Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Ca 537/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2021 roku.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2021 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 25 sierpnia 2021 roku, sygn. akt I C 23/21

I. zmienia zaskarżony wyrok w całości na następujący :

„1. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. (...),34 ( jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt dziewięć 34/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 731,40 ( siedemset trzydzieści jeden 40/100 ) złotych od 11 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 857,94 ( osiemset pięćdziesiąt siedem 94/100 ) złotych od dnia 13 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałej części;

3. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. 327 ( trzysta dwadzieścia siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty;

4. nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) SA w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu 1 338 ( jeden tysiąc trzysta trzydzieści osiem ) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

5. nakazuje pobrać od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu 820,10 ( osiemset dwadzieścia 10/100 ) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków.”

II. oddala apelację w pozostałej części;

III. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. 219 ( dwieście dziewiętnaście ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie poczynając od dnia następnego po upływie tygodnia od dnia doręczenia pozwanemu odpisu wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 537/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 25 sierpnia 2021 roku wydanym w sprawie I C 23/21 z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. zasądzono od pozwanego na rzecz powódki 1.931,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 914,36 zł od dnia 11 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty i od kwoty 1.017,22 zł do dnia zapłaty 13 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty (pkt 1.) oraz oddalono powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2.). Nadto zasądzono od pozwanej na rzecz powódki 608.50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3.), nakazano pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu kwotę 1.618,58 zł tytułem zwrotu wydatków w sprawie (pkt 4.) oraz nakazano pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu 539,52 zł tytułem zwrotu wydatków w sprawie (pkt 5.).

Sąd Rejonowy ustalił, że w niniejszej sprawie sporna pomiędzy stronami była wyłącznie kwestia wysokości odszkodowania związanego z likwidacją szkody. Pozwana zakwestionowała koszty mycia i sprzątania pojazdu związane z przyjęciem i obsługą szkody, utylizacji materiałów, jazdy próbnej i wreszcie wysokość stawki za roboczogodzinę zastosowaną przez warsztat naprawczy. Sąd Rejonowy przyjął, że w ramach żądanego odszkodowania powód zasadnie dochodził zwrotu poniesionych kosztów mycia i sprzątania naprawionych samochodów, wskazując przy tym, iż jest to uzasadnione z punktu widzenia całościowego procesu likwidacji szkody, a zwłaszcza prawidłowego zdiagnozowania zakresu koniecznej naprawy, posiłkując się przy tym argumentacją powołanego w sprawie biegłego z zakresu techniki samochodowej, a zwłaszcza przy powołaniu się na wytyczne Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady (...). Co do zastosowanej stawki roboczogodziny, sąd pierwszej instancji, za wnioskami biegłego przyjął, iż stawka zastosowana przez powoda na poziomie 200 złotych netto istniała na lokalnym rynku warsztatów (...) w okresie zaistnienia przedmiotowych szkód w pojazdach i nie przekraczała stawki maksymalnej – 240 złotych. Taką zatem sąd meriti uznał za właściwą, mimo że biegły wskazywał na stawkę średnią na poziomie 182,50 złotych.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pełnomocnik strony pozwanej, zaskarżając wyrok w części, tj.

a) w zakresie punktu 1 wyroku - w części tj. w zakresie kwoty 1599,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

- od kwoty 811,49 zł od dnia 11 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 787.81 zł od dnia 13 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

b) w zakresie punktu 3 i 5 wyroku - w całości

Zaskarżonemu orzeczeniu pełnomocnik pozwanego zarzucił:

1.  Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

a)  art. 278 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę części wniosków opinii biegłego, który wskazał, iż w dacie powstania szkody oraz likwidacji w (...) różnych marek samochodów działających na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego stawki 1 rbg wynosiły średnio 182,50 zł netto i była to stawka adekwatna dla średniej stawki stosowanej w naprawach blacharsko - lakierniczych na terenie aglomeracji (...) w autoryzowanych warsztatach popularnych marek samochodów i wadliwe przyjęcie, że uzasadnionym jest zastosowanie stawki powoda w wys. 200 zł w sytuacji gdy Ogólne Warunki Ubezpieczenia odwołują się do „średnich stawek rynkowych",

b)  art. 278 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zasądzenie świadczenia odpowiadającego wysokości wystawionych faktur, przy jednoczesnym uznaniu przez Sąd zasadności takich pozycji jak mycie i sprzątanie pojazdu czy przyjęcie i obsługa w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, iż koszty mycia i obsługi administracyjnej strony nie są związane zarówno z technologią naprawy pojazdu, jak również obwiązek ich poniesienia nie wynika z Ogólnych Warunków Ubezpieczenia;

c)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną, nielogiczną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, z pominięciem zeznań świadków z których nie wynika, by poszkodowani zlecali dodatkowo płatne mycie pojazdu po naprawie czy dodatkowo płatną obsługę administracyjną, co w konsekwencji winno prowadzić do wniosku, że nie były one objęte porozumieniem warsztatu naprawczego oraz zlecających naprawę;

d)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną, nielogiczną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego poprzez pominięcie okoliczności, że pomiędzy datą szkody a datą naprawy upłynął znaczny okres czasu co oznacza, że potencjalne zabrudzenia pojazdu nie pozostawały w związku z samą szkodą;

e)  278 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę opinii biegłego i przyjęcie, że dla ustalenia rozmiarów szkody miały znacznie to, czy stawka powoda występowała na rynku stawek prac naprawczych (w ogóle), w sytuacji gdy łącząca pozwanego z poszkodowanym umowa dobrowolnego ubezpieczenia autocasco precyzowała, iż zastosowanie mieć będą stawki średnie, które biegły wyliczył na kwotę 182,50 zł netto.

2.  Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

a)  art. 353 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie świadczenia w oderwaniu od treści stosunku prawnego łączącego strony, tj. z pominięciem średnich stawek napraw występujących w autoryzowanych serwisach naprawczych i zastosowaniu stawki powoda, występującej na rynku napraw autoryzowanych i średnich tylko dla marki pojazdu uszkodzonego - co koliduje z zasadą swobody umów zawieranych pomiędzy podmiotami prawa cywilnego;

b)  art. 65 § 2 k.c. w zw. z § 15 ust. 4 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco Standard przez ich błędne zastosowanie i uznanie, że uzasadnione koszty naprawy wynikające z treści ogólnych warunków ubezpieczenia odnoszą się do tylko do stawek pojazdu R. i D. stosowanych przez powoda i występujących na rynku stawek serwisów autoryzowanych w sytuacji, gdy zgodnie z treścią ogólnych warunków ubezpieczenia „w razie udokumentowania fakturami VAT poniesionych kosztów naprawy wyższych niż przyjęte w sporządzonym przez W. (...) wycenie (...) W. (...) uzupełni kwotę odszkodowania do poziomu wynikającego z w/w faktur, nie więcej niż: (...) do poziomu kosztów robocizny ustalonych na podstawie stawki za 1 roboczogodzinę ustalonej w oparciu o średnie stawki stosowane przez autoryzowane stacje obsługi ( (...))" - a więc do średnich stawek wszystkich autoryzowanych stacji obsługi ( (...)), które zgodnie z opinią biegłego wynosiły 182,50 zł netto.

c) art. 361 § 1 k.c, w zw. z art. 362. k.c, art. 805 § 1 k.c. i art. 824 1 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i zasądzenie świadczenia przekraczającego wysokość rzeczywiście poniesionej szkody z wadliwym pominięciem, że:

i. zasądzenie świadczenia powinno opierać się na wystawionych przez powoda fakturach z uwzględnieniem opinii biegłego odnoszących się do średnich stawek roboczogodziny w wys. 182,50 zł netto;

ii. poszkodowany nie zlecał mycia pojazdu przed i po szkodzie (160 zł netto), albowiem okoliczność ta wynika ze zlecenia naprawy oraz zeznań świadka;

(...). koszty mycia pojazdu oraz obsługa administracyjna szkody nie mieszczą się w zakresie uzasadnionych kosztów naprawy;

iv. uzasadnione są koszty mycia pojazdu za kwotę 196,80 zł brutto, które
znacznie wykraczają poza stawki - a które, co jest okolicznością notoryjną - nie przekraczają kwoty 20-30 zł brutto.

v. nie jest uzasadnionym stosowanie stawek roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych do czynności mycia i sprzątania pojazdu czy obsługi administracyjnej szkody albowiem czynności te nie wykonują osoby realizujące prace blacharskie i lakiernicze, a wydelegowany pracownik za kwotę znacznie niższą;

vi. pominięcie okoliczności, że pomiędzy datą szkody (19.02.2020 i 6.05.2020 r.) a datą naprawy (31.03.2020 i 22.05.2020 r.) upłynął znaczny okres czasu co oznacza, że potencjalne zabrudzenia pojazdu nie pozostawały w związku z samą szkodą;

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wniósł także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 1 1 k.p.c.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na rzecz powódki kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja okazała się jedynie częściowo zasadna.

Na wstępie podnieść należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Wobec tego - zgodnie z art. 505 13 § 2 k.p.c. - skoro Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera jedynie wyjaśnienie jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże Sąd Odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 9 § 1 1 i 2 k.p.c. (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. III CZP 49/07, publ. OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55; tak również M. M. w: „Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo”, W. 2013, s. 305 – 306). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów apelacji uznanych przez Sąd Okręgowy za niezasadne, za takie właśnie należy uznać te odnoszące się do kwestii przyjęcia przez Sąd Rejonowy, jakoby mycie samochodów przed i po naprawie nie było zasadne z punktu widzenia likwidacji szkody i ergo – wysokości należnego powodowi odszkodowania. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie rozważania Sądu I instancji, który w sposób wyczerpujący nie tylko wskazał na niezbędność tych czynności w procesie likwidacji szkody, jaka jest przedmiotem niniejszej sprawy, ale również wziął pod uwagę stanowisko zawarte w rekomendacjach Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady (...) z dnia 12 marca 2018 r. Oczywistym jest, że tego typu rekomendacje w żaden sposób nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, tak jednak stanowiska podmiotów profesjonalnie zajmujących się procesami likwidacji szkód motoryzacyjnych (podobnie jak opinie biegłych sądowych) mają przełożenie na spostrzeżenia Sądu, co do zakresu prac i nakładów, jakie są niezbędne do likwidacji szkody w ujęciu cywilistycznym. Podmioty te dysponują bowiem wiedzą fachową niedostępną sądowi i w sytuacji, gdy brak jest powodów do kwestionowania rzetelności tego typu stanowiska, należy je uwzględniać przy dokonywaniu subsumpcji na etapie wyrokowania. W tym zakresie również słusznie zauważył Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu, iż to rolą sądu (nie zaś biegłego) jest zastosowanie odpowiednich norm prawa materialnego i uznanie, czy rzeczywiście zasadnym będzie zakwalifikowanie mycia samochodu jako niezbędnego elementu w procesie likwidacji tego typu szkody. Zamieszczona w tej materii opinia biegłego, wskazująca iż według biegłego K. G. pozycja „mycie i sprzątanie samochodu” ujęta w kosztorysie sporządzonym przez powoda była „zasadna” jest jedynie wyrazem opinii biegłego i podlega ocenie Sądu przez kryteria wynikające z art. 233 § 1 k.p.c. tak jak każdy inny dowód.

W tak ustalonym stanie faktycznym wątpliwości Sądu Okręgowego nie budzi okoliczność, iż w procesie naprawy mycie i sprzątanie pojazdu przed i po naprawie stanowi istotny element procesu likwidacji szkody i może być zakwalifikowane jako koszt wchodzący w skład należnego powodowi odszkodowania. Jednocześnie, Sąd Okręgowy nie dokonał zróżnicowania stawki roboczogodziny za mycie i sprzątanie samochodu od innych prac stricte blacharsko-lakierniczych. Skarżący pozwany nie zaoferował w tym względzie żadnego materiału dowodowego, pozwalającego Sądowi Odwoławczemu na weryfikację tejże stawki. Pozwany w apelacji ograniczył się jedynie do lakonicznego i niepopartego żadnym materiałem stwierdzenia, iż stawki te „nie przekraczają 20-30 zł brutto”. Tym samym, twierdzenie pozwanego nie mogło doprowadzić do modyfikacji zaskarżonego wyroku w odniesieniu do przyjętej stawki roboczogodziny za mycie i sprzątanie pojazdów, nie udźwignęło bowiem ciężaru dowodu w myśl art. 6 k.c.

Odnosząc się do zarzutów wywiedzionych w apelacji pozwanego, a odnoszących się do niezasadnego przyjęcia przez Sąd I instancji stawki powoda w wysokości 200 zł w sytuacji, gdy Ogólne Warunki Ubezpieczenia wiążące strony odwołują się do „średnich stawek rynkowych”, zarzuty te Sąd Okręgowy uznał za zasadne, co poskutkowało modyfikacją wyroku pierwszoinstancyjnego.

Zgodnie z § 15 ust. 4 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco Standard wiążących strony „ w razie udokumentowania fakturami VAT poniesionych kosztów naprawy wyższych niż przyjęte w sporządzonej przez W. (...) wycenie (…) W. (...) uzupełni kwotę odszkodowania do poziomu wynikającego z faktur, nie więcej niż: (…) do poziomu kosztów robocizny ustalonych na podstawie stawki za 1 roboczogodzinę ustalonej w oparciu o średnie stawki stosowane przez autoryzowane stacje obsługi ( (...))”. Nie ulega wątpliwości, że tak sformułowany zapis OWU może budzić trudności interpretacyjne – nie wskazuje bowiem na jakie konkretnie „średnie” powołują się postanowienia OWU. Istotnie w treści ogólnych warunków ubezpieczenia, będących kanwą podjętego ubezpieczenia, brak jest procedury uzyskiwania takiej „średniej” stawki. Niemniej jednak, w toku postępowania został przeprowadzony dowód z opinii biegłego sądowego. Biegły posłużył się znanymi mu stawkami rynkowymi za roboczogodzinę w latach poprzednich na rynku lokalnym i na tej podstawie ustalił stawki obowiązujące w dacie szkody. Biegły ustalił tym samym średnią stawkę za roboczogodzinę na poziomie 182,50 zł netto jako arytmetyczną i taką należy przyjąć jako odpowiadającą kryterium definicji „stawki ustalonej w oparciu o średnie ” z owu, respektując przy tym ogólną zasadę, że w razie wątpliwości należy dokonywać interpretacji na korzyść ubezpieczonego ale przy zachowaniu równości stron. Nie zmienia tego wniosku argument użycia w treści § 15 ust. 4 pkt 2 owu sformułowania liczby mnogiej w odniesieniu do „średnich stawek stosowanych przez autoryzowane stacje obsługi ( (...))”, odnoszący się jedynie do przyjęcia podstawy ustaleń . Zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest powodów aby przyjąć jako zasadną stawkę roboczogodziny na poziomie 200 zł nawet wówczas, jeśli jest ona niższa od najwyższych opisanych przez biegłego stawek. Trudno zgodzić się bowiem z założeniem, że w znaczeniu ujętym w owu, za stawkę właściwą można uznać każdą znajdującą się w przedziale pomiędzy najwyższą i najniższą, a do takiej konkluzji musi prowadzić argumentacja przedstawiona przez sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku. Z tych względów, Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska Sądu I instancji co do zasadności przyjęcia stawki na poziomie 200 zł. Zgodnie z dyrektywą dążenia do minimalizacji szkody, oraz celowościową wykładnią przywołanych OWU, zasadnym jest zredukowanie należnej stawki do tej, którą wyliczył biegły na kwotę 182,50 zł netto.

Tym samym, w punkcie I. 1. wyroku na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmieniono zaskarżony wyrok redukując zasądzoną kwotę do 1.589,34 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

od kwoty 731,40 zł (brakująca część należnego odszkodowania w odniesieniu do R.) od dnia 11 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty, oraz

od kwoty 857,94 zł (brakująca część należnego odszkodowania w odniesieniu do D.) od dnia 13 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty,

przy oddaleniu powództwa w pozostałej części, o czym orzeczono w punkcie I.2. wyroku.

Zmiana orzeczenia Sądu I instancji w zakresie roszczenia głównego skutkowała również koniecznością zmiany rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu. Ostateczne rozstrzygnięcie oznacza bowiem, iż zmieniły się proporcje, w jakich pozwany uległ w niniejszej sprawie, co determinuje – w myśl art. 100 k.p.c. – dokonanie stosunkowego rozdzielania kosztów procesu z przyjęciem, że powód wygrał sprawę w 62% i w takim zakresie pozwany będzie odpowiedzialny za powstałe koszty procesu. Skoro zatem łącznie wygenerowane przez obie strony kosztu procesu w I instancji wyniosły 2.034 zł, a koszty po stronie pozwanej uplasowały się na poziomie 934 zł, to stosując zasadę stosunkowego rozdzielania kosztów, koszty za powstanie których odpowiedzialna jest strona pozwana, wynoszą 1.261,00 zł (2.034 zł x 62%). W związku z tym, wysokość kosztów procesu określonych w punkcie 3. zaskarżonego wyroku obniżono z poziomu 608,50 zł do wysokości 327 zł (1.261 zł – 934 zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, o czym orzeczono w punkcie I. 3. wyroku

Przyjmując przegraną pozwanego w pierwszej instancji na poziomie 62%, obniżono również z poziomu 1.618,58 zł do poziomu 1.338,00 zł kwotę, jaką pozwany musi zwrócić Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w Sieradzu tytułem poniesionych w postępowaniu wydatków. Jednocześnie - kierując się tymi samymi względami – podwyższono z poziomu 539,52 zł do poziomu 820,10 zł kwotę, jaką z tego samego tytułu zwrócić musi powód. Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 83 ust. 1 i 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, orzeczono jak w punktach I.4 i I.5. wyroku.

Z uwagi na uznanie za niezasadne zarzuty, o których mowa we wcześniejszej części uzasadnienia, apelację w pozostałej części jako bezzasadną oddalono na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie II. wyroku.

Z uwagi na fakt, że apelacja strony pozwanej okazała się zasadna jedynie w części, tj. w 21% w odniesieniu do wartości przedmiotu zaskarżenia, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w punkcie III. wyroku rozstrzygnięto o kosztach postępowania apelacyjnego. Koszty procesu w postępowaniu apelacyjnym ukształtowały się łącznie na poziomie 1.100 zł (w tym: po stronie powoda – 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego; po stronie pozwanego - 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 200 zł tytułem opłaty od apelacji). Wobec powyższego, powód jest odpowiedzialny za powstałe koszty procesu w kwocie 231 zł (1.100 zł x 21%). Tym samym, pozwany winien zwrócić powodowi 219 zł (450 zł – 231 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie poczynając od dnia następnego po upływie tygodnia od doręczenia pozwanemu odpisu wyroku do dnia zapłaty – tj. w myśl art. 98 § 1 1 k.p.c.