Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 listopada 2021 r.

Pozwem z dnia 22 grudnia 2020 r. (data nadania w placówce pocztowej), powód L. Sp. z o.o. z siedzibą we W. złożył pozew o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zażądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanego B. M. S.A. z siedzibą w W. kwoty w wysokości 1 590,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 886,67 zł od dnia 17 marca 2018 r. do dnia zapłaty i od kwoty 703,33 zł od dnia 22 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dnia 13 kwietnia 2015 r. pozwany zawarł z R. K. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Zgodnie z przedmiotową umową kredytobiorcy została przyznana kwota 28 095,30 zł. Umowa została zawarta na okres 84 miesięcy, tj. od 13 kwietnia 2015 r. do 10 maja 2022 r. Tytułem prowizji pozwany pobrał kwotę 1 497,48 zł, która została sfinansowana w ten sposób, że pozwany pożyczył konsumentowi środki na jej zapłatę. Konsument dokonał całkowitej spłaty kredytu w dniu 2 marca 2018 r. tj. wcześniej niż przewidywał to harmonogram spłat. W związku z tym Bank był zobowiązany w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty do rozliczenia z konsumentami spornej kwoty. Termin ten upłynął 16 marca 2018 r., zatem roszczenie wymagalne jest od dnia 17 marca 2018 r.

Jak wskazała strona powodowa, między powodem a kredytobiorcą zawarta została umowa cesji wierzytelności pieniężnej, która przysługiwała kredytobiorcy od pozwanego w związku z w/w umową. W dalszej części wskazano, że powód do pozwanego banku wysłał zawiadomienie o dokonanym przelewie wierzytelność oraz oryginał oświadczenia konsumenta o zwolnieniu pozwanego z tajemnicy bankowej. Jednocześnie powód wezwał Bank do zapłaty spornej kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania. Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 15 grudnia 2020 r.

Powód wskazał również, że pozwany zawarł z G. J. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) w dniu 27 października 2014 r. Zgodnie z przedmiotową umową kredytobiorcy została przyznana kwota 12 750,00 zł. Umowa została zawarta na okres 84 miesięcy, tj. od 27 października 2014 r do 15 listopada 2021 r. Tytułem prowizji pozwany pobrał kwotę 892,50 zł, która została sfinansowana w ten sposób, że pozwany pożyczył konsumentowi środki na jej zapłatę. Konsument dokonał całkowitej spłaty kredytu w dniu 25 kwietnia 2016 r. tj. wcześniej niż przewidywał to harmonogram spłat. W związku z tym Bank był zobowiązany w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty do rozliczenia z konsumentami spornej kwoty. Termin ten upłynął 9 maja 2016 r., zatem roszczenie wymagalne jest od dnia 10 maja 2016 r.

Jak wskazała strona powodowa, między powodem a kredytobiorcą zawarta została umowa cesji wierzytelności pieniężnej, która przysługiwała kredytobiorcy od pozwanego w związku z w/w umową. W dalszej części wskazano, że powód do pozwanego banku wysłał zawiadomienie o dokonanym przelewie wierzytelność oraz oryginał oświadczenia konsumenta o zwolnieniu pozwanego z tajemnicy bankowej. Jednocześnie powód wezwał Bank do zapłaty spornej kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania. Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 16 grudnia 2020 r.

Jako podstawę materialnoprawną powód wskazał art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (dalej: u.k.k.). (pozew k. 2-5)

W dniu 21 stycznia 2021 r. w tut. Sądzie wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt II Nc 703/21). (nakaz zapłaty k. 34)

Pozwany wniósł sprzeciw od w/w nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Pozwany wniósł o wydanie postanowienia stwierdzającego utratę mocy nakazu zapłaty w całości zgodnie z art. 505 § 3 k.p.c., oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany zaprzeczył istnieniu podstawy do zwrotu na rzecz kredytobiorcy części prowizji pobranej przy udzielaniu kredytu. Pozwany podniósł, że powód nie wykazał faktu wcześniejszej spłaty kredytu przez konsumentów bowiem raport BIK i oświadczenie konsumentów o wcześniejszej spłacie kredytu nie stanowi dowodu. Podniósł, iż pobrana prowizja stanowiła tę część wynagrodzenia pozwanego banku, która związana była wyłącznie z czynnościami przedkontraktowymi i kosztami pozwanego a swym zakresem obejmowała wyłącznie świadczenia w postaci jednorazowych czynności, które dotyczyły rozpatrzenia wniosku kredytowego oraz udzielenia kredytu. Jak zostało wskazane w dalszej części uzasadnienia wysokość tej prowizji w żaden sposób nie była uzależniona od okresu trwania umowy, czy też od okresu kredytowania i jako taka nie powinna podlegać proporcjonalnemu zwrotowi na podstawie art. 49 u.k.k.

Kolejno strona pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej powoda, kwestionując fakt zawarcia między powodem o kredytobiorcami umowy cesji. Ponadto pozwany zakwestionował ważność tej umowy ze względu na rażący brak ekwiwalentności świadczeń, co sprzeczne jest z zasadami współżycia społecznego.

Mając na uwadze, iż powód powołał się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 11 września 2019 r. wydany w sprawie C-383/18, pozwany wskazał, iż dokonana w w/w wyroku interpretacja Dyrektywy o kredycie konsumenckim (...) nie jest wiążąca dla pozwanego banku i wywołuje tylko skutki bezpośrednie wobec państw członkowskich UE co do obowiązku jej implementacji. Wiążące nie są również same przepisy Dyrektywy. Podniesiono również, iż TSUE dokonał wykładni jedynie na podstawie angielskiej i niemieckiej wersji językowej, zaś wersja polska ma inne brzmienie. Strona pozwana dodała także, iż wykładnia zaprezentowana przez TSUE jest uzasadniona celami ochrony konsumentów i nie powinna odnosić się wobec cesjonariusza, będącego przedsiębiorcą. Jej zdaniem wystąpienie przez stronę powodową z powództwem przeciwko bankowi jest nadużyciem prawa w rozumieniu art. 5 k.c. Ponadto pozwany podniósł, iż art. 49 u.k.k. jest jasny i winien być interpretowany zgodnie z zasadami wykładni językowej. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 37-47)

Postanowieniem z dnia 9 marca 2021 r. stwierdzono utratę mocy nakazu zapłaty wydanego dnia 21 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II Nc 703/21. (postanowienie k. 53)

Pismem z dnia 25 czerwca 2021 r. powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powód wskazał, że roszczenie jest udowodnione i zasadne. Powód wskazał, że raport BIK i oświadczenie konsumentów o wcześniejszej spłacie pożyczki są dowodami na spełnienie świadczenia. Powód wskazał, że pozwany nie przedstawił żadnego dokumentu świadczącego o niedokonaniu spłaty przez konsumentów. Powód wskazał, że na podstawie cesji cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim kształcie w jakim przysługiwała cedentowi. (pismo powoda k. 63-64)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 13 kwietnia 2015 r. pozwany zawarł z konsumentem R. K. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Całkowita kwota pożyczki została określona na 28 095,30 zł (§ 2 ust. 1). Zgodnie z § 3 przedmiotowej umowy pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty opłat, prowizji i innych kosztów związanych z udzieleniem pożyczki w wysokości 20 824,66 zł. Pozwany pobrał prowizję w wysokości 1 497,48 zł. (§ 3 ust. 2).

Umowa zawarta została na czas określony od dnia 13 kwietnia 2015 r. do dnia 10 maja 2022 r. Zgodnie z § 12 ust. 1 umowy kredytobiorca w każdym czasie był uprawniony do dokonania częściowej lub całkowitej wcześniejszej spłaty pożyczki.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: kopia umowy pożyczki gotówkowej nr (...) k. 9-10)

Dnia 2 marca 2018 r. kredytobiorca dokonał wcześniejszej całkowitej spłaty zadłużenia, wynikającego z w/w umowy.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: oświadczenia kredytobiorcy k. 12, raport BIK k. 13-14)

Konsument R. K. zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności nr (...). Przedmiotem umowy była wierzytelność pieniężna wynikająca z umowy pożyczki gotówkowej nr (...), przysługująca cedentowi w stosunku do pozwanego banku, obejmująca w szczególności wierzytelność o zwrot wszelkich nienależnie pobranych opłat i kosztów oraz o zwrot kosztów w związku z wcześniejszą spłatą w/w umowy pożyczki oraz ze wszystkimi związanymi z tymi wierzytelnościami prawami.

(umowa cesji k. 15)

Pismem datowanym na dzień 11 grudnia 2020 r. powód zawiadomił pozwanego o dokonanym przez kredytobiorcę przelewie wierzytelności, a także o wyrażeniu przez niego zgody na uchylenie tajemnicy bankowej na rzecz powoda. Jednocześnie L.sp. z o.o. wezwał pozwanego do zapłaty spornej kwoty w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu w dniu 15 grudnia 2020 r.

(przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 16, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 18, oświadczenia o zwolnieniu z tajemnicy bankowej k. 19, potwierdzenie nadania korespondencji k. 21)

Dnia 27 października 2014 r. pozwany zawarł z konsumentem G. J. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Całkowita kwota pożyczki została określona na 12 750,00 zł (§ 2 ust. 1). Zgodnie z § 3 przedmiotowej umowy pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty opłat, prowizji i innych kosztów związanych z udzieleniem pożyczki w wysokości 11 344,00 zł. Pozwany pobrał prowizję w wysokości 892,50 zł. (§ 3 ust. 2).

Umowa zawarta została na czas określony od dnia 27 października 2014 r. do dnia 15 listopada 2021 r. Zgodnie z § 11 ust. 1 umowy kredytobiorca w każdym czasie był uprawniony do dokonania częściowej lub całkowitej wcześniejszej spłaty pożyczki.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: kopia umowy pożyczki gotówkowej nr (...) k. 22-23)

Dnia 25 kwietnia 2016 r. kredytobiorca dokonał wcześniejszej całkowitej spłaty zadłużenia, wynikającego z w/w umowy.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: oświadczenia kredytobiorcy k. 24, raport BIK k. 25)

Konsument G. J. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności nr (...). Przedmiotem umowy była wierzytelność pieniężna wynikająca z umowy pożyczki gotówkowej nr (...), przysługująca cedentowi w stosunku do pozwanego banku, obejmująca w szczególności wierzytelność o zwrot wszelkich nienależnie pobranych opłat i kosztów oraz o zwrot kosztów w związku z wcześniejszą spłatą w/w umowy pożyczki oraz ze wszystkimi związanymi z tymi wierzytelnościami prawami.

(umowa cesji k. 26)

Pismem datowanym na dzień 14 grudnia 2020 r. powód zawiadomił pozwanego o dokonanym przez kredytobiorcę przelewie wierzytelności, a także o wyrażeniu przez niego zgody na uchylenie tajemnicy bankowej na rzecz powoda. Jednocześnie L. sp. z o.o. wezwał pozwanego do zapłaty spornej kwoty w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania.

(przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 28, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 29, oświadczenia o zwolnieniu z tajemnicy bankowej k. 30, potwierdzenie nadania korespondencji k. 32)

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności między stronami bezsporne oraz o wyżej powołane dokumenty i kopie dokumentów, które uznał w całości za wiarygodne.

Sąd odstąpił od zobowiązywania pozwanego do dołączania do akt sprawy dokumentacji kredytowej dot. umowy pożyczki gotówkowej nr (...) i nr (...), uznając iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny i nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty w wysokości łącznej 1 590,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 886,67 zł od dnia 17 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 703,33 zł od dnia 22 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W przedmiotowym sporze między stronami bezspornym było zawarcie między konsumentami R. K. i G. J., a pozwanym umów pożyczek gotówkowych odpowiednio o nr (...) i nr (...).

Spór miedzy stronami dotyczył faktu zawarcia umowy przelewu wierzytelności i jej ważności, faktu dokonania wcześniejszej spłaty kredytu oraz zasadności zwrotu części pobranej prowizji.

Podstawą dochodzonego roszczenia był art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r., o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1083 ze zm., dalej jako: u.k.k.) w zw. z art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z treścią art. 49 ust. 1 u.k.k. w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Art. 49 i 48 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi efekt implementacji art. 16 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (...) z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej Dyrektywę 87/102/EWG (dalej: Dyrektywa (...)).

Na początku rozważań prawnych wskazać należy, że definicja legalna terminu „całkowity koszt kredytu” znajduje się w art. 5 pkt 6 u.k.k. Zgodnie z powyższą definicją całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności są to odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy (lit. a), a także koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach (lit. b). Wyjątkiem są koszty opłat notarialnych ponoszone przez konsumenta, które nie stanowią całkowitego kosztu kredytu.

Przywołany przepis art. 49 u.k.k. przewiduje zatem mechanizm obniżenia kosztów kredytobiorcy z tytułu umowy o kredyt konsumencki albo kosztów związanych z taką umową, ustanawiając zasadę proporcjonalnej redukcji tych kosztów. Jak wskazano w literaturze, w sytuacji gdy konsument dokona spłaty kredytu przed terminem określonym w umowie, proporcjonalnemu obniżeniu powinny ulec wszelkie koszty składające się na całkowity koszt kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 6 u.k.k., włącznie z kosztami, których wysokość nie zależy od okresu obowiązywania umowy, czyli takimi jak opłaty i prowizje z tytułu wykonania przez bank czynności jednorazowych (Ł. Obzejta, Koszty związane z kredytem konsumenckim w związku z wyrokiem L. , LEX/el. 2019.). Podobne stanowisko zajął również K. Osajda wskazując, że koszty od których ponoszenia konsument zostaje zwolniony na podstawie art. 49 u.k.k., obejmują wszelkie świadczenia na rzecz kredytodawcy, które przekraczają wysokość kapitału. Zakres tych kosztów pozostaje szerszy od całkowitego kosztu kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 6 u.k.k., może bowiem obejmować również roszczenia powstałe już po zawarciu umowy i niemożliwe do przewidzenia przez kredytodawcę w chwili jej zawarcia (K. Osajda (red.) Komentarz do art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim, Legalis 2019).

Wskazać należy, że ostatnia część zdania art. 49 ust. 1 u.k.k. wyraźnie stanowi, iż obniżeniu podlegają również te z kosztów, które zostały poniesione przez konsumenta przed spłatą kredytu. W związku z powyższym uznać należy, że intencją ustawodawcy było nieróżnicowanie obniżenia kosztu kredytu od tego jaki charakter ma dany koszt i kiedy (w jakim czasie) został poniesiony. Przepis ten należy interpretować zgodnie z istotą i celem ustawy o kredycie konsumenckim. Bez wątpienia bowiem ratio legis tego przepisu jest zmniejszenie ciężarów finansowych konsumenta kredytobiorcy.

Zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w judykaturze. Uchwałą z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt III CZP 45/19, Sąd Najwyższy stwierdził, że uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu. Przywołać należy również stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawarte w wyroku z dnia 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18 L. sp. z o.o. przeciwko (...) im. (...),S. B. S.A. oraz m. (...)S.A. W niniejszym wyroku TSUE dokonał wykładni art. 16 ust. 1 Dyrektywy 2008/48/WE, zgodnie z którą przepis ten należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta. Uzasadniając swoje stanowisko TSUE podniósł, że art. 3 lit. g Dyrektywy 2008/48/WE, który definiuje pojęcie „całkowitego kosztu kredytu”, nie zawiera żadnego ograniczenia, które dotyczyłoby okresu obowiązywania danej umowy o kredyt. Podkreślono również, że przy dokonywaniu wykładni art. 16 przedmiotowej Dyrektywy wzięto pod uwagę nie tylko brzmienie przepisu w różnych wersjach językowych, ale również kontekst oraz cele regulacji. Skuteczność prawa konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu byłaby osłabiona, gdyby przyjąć, że obniżenie kredytu ogranicza się do uwzględnienia jedynie kosztów przedstawionych przez kredytodawcę jako zależnych od okresu obowiązywania umowy. Tym samym na uwzględnienie nie zasługuje zarzut pozwanego podważający wykładnię zaproponowaną przez TSUE z uwagi na jej oparcie wyłącznie na dwóch wersjach językowych dyrektywy, z których żadna nie jest wersją polską. Skuteczność takiego zarzutu wymagałaby wskazania istotnych rozbieżności językowo-semantycznych między polską a innymi wersjami językowymi dyrektywy, gdyż oczywiście każda z tych wersji ma w prawie unijnym równą skuteczność.

Zaznaczyć należy, że także z samych umów wynika, że prowizja stanowi część całkowitego kosztu kredytu. Została ona bowiem kredytowana przez bank i wchodziła w skład wypłaconej kwoty pożyczki oraz całkowitego kosztu pożyczki.

Pozwany podnosił również, że przywołany przez powoda wyrok TSUE nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż wyrokiem tym związany jest jedynie sąd zadający pytanie prejudycjalne. Tutejszy Sąd w pełni podziela zdanie Sądu Najwyższego zawarte w w/w uchwale z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt III CZP 45/19. Wskazać należy na art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U.2004.90.864/2 z dnia 2004.04.30), zgodnie z którym TSUE jest właściwy do orzekania w trybie prejudycjalnym o wykładni Traktatów oraz o ważności i wykładni aktów przyjętych przez instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii. W związku z powyższym TSUE jest również uprawniony do dokonania wykładni Dyrektywy 2008/48/WE i wykładnia ta ma charakter wiążący. W sytuacji, gdy TSUE dokonał interpretacji przepisu prawa unijnego, to taki sam sposób interpretacji winny też przyjmować sądy krajowe w swoich wyrokach. Skład orzekający podziela również zdanie Sądu Najwyższego, że orzeczenie TSUE wiąże sądy krajowe, skoro wydanie przez sąd krajowy orzeczenia z oczywistym naruszeniem wyroku TSUE może stanowić podstawę odpowiedzialności państwa członkowskiego za szkody wyrządzone jednostkom wskutek naruszenia prawa wspólnotowego. Podkreślić należy, że sąd krajowy, w zakresie w jakim stosuje prawo unijne, staje się sądem unijnym i związany jest wykładnią przepisów unijnych dokonywaną przez TSUE.

Również w doktrynie wpływ dokonanej przez TSUE wykładni dyrektywy na orzecznictwo oraz praktykę sądów krajowych nie budzi wątpliwości. Przywołać można Ł. Obzejta, który stwierdził, że dla przyjęcia takiego rozwiązania nie ma znaczenia to, że odpowiedź na pytanie prejudycjalne wiąże jedynie sąd krajowy, zadający pytanie prejudycjalne w sprawie, w ramach której pytanie to zostało zawarte, jak również nie ma znaczenia to, że sądy krajowe stosują prawo wewnętrzne (art. 49 ust. 1 u.k.k.), a nie unijne (art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE). Polska zobowiązana była do pełnej implementacji art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE do wewnętrznego porządku prawnego, a następnie (sądy) do zapewnienia stosowania przepisu prawa wewnętrznego implementującego art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE (art. 49 ust. 1 u.k.k.) – aby cel wyznaczony w art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE został w pełni osiągnięty. Dlatego też, jak podnosi autor, wpływ wyroku C-383/18, L., na praktykę i orzecznictwo nie powinien budzić wątpliwości (Ł. Obzejta, Koszty związane z kredytem konsumenckim w związku z wyrokiem L. , LEX/el. 2019.).

Kolejno pozwany podniósł zarzut nieważności umów cesji zawartych przez powoda z konsumentami. Zarzut ten w ocenie sądu jest bezzasadny. Umowa cesji została uregulowana w art. 509 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Paragraf 2 stanowi natomiast, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W ocenie sądu sam fakt zawarcia umów przelewu wierzytelności między powodem, a konsumentami R. K. i G. J. nie budzi wątpliwości. Fakt ten w ocenie sądu został wykazany w sposób wystarczający przez powoda. Pełnomocnik powoda przedłożył kopię umowy cesji. Zwieńczając argumentację w tym zakresie nadmienić należy, że dla uznania nieważności czynności zawartej z naruszeniem zasad współżycia społecznego w związku z brakiem ekwiwalentności świadczeń konieczne jest złożenie przez cedenta oświadczenia o uchyleniu się od skutków czynności dokonanej w okolicznościach wskazujących na wyzysk. W przedmiotowej sprawie nie wykazano by cedenci takie oświadczenia złożyli, w związku z czym umowę przelewu wierzytelności należy traktować jako ważną i skuteczną. Pozwany kwestionując ważność umowy nie wykazał także, by zawarta umowa przelewu wierzytelności sprzeciwiała się ustawie, zastrzeżeniu umownemu czy właściwości zobowiązania. Umowa cesji nie wskazywała również konkretnej wysokości wierzytelności, lecz precyzowała ją w inny sposób – określając w sposób jednoznaczny źródło wierzytelności i wskazując, że cedent przelewa na cesjonariusza całość roszczeń pieniężnych związanych z tą wierzytelnością. Wobec powyższego zarzut „nieistnienia” wierzytelności wobec skutecznego zakwestionowania wysokości dochodzonej kwoty również należy uznać za niezasadny.

Zdaniem Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut nieudowodnienia przez powoda dokonania wcześniejszej spłaty przez konsumenta. W ocenie Sądu teza ta nie znalazła odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Wskazać należy, że pozwany jako bank i strona przedmiotowych umów pożyczki mógł bez żadnych przeszkód uzyskać i przedstawić dowody, wskazujące na brak wcześniejszej całkowitej spłaty przez konsumenta. Pozwany nie przeprowadził jednakże takiego przeciwdowodu. Powód zaś na wykazanie niniejszej okoliczności przedstawił oświadczenie pożyczkobiorcy oraz raporty z Biura Informacji Kredytowej. Zauważyć należy, że oświadczenie o dokonaniu całkowitej spłaty pożyczki zostało podpisane przez konsumenta za pomocą platformy autenti.com, a strona powodowa załączyła do pozwu kartę podpisów, poświadczającą złożenie podpisów i pieczęci elektronicznych. W ocenie Sądu dowody te nie budziły wątpliwości, w związku z czym uznać należało, iż do całkowitej spłaty pożyczek doszło w datach wskazanych przez powoda. należy też podkreślić, że pozwany nie wskazał, jakie konkretnie nieprawidłowości odbierają moc dowodową tym dokumentom (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w G.z dnia 7 lutego 2018 r., I ACa 278/17), w związku z czym jego zarzuty w tym zakresie uznać należało za bezskuteczne.

Jako bezzasadny sąd uznał także zarzut pozwanego dotyczący wystąpienia przez powoda z roszczeniem, które (jak wynika z motywów orzeczenia TSUE) dotyczy konsumenta. Na mocy umowy cesji dochodzi do pochodnego nabycia wierzytelności. Jak wynika z samej właściwości umowy przelewu wierzytelności, cesjonariusz nabywa wierzytelność dokładnie w takim kształcie i stanie w jakim przysługiwała ona cedentowi. Wierzytelność nabyta przez cesjonariusza jest identyczna do tej zbytej przez cedenta. Nowy wierzyciel może żądać od dłużnika spełnienia świadczenia na takich samych zasadach na jakich był do tego uprawniony zbywca. Co więcej, z punktu widzenia konsumenta umowa cesji może być korzystną formą dochodzenia roszczenia, gdyż pozwala mu uzyskać korzyści z roszczenia, które musi być dochodzone na drodze sądowej – z pominięciem trudności z tym związanych. W ocenie sądu działalności takiej nie można co do zasady uznać za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego.

Podkreślić należy, że ustawodawca nie wskazał wprost szczegółowego sposobu obliczenia kosztów kredytu podlegających zwrotowi na rzecz konsumenta, jednakże art. 49 u.k.k. nakazuje przyjąć, iż koszty te ulegają proporcjonalnemu obniżeniu w stosunku do czasu trwania zobowiązania. Strony w umowie pożyczki nr (...) określiły okres kredytowania od dnia 13 kwietnia 2015 r. do dnia 10 maja 2022 r., czyli na 2 584 dni. Kredytobiorca dokonał całkowitej spłaty kredytu w dniu 2 marca 2018 r. Faktyczny okres kredytowania trwał zatem 1 054 dni i tylko za ten okres należy się pozwanemu prowizja. Kwota kosztów należnych za 1 dzień wynosi 0,5795201238390093 zł (1 497,48 zł : 2 584 = 0,5795201238390093 zł). Kwota należna kredytodawcy wynosi zatem 610,81 zł (0,5795201238390093 zł x 1 054 ≈ 610,8142 zł). Do zwrotu na rzecz powoda pozostaje kwota 886,67zł (1 497,48 zł – 610,8142 zł = 886,67 zł).

W umowie pożyczki nr (...) określiły okres kredytowania od dnia 27 października 2014 r. do dnia 15 listopada 2021 r., czyli na 2 576 dni. Kredytobiorca dokonał całkowitej spłaty kredytu w dniu 25 kwietnia 2016 r. Faktyczny okres kredytowania trwał zatem 546 dni i tylko za ten okres należy się pozwanemu prowizja. Kwota kosztów należnych za 1 dzień wynosi 0,3464673913043478zł (892,50 zł : 2 576 = 0,3464673913043478zł). Kwota należna kredytodawcy wynosi zatem 189,17 zł (0,3464673913043478 zł x 546 ≈ 189,1711956521739 zł). Do zwrotu na rzecz powoda pozostaje kwota 703,33 zł (892,50 zł – 189,1711956521739 zł = 703,3288043478261 zł).

Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 590 zł.

Roszczenie odsetkowe znajdowało swoją podstawę prawną w art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z art. 52 u.k.k. pozwany miał obowiązek rozliczenia się z konsumentem ze spornej kwoty w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu. Konsument R. K. dokonała wcześniejszej spłaty kredytu w dniu 3 marca 2018 r., zatem 14 dniowy termin na rozliczenie upłynął w dniu 16 marca 2018 r. zatem od kwoty 886,67 zł Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 17 marca 2018 r. do dnia zapłaty. Konsument G. J. dokonał wcześniejszej spłaty kredytu w dniu 25 kwietnia 2016 r., zatem 14 dniowy termin upłynął w dniu 9 maja 2016 r. zatem Sąd zasądził odsetki od kwoty 703,33 zł od dnia 22 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty, tj. od daty przypadającej na trzy lata od dnia wniesienia pozwu, zgodnie z żądaniem.

O kosztach Sąd orzekł jak w pkt II wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Pozwany przegrał sprawę w całości zatem obowiązany jest zwrócić powodowi całość kosztów. Na koszty poniesione przez powoda składa się: opłata od pozwu w wysokości 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900 zł (zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty kosztów procesu od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Sędzia Agnieszka Kamińska-Urbańska

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku proszę doręczyć pełnomocnikowi pozwanego bez pouczenia;

2.  odstąpić od doręczenia za pośrednictwem portalu informacyjnego;

3.  niniejsze pismo umieszczone zostało na portalu informacyjnym w celach informacyjnych i nie wywołuje skutków procesowych; doręczenie wywołujące skutki procesowe na zarządzenie przewodniczącego dokonane zostanie według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (drogą pisemną, przez pocztę).

Sędzia Agnieszka Kamińska-Urbańska