Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 listopada 2021 r.

Pozwem z dnia 12 marca 2021 r. powód L. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego B. M.S.A. kwoty 536,46 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 7 czerwca 2016 r. pozwany bank zawarł z konsumentem umowę kredytu konsumenckiego nr (...) na kwotę 4 467,10 zł. Pozwany w dniu wypłaty kredytu pobrał od konsumenta prowizję w wysokości 489,50 zł. Prowizja ta została sfinansowana w ten sposób, że pozwany pożyczył konsumentowi środki na jej zapłatę. Powód wskazał, że konsument dokonał wcześniejszej spłaty wyżej wymienionego kredytu konsumenckiego w dniu 10 marca 2017 r. W konsekwencji pozwany bank był zobowiązany do rozliczenia z konsumentem spornej kwoty w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty. Powód wskazał, że roszczenie o zwrot prowizji nabył od kredytobiorcy na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Wskazał przy tym, że pozwany bank został zawiadomiony o zawartej umowie oraz doręczono mu oryginał oświadczenia konsumenta o zwolnieniu pozwanego z tajemnicy bankowej. Powód podniósł, że kwota dochodzona pozwem obejmuje należny konsumentowi proporcjonalny zwrot prowizji oraz sumę skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczonych za okres od dnia 10 marca 2018 r. do dnia 10 marca 2021 r. od kwoty 448,11 zł

Powód powołał się na treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18 (L.), zgodnie z którym przepisy dyrektywy o kredycie konsumenckim (...) w sprawie umów o kredyt konsumencki należy interpretować w ten sposób, że prawo do obniżki kredytu po jego wcześniejszej spłacie obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta, nie tylko te związane z trwaniem umowy, ale także te płatne jednorazowo. Powód wskazał także, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 6 lutego 2015 r. w sprawie C-143/13 prowizja ustalona w relacji z kwotą kredytu może być analizowana kontekście abuzywności. (pozew k. 2-4)

W dniu 26 marca 2021 r. wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniający w całości roszczenie pozwu. (nakaz zapłaty k. 24)

Pozwany zaskarżył wydany nakaz zapłaty w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu.

Pozwany przeczył istnieniu podstawy do zwrotu na rzecz J. P. części prowizji pobranej przy udzielaniu kredytów. Pozwany zarzucił, że powód nie wykazał, by faktycznie doszło do wcześniejszej spłaty kredytu. Wskazał, że okoliczność związana ze wcześniejszą spłatą umów nie jest okolicznością niekwestionowaną i niesporną. Pozwany podniósł, że pobrana prowizja w związku z umową stanowiła tę część wynagrodzenia pozwanego banku, która związana była wyłącznie z czynnościami przedkontraktowymi i kosztami pozwanego, a swym zakresem obejmowała wyłącznie świadczenia w postaci jednorazowych czynności, które dotyczyły rozpatrzenia wniosku kredytowego oraz udzielenia kredytu. Jak zostało wskazane w dalszej części uzasadnienia wysokość tej prowizji w żaden sposób nie była uzależniona od okresu trwania umowy, a od wysokości otrzymanego kredytu i jako taka nie powinna podlegać proporcjonalnemu obniżeniu na podstawie art. 49 u.k.k. Zgodnie zaś z art. 110 ustawy prawo bankowe banki uprawnione są do pobierania przewidzianych w umowie prowizji i opłat z tytułu wykonywanych czynności bankowych.

Pozwany wskazał, iż powołana przez powoda wykładnia dyrektywy o kredycie konsumenckim (...) dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z dnia 11 września 2019 r. wydanego w sprawie C-383/18, nie jest wiążąca dla pozwanego i wywołuje tylko skutki bezpośrednie wobec państw członkowskich UE co do obowiązku jej implementacji, a ponadto umowa została zawarta oraz całkowicie spłacona przed wskazanym wyrokiem. Wiążące nie są również same przepisy Dyrektywy. Strona pozwana podniosła także, iż wykładnia zaprezentowana przez TSUE jest uzasadniona celami ochrony konsumentów i nie powinna odnosić się wobec cesjonariusza, będącego przedsiębiorcą. Odnosząc się do umowy cesji powód wskazał, że jest ona nieważna z mocy prawa z uwagi na brak ekwiwalentności świadczeń. Wskazał, że powoływanie się przez powoda na art. 49 u.k.k. stanowi nadużycie prawa podmiotowego. (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 27-38)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. P.z siedzibą w T. została przejęta przez B. M. S.A. z siedzibą w W. na podstawie decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z 12 października 2018r. (...)) wydanej w oparciu o art. 74c ust.4 ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych. (okoliczność znana z urzędu, wynikająca również z informacji odpowiadająca odpisowi pełnemu rejestru przedsiębiorców dla podmiotu wpisanego pod nr KRS (...))

W dniu 7 czerwca 2016 r. pomiędzy konsumentem J. P. a S. P., została zawarta umowa pożyczki konsolidacyjnej nr (...). (...) udzielił pożyczki w wysokości 8900 zł. Całkowita kwota pożyczki na wynosiła 7467,10 zł (pkt 4). W pkt 3 umowy wskazano, że umowa została zawarta na okres od 7 czerwca 2016 r. do 15 maja 2025 r. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej wynoszącej w dniu zawarcia umowy 9,99% w skali roku. Zgodnie z pkt 18 umowy pożyczkobiorca zobowiązał się ponieść szereg kosztów, w tym m.in. prowizję z tytułu udzielenia pożyczki w wysokości 489,50 zł. (umowa k. 10-13)

Pożyczkobiorca dokonał wcześniejszej całkowitej spłaty zadłużenia, wynikającego z umowy nr (...) w dniu 10 marca 2017 r. (raport BIK k. 14-14v., oświadczenie o dokonaniu całkowitej spłaty kredytu k. 16)

19 lutego 2021 r. J. P. zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności nr (...). Przedmiotem umowy był przelew wierzytelności pieniężnej wynikającej z umowy pożyczki nr (...). Wskazana wierzytelność przysługiwała cedentowi w stosunku do B. M. S.A. z tytułu zwrotu wszelkich nienależnie pobranych opłat i kosztów oraz zwrotu kosztów w związku z przedterminową spłatą pożyczki wynikających z w/w umowy oraz ze wszystkimi związanymi z tą wierzytelnością prawami ( umowa cesji nr (...) k.. 17-17v.)

Pismem z dnia 23 lutego 2021 r. powód zawiadomił pozwanego o dokonanym przez pożyczkobiorcę przelewie wierzytelności, a także o wyrażeniu przez pożyczkobiorcę zgody na uchylenie tajemnicy bankowej na rzecz powoda. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 448,11 zł w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania do zapłaty. (wezwanie do zapłaty wraz z zawiadomieniem o przelewie wierzytelności – k. 19, wyliczenia k. 21, oświadczenie o zwolnieniu z tajemnicy bankowej k. 15, potwierdzenie nadania korespondencji – k. 20-20v.)

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności między stronami bezsporne oraz o wyżej powołane dokumenty i kopie dokumentów, które uznał w całości za wiarygodne. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą spójny oraz niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę, materiał dowodowy.

Strona pozwana w toku postępowania podnosiła, że okoliczność wcześniejszej spłaty kredytu nie jest okolicznością bezsporną i niekwestionowaną. Odnosząc się do tego zarzutu wskazać należy, że każda ze stron jest obowiązana do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących faktów (art. 3 k.p.c. i art. 210 § k.p.c.), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej w zasadzie nie czyni zadość temu obowiązkowi. Tymczasem pozwany poprzestał na ogólnym stwierdzeniu braku wykazania przez powoda wcześniejszej spłaty kredytu, nie przedstawiając zarazem twierdzeń, iż kredyt został spłacony w innym terminie lub nadal jest spłacany. Pozwany zaniechał przedstawienia faktów odnośnie sposobu wykonania umowy, pomimo, że jako następca prawny pożyczkodawcy posiadał wszelkie niezbędne informacje do przedstawienia faktów odnośnie spłaty pożyczki. Stanowisko prezentowane przez pozwanego co do tej kwestii nie jest ponadto konsekwentne. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazał na nieudowodnienie wcześniejszej spłaty. Na rozprawie w dniu 28 października 2021 r. pełnomocnik pozwanego wskazał, że z dokumentów załączonych przez powoda nie wynika okoliczność wcześniejszej spłaty kredytu. Jednocześnie pełnomocnik pozwanego na pytanie Przewodniczącego jakie są twierdzenia banku odnośnie okoliczności wcześniejszej spłaty, czy kredyt został spłacony w innej dacie, czy nie został spłacony czy też został wypowiedziany, nie udzielił odpowiedzi na powyższe pytania, a jedynie wskazał, że strona pozwana podtrzymuje dotychczasowe stanowisko. (protokół rozprawy k. 64)

Powyższe stanowisko pozwanego odnośnie wcześniejszej spłaty pożyczki, w powiązaniu z dokumentami przedłożonymi przez powoda, pozwalało Sądowi na przyjęcie, że powód w sposób wystarczający udowodnił fakt wcześniejszej spłaty pożyczki. Załączony wydruk z BIK dzięki temu, że odnosi się do daty zawarcia umowy i kwoty pożyczki pozwala przyjąć, iż zawiera on dane dotyczące wcześniejszej spłaty pożyczki, z którą jest związane dochodzone roszczenie. Oceniając ten dokument nie można pomijać tego, iż pozwany poprzestał na ogólnym stwierdzeniu, że nie może on być dowodem wykazującym wcześniejszą spłatę pożyczki, nie zarzucając, że zawiera on niezgodne z prawdą dane. Z treścią wydruku z BIK koresponduje złożone przez J. P. w formie dokumentowej oświadczenie o dokonaniu całkowitej spłaty kredytu (k. 16). Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż wobec nieskutecznego zaprzeczenia przez pozwanego wcześniejszej spłaty pożyczki i z uwagi na przedstawione przez powoda dokumenty, Sąd uznał, iż powód udowodnił, iż spłaty kredytu konsumenckiego doszło w dniu 10 marca 2017 r.

Sąd na rozprawie w dniu 28 października 2021 r. oddalił wniosek powoda o zobowiązanie pozwanego do dołączenia do akt sprawy dokumentacji kredytowej. Skierowanie do pozwanego tego zobowiązania było zbędne, gdyż pozwany już w sprzeciwie od nakazy zapłaty wnosił o oddalenie tego wniosku, a fakt wcześniejszej spłaty kredytu został udowodniony za pomocą innych środków dowodowych.

Sąd rozważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Legitymacja bierna pozwanego, jako następcy prawnego S. P.była bezsporna i wynikała z art. 74i ust. 2 ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych.

Podstawą dochodzonego roszczenia był art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r., o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1083 ze zm., dalej jako: u.k.k.), zgodnie z którym w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Definicja legalna terminu „całkowity koszt kredytu” znajduje się w art. 5 pkt 6 u.k.k., zgodnie z którą całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności są to odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy (lit. a), a także koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach (lit. b). Wyjątkiem są koszty opłat notarialnych ponoszone przez konsumenta, które nie stanowią całkowitego kosztu kredytu.

Przywołany przepis art. 49 u.k.k. określa mechanizm obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty przed terminem określonym w umowie, ustanawiając zasadę proporcjonalnej redukcji także kosztów poniesionych przez konsumenta przed spłatą kredytu. Przepis ten należy interpretować zgodnie z istotą i celem ustawy o kredycie konsumenckim, który ma na celu zmniejszenie ciężarów finansowych konsumenta kredytobiorcy. Intencją ustawodawcy było nieróżnicowanie możliwości obniżenia kosztu kredytu ze względu na jego charakter i czas, w którym został poniesiony. W literaturze wskazuje się, że w związku z dokonaniem przedterminowej spłaty kredytu, obniżeniu powinny ulec także wszelkie koszty składające się na całkowity koszt kredytu w rozumieniu komentowanego przepisu, choćby nie dotyczyły okresu obowiązywania umowy, takimi jak opłaty i prowizje z tytułu wykonania przez bank czynności jednorazowych (Ł. Obzejta, Koszty związane z kredytem konsumenckim w związku z wyrokiem L. , LEX/el. 2019.). Ponadto wskazuje się, że koszty, od których ponoszenia konsument zostaje zwolniony na podstawie art. 49 u.k.k., obejmują wszelkie świadczenia na rzecz kredytodawcy, które przekraczają wysokość kapitału. Zakres tych kosztów pozostaje szerszy od całkowitego kosztu kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 6 u.k.k., może bowiem obejmować również roszczenia powstałe już po zawarciu umowy i niemożliwe do przewidzenia przez kredytodawcę w chwili jej zawarcia (K. Osajda (red.) Komentarz do art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim, Legalis 2019). Także w judykaturze wskazuje się na możliwość domagania się przez konsumenta obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego całkowitej, przedterminowej spłaty, w tym także obniżenia prowizji za udzielenie kredytu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt III CZP 45/19). Podobne stanowisko zajął także Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18 L. sp. z o.o. przeciwko (...) im. (...), S. B. S.A. orazm. (...) S.A. TSUE uznając, że art. 16 ust. 1 Dyrektywy (...) należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku przedterminowej spłaty kredytu obejmuje wszystkie nałożone na konsumenta koszty. W uzasadnieniu przywołanego wyroku TSUE wskazał, że dokonując wykładni art. 16 ust. 1 Dyrektywy (...) wzięto pod uwagę kontekst oraz cele regulacji, a nie wyłącznie brzmienie przepisu w różnych wersjach językowych. W związku z powyższym, zarzut pozwanego podważający zasadność wykładni TSUE w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu, także z treści umowy wynika, że prowizja stanowi część całkowitego kosztu kredytu, bowiem wchodziła w skład wypłaconej kwoty pożyczki.

Pozwany wskazał także na niezasadność wyroku TSUE w przedmiotowej sprawie, gdyż wyrokiem tym związany jest jedynie sąd zadający pytanie prejudycjalne. Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U.2004.90.864/2 z dnia 2004.04.30), TSUE jest właściwy do orzekania w trybie prejudycjalnym o wykładni Traktatów oraz aktów przyjętych przez instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii. Sądy krajowe w swoich wyrokach powinny przyjmować interpretację przepisów prawa unijnego zgodnie z wykładnią TSUE, a stosując prawo unijne sąd krajowy jest związany wykładnią dokonaną przez TSUE (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt III CZP 45/19). Podobne stanowisko jest wyrażone także w doktrynie, gdzie wskazuje się, że bez znaczenia pozostaje to, że odpowiedź na pytanie prejudycjalne wiąże jedynie sąd krajowy. Polska zobowiązała się do pełnej implementacji art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE do wewnętrznego porządku prawnego, a następnie do zapewnienia stosowania przepisu prawa wewnętrznego implementującego art. 16 ust. 1 dyrektywy (...) (art. 49 ust. 1 u.k.k.), w związku z czym wpływ przytoczonego wyroku na orzecznictwo nie powinien budzić wątpliwości. (Ł. Obzejta, Koszty związane z kredytem konsumenckim w związku z wyrokiem L. , LEX/el. 2019.). Sąd nie podzielił również zdania pozwanego, iż wykładania dyrektywy, której dokonał TSUE nie odnosi się do spraw, w których umowy pożyczki zostały zawarte oraz spłacone przed dniem wydania orzeczenia, w którym to dokonano tejże wykładni. W ocenie Sądu wykładnia dotyczy całego okresu obowiązywania przepisu i ma zastosowanie zarówno w sprawach, gdzie umowa pożyczki została spłacona przed dniem 11 września 2019 r., jak również po tej dacie.

Za bezzasadny Sąd uznał zarzut pozwanego dotyczący wstąpienia przez powoda w prawa kredytobiorcy jako konsumenta. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Natomiast zgodnie z art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Wskazać należy, że na mocy umowy cesji dochodzi do pochodnego nabycia wierzytelności, a cesjonariusz nabywa wierzytelność w kształcie i stanie, w jakim przysługiwała ona cedentowi. Zatem nabyta wierzytelność przez cesjonariusza jest tożsama z wierzytelnością zbytą przez cedenta, przez co cesjonariusz może dochodzić spełnienia świadczenia od dłużnika na tych samych zasadach jakie przysługiwały cedentowi. W ocenie Sądu dokonanie przelewu wierzytelności przez konsumenta nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyż konsument ma możliwość uzyskania przynajmniej części świadczenia z pominięciem drogi sądowej.

W ocenie Sądu dokonanie przelewu wierzytelności przez konsumenta nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyż konsument ma możliwość uzyskania przynajmniej części świadczenia z pominięciem drogi sądowej. Nie ma przy tym znaczenia, czy uzyskane świadczenie jest równe wysokości wierzytelności, gdyż cedent zawiera umowę świadomie. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o tym, że poprzez zawarcie umów cesji doszło do rażącego pokrzywdzenia konsumenta. Samo porównanie wysokości ceny wskazanej w umowie cesji oraz wysokości prowizji jaka podlega zwrotowi, bez udowodnienia okoliczności w jakich doszło do zawarcia umowy, czy też motywacji, jaką kierował się konsument, jest niewystarczające dla przyjęcia, że umowa przelewu wierzytelności jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Pozwany kwestionował także wysokość roszczenia. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał okres kredytowania zawartej umowy. Umowa nr (...) została zawarta na 3264 dni, a umowa została zawarta 7 czerwca 2016 r. Pożyczkobiorca dokonał całkowitej spłaty pożyczki 10 marca 2017 r. Faktyczny okres kredytowania trwał zatem 276 dni i tylko za ten okres należy się pozwanemu prowizja. Kwota kosztów należnych za 1 dzień wynosi 0,149969362745098 zł (489,50 zł:3264= 0,149969362745098 zł). Kwota należna pożyczkodawcy wynosi zatem 41,39 zł (0,149969362745098‬ x 276 ≈ 41,39 zł). Do zwrotu na rzecz powoda pozostaje kwota 448,11 zł (489,50 zł – 41,39 zł = 448,11 zł).

W skład zasądzonej w punkcie I kwoty wchodzą również skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie. Pozwany, stosownie do art. 52 u.k.k. na rozliczenie kredytu miał 14 dni od dnia całkowitej spłaty pożyczki. Skoro wcześniejsza spłata pożyczki miała miejsce 10 marca 2017 r. to termin do dokonania rozliczeń upłynął z dniem 24 marca 2017 r. Od dnia następującego po tej dacie pozwany pozostawał w opóźnieniu co do obowiązku zwrotu części prowizji. Wysokość skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 k.c. liczonych za okres wskazany w pozwie t.j. za okres od 10 marca 2018 r. do 10 marca 20221 r. od kwoty 448,11 zł wynosi 88,61 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 536,46 zł, a więc kwotę wskazaną w pozwie, która była niższa od sumy części prowizji podlegającej zwrotowi i sumy skapitalizowanych odsetek (448,11+83,29=536,72). Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 536,46 zł zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 12 marca 2021 r. (dzień wniesienia pozwu) do dnia zapłaty. Podstawą rozstrzygnięcia co do odsetek był art. 481 § 1 k.c. oraz art. 482 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty powoda złożyła się opłata od pozwu w kwocie 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 270 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. O odsetkach ustawowych za opóźnienie liczonych od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawia art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

sędzia Jakub Kowalczyk

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego bez pouczenia.

sędzia Jakub Kowalczyk