Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 172/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu 12 sierpnia 2020 roku w sprawie o sygn. akt III K 100/20.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie (ewentualnie)

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. Z. (1)

⚫

zarzuty I-IV części wstępnej wyroku:

1. fakt: dotychczasowa niekaralność oskarżonego;

1.1. informacja z K.;

1. 2. informacja odnośnie wykonania kar orzeczonych w sprawie (...) Sądu Rejonowego w Ś.;

1.3. informacja odnośnie wykonania kary i obowiązku naprawienia szkody orzeczonych w sprawie (...) Sądu Rejonowego w K.;

1.1.

k. 410-411;

1. 2.

k. 416;

1.3.

k. 417;

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. Z. (1)

⚫

czyny zarzucone w punktach I-IV części wstępnej:

1. dotychczasowa karalność oskarżonego;

informacja z K.;

k. 410-411;

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

- informacja z K.;

- informacja odnośnie wykonania kar orzeczonych w sprawie (...) i (...) Sądu Rejonowego w Ś.;

- informacja odnośnie wykonania kary i obowiązku naprawienia szkody orzeczonych w sprawie (...) Sądu Rejonowego w K.;

Dokumenty o charakterze urzędowym, których treść, jak i pochodzenie co do zasady nie budziły wątpliwości sądu odwoławczego, jednakże wobec niekompletnych danych zawartych w informacji z K. odnośnie wykonania orzeczonych kar i innych środków represji karnej względem oskarżonego, dane te nie mogły być miarodajne już choćby z racji znacznego upływu czasu od ich orzeczenia, co skłoniło Sąd Apelacyjny do ich uzupełnienia z urzędu poprzez uzyskanie dodatkowych informacji z Sądów Rejonowych w Ś. i K.. Na tej podstawie poczyniono nowe ustalenia w zakresie wykonania poszczególnych wyroków skazujących:

1) grzywna orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia (...) r. w sprawie (...) została wykonana (...) r. (k. 410),

2) kara 1 roku pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia (...) r. w sprawie (...) z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres (...) lat próby nie została zarządzona do wykonania (k. 416), zaś okres 6 miesięcy od końca okresu próby upłynął z dniem (...) r. (k. 410),

3) kara 12 miesięcy ograniczenia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia (...) r. w sprawie (...)/10 została wykonana z dniem (...) r., zaś związany z nią obowiązek naprawienia szkody (art. 72 § 2 k.k. w zw. z art. 36 § 2 k.k.) nie został wykonany w całości (k. 417), co pozostaje jednak irrelewantne z punktu widzenia zatarcia skazania, albowiem nie był to środek karny ani środek kompensacyjny, ani środek zabezpieczający (art. 107 § 6 k.k.),

4) kara 10 miesięcy ograniczenia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia (...) r. w sprawie (...) została wykonana z dniem (...) r. (k. 416),

5) kara 1 roku pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia (...) r. w sprawie (...) z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres (...) lat próby nie została zarządzona do wykonania (k. 416), zaś okres 6 miesięcy od końca okresu próby upłynął z dniem (...) r. (k. 411); kara grzywny orzeczona obok ww. kary (art. 71 § 1 k.k.) została wykonana z dniem (...) r. (k. 411).

W myśl art. 108 k.k., jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań, przy czym przepis ten stosuje się do także kar orzeczonych z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Jednak, zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396 – dalej nowela lutowa), skazanie prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zapadłe przed 1 lipca 2015 r., jeśli do tego czasu nie nastąpiło jego zatarcie, ulega po tej dacie zatarciu po myśli art. 76 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od wejścia w życie wskazanej ustawy nowelizacyjnej (obecnie, od 15 kwietnia 2016 r., chodzi tu o art. 76 § 1 i § 1b k.k.), a więc przy zastosowaniu art. 108 k.k. (wyrok SN z 8.11.2016 r., V KK 265/16, LEX nr 2148674).

Powyższe oznacza, że kara orzeczona w sprawie (...) Sądu Rejonowego w Ś. uległa zatarciu z mocy prawa - zgodnie z treścią art. 76 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do (...) r. - tj. z upływem 6 miesięcy od końca okresu próby, czyli z dniem (...) r.

Reguła ta znajduje zastosowanie również do zatarcia skazania na kary innego rodzaju, jak stanowi bowiem art. 21 noweli lutowej „Do skazań prawomocnymi wyrokami wydanymi przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w przedmiocie zatarcia skazania stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, chyba że okres zatarcia skazania upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (co nie miało miejsca w realiach niniejszej sprawy poza skazaniem w sprawie (...) – uwaga SA). Jeżeli jednak według przepisów ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą okres zatarcia skazania upłynąłby przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, zatarcie skazania następuje z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy”.

Zatem pozostałe skazania uległy zatarciu jednocześnie, czyli z upływem dnia (...) r., tj. z najpóźniejszą datą zatarcia spośród reszty jednostkowych skazań (trzyletni termin do zatarcia skazania od wykonania kary ograniczenia wolności w sprawie (...) Sądu Rejonowego w Ś., zgodnie z art. 107 § 4 k.k.).

Reasumując, począwszy od dnia (...) r. oskarżony posiada status niekarnego, a dotychczasowe wpisy o jego skazaniach winny zostać usunięte z K.. W konsekwencji Sąd Okręgowy błędnie ustalił, że w czasie orzekania w I instancji oskarżony był uprzednio pięciokrotnie karany sądownie.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)  zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego łącznej kary pozbawienia wolności w wymiarze (...) lat i (...) miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy nie znajduje to uzasadnienia w okolicznościach sprawy, w szczególności w zakresie tego, iż oskarżony złożył wiarygodne wyjaśnienia, wyraził skruchę oraz przeprosił pokrzywdzonych, wyraził gotowość do naprawienia wyrządzonych szkód, jak również dobrowolnie ujawnił popełnienie przestępstwa na szkodę Spółki (...) sp. z o.o. przez co jego postawa w ocenie Sądu winna zasługiwać na wydanie wobec niego łagodniejszej kary;

2)  zarzut obrazy przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, nieobiektywną, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto selektywną, skutkującą brakiem uwzględnienia okoliczności korzystnych dla oskarżonego ocenę materiału dowodowego, przejawiającą się w szczególności uznaniem przez Sąd I instancji, iż oskarżony rzeczywiście dopuścił się wyrządzenia szkody na rzecz pokrzywdzonego w wysokości (...) zł w sytuacji kiedy, jak wskazał w swoich wyjaśnieniach oskarżony, kwota ta winna oscylować na poziomie około (...) zł;

3)  zarzut obrazy przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, nieobiektywną, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto selektywną, skutkującą brakiem uwzględnienia okoliczności korzystanych dla oskarżonego ocenę materiału dowodowego, przejawiającą się w szczególności brakiem odpowiedniego przeprowadzenia przez Sąd I instancji dowodów oraz zbadania sytuacji życiowej oskarżonego, jego warunków osobistych oraz właściwości osobistych w sytuacji, w której sytuacja osobista oskarżonego kształtuje się tak, iż jest on osobą uzależnioną od narkotyków i to jest jedyna przesłanka uzasadniająca fakt posiadania przez niego środków odurzających, które wyhodował on tylko i wyłącznie na użytek własny, co wskazane zostało w wyjaśnieniach oskarżonego i częściowo w wyjaśnieniach świadka A. Z.;

4)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony

⚫

popełnił zarzucany mu czyn w zakresie przygotowania do wprowadzenia znalezionych u niego środków odurzających do dalszego obrotu, posiadając je w części poporcjowane w sytuacji, gdy z zeznań świadków A. Z., D. Z. (2) oraz wyjaśnień samego oskarżonego wynika, że niniejsze środki odurzające znajdowały się w małych słoiczkach, których nie można uznać jako przygotowanie do dalszego obrotu, ponadto na miejscu znajdowała się waga czego nie można uznać jako rzeczywiste przegotowanie z uwagi na fakt, iż środki te nie były w żaden sposób poporcjowane w taki sposób, żeby nadawały się one bezpośrednio do dalszego obrotu;

⚫

dokonał szkody na rzecz pokrzywdzonej M. S. w kwocie (...) zł w sytuacji, kiedy Sąd oparł się tylko na dokumentach przedstawionych przez pokrzywdzoną, które uznać należy za jednostronne, gdyż obrazują jedynie zakupione przez pokrzywdzoną towary i ich cenę w chwili nabycia, nie ma bowiem żadnych dokumentów, które by potwierdzały stan towarów znajdujących się w sklepie lub ich sprzedaż w okresie od dnia ich nabycia do dnia popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu, co Sąd winien uczynić celem zweryfikowania i ustalenia rzeczywistej szkody powstałej w tym zakresie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nr 2) - 4) błędów w ustaleniach faktycznych wynikających z obrazy art. 4, 7 i 410 k.p.k.

Przypomnieć należy, że apelacja obrońcy skarżonego w tej części zarzucała zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych, mający wynikać z niepełności materiału dowodowego (błąd "braku") oraz z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wypracowano wymogi, którym podlegać musi ocena dowodów, aby nie przekształciła się w "dowolną". Tak więc przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

- stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

- jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.)

(por. wyr. SN z 16 XII 1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 47; SN V KK 375/02, OSN Prok. i Pr. 2004, nr 1, poz. 6; wyr. SN z 9 XI 1990 r., (...) 149/90, OSNKW 1991, z. 7-9, poz. 41; wyr. SN z 22 II 1996 r., II KRN 199/95, OSN PiPr 1996, nr 10, poz. 10; wyrok SA w Łodzi z 2001-01-17, II AKa 255/00, Prok.i Pr.-wkł. 2002/10/22; wyrok SA w Łodzi z2002-03-20,II AKa 49/02, Prok.i Pr.-wkł. 2004/6/29 i inne; M. C., Z. Doda: Przegląd..., P.. 1976, nr 2, s. 48; W. D.: Przegląd..., PiP 1976, nr 4, s. 119; Z. Doda, J. G.: Węzłowe problemy..., PS 1996, nr 5, s. 46).

Ponieważ skarżący, naruszenie przez Sąd I instancji wyrażonej w art. 7 k.p.k. zasady tzw. swobodnej oceny dowodów, wiązał z naruszeniem przez sąd meriti także art. 4 k.p.k., tytułem wyjaśnienia podnieść dodatkowo należy, iż przepis art. 4 k.p.k. formułuje zasadę obiektywizmu, która oznaczać ma zarówno nakaz bezstronności w traktowaniu przez organy procesowe stron oraz innych uczestników postępowania, jak i zakaz kierunkowego nastawienia do sprawy. Obiektywizm organu procesowego ułatwić ma realizację zasady prawdy (art. 2 § 2). Zasada obiektywizmu należy jednak do dyrektyw o charakterze ogólnym, stąd też naruszenie przepisu art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnie podstawy odwoławczej (...) tej zasady - kierowanej do organów prowadzących postępowanie karne - służą konkretne przepisy ustawy karnej procesowej. Chcąc więc zarzucić tym organom nieprzestrzeganie tej zasady procesowej, należy w środku odwoławczym te przepisy powołać, jako przez nich nie respektowane (por. postanowienie SN III KK 117/12 z 2013-01-08, LEX nr 1277733; postanowienie SN z 2011-10-03 V KK 112/11, LEX nr 1044069).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji nie naruszył obowiązującej go reguły obiektywizmu, tak w zakresie oceny przeprowadzonych na rozprawie dowodów (art. 7 k.p.k.), jak i badania i uwzględniania całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.) oraz wyciągniętych z nich wniosków i zaprezentowanego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku toku rozumowania, który doprowadził sąd orzekający do przekonania o winie i sprawstwie D. Z. (1) w zakresie przypisanych mu czynów (art. 424 k.p.k.). Nie ustrzegł się jednak pewnych błędów w zakresie prawnokarnej reakcji (co do uprzedniej karalności oskarżonego jako okoliczności ważącej na karach jednostkowych i w rezultacie karze łącznej pozbawienia wolności), które jednak zostały dostrzeżone przez sąd odwoławczy z urzędu, a więc niezależnie od podniesionych zarzutów, aczkolwiek w graniach zaskarżenia i zgodnie z kierunkiem wywiedzionego środka odwoławczego, o czym będzie mowa poniżej.

Przede wszystkim, wbrew zapatrywaniom skarżącego, Sąd Okręgowy słusznie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznał się on do czynienia przygotowań do wprowadzenia do obrotu znacznych ilości suszu ziela konopi innych niż włókniste, utrzymując, iż posiadał je wyłącznie na własny użytek.

Owszem, oskarżony przyznał się do tego, że uprzednio sam wytworzył ww. środek odurzający - poprzez wysuszenie i rozdrobnienie ziela konopi innych niż włókniste a pochodzących z prowadzonej przez niego uprzednio uprawy w warunkach domowych - powyższe jednak nie oznaczało, że czynił to tylko i wyłącznie na własny użytek, a nie również w celu jego dalszej dystrybucji, o czym Sąd Okręgowy zasadnie wnioskował, m.in. na podstawie ilości zabezpieczonego suszu, sposobu jego przechowywania oraz zabezpieczonej w miejscu zamieszkania oskarżonego wadze elektronicznej.

W tym miejscy przypomnieć należy, że przedmiotem przypisanego oskarżonemu czynu było m.in. czynienie przygotowań do wprowadzenia do obrotu znacznej ilości – in concreto (...) gramów netto suszu ziela konopi innych niż włókniste. W klauzuli karalności przygotowania, określonej w art. 57 u.o.p.n. nie występuje ograniczenie co do formy przygotowania. Oznacza to, iż należy uwzględniać wszystkie postacie przygotowania, przewidziane w art. 16 § 1 k.k. Zgodnie z treścią art. 16 § 1 k.k., przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności, mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania. Uzyskiwanie lub przysposabianie środków, zbieranie informacji lub sporządzanie planu działania ma na celu stworzenie warunków umożliwiających przedsięwzięcie czynu, zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania. Mogą one polegać na uzyskiwaniu środków o charakterze rzeczowym w sposób legalny lub nielegalny (K. Łucarz, A. Muszyńska [w:] K. Łucarz, A. Muszyńska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Kraków-Warszawa 2008, art. 57). Zatem nie istnieje zamknięty katalog czynności przygotowawczych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanego przypadku stwierdzić należy, iż w pełni zasadnie Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony celowo stworzył sobie dogodne warunki do popełnienia przestępstwa polegającego na wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste (art. 56 ust. 3 u.o.p.n.). Wszak, co jest faktem niepodważalnym, oskarżony posiadał aż (...) gramów suszu ziela konopi innych niż włókniste (tzw. marihuany), czyli od (...) porcji tego środka odurzającego (tzw. działek handlowych), kiedy za „znaczną ilość” uznaje się w dominującym orzecznictwie, do którego słusznie odwołał się Sąd Okręgowy, już ilość, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych. Wobec tego uznać trzeba, że ilości środka odurzającego zabezpieczone w miejscu zamieszkania D. Z. (1) znacznie przekraczały potrzeby oskarżonego – Sąd Okręgowy nie zanegował bowiem faktu, że oskarżony jest konsumentem marihuany.

W tym miejscu odnieść należy się do lansowanej przez apelującego tezy, iż oskarżony jest osobą uzależnioną od marihuany. Przede wszystkim forsując powyższą tezę skarżący odwołał się do zeznań świadków - matki i siostry oskarżonego, mających wskazywać, że oskarżony jest, a raczej był uzależniony od tego rodzaju środka odurzającego. Przede wszystkim, wbrew twierdzeniom skarżącego, D. Z. (2) nie potwierdziła, aby oskarżony był uzależniony od narkotyków – wręcz zeznała, że syn normalnie funkcjonuje – pracuje zarobkowo, pomaga w domu i partycypuje w kosztach jego utrzymania (k. 344-345 w zw. z k. 19-20). Wprawdzie z wywiadu środowiskowego wynika, że matka oskarżonego podała kuratorowi, że syn „(…) <<palił marychę>>, ale był spokojny <<zachowywał się normalnie>> (…)” oraz, że „(…) kilka lat temu był na leczeniu, na <<detoxie>> (…)” (k. 150-151), co korespondowało z zeznaniami A. Z., która zeznała, że przez około dwa lata przed zatrzymaniem oskarżonego starała się „unikać kontaktów z bratem bo on jest uzależniony od marihuany” (k. 345- 346), jednakże powyższe nie dowodziło tego, że zabezpieczoną znaczną ilość środków odurzających D. Z. (1) posiadł wyłącznie na własny użytek jak chce tego apelujący. Przede wszystkim wyliczona w opinii kryminalistycznej z zakresu chemii minimalna, jak i maksymalna ilość jednorazowych dawek możliwych do uzyskania z zabezpieczonego w sprawie suszu ziela konopi innych niż włókniste, uwzględniała potrzeby osób uzależnionych. Gdyby więc nawet założyć, że oskarżony był w tym czasie osobą uzależnioną od marihuany, to i tak ilość ta znacznie przekraczałaby jego potrzeby jako konsumenta, czemu ten zresztą sam konsekwentnie przeczył. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego, D. Z. (1) jednoznacznie wyjaśnił, że marihuanę palił sporadycznie oraz, że nie jest uzależniony od narkotyków i że w ogóle nie ma z nimi problemu (k. 44). Wyjaśnienia te potwierdził na posiedzeniu sądu w przedmiocie tymczasowego aresztowania, dodając, iż „starczyłoby mu to na cały rok” (k. 49v), a następnie w toku przewodu sądowego. Zatem, skoro oskarżony zwyczajnie funkcjonował w pracy i w domu, a sam nie czuł się uzależnionym ani nawet nie twierdził, że było tak w przeszłości, to brak było podstaw do dalszego weryfikowania tej okoliczności przy pomocy innych dowodów - tym bardziej, że również w ocenie A. Z. oskarżony nie potrzebuje terapii „chyba się już nauczył, zrozumiał” (k. 346).

Skoro zaś oskarżony zażywał marihuanę sporadycznie, jak w toku procesu utrzymywał, a ilość posiadanego suszu starczyłaby mu na rok, to tym bardziej niezrozumiałym jest powód, dla którego zaprowadził on kolejną uprawę ziela konopi innych niż włókniste, co skarżący skrzętnie pomija. Tymczasem nowa założona przez oskarżonego plantacja, składająca się z 21 sadzonek w fazie wzrostu, mogła dostarczyć już 462 gramów suszu ziela konopi innych niż włókniste, czyli ponad trzy razy więcej aniżeli z uprzednio prowadzonej uprawy, co dawałoby oskarżonemu zapas kilkuletni. Zatem wnioskowanie Sądu Okręgowego, że wytworzenie aż takiej ilości marihuany przekraczało potrzeby oskarżonego (nawet jako ewentualnie uzależnionego) było w pełni uprawnione. Mając na uwadze powyższe, jak również okoliczność, że wytworzony przez oskarżonego susz ziela konopi innych niż włókniste podzielony był na kilka porcji o wadze ponad dwadzieścia gramów netto każda, przechowywanych w szklanych słoikach (k. 158), a na dodatek to, że oskarżony zaopatrzył się w wagę elektroniczną do jego ważenia (k. 44v) - z czego następnie nieudolnie usiłował wycofać się, twierdząc iż wagę zakupił już wcześniej w celu ważenia marihuany nabywanej od osób trzecich dla siebie (k. 181, 340) – zasadnie Sąd Okręgowy skonstatował, że celem założonej przez oskarżonego uprawy ziela konopi innych niż włókniste było nie tylko wytworzenie marihuany, ale i wprowadzenie jej do obrotu. W tym celu wszak oskarżony uzyskany susz podzielił na części przy pomocy zabezpieczonej wagi, stwarzając w ten sposób dogodne warunki do wprowadzenia do obrotu znacznych ilości środka odurzającego. Oceny tej nie podważa przy tym okoliczność, że marihuana nie była poporcjowana na woreczki strunowe, tzw. działki dealerskie. Wszak oskarżony nie czynił przygotowań do udzielenia suszu ziela konopi innych niż włókniste innym osobom (art. 58 i art. 59 u.o.p.n.), co pozostaje bezkarne, a karalnego przygotowania do wprowadzenia suszu ziela konopi innych niż włókniste do obrotu (art. 56 ust. 3 u.o.p.n.), a więc celem dalszej odsprzedaży (osobom niebędącym ich konsumentami), a na co pośrednio wskazuje „hurtowa” ilość zabezpieczonej u oskarżonego marihuany. Tego zaś skarżący zdaje się nie rozróżniać, mylnie utożsamiając przy tym usiłowanie z przygotowaniem. „Od strony przedmiotowej przygotowanie polega (…) na stworzeniu warunków do usiłowania popełnienia czynu zabronionego, wytworzeniu sytuacji umożliwiającej sprawcy zaatakowanie dobra chronionego w ramach pochodu określonego przestępstwa rodzajowego, w których to okolicznościach chce się znaleźć sprawca przygotowujący się do przestępstwa. Czynności przygotowawcze charakteryzują się zatem potencjalnym zagrożeniem dla dobra prawnego, które staje się aktualne – zaczyna realnie istnieć – dopiero na etapie kolejnego czynu, polegającego na usiłowaniu popełnienia określonego przestępstwa rodzajowego” (por. wyrok SA we Wrocławiu z 20.11.2019 r., II AKa 324/19, LEX nr 2764876).

Wnioskowanie Sądu Okręgowego w analizowanym zakresie było więc w pełni uprawnione, a z pewnością nie podważało go to, że oskarżony do końca w tym zakresie negował swoje sprawstwo – skoro odnośnie choćby zarzuconej mu kradzieży z włamaniem do sklepu w K. prezentował zmienną postawę procesową, obliczoną na umniejszenie zakresu grożącej mu odpowiedzialności karnej, zgodnie zresztą z przysługującym mu prawem – jak i to, że nie ustalono „ żadnych świadków, którzy potwierdziliby, iż oskarżony rzeczywiście kiedykolwiek i komukolwiek sprzedawał niniejsze środki celem uczynienia sobie z tego stałego dochodu”. Gdyby bowiem było tak jak suponuje apelujący, to z pewnością oskarżonemu postawiono by zarzut wprowadzania środków odurzających do obrotu a nie czynienia przygotowań do wprowadzenia tychże do obrotu – jest to całkowicie inna forma stadialna, a przygotowanie stanowi pierwszą w kolejności postać stadialną realizacji czynu zabronionego. Stąd nieuprawnionym było sięganie po zasadę in dubio pre reo.

W pełni zasadnie Sąd Okręgowy odmówił również wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim kwestionował on wartość towaru jaki ukradł w czasie włamaniu do sklepu (...) w K.. Bynajmniej sam fakt, że oskarżony wartość skradzionego towaru szacował na kwotę ok.(...) zł, wedle jego mniemania, nie mógł podważać stanowczych, szczerych i popartych dokumentacją zeznań pokrzywdzonej M. S.. Przede wszystkim na poparcie swoich twierdzeń oskarżony nie przedstawił żadnych dowodów, za takowe bowiem nie mogły uchodzić zeznania A. Z., w której ocenie kwota szkody została zawyżona i mogła wynosić ok. (...) zł, gdyż sama prowadzi sklep i potrafi liczyć: „Ja wiem, że nie robi się takich rzeczy, ale każdy sprzedawca po włamaniu chce wziąć więcej pieniędzy” (k. 346). W przeciwieństwie do relacji ww. - tj. wyjaśnień D. Z. (1) i jego siostry, ewidentnie nakierowanych na umniejszenie zakresu grożącej oskarżonemu odpowiedzialności karnej, o czym świadczy nie tylko tendencyjny charakter zeznań tej ostatniej, ale i chwiejna postawa procesowa oskarżonego, który początkowo w ogóle negował dopuszczenie się kradzieży z włamaniem, utrzymując iż skradziony towar znalazł w worku przy drodze (k. 37) – zeznania M. S. były szczere, wyważone i słusznie zostały obdarzone przez Sąd Okręgowy walorem wiarygodności, tak co do okoliczności samego włamania, jak i rodzaju, ilości i wartości utraconego w jego trakcie mienia. Na okoliczność bowiem poniesionych strat pokrzywdzona złożyła nie tylko szczegółowe zeznania, ale także drobiazgowe zestawienie poniesionych strat, poparte dokumentami towarowymi (fakturami zakupu, stanu inwentury na koniec roku, wielkości obrotu w 2019 roku – k. 114-131, 136-143) z uwzględnieniem wartości odzyskanego towaru - oczywiście w zakresie w jakim nadawał się on do dalszej sprzedaży, bowiem jego większość nie nadawała się do tego celu. Stąd zresztą mogło powstać subiektywne u oskarżonego wyrażenie, że faktycznie wyrządzona przezeń szkoda – strata w postaci wartości skradzionego mienia - była niższa. Z pewnością natomiast nie można było jej utożsamiać z ilością towaru zabezpieczonego w miejscu zamieszkania oskarżonego – wszak jego część została przez niego uprzednio zbyta, a część spożyta, przy czym do wskazywanych przez niego ilości tych towarów (papierosów, alkoholu) należy podchodzić z ostrożnością, bowiem oskarżony miał interes w ich umniejszaniu.

Natomiast faktem jest, że wielkość obrotu za poprzedni rok ((...)) czy stan inwentury na koniec ubiegłego roku ((...) r.) oraz faktury zakupowe nie obrazowały bezpośrednio wielkości poniesionej przez pokrzywdzoną straty, pozwalały jednak wnioskować, że taką wartość towaru pokrzywdzona nabyła i towar o takiej wartości mógł znajdować się w sklepie w czasie włamania (zakupiony od (...) roku, jak i zakupiony do (...) roku a nie sprzedany do czasu włamania). Oczywistym przy tym było, że wyliczona przez M. S. strata na kwotę (...) zł - jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy - była niższa od faktur zakupowych, stąd brak było podstaw do kwestionowana zeznań pokrzywdzonej w kontestowanym przez skarżącego zakresie z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego. Dodatkowo, wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej przydaje fakt, że ta starała się drobiazgowo wyliczyć straty, czego efektem było wręcz zmniejszenie pierwotnie szacowanej wartości utraconego mienia z(...) zł (k. 317) na (...) zł (wraz z gotówką – k. 110v). To zaś świadczy, o tym, iż M. S. nie obciążyła oskarżonego ponad miarę, wbrew twierdzeniem apelującego.

Ponieważ skarżący zarzut obrazy art. 7 k.p.k. łączył w uzasadnieniu apelacji z zarzutem obrazy art. 5 § 2 k.p.k., tytułem wyjaśnienia podkreślić należy, że zarzuty te są rozłączne - nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strony zgłaszają wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.) ( vide: postanowienie SN publ. OSNwSK 2004/1/238). Zatem, skoro sytuacji opisanych wyżej w rozpoznawanej sprawie nie stwierdzono, a apelujący obrońca kwestionował w istocie dokonaną przez Sąd orzekający ocenę dowodów, to zarzut obrazy zasady in dubio pro reo jawił się jako gołosłowny. Właściwe rozumienie zasady rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego prowadzi więc do wniosku, iż fakt istnienia w sprawie sprzecznych ze sobą dowodów, w szczególności osobowych, sam w sobie nie daje podstaw do odwoływania się do powyższej zasady, o czym nie pamiętał autor skargi.

Wszystkie te okoliczności powodowały, iż Sąd Apelacyjny podzielił dokonaną przez Sąd orzekający ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów, a tym samym uznanie wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznał się on do popełnienia czynów przypisanych mu w zaskarżonym w wyroku za niewiarygodne i obliczone jedynie na umniejszenie zakresu grożącej mu odpowiedzialności karnej. Ocena ta zasadniczo nie przekraczała ram swobodnej oceny dowodów, uwzględniała bowiem zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Nadto została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia przedmiotu procesu (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, a więc badania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.).

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, iż Sąd I instancji co do zasady nie dopuścił się również zarzucanego przez obronę błędu w ustaleniach faktycznych, przyjmując iż D. Z. (1) dopuścił się przestępstw przypisanych mu w punktach 1) i 4) zaskarżonego wyroku, a przynajmniej nie popełnił takich błędów, które skutkowałby jego uniewinnieniem tudzież uchyleniem zaskarżonego wyroku, jak tego domagał się apelujący. Przypomnieć tu trzeba, iż o dopuszczeniu się uchybienia określonego w art. 438 pkt 3 k.p.k. można zasadnie mówić jedynie wówczas, gdy trafność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowościom logicznego rozumowania. Sama zaś tylko możliwość, przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu błędu w ustaleniach faktycznych. Wskazać należy, że obrońca na poparcie swojego stanowiska zbiorczo przytoczył argumenty dotyczące naruszenia przepisów prawa procesowego oraz dokonania błędnych ustaleń faktycznych. Zbędne jest więc powielanie przez Sąd Apelacyjny poprzednich rozważań, gdyż pozostają one aktualne w zakresie tego ostatniego uchybienia. W tych warunkach nie ma podstaw do odmiennych ustaleń co do zachowania się oskarżonego, niż to uczynił Sąd I instancji.

Reasumując Sąd Apelacyjny stwierdza, iż Sąd I instancji nie popełnił błędów na etapie gromadzenia i przeprowadzenia dowodów, jak również w zakresie ich oceny i wysnutych z nich wniosków, a co za tym idzie - prawidłowo uznał, że D. Z. (1) dopuścił się przypisanych mu czynów.

Zarzut nr 1) – rażącej niewspółmierności kary.

Zarzut ten o tyle był celowy, że doprowadził do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego, bynajmniej jednak nie przez wzgląd na podniesione przez niego okoliczności.

Na wstępie podnieść należy, iż rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. C., Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, P.. 1975, nr 3, s. 64; wyrok SN z 13.02.2003, WK 1/03, OSNKW 2003/323). Na gruncie cytowanego przepisu nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa –„rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (por. wyrok SA w Łodzi z 12.07.2000r., II AKa 116/00, podobnie – wyrok SA w Krakowie z 19.12.2000r., II AKa 218/00, wyrok S.A. we Wrocławiu z 30.05.2003r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113).

Za czyn kwalifikowany z art. 279 § 1 k.k. Sąd I instancji dysponował sankcją zasadniczą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Wymierzył oskarżonemu karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Z kolei za czyn z art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przypisany oskarżonemu w punkcie 3) wyroku Sąd wymierzył karę roku pozbawienia wolności, mogąc ją orzec w granicach od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Natomiast za czyn z art. 63 ust. 3 i art. 53 ust. 2 i art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., przypisany w punkcie 4) wyroku wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności - mogąc ją orzec w granicach od 3 do 15 lat pozbawienia wolności - oraz grzywnę w liczbie 100 stawek dziennych w kwocie po (...) zł każda, mogą orzec tę ostatnią w graniach do 10 do (...) stawek dziennych. Dodatkowo Sąd Okręgowy orzekł przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa i służących do jego popełnienia w związku ze skazaniami za czyny przypisane w punktach 3) i 4) wyroku. Nadto za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., przypisany w punkcie 6) wyroku wymierzył oskarżonemu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, mogąc ją orzec w graniach od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Finalnie kary te Sąd Okręgowy sprowadził do kary łącznej 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej na zasadzie asperacji.

Dyrektywy sądowego wymiaru kary zawiera art. 53 § 1 i 2 k.k., który stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie winnej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Przepisy ten, po myśli art. 56 k.k. stosuje się odpowiednio do orzekania innych środków przewidzianych w tym kodeksie, z wyjątkiem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W świetle powyższego karą współmierną i sprawiedliwą jest tylko kara wymierzona z uwzględnieniem wszystkich dyrektyw wymiaru kary i wszystkich okoliczności obciążających i łagodzących (por. Sienkiewicz (w:) Górniok i in., t. 1, s. 83-88; Buchała (w:) Buchała, Zoll, s. 412; Kaczmarek, Ogólne..., s. 19-40). Nie każda z tych dyrektyw ogólnych musi być jednak uwzględniona w każdym przypadku w jednakowym stopniu (G., Okoliczności..., s. 151-159).

Wskazane powyżej kryteria w należytym stopniu uwzględniałyby orzeczone wobec oskarżonego kary – tak jednostkowe, jak i kara łączna, gdyby nie fakt, że jako okoliczność obciążającą Sąd Okręgowy poczytał oskarżonemu uprzednią pięciokrotną karalność „i to za przestępstwa podobne tj. przeciwko mieniu oraz dwukrotnie za przestępstwa penalizowane przez przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii”. Wprawdzie skarżący zarzut rażącej niewspółmierności kary oparł na niedocenieniu występujących w sprawie okoliczności łagodzących, jednakże fakt zatarcia dotychczasowych skazań oskarżonego został uwzględniony przez Sąd odwoławczy z urzędu, rozpoznanie bowiem sprawy w granicach podniesionych zarzutów, a w konsekwencji utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku również w części orzeczenia o karze byłoby oczywiście niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 k.p.k. Zatem mając na uwadze ustalone w sprawie okoliczności łagodzące, w tym niekaralność oskarżonego w chwili orzekania, Sąd Apelacyjny obniżył wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności:

- za czyn przypisany w punkcie 1) – do roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn przypisany w punkcie 3) – do 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn przypisany w punkcie 4) – do 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn przypisany w punkcie 6) – do roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Ich dalsze łagodzenie, li tylko przez wzgląd na to, że oskarżony nie utrudniał postępowania, a nawet współpracował z wymiarem sprawiedliwości, przyznając się do części czynów tudzież ujawniając fakt ich popełnienia oraz wyraził skruchę, nie było w ocenie instancji odwoławczej uzasadnione. Przed wszystkim okoliczności te znajdowały się w polu widzenia Sądu Okręgowego, który nie tylko prawidłowo je ustalił, ale i nadał im właściwą rangę. I tak faktu złożenia wyjaśnień nie sposób traktować ekstraordynaryjnie, oskarżony bowiem nie był szczery: początkowo negował włamanie do sklepu (...) w K., a następnie kwestionował wartość skradzionego mienia – zgodnie oczywiście z przysługującym mu prawem. Przyznał się do uprawy 21 sadzonek konopi innych niż włókniste, de facto jednak uprawa została ujawniona przez organy ściągania w czasie przeszukania jego pokoju. Do czynu przypisanego w punkcie 4) oskarżony także przyznał się tylko częściowo, aczkolwiek bezspornie ujawnił, że sam wytworzył środek odurzający z uprzedniej uprawy ziela konopi innych niż włókniste. Podobnie, w przypadku czynu przypisanego w punkcie 6), oskarżony jeszcze przed postawieniem zarzutu ujawnił, że usiłował włamać się do biurowca firmy (...), przy czym treść jego wyjaśnień dowodzi, że kierował się zwykłą kalkulacją procesową – „ Ja wiem, że policja i tak mnie ustali, że to ja tam byłem.” (k. 44v). Oskarżony miał bowiem świadomość, że pozostawił na miejscu zdarzenia charakterystyczną futrzaną czapkę, którą miał na sobie na zdjęciach znajdujących się w jego telefonie komórkowym, który zabezpieczono w dniu jego zatrzymania (k. 95, 104, 107-109). Owszem, oskarżony wyraził skruchę w toku postępowania – przeprosił pokrzywdzonych i zadeklarował naprawę szkód wyrządzonych przestępstwami, czego jednak do czasu wyrokowania w II instancji także nie uczynił w żadnej części, mimo pozostawania na wolności od chwili uchylenia aresztowania w dniu 17 kwietnia 2020 roku, co podważa szczerość intencji oskarżonego, pozostawiając je na poziomie deklaratywnym. Mimo orzeczonego zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi nic nie stało na przeszkodzie by oskarżony za pośrednictwem Sądu I instancji podjął starania o naprawienie szkody w niekwestionowanym przezeń zakresie.

Jak podkreśla się w doktrynie szczególnie duże znaczenie dla wymiaru kary ma rzeczywista (a nie tylko pozorowana z uwagi na "opłacalność") czynna skrucha oskarżonego. Zresztą pozytywna diagnoza i prognoza wychowania przestępcy trudna jest do pomyślenia bez dokonanej przez niego ujemnej samooceny swego czynu. Werbalne, obliczone na doraźny użytek procesowy przyznanie się do winy, jak też przyznanie determinowane pragnieniem zemsty czy żądzy sławy albo oportunizmem nie może stanowić okoliczności łagodzącej. Taką może być jedynie skrucha wynikająca z pobudek moralnych (J. Gurgul, glosa do wyroku SA z dnia 25 kwietnia 2001 r., II AKa 674/01, Prok. i Pr. 2003, nr 1, poz. 119). Zatem nie negując faktu skruchy oskarżonego jako okoliczności łagodzącej, jej waga nie mogła wpływać na dalsze łagodzenie kary – tym bardziej, że finalnie orzeczone kary jednostkowe oscylowały w dolnych granicach ustawowego zagrożenia – od dolnej granicy odbiegały od 1 miesiąca do 4 miesięcy w zależności od stopnia społecznej szkodliwości i winy oskarżonego w każdym z poddanych osądowi przypadków, których wykładnikiem były ustalone w postępowaniu okoliczności ważące na ich jednostkowym wymiarze.

Sąd Apelacyjny nie znalazł natomiast podstaw do kwestionowania wysokości orzeczonej grzywny czy zasadności orzeczonego przepadku za tzw. przestępstwa narkotykowe – nie były one zresztą kwestionowane, a i brak było podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd odwoławczy, orzekając nową karę łączną, zgodnie z treścią art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym z chwili czynów (art. 4 § 1 k.k.) w wysokości 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, mógł ją orzec w graniach od 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności do 6 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzył ją - analogicznie jak Sąd Okręgowy - na zasadzie asperacji, kierując się tymi samymi przesłankami co sąd meriti, a więc zachodzącymi pomiędzy czynami związkami czasowo-przedmiotowymi oraz ich liczbą jako istotnym czynnikiem prognostycznym. Na korzyść oskarżonego przemawiała zbieżność czasowa (do 27 stycznia 2020 roku) popełnionych czynów oraz także – aczkolwiek w mniejszym stopniu – częściowe ich podobieństwo (dwa przeciwko mieniu, ale na szkodę różnych pokrzywdzonych i dwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii). Natomiast zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego przemawiała ich łączna liczba i przebieg jego dotychczasowej linii życiowej, ukazujące go jako osobę zdemoralizowaną, która dla wdrożenia jej do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego winna być poddana stanowczym odziaływaniom resocjalizacyjnym w warunkach izolacji penitencjarnej. To zaś determinowało zasadność wymierzenia D. Z. (1) średnioterminowej kary pozbawienia wolności powyżej jej minimalnego progu, aczkolwiek nadal w dolnych granicach. Osądu tego nie zmienia dokonane przez Sąd odwoławczy ustalenie, że w chwili popełnionych czynów był on osobą niekaraną - oskarżony wszak ma łatwość w podejmowaniu decyzji o naruszeniu obowiązującego porządku prawnego, mimo posiadanego doświadczenia życiowego i dojrzałego wieku. Stad nie było podstaw do dalszego jej łagodzenia.

Skarżący niezasadnie przy tym utożsamia przesłanki wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej. Jakkolwiek art. 85a k.k., który stanowi, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, nadaje dyrektywom prewencji indywidualnej oraz generalnej charakter priorytetowy przy kształtowaniu na podstawie obecnie obowiązujących przepisów kary łącznej, to nie zawiera enumeratywnego katalogu przesłanek decydujących o wymiarze kary łącznej, a użycie zwrotu "przede wszystkim" pozwala stosować dotychczasowy dorobek doktryny i judykatury. Zatem przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które zostały wymierzone kary podlegające łączeniu. Chodzi tutaj o bliskość kwalifikacyjną i czasową czynów oraz tożsamość osoby (osób) pokrzywdzonych. Im większa występuje zbieżność pomiędzy ww. czynnikami w rozważanych przestępstwach, tym bardziej kara łączna winna grawitować w kierunku pełnej absorpcji. Nadto, kara łączna stanowić ma syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny. Suma tych okoliczności decyduje o zastosowaniu przy wymiarze kary łącznej zasady absorpcji, asperacji bądź kumulacji. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 3 listopada 2016 r., II AKa 148/16, LEX nr 2205972; Wróbel W. (red.), Zoll A. (red.), Kardas P w: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć II. Komentarz do art. 53-116, WK, 2016,stan prawny: 2016.08.01, wydanie: V).

Reasumując - tak ukształtowane względem oskarżonego kary na pewno nie rażą surowością – są wyważone i czynią zadość postulatowi kary sprawiedliwej, w należytym stopniu uwzględniając stopień winy i społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, a przy tym zapewniają realizację celów kary – zarówno indywidualno, jak i ogólnoprewencyjnych.

Wniosek

Wnioski zasadnicze o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary współmiernej do zarzuconych mu czynów, z orzeczeniem kary łagodniejszej;

- zmianę zaskarżonego wyroku w odniesieniu do czynu zarzuconego w punkcie III poprzez uniewinnienie oskarżonego od jego popełnienia;

ewentualny o:

- uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski co do winy nie zasługiwały na uwzględnienie z uwagi na niezasadność zarzutów apelacji.

Wnioski co do kary o tyle były skuteczne, że finalnie skutkowały złagodzeniem kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności - tyle, że z powodu okoliczności uwzględnionych z urzędu.

Wniosek ewentualny o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie mógł zostać uwzględniony ponieważ nie zaszły ku temu przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k., co także wynika z uprzednio poczynionych wywodów.

1.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Uwzględnienie w wyroku art. 4 § 1 k.k. – poprzez zastosowanie art. 440 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Za podstawę wszystkich rozstrzygnięć w wyroku Sąd odwoławczy przyjął brzmienie ustawy obowiązujące w chwili czynów jako względniejsze dla oskarżonego w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. – przede wszystkim z uwagi na podwyższenie dolnej granicy wymiaru kary łącznej, na mocy noweli do Kodeksu karnego, która z dniem 24 czerwca 2020 roku zmieniła m. in. brzmienie art. 86 § 1 k.k.

1.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 - orzeczenia o winie, kwalifikacji prawnej, środku kompensacyjnym, przepadku i ustalenia faktyczne co do punktów 1), 2), 4), 5) sentencji zaskarżonego wyroku;

0.2 - orzeczenie o zaliczeniu tymczasowego aresztowania na poczet kary łącznej w punkcie 9) zaskarżonego wyroku;

0.3 - orzeczenie o kosztach sądowych w punkcie 10). wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie w jakim Sąd Apelacyjny nie zmienił wyroku Sądu Okręgowego kontrola odwoławcza doprowadziła do wniosku o prawidłowości tych rozstrzygnięć z powodów, o których była mowa powyżej oraz nieujawienia się okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu - niezależnie od treści zarzutów i granic zaskarżenia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok co do oskarżonego w ten sposób, że:

1.  przyjął za podstawę wszystkich rozstrzygnięć w wyroku brzmienie ustawy obowiązujące w chwili czynów i uzupełnił podstawę skazań i wymiaru kar jednostkowych, jak również środków kompensacyjnych i przepadku - o art. 4 § 1 k.k.,

2.  obniżył wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych:

a.  za czyn przypisany w punkcie 1) – do roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

b.  za czyn przypisany w punkcie 3) – do 10 miesięcy pozbawienia wolności,

c.  za czyn przypisany w punkcie 4) – do 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

d.  za czyn przypisany w punkcie 6) – do roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności;

3.  uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności w punkcie 8) wyroku i na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie 2. lit. a-d i wymierzył oskarżonemu nową karę łączną 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmian wynikają z uwzględnienia okoliczności, o których była mowa szczegółowo powyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. 1983 Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję, z uwagi na nałożone na oskarżonego środki kompensacyjne oraz wymierzenie średnioterminowej kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

I. P. P. G. M. K.