Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu 9 grudnia 2021 r. w G.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. N. (1) i M. N. (2)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. N. (1) kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 12 października 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. N. (2) kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  koszty procesu stosunkowo rozdziela pomiędzy stronami, przy ustaleniu, że pomiędzy powodami zachodzi współuczestnictwo formalne, a powód M. N. (1) przegrał proces w 62% (sześćdziesiąt dwa procent), zaś powód M. N. (2) w 54% (pięćdziesiąt cztery procent), pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 727/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 31 maja 2017 roku, powodowie M. N. (1) i M. N. (2) wnieśli o zasądzenie na ich rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.: na rzecz M. N. (1) kwoty 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 października 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, na rzecz M. N. (1) kwoty 995,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 października 2016 r. do dnia zapłaty tytułem rekompensaty kosztów leczenia powypadkowego, na rzecz M. N. (2) kwoty 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, na rzecz M. N. (2) kwoty 360 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem rekompensaty kosztów leczenia powypadkowego, na rzecz M. N. (1) kwoty 323 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe oraz o zwrot kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej za udzielnie pełnomocnictwa wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, że w dniu 11 lipca 2015 roku, odnieśli obrażenia ciała w wyniku wypadku komunikacyjnego, którego sprawca był ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia OC w pozwanym towarzystwie. Ponadto powodowie ponieśli szkodę komunikacyjną, która została uwzględniona przez pozwanego jedynie w części. W związku z tym powodowie domagają się zadośćuczynienia w kwocie po 4. 000 zł oraz odszkodowania za koszty leczenia oraz odszkodowania za szkodę w pojeździe.

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) S.A. w W. (dalej jako (...)) wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powodów solidarnie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwany zakwestionował dochodzone przez powodów roszczenia wskazując, iż zarówno do uszkodzeń pojazdu jak i szkody na zdrowiu strony powodowej nie mogło dojść w przedstawionych przez powodów okolicznościach. Pozwany zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości. Żądanie w zakresie zadośćuczynienia uznał za rażąco wygórowane.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

11 lipca 2015 r. w J., gmina C. D., doszło do kolizji drogowej, której sprawca - kierujący pojazdem S. o nr rej. (...), był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym towarzystwie (...). W kolizji uczestniczył pojazd V., o nr rej. (...), kierowany przez M. N. (1), a którego pasażerem był M. N. (2).

bezsporne , nadto przesłuchanie powoda M. N. (1) k. 94-95, zeznania świadka D. N. k. 95-96, zeznania świadka I. K. k. 96, zeznania świadka R. C. k. 105-105v, zezania powoda M. N. (1) k. 105v-106v, przesłuchanie powoda M. N. (2) k. 106v/

Bezpośrednio po wypadku powód M. N. (1) został przyjęty na (...) w S., gdzie rozpoznano u niego uraz przeciążeniowy kręgosłupa w odcinku lędźwiowym i szyjnym powiązany z zespołem bólowym.

M. N. (1) po wypadku korzystał z rehabilitacji i poniósł koszty leczenia i rehabilitacji w łącznej wysokości 995,87 zł.

dowód : dokumentacja medyczna – k. 11-17, paragony i faktury za leczenie k. 36-39, przesłuchanie powoda M. N. (1) k. 94-95, zeznania świadka D. N. k. 95-96

Powód M. N. (2) po wypadku skonsultował swoje dolegliwości bólowe w ramach wizyty u lekarza rodzinnego, który skierował go na konsultację do lekarza ortopedy. U powoda rozpoznano uraz skrętny kręgosłupa C.

M. N. (2) po wypadku konsultował się prywatnie u lekarza specjalisty i zakupił kołnierz ortopedyczny ponosząc koszty w łącznej wysokości 360 zł.

dowód : dokumentacja medyczna – k. 18-23, paragony i faktury za leczenie k. 40-41, przesłuchanie powoda M. N. (2) k. 106v/

W czasie zderzenia ba samochody uczestniczące w kolizji poruszały się z prędkością 40 km/h. Maksymalne przyspieszenie działające na szyję kierowcy wynosiło około 5 m/s ² , zaś maksymalne przyspieszenie działające na jego głowę wynosiło 20m/s ² . Wartość NIC (N. I. C.) wynosiła około 5 m s ², którego maksymalna wartość nastąpiła w 0,26 s zderzenia. Wartość ta nie wskazuje, aby M. N. (2) mógł w wyniku zdarzenia doznać urazu kręgosłupa szyjnego.

Na głowę kierowcy w wyniku zderzenia działała siła wynikająca z masy 17,5 kg z lewej strony.

W samochodzie, którym poruszali się powodowie znajdowały się fabryczne fotele wyposażone w zagłówki. Elementy te nie miały niekorzystnego wpływu na obrażenia ciała powodów.

W wyniku wypadku u M. N. (1) doszło do przeciążenia mięśni przygręgosłupowych objawiającego się dolegliwościami bólowymi. Dolegliwości te leczone są ogólnodostępnymi lekami przeciwbólowymi i ustępują po kilkunastu dniach. U M. N. (1) stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatię kręgosłupa. Przedmiotowe zdarzenie mogło zwiększyć dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa.

W wyniku wypadku u M. N. (2) nie ujawniono zmian pourazowych. Doszło do przeciążenia mięśni przykręgosłupowych oraz urazu stawu łokciowego lewego, objawiającego się dolegliwościami bólowymi. M. N. (2) zgłaszał dolegliwości bólowe , które to objawy nie są możliwe do zbadania w sposób obiektywny. Dolegliwości te leczone są ogólnodostępnymi lekami przeciwbólowymi i ustępują po kilku, kilkunastu dniach.

dowód : opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków k. 138-160,opinia uzupełniająca k. 195-200,opinia zespołu biegłych k. 236-261

Powodowie w pismach z 14 lipca 2016 r. wnieśli do pozwanego towarzystwa odwołanie od decyzji odmawiającej przyznania im zadośćuczynienia i odszkodowania w żądanej wysokości.

M. N. (1) pismem z 27 września 2016 r. wezwał ubezpieczyciela do dokonania w terminie 14 dni od otrzymania wezwania wypłaty kwoty 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z wypadkiem za krzywdę oraz wypłaty kwoty 995,87 zł tytułem odszkodowania rekompensującego koszty leczenia.

M. N. (2) pismem z 9 listopada 2016 r. wezwał ubezpieczyciela do dokonania w terminie 14 dni od otrzymania wezwania wypłaty kwoty 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z wypadkiem za krzywdę oraz wypłaty kwoty 360 zł tytułem odszkodowania rekompensującego koszty leczenia.

dowód : pisma k. 54-55, wezwanie do zapłaty k. 27,k. 33

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne częściowo i w zakresie określonym w wyroku zasługiwało na uwzględnienie.

Powodowie domagali się zasądzenia na swoją rzecz należności z tytułu zadośćuczynienia jako rekompensaty krzywdy, poniesionej w związku z urazem, jakiego doznali na skutek wypadku w dniu 11 lipca 2015 roku, którego sprawca był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym towarzystwie, a także odszkodowania za koszty leczenia i rehabilitacji poniesione w związku z wypadkiem i odszkodowania za szkodę w pojeździe.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił głównie w oparciu o opinie zespołu biegłych składającego się z biegłego z zakresu badania i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz biegłego z zakresu medycyny sądowej, a także na podstawie opinii z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, dokumenty dołączone do akt sprawy i znajdujące się w aktach szkody, oraz zeznania świadków i powodów.

Należy podkreślić, iż okoliczności, w jakich doszło do wypadku w dniu 11 lipca 2015 roku nie były między stronami sporne. Poza sporem pozostawał także kwestia odpowiedzialności pozwanego za ewentualne skutki zdarzenia. Strona pozwana negowała jednak istnienie negatywnych zdrowotnych skutków wypadku u powodów, a także istnienie odszkodowania za szkodę w pojeździe, argumentując, iż ubezpieczycie; prawidłowo przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił należne powodowi M. N. (1) odszkodowanie z tego tytułu.

Przy ustaleniach Sąd oparł się też na pisemnych opiniach biegłych do spraw z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, i zespołu biegłych składającego się z biegłego z zakresu motoryzacji i biegłego z zakresu medycyny. Opinie biegłych są obszerne, szczegółowe, wyczerpujące i przekonujące. Zawierają kategoryczne i spójne wnioski, których uzasadnienie jest czytelne. Wnioski opinii biegłych nie budzą wątpliwości Sądu. Biegli sporządzili opinie w oparciu o cały materiał dowodowy. Strony nie zgłosiły zarzutów do opinii. Reasumując, opinie biegłych należy uznać za wiarygodne dowody w sprawie.

Sąd oparł się także w pełni na zeznaniach świadków D. N., I. K., R. C. oraz na przesłuchaniu powodów M. N. (1) i M. N. (2). Sąd dokonując oceny zeznań ww. osób miał na uwadze więzy rodzinne łączące świadków D. N. i I. K. z powodami, zainteresowanymi wynikiem sprawy, jednakże nie znalazł podstaw do ich podważenia, tym bardziej, iż nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną. Powyższe zeznania w zakresie ustalonego stanu faktycznego były spójne i logiczne, a nadto korespondowały z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Stąd w ocenie Sądu są one wiarygodne. Również zeznaniom R. C. Sąd dał wiarę co do przebiegu zdarzenia z 11 lipca 2015 r. zarówno co do braku widocznych urazów u powodów. Powyższe twierdzenia pokrywają się z opinią biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, jak i biegłego z zakresu medycyny, w tym z dokumentacja medyczną.

Sąd uznał także co do zasady za wiarygodne przesłuchanie powodów M. N. (1) i M. N. (2) w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

W świetle zebranego materiału dowodowego Sąd uznał odpowiedzialność pozwanego za szkody poniesione przez powodów z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej właściciela pojazdu samochodowego, przy czym podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego stanowiły przepisy art. 805 § 1 k.c. i art. 822 k.c.

Dla określenia zasad odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zastosowanie mają przepisy art. 34 ust. 1 i 35 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz. U 2003.124.1152). Odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter pochodny w stosunku do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu kierującego, gdyż powstaje tylko wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem mechanicznym ma podstawie przepisów prawa cywilnego. Dla określenia zakresu ochrony ubezpieczeniowej konieczne jest ustalenie zasad odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego posiadacza (lub kierującego), wynikających z przepisów prawa cywilnego (art. 435-437 k.c.).

W myśl art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela precyzuje art. 13 ust. 2 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,(...) zgodnie z którym, w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

Powodowie dochodzili w niniejszym postępowaniu zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę w kwocie po 4.000 zł.

W związku z tym żądaniem podstawową kwestią, konieczną dla oceny jego zasadności, było ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd jakich powodowie doznali w wyniku wypadku, bowiem właśnie to kryterium decyduje o wysokości zadośćuczynienia jaka należna jest poszkodowanemu.

Stwierdzić należy, że ustawodawca nie określił wprost przesłanek, które winny stanowić podstawę dla ustalenia zakresu krzywdy, wskazując jedynie w art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Takie określenie podstaw dla przyznania zadośćuczynienia poszkodowanemu, jedynie przez wskazanie, że winno stanowić ono „sumę odpowiednią” spowodowało, że przedmiotem licznych orzeczeń sądowych oraz rozważań przedstawicieli doktryny, były właśnie kryteria, które winny być uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniej kwoty, tytułem zadośćuczynienia. Zaprezentowane poglądy pozwoliły na wypracowanie i przyjęcie powszechnie aprobowanych i uwzględnianych kryteriów przy określaniu wysokości przyznawanego zadośćuczynienia, wśród których wymienia się rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, ujemne skutki zdrowotne jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Podkreślenia wymaga również to, że przyznane zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które w związku ze schorzeniem wystąpić mogą w przyszłości. Jest to bowiem świadczenie jednorazowe, którego wysokość uwzględnia wszystkie okoliczności związane z cierpieniami tak już doznanymi jak również tymi, które w przyszłości w związku niezakończonym leczeniem, jego następstwami, czy też planowanymi w przyszłości zabiegami, mogą się pojawić.

Jak stwierdził w wyroku z 12 marca 1975 r. (II CR 18/75) Sąd Najwyższy, uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 § 1 i 445 § 1 k.c. jest takie oddziałanie na ciało ludzkie, które pozostawia na nim wyraźny ślad będący wynikiem naruszenia tkanek organizmu, bez względu na to czy chodzi o uszkodzenie jedynie powierzchowne czy też uszkodzenie poważne np. powiązane ze złamaniem kości, uszkodzeniem mięśni itp. Rozstrojem zdrowia natomiast w rozumieniu tych przepisów będzie takie oddziałanie na organizm ludzki, które pociąga za sobą zakłócenie jego funkcji. Czas trwania skutków nie ma znaczenia. Długotrwałość cierpień i rodzaj skutków ma znaczenie – i to istotne – dla określenia wysokości zadośćuczynienia.

Obydwaj powodowie na skutek wypadku doznali – co wynika z opinii zespołu biegłych – urazu przeciążeniowego mięśni przygręgosłupowych, który powoduje dolegliwości bólowe, ustępujące po kilku, kilkunastu dniach. Dolegliwości te leczone są ogólnodostępnymi lekami przeciwbólowymi. Wypadek powodów nie skutkował więc znacznymi negatywnymi zmianami w ich stanie zdrowia. Niemniej jednak powodowie w wyniku wypadku doznali urazu i odczuwali cierpienia fizyczne w postaci dolegliwości bólowych. Niemniej jednak, dolegliwości powodów nie miały charakteru trwałego. Z tego względu Sąd uznał, że choć na etapie postępowania likwidacyjnego rozmiar cierpień, jakich doznali powodowie, nie został w sposób właściwy oceniony przez pozwane towarzystwo, to jednak wykazane cierpienia powodów nie były na tyle duże, by uzasadniały przyznanie zadośćuczynienia w wysokości żądanej pozwem.

W rezultacie Sąd uznał, że kwota 2.000 zł jest sumą odpowiednią w stosunku do wykazanego rozmiaru dolegliwości powodów w związku z wypadkiem i taką też kwotę należało przyznać im z tego tytułu, równocześnie oddalając powództwo w zakresie pozostałej dochodzonej z tego tytułu kwoty. W ocenie Sądu uzyskane w ten sposób przez powodów zadośćuczynienie będzie stanowić ekonomicznie odczuwalną dla nich wartość i zrekompensuje cierpienia doznane w wyniku wypadku, realizując tym samym cel, dla jakiego jest ono przyznawane, pozostając również w związku z intensywnością cierpień i czasem ich trwania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 września 2004 roku, II CK 531/03, podobnie wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2000 roku, I CKN 969/98).

Odnośnie żądania przez powodów odszkodowania obejmującego zwrot kosztów leczenia, to podstawę prawną żądania w tym zakresie stanowi art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty (...).Zgodnie z treścią art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje w granicach normalnych następstw wywołującego ją działania lub zaniechania straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zasadą jest zatem pełne, w granicach adekwatnego związku przyczynowego, naprawienie szkody bez względu na to czy przejawia się w postaci strat, czy utraconych korzyści (podobnie: uchwała SN z 21 marca 2003 r., III CZP 6/03). Dla zdefiniowania pojęcia szkody należy wskazać, iż jest to różnica w stanie majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie.

W niniejszej sprawie Sąd uznał powództwo w tym zakresie za niezasadne. Zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności opinia zespołu biegłych nie pozostawiał wątpliwości , iż w wyniku wypadku powodowie nie ponieśli urazów uzasadniających przedstawione przez nich koszty leczenia i rehabilitacji. Jak wskazano w opinii, doznane urazy w postaci przeciążenia mięśni przykręgosłupowych objawiają się dolegliwościami bólowi, ustają po kilku, kilkunastu dniach i leczone są za pomocą ogólnodostępnych leków przeciwbólowych. Przedstawione więc przez powodów koszty leczenia nie sposób więc uznać, za zasadne i pozostające w związku przyczynowym z zdarzeniem z 11 lipca 2015 r.

W niniejszej sprawie strona powodowa nie wykazała również , by zasadne było zasądzenie odszkodowania za szkodę w pojeździe w wysokości dochodzonej pozwem. Strona powodowa twierdziła wprawdzie, że pozwany nie wypłacił jej w całości należnego odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej w pojeździe, jednakże swoich twierdzeń nie poparł żadnymi dowodami, w szczególności nie wniósł o powołanie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej. Niewątpliwie, ustalenie wysokości technicznie i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu po kolizji należy do sfery wiadomości specjalnych, wymaga dostępu do specjalistycznych programów do sporządzenia kalkulacji naprawy (np. A.).

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (orzeczenie SN z 28.04.1975 r., sygn. akt III CRN 26/75).

Z uwagi na obowiązek wykazania faktu przez tą stronę, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) to powód udowodnić musiał, że w wyniku przedmiotowego wypadku poniósł szkodę, a także wykazać jej wysokość. Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej, Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody Sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy tj. fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może oznaczać przegranie procesu. Powód nie przedstawił dowodów, w oparciu o które możliwe byłoby jednoznaczne określenie odszkodowania z tytułu szkody komunikacyjnej.

Reasumując Sąd uznał, że zważywszy na ustalone powyżej okoliczności, brak jest uzasadnienia do przyznania powodowi odszkodowania za szkodę w pojeździe w kwocie przewyższającej już wypłacone odszkodowanie w wyniku przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c., zgodnie, z którymi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, choćby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Istotne jest, więc ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast zgodnie z ustępem 2 w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Powodowie nie wykazali w jakim dokładnie dniu zostało złożone zgłoszenie szkody. Jednakże odnośnie M. N. (1) niewątpliwie w dniu 12 października 2016 r. (data objęta żądaniem zasądzenia odsetek) pozwany pozostawał już w opóźnieniu ze spełnieniem należnego powodowi świadczenia – skoro w piśmie z 16 września 2015 r. ( k. 24) potwierdził zarejestrowanie szkody powstałej w wyniku zdarzenia z 11 lipca 2015 r. Mając na uwadze treść art. 321 § 1 k.p.c. zasadnym było, zatem w tym zakresie zasądzenie odsetek ustawowych zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 12 października 2016r.

Co do żądania odsetek przez powoda M. N. (2) niewątpliwie w dniu 28 grudnia 2016 r. (data objęta żądaniem zasądzenia odsetek) pozwany pozostawał już w opóźnieniu ze spełnieniem należnego temu powodowi świadczenia – skoro w piśmie z 16 września 2015 r. (k. 30) potwierdził zarejestrowanie szkody powstałej w wyniku zdarzenia z 11 lipca 2015 r. Mając na uwadze treść art. 321 § 1 k.p.c. zasadnym było, zatem w tym zakresie zasądzenie odsetek ustawowych zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 28 grudnia 2016r.

W tym stanie rzeczy, odnośnie powództwa M. N. (1) Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku, zaś odnośnie powództwa M. N. (2) Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku. Jednocześnie dalej idące powództwo, w punkcie III wyroku Sąd oddalił.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w punkcie IV wyroku, na mocy art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c., ustalając, że między powodami zachodzi współuczestnictwo formalne. W uchwale z 3 marca 2016 r., II CZ 112/15, LEX nr 2010234, Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że współuczestnictwo po stronie powodów dochodzących odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 446 § 4 k.c. ma charakter formalny, a nie materialny, ponieważ roszczenie to jest oparte na jednakowej, a nie na tej samej podstawie faktycznej i prawnej (tak samo w postanowieniu Sądu Najwyższego z 3 marca 2016 r., II CZ 112/15, LEX nr 2010234). Tym samym Sąd dokonał stosunkowego rozliczenia kosztów postępowania na podstawie art. 100 k.p.c. wobec każdego z powodów. Należy przyjąć, iż wysokość przyznanego im zadośćuczynienia była w dużej mierze zależna od uznania Sądu, stąd możliwe jest zasądzenie dla nich kwot kosztów procesu odniesionych do zakresu wygrania sprawy. W tym stanie rzeczy w przypadku powoda M. N. (1) z kwoty 5.318,87 zł stanowiącej wartość przedmiotu sporu żądaną przez tego powoda, została zasądzona kwota 2.000 zł, stanowiąca 38 % wartości przedmiotu sporu. Tym samym Sąd orzekł, iż powód M. N. (1) przegrał proces w 62 % i w tym zakresie winien ponieść koszty procesu. Z kolei M. N. (2) żądał w pozwie łącznie kwoty 4.360 zł, a została zasądzona na jego rzecz kwota 2.000 zł stanowiąca 46% wartości przedmiotu sporu. Tym samym Sąd orzekł, iż powód M. N. (2) przegrał proces w 54 % i w tym zakresie winien ponieść koszty procesu. Równocześnie Sąd pozostawił szczegółowe rozliczenie wyżej wymienionych kosztów referendarzowi sądowemu.