Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2021 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko Z. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 26 lipca 2021 roku, sygn. akt I C 224/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej Z. M. na rzecz powoda A lior Bank S.A. z siedzibą w W. 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku stronie pozwanej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 480/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W. przeciwko Z. M. o zapłatę, zasądził
od pozwanej na rzecz powoda 881,32 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi
od 18 lutego 2021 roku do dnia zapłaty (pkt 1) oraz 387 zł tytułem zwrotu kosztów procesu
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku
do dnia zapłaty (pkt 2).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

20 kwietnia 2016 roku pozwana Z. M., zawarła z powodem Bank (...) S.A. z siedzibą w G., obecnie (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę
o przyznanie limitu kredytowego Nr (...) – umowa o wydanie i korzystanie z karty kredytowej Banku (...) S.A. (...). W ramach umowy Bank przyznał pozwanej kredyt odnawialny na cele konsumpcyjne – Limit kredytowy. Na podstawie umowy Bank przyznał pozwanej limit kredytowy w wysokości 1000 zł, przy czym przyznany całkowity limit wypłaty gotówki wynosił 700 zł, a limit dzienny wypłaty gotówki 400 zł. W § 1 pkt 2 umowy wskazano, iż umowa zostaje zawarta na okres 12 miesięcy. Po tym terminie umowa miała ulegać przedłużeniu – każdorazowo o kolejne 12 miesięcy, chyba że Bank lub Posiadacz karty złożą oświadczenie o nieprzedłużaniu umowy, bądź wypowiedzą umowę. Natomiast
w § 6 ustalono, iż umowa może zostać wypowiedziana w formie pisemnej w każdym czasie przez którąkolwiek ze stron, przy czym Bank ma prawo wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez Posiadacza karty zobowiązań dotyczących warunków udzielenia limitu kredytu oraz negatywnej zdolności kredytowej Posiadacza. Okres wypowiedzenia wynosił jeden miesiąc w przypadku, gdy umowę wypowiadał Posiadacz karty, a 62 dni w przypadku, gdy umowę wypowiadał Bank. Po podpisaniu umowy pozwana Z. M. korzystała z przyznanego limitu kredytowego oraz karty kredytowej.

Pismem z 29 czerwca 2020 roku pozwana została wezwana do zapłaty występującej zaległości z tytułu umowy o kartę kredytową i przyznanie limitu kredytowego w Rachunku karty Nr (...), która na dzień wystawienia pisma wynosiła 36,29 zł.

Pismem z 4 sierpnia 2020 roku powód, z uwagi na niedotrzymanie warunków umowy o kartę kredytową i przyznanie limitu kredytowego w Rachunku karty Nr (...)
oraz nieuregulowanie zadłużenia, działając na podstawie art. 75c Ustawy Prawo bankowe wezwał pozwaną Z. M., do dokonania w terminie 14 dni roboczych, licząc
od dnia otrzymania wezwania, spłaty zadłużenia przeterminowanego, które na dzień wystawienia pisma wynosiło 81,25 zł. Jednocześnie, w piśmie tym Bank poinformował pozwaną, o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zadłużania. Poinformowano jednocześnie pozwaną, iż brak spłaty w zakreślonym terminie oraz nie wystąpienie z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia, spowoduje złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez (...) Bank S.A.

Pismem z 14 września 2020 roku, z powodu niedotrzymania warunków Umowy
i nieuregulowania zaległości, pomimo wezwania do zapłaty, Bank przesłał do pozwanej Z. M. oświadczenie, w którym wypowiedział umowę o kartę kredytową
i przyznanie limitu kredytowego w Rachunku karty Nr (...) z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia, liczonego od daty doręczenia niniejszego pisma.

Na dzień wystawienia pisma, zobowiązanie wynikające z umowy wynosiło 916,06 zł. Pismo zostało odebrane przez pozwaną 16 września 2020 roku.

Pismem z 20 listopada 2020 roku, powód w związku z wypowiedzeniem umowy wezwał pozwaną Z. M. do zapłaty w terminie 7 dni wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy o kartę kredytową i przyznanie limitu kredytowego w Rachunku karty Nr (...), które na 19 listopada 2020 roku wynosiło 957,92 zł.

18 lutego 2021 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym wskazał, iż zadłużenie Z. M. z tytułu umowy karty kredytowej i limitu kredytowego rachunku karty Nr (...) z 20 kwietnia 2016 roku, stanowi 881,32 zł i składają się na nią: niespłacony kapitał 840,50 zł, odsetki umowne
27,30 zł, odsetki umowne za opóźnienie 13,52 zł. Powód wskazał również, że bankowi należne są również dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa
w art. 481 § 2 k.c., naliczane od kwoty zadłużenia przeterminowanego tj. kwoty z tytułu niespłaconego zadłużenia 881,32 zł. Do chwili obecnej pozwana Z. M.
nie spłaciła należności objętej pozwem.

Stan faktyczny oparto o następujący materiał dowodowy: osobowy w postaci zeznań pozwanej, które nie zostały zakwestionowane w toku postępowania przez strony
oraz złożonych do akt sprawy dokumentów. Wszelkie dokumenty zostały według sądu sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, w ramach przyznanych im kompetencji,
a wiarygodności i autentyczności oraz mocy dowodowej tychże dokumentów strony skutecznie nie podważyły. W tej sytuacji, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c., sąd oddalił wniosek pozwanej o zobowiązanie powoda do przedstawienia umowy kredytu w oryginale oraz złożonego przez nią wzoru podpisu zawarty w sprzeciwie od nakazu zapłaty
z 14 czerwca 2021 roku, stwierdzając, iż przeprowadzenie tego dowodu spowoduje jedynie nieuzasadnione przedłużenie postępowania i zwiększenie jego kosztów. Sąd uznał również
za wystarczające do rozstrzygnięcia oparcie się na zebranym w sprawie materiale dowodowym, gdyż okoliczności, na które ten dowód zgłoszono zostały już dostatecznie wyjaśnione za pomocą zgromadzonych w sprawie środków dowodowych.

Sąd na wstępie wskazał, że w przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (poprzednio Bank (...) S.A. z siedzibą w G.) i pozwaną Z. M. łączyła umowa Nr (...) o przyznanie limitu kredytowego
i wydanie karty kredytowej Banku (...) S.A. (...), gdyż okoliczność ta została potwierdzona przez załączoną do pozwu kopię umowy Nr (...). Bezsporne w sprawie jest również dla sądu to, iż pozwana do chwili obecnej nie uregulowała należności objętej sprawą.

Sąd następnie zwrócił uwagę na art. 69 ust. 1 i art. 75 ust. 1 ustawy prawo bankowe
i stwierdził, że przedstawione przez stronę powodową dokumenty i wyliczenia, a przede wszystkim umowa kredytowa i wyciąg z ksiąg bankowych, w tym historia rachunku klienta, w sposób jednoznaczny wskazują, że zgłoszone żądanie zostało uzasadnione zarówno
co do zasady, jak i co do wysokości, natomiast pozwana nie przedstawiła ewentualnych okoliczności tamujących bądź niweczących roszczenie strony powodowej, do czego
była procesowo zobowiązana na podstawie przepisu art. 6 k.c.

Podniesiono przy tym, że pozwana na rozprawie 26 lipca 2021 roku, w pierwszej kolejności podniosła zarzut przedawnienia oraz wniosła o zobowiązanie powoda
do przedstawienia oryginału umowy kredytu oraz wzoru podpisu pozwanej.

Z uwagi na podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia powoda, konieczne stało się dal sądu ustalenie, czy przysługujące powodowi przeciwko pozwanej roszczenie przedawniło się, a zatem czy pozwana może skutecznie uchylić się od jego zaspokojenia.

Kolejno sąd odniósł się do przepisów art. 117 k.c. i art. 118 k.c., stwierdzając,
że w przedmiotowej sprawie, oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy datowane
jest na 14 września 2020 roku. Kierowana do pozwanej przesyłka została przez nią odebrana 16 września 2020 roku i od tej daty należało zdaniem sądu liczyć okres wypowiedzenia umowy, który upłynął 17 listopada 2020 roku. Tak więc trzyletni okres przedawnienia upłynąłby dopiero 31 grudnia 2023 roku.

Sad zwrócił tęż uwagę na treść art. 95 ust. 1 i 1a prawa bankowego, art. 245 k.p.c.,
art. 234 k.p.c. oraz stwierdził, że w chwili wniesienia powództwa do sądu roszczenie powoda nie było przedawnione i przysługiwało mu w wysokości przez niego żądanej, co wykazane zostało załączonymi dokumentami, sąd uwzględnił powództwo w całości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., w myśl, którego pozwana, jako strona przegrywająca sprawę na żądanie powoda, obowiązana jest do zwrotu kosztów procesu w wysokości łącznej 387 zł, zasądzając ją, w oparciu o treść art. 98 § 1 ¹ k.p.c.,
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku
do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, która zaskarżyła orzeczenie
w całości. W treści złożonego przez siebie środka zaskarżenia skarżąca podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, wniosła o przedstawienie przez powoda dowodów wpłat na rzecz wierzyciela z przedmiotowej pożyczki, które odzwierciedlą kwotę roszczenia, wskazując,
że w przedmiotowej umowie pożyczki nie zostały jej przedstawione warunki umowy co nie jest zgodne z ustawą o kredycie konsumenckim, ponadto jej zdaniem koszty umowy pożyczki przewyższały ustawowe maksymalne koszty pozaodsetkowe i zgodnie z art. 58 o kredycie konsumenckim zostały błędnie naliczone koszty pożyczki.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie w całości apelacji pozwanej
jako całkowicie bezzasadnej i zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa procesowego
czy też materialnego. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Dokonując oceny prawidłowości wyroku pod względem poprawności zastosowania przepisów art. 118 k. c. i art. 117 k.c. - odnoszących się do kwestii przedawnienia roszczenia – Sąd Okręgowy nie podziela oceny skarżącej, iż zaskarżony wyrok jest wadliwy,
gdyż roszczenie powoda uległo przedawnieniu.

Przede wszystkim należy zauważyć, że bieg przedawnienia roszczeń wynikających
z umów o pożyczkę czy kredyt zaczyna biec, bądź od chwili wypowiedzenia umowy,
bądź też od chwili upływu terminu na jaki umowa była zawarta, czyli od daty zapadalności kredytu i trwa trzy lata, co wynika wprost z art. 118 k.c.

W okolicznościach sprawy bieg przedawnienia należy liczyć od daty skutecznego wypowiedzenia umowy tj. od 17 listopada 2020 roku, kiedy to upłynął termin 30 dni
od odebrania przez pozwaną (16 września 2020 roku) pisma powoda dotyczącego wypowiedzenia umowy z 14 września 2020 roku. Ponadto bieg przedawnienia został przerwany i zaczął biec na nowo (art. 123 § 1 k.c. w zw. z art. 124 § 1 k.c.) w momencie wniesienia przez pozwanego pozwu do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie
co maiło miejsce 18 lutego 2021 roku. Także, w sprawie roszczenie dochodzone
przez powoda względem pozwanej nie jest przedawnione, gdyż nie upłynął jeszcze okres trzech lat warunkujący przedawnienie roszczenia.

Nie jest również w sprawie skuteczny zarzut poczynienia błędnych ustaleń,
co do przedstawienia przez powoda dowodów wpłat na rzecz wierzyciela z przedmiotowej pożyczki, które odzwierciedlą kwotę roszczenia, wskazując, że nie zostały jej przedstawione warunki umowy.

Wbrew poglądowi skarżącej wyżej wskazane kwestie nie budziły w sprawie wątpliwości, bowiem do pozwu załączono umowę Nr (...), z której wynika, że (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (poprzednio Bank (...) S.A. z siedzibą w G.)
i pozwaną Z. M. łączyła umowa o przyznanie limitu kredytowego
i wydanie karty kredytowej.

Powód udowodnił zatem zasadność i wysokość żądania za pomocą środków dowodowych przewidzianych przez procedurę cywilną. W sprawie sąd był uprawnionym
do uznania przedstawionych przez powoda dowodów za dokumenty prywatne (art. 245 k.p.c.) i w takich kategoriach ocenił ich przydatność i wiarygodność w sprawie
– zgodnie z art. 253 k.p.c.

Ponadto analiza dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony wskazywała, że pozwana w trakcie dokonywania spornej czynności prawnej miała świadomość tego,
że zawiera umowę i wiedziała jakie są konsekwencje takiego jej działania, co spełnia dyspozycję art. 720 k.c.

Trudno zaakceptować pogląd skarżącej, że to na powodzie ciąży obowiązek wykazania, ze zapoznała się z warunkami umowy, skoro umowę podpisała, a sama treść umowy była przejrzysta, nie zawierała żadnych ukrytych kosztów.

Na uwagę zasługuje fakt, że pozwana poza prostym zanegowaniem dowodów
nie przedstawiła żadnych racjonalnych argumentów aby swoje zarzuty w jakikolwiek sposób uwiarygodnić.

Skarżąca zarzuciła ponadto, że jej zdaniem koszty umowy pożyczki przewyższały ustawowe maksymalne koszty pozaodsetkowe. Jednak w okolicznościach sprawy powód domagał się od pozwanej zapłaty kwoty łącznej 881,32 zł, na którą składały się niespłacony kapitał 840,50 zł, odsetki umowne 27,30 zł, odsetki umowne za opóźnienie 13,52 zł.

Wobec powyższego, w sprawie, w roszczeniu powoda nie występowały żadne pozaodsetykowe koszty, co sprawiło, że zarzut pozwanej w tym przedmiocie nie może odnieść również zamierzonego skutku.

Niezasadne jest także twierdzenie pozwanej, że naruszono art. 58 o kredycie konsumenckim, gdyż zostały błędnie naliczone koszty pożyczki.

Przede wszystkim należy wskazać, że zgodnie z tym przepisem w przypadku odstąpienia od umowy o kredyt konsumencki zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa stosuje się przepisy niniejszego rozdziału, co powoduje, że nie dotyczy
on kwestii naliczenia kosztów pożyczki.

Ponadto skarżąca, nie wyjaśniła, z czego wywodzi, że koszty pożyczki zostały błędnie naliczone, co powoduje, że jej twierdzenia w tym temacie są gołosłowne, a więc nieudowodnione.

W świetle powyższego zasadne jest przyjęcie, że nie doszło do naruszenia przepisów wskazanych w apelacji, a prawidłowe zastosowanie prawa materialnego skutkowało wydaniem przez Sąd Rejonowy prawidłowego rozstrzygnięcia.

Z przytoczonych względów apelacja pozwanej podlegała oddaleniu w całości na mocy
art. 385 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego, należnych od pozwanej na rzecz powoda Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwana przegrała w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanej na rzecz powoda 135 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustalając wysokość tych kosztów
w oparciu o § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).