Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

( w zakresie pkt 1 i 2 wyroku)

Decyzją z dnia 6 marca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że T. J. pobrała nienależnie świadczenia za okres od 1 lutego 2020 r. do 29 lutego 2020 r. w łącznej kwocie 105,48 zł z tytułu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/decyzja k.211 – 212 plik II akt ZUS/

W dniu 16 kwietnia 2020 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie T. J. od powyższej decyzji. Odwołująca wskazała, że w stosunku do jej osoby nie wystąpiły przesłanki zwrotu świadczenia , gdyż nie została ona pouczona o ustaniu prawa do świadczenia uzupełniającego. Jednocześnie zaznaczyła ,że należna emerytura została jej przyznana z urzędu od dnia 4 lutego 2020 r. , podczas gdy rentę z tytułu niezdolności do pracy otrzymywała 10 dnia każdego miesiąca.

/odwołanie k.3 – 4/

W odpowiedzi na odwołanie , która wpłynęła do tutejszego Sądu w dniu 12 maja 2020 r. pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie. W treści odpowiedzi wskazano, że o zasadach zwrotu nienależnie pobranego świadczenia wnioskodawczyni została pouczona w decyzji z dnia 19 września 2019 r. , a co istotne , w lutym 2020 r. kwota pobranych przez nią świadczeń tj. renty za okres od 1 do 3 lutego , emerytury za okres od 4 do 29 lutego oraz okresowej emerytury kapitałowej za okres od 4 do 29 lutego przekroczyła kwotę 1 600,00 zł tj. maksymalną kwotę wynikającą z obowiązujących wówczas przepisów o świadczeniu uzupełniającym.

/odpowiedź na odwołanie k. 6 – 8/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. J. urodziła się (...) Od 1 listopada 2006 r. T. J. pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

Decyzją z dnia 19 września 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał T. J. świadczenie uzupełniające w kwocie 105,48 zł miesięcznie. W treści decyzji wskazano ,że w dniu 1 października 2019 r. T. J. przysługiwała renta w wysokości 1494,52 zł ,a tym samym przyznane świadczenie stanowiło różnicę między kwotą w wysokości 1 600,00 zł , a kwotą renty. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że świadczenie będzie wypłacana razem z rentą. W pouczeniu do decyzji poinformowano wnioskodawczynię o konieczności powiadamiania o okolicznościach mających wpływ na prawo i wypłatę świadczenia, m.in. o uzyskaniu uprawnień do świadczeń finansowanych ze środków publicznych oraz pobieraniu takiego świadczenia lub jego podwyższeniu.

/decyzja k.5 – 6 odwrót plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 17 lutego 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał T. J. emeryturę, z urzędu, od 4 lutego 2020 r. tj. od miesiąca ,w którym T. J. ukończyła 60 lat. W treści decyzji wskazano ,że wysokość emerytury , obliczonej na podstawie art.26 ustawy emerytalnej, wyniosła 1 722,82 zł.

/decyzja k.205 – 209 odwrót plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 17 lutego 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał T. J. emeryturę z urzędu od 4 lutego 2020 r. tj. od dnia nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość emerytury okresowej wyniosła 92,74 zł.

/decyzja k.201 – 203 plik II akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 6 marca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że T. J. pobrała nienależnie świadczenia za okres od 1 lutego 2020 r. do 29 lutego 2020 r. w łącznej kwocie 105,48 zł z tytułu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/decyzja k.211 – 212 plik II akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie ww. dowodów z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 31 lipca 2019 r . świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (tj. Dz.U. z 2021 r. poz. 1842), w brzmieniu obowiązującym przed 1 marca 2020 r., świadczenie uzupełniające przysługiwało osobie, uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie , przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2 , nie mogła przekroczyć 1600 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem włączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu, obowiązującym przed 1 marca 2020 r., świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych , finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej, przyznanej w okolicznościach , o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 291, 353, 794 i 1621), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatkowych świadczeń , wypłacanych wraz z innymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1600 zł miesięcznie.

Stosownie do treści art. 8 ust.1 ww. ustawy osoba, która pobrała nienależnie świadczenie uzupełniające, jest obowiązana do jego zwrotu ,a za nienależnie pobrane świadczenie uzupełniające uważa się świadczenie wypłacone mimo ustania okoliczności będących podstawą jego przyznania, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie była pouczona o braku prawa do jego pobierania (art. 8 ust.2 pkt 1 ww. ustawy).

W myśl art. 7 ust.1 pkt 1 ww. ustawy w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy;

Stosownie zaś do treści art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania (ust. 2 pkt 1 art. 138 ustawy o emeryturach z FUS).

Z zebranego materiału dowodowego, wynika, że decyzją z dnia 19 września 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał T. J. świadczenie uzupełniające w kwocie 105,48 zł miesięcznie , stanowiącej różnicę między kwotą w wysokości 1 600,00 zł , a kwotą renty tj. 1494,52 zł. Co jednak istotne , w pouczeniu do decyzji poinformowano wnioskodawczynię o konieczności powiadamiania o okolicznościach mających wpływ na prawo i wypłatę świadczenia, m.in. o uzyskaniu uprawnień do świadczeń finansowanych ze środków publicznych oraz pobieraniu takiego świadczenia lub jego podwyższeniu.

W związku, zatem, z okolicznością, że, przyznane wnioskodawczyni, świadczenia emerytalne, począwszy od 4 lutego 2020 r., przekraczały łącznie kwotę 1 600,00 zł , a także, z uwagi na właściwe pouczenie wnioskodawczyni, o nałożonych na nią obowiązkach informacyjnych dotyczących pobieranych świadczeń , to stwierdzić należy ,że w lutym 2020 r. wnioskodawczyni nie przysługiwało świadczenie uzupełniające w kwocie 105,48 zł. Zasadnie zatem zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. zobowiązał T. J. do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia za okres od 1 lutego 2020 r. do 29 lutego 2020 r. W związku z powyższym, brak było podstaw prawnych do uwzględnienia odwołania skarżącej.

W świetle tych okoliczności Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W punkcie 2 sentencji wyroku o kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik postępowania . Sąd zasądził od T. J. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. kwotę 90 ( dziewięćdziesiąt ) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sąd ustalił powyższą kwotę, stosownie do treści § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku, poz.265).

S.B.

Dnia 2 .12.2021r.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni radcy prawnemu Z. S. za pośrednictwem PORTALU INFORMACYJNEGO