Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 251/21 upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2021 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Anna Wołujewicz

Protokolant:

starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2021 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa I. (...) z siedzibą na M.

przeciwko D. W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda I. (...) z siedzibą na M. na rzecz pozwanej D. W. kwotę 917zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 251/21

UZASADNIENIE

Powód I. (...) z siedzibą na M. wniósł przeciwko D. W. pozew o zapłatę kwoty 2.307,95 zł. wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 18 maja 2020 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazano, ze wierzytelność wynika z umowy pożyczki (...) zawartej w dniu 17 kwietnia 2020 r. przez pozwaną z pożyczkodawcą – (...) sp. z o.o. działającego pod nazwą l.. Na mocy przedmiotowej umowy udostępniono kwotę pożyczki 2307,95 zł. do korzystania na określony czas, zgodnie z wnioskiem o udzielenie pożyczki, złożonym przez pozwaną w dniu 17 kwietnia 2020 r. Pozwana zobowiązana była do zwrotu pożyczki do dnia 17 maja 2020 r., albowiem pożyczka została zawarta na czas określony na 30 dni. Podkreślono, że pozwana posiadała już utworzony profil klienta na stronie internetowej pośrednika kredytodawcy L., który to został utworzony w dniu 3 czerwca 2019 r. Wyjaśniono również, że w dniu 17 sierpnia 2020 r. powód zawarł z pożyczkodawcą umowę cesji wierzytelności nabywając tym samym rzeczoną wierzytelność względem pozwanej. Wraz z wierzytelnością przeszły na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wskazano, że na dzień złożenia pozwu zadłużenie pozwanej wynosi łącznie 2307,95 zł., na którą składa się 2.307,9 zł. tj nieuregulowana w terminie kwota pożyczki. Zdaniem powoda z uwagi na fakt, że pozwana nie uregulowała swojego zobowiązania przedmiotowe powództwo stało się konieczne i uzasadnione.

W odpowiedzi na pozew, pozwana reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podkreślono, ze powód nie wykazał żadnym środkiem dowodowym, że pozwana faktycznie zawarła z poprzednikiem prawnym umowę pożyczki o nr (...). Powód nie wykazał żadnym środkiem dowodowym, że pozwanej została przekazana kwota pożyczki. Pozwana powołała się na przepis art. 720 k.c. oraz art. 6 k.c. Wskazano również, że pozwana nie miała możliwości aby należycie zweryfikować fakt zawarcia umowy cesji wierzytelności pomiędzy wierzycielami, albowiem do zawiadomienia o cesji wierzytelności nie została dołączona umowa przelewu wierzytelności przysługującej poprzednikowi prawnemu powoda. Z ostrożności procesowej podniesiono, że kwota prowizji z tytułu obsługi pożyczki przy całkowitej kwocie pożyczki kapitału jest znacząco wygórowana, narusza zasady współżycia społecznego oraz społeczno - gospodarczy cel umowy pożyczki, co doprowadziło pozwaną do wyzysku. Wskazano również, ze z udzieleniem pożyczki powód związał zobowiązanie pozwanej do zapłaty wysokiej opłaty przygotowawczej, która jest wygórowana. Powołano się na art. 36a u.k.k., art. 385§ 1 k.c. Zdaniem pozwanej umowa zawarta przez strony jest nieważna z uwagi na sprzeczność zachowania powodowego pożyczkobiorcy z zasadami współżycia społecznego, zawiera dodatkowo niedozwolone klauzule umowne.

W odpowiedzi na stanowisko strony pozwanej powód podtrzymał w całości żądanie zwarte w pozwie. W uzasadnieniu podkreślono, że pozwana pomimo kilkukrotnych wezwań do zapłaty w żaden sposób nie próbowała skontaktować się z powodem celem zakwestionowania woli zawarcia umowy. Według strony wola zawarcia umowy pożyczki została potwierdzona poprzez dokonanie licznych czynności weryfikacyjnych, a wola otrzymania kwoty pożyczki nie była kwestionowana aż do momentu wytoczenia powództwa przeciwko pozwanej. Podkreślono, że fakt dokonania cesji wierzytelności został wykazany poprzez przedłożenie umowy cesji wierzytelności z dnia 17 sierpnia 2020 r. Powołano się również na art. 511 k.c. w zw. z art. 74 k.c.

W odpowiedzi na zarzut braku udowodnienia faktu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki, powód wskazał że procedura zawierania umów pożyczki pomiędzy wierzycielem pierwotnym (...) sp. z o.o. a pożyczkobiorcą, z uwagi na szczególną platformę ich zawierania – poprzez konto pożyczkobiorcy, dostępne za pośrednictwem strony internetowej pośrednika pożyczkodawcy – została oparta w szczególności o postanowienia umowy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Z uwagi na grono odbiorców składanej oferty – osoby fizyczne – ww. procedura uwzględnia także postanowienia ustawy z dnia 12 maja o kredycie konsumenckim, a także ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Odnośnie wysokości przedmiotowego roszczenia wskazano, że zaciągnięte zobowiązanie opiewa na kwotę 2307,95 zł. jest to kwota należności głównej, kwota udzielonej pożyczki, natomiast prowizja wynosi 357,50 zł. (została uiszczona przez pozwaną z góry jako opłata za refinansowanie). Pozwana nie dokonywała żadnych częściowych spłat zadłużenia. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika strony pozwanej, pozwana nie została obciążona żadną opłatą przygotowawczą. Ustosunkowując się do roszczenia w zakresie odsetek wskazano, że ich wysokość została ustalona zgodnie z obowiązującymi przepisami i informacja na ten temat została wskazana w ramowej umowie pożyczki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pożyczkodawca (...) sp. z o.o w W., wykorzystując środki komunikacji elektronicznej na odległość, świadczy usługi polegające na udzielaniu pożyczek na odległość. Ww. podmiot przy udzielaniu pożyczek wykorzystuje usługi pośrednika (...) sp. z o.o. w W..

dowód: wydruk ramowych umów pożyczki k. 33-41

Pozwana D. W. wyraziła wole zawarcia umowy pożyczki na kwotę 2307,95 zł. W związku z powyższym uiściła opłatę za refinansowanie w dniu 15 kwietnia 2020 r. w wysokości 357,50 zł.

dowód: wydruk k. 53

W dniu 17 sierpnia 2020 r została zawarta umowy przelewu wierzytelności w ramach rozliczenia transakcji kredytowego instrumentu pochodnego pomiędzy pożyczkodawcą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a powodem (...). Wśród nabytych przez powoda wierzytelności wymieniono również wierzytelność przysługującą wobec pozwanej D. W. z tytułu ww. umowy z dnia 17 kwietnia 2020r., która wynosiła kwotę 2.307,95 zł.

dowód : umowa k. 22-29

Sąd zważył co następuje

W ocenie Sądu przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Wskazać należy, że powód w pozwie powoływał się na umowę pożyczki (...) z dnia 17 kwietnia 2020 zawartą przez pozwaną z (...) sp. z o.o., działającą pod marka www/lendon.pl r., gdzie pożyczkodawca zobowiązał się udostępnić kwotę pożyczki w wysokości 2307,95 zł. Wskazano, że wypłacono kwotę 2307,95 zł. zgodnie z postanowieniami umowy, a pozwana zobowiązała się spłacić pożyczkę do dnia 17 maja 2020 r. Wskazać należy, że pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, albowiem powód nie wykazał żadnym środkiem dowodowym, że faktycznie pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym umowę o nr (...).

Podstawę prawną żądania powoda stanowi zatem przepis art. 720 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy.

W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że pozwana zawarła umowę, że pożyczkodawca przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilość pieniędzy. Pożyczkobiorca ma obowiązek wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy jak i kosztów jakimi był obciążony. Powód miał również obowiązek wykazać, że nabył przedmiotową wierzytelność. W związku z powyższym obowiązek zwrotu powstaje tylko wówczas gdy przedmiot pożyczki zostanie wydany pożyczkobiorcy.

Nie budzi bowiem wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez pozwaną umowy, zdaniem Sądu powód nie wykazał istnienia swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Powód w celu wykazania zwarcia umowy przedłożył wydruk umowy, wydruk potwierdzenia przelania kwot, a także umowy dotyczące przelewu wierzytelności.

Co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda to one nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, że wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.).

Powód wywodząc w niniejszej roszczenie o zapłatę kwoty 2307,95 zł. zł w zakresie jego podstawy faktycznej podawał, iż dnia 17 kwietnia 2020 r. doszło do zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki, a zgodnie z warunkami udzielania pożyczki pożyczkobiorca zobowiązał się zwrócić kwotę udzielonej pożyczki do dnia 17 maja 2020 r. . Do materiału dowodowego zgłoszono umowę pożyczki z dnia 15 kwietnia 2020 r.o nr (...) zawartą pomiędzy (...) sp z o.o. w W., dla której usługi pośrednictwa świadczy (...) sp. z o.o z siedzibą w W. a pozwaną (dowód: umowa (...)), ramową umowę pożyczki nr (...) z dnia 15 kwietnia 2020 r. zawartą pomiędzy (...) sp z o.o. w W., dla której usługi pośrednictwa świadczy (...) sp. z o.o z siedzibą w W. a pozwaną (dowód: umowa k. 36-50)

Przedłożono również wyciąg z rachunku bankowego potwierdzający przelew związany z D. W. dotyczący kwoty 2307,95 zł. z dnia 3 sierpnia 2020 r. oraz wyciąg z rachunku bankowego potwierdzający dokonanie opłaty za refinansowanie (...) D. W. dotyczący kwoty 307,50 zł. z dnia 15 kwietnia 2020 r. (wydruk k. 52, 53)

Podkreślić należy, że powód w pozwie wskazywał, że podstawą roszczenia jest umowa pożyczki z 17 kwietnia 2020 r., a termin płatności mijał 17 maja 2020 r. Pozwana zakwestionowała fakt zawarcia umowy i otrzymania ww. kwoty. W związku z powyższym na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że umowa na którą powołał się powód została wykonana. Przelew przedłożony wraz z pozwem nie potwierdzał tej okoliczności, albowiem dotyczył przelewu z innego okresu tj z dnia 3 sierpnia 2020 r. Podkreślić również należy, że powód nie wykazał aby jakikolwiek przedmiot ww. umowy został wydany tj że jakąkolwiek kwotę wypłacono pozwanej bądź na jej wniosek jakąkolwiek kwotę przelano na rachunek bankowy innego, zaakceptowanego przez pozwaną, podmiotu. Powód przede wszystkim nie wykazał aby pożyczkodawca przeniósł, zgodnie z umową w terminie 1 dnia roboczego od dnia zawarcia umowy (por. pkt 3 umowy k. 34v) na własność pozwanej lub na jej wniosek innemu podmiotowi przedmiot pożyczki, a tym samym brak jest podstaw do uznania, ze po stronie pozwanej powstał obowiązek do zwrotu przedmiotu świadczenia. W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała w jakikolwiek sposób, aby pozwana uzyskała te środki bądź wydała dyspozycję wypłaty kwoty pożyczki na rzecz podmiotu trzeciego.

W związku z powyższym strona powodowa nie wykazała, że jakąkolwiek kwotę wypłacono pozwanej, ani że – zgodnie z zapisem pkt 3 umowy pożyczki, przekazano kwotę pożyczki w terminie 1 dnia roboczego od dnia zawarcia.. Brak dowodu, że wydruki dotyczące przelewu 2307,95 zł. dołączone do pozwu związane z są z pożyczką o której mowa w pozwie.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa na poparcie swojego żądania nie przedłożyła dowodów, wykazujących zasadność dochodzonej pozwem wierzytelności. Sąd nie był w stanie ustalić czy doszło do powstania przedmiotowej wierzytelności i w jakiej wysokości. Biorąc pod uwagę, że powód nie udowodnił, przytoczonych w pozwie okoliczności, brak było podstaw do uwzględnienia żądania i zasadnym było oddalić powództwo.