Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 1008/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 listopada 2021 r. w Warszawie

sprawy K. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 24 czerwca 2020 roku, znak: (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od odwołującego K. O. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

K. O. 27 lipca 2020 r. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 24 czerwca 2020 r. znak: (...) w przedmiocie odmowy ponownego ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołujący zarzucił skarżonej decyzji naruszenie art. 7, 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 124 ustawy emerytalnej poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nierozpatrzenie całego materiału dowodowego w sprawie, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy i istotnie wpłynęło na treść rozstrzygnięcia, a nadto naruszenie art. 57 ust. 1 w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy emerytalnej poprzez ich niezastosowanie w sprawie, pomimo spełniania przez ubezpieczonego wymagań co do uznania go za niezdolnego do pracy i przyznania prawa do świadczenia rentowego. K. O. wniósł w związku z tym o zmianę skarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zgodnie z wnioskiem.

W uzasadnieniu odwołania K. O. wskazał, że nie zgadza się
z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 3 czerwca 2020 r., ponieważ jego stan zdrowia nie uległ poprawie od poprzedniego orzekania w tym zakresie, wręcz przeciwnie – uległ pogorszeniu, gdyż pojawiły się u niego nowe schorzenia, takie jak bóle i opuchlizna śródstopia, bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, choroba cieśni nadgarstka, zawroty głowy, niedosłuch, szumy uszne. Powyższe objawy wpłynęły negatywnie na stan zdrowia psychicznego odwołującego, który cierpi na lęki, brak snu i obniżony nastrój. Ubezpieczony podniósł, że ustalenia komisji lekarskiej ZUS były mało wnikliwe i niekompletne, a ustalenie braku niezdolności do pracy zostało oparte na wybiórczych ustaleniach ( odwołanie k. 3-5 a.s.).

Odwołujący ponadto 24 lipca 2020 r. zaskarżył również decyzję ZUS z 24 czerwca 2020 r. znak: (...) w części dotyczącej potrącenia przyznanej renty o kwotę 3.769,31 zł, zarzucając jej brak podstawy prawnej do dokonania powyższego zaliczenia kwoty z tytułu już wypłaconej renty. K. O. wniósł o zmianę skarżonej decyzji w zakresie punktu III poprzez rozstrzygnięcie, że prawidłowa wysokość przyznanej renty wynosi 25.733,87 zł i brak było podstaw do jej potrącenia o kwotę 3.769,31 zł. Ubezpieczony uzasadnił swoje odwołanie tym, że organ rentowy przyznał mu rentę za okres od 10 czerwca 2013 r. do 30 kwietnia 2014 r. oraz dokonał przeliczenia renty od 1 maja 2014 r. wykonując wyrok Sądu Apelacyjnego. Zdaniem odwołującego, ZUS niezasadnie dokonał potrącenia kwoty 3.769,31 zł, nie było ku temu podstawy prawnej, a nadto decyzja jest w tym zakresie nieczytelna i niezrozumiała ( odwołanie k. 2-3 akt VII U 1009/20).

W odpowiedzi na powyższe odwołania, organ rentowy wniósł o ich oddalenie i zasądzenie od K. O. na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego wg norm przepisanych. ZUS wskazał, że w zakresie odmowy przyznania prawa do renty, decyzja została wydana na podstawie art. 107 ustawy emerytalnej, w oparciu o ustalenia komisji lekarskiej ZUS z 3 czerwca 2020 r. i jest prawidłowa. Odnośnie do potrącenia kwoty 3.769,31 zł, organ rentowy wskazał, że decyzją z 2 października 2014 r. przyznano K. O. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, którą obliczono wg kwoty bazowej na rok 2014. Wykonując natomiast wyrok Sądu Apelacyjnego i przyjmując datę złożenia wniosku
o świadczenie rehabilitacyjne w 2013 r. jako dzień złożenia wniosku o przyznanie prawa do renty, należało do ustalenia wysokości świadczenia przyjąć kwotę bazową obowiązującą w 2013 r. W wyniku ponownego ustalenia renta uległa zatem obniżeniu, a różnica została rozliczona i potrącona z należnego wyrównania ( odpowiedź na odwołanie k. 7 a.s.).

Zarządzeniem z 3 września 2020 r. sprawa o sygn. akt VII U 1009/20 została połączona do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą niniejszą ( zarządzenie z 3.09.2020 r. k.7 akt VII U 1009/20).

W dniu 29 października 2020 r. odwołujący cofnął odwołanie w zakresie rozliczenia renty i dokonanego potrącenia, wnosząc o nieobciążanie go kosztami sądowymi wynikającymi z wniesionego odwołania. Ubezpieczony wskazał, że dopiero w odpowiedzi na odwołanie organ rentowy przedstawił przyczyny dokonanego potrącenia w sposób czytelny i zrozumiały. Gdyby decyzja została w równie czytelny sposób uzasadniona, K. O. nie wnosiłby odwołania ( pismo z 29.10.2020 r. k.13-14 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie decyzji ZUS z 2 października 2014 r., 7 stycznia 2015 r. (która została zmieniona wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 7 kwietnia 2016 r.), 26 sierpnia 2015 r., 25 marca 2016 r., 21 kwietnia 2017 r. K. O. pobierał rentę: od 1 maja 2014 r. do 8 października 2014 r. z tytułu częściowej niezdolności do pracy, od 9 października 2014 r. do 31 maja 2015 r. z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i od 1 czerwca 2015 r. do 31 marca 2020 r. z tytułu częściowej niezdolności do pracy ( bezsporne, a ponadto w tomie I a.r.: decyzje z 2.10.2014 r. k. 47 a.r., z 7.01.2015 r. k. 73, z 15.01.2015 r. k. 79; z 26.08.2015 r., z 25.03.2016 r., z 21.04.2017 r. – karty nieoznaczone).

Decyzją z 9 listopada 2016r. ubezpieczonemu odmówiono wyrównania renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 10 czerwca 2013 r. do 30 kwietnia 2014 r. wobec wcześniejszej odmowy przyznania zasiłku rehabilitacyjnego za ww. okres. Decyzja ta została uchylona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 października 2019 r. wydanym w sprawie III AUa 1010/17 i przekazana organowi rentowemu do ponownego rozpoznania ( decyzja z 9.11.20116 r. – nieoznaczone karty tomu I a.r., wyrok SA z 17.10.2019 r. k. 76 akt VII U 85/17).

W dniu 7 lutego 2020 r. K. O. wniósł o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( wniosek z 7.02.2020 r. – nieoznaczone karty tomu I a.r.).

W orzeczeniu z 16 kwietnia 2020 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że K. O. nie jest niezdolny do pracy, wskazując, że ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy w okresie od 28 stycznia do 30 kwietnia 2014 r. Na skutek sprzeciwu od orzeczenia, odwołujący został poddany badaniu komisji lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z 3 czerwca 2020 r. nie uznała go za aktualnie niezdolnego do pracy, wskazując jednocześnie, że częściowa niezdolność do pracy istniała w okresie od 10 czerwca 2013 r. do 30 kwietnia 2014 r. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że po analizie dokumentacji medycznej, bezpośrednim badaniu oraz biorąc pod uwagę poziom wykształcenia K. O. (zawodowe – kierowca mechanik), charakter dotychczas wykonywanej pracy (kierowca TIR) i dotychczasowy przebieg choroby, komisja doszła do wniosku, że wprawdzie ubezpieczony wymaga dalszego systematycznego leczenia, jednak aktualny stopień upośledzenia funkcji organizmu stanem narządu ruchu nie uzasadnia orzeczenia niezdolności do pracy. Dysfunkcje naruszają sprawność organizmu w niewielkim stopniu i nie uniemożliwiają wykonywania pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem. Choć naruszenie sprawności organizmu ma charakter przewlekły, okresowo zaostrzający się, okresy nasilenia mogą być leczone w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy ( orzeczenie lekarza orzecznika z 16.04.2020 r., orzeczenie komisji lekarskiej z 3.06.2020 r. – nieoznaczone karty tomu I a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, w dniu 24 czerwca 2020 r. organ rentowy wydał dwie skarżone decyzje znak: (...) .

W pierwszej z nich ZUS przyznał K. O. rentę od 10 czerwca 2013 r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, do dnia ustania niezdolności do pracy oraz dokonał przeliczenia renty od 1 maja 2014 r., tj. od dnia nabycia uprawnień do świadczenia. Obliczono wysokość renty odwołującego:

-

od 1 marca 2014r. – 2436,23 zł;

-

od 9 października 2014r. – 3248,29 zł;

-

od 1 marca 2015r. – 3284,29 zł;

-

od 1 czerwca 2015r. – 2463,22 zł;

-

od 1 marca 2016r. – 2469,13 zł;

-

od 1 marca 2017r. – 2479,99 zł;

-

od 1 marca 2018r. – 2553,89 zł;

-

od 1 marca 2019r. – 2626,93 zł;

-

od 1 marca 2020r. – 2720,45 zł.

W punkcie III decyzji wskazano, że na poczet należności od 10 czerwca 2013 r. do 31 lipca 2020 r. w kwocie 25.733,87 zł Zakład zaliczył kwotę 3.769,31 zł z tytułu już wypłaconej renty, pozostała należność w kwocie 21.964,56 zł po odliczeniu zaliczki na podatek odprowadzanej do urzędu skarbowego w kwocie 1988 zł, liczonej od podstawy opodatkowania 21.965 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w łącznej kwocie 1.976,81 zł, w tym odliczanej od podatku 1.702,25 zł, z kwoty świadczenia 274,56 zł, Zakład przekaże na rachunek w banku w kwocie 17.999,75 zł.

W drugiej decyzji ZUS odmówił K. O. ustalenia ponownego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, z uwagi na treść orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z 3 czerwca 2020 r., gdzie nie stwierdzono, aby ubezpieczony był niezdolny do pracy ( decyzje z 24.06.2020 r. – nieoznaczone karty tomu I a.r.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: ortopedy, laryngologa, neurologa celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny czy też częściowo/całkowicie niezdolny do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres ( postanowienie z 9.11.2020 r. k. 16 a.s.)

W opinii z 28 grudnia 2020 r. biegła sądowa dr n. med. E. J. na podstawie analizy akt sprawy i dokumentacji medycznej wskazała, że u K. O. występuje niedosłuch obustronnie odbiorczy, z zachowaną społeczną wydolnością i szumami usznymi, co nie skutkuje niezdolnością do pracy z przyczyn laryngologicznych w wyuczonym i wykonywanym zawodzie kierowcy-mechanika ( dokumentacja medyczna k. 28-30, 42 a.s., opinia biegłej k. 2-34 a.s.).

Biegła sądowa z zakresu neurologii dr B. A. na podstawie akt sprawy, dokumentacji lekarskiej, po uzupełnieniu wywiadu chorobowego i przeprowadzeniu badań sądowo-lekarskich wydała 21 maja 2021 r. opinię, w której wskazała, że u odwołującego występuje drżenie spoczynkowe prawej ręki oraz niewielkie bólowe ograniczenie ruchomości ruchów odcinka kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. W ocenie biegłej stwierdzone u K. O. schorzenia neurologiczne mogą wymagać dalszego leczenia i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości, ale mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy, tj. zwolnienia lekarskiego. Stan neurologiczny odwołującego nie powoduje niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym ( dokumentacja medyczna k. 43, 48, opinia biegłej k. 52-54 a.s.).

W opinii z 9 września 2021 r. biegły sądowy ortopeda traumatolog M. G. wskazał, że po przeprowadzonej u ubezpieczonego totalnej endoprotezoplastyce kolana prawego uzyskano submaksymalną ruchomość i pełną stabilność stawu, nie występują już objawy stanu zapalnego. Odbarczeniu nadgarstka prawego spowodowało wynik bardzo dobry, a po stronie lewej rozpoznana neuropatia nie manifestuje się klinicznie. U odwołującego występują zmiany dyskopatyczne kręgosłupa, jednak nie powodują one upośledzenia sprawności i objawów zespołu bólowego. Biegły ocenił, że K. O. nie utracił ani częściowo, ani całkowicie zdolności do pracy ( opinia biegłego k. 72-74 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody
z dokumentów załączonych do akt sprawy (a.s.) i akt rentowych (a.r.) Dokumenty załączone do akt sprawy zawierały podstawowe informacje pozwalające ustalić bazowe okoliczności składające się na stan faktyczny sprawy. Dokumenty przedłożone w sprawie nie były kwestionowane przez strony, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne i załączył do materiału dowodowego. Mając na względzie charakter sprawy oraz brak zastrzeżeń do ich treści Sąd uwzględnił je w całości jako wiarygodne.

Ponadto, jak wskazano powyżej, ustalając stan faktyczny w zakresie stanu zdrowia odwołującego Sąd oparł się na opinii biegłych sądowych z zakresu otolaryngologii, neurologii i ortopedii. W ocenie Sądu opinie te zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, na podstawie udostępnionej w sprawie dokumentacji oraz osobistego badania biegłych sądowych neurologa i ortopedy. Sposób przedstawienia przez biegłych stanu zdrowia K. O. był zrozumiały i wyczerpujący. Wnioski przedstawione w opiniach co do stanu zdrowia odwołującego były dostatecznie uzasadnione i nie budziły zastrzeżeń Sądu, wobec czego Sąd w całości podzielił przedstawione w nich poglądy biegłych. Dostrzec przy tym należało, że treść opinii nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 1 § 1 k.p.c. Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Ponadto strony nie wnosiły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie art. 148 1 § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Odwołania K. O. były niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył ustalenia, czy K. O. spełnia warunki do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm. – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych
w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Dodatkowo, zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1)  1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2)  2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3)  3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4)  4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5)  5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Na podstawie skarżonej decyzji z 24 czerwca 2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że nie spełnia przesłanki z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, gdyż Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z 3 czerwca 2020r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. W związku z wniesionym odwołaniem Sąd Okręgowy dokonał weryfikacji skarżonej decyzji w powyższym zakresie.

Z uwagi na charakter świadczenia w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy oraz przesłanek jakie należy spełnić aby uzyskać do niego prawo za kluczowe należało uznać rozstrzygnięcie, czy stan zdrowia odwołującego uzasadnia uznanie go za osobę niezdolną do pracy czy też nie. Dokonanie oceny niezdolności do pracy osób ubezpieczonych następuje przy uwzględnieniu regulacji art. 12 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią którego niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Przepis art. 12 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. W myśl ww. przepisów osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego.

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo – lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11.02.2016 r., III AUa 1609/15).

Kierując się powyższym, mając na względzie charakter schorzeń, na których istnienie ubezpieczony powoływał się w treści odwołania, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o opinie biegłych sądowych z zakresu otolaryngologii, neurologii i ortopedii oraz dokonaną przez nich analizę dokumentacji medycznej celem ustalenia, czy stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia uznanie go za osobę niezdolną do pracy. Wynikiem tak przeprowadzonego postępowania była odpowiedź negatywna. Z opinii biegłych sądowych wynika, że u odwołującego występują niedosłuch, szumy uszne, ale z zachowaniem słuchu społecznie wydolnego, drżenie spoczynkowe prawej ręki, zespół pozapiramidowy prawostronny, stan po endoprotezoplastyce totalnej kolana prawego, dyskopatia kręgosłupa, stan po odbarczeniu nerwu pośrodkowego nadgarstka prawego i zespół kanału nadgarstka lewego w wywiadzie bez manifestacji klinicznej, przy czym żadne z tych schorzeń nie wywołuje u ubezpieczonego naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie go za osobę choćby częściowo niezdolną do pracy. Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter sporządzonych opinii biegłych E. J., B. A., M. G., Sąd podzielił ich wnioski orzecznicze w całości. Opinie biegłych zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek (badań lekarskich, zaświadczeń o stanie zdrowia i przebytym leczeniu), były zrozumiałe, logiczne i dostatecznie uzasadnione. Sąd miał przy tym na względzie, że treść opinii nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy stwierdził, że stan zdrowia odwołującego nie uzasadnia uznania go za osobę niezdolną do pracy po 31 marca 2020 r. Opinie biegłych co do oceny stanu zdrowia odwołującego w zakresie zdiagnozowanych u niego schorzeń, stopnia ich zaawansowania oraz ich wpływu na możliwość wykonywania pracy były jednoznaczne i nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd ponadto zbadał prawidłowość przeliczenia przez organ rentowy wysokości renty, wskutek wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 października 2019 r. W ocenie Sądu, ZUS słusznie obniżył przyznane K. O. świadczenie o kwotę 3.769,31 zł. Wobec wydania bowiem decyzji z 24 czerwca 2020r. doszło do zmiany daty rozpoczęcia przez odwołującego pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, tj. okres rentowy rozpoczął się od dnia 10 czerwca 2013 r., a nie 1 maja 2014 r. Tym samym słusznie organ rentowy obliczył wysokość renty w oparciu o kwotę bazową obowiązującą w 2013 r. i dokonał stosownych potrąceń.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy nie miał podstaw do uwzględnienia odwołań K. O. i zmiany zaskarżonych decyzji organu rentowego. Z tych też względów Sąd Okręgowy orzekł o oddaleniu odwołań na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. zgodnie z sentencją wyroku.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd Okręgowy rozstrzygnął o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 r. poz. 265) obciążając odwołującego K. O. jako stronę przegrywającą postępowanie – kosztami zastępstwa procesowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W..

SSO Renata Gąsior