Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Ewa Oknińska
Protokolant:	sekretarz sądowy Krystian Kuciński

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2021 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko R. M., J. M.

o zapłatę

I zasądza od pozwanych R. M. i J. M. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 218.629,95 (dwieście osiemnaście tysięcy sześćset dwadzieścia dziewięć 95/100) zł z odsetkami :

- maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 179.527,77 zł od dnia 25 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi liczonymi od kwoty 7.393,05 zł od dnia 25 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi liczonymi od kwoty 31.709,13 zł od dnia 25 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III. zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 9.639,02 zł tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Ewa Oknińska

Sygn. akt I C 369/21

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanych J. M. i R. M. kwoty 248.651,69 zł wraz z odsetkami:

- kwoty 203.616,87 zł w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 25 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi od kwoty 9.119,55 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- ustawowymi od kwoty 35.893,35 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

oraz zasądzenie od pozwanych na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową oraz kosztami notarialnego uwierzytelnienia dokumentów w kwocie 4,92 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 10 stycznia 2018 r. zawarł z pozwanymi umowę kredytu nr (...). Strona pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej terminowego dokonania spłat. Pomimo wezwania do zapłaty pozwani nie spełnili świadczenia. Powód pismem z dnia 29.07.2019 r. wypowiedział umowę. W dniu 23 września 2019 r. cała należność stała się wymagalna. Na wymagalne zadłużenie składają się:

- niespłacony kapitał w kwocie 203.616,87 zł.

- odsetki umowne naliczone według stopy procentowej w wysokości 8,79 % za okres korzystania z kapitału od dnia 15 kwietnia 2019 r. do dnia 22 września 2019 r. w kwocie 9.119,55 zł,

- odsetki za opóźnienie naliczone według stopy procentowej w wysokości 11,20 % od dnia 15 kwietnia 2019 r. do dnia 24 lutego 2021 r. w kwocie 35.893,35 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwani J. M. i R. M. wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazali, że zostali pokrzywdzeni przez przestępcze działania J. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...), jak również reprezentującej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T.. Proceder polegał na tym, że w kilku bankach, tego samego dnia udzielano tym samym osobom kredytów gotówkowych na kwoty, które łącznie przekraczały ich zdolność kredytową. Pośrednik zapewniał bowiem kredytobiorców, że przekazywane środki zostaną zainwestowane deklarując udziały w dużym projekcie. Wobec J. W. toczy się postępowanie przed Sądem Okręgowym w S. pod sygn. akt (...) W dniu 02 kwietnia 2021 r. Sąd wydał wyrok, w którym uznał J. W. za winną doprowadzenia osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W ramach prowadzonego przez Prokuraturę śledztwa ustalono, że wspólnie z podejrzanymi w sprawie działali również pracownicy banków udzielających pokrzywdzonym pożyczek i kredytów.

Ponadto, pozwani zakwestionowali roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. W ocenie pozwanych, powód zlekceważył obowiązek zweryfikowania zdolności kredytowej pozwanych. Zawarta przez pozwanych umowa zawiera klauzule abuzywne w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. Umowa bowiem została zawarta z konsumentem, jej postanowienia nie zostały indywidualnie uzgodnione, zachodzi sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie zasad współżycia społecznego. Powód nie udowodnił wysokości zgłoszonego w pozwie roszczenia. Dołączony do akt wyciąg z ksiąg bankowych w świetle orzecznictwa nie posiada mocy prawnej dokumentu urzędowego w stosunkach umownych z konsumentem i nie korzysta z domniemania prawdziwości jego treści.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani J. M. i R. M. nawiązali współpracę z pośrednikiem finansowym J. W. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w E.. W ramach tej współpracy pozwanym zaproponowano udział w „projekcie inwestycyjnym” realizowanym przez firmę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T..

W celu pozyskania środków finansowych, pozwani zaciągnęli zobowiązania kredytowe. Działania te koordynowała J. W. (okoliczność bezsporna)

Pozwani podpisali wniosek kredytowy o udzielenie kredytu w (...) Bank S.A. w wysokości 150.000 zł. W banku zostały przedłożone zaświadczenie pozwanego o zarobkach oraz oświadczenie pozwanej o nieuzyskiwaniu dochodów.

(dowód: wniosek kredytowy – k. 73, karty informacyjne kredytobiorców – k. 73 v. – 75, zaświadczenie o wysokości zarobków – k. 76, oświadczenie k. 76 v.)

W dniu 10 stycznia 2018 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwanymi umowę kredytu nr (...). Na podstawie powyższej umowy bank udzielił pozwanym kredytu w kwocie 220.555,80 zł na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorców, prowizji, składki ubezpieczeniowej, na okres 120 miesięcy.

Całkowita kwota kredytu (bez kredytowanych kosztów kredytu) wynosiła 150.000 zł. W związku z udzieleniem kredytu kredytobiorca poniósł koszty:

- prowizji za udzielenie kredytu w wysokości 44.089,10 zł,

- składki ubezpieczeniowej na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo hospitalizacji w wyniki NW – „Indywidualny program ochronny do kredytu -wariant standardowy” w kwocie 26.266,70 zł (§1 ust. 3 umowy).

Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 8,79% w stosunku rocznym ( §2 ust. 1 umowy).

Pozwani zobowiązali się do spłaty kredytu w równych ratach kapitałowo – odsetkowych, płatnych w okresach miesięcznych do dnia 15-go każdego miesiąca.

W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań przez kredytobiorców, bank pobiera od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań podwyższone odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ¹k.c. (§ 7 umowy).

Zgodnie z § 9 umowy bank może rozwiązać umowę z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty, wynikającej z haromonogramu rat za co najmniej jeden okres płatności, pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni ( § 9 ust. 1 a umowy).

(dowód: umowa k. 6-9)

Wskutek braku dokonywania regularnych płatności powstało zadłużenie do spłaty. Pismami z dnia 28 czerwca 2019 r. powodowy Bank wezwał pozwanych do zapłaty zaległości w kwocie 8.347,65 zł w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Jednocześnie w piśmie tym wskazał o możliwości restrukturyzacji zobowiązania.

Następnie pismem z dnia 29 lipca 2019 r. (doręczonym pozwanym w dniu 02.08.2019 r.) Bank wypowiedział umowę, wskazując jednocześnie, że w następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami staje się wymagalna i podlega zwrotowi. Bank podniósł, że rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w przypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całości zaległości, na które składały się:

a)  kapitał 5.166,02 zł,

b)  odsetki umowne: 5.887,20 zł,

c)  odsetki za opóźnienie 116,97 zł

(dowód: wezwania do zapłaty – k. 10-16, wypowiedzenie umowy wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 17 -20, zestawienie należności i spłat - k. 26- 26 v. )

Powód, pismem z dnia 24 września 2020 r. wezwał ostatecznie pozwanych do spłaty zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy.

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty – k. 22-24)

Powód w dniu 25.02.2021 r. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych wskazując, że zadłużenie pozwanych względem powoda z tytułu umowy kredytu wynosi:

- niespłacony kapitał w kwocie 203.616,87 zł.

- odsetki umowne naliczone według stopy procentowej w wysokości 8,79 % za okres korzystania z kapitału od dnia 15 kwietnia 2019 r . do dnia 22 września 2019 r. w kwocie 9.119,55 zł,

- odsetki za opóźnienie naliczone według stopy procentowej w wysokości 11,20 % od dnia 15 kwietnia 2019 r. do dnia 24 litego 2021 r. w kwocie 35.893,35 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych – k. 25)

Prokuratura Rejonowa w E. wszczęła postępowania o sygn. (...) dotyczące oszustwa na szkodę wielu osób w postaci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości ustalonych w sprawie pokrzywdzonych poprzez wprowadzenie w błąd co do faktycznej zdolności kredytowej kredytobiorców oraz ilości zaciąganych przez nich zobowiązań w innych bankach a także faktycznej możliwości osiągnięcia deklarowanego zysku oraz możliwości spłaty zaciągniętych zobowiązań finansowych a także przejęcia i używania środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa. Postępowanie to przejęła do prowadzenie Prokuratura Okręgowa w S. pod sygn. (...). Pozwani są w powyższym postępowaniu karnym pokrzywdzonym.

(dowód: pisma Prokuratury Okręgowej w S. z dn. 29 kwietnia 2019 r. – k. 57-57v.)

Prokuratura Okręgowa w S. w sprawie(...) nie przedstawiła zarzutów osobom, które były pracownikami powoda oraz osobom, które w imieniu powoda na mocy udzielonego pełnomocnictwa udzielały kredytów.

( dowód: zawiadomienie – k. 58, pismo Prokuratury Okręgowej w S.– k.99 )

Wyrokiem z dnia 02 kwietnia 2021 r. Sąd uznał J. W. winną tego, że doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. R. M. poprzez nakłonienie do wzięcia kredytów w siedmiu bankach, a następnie do przekazania jej pieniędzy z tych kredytów w kwocie nie mniejszej niż 1.111.277,00 zł. Sąd wobec oskarżonej orzekł obowiązek naprawienia szkody na rzecz J. R. M. w kwocie 1.063.277 zł.

( dowód: wyciąg z wyroku z dnia 02.04.2021 r. – k. 59-63)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wywiedzione przez powoda zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przedłożone dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie podważona przez strony, w szczególności na podstawie umowy o kredytu, oświadczenia o wypowiedzeniu umowy wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru oraz wyciągu z ksiąg bankowych.

W pierwszej kolejności, wskazać należy że strony niniejszego postępowania łączyła umowa kredytu, na podstawie której powód udzielił pozwanym kredytu w kwocie 220.555,80 zł. Z powyższej kwoty została pobrana przez powoda prowizja w kwocie 44.089,10 zł Potwierdzeniem powyższego jest umowa łącząca strony. Ponadto, okoliczność wypłaty środków przez bank nie była kwestionowana przez pozwanych.

Odpowiedzialność pozwanych względem powoda wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. Zgodnie z powołanym przepisem przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenie konsumentowi. Ponadto zgodnie z treścią art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

Z treści łączącej strony umowy wynika, że Bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez pozwanych warunków udzielenia kredytu. Z dowodów w postaci wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy kredytu, wyciągu z ksiąg bankowych, wynika, że pozwani zaprzestali spłacać kredyt. Powód do akt sprawy złożył również dokument zestawienie należności i spłat, którego treść nie została zakwestionowana przez pozwanych

Pozwani zaprzestali wywiązywać się z zawartej umowy, a zatem istniały podstawy do wypowiedzenia umowy przez bank. W piśmie stanowiącym wypowiedzenie umowy podano podstawę wypowiedzenia wskazując, że podstawę takiego oświadczenia woli jest naruszenie przez pozwanych warunków przedmiotowej umowy. Mając zatem na uwadze treść łączącej strony umowy i fakt zaprzestania przez pozwanych spłaty kredytu należało uznać, że po stronie powodowej powstało uprawnienie do wypowiedzenia umowy. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone w dniu 02 sierpnia 2019 r.

W przedmiotowej sprawie pozwani wskazywali że umowa zawiera klauzule abuzywne. Podnieśli, że zachodzi sprzeczność umowy z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta, jednocześnie pozwani podnieśli, że czynność prawna w tym zakresie jest nieważna. Kryterium oceny decydującym o uznaniu klauzuli za niedozwoloną jest ukształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jego interesy. Uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowne wymaga więc stwierdzenia łącznego wystąpienia obu przesłanek: sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta.

Odnosząc się do świadczenia prowizji, wskazać należy, że koszty te były kredytowane przez bank i doliczone do kwoty kapitału kredytu. W konsekwencji postanowienia umowy w przedmiocie ustalenia wysokości prowizji banku należy uznać za dotyczące świadczenia głównego a przez to za wyłączone spod kontroli dokonywanej na podstawie art. 385 ¹ k.c. , pod kątem jego abuzywności. Świadczenie to zawiera więc w sobie świadczenia typowe dla tego rodzaju stosunku prawnego, bez których z pewnością umowa taka nie zostałaby przez powoda zawarta. Wskazać należy, że wysokość prowizji została sformułowana w umowie w sposób jednoznaczny.

Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu wysokość prowizji banku została rażąco zawyżona przez stronę powodową. W ocenie Sądu postanowienia umowy w części dotyczącej zobowiązania do uiszczenia prowizji w wysokości przekraczającej 20.000 zł, – zdaniem Sądu – należy ocenić jako mające na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych, a zatem jako nieważne. Zgodnie bowiem z przepisem art. 58 § 1 k.c., czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Zgodnie zaś z przepisem art. 58 § 3 k.c., jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Prowizja ma charakter wynagrodzenia za dokonanie konkretnej czynności bankowej, jednakże nie w znaczeniu wynagrodzenia za oddanie kapitału do dyspozycji kredytobiorcy (gdyż tę rolę spełniają odsetki kapitałowe), ale wynagrodzenia za konkretną czynność czyli przygotowanie i zawarcie samej umowy. Takie rozumowanie jest oczywiście całkowicie uzasadnione i odpowiada funkcji jaką przyświeca art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim, a dotyczącym pozaodsetkowych kosztów. System prawny chroni konsumenta przed nadużyciami ze strony instytucji finansowych, to z natury rzeczy każde obciążenie konsumenta musi mieć swoje uzasadnienie w racjonalnych korzyściach dla jednej, jak i dla drugiej strony umowy. Innymi słowy, skoro ustawodawca dopuszcza obciążenie konsumenta pozaodsetkowymi kosztami pożyczki to sumy te muszą pozostawać w słusznym związku z zakazem określonym w art. 359 k.c. Nie może być bowiem takiej sytuacji, aby przepisy art. 359 k.c. i 481 k.c. zakazywały obciążenia konsumenta (w stosunku rocznym) odsetkami w wysokości powyżej 11,20 % (na dzień wniesienia pozwu), a jednocześnie zezwalały na obciążenie prowizją, co w niniejszej sprawie stanowi ok. 30 % wartości wypłaconego kredytu (albowiem od kwoty wypłaconego kredytu w wysokości 150.000 zł powodowy Bank naliczył prowizję w wysokości 44.089,10 zł).

W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, że za wszelkie czynności związane z udzieleniem i obsługą kredytu, a więc przygotowaniem standardowej umowy ze zmiennymi w postaci danych personalnych, wysokości kredytu, oprocentowania, okresu kredytowania, Bank mógł pobrać wynagrodzenie w postaci prowizji. Nadto prowizja winna obejmować wynagrodzenie za przygotowanie oceny zdolności kredytowej pozwanych, nawiązanie kontaktu z klientem, obsługę kredytu. Niemniej jednak w ocenie Sądu kwota prowizji określona na kwotę 44.089,20 zł jest znacznie wygórowana w kontekście tego, że umowa łącząca strony niniejszego procesu jest umową standardową. Dlatego w ocenie Sądu, powodowy Bank mógł naliczyć prowizję, jednak nie w wysokości określonej w umowie. W ocenie Sądu winna to być kwota 20.000 zł. Podkreślenia wymaga także to, że aby wywołać skutek w postaci obciążenia pozwanych kosztami banku, powinny mieć one charakter celowy tj. w sposób rzeczywisty odzwierciedlać nakład pracy banku, nie zaś zmierzać do powiększania zobowiązania pozwanych.

Dlatego, na gruncie niniejszej sprawy należało stwierdzić, że wartość prowizji w zakresie przekraczającym 20.000 zł została określona niezgodnie z treścią art. 58 § 1 k.c., gdyż zmierza do obejścia prawa, (naliczenie tak wysokiej prowizji było związane z osiągnieciem zakazanego skutku, związanego z naliczeniem zysku nie odzwierciedlającego rzeczywistych czynności banku związanych z zawarciem i obsługą kredytu). Wzwiązku z powyższym, w ocenie Sądu prowizja za dokonanie czynności udzielenia pożyczki i obsługi związanej z jej udzieleniem została obniżona o 24.089,10 zł.

Mając na uwadze powyższe, wysokość kapitału wskazaną w pozwie należało pomniejszyć o 24.089,10 zł (203.616,87 zł – 24.089,10 zł), co dało kwotę 179.527,77 zł.

Od tak ustalonej kwoty należało doliczyć odsetki umowne w wysokości 7.393,05 zł. Kwota odsetek umownych żądana w pozwie 9.119,55 zł była naliczona przez bank do dnia 22 września 2019 r. Sąd wyliczył kwotę odsetek umownych od kapitału wynoszącego 179.527,77 zł za okres od dnia 15 kwietnia 2019 r. do 1 września 2019 r. według oprocentowania 8,79 %. Brak było podstaw do naliczania odsetek umownych od dnia 02 września 2019 r. do dnia 22 września 2019 r., albowiem umowa uległa rozwiązaniu po upływie 30 dni od doręczenia wypowiedzenia, tj. w dniu 02 września 2019 r. (pozwani otrzymali oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w dniu 02 sierpnia 2019 r.). Zatem należna kwota odsetek umownych wyniosła 7.393,05 zł

Ponadto Sąd doliczył odsetki za opóźnienie w wysokości 31.709,13 zł. Powód żądał z tego tytułu kwoty 35.893,35 zł. Sąd nie uwzględnił w całości odsetek wyliczonych za okres od 23 września 2019 r. do 24 lutego 2021 r. (zestawienie powoda - k. 85) Z uwagi na zmniejszenie kapitału do kwoty 179.527,77 zł, należało za wskazany okres obliczyć odsetki od kwoty 179.527,77 zł wg. stopy procentowej 11,20 % i otrzymano kwotę 31.461,14 zł. Ponadto doliczono do tej kwoty odsetki wyliczone przez powoda w kwocie 247,99 zł za okres od dnia 15 kwietnia 2019 r. do 22 września 2019 r. (vide: k. 85). Łącznie należne odsetki za opóźnienie za okres wskazany w pozwie wyniosły 31.709,13 zł.

W tym stanie rzeczy Sąd za uzasadnione co do zasady i wysokości Sąd uznał żądanie co do kwoty 218.629,95 zł, która obejmuje:

- kwotę 179.527,77 zł tytułem niespłaconego kapitału,

- kwotę 7.393,05 zł tytułem odsetek umownych,

- kwotę 31.709,13 zł tytułem odsetek za opóźnienie

Wskazać należy, że wysokość powyższego roszczenia wynika z dokumentów przedłożonych przez bank, których pozwani skutecznie nie zakwestionowali w powyższym postępowaniu.

Odnosząc się do zarzutu pozwanych dotyczącego zlekceważenia przez bank weryfikacji jego zdolności kredytowej, wskazać należy, że jest on bezzasadny. Przepis art. 70 ustawy z 1997 r. Prawo bankowe zobowiązuje bank do weryfikowania zdolności kredytowej. Obowiązek ten ma charakter publicznoprawny, nie ma wywołuje żadnych konsekwencji w aspekcie prywatnoprawnym. Oznacza to, że udzielenie kredytu osobie nie mającej zdolności kredytowej nie ma wpływu na ważność umowy. Ponadto tego dnia pozwani zawiera umowy z innymi bankami, aby uzyskać środki pieniężne, licząc na osiągnięcie zysku.

Pozwani wskazywali, że J. W. wprowadziła go w błąd co do zdolności kredytowej i liczby zaciąganych zobowiązań oraz co do możliwości osiągnięcia gwarantowanego zysku po przejęciu przez nią środków uzyskanych z pożyczek. Jak wynika z dokumentów J. W. nie była stroną umowy kredytu. Zatem bank nie ponosi odpowiedzialności za działania osoby trzeciej. Pozwani zaś w pełni świadomie i dobrowolnie zawarli z bankiem umowę licząc na prowizję. Nie sposób przyjąć, że pozwani pozostawali w błędzie co do czynności prawnej w postaci zawarcia umowy kredytu. Istotne jest również to, że pozwani na żadnym etapie nie złożyli oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli w terminie przewidzianym w art. 88 k.c. Ponadto pozwani nie wykazali by w dacie zawarcia umowy kredytu byli w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, czy też by zachodziła inna wada oświadczenia woli. Pozwani zaś zawierając umowę powinni być świadomi ryzyka jakie podejmują i jakie są tego konsekwencje, tj., że obowiązek spłaty zaciągniętych zobowiązań względem banku obciąża kredytobiorców.

Odnosząc się do podnoszonych przez pozwanych okoliczności, jakoby w proceder oszustwa zamieszani byli pracownicy banku, którzy udzielili kredytu, to wskazać należy, że nie znajduje ona potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Na powyższą okoliczność pozwani nie przedstawili jednakże jakiegokolwiek dowodu. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, by podejrzewać pracowników powoda, o działanie na jego szkodę w sytuacji, gdy nie ma na tę okoliczność dowodów. Nadto wskazać należy, że to pozwani wystąpili z wnioskiem o kredyt do banku.

Niewątpliwie wyciąg z ksiąg banku jest dokumentem prywatnym, i podlega ocenie razem ze wszystkimi innymi dowodami, w myśl reguł wynikających z art. 233 k.p.c.. Pozwany nie wskazali żadnych konkretnych zarzutów co do wyliczenia Banku w zakresie wysokości zobowiązania. Podkreślić także należy, że pozwani nie kwestionowali braku spłaty spornego zadłużenia, nie twierdzili nawet aby dokonali spłaty zobowiązania w większej wysokości niż uwzględniona przez powoda.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe oraz powołanych przepisów, zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwotę 218.629,95 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 179.527,77 zł od dnia 25 lutego 2021 r. do dnia zapłaty. Ponadto zasądzono odsetki ustawowe od odsetek umownych i odsetek za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c., który stanowi, że opóźnienie ze strony dłużnika kreuje po stronie wierzyciela uprawnienie do żądania odsetek za opóźnienie, chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie zaś z § 2, § 2 ¹ ww. przepisu wierzyciel może żądać odsetek według stopy wyższej, z tym zastrzeżeniem, że wysokość odsetek nie może przekraczać dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie tj. odsetek maksymalnych za opóźnienie. Powód domagał się odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty kapitału. Odsetki maksymalne zostały zastrzeżone w umowie.

W związku z wejściem w użycie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustawach (Dz.U.2018.1104 z dnia 8 czerwca 2018 r.), Sąd zobowiązany jest z urzędu badać kwestie przedawnienia w sporze przeciwko konsumentowi. Niewątpliwie pozwanych należy uważać za konsumenta. Zgodnie bowiem z treścią art. 22 ¹ k.c. za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

W przedmiotowej sprawie umowa została zawarta w 2018 r. Oznacza to, że w niniejszej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia, nie mógł bowiem upłynąć okres 3 letni od dnia wymagalności roszczenia.

Sąd w punkcie II wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

W punkcie III wyroku orzeczono o kosztach procesu, na podstawie art. 100 k.p.c, mając na względzie wynik procesu. Powód wygrał proces w 87,90 %, zaś pozwany odpowiednio w 12,10 %.

Powód poniósł następujące koszty procesu: 12.433 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, koszty notarialne uwierzytelnienia pełnomocnictwa 4,92 zł, łącznie 12.454,92 zł. Pozwani ponieśli koszty wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 10.800 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł.

Mając na względzie stosunek, w jakim strony utrzymały się ze swoim żądaniem i obroną, należne na rzecz powoda koszty procesu wyniosły 10.947,87 zł (12.454,92 zł x 87,89 %), natomiast należne na rzecz pozwanego koszty procesu wyniosły 1.308,85 zł (10.817 zł x 12,10 %).

Poniesione przez powoda koszty przewyższają obciążający go udział, zatem zasądzeniu na jego rzecz podlega różnica t.j. kwota 9.639,02 zł.

sędzia Ewa Oknińska