Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III U 575/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – SSO Wojciech Paluch

Protokolant: st. sekr. sądowy Dorota Lichocka

przy udziale

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. w Tarnobrzegu

na rozprawie

sprawy A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o wysokość emerytury

na skutek A. B.

od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 29 czerwca 2018 r. (...)

I.zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy
do ustalenia począwszy od dnia 22 czerwca 2018 r. podstawy wymiaru emerytury A. B. w wariancie dwudziestoletnim z uwzględnieniem kwoty (...) starych złotych (słownie: (...) jako wynagrodzenia wnioskodawcy za rok 1971 oraz z uwzględnieniem kwoty (...) starych złotych (słownie: (...)) jako wynagrodzenia wnioskodawcy za rok 1975,

II.w pozostałej części odwołanie oddala,

III. koszty postępowania znosi wzajemnie pomiędzy stronami.

Sygn. akt III U 575/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.06.2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., na podstawie ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017r. poz. 1383 ze zm.), odmówił A. B. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z art. 53 obliczonej w myśl art. 183. Organ rentowy uzasadniał, że zgodnie z art. 15 w/wym. ustawy podstawę wymiaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne w okresie: kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych lub 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Podniósł, że w przedłożonej dokumentacji brak jest składników wynagrodzenia za lata 1969-1977 tym samym brak jest podstaw do przeliczenia świadczenia. Organ rentowy nadmienił, że do ustalenia podstawy wymiaru za lata za które nie zostały udokumentowane wynagrodzenia przyjął wynagrodzenia minimalne zgodnie z decyzją z dnia 22.10.2012r. znak (...)Wobec powyższego świadczenie zostało ustalone od najkorzystniejszego wskaźnika tj. 92,21 % z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł A. B., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając ją w całości i wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zobowiązanie organu rentowego do ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego należnego ubezpieczonemu z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w latach 1969-1977 za wynagrodzeniem wyższym niż minimalne oraz zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Odwołujący argumentował, że w spornym okresie, tj. w latach 1969-1977 świadczył pracę w Zakładzie (...) za wynagrodzeniem wyższym niż minimalne przyjęte za podstawę obliczenia emerytury przez ZUS w decyzji z dnia 22.10.2012r., tym bardziej, że jak wynika z legitymacji ubezpieczeniowej skarżącego za okres od 01.12.1970r. do 30.11.1971r. osiągnął on dochód w wysokości 33.586zł czego organ nie uwzględnił podając, iż powyższej kwoty nie można przypisać do powyższego wskazanego okresu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Podniósł, że w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdującą się w aktach osobowych, takich jak umowy o pracę, angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia, wówczas można uwzględniać tylko takie składniki, które są pewne, wypłacane były w danym okresie stale i w określonej wysokości. Organ rentowy podkreślił, że nie można ustalać wysokości wynagrodzenia na podstawie świadectwa pracy, gdyż nie jest to dokument, który powyższe przepisy przewidują jako dowód na wysokość wynagrodzenia. Argumentował, że w świadectwie wskazano kwotę (stawkę) obowiązującą w dniu rozwiązania stosunku pracy i nie ma podstaw aby przypuszczać, iż ta kwota i stawka obowiązywała od początku zatrudnienia.

Na rozprawie w dniu 05.10.2018r. Sąd postanowił dopuścić dowód z zeznań świadka, z dokumentów zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości – na tezy dowodowe wskazane w odwołaniu.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca A. B. urodzony (...) w okresie od 07.12.1962r. do 30.04.1964r. pracował w gospodarstwie rolnym rodziców. W okresie od 01.05.1964r. do 30.11.1964r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w M. na stanowisku pracownika sezonowego. W okresie od 09.02.1965r. do 28.06.1966r. był zatrudniony w (...) na stanowisku pomocnik montera płatowców/obsługa automatów. W okresie od 17.08.1966r. do 15.08.1967r. oraz od 01.12.1967r. do 17.06.1968r. pracował w Hucie im. (...) Ogniotrwałych na stanowisku formiarza maszynowego. Następnie był zatrudniony w (...) w okresie od 03.12.1968r. do 31.12.1971r. na stanowisku gięciarz rur. W okresie od 01.01.1972r. do 24.05.1974r. przebywał poza granicami kraju i był zatrudniony w (...) E. na stanowisku spawacza. Kolejno wnioskodawca był zatrudniony w (...) na stanowisku spawacz elektryczny/spawacz w osłonie gazów obojętnych w okresie od 11.06.1974r. do 31.12.1989r. W okresie od 25.03.1985r. do 25.05.1985r. był zatrudniony na stanowisku spawacza w Fabryce (...) S.A. w P.. W okresie od 18.06.1985r. do 24.05.1986r. przebywał na budowie eksportowej w byłej ZSRR; był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Usługowo- (...) na stanowisku spawacz-ślusarz. Na wymienione wyżej okresy wnioskodawca miał udzielone urlopy bezpłatne w (...).

Organ rentowy decyzją z dnia 09.01.1997r., w odpowiedzi na wniosek z dnia 27.11.1996r., przyznał ubezpieczonemu rentę inwalidzką od dnia 29.10.1996r., tj. od dnia zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego.

Ubezpieczony w dniu 06.11.2006r. złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury. Decyzją z dnia 27.02.2007r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 06.12.2006r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Decyzją z dnia 22.10.2012r. organ rentowy ponownie ustalił podstawę wymiaru emerytury wnioskodawcy, z uwzględnieniem wynagrodzeń minimalnych za okresy pracy, za które nie zostały udokumentowane wynagrodzenia, tj.:

- od 09.02.1965r. do 28.06.1966r.

- od 03.12.1968r. do 31.12.1971r.

- od 01.01.1972r. do 24.05.1974r.

- od 11.06.1974r. do 31.12.1977r.

Organ rentowy do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 92,21%. (k. 475-479 akt ZUS)

/Dowód: dokumenty zawarte w aktach ZUS oraz aktach osobowych dot. wnioskodawcy/.

Biegły z zakresu rachunkowości i finansów mgr inż. J. L. w opinii z dnia 17.01.2019r. wynagrodzenie wykazane w legitymacji ubezpieczeniowej przyjął do 1974 roku, dlatego, iż jest to wynagrodzenie za okres, którego dotyczy. Biegły, analizując karty zasiłkowe, wyliczył wynagrodzenie średnie z trzech miesięcy w oparciu o wartość zasiłku wypłaconego za okres 14.08.1975r. do 17.08.1975r. Biegły przyjął podstawę do zasiłku wskazaną w karcie zasiłkowej (k. 7 akt osobowych wnioskodawcy) z jakiego okresu została przyjęta. Biegły przyjął trzykrotność podstawy dla tych miesięcy, co odpowiada sumie wynagrodzenia za te trzy miesiące. Biegły ustalił, że wynagrodzenie za rok 1975 to kwota 13.167,00 zł za okres 01.05.1975 r. do 31.07.1975r. - kwota na podstawie wyliczonej podstawy do zasiłku chorobowego. Biegły argumentował, że jedynie za podane okresy było możliwe wyliczenie wynagrodzenia. Za pozostałe okresy brak jest możliwości wyliczenia ze względu na brak stawek uposażenia w kartach dotyczących "Zawiadomienie o zmianach" będących w aktach osobowych. W kartach jest jedynie podany numer tabeli płac i grupa osobistego zaszeregowania. Biegły podniósł, że wartości stawek są podane w Regulaminie Płac oraz tabelach płac dla stanowiska spawacz, obowiązujące w (...) M., jednak ze względu na brak wskazanych dokumentów nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia za pełny okres od 01 stycznia 1971 roku do 31 grudnia 1977 roku.

/ dowód: opinia biegłego z zakresu rachunkowości i finansów z dnia 17.01.2019r., k. 34-37/.

Odpisy opinii zostały doręczone stronom z zakreśleniem 7-dniowego terminu do złożenia na piśmie ewentualnych wniosków i zastrzeżeń - pod rygorem pominięcia później zgłoszonych.

W zakreślonym terminie zastrzeżenia do opinii złożył wnioskodawca wnosząc o wydanie opinii uzupełniającej w zakresie: czy w oparciu o podstawę zasiłku chorobowego z 1975r. istnieje możliwość wyliczenia wynagrodzenia poza tym okresem, tj. od 01.08.1975r. do 21.12.1975r. oraz czy istnieje możliwość wyliczenia wynagrodzenia za lata 01.01.1976r. do 31.12.1976r. i od 01.01.1977r. do 31.12.1977r. w oparciu o dane w postaci podstawy zasiłku chorobowego z 1975r. i wysokości wynagrodzenia z 1978r.

/dowód: zarzuty do opinii biegłego z dnia 31.01.2019r., k. 57-58)

Zarzuty do opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów złożył organ rentowy stwierdzając, że brak jest podstaw do uwzględnienia kwoty 33.586,11zł za rok 1971 na podstawie wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej, gdyż kwota ta dotyczy okresu od 01.12.1970r. do 30.11.1971r., a zatem nie można ustalić jaka część wynagrodzenia dotyczy roku 1970r., a jaka 1971r. Organ rentowy podniósł, że sprawy osób zatrudnionych na terenie Niemiec (w tym b. NRD) regulowane są postanowieniami Umowy z 09.10.1975r. między RP a RFN o zaopatrzeniu emerytalnym i rentowym. W świetle powyższej umowy polska instytucja ubezpieczeniowa ustalając prawo do świadczenia i obliczając jego wysokość postępuje zgodnie ze swoimi wewnętrznymi przepisami, uwzględniając przy tym okresy zatrudnienia (ubezpieczenia) przebyte na terenie Niemiec tak jakby były one przebyte na terenie Polski. Organ rentowy podniósł, że zgodnie z § 10 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz.U. 1989 nr 11 poz. 63) Jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru, pracownik był zatrudniony za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia: jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 r. - kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę. Organ rentowy podniósł, że obowiązujące przepisy nie przewidują bowiem możliwości uwzględnienia przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kwot wypłaconych w obcej walucie, nawet po przeliczeniu na złote polskie. Organ rentowy argumentował, że karta zasiłkowa nie ma waloru dowodu wiarygodnego. Brak jest informacji podstawowej, tj. jakie składniki wynagrodzenia składały się na zarobek przyjęty do obliczenia zasiłku. Końcowo wskazał, że karty zasiłkowe nie są dokumentami płacowymi.

/dowód: zarzuty do opinii biegłego z dnia 09.02.2019r., k. 63-64)

W opinii uzupełniające biegły z zakresu rachunkowości i finansów mgr inż. J. L. stwierdził, że na podstawie wyliczonej przez biegłego podstawy do zasiłku chorobowego za okres od 01.05.1975r. do 31.07.1975r. nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia za okres od 01.08.1975r.do 31.12.1975r., dlatego że wyliczenie dotyczy tylko tych trzech miesięcy, tj. maj, czerwiec i lipiec i z tych miesięcy wynagrodzenie było brane do podstawy zasiłku. Biegły wskazał, że na podstawie wyliczonej przez biegłego podstawy do zasiłku chorobowego za okres od 01.05.1975r. do 31.07.1975r., oraz wysokości wynagrodzenia z 1978r. nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia. Wyliczone wynagrodzenie byłoby jedynie wynagrodzeniem hipotetycznym, uśrednionym. W sprawie takich wyliczeń decyzja pozostaje w kompetencji Sądu. Biegły podniósł, że najprawdopodobniej wynagrodzenie za grudzień, bo taka była praktyka w tamtym okresie, zostało wypłacone w styczniu 1971 r., a więc jest przychodem stycznia 1971r. Dlatego, zdaniem biegłego, należy całą kwotę przyjąć do roku 1971r. Biegły argumentował, że odnośnie wynagrodzenia za prace w NRD, biegły miał wyliczyć wynagrodzenie, co też zrobił; pozostałe decyzje są w gestii Sądu. Biegły podkreślił, że zarzut organu rentowego, iż karta zasiłkowa nie ma waloru dowodu wiarygodnego jest błędny. Wskazał, że to z kart zasiłkowych były przenoszone kwoty do list płacy, a z list płacy do RP-7. Stwierdził, że w karcie była wyliczona i wykazana podstawa do zasiłku w oparciu o składniki, które właśnie wchodzą do podstawy. Podniósł, że wynagrodzenie jako suma trzech miesięcy odpowiada wynagrodzeniu realnemu za te trzy miesiące.

/ dowód: opinia uzupełniająca biegłego z zakresu rachunkowości i finansów z dnia 08.03.2019r., k. 70-72/.

Odpisy opinii zostały doręczone stronom z zakreśleniem 3-dniowego terminu do złożenia na piśmie ewentualnych wniosków i zastrzeżeń - pod rygorem pominięcia później zgłoszonych.

W zakreślonym terminie zarzuty do opinii uzupełniające złożył organ rentowy, podtrzymując argumentację zawartą w piśmie procesowym z dnia 09.02.2019r.

Zgodnie z art. 111. ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018r. poz. 1270 ze zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

2. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

3. Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

W myśl art. 15 podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Stosownie do § 10 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz.U. z 1989r. nr 11 poz. 63) jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru, pracownik był zatrudniony za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia:

1) kwoty, od których za te okresy opłacono składkę na ubezpieczenie społeczne w kraju, albo

2) jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 r. - kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę.

Prawo do emerytury zostało wnioskodawcy przyznane od dnia 06.12.2006r. Aktualnie wnioskodawca domaga się ponownego przeliczenia wysokości świadczenia emerytalnego, z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w latach 1969-1977 za wynagrodzeniem wyższym niż minimalne.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było więc udowodnienie wysokości zarobków, dochodów, których pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne.

Zgodnie z § 21 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno–rentowe z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno–rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Ograniczenia wynikające z § 21 rozporządzenia w zakresie dowodzenia wysokości uzyskiwanych zarobków na podstawie dowodów innych, niż wskazane w powołanym przepisie nie obowiązują w postępowaniu przed sądem, w którym wysokość zarobków, jakie nie są wykazane zaświadczeniem zakładu pracy, wystawionym według wzoru ustalonego przez ZUS, ani wpisem o zarobkach w legitymacji ubezpieczeniowej, może być udowadniana wszelkimi środkami dowodowymi, wynikającymi z przepisów Działu III rozdziału 2 Kodeksu postępowania cywilnego.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty znajdujące się w aktach organu rentowego, aktach osobowych wnioskodawcy (karty zasiłkowe wnioskodawcy k.7-15), legitymację ubezpieczeniową wnioskodawcy (k. 273 akt ZUS) oraz opinię biegłego z zakresu rachunkowości i finansów, w zakresie wyliczeń biegłego dotyczących wynagrodzenia za trzy miesiące, wyliczonego na podstawie karty zasiłkowej - za okres od 01.05.1975r. do 31.07.1975r. Jest to opinia fachowa, jasna i rzetelna. Biegły przed wydaniem opinii wnikliwie zapoznał się z całością materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania przed organem rentowym i przed Sądem. Sporządzona opinia w sposób konkretny i logiczny odpowiada na zadane przez Sąd pytania i zawiera należyte uzasadnienie zajętego stanowiska.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd przyjął za podstawę wyliczenia wynagrodzenia wnioskodawcy za rok 1971 przeciętny miesięczny zarobek brutto, wykazany w rubryce legitymacji ubezpieczeniowej wnioskodawcy na stronie 83 (k. 273 akt organu rentowego). Wynagrodzenie za rok 1971r. Sąd odtworzył, poprzez wyliczenie jako iloczynu wykazanej w rubryce kwoty (3.053zł) z ilością miesięcy objętych wpisem (11). Kwota wynagrodzenia za rok 1971r. wyniosła 33.583zł, natomiast kwota roczna przeciętnego wynagrodzenia za rok 1971r. wynosiła 28.296zł. Stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia wyliczony od tej kwoty wyniósł 118,60%. Tym samym jest to roczny wskaźnik wyższy niż przyjęte przez organ rentowy wskaźniki roczne z szeregu lat uwzględnionych przy obliczaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 20 lat wybranych z całego okresu zatrudnienia /vide: k. 475-477 akt ZUS/.

Sąd odtworzył wynagrodzenie wnioskodawcy za rok 1975r. przyjmując wyliczenie wynagrodzenia za okres od 01.05.1975r. do 31.07.1975r. dokonane przez biegłego (na podstawie wyliczonej podstawy zasiłku chorobowego) – na kwotę 13.167,00zł. – i sumując ją z iloczynem minimalnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę (w okresie od 01.08.1974r. do 01.05.1977r. wynosiła 1200zł - Monitor Polski z 1974 r. Nr 26, poz. 154) z ilością pozostałych miesięcy (9). W konsekwencji kwota wynagrodzenia wnioskodawcy wyliczona za rok 1975 wyniosła 23.967zł, natomiast kwota roczna przeciętnego wynagrodzenia za rok 1975r. wynosiła 46.956zł. Stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia wyliczony od tej kwoty wyniósł 51% i jest to wskaźnik roczny wyższy niż przyjęte przez organ rentowy przy obliczaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wariancie 20-letnim w odniesieniu do lat 1995 i 1996 wskaźniki roczne.

W ocenie Sądu zarobki osiągane przez wnioskodawcę w ramach pracy wykonywanej w eksporcie przed dniem 01.01.1991r. nie mogą być przyjęte w kwotach rzeczywistych poprzez przeliczenie walut. W myśl § 10 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 01.04.1985r. powołanego wyżej jeżeli pracownik był zatrudniony za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia płace zastępcze - kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę. W niniejszej sprawie nie zostały przedstawione dowody w postaci płac zastępczych za lata 1972-1974 i Sąd odwołanie wnioskodawcy w tym zakresie oddalił.

Sąd zważył, że uwzględnienie wskaźników podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia za lata 1971 oraz 1975 (ze wskaźnikami rocznymi wyższymi niż dotychczas uwzględnione przez ZUS) przy obliczaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych z całego okresu ubezpieczenia A. B. pozwoli na wyliczenie wwpw wyższego niż dotychczas przyjęty przez organ rentowy, co skutkowało możliwością ponownego ustalenia wysokości emerytury w oparciu o art. 111 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS.

Mając na względzie powyższe Sąd na podstawie art. 477 ( 14 )§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy do ustalenia począwszy od dnia 22 czerwca 2018 r. podstawy wymiaru emerytury A. B. w wariancie dwudziestoletnim z uwzględnieniem kwoty (...)starych złotych (słownie:(...) jako wynagrodzenia wnioskodawcy za rok 1971 oraz z uwzględnieniem kwoty (...) starych złotych (słownie: (...) jako wynagrodzenia wnioskodawcy za rok 1975.

Sąd na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w pozostałej części.

W punkcie III Sąd mając na względzie częściowe tylko uwzględnienie żądań odwołującego na podstawie art. 100 k.p.c. zniósł koszty postępowania wzajemnie pomiędzy stronami.