Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania Z. B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 8 lipca 2019 r., znak:(...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od Z. B. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz

Sygn. akt XVII AmE 246/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 8 lipca 2019 r., nr (...), na podstawie art.56 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 1 pkt 12, art. 56 ust. 6 i 6a oraz art. 30 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 i 730, dalej: Pe) oraz art. 104 i art. 105 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 2096 ze zm. dalej: k.p.a.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, którego stroną była Z. B. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Z. B. Stacja Paliw z siedzibą w M. K. (powód, Przedsiębiorca, koncesjonariusz), w sprawie wymierzenia kary pieniężnej orzekł, że:

1.  Przedsiębiorca nie dochował obowiązku określonego w punkcie 2.2.1. (aktualnie warunek 2.2.3) koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej przez Prezesa URE decyzją z 17 lutego 2011 r., nr (...) ze zmianami (dalej: koncesja) poprzez eksploatowanie na stacji paliw w M. K., (...)-(...) K., w okresie od 1 stycznia 2014 r. do dnia 10 lipca 2017 r. zbiorników paliw ciekłych, które nie zostały poddane stosownej modernizacji – nie zostały wyposażone w urządzenia do ciągłego pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych;

2.  Za działania określone w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie

5 000 zł;

3.  Umorzył postępowanie administracyjne wszczęte z urzędu w dniu 5 lutego 2019 r., na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe w sprawie wymierzenia przedsiębiorcy, kary pieniężnej w związku z nieprzestrzeganiem obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, z uwagi na naruszenie warunku zawartego w pkt 2.2.7. poprzez stosowanie od 1 marca 2018 r. do czerwca 2018 r. w obrocie paliwami ciekłymi na stacji paliw zlokalizowanej pod adresem M. K., (...)-(...) K., odmierzacza paliw ciekłych o numerze fabrycznym (...), który nie posiadał ważnego dowodu prawnej kontroli metrologicznej.

Z. B. w złożonym odwołaniu zaskarżyła decyzję Prezesa URE w zakresie dotyczącym nałożonej kary pieniężnej. Powódka zarzuciła, iż wydana decyzja jest niesprawiedliwa i wniosła o zweryfikowanie nałożonej kary poprzez odstąpienie od jej wymierzenia. Oświadczyła, że od 55 lat prowadzi działalność gospodarczą z należytą starannością. Powołała się na dowody, które złożyła w toku postępowania administracyjnego. Wyjaśniła, że urządzenia do ciągłego pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych zostały zamontowane na prowadzonej przez nią stacji paliw dopiero w 2017 r. Opóźnienie montażu wynikało z przyczyn leżących po stronie wykonawcy oraz było spowodowane zaciągnięciem przez powódkę kredytu na kwotę 60 000 zł przy pobieranej przez nią marży w wysokości 10-15 groszy. Podkreśliła, że podejmowała stosowne działania w celu uniknięcia błędów przy odmierzaniu paliwa w zbiornikach (pomiar fizyczny, weryfikowanie zgodności stanu paliwa w zbiorniku z paliwem sprzedanym za pomocą kasy fiskalnej połączonej z Urzędem Skarbowym, która nie wydawała paragonów w przypadku wystąpienia niezgodności) i nie jest winna jakichkolwiek nadużyć.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podtrzymał przedstawione w zaskarżonej decyzji stanowisko. Uznał, iż podniesione w odwołaniu zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie. Stwierdził, że w odwołaniu powód nie przedstawił żadnych dowodów, które przeczyłyby dokonanym w zaskarżonej decyzji ustaleniom dotyczącym naruszenia warunków koncesji.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie decyzji Prezesa URE z dnia 17 lutego 2011 r. nr (...) o udzieleniu koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 1 marca 2011 r. do dnia 31 grudnia 2030 r., zmienionej decyzją z 5 października 2017 r. pani Z. B. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Z. B. Stacja Paliw z siedzibą w miejscowości M. K. (k. 10 – 16 akt adm.)

W dniu 1 stycznia 2014 r. przestał obowiązywać przewidziany w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz.1853, dalej: Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych) okres na dostosowanie stacji paliw do przepisów tego rozporządzenia. Zgodnie z § 177 Rozporządzenia użytkowane lub wybudowane przed dniem wejścia w życie Rozporządzenia stacje paliw płynnych powinny do dnia 31 grudnia 2013 r. zostać wyposażone w urządzenia do ciągłego pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych oraz urządzenia do sygnalizacji wycieku produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych.

Wnioskiem z dnia 11 stycznia 2017 r. Przedsiębiorca wystąpił do Prezesa URE o zmianę udzielonej mu koncesji na obrót paliwami ciekłymi poprzez dostosowanie do wymagań wskazanych w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 1165 ze zm.). W toku postępowania dotyczącego wniosku powoda o ustalono, że na stacji paliw w miejscowości M. Przedsiębiorca do dnia 10 lipca 2017 r. prowadził obrót paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej, która nie spełniała wymagań określonych w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych. Z informacji zawartych w protokołach firmy montującej urządzenia do pomiaru, monitorowania i sygnalizacji wycieku paliwa wynika, że infrastruktura na stacji paliw powódki została dostosowana do wskazanych w Rozporządzeniu wymogów w dniu 11 lipca 2017 r. (k. 1-10 akt adm.)

Pismem z dnia 5 lutego 2019 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z nieprzestrzeganiem obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, z uwagi na naruszenie warunku zawartego w pkt 2.2.1. (aktualnie 2.2.3.) koncesji poprzez eksploatowanie w okresie od 1 stycznia 2014 r. do dnia 10 lipca 2017 r. zbiorników paliw ciekłych, które nie spełniały wymagań określonych obowiązującymi przepisami prawa (monitorowanie stanów magazynowych produktów naftowych na stacji paliw jedynie przy pomocy listwy pomiarowej) i wezwał do podania wysokości przychodu oraz dochodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego w roku 2018. Pozwany poinformował także Przedsiębiorcę o prawie do przedstawiania wyjaśnień i składania wniosków dowodowych, a także wezwał do wyjaśnienia czy w terminie od 1 stycznia 2014 r. do dnia 10 lipca 2017 r. zbiorniki niespełniające wymagań określonych obowiązującymi przepisami prawa były użytkowane przez koncesjonariusza do przechowywania i wydawania paliw ciekłych oraz przedstawienia dokumentów celem ustalenia przychodu dochodu uzyskanego przez Przedsiębiorcę w 2018 r. z działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi. (k. 32 akt adm.)

W odpowiedzi na ww. zawiadomienie Przedsiębiorca przedstawił swoje stanowisko w sprawie w piśmie z dnia 5 marca 2019 r. oraz piśmie z 1 kwietnia 2019 r. (k. 36 i k. skarga na czynności URE zachodniego oddziału terenowego z siedzibą w P.). Ze złożonego zeznania o wysokości osiągniętego dochodu wynika, że w 2018 r. z działalności koncesjonowanej Przedsiębiorca osiągnął przychód w wysokości (...) zł, poniósł koszty uzyskania przychodu w wysokości (...) zł oraz stratę w wysokości 46 566,54 zł (PIT-36, PIT/B k. 59-61 akt adm.)

Pismem z dnia 25 kwietnia 2019 r., nr (...) Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o rozszerzeniu postępowania administracyjnego w przedmiocie nieprzestrzegania obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, z uwagi na naruszenie warunku zawartego w pkt 2.2.7. poprzez stosowanie w okresie od 1 marca 2018 r. do czerwca 2018 r. w obrocie paliwami ciekłymi odmierzacza paliw ciekłych o numerze fabrycznym (...), który nie posiadał ważnego dowodu prawnej kontroli metrologicznej. Wezwano także Przedsiębiorcę do złożenia wyjaśnień oraz przedstawienia aktualnego świadectwa legalizacji o numerze fabrycznym (...). W pismach z 10 maja 2019 r. i 24 maja 2019 r. Przedsiębiorca złożył wyjaśnienia oraz przedstawił świadectwo legalizacji (k. 117, 119 i 124-125 akt adm.).

Pismem z dnia 4 czerwca 2019 r. zawiadomiono Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie, możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz złożenia uwag i wyjaśnień w terminie 14 dni od doręczenia zawiadomienia. (k. 127 akt adm.)

W piśmie z dnia 18 czerwca 2019 r. Przedsiębiorca podkreślił, że nie ponosi winy, nie dopuścił się nadużyć w stosunku do Skarbu Państwa i wniósł o odstąpienie od zarzutów przeciw niemu. przedstawił swoje stanowisko w sprawie. (k.128 akt adm.)

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z warunkiem 2.2.1. udzielonej powodowi koncesji w pierwotnym brzmieniu obowiązującym w okresie trwania naruszenia „ koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia”. Po wydaniu decyzji z dnia 5 października 2017 r. nr (...) warunkowi 2.2.1. odpowiada warunek 2.2.3. w brzmieniu „ koncesjonariuszowi nie wolno eksploatować stacji paliw lub bazy paliw, niespełniających warunków technicznych określonych obowiązującymi przepisami”. Wskazać należy, iż Przedsiębiorca akceptując warunki udzielonej mu decyzją z dnia 17 lutego 2011 r. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, zobowiązał się również do przestrzegania warunku 2.2.1. koncesji. W niniejszej sprawie bezsporne jest, że w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 10 lipca 2017 r. na eksploatowanej przez powoda stacji paliw nie zostały zamontowane urządzenia do pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych, o których mowa w § 97 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia. Obowiązek zamontowania takich urządzeń do dnia 31 grudnia 2013 r. został nałożony na koncesjonariusza w § 97 ust.1 pkt 2 w związku z §177 Rozporządzenia.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, stwierdzić należy, iż Przedsiębiorca nie wypełnił w zakreślonym przez rozporządzenie terminie ciążącego na nim obowiązku wyposażenia stacji paliw płynnych w urządzenia do pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych paliw. Naruszył jednocześnie przepisy powszechnie obowiązującego prawa oraz zapis 2.2.1. obowiązującej koncesji.

Okoliczności faktyczne stanowiące podstawę stwierdzenia, że przy wykonywaniu działalności koncesjonowanej powódka naruszyła warunki udzielonej koncesji w sposób wskazany w zaskarżonej decyzji, nie były w odwołaniu kwestionowane.

Należy zaznaczyć, że wypełnienie postanowień określonych w warunkach wykonywania działalności objętej koncesją stanowi podstawowy obowiązek koncesjonariusza. Organ koncesyjny określa obowiązki wynikające z koncesji w granicach obowiązujących przepisów prawa. Właściwa realizacja obowiązków koncesjonariusza stanowi gwarancję stabilności obrotu gospodarczego i należytego zabezpieczenia interesów odbiorców paliw lub energii. Dlatego wykonywanie działalności gospodarczej w sposób naruszający warunki koncesji zagrożone jest sankcją w postaci kary pieniężnej także wtedy, gdy obowiązek ten można zrekonstruować z przepisów powszechnie obowiązującego prawa dotyczących działalności koncesjonowanej (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2019 r., sygn. I NSZP 1/19, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2020 r., sygn. I NSK 108/18).

Stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji, podlega karze pieniężnej. Powołany przepis stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji bez potrzeby wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy. Brzmienie art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Wystarczającą przesłanką do wymierzenia przez Prezesa URE kary pieniężnej jest stwierdzenie naruszenia przez przedsiębiorcę jednego z warunków przyznanej mu koncesji.

Wobec ustalenia, iż w ramach wykonywania działalności koncesjonowanej, polegającej na obrocie paliwami ciekłymi powód dopuścił się naruszenia warunków udzielonej mu koncesji Prezes URE, zgodnie z art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe, zobowiązany był do wydania decyzji o nałożeniu na powoda kary pieniężnej. Podkreślenia wymaga, iż ze względu na obiektywny model odpowiedzialności ukształtowanej na gruncie przepisów ustawy Prawo energetyczne, przy wydawaniu decyzji o nałożeniu kary pieniężnej Prezes URE nie ma obowiązku udowodnienia przez winy przedsiębiorcy. Ustalenia dotyczące stopnia zawinienia podmiotu zobowiązanego do przestrzegania warunków udzielonej koncesji mogą mieć jedynie wpływ na wymiar nałożonej decyzją kary pieniężnej. Na brak konieczności wykazania winy umyślnej lub nieumyślnej karanego podmiotu w kontekście odpowiedzialności z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z Prawa energetycznego wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 września 2011 r., sygn. III SK 10/11 (opublik. LEX nr 1101332).

W odwołaniu powódka wskazała na okoliczności, które w jej ocenie świadczyły o braku winy w naruszeniu i wniosła o odstąpienie od wymierzenia kary. Oświadczyła, że opóźnienie w zamontowaniu urządzeń służących do pomiaru, monitorowania i sygnalizacji wycieku paliwa wynikało z przyczyn leżących po stronie wykonawcy montażu urządzeń oraz konieczności zaciągnięcia kredytu na kwotę 60 000 zł.

Zgodnie z przepisem art. 56 ust. 6 Pe stopień zawinienia jest uwzględniany przez Prezesa URE przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, zatem zarzut powoda, iż nie ponosi winy w jakichkolwiek nadużyciach może jedynie rzutować na wymiar nałożonej decyzją kary pieniężnej.

W ocenie Sądu przy ustalaniu wysokości nałożonej decyzją kary pieniężnej Prezes URE prawidłowo rozważył wymienione w art. 56 ust. 6 Pe przesłanki rzutujące na wymiar kary tj. stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia i dotychczasowe zachowanie powódki. Organ wyjaśnił reguły jakimi kieruje się nakładając kary za naruszenie obowiązków przewidzianych koncesją. Nałożona przez Prezesa URE w decyzji kara pieniężna została ustalona z zachowaniem górnej granicy ustawowej (...) przychodu ukaranego podmiotu, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Zdaniem Sądu również możliwości finansowe przedsiębiorcy oraz jego ogólna sytuacja majątkowa zostały prawidłowo ocenione przez pozwanego. Wymierzona zaskarżoną decyzją kara pieniężna w wysokości 5 000 zł stanowi około (...) przychodu osiągniętego przez przedsiębiorcę z działalności gospodarczej objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi w 2018 r. i jest, w ocenie Sądu, adekwatna do charakteru i zakresu stwierdzonych naruszeń, tym bardziej, że Prezes URE ze względu na możliwość wystąpienia negatywnych skutków nałożenia pełnej kary na przedsiębiorcę, który w poprzednim roku kalendarzowym osiągnął stratę, obniżył karę o połowę. Wymierzenie kary w mniejszej wysokości, pozostawałoby w sprzeczności z jej represyjno-wychowawczą rolą, zarówno w stosunku do samego powoda, jak i w odniesieniu do innych podmiotów prowadzących analogiczną działalność koncesjonowaną.

Odnosząc się do wniosku o odstąpienie od wymierzenia kary należy zwrócić uwagę, że stosownie do brzmienia art. 56 ust. 6a Pe Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Zastosowanie instytucji odstąpienia od wymierzenia kary możliwe jest tylko przy kumulatywnym wystąpieniu tych przesłanek. Zdaniem Sądu stwierdzone naruszenie nie charakteryzowało się znikomą szkodliwością społeczną. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że obowiązek wyposażenia stacji paliw w urządzenia służące do pomiaru i monitorowania stanów magazynowanych produktów został zrealizowany przez Przedsiębiorcę dopiero w dniu 10 lipca 2017 r. i to w związku z toczącym się postępowaniem o przedłużenie koncesji, co wiązało się z obowiązkiem wypełnienia dyspozycji art. 33 ust.1 pkt. 3 Pe warunkującym możliwość przedłużenia koncesji. Oznacza to, że powódka przez ponad 3 lata prowadziła działalność koncesjonowaną w sposób niezgodny z przepisami. Co istotne, w pismach formułowanych w toku postępowania administracyjnego powódka przyznawała, że miała świadomość istnienia obowiązku zamontowania takich urządzeń szczególnie, iż okres na dostosowanie infrastruktury stacji paliw do wymogów Rozporządzenia w sprawie warunków technicznych upłynął z dniem 31 grudnia 2013 r. Mając świadomość ciążącego na niej obowiązku dostosowania infrastruktury stacji paliw do wymogów Rozporządzenia obowiązującego od 2005 r. powódka powinna z odpowiednim wyprzedzeniem podjąć działania zmierzające do zamontowania stosownych urządzeń w terminie do 31 grudnia 2013 r. Mimo upływu wyznaczonego w obowiązujących przepisach prawa terminu powódka przez znaczny okres czasu nie podejmowała działań w celu realizacji obowiązku modernizacji należącej do niej stacji paliw. Zdaniem Sądu, z tego względu podniesione w odwołaniu okoliczności dotyczące konieczności sprowadzenia urządzeń z USA i wynikające z tego opóźnienie montażu, a także wzięcie kredytu na kwotę 60 000 zł nie mogą stanowić okoliczności łagodzącej, uzasadniającej obniżenie nałożonej decyzja na powódkę kary pieniężnej. Powódka z pełną świadomością dopuszczała się tego zaniechania przez długi okres czasu. Wskazane okoliczności uniemożliwiają stwierdzenie, iż stopień społecznej szkodliwości czynu był znikomy.

W ocenie Sądu nie można zgodzić się z argumentacją powódki, jakoby stosowanie listwy pomiarowej zamiast urządzeń służących do stałego pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych było wystarczające do wypełnienia obowiązków zawartych w § 97 ust.1 pkt. 2 Rozporządzenia, tylko dlatego, że wedle oświadczeń E. K. pomiar paliw odbywał się w obecności urzędnika dozoru technicznego, który nie składał zastrzeżeń (k. 19-20). Należy wskazać, iż - obiektywnie - dokonywanie pomiarów przy użyciu listwy pomiarowej ze względu na właściwości chemiczne produktów naftowych jest obarczone dużą skalą niedokładności, a ponadto wykonywane w ten sposób pomiary nie są prowadzone w sposób ciągły, nie umożliwiają zatem monitorowania stanu magazynowanego paliwa. Listwa pomiarowa nie spełnia kryteriów urządzenia służącego do stałego pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych, o których mowa w § 97 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenia.

W sprawie nie została również spełniona druga z przesłanek zawartych w art. 56 ust.6a Pe. Podkreślenia wymaga, iż powódka wyposażyła użytkowaną stację paliw w wymienione w Rozporządzeniu urządzenia dopiero po upływie około 3 lat i 7 miesięcy od upływu ostatecznego, wyznaczonego w tym Rozporządzeniu terminu (31 grudnia 2013 r.). Przedsiębiorca zainstalował te urządzenia dopiero w toku postępowania o przedłużenie koncesji, mając świadomość, że ich brak spowodowuje odmowę wydania koncesji na kolejny okres. Brak zatem podstaw do stwierdzenia, że powódka dobrowolnie zaniechała dalszego naruszania prawa i zrealizowała obowiązek. Jedynie zaś dobrowolne działanie powódki, podjęte wyłącznie w celu realizacji obowiązków zawartych w Rozporządzeniu mogłoby zostać uznane za spełniające przesłankę z art. 56 ust. 6a Pe.

Powódka w odwołaniu powoływała się na swoją trudną sytuację materialną, jako przyczynę niezrealizowania obowiązku w terminie. Zgodnie z poglądem orzecznictwa trudna sytuacja ekonomiczna nie może usprawiedliwiać niewykonania przez koncesjonariusza nałożonych na niego w ustawie obowiązków, gdyż w równym stopniu okoliczności te dotyczyć mogą wszystkich pomiotów działających na danym rynku. Uznanie, iż powołane przesłanki stanowić mogą podstawę do zwolnienia przedsiębiorcy od nałożenia kary pieniężnej byłoby przejawem nierównego traktowania przedsiębiorców działających w jednolitych warunkach gospodarczych (por. wyrok SOKiK z 15 października 2015 r., XVII AmE 61/16).

W ocenie Sądu w odwołaniu Przedsiębiorca nie wykazał, że w prowadzonej działalności gospodarczej dołożył należytej staranności, wymaganej od profesjonalnie działającego na rynku podmiotu. Zgodnie z art. 355 § 2 k.c. należytą staranność zobowiązanego w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ocenia się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Wyjątkowy charakter działalności koncesjonowanej przemawia za ustaleniem szczególnego poziomu staranności, jaką powinien wykazać się koncesjonariusz. Z uwagi na posiadaną koncesję i bezwzględny charakter obowiązków z niej wynikających, powódka powinna była, dokładając należytej staranności, wygospodarować środki pieniężne na instalację urządzeń do ciągłego pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych w przewidzianym terminie a nie dopiero po ponad trzech latach, gdy zorientowała się o konieczności przedłużenia koncesji, tym bardziej, że nie jest nowym podmiotem wchodzącym na rynek, lecz prowadzi działalność koncesjonowaną na rynku obrotu paliwami ciekłymi od wielu lat. Wzorzec należytej staranności musi uwzględnić zwiększone oczekiwania co do zawodowych kwalifikacji koncesjonariusza-specjalisty, co do jego wiedzy i praktycznych umiejętności skorzystania z niej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., sygn. IV CK 100/05, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2021 r., sygn. VII AGa 344/20, Legalis ). Powódka powinna była zatem również wiedzieć o tym, że listwa pomiarowa nie spełnia wymagań określonych rozporządzeniem.

Jak zostało wyżej wykazane, w sprawie nie było podstaw do zastosowania przepisu art. 56 ust. 6a Pe i odstąpienia od nałożenia kary, bowiem nie zostały spełnione łącznie obie przewidziane w tym przepisie przesłanki, dające Prezesowi URE możliwość skorzystania z tej instytucji.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art.148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powódkę odwołanie, jako bezzasadne – art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.