Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 180/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. K. (1)

1a) art. 157 §1 i § 3 k.k.

1b) art. 207 §1 i §1a w zw. z art. 157 §1 k.k. w zw. z art. 11§2 i art. 64§1 k.k.

2. art. 207 §1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

3. art. 191§1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. K. (1) i M. C. (1) pozostawali w konkubinacie przez około półtora roku. Są rodzicami małoletniej J. C. - urodzonej (...), jednakże ojcostwo oskarżonego nie zostało uregulowane prawnie. Na początku relacja była poprawna. Mieszkali z matką pokrzywdzonej na ul. (...). Później wynajęli mieszkanie na ul. (...), skąd M. C. (1) po jednej z awantur mającej miejsce we wrześniu 2019 roku wyprowadziła się do matki. W trakcie wspólnego zamieszkiwania ( trwającego półtora miesiąca ) dochodziło pomiędzy nimi do kłótni, oskarżony poniżał w/w, ubliżał jej słowami wulgarnymi jak na k.11. Nadużywał alkoholu, wywoływał awantury, podnosił głos, podczas jednej z kłótni szarpał ją i uderzył w twarz.

Kiedy się rozstali, M. C. (2) pozostawiała córkę pod opieką oskarżonego. Z reguły była również wtedy jego matka. Oskarżony umiał zająć się dzieckiem. 5-6 października 2019 roku na weekend pokrzywdzona pozwoliła zabrać małoletnią córkę oskarżonemu. Miał jechać do swojej matki - B. K. (1), na ulicę (...).

Oskarżony w ten weekend był sam z córką. Sąsiedzi słyszeli w ciągu dnia jak oskarżony w wulgarny sposób uciszał płaczące dziecko. Brat oskarżonego wrócił do domu 5 października 2019 roku około 20.00. W mieszkaniu był tylko P. K. (1) z córką. Kiedy kładli się spać, oskarżony przebrał córkę i położył na łóżku. Spali we trójkę na jednym łóżku o wysokości 47 cm licząc od poziomu podłogi. Brat oskarżonego spał od ściany, następnie oskarżony i małoletnia przy krawędzi łóżka. Na skutek niezachowania ostrożności w tych okolicznościach - dziecko spadło z łóżka. W. K. (1) obudził się, zobaczył jak brat trzyma płaczące dziecko i próbuje je uspokoić. Oskarżony około 23.00 powiadomił matkę dziecka, iż spadło ono z łóżka i zapytał co ma robić. M. C. (1) przyjechała i zabrała dziecko do szpitala. Małoletnia została przyjęta do szpitala 6 października, około 01:25. Oskarżony przyjechał później do szpitala, ale nie mógł tej nocy zostać ze względu na ograniczenia. Przyjechał więc ponownie następnego dnia. Wskutek upadku z łóżka dziecko doznało złamania kości sklepienia czaszki, co skutkowało naruszeniem narządów ciała małoletniej na czas dłuższy niż 7 dni.

Po kilku dniach, 11 października dziecko w stanie dobrym zostało wypisane ze szpitala.

W dniu 13 października 2019 roku M. C. (1) pozostawiła J. w swoim mieszkaniu pod opieką P. K. (1). Od około 8.00 w mieszkaniu była obecna jej matka, która zajmowała się J. i drugim dzieckiem pokrzywdzonej, a po przyjściu oskarżonego około 10.00, opuściła mieszkanie wraz z I.. Oskarżony sam później opiekował się córką. Tego dnia, około 18.00 P. K. (1) wysłał wiadomość tekstową do M. C. (1) informując ją, że z córką coś się złego dzieje, że na uchu wyskoczyły jej jakieś siniaki. Kiedy około 20.00 wróciła do domu, zauważyła u dziecka plamki wokół małżowiny usznej i wewnątrz prawego ucha. Wraz z P. K. (1) oraz małoletnią udała się do szpitala przy ul. (...), gdzie lekarze powiadomili ją, że dziecko posiada zasinienia w okolicy prawego ucha i zasinienie na czole z prawej strony. Oskarżony po przyjeździe do szpitala zagroził pokrzywdzonej, że zrobi jej krzywdę jak zostanie wezwana Policja. Powiedział jej, żeby podała lekarzowi, że razem byli w mieszkaniu i wspólnie zauważyli siniaki na ciele córki przygotowując ją do kąpieli. W trakcie rozmowy oskarżony złapał pokrzywdzoną za szyję i dusił ją, po czym puścił. W gabinecie lekarskim pokazał jej gest przesuwania palcem po szyi. W związku z takim zachowaniem oskarżonego pokrzywdzona początkowo podała wersję, że byli razem i wspólnie zauważyli u śpiącego dziecka siniaki na uchu. Będąc pytaną przez funkcjonariusza Policji, powiedziała, że jej wtedy nie było. Wskutek zachowania oskarżonego polegającego na silnym przytrzymywaniu i uciskaniu klatki piersiowej dziecka, potrząsania nim i uderzenia w głowę po prawej stronie, małoletnia doznała obrażeń ciała w postaci krwiaka podtwardókowego, złamania żebra VII w linii przykręgosłupowej ze stłuczeniem miąższu, podbiegnięcia krwawego prawej małżowiny usznej, a także licznych wylewów śród i przedsiatkówkowych na różnym etapie wchłaniania oraz świeżych, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż 7 dni.

Na chwilę obecną dziewczynka rozwija się prawidłowo.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

59-64, 69,859-861

942

zeznania M. C. (1)

zeznania M. C. (3)

zeznania D. P. (1)

zeznania M. G. (1)

zeznania K. C. (1)

zeznania A. K. (1)

zeznania J. F.

zeznania K. Ś. i umowa najmu

zeznania J. i E. P.

10-11, 138, 466v-468, 775-787, 803, 943

23-24,793-799, 948

78-84, 632-633, 949-950

103-109,956-957

250-251, 960

587-590, 977

619-620, 621

k.403-404, 970

405-407

244-245,959

247-248,960

zeznania W. K. (1)

340--345, 982v

zeznania świadków - personel medyczny:

J. J. (2)

E. O.

U. O.

A. K. (2)

M. W. (1)

H. C.

B. K. (2)

J. O.

A. B.

K. T.

M. G. (2)

B. O.

Z. J.

M. B. (1)

M. L. (1)

W. K. (2)

W. C. (1)

K. C. (2)

A. W.

3-4, 296-297, 947v

283-284, 961

286, 961v

289, 962

317-318, 966v

348-349, 967

354-355, 968v

359-360,801-802,

969

368-369, 969v

417-418,970

277-278, 800, 970v

280-281, 971v

292-293, 972

431-432, 624, 974v

440-441, 975v

445-447, 975-976

592,, 977v

626-627, 978

459-460, 978v

dokumentacja medyczna małoletniej

13, 18, 167, 532

protokół eksperymentu procesowego

44-46, 230

opinia biegłych

47-49

827, 850-854, 990-994

P. K. (1) został zatrzymany 14 października 2019 roku.

protokół zatrzymania

6

Oskarżony był już karany. Karę 3 lat pozbawienia wolności P. K. (1) odbywał w okresie od 22.12.2014 roku do 21.12.2017 roku.

odpis wyroku

karta karna

148,149-150

233, (...)- (...)

Oskarżony P. K. (1) nie jest upośledzony umysłowo, ani chory psychicznie. U w/w biegli rozpoznali zaburzenia osobowości z cechami dyssocjalnymi i zaburzeniami sfery emocjonalnej. Nadto, iż nadużywa on substancji psychoaktywnych. W chwili czynu nie miał zniesionej ani ograniczonej zdolności rozpoznania czynu jak i pokierowania swoim postepowaniem.

opinia sądowo-psychiatryczna

opinia psychologiczna

545-548, 642-643

572-580, 994-996

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. K. (1)

usiłowanie zabójstwa małoletniej J. C.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

brak dowodów, iż oskarżony usiłował zabić córkę, będzie o tym mowa poniżej

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w części, a mianowicie co do okoliczności zdarzenia z dnia 5/6 października. Oskarżony wyjaśnił, iż córka spadła z łóżka, będąc pod jego opieką. Okoliczność tę potwierdził W. K. (1). Relacje tych osób w tym zakresie są zbieżne. Dodatkowo należy wskazać na opinię biegłych M. K. oraz M. S. (1), którzy podali, iż trudno wykluczyć możliwość, że obrażenie -złamanie kości sklepienia czaszki - mogło powstać wskutek upadku dziecka z łóżka i uderzenia głową o twarde podłoże. Sąd nie kwestionuje także tych wyjaśnień, które dotyczą długości trwania konkubinatu jak i miejsc zamieszkania. W pozostałym zakresie nie zasługują one na wiarę, gdyż nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym jak choćby zeznaniach M. C. (1), M. C. (3) czy opinii biegłych w zakresie obrażeń dziecka doznanych 13 października 2019 roku.

zeznania M. C. (1), zeznania M. C. (3), zeznania D. P. (1), zeznania M. G. (1), zeznania K. C. (1), zeznania A. K. (1) zeznania J. F. zeznania K. Ś. i umowa najmu, zeznania J. i E. P.

Zeznania świadków zasługują na wiarę. Są ze sobą zbieżne oraz wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie opisują relację jaka łączyła oskarżonego z matką małoletniej, ich wzajemny stosunek do siebie.

K. Ś. zaś okoliczności wynajmu mieszkania. Umowa najmu nie kwestionowana w toku procesu.

Zeznania J. i E. P. zasługują na wiarę. Są zbieżne i spójne co do zachowania oskarżonego względem córki w weekend 5/6 października. Brak podstaw, by je kwestionować.

zeznania W. K. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom W. K. (1). Była to trudna sytuacja dla 16 -letniego świadka, brata oskarżonego. Niemniej złożył on zeznania, w których wskazał, iż dziecko spadło z łózka. Był obecny wówczas w mieszkaniu. Wobec treści opinii biegłych medyków, brak podstaw do kwestionowania.

Nadto biegła psycholog podała, iż nie stwierdza zaburzeń w zakresie procesów poznawczych, nie stwierdza tendencji do konfabulowania, ani do pseudologii czyli kłamstwa patologicznego, aczkolwiek świadek prezentuje postawę unikową, jak najmniej chciał powiedzieć.

zeznania świadków - personel medyczny: J. J. (2) E. U. O. A. K. (2) M. H. C., B. K. (2) J. A. B. K. T. M. B. (2) O. Z. J. M. M. L.

W. K. (2) W. K. (3) C. A. W.

Świadkowie to personel medyczny szpitala, w którym przebywała małoletnia J. C.. Brak podstaw do kwestionowania. Zeznawali na okoliczności dotyczące zdrowia dziewczynki, nadto w których mieli kontakt z dzieckiem bądź rodzicami. Ich zeznania są zbieżne, znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji medycznej dziecka.

protokół zatrzymania

Sporządzony przez właściwy organ, nie kwestionowany w toku procesu.

dokumentacja medyczna małoletniej

Brak podstaw do kwestionowania, dokumentacja sporządzona przez lekarzy, pielęgniarki.

protokół eksperymentu procesowego

Wykonany z udziałem oskarżonego przez uprawnione organy, brak podstaw do kwestionowania.

opinia biegłych

Wydane przez biegłych medyków sądowych, jasne, pełne, spójne i odpowiadające na wszystkie pytania. Brak podstaw do kwestionowania.

odpis wyroku karta karna

Sporządzone przez właściwe organy, nie kwestionowane w toku procesu.

opinia sądowo-psychiatryczna opinia psychologiczna

Opinie wydane przez biegłych mających wiedzę specjalistyczną, jasne, pełne, wewnętrznie niesprzeczne. Uznane za wiarygodne.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

zeznania świadków: M. L. (2), T. S., L. P.

Zeznania świadków Sąd uznał wiarygodne, jednak nie wnoszą one wiele do sprawy.

G. B., B. T., A. M., P. C., P. P. (1), A. S., P. P. (2), P. K. (2), J. K., M. W. (2), J. G., J. N., M. S. (2)

Zeznania świadków Sąd uznał wiarygodne, jednak nie wnoszą one wiele do sprawy.

K. A., L. M., A. D., D. P. (2), W. B., L. K., J. R., R. R., M. D. (1), W. C. (2), A. L., P. K. (3), B. F., B. Z., D. P. (3), B. S. (1), I. K., N. W., S. G., M. D. (2), G. D., M. Z., B. S. (2), J. L., D. M., J. S., A. J., S. O., A. K. (3), I. G., M. O., K. G.

Zeznania świadków Sąd uznał wiarygodne, jednak nie wnoszą one wiele do sprawy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W zakresie czynu II i III

Znęcanie się oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych (psychicznych), powtarzających się albo jednorazowych, lecz intensywnych i rozciągniętych w czasie (wyr. SN z 8.2.1982 r., II KR 5/82, OSNPG 1982, Nr 8, poz. 114; wyr. SN z 24.10.2000 r., WA 37/00, L.; wyr. SA we Wrocławiu z 8.3.2012 r., II AKa 388/11, KZS 2012, Nr 6, poz. 41).

Sąd ustalił, iż w wynajętym mieszkaniu ( co miało miejsce w sierpniu 2019 roku) na ul. (...), pomiędzy oskarżonym a M. C. (1), dochodziło do kłótni, awantur. Po jednej z awantur mającej miejsce we wrześniu 2019 roku pokrzywdzona wyprowadziła się do matki. W trakcie wspólnego zamieszkiwania ( trwającego półtora miesiąca ) dochodziło pomiędzy nimi do kłótni, oskarżony poniżał w/w, ubliżał jej słowami wulgarnymi jak na k.11. Nadużywał alkoholu, wywoływał awantury, podnosił głos, podczas jednej z kłótni szarpał ją i uderzył w twarz. Oskarżony wyczerpał więc swoim zachowaniem znamiona czynu opisanego w art. 207 §1 k.k. Działał z zamiarem bezpośrednim pokrzywdzenia konkubiny, jego zachowanie było intencjonalne – w zamiarze wyrządzenia krzywdy konkubinie. Sąd zmienił opisu czynu, gdyż jak wynika z ustaleń, oskarżony raz uderzył pokrzywdzoną w twarz, a nie kilkukrotnie jak przyjął Prokurator.

Czynu tego oskarżony dopuścił się w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k. ( był karany m.in. z art. 280 §1 k.k., karę 3 lat zakończył odbywać w grudniu 2017 roku, a niniejszy czyn został popełniony sierpień – wrzesień 2019 roku)

Centralnym znamieniem czynności sprawczej czynu z art. 191 §1 k.k. jest zmuszanie, które polega na wykonaniu przez pokrzywdzonego określonej czynności faktycznej lub prawnej, zgodnej z wolą sprawcy. Sprawca oddziałuje więc na pokrzywdzonego w określony sposób w celu doprowadzenia go do konkretnych czynności, przy czym istotą tego czynu nie jest wykonanie przez zmuszanego tych czynności, lecz to, że sprawca wykorzystuje do tego celu niedozwolone środki (wyr. SN z 1.10.1997 r., II KKN 264/96, Prok. i Pr. 1998, Nr 2, poz. 3). Zmuszanie jest więc przestępstwem bezskutkowym ( formalnym), a jego dokonanie nastąpi z chwilą bezprawnego użycia przemocy lub groźby w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia (wyr. SA w Poznaniu z 14.7.2005 r., II AKa 155/05, OSA 2006, Nr 1, poz. 1).

Jak wynika z ustaleń Sądu oskarżony po przyjeździe do szpitala 13.10.2019 roku zagroził pokrzywdzonej, że zrobi jej krzywdę jak zostanie wezwana Policja. Powiedział jej, żeby przekazała lekarzowi, że razem byli w mieszkaniu i wspólnie zauważyli siniaki na ciele córki, w okolicy ucha przygotowując ją do kąpieli. W trakcie rozmowy oskarżony złapał pokrzywdzoną za szyję i dusił ją, po czym puścił. W gabinecie lekarskim pokazał jej gest przesuwania palcem po szyi. W związku z takim zachowaniem oskarżonego pokrzywdzona początkowo podała wersję, że byli razem i wspólnie zauważyli u śpiącego dziecka siniaki na uchu. Będąc później pytaną przez funkcjonariusza Policji, powiedziała, że jej wówczas nie było. P. K. (1) używając zatem przemocy oraz groźby zmusił M. C. (1) do określonego działania –zachowania polegającego na przedstawieniu lekarzom wersji zdarzenia, która miała korespondować z jego wersją co do ujawnienia obrażeń na ciele córki. Zachowanie oskarżonego wypełniło zatem znamiona tego czynu, a przy tym działał on z zamiarem bezpośrednim.

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W zakresie czynu I

Sąd nie przyjął kwalifikacji wskazanej przez Prokuratora. Zarzut ten obejmował dwa zdarzenia, a mianowicie 5/6 października i 13 października 2019 roku. W świetle poczynionych ustaleń ( w tym opinii biegłych medyków) nastąpić musiało ich rozdzielenie. Otóż jak wynika z ustaleń, w trakcie pierwszego zdarzenia kiedy to P. K. (1) opiekował się córką doszło do upadku dziecka z łóżka wskutek niezachowania przez niego wymaganej ostrożności w danych okolicznościach. Relację oskarżonego potwierdził W. K. (1), a biegli takiej możliwości nie wykluczyli. Jak zostało wskazane w opinii – nie ma możliwości jednoznacznego i kategorycznego stwierdzenia w jakim mechanizmie czy czynnym czy biernym doszło do złamania kości sklepienia czaszki u pokrzywdzonej dziewczynki. Nie można też było ustalić czasu powstania innych zasinień czy zadrapania na policzku dziecka wskutek mało precyzyjnych zapisów medycznych ( k.990v). Sąd winien zatem w takiej sytuacji wszelkie wątpliwości rozstrzygać na korzyć oskarżonego zgodnie z art. 5 §2 k.p.k., co też uczynił. Doszło zatem do zmiany opisu czynu i kwalifikacji. Sąd przyjął, że oskarżony nieumyślnie spowodował obrażenia u córki, a więc nie mając zamiaru popełnienia tego czynu, popełnił go na skutek niezachowania przez niego wymaganej ostrożności ( ułożenie dziecka przy krawędzi łózka) mimo, że możliwość jego popełnienia mógł przewidzieć – dziecko w nocy spadło z łóżka, co było normalnym następstwem jego opisanych wyżej działań i zaniechań.

Drugie zdarzenie, mające miejsce 13 października 2019 roku zostało przez Sąd zakwalifikowane jako znęcanie, a nie usiłowanie zabójstwa. Z ustaleń nie wynika, by oskarżony usiłował zabić córkę. Brak motywu działania. Niewątpliwe jednak to on opiekował się wtedy córką, co wynika z jego wyjaśnień jak i zeznań konkubiny. I to wówczas doszło do obrażeń ciała u dziecka. Małoletnia ze względu na wiek i nieporadność wymagała od ojca wyjątkowej troski i opieki. Tymczasem oskarżony potrząsał nią, uderzył w głowę po prawej stronie, silnie przytrzymywał i uciskał klatkę piersiową. Tłumaczenia oskarżonego co do możliwości powstania tych obrażeń zostały wykluczone tak przez lekarzy w szpitalu, przy przyjęciu dziecka jak i biegłych medyków. Uderzenie w głowę, potrząsanie nim, silne przytrzymywanie wyczerpało znamiona występku z art. 207 § 1a Kk. Bez znaczenia dla przyjęcia znęcania są pobudki sprawcy, skoro jego zachowanie wyrządziło dziecku dolegliwości natury psychicznej, a także dolegliwości fizyczne. Oskarżony zachowując się w sposób opisany działał intencjonalnie w zamiarze wyrządzenia córce krzywdy.

Jak wynika z orzecznictwa za znęcanie można uznać postępowanie wprawdzie ograniczone do jednego zdarzenia, zwartego czasowo i miejscowo, lecz odznaczające się intensywnością w zadawaniu dolegliwości fizycznych lub psychicznych, a zwłaszcza złożone z wielu aktów wykonawczych dokonanych w krótkim czasie (wyr. SN z 30.8.1971 r., I KR 149/71, OSNPG 1971, Nr 12, poz. 238; uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86). Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy, uznając na tle aktualnego stanu prawnego, że znamię czasownikowe "znęca się" oznacza, że występek ten najczęściej jest realizowany przez wielokrotne zamachy, chociaż w sytuacji wyjątkowej wystarczy jednorazowe zachowanie (wyr. z 27.2.2002 r., II KKN 17/00, OSNKW 2002, Nr 7–8, poz. 55). Mając zatem na względzie powyższe zachowanie oskarżonego względem córki, Sąd zakwalifikował to zdarzenie jako znęcanie. Wspomnieć też należy, iż oskarżony jak wynika z zeznań świadków M. C. (1) czy M. C. (3) umiał opiekować się dzieckiem. Jednakże nie radził sobie kiedy dziecko płakało, co z kolei wynika z zeznań małżeństwa P.. Poza sporem jest, że tego dnia m.in. uderzył córkę, potrząsał nią. Być może powodem był płacz dziecka. Nie jest jednak istotny powód ewentualnego zdenerwowania oskarżonego gdyż nie ma to znaczenia dla jego odpowiedzialności. Oczywistym bowiem jest, że nie istniał żaden racjonalny powód, który mógłby choćby w minimalnym zakresie usprawiedliwiać jego postepowanie.

Czynu tego oskarżony dopuścił się w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k. ( był karany m.in. z art. 280 §1 k.k., karę 3 lat zakończył odbywać w grudniu 2017 roku, a niniejszy czyn został popełniony 13 października 2019 roku)

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. K. (1)

1.,2.,3. i 4.

-----

Przystępując do wymiaru kary sąd kierował się dyrektywami z art. 53 § 1 i 2 k.k. Wymierzona oskarżonemu kara 1 roku i 6 lat pozbawienia wolności ( pkt.1a i b), 8 miesięcy pozbawienia wolności ( pkt.2) i 6 miesięcy pozbawienia wolności ( pkt.3) jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Ponadto realizuje cele z zakresu prewencji indywidualnej oraz generalnej.

Oceniając stopień winy oskarżonego należało go ocenić jako wysoki. Oskarżony jest osobą dorosłą, rozumiejącą konsekwencje swoich zachowań. Ponadto w sprawie nie ujawniono żadnych okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczałyby u oskarżonego zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanego czynu lub pokierowania swoim postępowaniem.

Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynów sąd kierował się przepisem art. 115 § 2 k.k. Czyn (y), którego dopuścił się oskarżony cechuje się znaczną społeczną szkodliwością, przejawiającą się w godzeniu w istotne dobro chronione prawem jakim jest zdrowie, rodzina. Oskarżony wyrządził krzywdę dwóm bliskim mu osobom.

Jako okoliczności obciążające sąd poczytał wiek małoletniej, uprzednią karalność – w tym art. 64 §1 k.k. oraz ilość przestępstw. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących.

Wszystkie te okoliczności świadczą o tym, że tylko surowa kara pozbawienia wolności może stanowić odpowiednią prawnokarną reakcję na popełnione przez oskarżonego czyny zabronione. Każda inna kara, bądź mniejszy jej wymiar stanowiłyby nieuzasadnione uprzywilejowanie sprawcy względem jego pokrzywdzonych.

Zgodnie z regułą wskazaną w art. 86 § 1 k.k., przy wymiarze kary łącznej sąd miał do dyspozycji przedział pomiędzy 6 lat , a 8 lat i 2 miesiące (od najwyższej z kar do ich sumy).

Przy wymierzaniu kary łącznej sąd kierował się zasadą asperacji z uwagi na ścisły związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego.

Przy wymiarze kary łącznej sąd wziął pod uwagę:

- ilość popełnionych przestępstw - 4;

- bliskość czasową pomiędzy poszczególnymi przestępstwami;

- przestępcze zachowanie oskarżonego było skierowane przeciwko tym samym dobrom chronionym – zdrowie, rodzina ;

- podobne okoliczności popełnienia czynów;

- dwoje pokrzywdzonych.

P. K. (1)

5.

------

Z uwagi na negatywne zachowanie oskarżonego tak w stosunku do byłej już konkubiny jak i córki, Sąd uwzględnił wniosek prokuratora i pokrzywdzonych i orzekł o zakazie zbliżania się do w/w oraz o zakazie kontaktu na okres 5 lat. Sąd uznał, iż będzie to wystarczający czas, po upływie którego relacje te za zgodą stron oczywiście, będą mogły być budowane na nowo.

P. K. (1)

6.

-----

Małoletnia doznała dwukrotnie obrażeń ciała będąc, pod opieką ojca, była hospitalizowana. Doznała zatem krzywdy, której nie sposób wyrazić w pieniądzach. Przyznane zadośćuczynienie, stanowi częściową rekompensatę za doznane cierpienia, nadto z jednej strony będzie stanowiło wartość ekonomicznie odczuwalną, a z drugiej nie może być uznane za nadmiernie wygórowane.

P. K. (1)

7.

-----

Sąd na podstawie art. 63 §1 i 5 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet kary okres tymczasowego aresztowania od dnia 14 października 2019 roku

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. K. (1)

8.

-----

Sąd zasądził na rzecz adw. M. S. (3) kwotę 2287,80 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do złożonego wniosku, uwzględniając nakład pracy oraz ilość rozpraw.

P. K. (1)

9.

-------

Wobec zbędności dowodów rzeczowych, na obecnym etapie postępowania, orzeczono o ich zwrocie osobom uprawnionym.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd nie uwzględnił wniosku Prokuratora o orzeczenie środka karnego w postaci pozbawienia praw publicznych. Dolegliwość tego najsurowszego środka karnego polega na pozbawieniu skazanego ściśle określonych praw. Kategoryzując je, można wyróżnić: prawa polityczne w postaci czynnego i biernego prawa wyborczego, prawa obywatelskie (prawo do pełnienia funkcji w organach i instytucjach państwowych) oraz prawa honorowe (zob. M. Szewczyk, W. Górowski, w: Wróbel, Zoll (red.), Kodeks karny, t. 1, Część ogólna, 2016, s. 779). Sąd może orzec pozbawienie praw publicznych w razie skazania na karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 za przestępstwo popełnione w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie.

Na gruncie KK do motywów zasługujących na szczególne potępienie zaliczano m.in.: zabójstwo za zapłatą, dla pozbycia się konkurenta (por. wyr. SA w Krakowie z 23.2.2006 r., II AKa 14/06, KZS 2006, Nr 3, poz. 32), motywację seksualną skłaniającą sprawcę do atakowania wolności w sferze seksualnej małoletniego dziecka i do kaleczenia jego rozwoju psychofizycznego (por. wyr. SN z 12.11.2002 r., V KKN 304/01, L.), pozbycie się niewygodnego świadka, dopuszczenie się morderstwa w wyniku dążenia do uzyskania spadku, pozbawienie życia rywala dla pożądanego stanowiska, zabicie człowieka "dla zabawy" czy nawet (co musi budzić sprzeciw) bez istotnego wyraźnego motywu (por. wyr. SA w Krakowie z 16.1.2002 r., II AKa 308/01, KZS 2002, Nr 2, poz. 32). Za zasługujące na szczególne potępienie uznawano także motywy rabunkowe (zob. także M. Budyn, Motywacja zasługująca na szczególne potępienie oraz J. Kulesza, w: Melezini (red.), System, t. 6, 2010, s. 476–483 oraz cyt. tam orzecznictwo). Niewątpliwie zachowanie oskarżonego wobec małego dziecka zasługuje na potępienie, niemniej należy zauważyć, że Sąd nie przyjął usiłowania zabójstwa dziecka, jak wskazał Prokurator. Zmienił kwalifikację obu zdarzeń, co też wpłynęło na ich ocenę i wymiar kary, a także na orzeczenie innych adekwatnych środków karnych. Fakt, iż ofiarą znęcania było małe dziecko, nie jest wystarczający do uznania, że przestępstwo to połączone było ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, nie działa tu żaden automatyzm, a ustalenia faktyczne na to nie wskazują. Tym samym Sąd nie uznał za zasadne, orzekanie dodatkowo tego środka zwłaszcza, że nie ma on charakteru obligatoryjnego.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

10.

Z uwagi na brak majątku, pozostawanie na utrzymaniu matki przed zatrzymaniem, izolacyjny charakter kary - w oparciu o art. 624 §1 k.p.k. - sąd zwolnił P. K. (1) od ponoszenia kosztów procesu.

7.  Podpis

Edyta Markowicz Wioletta Kubasiewicz