Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 12 września 2019r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2019r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: Przedsiębiorstwa (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko: E. T.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda Przedsiębiorstwa (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz pozwanej E. T. kwotę 4.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  nakazuje pobrać od powoda Przedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 591,69 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 2399/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 lipca 2017 r. (data wpływu) powód Przedsiębiorstwo (...)
i (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zasądzenie od pozwanej E. T.
w postępowaniu upominawczym kwoty 12.775,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 08 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwana zawarła z nim umowę
o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków od nieruchomości położonej w K. przy ul. (...). Na mocy tejże umowy powód zobowiązał się dostarczać wodę
i odprowadzać ścieki, zaś pozwana zobowiązała się płacić mu należności za wykonane usługi. Powód wskazał, że za okres od dnia 17 października 2016 r. do dnia 18 listopada 2016 r. wystawił pozwanej z tego tytułu fakturę VAT na kwotę 19.340,69 zł z 14-dniowym terminem płatności. Pozwana uregulowała jedynie część tej należności w wysokości 6.565,05 zł, nie uznając żądania w zakresie sumy 12.775,64 zł.

Powód wskazał, że domaga się również odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie od dnia następnego po dacie wymagalności wystawionej faktury VAT.

W dniu 29 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy w osobie Referendarza Sądowego wydał w sprawie sygn. akt V GNc 3265/17 nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanej, aby zapłaciła powodowi kwotę 12.775,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi zgodnie
z żądaniem pozwu oraz kwotę 2.492,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodziła się pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 26 września 2018 r. (data wpływu) złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana przyznała, że strony łączyła umowa opisana
w pozwie. Przyznała również, że opłaciła w części należność wynikającą z faktury załączonej do pozwu. Podniosła, że zaprzecza uznaniu długu poprzez częściową zapłatę roszczenia wskazując, że zapłacona kwota została wyliczona jako uśredniona należność za wodę bez opłaty za ścieki, co jest uzasadnione złym stanem technicznym urządzeń, ciągłymi przeciekami wody, zniszczeniem urządzeń pomiarowych i brakiem możliwości ich konserwacji. Wskazała, ze winę za stan instalacji ponosi powód i to on doprowadził do powstania wycieków wody spowodowanych złym stanem instalacji.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 14 listopada 2018 r. (data wpływu) powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd posługiwał się numeracją kart widniejącą na kartach uwzględniających i nieuwzględniających przenumerowania.

Powód Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Zaś pozwana E. T. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w K. w oparciu o wpis do (...).

Okoliczności bezsporne.

W dniu 09 czerwca 2005 r. strony zawarły umowę o zaopatrzenie w wodę
i odprowadzanie ścieków nr 111-350-0000.

Zgodnie z §2 umowy usługobiorca (pozwana) zlecił, a usługodawca (powód) przyjął świadczenie usług w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków za pomocą urządzeń zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. W myśl §4 miejscem dostarczania wody był zawór za wodomierzem głównym (pkt 1), a miejscem odbioru ścieków pierwsza studzienka licząc od strony budynku, a w przypadku jej braku granica nieruchomości lub urządzenie pomiarowe znajdujące się na przyłączu kanalizacyjnym (pkt 2). Zgodnie z §5 pkt 1 dostarczanie wody do nieruchomości miało nastąpić zgodnie z warunkami technicznymi przyłączenia, o ciśnieniu umożliwiającym normalne użytkowanie wody na zasadach określonych w obowiązujących przepisach, na cele socjalne, w ilości wg wskazań wodomierza miesięcznie, o jakości odpowiadającej wymogom określonym przez Ministra Zdrowia. W myśl §7 pkt 1 za wykonaną usługę usługobiorca był zobowiązany uiszczać usługodawcy zapłatę na podstawie wystawionej faktury, w terminie 14 dni od jej otrzymania. Zgodnie z §8 reklamacje dotyczące wskazań wodomierza usługobiorca zobowiązany był zgłaszać w formie pisemnej (pkt 1). W przypadku niesprawności wodomierza głównego ilość pobranej wody miała być ustalana na podstawie średniego jej zużycia w okresie 12 miesięcy przed stwierdzeniem niesprawności wodomierza, a gdy jest to niemożliwe, na podstawie średniego użycia wody w okresie do ujawnienia się niesprawności jego pracy (pkt 2). Usługodawca na wniosek usługobiorcy obowiązany był sprawdzić prawidłowość działania wodomierza (pkt 3). W myśl §9 usługobiorca zobowiązany był do natychmiastowego powiadomienia usługodawcy o uszkodzeniu, zerwaniu plomb, osłon, przemieszczeniu lub zaborze wodomierza. Zgodnie z §12 pkt 1 usługobiorca zobowiązany był pisemnie zawiadomić usługobiorcę w terminie 14 dni o faktach skutkujących koniecznością zmiany umowy.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony, począwszy od dnia jej zawarcia.

Dowód: umowa k. 8-9.

Pismem z dnia 05 września 2015 r. pozwana złożyła reklamację w zakresie faktury VAT otrzymanej dnia 02 września 2015 r. Pismo zostało odebrane przez powoda w dniu 15 września 2017 r.

W odpowiedzi powód poinformował, że w przypadku zainstalowania na przyłączu wodociągowym legalnego i legalizowanego wodomierza głównego, jedyną podstawą rozliczeń zużycia wody są jego wskazania. Podniósł, że jedyną formą reklamacji jest złożenie wniosku o skierowanie go do ekspertyzy. Wskazał również, iż reklamowane faktury VAT nr (...) z dnia 26 czerwca 2015 r. i (...) z dnia 27 lipca 2015 r. były wystawione na podstawie średniego zużycia wody, gdyż w czerwcu i lipcu inkasent nie miał możliwości pozyskania danych z systemu zdalnego odczytu danych z uwagi na zbyt wysoki poziom wody w studzience. Jednocześnie poinformował pozwaną, że jej pismo zostało potraktowane jako wniosek o wydanie warunków technicznych na przeniesienie wodomierza ze studzienki wodomierzowej do pomieszczenia w budynku, a o decyzji w sprawie zostanie poinformowana oddzielnym pismem.

Dowód: pismo k. 27-28, 31-32, potwierdzenie odbioru przesyłki pocztowej k. 29.

W piśmie z 10 października 2015 r. powód ponownie poinformował o zasadach odczytu wodomierza oraz oświadczył, iż wyraził zgodę na rozłożenie płatności na raty.

Dowód: pismo k. 33.

Pismem z dnia 04 listopada 2015 r. pozwana zwróciła się do powoda o wydanie warunków technicznych umożliwiających przeniesienie wodomierza z istniejącej studzienki wodomierzowej do budynku położonego w K. przy ul. (...).

Dowód: pismo k. 30.

W dniu 21 listopada 2016 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 19.340,69 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 07 grudnia 2016 r. za okres od dnia 17 października 2016 r. do dnia 18 listopada 2016 r. Za sprzedaż wody w ilości 1.920 m3 naliczył opłatę w wysokości 5.743,87 zł, z tytułu abonamentu 9,02 zł, za odprowadzenie ścieków w ilości 1.920 m3 naliczył opłatę w kwocie 13.582,08 zł i za abonament za kanał 5,72 zł.

Dowód: faktura VAT k. 10.

Po otrzymaniu faktury pozwana zwróciła się do powoda o jej skorygowanie. Wskazała, ze wielokrotnie prosiła o przeniesienie wodomierza do budynku. Jednocześnie zawiadomiła, że zgłosiła mu awarię polegającą na niekontrolowanym wycieku wody. Pismo wpłynęło do powoda dnia 01 grudnia 2016 r. W odpowiedzi z dnia 14 grudnia 2016 r. powód poinformował pozwaną, iż koszty awarii wewnętrznej obciążają klienta. Pismem z dnia 16 grudnia 2016 r. oświadczył, iż przeniesienie wodomierza z istniejącej studni wodomierzowej do budynku jest możliwe tylko w przypadku wykonania nowego przyłącza wody na odcinku od wodociągu w ul. (...) do nowego miejsca lokalizacji, tj. w piwnicy budynku, zaś rozwiązanie to wymaga wystąpienia o warunki przyłączenia na lokalizację nowego przyłącza. Zaś pismem
z dnia 30 stycznia 2017 r. powód poinformował pozwaną, że w jego dokumentacji znajduje się jedynie geodezyjna mapa powykonawcza wymiany przyłącza wodociągowego do studni wodomierzowej z 1997 r.

Dowód: pismo k. 34-37.

Wniosek pozwanej o wydanie nowych warunków przyłącza wpłynął do powoda
w 2016 r. Instalacja posadowiona u pozwanej była słaba, nie odpowiadała wymaganym parametrom technicznym. Kierownik działu technicznego poinformował pozwaną, że nie ma takiej możliwości technicznej.

Dowód: zeznania świadka M. L. k. 34-35, e-protokół rozprawy z dnia 19.03.2018r. 00:01:14-00:14:30.

Pismem z dnia 08 marca 2017 r. pełnomocnik pozwanej poinformował powoda, ze uznaje roszczenie wynikające ze spornej faktury do kwoty 6.565,05 zł i wskazał, że kwota 1.340,00 zł została uregulowana w dniu 06 grudnia 2016 r. zł jako zaliczka. Pismo zostało doręczone powodowi w dniu 09 marca 2017 r.

Dowód: wydruk rozrachunków k. 11, pismo k. 38, potwierdzenie nadania i odbioru przesyłki pocztowej k. 39.

Pismem z dnia 08 lutego 2017 r. pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zaproponowała powodowi ugodę w zakresie zapłaty faktury VAT nr (...) tej treści, że uiści całą należność za wodę w wysokości 5.743,87 zł, całą kwotę abonamentu wody i kanału oraz część kwoty za odprowadzenie ścieków za okres objęty fakturą, obliczoną jako uśredniona należność za 1 miesiąc w terminie 30 dni od daty zawarcia ugody. Jednocześnie podkreśliła, iż propozycja ta nie stanowi uznania należności
z faktury VAT nr (...). Pismo nadano na dres powoda w dniu 13 lutego
2017 r.

Dowód: pismo k. 25, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 26.

Pismem z dnia 30 marca 2017 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 12.775,64 zł w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie doręczono pozwanej w dniu 23 marca 2017 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 12, potwierdzenie nadania i doręczenia przesyłki pocztowej k. 13.

Pozwana nie dostała pisemnej odpowiedzi na wniosek z dnia 04 listopada 2015 r.
o wydanie warunków technicznych umożliwiających przeniesienie wodomierza z istniejącej studzienki wodomierzowej do budynku położonego w K. przy ul. (...). Trzykrotnie zgłaszała interwencje w sprawie wycieków wody. Po pierwszej interwencji przyjechali na posesję pracownicy powoda, wypompowali wodę i stwierdzili, że jest przerdzewiały trójnik. Po drugiej awarii ponownie stwierdzono, że trójnik jest zardzewiały. Po zgłoszeniu awarii w okresie objętym fakturą załączoną do pozwu woda przelewała się przez studzienkę. Z uwagi na rozmiar awarii pracownicy powoda szybko przyjechał i ją usunęli. Pozwana wielokrotnie zwracała się do powoda o zmianę warunków przyłącza, ale bezskutecznie. Istniejąca instalacja pochodzi z 1997 r. została wykonana zgodnie z planem wykonanym przez pracownika powoda.

Dowód: przesłuchanie pozwanej E. T. k. 35-36, e-protokół rozprawy z dnia 19.03.2018r. 00:14:40-00:28:00.

Wodomierz znajduje się w murowanej studzience przy granicy nieruchomości pozwanej. Przewód przyłącza został wymieniony od przewodu w ulicy do studzienki na (...) d=40. Wodomierz jest pomiędzy dwoma zaworami d=40 i d=32 mm. Poza zaworem d=32 mm instalacja należy do użytkownika, czyli do pozwanej. Odcinek do budynku również został wymieniony przez pozwaną i przeprowadzony jest przewodem z (...)=32 mm. Studzienka wodomierzowa jest w katastrofalnym stanie: murowana, zalana wodą, stare przewody wychodzące ze studzienki do nieruchomości nie zostały zaślepione. Zaś w przypadku umieszczenia wodomierza w studni wodomierzowej, winna ona być wykonana z materiałów zapewniających bezwzględną szczelność, np. z tworzywa sztucznego lub betonu.

Odczyt zużycia wody na dzień 18 listopada 2016 r, wskazał na ilość zużycia 1.920 m3.

W budynku jest 10 mieszkań, z czego w 5 mieszkaniach mieszka na stałe 8 osób. Pozostałe mieszkania są wynajmowane na krótsze okresy. Do podnajmowanych lokali należy również gabinet lekarski i cukiernia. Zgodnie z odczytami na podlicznikach wody najemców nieruchomości zużyli oni 106 m3. Zatem ilość wody, która wyciekła w niekontrolowany sposób wynosi 1.814 m3. Przyczyną wycieku był trójnik na odejściu do cukierni (za zaworem za wodomierzem). Na tym trójniku był zamontowany kran do spuszczania wody na okres zimowy, gdy cukiernia jest zamknięta. Niekontrolowany wyciek mógł wypłynąć ze studzienki wodomierzowej do kratki ściekowej znajdującej się w pobliżu, mogły zostać napełnione nieczynne przewody poprzedniego przyłącza wodociągowego do budynku przy ul. (...), osadnik kraty ściekowej mógł ulec rozszczelnieniu i stamtąd woda poleciała bezpośrednio do kanalizacji deszczowej lub też woda mogła podnieść poziom wód gruntowych.

Radiowa metoda odczytu licznika z uwagi na stan studzienki kanalizacyjnej uniemożliwia prawidłowy odczyt.

Ponieważ niekontrolowany wypływ wody przez otwór w studzience wodomierzowej nie został przyjęty przez kanalizację sanitarną, gdyż jest ona szczelna, fakturę VAT wystawioną przez powoda należy skorygować o wartość ilości ścieków, które nie wpłynęły do kanalizacji ścieków i dalej do oczyszczalni ścieków, gdyż producent nie musiał ich oczyszczać.

Dowód: projekt przyłącza 64-75, korespondencja stron k. 72, faktury VAT k. 76-82, mapa k. 85-86, opinia biegłej z zakresu instalacji sanitarnych k. 50-59, opinia uzupełniająca k. 112-114

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych przez strony do akt. Sąd uznał je za wiarygodne w całości. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości. Nadto nie były one kwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc).

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. L., że powód wyraził pozwanej zgodę na zmianę warunków przyłączenia. Okoliczność ta nie znajduje potwierdzenia
w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Powód nie przedłożył żądnego dokumentu na poparcie tej okoliczności, a jego w tym zakresie, zgodnie z treścią art. 6 kc oraz art. 232 kpc. W pozostałym zakresie uznał jej zeznania za prawdziwe. Były one spójne, logiczne i znalazły potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym. Nadto nie były kwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc). Co prawda świadek ten zeznał, że nic mu nie wiadomo o awariach wodomierza zgłaszanych przez pozwaną, to jednakże dodał, że zajmują się tym inne działy.

Zeznania pozwanej Sąd uznał za wiarygodne w całości. Były one spontaniczne, spójne
i logiczne oraz korespondowały z dokumentami załączonymi przez strony do akt, zwłaszcza z wymienianą z powodem korespondencją. Nadto nie były kwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc). W szczególności dał wiarę jej twierdzeniom o występowaniu awarii wodomierza skutkujących niewiarygodnymi odczytami, wystawionych z tego powodu wysokimi fakturami VAT, wielokrotnym występowaniu z wnioskiem o przeniesienie wodomierza i braku reakcji powoda na jej wnioski.

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych
w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN
z dnia 07 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Pełnomocnik powoda zakwestionował opinię biegłej. Złożył zastrzeżenia i wskazał, że opinia jest nieścisła i wewnętrznie sprzeczna. Pełnomocnik pozwanej nie kwestionował wniosków wywiedzionych przez biegłą.

Po doręczeniu odpisu zarzutów strony powodowej biegła odniosła się do podniesionych przez niego kwestii i podtrzymała w całości sporządzoną w sprawie opinię główną. Opinia uzupełniająca nie została zakwestionowana przez strony procesu.

Sąd podzielił opinię biegłego sądowego z dziedziny instalacji sanitarnych sporządzoną na okoliczność prawidłowości działania instalacji wodno-kanalizacyjnej zainstalowanej na nieruchomości pozwanej. W ocenie Sądu opinia biegłej jest jasna i logiczna, a nadto została sporządzona fachowo i rzetelnie. Wnioski wywiedzione w opinii są należycie uzasadnione
i wolne od błędów logicznych oraz wewnętrznych sprzeczności, co świadczy o dużym doświadczeniu zawodowym i rzetelnej wiedzy fachowej biegłej. W szczególności biegła jednoznacznie i kategorycznie wskazała, że do niekontrolowanego wycieku wody doprowadził stan studzienki wodomierzowej, zaś woda nie trafiła do kanalizacji sanitarnej, tylko dostępnymi drogami dostała się do kanalizacji deszczowej lub do gruntu.

Na podstawie art. 207§6 kpc Sąd pominął wniosek pełnomocnika powoda o przesłuchanie świadka A. M. zawarty w piśmie procesowym z 23 stycznia 2019 r., albowiem był spóźniony.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego pominął przedłożone przez pozwanego Warunki projektowania i realizacji sieci, przyłączy i urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych, gdyż nie obowiązywały one w dacie zawarcia przez trony umowy o zaopatrzenie w wodę
i odprowadzanie ścieków nr 111-350-0000. Zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika powoda na tą datę powód takich wytycznych w ogóle nie sporządził.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła od pozwanej zapłaty reszty kwoty
z faktury VAT nr (...) z dnia wystawionej 21 listopada 2016 r. w zakresie zapłaty za odprowadzenie ścieków.

Poza sporem pozostawało, że w dniu 09 czerwca 2005 r. strony zawarły umowę
o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków nr 111-350-0000 oraz, że na poczet spornej faktury pozwana uiściła kwotę 6.565.05 zł. Sporny pozostawał obowiązek pozwanej do uregulowania reszty należności wynikającej z faktury objętej pozwem.

Strony łączyła umowa o świadczenie usług.

Zgodnie treścią art. 750 kc do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przepis ten odsyła zatem do przepisów art. 734§1 kc i art. 735§1 kc. Pierwszy z nich stanowi, że przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Drugi przepis wskazuje natomiast, że jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 07 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tj. Dz.U. z 2017, poz. 328) jeżeli umowa
o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków nie stanowi inaczej, odbiorca usług odpowiada za zapewnienie niezawodnego działania posiadanych instalacji i przyłączy wodociągowych lub instalacji i przyłączy kanalizacyjnych z urządzeniem pomiarowym włącznie. Łącząca strony umowa nie zawierała żadnych uregulowań w tym zakresie.

W przedmiotowej sprawie wodomierz znajduje się w murowanej studzience przy granicy nieruchomości pozwanej, pomiędzy dwoma zaworami d=40 i d=32 mm, przy czym poza zaworem d=32 mm instalacja należy do pozwanej.

W myśl §113 ust 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690) w brzmieniu obowiązującym w dacie zawierania umowy przez strony instalacja wodociągowa powinna być zaprojektowana i wykonana w sposób zapewniający zaopatrzenie w wodę budynku, zgodnie z jego przeznaczeniem, oraz spełniać wymagania określone w Polskiej Normie dotyczącej projektowania instalacji wodociągowych. Zaś zgodnie z ust. 6 tego § wyroby zastosowane w instalacji wodociągowej powinny być dobrane z uwzględnieniem korozyjności wody, tak aby nie następowało pogarszanie jej jakości oraz trwałości instalacji, a także aby takich skutków nie wywoływało wzajemne oddziaływanie materiałów, z których wykonano te wyroby. Zgodnie z §116 powołanego rozporządzenia zestaw wodomierza głównego, na połączeniu z siecią wodociągową, powinien być umieszczony w piwnicy budynku lub na parterze, w wydzielonym, łatwo dostępnym miejscu, zabezpieczonym przed zalaniem wodą, zamarzaniem oraz dostępem osób niepowołanych.
W budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej miejscem tym powinno być odrębne pomieszczenie (ust. 1). Dopuszcza się umieszczenie zestawu wodomierza głównego w studzience poza budynkiem, jeżeli jest on niepodpiwniczony i nie ma możliwości wydzielenia na parterze budynku miejsca, o którym mowa w ust. 1.(ust. 2). Natomiast w myśl §117 ust. 1 pkt 2 studzienka, w której jest zainstalowany zestaw wodomierza głównego, powinna mieć przypadku umieszczenia w studzience wodomierzowej poza budynkiem - zabezpieczenie przed napływem wód gruntowych i opadowych, zagłębienie do wyczerpywania wody oraz wentylację. Przy czym zgodnie z ust. 2 powołanej regulacji studzienka wodomierzowa powinna być wykonana z materiału trwałego, mieć stopnie lub klamry do schodzenia oraz otwór włazowy o średnicy co najmniej 0,6 m w świetle, zaopatrzony w dwie pokrywy, z których wierzchnia powinna być dostosowana do przewidywanego obciążenia ruchem pieszym lub kołowym.

Aktualne przyłącze wodociągowe do studni wodomierzowej zostało wykonane przez pracownika powoda w 1997 r. Tak zeznała pozwana, a pełnomocnik powódki okoliczności tej nie kwestionował.

Z opinii biegłej sądowej wynika, że studzienka znajduje się w stanie katastrofalnym, jest murowana, zalana wodą, stare przewody wychodzące ze studzienki do nieruchomości pozwanej nie zostały zaślepione. Zaś zgodnie z obowiązującymi wymogami technicznymi
w dacie zawierania umowy w przypadku umieszczenia wodomierza w studni wodomierzowej powinna być ona wykonana z materiałów zapewniających jej bezwzględną szczelność. To stan studzienki wodomierzowej , w której wszystkie przewody łącznie
z wodomierzem są zanurzone w wodzie doprowadził do niekontrolowanego wycieku wody. Skoro zatem powód nie wykonał należycie swojego zobowiązania i zamontował na nieruchomości pozwanej studzienkę wodomierzową, która nie odpowiadała obowiązującym wówczas regulacjom prawnymi i normom technicznym, nie może podnosić, że to pozwana była odpowiedzialna za jej utrzymanie w należytym stanie i obciążać jej konsekwencjami własnego zaniechania.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że do niekontrolowanego wycieku wody doszło na skutek zainstalowania przez powoda na nieruchomości pozwanej wodomierza w studni wodomierzowej, która nie odpowiadała wymaganiom instalacyjnym dla wodomierzy oraz Polskim Normom dotyczącym zabudowy zestawów wodomierzowych w instalacjach wodociągowych.

Na podkreślenie zasługuje okoliczność, iż pozwana wielokrotnie składała powodowi reklamacje na piśmie i zwracała się o zgodę na przeniesienia wodomierza, jednak bezskutecznie. Mimo złożenia wniosku o przeniesienie przyłącza nie dostała od pozwanego odpowiedzi. Powód zatem mając wiedzę o złym stanie technicznym studzienki wodomierzowej nie podjął żadnych działań mających na celu zapewnienia jej zgodności
z obowiązującymi normami.

Opłata za ścieki należy się w przypadku ich odprowadzenia, zaś powód nie wykazał, zgodnie z treścią art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc, że ilość ścieków objęta sporną fakturą rzeczywiście została przez niego odprowadzona do oczyszczalni ścieków.

W myśl art. 27 ust. 1 pkt 4 ilość odprowadzonych ścieków ustala się na podstawie wskazań urządzeń pomiarowych. Zaś zgodnie z pkt 5 razie braku urządzeń pomiarowych ilość odprowadzonych ścieków ustala się na podstawie umowy, o której mowa w art. 6 ust. 1, jako równą ilości wody pobranej lub określonej w umowie.

Zgodnie z opinią biegłej sądowej woda, która wyciekła na nieruchomości pozwanej na pewno nie wpłynęła do kanału kanalizacji sanitarnej ze względu na szczelność budowy samego kanału, jak również szczelność studzienek kanalizacyjnych.

Ponieważ niekontrolowany wypływ wody przez otwór w studzience wodomierzowej nie został przyjęty przez szczelną kanalizację sanitarną, fakturę VAT wystawioną przez powoda należy skorygować o wartość ilości ścieków, które nie wpłynęły do kanalizacji ścieków i dalej do oczyszczalni ścieków. Ilość wody, która wyciekła niekontrolowanie przez przewody wodociągowe wewnętrzne i kanalizację sanitarną wyniosła 1.814 m3. Jej wartość stanowi 12.832,24 zł i o taką kwotę należy skorygować fakturę VAT wystawioną przez powoda. Zatem wartość do zapłaty przez pozwaną z tytułu zużycia wody za okres objęty pozwem wynosi 6.508,45 zł. Pozwana zaś na poczet faktury uiściła kwotę 6.565,05 zł.

Tym samym powództwo podlegał oddaleniu w całości.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd orzekł, jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 300,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.) oraz koszty opinii biegłego w wysokości 1.091,69 zł (przy czym powódka uiściła zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie 500,00 zł). Powódka poniosła koszty w wysokości 3.917,00 zł (300,00 zł + 3.617,00 zł), zaś pozwany
w kwocie 4.117,00 zł (500,00 zł + 3.617,00 zł).

Powód przegrał proces w całości, winien więc w całości ponieść jego koszty. Mając na względzie powyższe Sąd zasądził od powoda na pozwanego powódki kwotę 4.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 4 sentencji wyroku.

Nadto na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu rejonowego w Kaliszu kwotę 591,69 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (kosztów opinii biegłego), o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława