Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 września 2021 r. w Warszawie

sprawy J. S.

przeciwko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 23 czerwca 2020 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31 maja 2022 r.

SSO Monika Rosłan - Karasińska

Sygn. akt VII U 1078/20

UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. S. w dniu 8 lipca 2020 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z 23 czerwca 2020 r., nr: (...), odmawiającej przyznania na jego rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że decyzja Zakładu jest krzywdząca i niesprawiedliwa. Jego zdaniem, powoływanie się przez organ rentowy na brak wymaganego okresu składkowego nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Podał, że orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 29 maja 2020 r. został zaliczony do osób całkowicie niezdolnych do pracy, a wykazany przez niego ogólny staż pracy wynosi ponad 26 lat. Nadmienił, że w styczniu 2020 r. przeszedł zabieg operacyjny związany z ciężką niewydolnością zastawki serca. Było to spowodowane wrodzoną wadą serca w związku, z którą stan jego zdrowia na przestrzeni lat stopniowo się pogarszał. Dodał także, że przez wiele lat pracował ciężko fizycznie, natomiast aktualnie z uwagi na schorzenia kardiologiczne nie może podjąć żadnego zatrudnienia. Ponadto jest osobą samotną i nie może liczyć na wsparcie najbliższej rodziny, a pozbawienie go prawa do świadczenia rentowego oznacza brak środków utrzymania. Stwierdził również, iż w związku z tym, że udokumentował 25-letni staż pracy i jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, to tym samym nie ma do niego zastosowania wymóg z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.) wskazujący na konieczność wykazania 5-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, przypadającego w okresie ostatniego dziesięciolecia przed złożeniem wniosku o świadczenie rentowe lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. W powyższym zakresie odwołujący powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2006 r. (I UZP 5/05). Na tej podstawie odwołujący zwrócił się o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jego rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 8 lipca 2020 r. k. 5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że w dniu 2 marca 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego został skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 29 maja 2020 r. uznał, że badany był częściowo niezdolny do pracy do dnia 11 grudnia 2019 r. Jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy wskazano dzień 18 listopada 2019 r. oraz stwierdzono, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 grudnia 2020 r. z datą powstania tej niezdolności ustaloną na dzień 12 grudnia 2019 r. Organ rentowy stwierdził, że ubezpieczony nie spełnia trzeciego warunku, gdyż częściowa i całkowita niezdolność do pracy powstały po upływie 18

miesięcy od ustania zatrudnienia (ubezpieczenia), które zakończyło się w dniu 25 lipca 2015 r. Ubezpieczony nie spełnia też drugiego z powyższych warunków, ponieważ w dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku, tj. od dnia 2 marca 2010 r. do dnia 1 marca 2020 r. udowodnił staż pracy w wymiarze 4 lat, 6 miesięcy i 14 dni. Natomiast w dziesięcioleciu przed dniem powstania całkowitej niezdolności do pracy, tj. od dnia 12 grudnia 2009 r. do dnia 11 grudnia 2019 r. udowodnił 4 lata, 9 miesięcy i 4 dni stażu. Ponadto w dziesięcioleciu przed dniem powstania częściowej niezdolności do pracy, tj. od 18 listopada 2009 r. do 17 listopada 2019 r. odwołujący udowodnił 4 lata, 9 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi łącznie 26 lat, 12 miesiące i 1 dzień. Wobec niespełnienia wymienionych wyżej przesłanek zaskarżoną decyzją z dnia z 23 czerwca 2020 r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 21 sierpnia 2020 r. k. 7-7v a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. S., ur. w dniu (...) jest z zawodu mechanikiem samochodowym. Ubezpieczony w latach 1982-2015 był zatrudniony na stanowiskach kierowcy i palacza kotłów parowo-wodnych i centralnego ogrzewania w różnych zakładach pracy. Od dnia 8 maja 2015 r. ubezpieczony pozostaje zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna z prawem do zasiłku, który został mu przyznany na okres do dnia 5 grudnia 2016 r. Ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi 25 lat, 9 miesięcy i 23 dni okresów składkowych i 4 miesiące i 8 dni okresów nieskładkowych, łącznie 26 lat, 2 miesiące i 1 dzień okresów składkowych i nieskładkowych (informacja o okresach składkowych i nieskładkowych k. 6-6v, świadectwa pracy k. 7-26, zaświadczenia z dnia 25 lutego 2020 r. k. 27-28 tom II a.r.).

Ubezpieczony cierpi na schorzenie kardiologiczne w postaci wrodzonej wady serca. W 1999 r. z powodu dolegliwości stenokardialnych był hospitalizowany na Oddziale I Chorób Wewnętrznych Szpitala (...) w W. w okresie od dnia 15 kwietnia 1999 r. do dnia 23 kwietnia 1999 r. Z powyższej placówki medycznej został wypisany z rozpoznaniem nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej, wrodzonej wady serca – dwupłytkowej zastawki aortalnej z nieistotną hemodynamicznie niedomykalnością i wypadaniem przedniego płatka. W następnych latach stan zdrowia odwołującego pogorszył się, co wynikało z nawracającego bólu w klatce piersiowej. W grudniu 2019 r. z powodu powyższych dolegliwości ubezpieczony był hospitalizowany w okresie od dnia 12 grudnia 2019 r. do dnia 16 grudnia 2019 r. w Klinice (...) Wojskowego Instytutu Medycznego. W wykonanych w tym czasie badaniach obrazowych stwierdzono ciężką niedomykalność dwupłatkowej zastawki aortalnej oraz istotne zwężenie prawej tętnicy wieńcowej. W następstwie ubezpieczony został zakwalifikowany do operacji wymiany zastawki aortalnej. Z powyższej placówki medycznej został wypisany z rozpoznaniem wady serca pod postacią niedomykalności dwupłatkowej zastawki aortalnej i poszerzenia aorty wstępującej, a także choroby wieńcowej i nadciśnienia tętniczego. W styczniu 2020 r. ubezpieczony został przyjęty do Kliniki (...), gdzie przebywał od dnia 22 stycznia 2020 r. do dnia 1 lutego 2020 r. i w tym czasie wykonano u niego operację wymiany zastawski aortalnej własnej na protezę biologiczną zastawki aorty i wykonano pomost żylny aortalno-wieńcowy w prawej tętnicy wieńcowej. Do chwili obecnej ubezpieczony pozostaje pod opieką Poradni Kardiologicznej. Ponadto cierpi też na schorzenia ortopedyczne i urologiczne i w tym zakresie pozostaje pod opieką lekarza ortopedy i urologa (dokumentacja medyczna k. 6 a.s., dokumentacja orzeczniczo-lekarska załączona do akt organu rentowego).

W dniu 2 marca 2020 r. J. S. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy wraz z informacją dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych. Po dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym: dokumentacji z przebiegu leczenia do 2020 r. i zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących ubezpieczonego w 2020 r., Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 24 marca 2020 r. ustalił, że w/wym. jest całkowicie niezdolny do pracy na okres do dnia 31 grudnia 2020 r. wskazując, jako datę powstania całkowitej niezdolności do pracy dzień 12 grudnia 2019 r. Ponadto Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 sierpnia 2019 r., wskazując, jako datę powstania całkowitej niezdolności do pracy dzień 13 czerwca 2018 r. (wniosek z dnia 2 marca 2020 r. wraz z informacją o okresach składkowych i nieskładkowych k. 1-6, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 24 marca 2020 r. k. 29 tom II a.r.). W dniu 29 maja 2020 r. Lekarz Orzecznik ZUS wydał kolejne orzeczenie, w którym dodatkowo stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy na okres do dnia 11 grudnia 2019 r. wskazując, jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy dzień 18 listopada 2019 r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 29 maja 2020 r. k. 45 tom II a.r.).

W związku z powyższym, decyzją z dnia 23 czerwca 2020 r., nr: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia trzeciego warunku, gdyż częściowa i całkowita niezdolność do pracy powstały po upływie 18 miesięcy od ustania zatrudnienia (ubezpieczenia), które zakończyło się w dniu 25 lipca 2015 r. Ubezpieczony nie spełnia też drugiego z powyższych warunków, ponieważ w dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku, tj. od dnia 2 marca 2010 r. do dnia 1 marca 2020 r. udowodnił staż pracy w wymiarze 4 lat, 6 miesięcy i 14 dni. Natomiast w dziesięcioleciu przed dniem powstania całkowitej niezdolności do pracy, tj. od dnia 12 grudnia 2009 r. do dnia 11 grudnia 2019 r. udowodnił 4 lata, 9 miesięcy i 4 dni stażu. Ponadto w dziesięcioleciu przed dniem powstania częściowej niezdolności do pracy, tj. od 18 listopada 2009 r. do 17 listopada 2019 r. odwołujący udowodnił 4 lata, 9 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi łącznie 26 lat, 12 miesiące i 1 dzień ( decyzja ZUS z dnia 23 czerwca 2020 r., nr: (...) k. 49 a.r.).

Kolejną decyzją z dnia 23 lipca 2020 r., nr: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na tą samą argumentację jak w uzasadnieniu decyzji z dnia 23 czerwca 2020 r. Dodatkowo wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 30-letniego ogólnego stażu pracy, a zatem warunek z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS nie może zostać wyłączony (decyzja ZUS z dnia 23 lipca 2020 r., nr: (...) k. 51 a.r.).

Od decyzji z dnia 23 czerwca 2020 r., nr: (...) J. S. złożył odwołanie, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 8 lipca 2020 r. k. 5 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego kardiologa celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu się ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie), to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 5 listopada 2020 r., k. 10 a.s.).

W opinii z dnia 1 grudnia 2020 r. biegły sądowy z zakresu kardiologii prof. dr. hab. med. W. S. stwierdził u odwołującego wadę serca, stan po kardiochirurgicznej wymianie dwupłatkowej zastawki aortalnej z jej ciężką niedomykalnością na zastawkę biologiczną, chorobę wieńcową, stan po pomostowaniu tętnic wieńcowych z założeniem pomostu żylnego aortalno-wieńcowego do prawej tętnicy wieńcowej, nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemię, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa oraz dyskopatię odcinka szyjnego kręgosłupa i rozrost gruczołu krokowego. Po przeprowadzaniu badania przedmiotowego i po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną biegły ww. specjalności rozpoznał u odwołującego stan po operacyjnym kardiochirurgicznym leczeniu wady serca, polegającym na wymianie własnej zastawki aortalnej na zastawkę biologiczną, a także z jednoczesnym wykonaniem pomostowania aortalno-wieńcowego do prawej tętnicy wieńcowej z powodu jej istotnego zwężenia wykazanego we wcześniejszej kontroli. Biegły wskazał, że współistniejące ciśnienie tętnicze jest dość dobrze kontrolowane za pomocą leków hipotensyjnych. Na tej podstawie biegły stwierdził, że ubezpieczony z przyczyn kardiologicznych jest całkowicie okresowo niezdolny do pracy na okres jednego roku, tj. do dnia 31 grudnia 2021 r. W pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2021 r. biegły sądowy sprecyzował, że za datę powstania całkowitej niezdolności do pracy należy przyjąć dzień rozpoczęcia hospitalizacji w Klinice (...) Wojskowego Instytutu Medycznego, tj. dzień 12 grudnia 2019 r. Wskazał też, że odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 maja 2022 r. (opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii prof. dr hab. med. W. S. z dnia 1 grudnia 2020 r. k. 20-22, opinia uzupełniająca z dnia 17 maja 2021 r. k. 36-37 a.s.).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń (pismo procesowe organu rentowego z dnia 16 czerwca 2021 r. k. 44-45 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach niniejszej sprawy, w tym na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach rentowych odwołującego. Ich autentyczność, jak również zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, dlatego też Sąd Okręgowy uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy, mogący stanowić podstawę czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Podstawę ustaleń faktycznych w sprawie stanowiły również dwie opinie wydane przez biegłego sądowego z zakresu kardiologii prof. dr hab. W. S.. Obie wskazane opinie Sąd ocenił jako rzetelne, wyczerpujące oraz jasno i logicznie uzasadnione. Opinie zostały sporządzone przez biegłego sądowego, którego kwalifikacje i doświadczenie nie budzą wątpliwości, o specjalności odpowiadającej schorzeniom kardiologicznym rozpoznanym u ubezpieczonego. Podstawę do wydania opinii stanowiły dowody obiektywne, opinie zostały sporządzone w oparciu o dogłębną analizę dokumentacji medycznej, akta sprawy i badanie przedmiotowe. Biegły szczegółowo wyjaśnił również wątpliwości dotyczące daty powstania niezdolności do pracy ubezpieczonego i stopnia tej niezdolności w określonych przedziałach czasowych, mając na uwadze także dokumentację złożoną na etapie postępowania sądowego. W konkluzji opinii biegły wskazał, że odwołujący jest całkowicie okresowo niezdolny do pracy na okres jednego roku, tj. do dnia 31 grudnia 2021 r. W pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2021 r. biegły sądowy sprecyzował, że za datę powstania całkowitej niezdolności do pracy należy przyjąć dzień rozpoczęcia hospitalizacji w Klinice (...) Wojskowego Instytutu Medycznego, tj. dzień 12 grudnia 2019 r. Wskazał też, że odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 maja 2022 r. Wnioski biegłego są logiczne, a nadto wynikają z załączonej do akt sprawy dokumentacji z przebiegu leczenia odwołującego. Na tej podstawie, Sąd uznał, że zgromadzony dotychczas materiał dowodowy sprawy jest wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. S. od decyzji organu rentowego z dnia 23 czerwca 2020 r., znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Rozpoznanie sprawy w rozpatrywanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 1 § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2021 r., poz. 11 ze zm.), który przewiduje, że Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczył jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

W niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy badał prawo J. S. do świadczenia rentowego, o które się ubiegał, w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 291 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną. Przepis art. 57 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl przepisu art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Wskazane warunki muszą być spełnione łącznie. Pierwszy z nich, tj. niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania odzyskania tej sprawności po przekwalifikowaniu. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03). Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Kolejna przesłanka, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, wiąże się z treścią art. 58. Wskazany przepis określa w ust. 1, że warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej: 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat, 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat, 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat, 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat, 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej. Jeżeli chodzi zaś o trzeci z warunków z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, to wiąże się on z okresami, w czasie których powinna powstać niezdolność do pracy (bądź w ciągu 18 miesięcy od ich ustania), aby ubezpieczony mógł skorzystać z prawa do renty. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Badając w przedmiotowej sprawie kwestionowane przez organ rentowy przesłanki warunkujące przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza kardiologa, które miały być pomocne przy ustaleniu daty powstania niezdolności do pracy. Z dwóch opinii wynika, że odwołujący z przyczyn kardiologicznych jest całkowicie okresowo niezdolny do pracy na okres do dnia 31 maja 2022 r. W pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2021 r. biegły sądowy sprecyzował, że za datę powstania całkowitej niezdolności do pracy należy natomiast przyjąć dzień rozpoczęcia hospitalizacji w Klinice (...), tj. dzień 12 grudnia 2019 r. W tym zakresie, Sąd przyjął datę powstania całkowitej niezdolności do pracy wskazaną przez biegłego sądowego, która to data pokrywa się z ustaleniami Lekarza Orzecznika ZUS. Ponadto wskazać należy, że odwołujący został także uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy w okresie od dnia 18 listopada 2019 r. do dnia 11 grudnia 2019 r. Jak wynika z dokumentacji załączonej do akt organu rentowego, a dotyczącej poszczególnych okresów zatrudnienia ubezpieczonego, w latach 1982-2015 był on zatrudniony na stanowiskach kierowcy i palacza kotłów parowo-wodnych i centralnego ogrzewania w różnych zakładach pracy. Ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi 25 lat, 9 miesięcy i 23 dni okresów składkowych i 4 miesiące i 8 dni okresów nieskładkowych, łącznie 26 lat, 2 miesiące i 1 dzień okresów nieskładkowych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazywał, że ubezpieczony nie spełnia trzeciego warunku, gdyż częściowa i całkowita niezdolność do pracy powstały po upływie 18 miesięcy od ustania zatrudnienia (ubezpieczenia), które zakończyło się 25 lipca 2015 r. Ubezpieczony nie spełnia też drugiego z powyższych warunków, ponieważ w dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku, tj. od dnia 2 marca 2010 r. do dnia 1 marca 2020 r. udowodnił staż pracy w wymiarze 4 lat, 6 miesięcy i 14 dni. Natomiast w dziesięcioleciu przed dniem powstania całkowitej niezdolności do pracy, tj. od dnia 12 grudnia 2009 r. do dnia 11 grudnia 2019 r. udowodnił 4 lata, 9 miesięcy i 4 dni stażu. Ponadto w dziesięcioleciu przed dniem powstania częściowej niezdolności do pracy, tj. od 18 listopada 2009 r. do 17 listopada 2019 r. odwołujący udowodnił 4 lata, 9 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Wskazać jednak należy, że jak wynika z zaświadczenia Powiatowego Urzędu Pracy w W., od dnia 5 grudnia 2016 r. do chwili obecnej ubezpieczony pozostaje zarejestrowany w ww. Urzędzie w charakterze osoby bezrobotnej. Tym samym błędne jest stanowisko organu rentowego, że całkowita niezdolność do pracy ubezpieczonego powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia, które trwa do chwili obecnej. Powyższe przesądza również o spełnieniu przez odwołującego przesłanki legitymowania się 5-letnim okresem składkowym i nieskładkowym, przypadającym w okresie ostatniego dziesięciolecia przed złożeniem wniosku o świadczenie rentowe (od 2 marca 2010 r. do 1 marca 2020 r.) lub przed dniem powstania niezdolności do pracy (od 12 grudnia 2009 r. do 11 grudnia 2019 r. – całkowita niezdolność i od 18 listopada 2009 r. do 17 listopada 2019 r. – częściowa niezdolność). Ponadto biegły sądowy z zakresu kardiologii stwierdził, że odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy na okres do dnia 31 maja 2022 r. W związku z powyższym, odwołujący spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania na jego rzecz prawa do wnioskowanego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 czerwca 2020 r., nr: (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu się prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres do dnia 31 maja 2022 r., o czym orzekł w sentencji wyroku.