Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa J. Ł., L. Ł.

przeciwko Gminie R.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej Gminy R. na rzecz powodów J. Ł. i L. Ł. solidarnie kwotę 8.247,36 zł ( osiem tysięcy dwieście czterdzieści siedem złotych 36/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

-705,70 zł od dnia 10 marca 2019 r.

-665 zł od dnia 10 kwietnia 2019 r.

-665 zł od dnia 10 maja 2019 r.

-665 zł od dnia 10 czerwca 2019 r.

-665 zł od dnia 10 lipca 2019 r.

-665 zł od dnia 10 sierpnia 2019 r.

-2.665 zł od dnia 10 września 2019 r.

-665 zł od dnia 10 października 2019 r.

-665 zł od 10 listopada 2019 r.

-221,66 zł od dnia 10 grudnia 2019r.

w każdym przypadku do dnia zapłaty.

2.  Oddala powództwo ponad kwotę 8.247,36 zł i w pozostałym zakresie postępowanie w sprawie umarza.

3.  Wyrokowi w pkt. 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

4.  Zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 642,54 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za okres od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

5.  Nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego kwotę 1.768,64 zł tytułem kosztów sądowych.

6.  Znosi wzajemnie koszty zastępstwa procesowego między stronami.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt I C 78/20

UZASADNIENIE

Powodowie M. i J. małżonkowie Ł. domagali się zasądzenia na ich rzecz od Gminy R. kwoty 15.752,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności poszczególnych kwot, które winny być uiszczane miesięcznie „ z dołu” do dnia zapłaty. Nadto wnosili o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

( zob. pozew k.3-5 i rozszerzenie powództwa k.49-51).

W uzasadnieniu wskazali , iż przysługuje im spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w R. przy ul. (...) . Twierdzili również, iż lokal ten zajmowany jest przez poprzedniego właściciela A. P.. Zaznaczyli też, iż A. P. korzysta z tego lokalu ponieważ Sąd Okręgowy w Olsztynie na mocy wyroku z dnia 20.02.2019 r. sygn.. akt IX Ca 1127/18 ustalił, iż lokatorom mieszkania tj. A. P. i jego konkubinie H. D. przysługuje prawo do lokalu socjalnego, zaś Gmina R. pomimo licznych wezwań nie dostarczyła tego lokalu.

H. D. wyprowadziła się z wymienionego lokalu zaś A. P. nadal je zajmuje mimo tego, że ostatecznie Gmina R. pismem z dnia 29.X.2019 r. złożyła mu ofertę najmu lokalu socjalnego.

Na kwotę dochodzoną pozwem składa się odstępne w wysokości 1 200 zł oraz czynsz i koszty eksploatacyjne należne Spółdzielni Mieszkaniowej.

Powodowie wskazywali także, iż przez cały czas ponoszą koszty utrzymania mieszkania. Podnieśli nadto, iż ponieważ lokal jest zamieszkiwany - nie mogą go wynająć i w ten sposób czerpać z niego pożytków. Twierdzili , iż biorąc pod uwagę rynkowe stawki czynszu – mogliby uzyskać z tytułu wynajmu kwotę 1 200 zł miesięcznie.

Powód jako podstawę zgłoszonego roszczenia wskazał art. 18 ust. 5 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego.

W toku postępowania pełnomocnik powodów ograniczył roszczenie do kwoty należności głównej 13 871,59 zł, nie modyfikując żądania w pozostałym zakresie.

(zob. protokół rozprawy k. 251 akt).

Pozwana Gmina R. w odpowiedzi na pozew uznała powództwo co do zasady i do kwoty 6 235,12 zł. Jednocześnie wniosła o oddalenie powództwa ponad tę kwotę i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanej wskazał, iż powód domagając się odszkodowania od Gminy powinien był wykazać fakt zaistnienia szkody oraz jej wysokość. Podniósł też, iż żadna z tych okoliczności nie została przez niego wykazana.

Kwestionował twierdzenia powoda co do tego, iż ma on realną możliwość wynajęcia lokalu za kwotę 1 200 zł miesięcznie. Twierdził, iż na lokalnym rynku nieruchomości podaż na wynajem lokali przewyższa popyt, a wiele mieszkań pozostaje niezamieszkałych. Wskazywał, iż problemem jest znalezienie najemcy gotowego zapłacić czynsz przewyższający koszty bieżącego utrzymania lokalu. Pozwana uznała kwotę odstępnego na poziomie 500 zł miesięcznie .

( zob. odpowiedź na pozew k.29-32).

W kolejnym piśmie z dnia 11.03.2020 r. pozwana uznała powództwo do kwoty 8 549,67 zł, co jest wynikiem rozszerzenia powództwa o kolejne miesiące.

Kwota uznania obejmuje odstępne w wysokości 500 zł oraz kwotę czynszu i opłat eksploatacyjnych w wysokości 491,95 zł.

( zob. pismo k.58-59).

Sąd ustalił, co następuje:

Powodom przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ulicy (...). Prawo to powodowie nabyli na licytacji komorniczej i na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 17.X.2016 r. wydanego w sprawie I Co 548/14. Wyrokiem z dnia 20.02.2019 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie ustalił, że lokatorom opisanego powyżej lokalu mieszkalnego tj. A. P., jego konkubinie H. D. i jej dzieciom przysługuje prawo do lokalu socjalnego orzekając jednocześnie o wstrzymaniu wykonania obowiązku wydania lokalu do czasu złożenia przez Gminę R. oferty zawarcia umowy najmu.

(dowód: postanowienie – k. 10 - , wyrok z dnia 20.02 2019 r. – k. 12)

Po wydaniu tego orzeczenia H. D. z dziećmi wyprowadziła się , zaś A. P. nie otrzymał od Gminy R. oferty zawarcia umowy najmu i nadal zamieszkiwał lokal należący do powodów. Wymieniony nie uiszczał czynszu na rzecz właściciela, a także nie ponosił kosztów utrzymania lokalu. Powodowie bezskutecznie zwracali się do Gminy o wskazanie byłemu właścicielowi lokalu socjalnego. Ostatecznie pismem z dnia 29.X.2019 r. Gmina zaoferowała A. P. lokal socjalny. Pomimo oferty złożonej A. P. do chwili obecnej nie opuścił on spornego lokalu mieszkalnego.

(dowód: pismo k.16, 21, pismo z ofertą k.36)

Miesięczna wartość rynkowa czynszu najmu spornego lokalu mieszkalnego z uwzględnieniem wskaźnika pustostanów wynosi 665 zł. Wysokość możliwego do uzyskania przez powodów czynszu najmu na wolnym rynku lokalu mieszkalnego w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od 20.02.2019 r. do 10.11.2019 r. wynosi 5.755,00 zł. Przy założeniu modelu hybrydowego, tj. łączenia najmu krótkoterminowego w sezonie turystycznym z najmem długoterminowym w pozostałym okresie roku, wysokość możliwego do uzyskania czynszu najmu na wolnym rynku wynosi 10.289,00 zł.

(dowód: opinia biegłej J. K.-N. – k. 177-213,

opinia uzupełniająca J.K.-N. – k. 227-235)

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż na pozwanej Gminie R. ciążył obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego – A. P. zamieszkującemu bez tytułu prawnego – lokal mieszkalny nr (...) położony w R. przy ul. (...) – należący do powodów. Wyrokiem z dnia 20 lutego 2019 r. r. Sąd Okręgowy w Olsztynie, sygn. akt IX Ca 1127/18 przyznał mu bowiem prawo do lokalu socjalnego, orzekając jednocześnie o wstrzymaniu wykonania obowiązku wydania lokalu do czasu złożenia przez Gminę R. oferty zawarcia umowy najmu. Z obowiązku tego Gmina wywiązała się z opóźnieniem i dopiero pismem z dnia 29.X.2019 r. zaoferowała A. P. zawarcie umowy najmu lokalu położonego w S. 14/7 ( zob. k.36).

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

Przepis art. 417 kc – do którego odwołuje się art. 18 ust. 5 uopl – przewiduje odpowiedzialność jednostek samorządu terytorialnego (oraz Skarbu Państwa i innych osób prawnych korzystających z mocy prawa z uprawnienia do wykonywania władzy) za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej.

Oznacza to, iż dla przypisania odpowiedzialności Gminie spełnione muszą być przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej określone w art. 417 kc. Przy czym odpowiedzialność na zasadzie art. 417 kc jest niezależna od winy i dla jest przypisania koniecznie jest jedynie wykazanie niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej.

Niewątpliwie niedostarczenie przez gminę lokalu socjalnego stanowi niezgodne z prawem zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 2 uopl Gmina – na zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach. Natomiast z art. 14 ust. 1 tej ustawy wynika, iż sąd orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Sąd Najwyższy wskazał, iż roszczenie odszkodowawcze za niedostarczenie przez Gminę lokalu socjalnego przewidziane w 18 ust. 5 uopl – przysługuje na podstawie art. 417 kc, co oznacza, iż brak jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczeń w zakresie stosowania tego przepisu, a w konsekwencji też do stosowania art. 361 kc - przewidującego wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości (vide: postanowienie SN z dnia z 25 czerwca 2008 r., III CZP 46/08).

Stąd też przyjąć należy, iż dopóki gmina nie dostarczy lokalu socjalnego - właściciel, który pozbawiony został możliwości swobodnego korzystania ze swojego lokalu i czerpania z niego korzyści - ponosi szkodę w wysokości różnicy między majątkiem, jaki miałby, gdyby dysponował lokalem swobodnie, a majątkiem jaki ma, nie mogąc lokalem swobodnie dysponować z powodu niemożności wykonania eksmisji.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 grudnia 2007 r., sygn. akt III CZP 121/07 odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wobec właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego byłemu lokatorowi, uprawnionemu, według wyroku orzekającego eksmisję, do lokalu socjalnego i odpowiedzialność tego lokatora wobec właściciela, oparta na art. 18 ust. 1 i 3 uopl, ma - w zakresie, w jakim ich obowiązki pokrywają się - charakter odpowiedzialności in solidum.

Oznacza to, iż wierzyciel może dochodzić tego samego od dwóch lub więcej dłużników, ale ich podstawy odpowiedzialności są odmienne. Wierzycielowi przysługuje też uprawnienie do wyboru podmiotu, od którego będzie żądać odszkodowania. Przy czym szkoda, za którą odpowiada Gmina będzie większa, jeżeli lokator uprawiony do lokalu socjalnego nie wywiązuje się z obowiązku określonego w art. 18 ust. 1 i 3 uopl, a nakładającego na osoby uprawione do lokalu socjalnego obowiązek uiszczania na rzecz właściciela lokalu odszkodowania.

Nie ulega wątpliwości, iż A. P. nie uiszczał żadnych opłat za korzystanie z lokalu na rzecz powodów. W tutejszym sądzie w toku jest sprawa o zapłatę wytoczona przez powodów przeciwko A. P., w przedmiocie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Prowadzona jest pod sygnaturą I C 103/21.

W niniejszej sprawie powodowie domagali się zasądzenia na ich rzecz odszkodowania w wysokości kosztów związanych z eksploatacją mieszkania oraz czynszu najmu tzw. „ odstępnego”, jaki ich zdaniem mogliby otrzymać z tytułu najmu lokalu na wolnym rynku – tj. 1 200 zł miesięcznie - za okres od daty 20.02.2019 r. r. tj. od uprawomocnienia się orzeczenia SO w Olsztynie - do daty złożenia oferty najmu lokalu socjalnego przez pozwaną Gminę. Ostatecznie okres objęty pozwem obejmował czasokres od 20.02.2019 r. do 10.11.2019 r. Na dowód wysokości kosztów, jakie ponosili w związku z utrzymaniem lokalu przedstawili wydruki przygotowane przez zarządcę nieruchomości natomiast na dowód wysokości czynszu, jaki mogliby otrzymać z tytułu wynajmu lokalu przedstawili wydruki ofert dotyczących wynajmu mieszkań w R. oraz umów zawieranych przez pozwaną z innymi lokatorami w związku z remontem ich dotychczasowych mieszkań.

Rozstrzygając kwestię związaną z wysokością czynszu, jaki powodowie mogliby otrzymać z tytułu najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w R. Sąd dostrzegł wnioski płynące ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego sądowego J.K.-N., która to opinia jest fachowa i rzetelna, zaś konkluzje w niej zawarte zostały należycie uzasadnione. Opinia ta co do zasady nie była kwestionowana, przy czym została ona uzupełniona przez biegłego – na skutek zgłoszonych przez powodów zarzutów - o wariant wysokości czynszu przy przyjęciu hipotetycznego modelu najmu w formie hybrydy, tj. łączenia najmu krótkoterminowego w sezonie letnim (4 miesiące od czerwca do września) z najmem długoterminowym (pozostałe miesiące). W tym kontekście bowiem powodowie podnosili, że walory lokalu mieszkalnego w postaci jego lokalizacji (sąsiedztwo z zabudową letniskową i jeziorem) uzasadniałyby oddanie lokalu w najem krótkoterminowy, i tym samym czerpanie z tego korzyści. Odnosząc się do omawianej kwestii spornej wskazać należy w pierwszej kolejności, że nie do zaakceptowania, zdaniem Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie jest wersja wysokości możliwego do uzyskania przez powodów czynszu najmu na wolnym rynku lokalu mieszkalnego w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od 20.02.2019 r. do 10.11.2019 r. przy założeniu modelu hybrydowego, tj. według wersji proponowanej przez powodów. Wysokość ta wynika z opinii uzupełniającej J.K.-N. i została ustalona na kwotę 10.289,00 zł. Przede wszystkim w sprawie nie zostało wykazane przez powodów, że istniała realna szansa na wynajęcie spornego lokalu w ramach najmu krótkoterminowego (wakacyjnego) w miesiącach letnich, zaś w pozostałym okresie jako najmu długotrwałego. W szczególności przy tym należy zwrócić uwagę na niedogodności związane z koniecznością obsługi turysty korzystającego z lokalu krótkoterminowo (kontakt, wprowadzenie do lokalu, sprzątanie), a także na trudności w znalezieniu osób, która chciałaby lokal na krótko wynająć na poszczególne doby. Nadto należy mieć również na uwadze konieczność uprzedniego wypowiedzenia umowy najmu zawartej na okres długotrwały, a następnie szukania nowego najemcy po najmie krótkotrwałym. Wreszcie, samo położenie spornego lokalu, wbrew twierdzeniom powodów wyklucza przyjęcie hybrydowego modelu najmu lokalu. Niewątpliwie walory turystyczne miasta R. daleko odbiegają od walorów dużych miast turystycznych, takich jak G. czy S.. Bez wątpienia poziom atrakcyjności nadmorskich miast turystycznych jest zdecydowanie większy od zainteresowania miastem R..

Zaakcentowania wymaga przy tym, że utrata korzyści jawi się jako naturalna konsekwencja zwykłego związku przyczynowo-skutkowego, nie zaś jako efekt nadzwyczajnych zabiegów i zbiegów okoliczności. Tym samym stwierdzić należy, że utracona korzyść powodów w rozumieniu art. 361 k.c. w zw. z art. 471 k.c. i art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów powinna zostać ustalona na poziomie rynkowej stawki czynszu długoterminowego, jako obiektywnie możliwa (realna) korzyść do osiągnięcia przez powodów. Należne zatem powodom odszkodowanie obejmujące utracone korzyści z tytułu najmu długoterminowego powinno wynieść 5.755,00 zł zgodnie z opinią biegłej sądowej J.K.- N. (wedle pierwszej opinii).

Nie budziło wątpliwości Sądu, że powodom przysługiwałoby odszkodowanie w zakresie uiszczonych za osobę zajmującą lokal opłat eksploatacyjnych, gdyby powodowie roszczenie to udowodnili, a to co do jego wysokości. Obowiązek dowodowy w tym zakresie, zgodnie z art. 6 k.c., obciążał niewątpliwie powodów. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 maja 2012 r., w sprawie III CZP 12/12 (Lex) wyraził pogląd, że odszkodowanie może obejmować wskazane opłaty, jeśli stanowią one element szkody poniesionej przez właściciela mieszkania. Jak wskazał Sąd Najwyższy ocena zakresu szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem stanowiącym źródło szkody powinna opierać się na porównaniu stanu majątku poszkodowanego istniejącego po wystąpieniu zdarzenia wyrządzającego szkodę, z możliwym stanem tego majątku w przypadku, gdyby zdarzenie to nie wystąpiło. Niewątpliwie zatem powodowie musieli wykazać, że doszło w omawianym zakresie do uszczuplenia ich majątku, tj. że ponieśli realnie opłaty eksploatacyjne. Z owych kosztów eksploatacyjnych (czynsz, media) Sąd uwzględnił wyłącznie kwotę 2.491,95 zł. Sąd miał przy tym na względzie treść analizy konta lokalu za okres od 1.01.2019 r. do 5.06.2020 r. (k. 69-70), z którego wynika zaliczenie z wpłaty dokonanej w dniu 27.02.2019 r. w kwocie 2.000 zł – kwoty 491,95 zł, a także wpłatę w kwocie 2000 zł w dniu 4.09.2019 r. Tylko takie wpłaty powodów odnotowano w okresie objętym pozwem, tj. od 20.02.2019 r. do 10.11.2019 r. W pozostałym zakresie powodowie nie przedstawili jakichkolwiek bardziej szczegółowych dokumentów pozwalających na uznanie opłat eksploatacyjnych ponad w/w kwotę.

Z powyższych przyczyn, w pkt 1 sentencji wyroku w oparciu o art. 417 k.c. należało zasądzić od pozwanego na rzecz powodów solidarnie tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie zajmującej lokal mieszkalny położony przy ulicy (...) w R. kwotę 8.247,36 zł jako sumę w/w omawianych kwot (wysokości czynszu możliwego do uzyskania i kosztów eksploatacyjnych w postaci mediów i czynszu).

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z żądaniem powoda wobec braku sprzeciwu przez pozwaną Gminę co do ich biegu, z uwzględnieniem treści tabeli nr 7. z opinii biegłego sądowego z k. 200 oraz kwot wpłaconych przez powodów.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. Powództwo ponad kwotę określoną w pkt 1 Sąd oddalił i w pozostałym zakresie postępowanie w sprawie umorzył wobec częściowego cofnięcia powództwa przez powodów (k. 251), o czym orzekł jak w pkt 2 sentencji.

Wskazać w tym miejscu należy, że Sąd uznał za dopuszczalne cofnięcie uznania powództwa przez pozwanego w zakresie dotyczącym kosztów eksploatacyjnych w kwocie 491,95 zł za każdy miesiąc (łącznie 4.240,14 zł, k. 58v). Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3.02.2016 r., sygn. akt V CSK 312/15 uznanie powództwa jako czynność procesowa, może zostać odwołane, do chwili wydania prawomocnego orzeczenia, zapadłego w następstwie uznania powództwa. W tym kontekście pozwana Gmina oświadczyła, że kwota uznania, tj. 8.549,67 zł pozostaje bez zmian i jest ona na poczet odstępnego. Jednak wobec jednoznacznej opinii biegłego sądowego J.K.-N., z której jasno wynika wysokość czynszu najmu tzw. „ odstępnego”, jaki powodowie mogliby otrzymać z tytułu najmu lokalu na wolnym rynku - za okres od daty 20.02.2019 r. do 10.11.2019 r. brak było podstaw w niniejszej sprawie do wydania wyroku opartego na uznaniu powództwa ponad kwotę 5.755 zł w odniesieniu do kosztów czynszu najmu możliwego do uzyskania. Z akt sprawy wynika bowiem jednoznacznie, że w tym zakresie uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem i zasadami współżycia społecznego, a przy tym prowadziłoby do zaakceptowania przez Sąd wersji najmu hybrydowego, którą Sąd w istocie odrzucił. Te z kolei okoliczności w świetle regulacji art. 213 § 2 k.p.c. były nie do zaakceptowania. Uwzględniając jednak przy tym kwotę uznania w kontekście ostatecznie zasądzonej na rzecz powodów kwoty stanowiącej sumę czynszu możliwego do uzyskania i sumę kosztów eksploatacyjnych, w ocenie Sądu należało uznanie powództwa przez pozwaną Gminę odnieść do tejże zasądzonej kwoty. Uznanie powództwa poza zasądzoną kwotę byłoby sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W tej sytuacji na mocy art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt 3 sentencji.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., zasądzając ich zwrot na rzecz powodów stosunkowo do wysokości uwzględnionego roszczenia (pkt 4 sentencji wyroku).W przedmiocie kosztów sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398) – pkt 5 wyroku, uwzględniając łącznie kwotę 1.768,64 zł wydatkowaną tymczasowo ze Skarbu Państwa.

Na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Sąd orzekł o wzajemnym zniesieniu kosztów zastępstwa procesowego, które zostały poniesione przez strony w tej samej wysokości. Mając na uwadze zbliżony stopień wygrania przez nie procesu zaktualizowały się przesłanki wzajemnego zniesienia kosztów zastępstwa procesowego.