaczenie antygenów (...) i (...). Jednak dopiero w badaniu radiologicznym z dnia 23 lipca 2007 r. zaobserwowano u niej cechy (...). z zagęszczeniem utkania kostnego i nieco nierównymi zarysami szpar stawowych do różnicowania ze zmianami zwyrodnieniowymi typu (...) na poziomie obu stawów krzyżowo-biodrowych ( oznaczenie antygenów (...) i (...) oraz wyniki badania radiologicznego z dnia 23 lipca 2007 r., k. 36 i 60 tom I dok. lek.).

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa było także rozpoznawane u odwołującej na przestrzeni ostatnich lat. W okresie od 8 sierpnia 2016 r. do 29 sierpnia 2016 r. ubezpieczona przebywała z tego względu na leczeniu uzdrowiskowym ambulatoryjnym w (...) ( konsultacje reumatologa z dnia 12 czerwca 2014 r., k. 56 tom I dok. lek., skierowanie do szpitala z dnia 3 października 2014 r., k. 64 tom I dok. lek., karta informacyjna (...) Instytutu Medycznego (...) Szpitalu (...) z dnia 15 maja 2015 r., koperta tom II dok. lek., opinie biegłego sądowego reumatologa dr n. med. K. W. z dnia 22 listopada 2015 r. i z dnia 23 stycznia 2016 r., k. 91-93 tom I dok. lek., historia choroby z dnia 20 maja 2016 r.
i 1 grudnia 2016 r., k. 105 tom I dok. lek., karta informacyjna z okresu od 8 sierpnia 2016 r. do 29 sierpnia 2016 r., k. 107 tom I dok. lek. oraz zaświadczenie o stanie zdrowia dla celów świadczeń
z ubezpieczenia społecznego wydane przez lekarza prowadzącego leczenie z dnia 18 maja 2018 r., k. 1-2 tom II dok. lek.).

Przed wydaniem zaskarżonej decyzji lekarz prowadzący ubezpieczoną E. R.
w dniu 30 maja 2019 r. wskazała, że do chorób podstawowych odwołującej należy zaliczyć zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa i stawów obwodowych oraz zaawansowaną jaskrę ( zaświadczenie o stanie zdrowia dla celów świadczeń
z ubezpieczenia społecznego wydane przez lekarza prowadzącego leczenie z dnia 30 maja 2019 r., k. 13-14 a. s.).

Lekarz medycyny pracy U. R. również rozpoznała u odwołującej zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa ( zaświadczenia lekarskie z dnia 5 lipca 2019 r. i z dnia 3 września 2019 r., k. 17-18 a. s.).

Odwołująca w dniu 8 grudnia 2014 r. wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Po przeprowadzeniu postępowania organ rentowy decyzją z dnia 9 marca 2015 r., znak: (...) odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ w jego ocenie nie była niezdolna do pracy ( wniosek z dnia 8 grudnia 2014 r. i decyzja z dnia 9 marca 2015 r., k. 1 i 105 tom II a. r.).

W wyniku złożenia odwołania przez I. K. od w/w decyzji i opinii sporządzonej m.in. przez biegłego sądowego sądowego reumatologa tutejszy Sąd przyznał jej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 marca 2015 r. do 31 grudnia 2016 r., co też uczynił organ rentowy w decyzji z dnia 12 maja 2016 r., znak: (...) ( odwołanie z dnia 10 kwietnia 2015 r., wyrok z dnia 30 marca 2016 r. i decyzja z dnia 12 maja
2016 r., k. 106-108, 133 i 163 tom II a. r.).

Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. postanowił zaliczyć odwołującą do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres od 24 maja 2016 r. do 31 maja 2020 r. ( orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 22 czerwca 2016 r., k. 15-16 a. s.).

I. K. uzyskała prawo do renty na dalszy okres do dnia 30 czerwca 2019 r. w wyniku rozpoznania jej wniosków z dnia 5 grudnia 2016 r., z dnia 17 lipca 2017 r., z dnia 3 listopada 2017 r. oraz z dnia 1 czerwca 2018 r. ( wniosek z dnia 5 grudnia 2016 r. i decyzja z dnia 13 stycznia 2017 r., k. 170 i 175 tom II a. r., wniosek z dnia 17 lipca 2017 r. i decyzja z dnia
21 września 2017 r., k. 182 i 188 tom III a. r., wniosek z dnia 3 listopada 2017 r. i decyzja z dnia
10 stycznia 2018 r., k. 190 i 200 tom III a. r. oraz wniosek z dnia 1 czerwca 2018 r. i decyzja z dnia 19 lipca 2018 r., k. 208 i 211 tom III a. r.).

Ubezpieczona w dniu 4 czerwca 2019 r. złożyła wniosek do organu rentowego o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku rozpoznawania wniosku lekarz orzecznik ZUS a następnie komisja lekarska ZUS, wskutek sprzeciwu odwołującej, uznały ją za zdolną do pracy. W oparciu o powyższe ZUS wydał zaskarżoną decyzję z dnia 30 września
2019 r., znak: (...), w której odmówił I. K. prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy ( wniosek z dnia 4 czerwca 2019 r., orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 lipca 2019 r. i komisji lekarskiej ZUS z dnia 26 września 2019 r., decyzja z dnia 30 września 2019 r., k. 214, 216, 218 i 219 tom III a. r. oraz sprzeciw z dnia 6 sierpnia 2019 r., k. 47 tom II dok. lek.).

Sąd na podstawie art. 278 i 279 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów reumatologa i okulisty celem ustalenia, czy odwołująca w dniu wydania zaskarżonej decyzji była zdolna czy też całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu się ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy odwołująca jest zdolna czy też częściowo niezdolna do pracy zarobkowej, czy utraciła w znacznym stopniu niezdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ze szczególnym wskazaniem daty jej powstania, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła zmiana jej stanu zdrowia, to na czym ona polegała ( postanowienie z dnia 18 listopada 2019 r., k. 31 a. s.).

W wieku dziecięcym u ubezpieczonej stwierdzono wadę wzroku, a w wieku 11 lat jaskrę. Aktualnie ostrość wzroku do bliży w oku prawym odwołującej jest znacznie obniżona. Na dnie jej oczu zdiagnozowano zmiany na tarczach nerwu wzrokowego wynikające z anomalii wrodzonej. W latach 2016-2017 przeszła operację przeciw jaskrową na oczy. Od roku ostrość jej wzroku pogarsza się. Badanie z dnia 27 marca 2019 r. wykazuje rozległy ubytek w oku prawym od strony nosowo-górnej z poszerzeniem i wyłączeniem plamy ślepej, zaś w oku lewym poszerzenie plamy ślepej i mroczek w skrajnym obszarze od strony nosowej. Opisane schorzenie skutkuje częściowym zanikiem nerwu wzrokowego zwłaszcza w oku prawym o charakterze trwałym i nieodwracalnym, Zatem od 27 marca 2019 r. odwołująca jest trwale częściowo niezdolna do pracy, ponieważ w tej dacie doszło do pogorszenia ostrości wzroku skutkującego ubytkami w polu widzenia ( opinia biegłego sądowego okulisty dr n. med. R. S., k. 57-58 a. s.).

W zakresie reumatologicznym rozpoznano u ubezpieczonej zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa w postaci osiowej, chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną odcinka szyjnego kręgosłupa, stan po operacyjnym leczeniu zespołu cieśni kanału nadgarstka prawego oraz pourazowe uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej kolana lewego. Dodatkowo zdiagnozowano u niej przebytą boreliozę. Ocena stanu zdrowia odwołującej daje podstawy do uznania ją za nadal częściowo niezdolną do pracy w okresie od 1 lipca 2019 r. do 30 czerwca 2022 r. Wyniki badań kręgosłupa z ostatnich lat zasadniczo nie różnią się między sobą. Opisane tam odchylenia od normy w zakresie sprawności narządu ruchu również powtarzają się. Zatem nie nastąpiła istotna poprawa ani pogorszenie funkcji kręgosłupa w zakresie zesztywniającego zapalenia jego stawów oraz
w znacznym ograniczeniu ruchomości poszczególnych odcinków kręgosłupa. W konsekwencji dysfunkcja kręgosłupa utrzymuje się na podobnym poziomie. Odwołująca nie miała od kilku lat wykonywanych badań obrazowych, co uniemożliwia ocenę stopnia zaawansowania zmian
w stawach krzyżowo-biodrowych i w kręgosłupie, co byłoby istotne w kontekście możliwości rokowania poprawy stanu jej zdrowia ( opinia biegłego sądowego dr med. B. L., k. 112-116 a. s.).

Organ rentowy złożył zastrzeżenia do obu opinii i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych sądowych z zakresu okulistyki i reumatologii. W odniesieniu do opinii okulisty ZUS wskazał, że pole widzenia oka lewego było ocenione przez konsultanta ZUS jako praktyczne prawidłowe. W jego ocenie ograniczenie pola widzenia przy dość dobrej ostrości wzroku po korekcji i przy uwzględnieniu charakteru wykonywanej pracy i poziomu kwalifikacji nie musi powodować niezdolności do pracy. W stosunku do opinii reumatologa ZUS zaznaczył, że w aktach brak jest dokumentacji reumatologicznej wskazującej na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. W jego ocenie odwołująca nie była hospitalizowana poza epizodem w 2015 r.
a dokumenty nie wskazują, czy była kwalifikowana do dalszego leczenia biologicznego, a zatem może być leczona w ramach czasowej niezdolności do pracy. Ponadto nie ma informacji czy ma orzeczony stopień niepełnosprawności ( pisma procesowe z dnia 27 lipca 2020 r. i z dnia 29 lipca 2021 r., opinia lekarska z dnia 23 lipca 2020 r i z dnia 26 lipca 2020 r.., k. 73-74 i 132-133 a. s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, obejmującego przede wszystkim dowody z dokumentów, jak również w oparciu
o opinie biegłych sądowych specjalistów z zakresu reumatologii i okulistyki. Dowody
z dokumentów jako niekwestionowane przez strony, a przy tym spójne, zostały ocenione jako w pełni wiarygodne.

W kontekście przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd jako podstawę własnych ustaleń przyjął opinię sporządzoną przez biegłego sądowego reumatologa w zakresie istnienia
u ubezpieczonej częściowej i okresowej niezdolności do pracy. Sąd nie wziął pod uwagę wniosków płynących z opinii biegłego sądowego okulisty, gdyż ubezpieczona w głównej mierze zmagała się z zaburzeniami natury reumatologicznej. Choroby te okazały się być schorzeniami najistotniejszymi dla ustalenia prawidłowego stanu zdrowia odwołującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji w kontekście wykonywanej przez nią pracy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W realiach rozpatrywanej sprawy opinia główna biegłego sądowego
z zakresu reumatologii w sposób pełny i wyczerpujący udzieliła odpowiedzi na pytanie ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Biegły w sposób logiczny, spójny i dokładny przedstawił stan zdrowia ubezpieczonej. Nadto biegły uzasadnił szczegółowo powody wskazujące na uznanie badanej za osobę częściowo niezdolną do pracy od daty złożonego wniosku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w piśmie procesowym z dnia 29 lipca 2021 r. wskazywał na konieczność sporządzenia opinii przez innego biegłego z zakresu reumatologii ze względu na wyprowadzenie rozbieżnych wniosków, które nie były tożsame
z treścią orzeczenia komisji lekarskiej ZUS. Argumentacja organu rentowego wskazująca na konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego reumatologa była
w ocenie Sądu lakoniczna i niewystarczająca. Organ rentowy subiektywnie ocenił możliwość powrotu ubezpieczonej do pracy. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że odwołująca prowadziła własną działalność gospodarczą związaną z koniecznością pokonywania dużych odcinków samochodem w celu przeszkolenia swoich klientów w ramach kilkugodzinnych spotkań, w których musiała zachowywać pozycję stojącą. Oprócz spraw stricte szkoleniowych, ubezpieczona prowadziła samochód, a zatem należy wnioskować, że była osobą mobilną. Natomiast zdiagnozowane u niej zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa uniemożliwia jej wykonywanie czynności w pozycji wymuszonej, do której należy z pewnością uwzględnić prowadzenie samochodu osobowego czy szkoleń. Organ rentowy utrzymywał, że brak jest dokumentacji wskazującej, aby można było u ubezpieczonej zdiagnozować zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Nie należy jednak pominąć, że biegły reumatolog wskazał, iż odwołująca nie miała od kilku lat wykonywanych badań obrazowych, co uniemożliwia ocenę stopnia zaawansowania zmian w stawach krzyżowo-biodrowych i w kręgosłupie, jednakże całość obrazu wskazuje, że zmaga się ona z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa w postaci osiowej. W tym zakresie nie należy pomijać również opinii głównej i uzupełniającej reumatologa dr n. med. K. W. sporządzonych na potrzeby rozpoznania sprawy o sygn. akt VII U 717/15. Biegła wówczas również rozpoznała u odwołującej zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, zaś organ rentowy nie wykazał w toku ówczesnego postępowania sądowego, aby doszło do istotnej poprawy stanu zdrowia odwołującej. Również w toku niniejszego procesu ZUS nie zaprezentował dowodów świadczących o poprawie stanu zdrowia badanej w odniesieniu do okresów, w których wcześniej otrzymywała prawo do renty. Ponadto nie można wysnuć wniosku, że zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa w postaci osiowej nie było rozpoznawane
u odwołującej na przestrzeni ostatnich lat. Z dokumentacji medycznej wynika, że w okresie od 8 sierpnia 2016 r. do 29 sierpnia 2016 r. ubezpieczona przebywała na leczeniu uzdrowiskowym ambulatoryjnym w (...). Dodatkowo lekarze diagnozowali opisywane schorzenia m.in. w konsultacji reumatologicznej z dnia 12 czerwca 2014 r., podczas skierowania do szpitala
z dnia 3 października 2014 r., w karcie informacyjnej (...) Instytutu Medycznego (...) Szpitalu (...) z dnia 15 maja 2015 r., w historii choroby z dnia 20 maja 2016 r. i 1 grudnia 2016 r., w karcie informacyjnej z okresu od 8 sierpnia 2016 r. do 29 sierpnia 2016 r. czy w zaświadczeniach o stanie zdrowia dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego wydane przez lekarza prowadzącego leczenie z dnia 18 maja 2018 r., 30 maja 2019 r., 5 lipca
2019 r. i 3 września 2019 r. Pomimo zatem braku stricte dokumentacji reumatologicznej, należy uznać z bogato zgromadzonego materiału dowodowego, że ubezpieczona cierpi na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa w postaci osiowej. Oznacza to, że odwołująca, ze względu na duże problemy z zachowaniem pozycji wymuszonej, nie mogła w dalszym ciągu wykonywać pracy związanej z odbywaniem dalekich podróży do swoich klientów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również prowadzenia szkoleń. Ponadto organ rentowy pozostaje
w błędzie wskazując, że nie ma informacji, czy ubezpieczony ma orzeczony stopień niepełnosprawności. W materiale dowodowym w aktach sprawy znalazło się orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 22 czerwca 2016 r., zgodnie z którym Miejski Zespół ds. Orzekania
o Niepełnosprawności w W. postanowił zaliczyć odwołującą do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres od 24 maja 2016 r. do 31 maja 2020 r. W związku z przytoczonymi okoliczności Sąd pominął wnioski dowodowe organu rentowego, ponieważ przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego byłoby nieprzydatne do wykazania stanu zdrowia odwołującej i jako takie zmierzałoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

W związku z powyższym Sąd uznał, że przeprowadzone postępowanie dowodowe było wystarczające do wydania wyroku.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie I. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 30 września 2019 r., znak: (...), jako zasadne, zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą’’, renta
z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W rozpatrywanej sprawie bezspornym było, że odwołująca spełniła przesłanki określone
w art. 57 ust. 1 pkt 2-3 ustawy. W toku postępowania sądowego należało jedynie rozważyć, czy ubezpieczona prawidłowo została uznana przez organ rentowy za zdolną do wykonywania pracy. W celu wyjaśnienia spornej okoliczności Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu reumatologii i okulistyki, jednak okazało się, że wyłącznie biegły reumatolog jest właściwy ze względu na schorzenia odwołującej w odniesieniu do wykonywanych przez nią obowiązków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przed powstaniem pierwszej niezdolności do pracy. Zatem zarówno przy ocenie stanu faktycznego, jak i przy dokonywaniu rozważań prawnych pominięto wnioski zaprezentowane przez biegłego sądowego reumatologa.

Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu reumatologii oceniając, że jest ona najbardziej wyczerpująca i logicznie uzasadniona. Biegły wyjaśnił, że częściowa niezdolność do pracy utrzymuje się u odwołującej od kilku lat ze względu na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Wymaga podkreślenia, że lekarze badający ubezpieczoną na przestrzeni kilkunastu lat diagnozowali w jej stanie zdrowia opisane schorzenie, co potwierdza zgromadzona dokumentacja lekarska. Jak wynika zaś z opinii biegłego aktualny stan zdrowia uniemożliwia jej powrót do prowadzenia działalności gospodarczej związanej z koniecznością chociażby wielogodzinnego prowadzenia samochodu osobowego czy szkoleń w pozycji stojącej.

Argumenty organu rentowego nie dały podstaw do dalszego kontynuowania postępowania dowodowego. Aktualne poglądy orzecznictwa wskazują, że jeśli w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy przedmiotem sporu jest ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie, to taka ocena jako wymagająca wiadomości specjalnych musi być dokonywana
z udziałem biegłych lekarzy reprezentujących odpowiednie specjalności medyczne (art. 278 § 1
i następne k.p.c.) i opierać się przede wszystkim na wnioskach wynikających ze sporządzonych przez tych biegłych opiniach. Specyfika dowodu z opinii biegłego (biegłych) polega zaś m.in. na tym, że jeżeli taki dowód (dowody) został już przez sąd dopuszczony, to stosownie do art. 286 k.p.c., opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie „w razie potrzeby”. Zarzuty dotyczące nieuwzględnienia wniosków o przeprowadzenie dowodów z opinii kolejnych biegłych nie mogą natomiast odnieść skutku, jeżeli wydane już przez biegłych opinie wyjaśniają istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a ich fachowość i rzetelność nie została w żaden sposób podważona. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują również obowiązku uzupełnienia już sporządzonej opinii czy to na piśmie, czy też w formie ustnej do protokołu rozprawy w każdym wypadku. Pozostawiają one sądowi decyzję, czy opinia wymaga dodatkowych wyjaśnień ze strony jej autora, a także, czy wyjaśnienia te powinny być złożone w formie ustnej czy w formie pisemnej. Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2020 r., sygn. akt III UK 478/18). W rozpatrywanej sprawie zdaniem Sądu jasna i klarowna opinia biegłego sądowego reumatologa była wystarczającym dowodem pozwalającym na przyznanie prawa I. K. do świadczenia rentowego.

Przepis art. 129 pkt 1 ustawy stanowi, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W toku postępowania Sąd ustalił, że odwołująca jest uprawniona do świadczenia od pierwszego dnia następującego od zakończenia ostatniego okresu, na który miała przyznane prawo do świadczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., jak w tenorze wyroku.