Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym dnia 19 października 2019 roku (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej E. P. kwoty 7.615,68 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie większej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi kwoty 5.428,06zł od dnia 29 października 2019 roku oraz o zasądzenie kosztów procesu, tytułem kwoty pożyczki udzielonej pozwanej i przez nią niespłaconej w terminie.

Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2019 roku przekazano sprawę do tutejszego Sądu (sygn. akt VI Nc-e 2089646/19).

W uzupełnionych brakach formalnych pozwu (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą w W. podtrzymała swoje stanowisko w sprawie.

W dniu 7 sierpnia 2020 roku w sprawie został wydany nakaz zapłaty.

Pismem z dnia 1 lutego 2021 roku Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. poinformowała, że z dniem 3 stycznia 2021 roku wstąpiła w miejsce (...) Bank spółki akcyjnej w zakresie przejętych prawa majątkowych i związanych z nim zobowiązań, również w postepowaniach sądowych i administracyjnych. Powódka wniosła również o ustanowienie dla pozwanej – nieznanej z miejsca pobytu kuratora.

Postanowieniem z dnia 15 marca 2021 roku zawieszono, a następnie podjęto postępowanie z udziałem następcy prawnego strony powodowej Banku (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W..

Postanowieniem z dnia 4 maja 2021 roku ustanowiono dla nieznanej z miejsca pobytu E. S. kuratora w osobie r.pr. M. F..

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Strona pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powódki. Następnie pozwana wskazała, iż powódka nie wykazała, aby doszło do zawarcia umowy przez pozwaną z (...) S.A., co było warunkiem uruchomienia kredytu. W ocenie pozwanej powódka nie wykazała co składało się na stan zaległości płatniczych, a nadto dochodzoną przez powódkę kwotę 130,85 zł odsetek wyliczonych za okres do dnia 30 października 2020 roku należy uznać za przedawnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 13 listopada 2015 roku pozwana E. P. (poprzednio S.) zawarła z (...) Bank spółką akcyjną z siedzibą w W. (zwany dalej bankiem) umowę o rachunek rozliczeniowy Nr (...). Na podstawie zawartej umowy bank prowadził na rzecz posiadacza rachunek rozliczeniowy Nr (...). Umowa została zawarta czas na czas nieokreślony. Za czynności wykonywane na postawie umów bank miał prawo do pobierania opłat i prowizji określonych w Tabeli Opłat i Prowizji. Wysokość oraz zasady oprocentowania środków zgromadzonych na rachunku rozliczeniowy określała Tabela Oprocentowania. Pozwana z tytułu zawartej umowy złożyła oświadczenie o poddaniu się egzekucji.

Tego samego dnia strony zawarły umowę o debetową kartę płatniczą Nr (...). Na podstawie zawartej umowy bank wydał pozwanej kartę do rachunku rozliczeniowego oraz obsługiwał i rozliczał operację kartą na tym rachunku. Bank wydał i rozliczał operacje kartą na zasadach określonych w umowie o kartę i w regulaminie prowadzenia rachunków bankowych świadczenia usług bankowości elektronicznej oraz wydania i używania debetowych kart płatniczych i Tabeli Opłat i Prowizji. Zgodnie z § 2 pozwana zobowiązała się do dokonywania operacji kartą do wysokości salda dostępnych środków na rachunku rozliczeniowym, do którego została wydana karta z uwzględnieniem limitów gotówkowych operacji kartą oraz limitów bezgotówkowych operacji kartą.

Dowód:

-

umowa o rachunek rozliczeniowy z dnia 12 listopada 2015 roku k. 219,

-

oświadczenie o poddaniu się egzekucji k. 220,

-

umowa o debetową kartę płatniczą z dnia 13 listopada 2015 roku k. 221,

-

tabela opłat i prowizji k. 222-225.

Dnia 24 listopada 2015 roku pozwana reprezentowana przez J. P. zawarła z bankiem umowę kredytu „Kredyt na start na rachunku bieżącym” Nr DK/KR-NS- (...) na łączną kwotę 10.000 zł na okres 12 miesięcy.

Kredyt został przeznaczony na cel operacyjny – finansowanie bieżącej działalności.

Systemem spłaty rat kredytu była ,,linia kredytowa”. Termin ostatecznej spłaty kredytu wynosił 12 miesięcy od dnia spłaty pierwszej raty zgodnie z harmonogramem spłat. Oprocentowanie kredytu zgodnie z § 5 ust. 1 było zmienne i na dzień umowy wynosiło 9,99%.

Spłata wszelkich zobowiązań z tytułu niniejszej Umowy Kredytu była dokonywana w złotych polskich na rachunek bankowy związany z realizacją umowy. Kredytobiorca zobowiązał się także do spłaty rat odsetkowych w terminach i w kwotach wskazanych przez bank. O dotrzymaniu terminu spłaty decydowała data wpływu środków na rachunek kredytu (§ 4 części ogólnej).

Bank udostępniła pozwanej limit na 12 miesięcy z zastrzeżeniem, że mógł on być przedłużony przez nią o następne 12 miesięcy licząc od dnia uruchomienia kredytu. Posiadanie zdolności kredytowej przez pozwaną było wymagane do przedłużenia linii kredytowej. W momencie powzięcia pozytywnej decyzji dotyczącej zdolności kredytowej, limit na rachunku bieżącym odnowiłby się automatycznie na następne 12 miesięcy bez potrzeby składania przez pozwaną dodatkowego wniosku. W razie powzięcia decyzji negatywnej, pozwana zobowiązana była do zapewnienia środków na rachunku bieżącym w wysokości pozostałej kwoty limitu powiększonego o odsetki należne powódce.

Zgodnie z cz. A umowy, ust. V pkt. 4 jednym z zabezpieczeń spłaty kredytu była gwarancja Banku (...) w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis do kwoty 6000 zł. Przedmiotowa gwarancja stanowiła 60 % salda kredytu pozostającego do spłaty każdorazowo po upływie okresu rocznego – kwoty gwarancji.

Bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu m.in. w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę któregokolwiek z warunków udzielenia kredytu, niewykonania lub nieterminowego regulowania zobowiązań wobec banku, w szczególności w przypadku, gdy pozwana zalegał w całości lub części z zapłatą dwóch rat kredytu i pomimo wezwania do zapłaty nie spłacił zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, czy w razie nieustanowienia wymaganych zabezpieczeń kredytu (§ 8 części ogólnej).

Na podstawie § 13 ust. 1 umowy kredytu integralną część umowy stanowił regulamin kredytowania.

Środki z kredytu w ramach linii zostały udostępnione na rachunku bieżącym pozwanej nr (...) w dniu 26 listopada 2015 roku. Zgodnie z zapisami części szczególnej umowy w pkt. IX ust. 9-11 pozwana miał możliwość dysponowania limitem w każdym czasie do wysokości przyznanego limitu pomniejszonego o prowizje oraz inne należności banku pobierane zgodnie z umową. Każdy wpływ na rachunek bieżący powodował zmniejszenie wysokości zadłużenia, a każda spłata części lub całości zadłużenia – odnowienie przyznanego limitu do wysokości wpłaty i dawała możliwość ponownego wykorzystania kwoty nadpłaconego limitu.

Zgodnie z ust. V pkt 6 i ust. VI lit. a umowy zabezpieczeniem kredytu było również zobowiązanie pozwanej do zawarcia umowy z (...) SA w zakresie pakietu płynnościowego. Warunkiem uruchomienia kredytu było zawarcie umowy z (...) SA. Zgodnie z umową (...) spółka akcyjna zobowiązała się do wypłaty na rzecz pozwanej kwoty tytułem przedstawionych w (...) spółką akcyjną przez pozwaną faktur przez kontrahentów pozwanej. Kredytobiorca (pozwana) uzyskiwała od (...) spółki akcyjnej część środków z tytułu niezapłaconych faktur przez jej kontrahentów. Z tytułu wskazanej usługi pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz Idea M. opłaty abonamentowej za pakiet płynnościowy określony w umowie. W przypadku wypłaty (...) spółki akcyjnej środków wynikających z niezapłaconych przez pozwaną faktur środkami przelewane były na rachunek bieżący pozwanej prowadzony przez (...) Bank spółkę akcyjną.

Zgodnie z ust. VII lit. e umowy pozwana dała stałe zlecenie bankowi do pobierania środków na rzecz Idea M. w ramach pakietu płynnościowego.

Stosownie do § 9 ust. 4 pkt b lit. i pozwana zobowiązała się do spłaty kredytu wraz z odsetkami oraz opłatami wynikającymi z tabeli opłat i prowizji.

Częściowo bezsporne, a nadto dowód:

-

odpis skrócony aktu małżeństwa k. 36,

-

umowa kredytu z dnia 18 listopada 2015 roku k. 39-42,

-

pełnomocnictwa k. 43-46,

-

dyspozycja uruchomienia środków k. 56,

-

dyspozycja uruchomienia kredytu k. 57,

-

tabela opłat i prowizji k. 115-116,

-

regulamin kredytowania k. 117-121.

Kredyt został udzielony pozwanej w ramach programu ,,Wspieranie przedsiębiorczości z wykorzystaniem poręczeń i gwarancji Banku (...)”. (...) wypłacił (...) Bank spółce akcyjnej z siedzibą w W. w dniu 14 sierpnia 2017 roku kwotę gwarancji udzielonej w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis za zobowiązania pozwanej wynikające z umowy z wysokości 4.529,92 zł. Zgodnie z umową (...) wypłaca kwotę 60 % kwoty kapitału zobowiązania na dzień wezwania do zapłaty (...) pomniejszonego o wysokość prowizji

Dowód:

-

umowa portfelowej linii gwarancyjnej de minimis Nr (...) k. 47-54,

-

wniosek o udzielenie przez (...) gwarancji spłaty kredytu k. 54-55,

-

wyciąg z rachunku technicznego powódki k. 108.

Pozwana nie spłacała należności wynikających z umowy Nr (...) w terminie, wobec czego powstały zaległości.

Pozwana wielokrotnie była monitowana, informowana o wysokości aktualnych zaległości, proszona o niezwłoczne uregulowanie powstałych zaległości. Od należności przeterminowanych powódka naliczała także odsetki.

Dowód:

-

historia rachunku za okres 24 listopada 2015 roku – 3 lipca 2020 roku k. 58-77,

-

wydruk raportu harmonogramu k. 78-84,

-

historia odsetek k. 84-88,

-

wezwania do zapłaty k. 89-94,

-

raport za okres od 26 listopada 2015 roku do 29 sierpnia 2017 roku k. 109-112,

-

raport za okres od 26 listopada 2015 roku do 3 lipca 2020 roku k. 113,

-

raport dekretów k. 114.

Pismem z dnia 11 stycznia 2017 roku bank wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 10321,18 zł, na którą złożyła się kwota 9970 zł – kapitału, 130,85 zł - odsetki umowne, 130,33 zł – odsetki karne, 60 zł – opłaty i prowizje, 30 zł – koszty monitu.

Wezwanie zostało nadane na adres ul. (...) w S. oraz ul. (...) w Ś..

Dowód:

-

ostateczne przedsądowe wezwania do zapłaty z dnia 11 stycznia 2017 roku k. 95, k. 97,

-

potwierdzenie wraz z kopertami k. 96, k. 98.

Pismem z dnia 21 listopada 2017 roku bank wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 6.549,65 zł na którą złożyła się kwota 5.428,06 zł – kapitału, 1.024,09 zł – z tytułu odsetek, 97,50 zł – z tytułu kosztów.

Wezwanie zostało nadane na adres ul. (...) w S. oraz ul. (...) w Ś..

Dowód:

-

ostateczne przedsądowe wezwania do zapłaty z dnia 21 listopada 2017 roku k. 99, k. 102,

-

potwierdzenie wraz z kopertami k. 100-101, k. 103-104.

Na dzień 29 października 2019 roku wysokość zobowiązania pozwanej z tytułu umowy kredytowej Nr (...) wynosiła 7.615,67 zł, w tym 5.428,06 zł z tytułu kapitału, 2.090,11 zł z tytułu odsetek od należności niespłaconej terminie od dnia 28 października 2019 roku i 97,50 zł z tytułu kosztów (koszty + opłaty + prowizje)

Dowód:

-

wyciąg z ksiąg banku k. 105.

Na dzień 25 sierpnia 2021 roku wysokość zobowiązania pozwanej z tytułu umowy kredytowej Nr (...) wynosiła 8.01493 zł, w tym 5.428,06 zł z tytułu kapitału, 2.489,37 zł z tytułu odsetek od należności niespłaconej terminie od dnia 28 października 2019 roku i 97,50 zł z tytułu kosztów (koszty + opłaty + prowizje)

Dowód:

-

wyciąg z ksiąg banku k. 218.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Umowa wiążąca pozwaną z (...) Bank spółką akcyjną z siedzibą w W. została częściowo uregulowania w art. 69 i następnych ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (Dz.U.2018.2187 t.j.), a częściowo stanowiła umowę nienazwaną. Zgodnie z treścią tego przepisu przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W sprawie sporna była legitymacja czynna powódki, fakt zawarcia umowy przez pozwaną z (...) S.A., brak podstaw do obciążania pozwanej opłatami, prowizjami w łącznej wysokości 550,04 zł, jak i przedawnienie kwoty 130,85 zł tytułem odsetek wyliczonych za okres do dnia 30 października 2016 roku.

Mając na względzie ciążący na powódce obowiązek – art. 6 k.c. – wykazania okoliczności, z których wywodzi swoją wierzytelności i jej wysokości, powódka zaoferowała dowody z dokumentów.

Analiza tych dowodów pozwoliła uznać roszczenie za wykazanego zarówno co do zasady jak i wysokości.

Po pierwsze wbrew twierdzeniom kuratora pozwanej powódka posiadała legitymację do występowania w niniejszej sprawie. Załączyła bowiem wyciąg z decyzji (...) na wykazania następstwa prawnego. W dniu 3 stycznia 2021 roku na podstawie decyzji (...) z dnia 30 grudnia 2-2- roku o przejęciu w zakresie określonym w art. 174 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 roku o bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów i przymusowej restrukturyzacji, Bank (...) spółka akcyjna w oparciu o art. 176 ust. 1 Ustawy (...) wstąpiła w miejsce (...) Banku spółki akcyjnej w zakresie przejętych prawa majątkowych i związanych z nim zobowiązań, również w postępowaniach sądowych i administracyjnych. Następstwo to dotyczyło również roszczeń i zobowiązań będących przedmiotem niniejszego postępowania. Niniejsza decyzja jest ostateczna oraz natychmiastowo wykonalna, zaś ewentualny środek zaskarżenia o stwierdzeniu wydania decyzji z naruszeniem prawa nie będzie powodować jej uchylenia, bowiem pozostaje ona w mocy. Powódka załączyła również wyciąg z ksiąg banku (k. 218), na którym widnieje należność wynikające z zawartej z pozwaną umowy kredytowej Nr (...). Mając na uwadze powyższe zarzut pozwanej w przedmiocie legitymacji procesowej nie zasługiwał na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej w przedmiocie nie wykazania, aby doszło do zawarcia umowy przez pozwaną z (...) spółką akcyjną, uznano, że skoro zgodnie z postanowieniami umowy, niezbędnym warunkiem uruchomienia kredytu było zawarcie umowy z Idea M., a kredyt został w rzeczywistości uruchomiony, to pozwana niewątpliwie musiała taką umowę zawrzeć. Zgodnie z treścią umowy bank pobierał systematycznie opłaty abonamentowe na rzecz Idea M. w ramach pakietu płynnościowego, zaś pozwana w toku całej umowy nie kwestionowała takich czynności banku, a co najmniej nie zostało to wykazane. Tym samym należało uznać, że umowa została zawarta, a przez to zgodnie z postanowieniami umowy kredytowej bank pobierał na rzecz Idea M. ustalone opłaty abonamentowe.

W przedmiocie pobranych opłat i prowizji wskazać należy, iż powódka była uprawiona do pobierania ich w stosownych wysokościach zgodnie z zawartą z pozwaną umową. Kolejność księgowania wpłat wynikała natomiast z regulaminie kredytowania. Przede wszystkim zaś należy wskazać, że powód tytułem opłat za czynności windykacyjne domagał się zapłaty wyłącznie kwoty 97,50 zł, a koszt z tym związany wynikał wprost z tabeli opłat. Powód wykazał nadto, że istotnie skierował do pozwanej 3 wezwania do zapłaty i z tego tytułu był uprawniony do pobrania opłat po 30 zł oraz prowizji z tytułu gwarancji udzielonej przez (...).

W tym miejscu należy także wskazać, że pozwana zarówno w chwili zawierania umowy, jej realizacji, jak i obecnie nie miał statusu konsumenta. Wręcz przeciwnie jest przedsiębiorcą, znającym sposób funkcjonowania instytucji finansowych jak i przepisy prawa. Podobnie należało uznać, że podmiot tak profesjonalny jak pozwana, z pewnością rozważyła skrupulatnie opłacalności zawieranej umowy, zarówno pod względem potrzeb własnej działalności gospodarczej, jak i pod względem kosztów związanych z jej zawarciem. Brak więc podstaw do przypuszczenia (jak mogłoby mieć to miejsce w stosunku do konsumenta niezorientowanego w sprawach finansowych, bankowych czy prawnych), że pozwana nie zapoznała się z treścią umowy, regulaminów czy obowiązujących opłat, a tym samym nie miała świadomości funkcjonowania umowy.

Pozwana ponadto podniosła zarzut przedawnienia, który okazał się nieskuteczny. Zgodnie natomiast z nowym brzmieniem art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Zgodnie natomiast z art. 123 §1 ust. 1 k.p.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Na ocenę zarzutu przedawnienia wpływa nowela kodeksu cywilnego dokonana ustawą z dnia 1 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Art. 5 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się od wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej, w brzmieniu nadanym niniejsza ustawą. Jeżeli więc roszczenie uległoby przedawnieniu na mocy przepisów dotychczasowych, to te właśnie przepisy się stosuje. Okres przedawnianiu ulega w takim przypadku ulega przedłużeniu do końca bieżącego roku. Wskazać należy, iż roszczenie powódki stało się wymagalne z dniem 25 listopada 2016 roku, natomiast pozew został wniesiony w dniu 29 października 2019 roku – przerywając tym samym bieg przedawniania. Tym samym zarzuty pozwanej nie zasługują na uwzględnienie.

Tym samym powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, zarówno co do należności głównej, jak i skapitalizowanych odsetek, o czym orzeczono w pkt I wyroku, zasądzając od pozwanej na rzecz powódki łączną kwotę 7.615,67 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 359 k.c.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwana przegrała sprawę w całości, co oznacza, że powinna zwrócić powódce wszystkie koszty procesu. Powód wydatkował na sprawę sumę 3.517 zł, na którą składały się kwoty: 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonego na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 500 zł opłaty od pozwu oraz 1200 zł tytułem wydatków na kuratora.

W pkt III zasądzono od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie na rzecz kuratora M. F. wynagrodzenie w kwocie 1.800 zł. Wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej reguluje Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny – w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 225 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Zgodnie z § 2 wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju, a zgodnie z § 3 wysokość wynagrodzenia w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w kwocie wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej wskazanych stawek minimalnych, jeżeli uzasadnia to: nakład pracy kuratora, w szczególności czas poświęcony na przygotowanie się do działania w postępowaniu, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie; wartość przedmiotu sporu; stopień zawiłości sprawy.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

Sygn. akt XI GC 703/21

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3.(...)

(...)