Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1243/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 31 lipca 2020r. sygn. akt II K 513/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. W. (1)

Oskarżony figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego, jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa różnego rodzaju w tym też przeciwko mieniu;

Informacja z KRK

250-251

2.

D. W. (1)

Oskarżony nie złożył deklaracji podatkowej za 2020r.

Informacja o dochodach

248

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym;

2.

Informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego;

załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty w apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego

3.1.

3.2.

3.3.

3.4.

3.5.

Co do czynu 1a wyroku:

Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk i 410 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną oraz sprzeczną z logiką i zasadami doświadczenia życiowego ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego oraz z zeznań P. T., M. T. i P. W. (1) poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego D. W. (1) i zeznań P. W. (1) za niewiarygodne, a zeznań P. T., M. T. za wiarygodne oraz pominięcie wydruków z portalu gogle i zeznań P. W. (2) świadczących o dystansie i przeszkodach terenowych które uniemożliwiały M. T. obserwację miejsca w którym miało dojść do konfrontacji między pokrzywdzonym a oskarżonym, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku, polegających na ustaleniu, iż oskarżony naruszył czynności ciała u P. T. poprzez zadawanie uderzeń otwartą dłonią jak i z pięści w twarz oraz w żebra powodując u niego uraz głowy, krwiaki i ranę powieki górnej oka tj. wypełnił znamiona czynu z art. 157 § 2 kk podczas gdy prawidłowa ocena dowodów winna prowadzić do wniosku, że oskarżony działał w samoobronie i spełnione zostały przesłanki wyłączające bezprawność czynu tj. działał on w obronie koniecznej wobec ataku P. T..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji skarżący zarzucając błędną i dowolną ocenę zeznań pokrzywdzonego P. T., skoro pokrzywdzony konsekwentnie zeznawał, że został uderzony w twarz najpierw z otwartej ręki, a następnie pięściami po twarzy. W tym zakresie zeznania pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie są w pełni konsekwentne i spójne, a ponadto zostały potwierdzone dowodami obiektywnymi w postaci dokumentacji medycznej w postaci karty informacyjnej ze Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (k.9) z której wynika, że w dniu zdarzenia tj. 8 czerwca 2019r. o godz. 21:50 u pokrzywdzonego rozpoznano uraz głowy oraz otwartą ranę powieki i okolicy oczodołowej. W epikryzie wpisano widoczne krwiaki powieki górnej i dolnej oka lewego, ranę powieki górnej lewej, którą opatrzono chirurgicznie. Protokół oględzin i dokumentacja fotograficzna sporządzone w dniu 11.06.2019r. tj. 3 dni po zdarzeniu potwierdzają, że wokół lewego oka widoczne jest zasinienie koloru fioletowo-żółtego, a po lewej stronie lewego oka widoczne są 4 szwy (k.10-13). Ponadto depozycje pokrzywdzonego znajdują oparcie w opinii biegłego specjalisty chirurga dr med. J. P. (k.40-41), który stwierdził, że te obrażenia ciała jakich doznał pokrzywdzony P. T. w dniu 8 czerwca 2019r. mogły powstać w miejscu i okolicznościach jakich podał pokrzywdzony. Zdiagnozowane obrażenia ciała miały charakter obrażeń lekkich i skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres krótszy niż 7 dni wyczerpując dyspozycję art. 157 § 2 k.k.

W świetle tych dowodów brak zatem podstaw do podważenia wiarygodności zeznań pokrzywdzonego w zakresie okoliczności i mechanizmu powstania u niego obrażeń ciała opisanych w dokumentacji medycznej, która stanowi obiektywny dowód i pozwala na pozytywne zweryfikowanie depozycji P. T.. Natomiast zeznania M. T. i P. W. (1) niewiele wniosły do tej sprawy, albowiem żona pokrzywdzonego nie widziała momentu zadania uderzeń przez oskarżonego, gdyż poszła w tym czasie do domu z dziećmi. Ponadto rację ma skarżący, że z uwagi na dystans kilkuset metrów z jakich mogła zaobserwować początkowy fragment zdarzenia oraz przeszkody terenowe tj. drzewa i parking samochodowy, skutecznie utrudniały obserwację miejsca zdarzenia, co potwierdza analiza zdjęć złożonych przez obrońcę w formie wydruków z google maps (k.102,108). Nawet jeśli zdjęcia pochodzą z 2013r. i nie dokumentują stanu z 2019r. kiedy nastąpiło zdarzenie, to pozwalają ocenić wiarygodność depozycji świadka M. T., która obserwując początek zdarzenia z placu zabaw oraz w drodze do mieszkania z dziećmi, nie miała możliwości aby obserwować w sposób swobodny przebieg zdarzenia z takiej odległości oraz ze względu na drzewa i krzewy rosnące pomiędzy parkingiem a miejscem, gdzie oskarżony zajechał pokrzywdzonemu drogę tj. na wysokości progu zwalniającego widocznego na zdjęciu nr 2 (k.103,112).

Ponadto świadek M. T. zeznała, że nie widziała momentu uderzenia w twarz i szczegóły tego zdarzenia zna z relacji męża, jak również widziała ślady pobicia. Zeznania świadka mają zatem ograniczoną wartość dowodową, gdyż stanowią w zakresie tego pobicia jedynie relację jaką usłyszała od męża. W tym zakresie Sąd Okręgowy nie podziela oceny zeznań tego świadka, gdyż nie widziała ona całego zdarzenia z pobiciem, a jedynie mogła zaobserwować początkowy fragment i widziała z daleka, że oskarżony zajechał pokrzywdzonemu drogę, wysiadł z samochodu i szedł w kierunku jej męża. Zeznania tego świadka mają jednak istotne znaczenie w pozostałym zakresie, gdyż stanowią opis przyczyn konfliktu pomiędzy stronami.

Odnośnie zeznań P. W. (1) to ocena zeznań tego świadka dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa i zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania , wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Relacja świadka wskazuje na ostrożność i asekurację, gdyż świadek będąc sąsiadem obu stron ewidentnie chciał uniknąć konfliktu i w swoim własnym interesie nie relacjonował przebiegu tego zdarzenia z pobiciem, zasłaniając się patrzeniem w tym czasie w telefon. Według relacji świadka oskarżony zajechał im drogę, po czym wysiadł i podszedł do samochodu P. T.. Świadek opisuje, że pomiędzy mężczyznami doszło do szarpaniny, ale w tym czasie świadek miał odpisywać na sms-a i nie widział w jaki sposób pokrzywdzony został uderzony (k113). Rację ma zatem Sąd Rejonowy dając tylko częściowo wiarę tej relacji, gdyż świadek będąc kolegą obu stron unikał odpowiedzi na pytania i prezentował postawę asekuracyjną.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego wskazać należy, że D. W. (1) nie zaprzeczył, że doszło pomiędzy nim a pokrzywdzonym do konfrontacji fizycznej i że uderzył pokrzywdzonego, lecz wskazał, że bronił się przed napaścią ze strony pokrzywdzonego, który miał go zaatakować zadając ciosy. Wersja wyjaśnień oskarżonego w zakresie rzekomo podjętej obrony koniecznej przeczy jednak analiza przebiegu tego zdarzenia i relacji pokrzywdzonego oraz odniesionych przez niego obrażeń. Z zeznań świadków M. T. i P. W. (1) wynika, że to oskarżony zajechał samochodem drogę pokrzywdzonemu i dążył do konfrontacji fizycznej. Według relacji świadków nie doszło do zadania ciosu oskarżonemu przez pokrzywdzonego, który bronił się przed agresją D. W. (1). Oskarżony nie odniósł w trakcie tego zdarzenia żadnych obrażeń ciała, a obrażenia u pokrzywdzonego pod okiem i w okolicy oka, wskazują na co najmniej jedno uderzenie zadane pokrzywdzonemu z pięści w okolice oka. Wersja oskarżonego, że broniąc się przed agresją pokrzywdzonego uderzył i trafił pięścią w łuk brwiowy, jest zatem niewiarygodna i została negatywnie zweryfikowana w toku postępowania sądowego.

Wbrew argumentom obrońcy to pokrzywdzony padł ofiarą agresywnego zachowania ze strony oskarżonego, co potwierdzają zeznania świadków, dokumentacja medyczna, opinia lekarska, protokół oględzin i zdjęcia dokumentujące obrażenia ciała tylko u pokrzywdzonego.

Oceniając zachowanie oskarżonego trudno doszukać się jakiejkolwiek obawy przed pokrzywdzonym, tak nie zachowuje się osoba, która obawia się pokrzywdzonego, skoro dążył do fizycznej konfrontacji zajeżdżając drogę i szarpiąc pokrzywdzonego, a następnie zadając mu uderzenia w okolicę oka i łuku brwiowego.

Sąd I instancji słusznie nie doszukał się w zachowaniu oskarżonego działania w ramach obrony koniecznej. Sąd Okręgowy w pełni podziela to stanowisko. Kontratyp obrony koniecznej, o którym mowa w art. 25 § 1 k.k. wyłącza odpowiedzialność karną osoby, która w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Wszelkie zatem działania przedsięwzięte w celu odwzajemnienia nieprzyjemności doznanych uprzednio nie mają charakteru obronnego. W zachowaniu pokrzywdzonego brak jest elementu wskazującego na bezprawny zamach na dobro chronione prawnie. Jego zachowanie było irytujące, wobec oskarżonego, bowiem pokrzywdzony nie wywiązał się z obietnicy położenia kilku płytek w mieszkaniu oskarżonego i odwlekał wykonanie tych robót remontowych. Tym niemniej nie atakował fizycznie oskarżonego, nie zadał mu żadnego ciosu i to pokrzywdzony w dniu 8 czerwca 2019r. bronił się przed fizyczną agresją ze strony oskarżonego. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, że próbował się bronić, ale bezskutecznie. Przewaga fizyczna oskarżonego nad pokrzywdzonym wynika nie tyle z anatomicznej budowy ciała, wprawdzie pokrzywdzony jest wyższy (180 cm i 172 cm ), ale waży mniej niż oskarżony (88 kg i 100 kg). Natomiast przewaga siły oskarżonego nad pokrzywdzonym wynika ze znacznego stopnia niepełnosprawności P. T., który jak wynika z orzeczenia (k.8) i zeznań M. T. jest leczony z powodu choroby nowotworowej. W tej sytuacji nie istniało żadne realne zagrożenie dla życia lub zdrowia oskarżonego, któremu musiał się przeciwstawić przy użyciu przemocy.

Sąd Okręgowy nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że to pokrzywdzony rzucił się na niego i oskarżony w obronie własnej uderzył go pięścią w twarz. Takie wyjaśnienia oskarżonego są nielogiczne i sprzeczne z wiarygodną wersją pokrzywdzonego potwierdzoną dokumentacją medyczną i opinią biegłego specjalisty chirurga. Doświadczenie życiowe i logika wskazuje, że atakowanie osoby, która dysponuje przewagą fizyczną i grozi pozbawieniem życia, jest niebezpieczne, zwłaszcza jeśli się uwzględni, że pokrzywdzony ze względu na znaczny stopień niepełnosprawności nie stanowił dla oskarżonego żadnego zagrożenia. Dlatego zdaniem sądu odwoławczego w tej części wersja zdarzeń przestawiona przez pokrzywdzonego zasługuje na uwzględnienie, a wersja oskarżonego jest niewiarygodna.

Niezbędnym, podmiotowym elementem obrony koniecznej jest działanie z woli obrony, a nie z woli odwetu. Argumentacja obrońcy jest zatem niezasadna.

Co do czynów 1b i 2 wyroku:

Naruszenie przepisów postępowania mające rażący wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 17 § 1 pkt 9 kpk oraz art. 399 § 1 kpk poprzez skazanie oskarżonego z czyn z art. 245 kk oraz 191 § 1 kk pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela, albowiem oskarżonemu był przedstawiony zarzut z art. 190 § 1 kk i taki też czyn objęty był aktem oskarżenia a kwestia rzekomego bezprawnego wpływania na P. T. i rzekomego zmuszania P. T. do wykonania określonej czynności winna być ewentualnie objęta zarzutem już na etapie postępowania przygotowawczego a nie wynikać dopiero z modyfikacji na etapie sądowym wobec czego Sąd wbrew treści art. 399 § 1 kpk wyszedł poza granice oskarżenia co do skazania za ww. czyny.

☐ zasadny

☒ częściowo

zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu, za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny, ale tylko w zakresie czynu z pkt 1b wyroku, albowiem Sąd Rejonowy przypisując oskarżonemu użycie groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na świadka w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt 1 tj. spowodowanie lekkiego naruszenia czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni poprzez zadanie mu uderzeń otwartą dłonią i z pięści w twarz, w sposób ewidentny wyszedł poza granice podmiotowe i przedmiotowe zarzuconego czynu. Sąd rejonowy wyszedł jeżeli chodzi o ten czyn poza ramy oskarżenia. W świetle ugruntowanego orzecznictwa SN granice oskarżenia zostają utrzymane, gdy czyn przypisany oskarżonemu w wyroku, mimo zmienionej kwalifikacji prawnej, dotyczy tego samego "zdarzenia faktycznego" (historycznego), które stanowiło podstawę zarzutu określonego w akcie oskarżenia. Ramy zaś tożsamości "zdarzenia historycznego" wyznaczają przede wszystkim następujące elementy składowe tego zdarzenia: identyczność przedmiotu zamachu, ten sam krąg podmiotów biorących udział w zdarzeniu - przede wszystkim pokrzywdzonych, a także tożsamość określenia jego czasu i miejsca. Nawet dokonanie pewnych modyfikacji w zakresie ustalenia czasu, miejsca, strony podmiotowej i przedmiotowej czynu, ustaleń co do zachowania i sposobu działania sprawcy, czy ustalenia innego skutku czynu nie stanowi wyjścia poza ramy oskarżenia, o ile w realiach dowodowych konkretnej sprawy oczywistym było, że sąd dokonywał oceny tego samego zachowania oskarżonego, które stanowiło przedmiot oskarżenia (vide postanowienie SN z dnia 21 stycznia 2021r. II KK 25/20) .

W przypadku czynu zakwalifikowanego z art. 245 kk identyczność czynu została wyłączona, skoro w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego. Wskazać należy, że w ramach tego samego zdarzenia oprócz spowodowania obrażeń ciała Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu jeszcze drugi czyn, który w ogóle nie był objęty zarzutem z pkt I co wynika z opisu jego znamion. Dodatkowy czyn, który przypisał Sąd Rejonowy oskarżonemu w pkt I b wyroku miał polegać na użyciu groźby pozbawienia życia w celu wywarcia wpływu na świadka P. T. aby nie złożył zawiadomienia o pobiciu. Tymczasem opis czynu zarzuconego w pkt I w akcie oskarżenia takich znamion w ogóle nie zawiera i wykracza poza ramy zdarzenia historycznego wyznaczonego przez przedmiot zamachu (zdrowie), ustaleń co do sposobu działania sprawcy, który polegał na uderzaniu pokrzywdzonego otwartą dłonią i pięścią w twarz oraz żebra, a nie grożeniu pozbawienia życia, jeżeli złoży zawiadomienie o tym zdarzeniu na policji. Nawet jeżeli została zachowana tożsamość miejsca, czasu i kręgu podmiotów biorących udział w zdarzeniu, to motywacja i sposób działania oskarżonego był diametralnie odmienny.

Wprawdzie opis czynu zawarty w akcie oskarżenia ani zastosowana kwalifikacja prawna nie są wiążące dla orzekającego sądu, ale wiąże sąd zdarzenie w znaczeniu historycznym i w ocenie Sądu okręgowego Sąd rejonowy dokonał oceny zupełnie innego w znaczeniu ontologicznym zachowania oskarżonego, które nie stanowiło przedmiotu oskarżenia w ramach pkt I. Przedmiot ochrony tych dwóch przestępstw z art. 157 § 2 kk i art. 245 kk jest zupełnie inny. Przestępstwo spowodowania lekkich uszkodzeń ciała należy do przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, a przestępstwo z art. 245 kk należy do przestępstw przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Odmienny jest przedmiot ochrony jak również znamiona czasownikowe obu przestępstw. Czyn, który ostatecznie przypisał oskarżonemu Sąd Rejonowy w pkt I b jest diametralnie odmienny niż czyn zarzucony w pkt I, co wprost wynika z jego opisu.

Natomiast nie ma racji skarżący, że przypisując czyn z art. 191 § 1 k.k. w pkt II wyroku w miejsce czynu za art. 190 § 1 k.k. Sąd rejonowy wyszedł poza granice oskarżenia. W tym przypadku granice oskarżenia zostały utrzymane, gdyż czyn przypisany oskarżonemu w wyroku, mimo zmienionej kwalifikacji prawnej, dotyczy tego samego zdarzenia historycznego - faktycznego, które stanowiło podstawę zarzutu w pkt II aktu oskarżenia. Ramy tożsamości wyznaczają składowe tego zdarzenia: identyczność przedmiotu zamachu (wolność od poczucia zagrożenia), identyczność kręgu osób biorących udział w zdarzeniu, a także tożsamość określenia jego czasu i miejsca. Prokurator zarzucił oskarżonemu, że w okresie czasu od 6 czerwca 2019r. do 8 czerwca 2019r. w miejscowości K. gm. C., woj. (...) groził P. T. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę poprzez wypowiadanie gróźb o jego pobiciu i zabójstwie, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będą spełnione tj. czyn z art. 190 § 1 k.k. Natomiast w ramach tego zarzutu Sąd rejonowy przypisał oskarżonemu działanie polegające na tym, że w dniu 6 czerwca 2019r. przy ul. (...) w miejscowości K. kierował wobec P. T. groźby w postaci pobicia w celu zmuszenia go do wykonania prac budowlanych w postaci wymiany płytek kuchennych w zajmowanym przez niego lokalu mieszkalnym tj. czyn z art. 191 § 1 k.k.

W świetle zeznań pokrzywdzonego P. T. i jego żony M. T. nie budzi wątpliwości ustalenie, że motywem użycia przez oskarżonego groźby pobicia w dniu 6 czerwca 2019r. było wywarcie na pokrzywdzonym presji psychicznej w celu zmuszenia go do wywiązania się z wykonania drobnych prac remontowych, których pokrzywdzony nie wykonał w umówionym terminie. Na prawidłowość ustaleń faktycznych Sąd Rejonowego wskazuje treść depozycji pokrzywdzonego, który składając zawiadomienie o przestępstwie zeznał: „ W dniu 6 czerwca 2019r. -czwartek- ok. godz. 22:30 sąsiad powiedział do mnie-masz w sobotę do mnie zapierdalać zrobić płytki bo inaczej dostaniesz wpierdol”. Słowa wypowiedziane przez oskarżonego wzbudziły na tyle obawę w pokrzywdzonym, że obiecał wymianę w tym terminie płytek, z czego się jednak nie wywiązał tłumacząc się, że nikt mu nie otworzył mu drzwi. Brak wykonania tych robót remontowych skutkował zdarzeniem z dnia 8 czerwca 2019r., kiedy oskarżony zajechał pokrzywdzonemu drogę, wyciągnął go z samochodu i pobił uderzając otwartą dłonią i pięścią w twarz oraz żebra, powodując uszkodzenia ciała opisane w pkt I wyroku.

Wbrew argumentom skarżącego Sąd rejonowy w ramach czynu z pkt II utrzymał się w granicach podmiotowych i przedmiotowych zarzutu, nawet jeśli przyjęta przez oskarżyciela kwalifikacja prawna czynu była odmienna, lecz zdarzenie w znaczeniu historycznym było tożsame. Sąd rejonowy jedynie zawęził okres zarzutu do dnia 6 czerwca 2019r. i pominął groźby pozbawienia życia, które miały zostać wypowiedziane podczas pobicia w dniu 8 czerwca 2019r .: „powiedział, że urwie mi łeb jak pójdę z tym na policję”-k.3. Zachowana została zatem tożsamość czynu, a Sąd doprecyzował jedynie cel i sposób działania oskarżonego, który początkowo zmierzał do zmuszenia pokrzywdzonego do określonego zachowania. Dopiero po pobiciu groźba pozbawienia życia zmierzała do innego celu, a mianowicie do wywarcia wpływu na pokrzywdzonego aby zaniechał powiadomienia policji o tym zdarzeniu. Natomiast zarzut postawiony w pkt II przez prokuratora obejmował zbiorczo zachowania oskarżonego w okresie od 6 do 8 czerwca 2019r. polegające na grożeniu pokrzywdzonemu popełnienie przestępstwa na jego szkodę poprzez wypowiadanie gróźb o jego pobiciu i zabójstwie, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę spełnienia. Dokonana przez sąd modyfikacja sposobu działania sprawcy, zakładająca odmienność motywacji oskarżonego przy zachowaniu tożsamości fizycznych przejawów aktywności oskarżonego i użytych środków przymusu w postaci groźby pobicia, mieszcząca się zarówno w dacie czynu z aktu oskarżenia, jak i miejscu wskazanym w skardze, utrzymująca tożsamość przedmiotu ochrony (wolność osobista człowieka od poczucia zagrożenia), czy wreszcie zamiaru sprawcy tj. wzbudzenia w pokrzywdzonym poczucia zagrożenia, nie narusza granic skargi ukształtowanych w pkt II aktu oskarżenia.

W zakresie czynu 1 b wyroku : Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną oraz sprzeczną z logiką i zasadami doświadczenia życiowego ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań P. T. i M. T. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne oraz uznanie zeznań P. T. i M. T. za wiarygodne, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych mających wpływ na rozstrzygnięcie, polegających na ustaleniu, iż oskarżony w dniu 8 czerwca 2019r. kierował groźby zabicia w stosunku do P. T. jeśli ten złoży zawiadomienie o popełnieniu przez niego przestępstwa tj. popełnił czyn z art. 245 kk podczas gdy prawidłowa ocena dowodów winna prowadzić do ustaleń odmiennych i uznania, iż taki czyn nie miał miejsca.

☒ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu, za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie czynu z art. 245 k.k. jest zasadny, ale z innych powodów niż wskazuje skarżący. Mianowicie ze względu na brak skargi uprawnionego oskarżyciela w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. i wyjście przez Sąd Rejonowy poza granice oskarżenia, co skutkowało uchyleniem i umorzeniem postępowania w zakresie czynu przypisanego w pkt I b wyroku, a zakwalifikowanego z art. 245 k.k. Wobec zasadności zarzutu bezwzględnej przesłanki do uchylenia w tej części orzeczenia, analiza odmienności depozycji wskazanych osób jest bezprzedmiotowa.

Co do czynu 2 wyroku :

Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną oraz sprzeczną z logiką i zasadami doświadczenia życiowego ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego oraz z zeznań P. T. i M. T. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne oraz uznanie zeznań P. T. i M. T. za wiarygodne , co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych mających wpływ na rozstrzygnięcie , polegających na ustaleniu, iż oskarżony w dniu 6 czerwca 2019r. kierował groźby w stosunku do P. T. w celu zmuszenia go do wykonania prac budowlanych w postaci wymiany płytek kuchennych w zajmowanym przez niego lokalu mieszkalnym, tj. popełnił czyn z art. 191 § 1 k.k. podczas gdy prawidłowa ocena dowodów winna prowadzić do ustaleń odmiennych i uznania, iż oskarżony wyżej wymienionego czynu nie popełnił.

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu, za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumentacja skarżącego jest niezasadna. Wbrew zarzutom Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił, że oskarżony w dniu 6 czerwca 2019r. groził pokrzywdzonemu pobiciem w celu zmuszenia go do określonego działania tj. wykonania wymiany płytek z jego mieszkaniu. Nie można podzielić argumentacji skarżącego, że zeznania pokrzywdzonego i jego żony są w tym zakresie niewiarygodne. P. T. konsekwentnie i spójnie zeznał, że oskarżony groził mu pobiciem jeżeli nie wymieni płytek w najbliższą sobotę. Na rozprawie potwierdził, że w ramach sąsiedzkiej pomocy obiecał wymienić w mieszkaniu oskarżonego 4 pęknięte płytki, ale przez 2 miesiące nie znalazł na to czasu . Przed tym zdarzeniem oskarżony „powiedział, że jeśli nie przyjdę to rozpierdoli mi łeb. Ja się tego obawiałem”-k.79.

Te depozycje pokrzywdzonego w pełni korelują z zeznaniami M. T., która zeznała, że słyszała jak w czwartek 6 czerwca 2019r. ok. godz. 22:30 D. W. (1) zaczepił męża pod klatką bloku w którym mieszkamy i jak mu nie naprawi płytek to on się z nim inaczej policzy tj. „ że mu wpierdoli”k.-15. Na rozprawie świadek potwierdziła te zeznania. Świadek stała w oknie i słyszała jak pod klatką oskarżony groził mężowi, że jeśli tego nie zrobi , to źle się to skończy, „w końcu się doigra” -k.81,82. Wprawdzie świadek użyła innych słów, ale sens wypowiedzianych gróźb został zachowany. Wobec upływu okresu 7 miesięcy od tych zdarzeń świadek nie pamiętała na rozprawie dokładnie użytych przez oskarżonego słów, ale potwierdziła ujawnione zeznania.

Natomiast oskarżony wyjaśnił, że zależało mu na wymianie płytek ze względu na zawansowaną ciąże żony i już w styczniu byli umówieni na wymianę płytek, ale został zatrzymany i do kwietnia 2019r. był w areszcie w R.. Po wyjściu z aresztu w kwietniu upominał się o wymianę płytek, a w czerwcu jak to określił oskarżony doszło do „niefortunnego zdarzenia”-k.80.

Wyjaśnienia oskarżonego potwierdzają motywację oskarżonego D. W. (1), któremu zależało na tym aby zmusić pokrzywdzonego do określonego zachowania w postaci wymiany płytek. Z powyższych względów opisane przez pokrzywdzonego i jego żonę zachowanie oskarżonego jest wiarygodne. Pobicie pokrzywdzonego w dniu 8 czerwca 2019r. miało bezpośredni związek z niewywiązaniem się przez pokrzywdzonego z obietnicy wymiany płytek w mieszkaniu oskarżonego i wielomiesięczną zwłoką w realizacji wykonania tych robót remontowych. Analiza zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego potwierdza, że Sąd Rejonowy dokonał trafnej oceny tych depozycji i nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 kpk w postaci dowolnej , a nie swobodnej oceny tych dowodów. Nie ma racji skarżący, że pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonego i jego żony zachodzą rozbieżności w zakresie opisu gróźb wypowiedzianych przez oskarżonego w dniu 6 czerwca 2019r. Niewątpliwie pomiędzy stronami doszło do konfliktu u którego podłoża było niesłowne zachowanie pokrzywdzonego, który obiecywał oskarżonemu wykonanie prac remontowych i nie wywiązał się z tej obietnicy przez okres kilku miesięcy. Natomiast takie zachowanie pokrzywdzonego nie ekskulpuje i nie usprawiedliwia agresywnego działania oskarżonego, który przy użyciu groźby pobicia starał się zmusić pokrzywdzonego do określonego działania, a po upływie wyznaczonego terminu na realizację wymiany płytek dokonał jego pobicia, skutkującego powstaniem lekkich uszkodzeń ciała.

Ewentualnie Rażąco niewspółmiernie surowe kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonego oraz rażąco surową karę łączną wobec nie wzięcia w wystarczającym stopniu iż oskarżony zgodnie z kwestionariuszem środowiskowym prowadzi ustabilizowany tryb życia, jest ojcem, a dzieci które wychowuje wymagają opieki i zapewnienia środków przez oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo

zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu, za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wprawdzie słuszne są rozważania Sądu I Instancji w kwestii wymiaru kar jednostkowych orzeczonych za czyny z art. 157 § 2 k.k. oraz art. 191 § 1 k.k. ze względu na znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości obu czynów popełnionych przez oskarżonego. Tym niemniej zgodzić się należy, ze skarżącym, iż wymiar kary łącznej wymaga złagodzenia ze względu na uchylenie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu z art. 245 k.k., jak również z powodu nieuwzględnienia stosunkowo bliskiego związku podmiotowo-przedmiotowego zachodzącego pomiędzy dwoma czynami pozostającymi w zbiegu realnym.

Rację ma skarżący, że kara roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, w kontekście właściwości i warunków osobistych oskarżonego jawi się jako niewspółmiernie surowa. Tym bardziej, że została wymierzona bliżej górnej granicy kary łącznej tj. na zasadzie kumulacji. W sytuacji gdy został wyeliminowany jeden z przypisanych oskarżonemu czynów na skutek uchylenia i umorzenia postępowania odnośnie czynu z art. 245 k.k., do połączenia pozostały dwie kary jednostkowe: 8 miesięcy i 3 miesiące pozbawienia wolności. Oba czyny zostały popełnione w krótkim odstępie czasu (w ciągu 2 dni) i chociaż zostały skierowane przeciwko różnym dobrom prawnie chronionym tj. przeciwko zdrowiu i wolności osobistej, to jednak pozostają w bliskim związku podmiotowym z uwagi na motywację oskarżonego, który chciał zmusić pokrzywdzonego do określonego zachowania tj. wymiany płytek, a zadanie uderzeń pięściami i spowodowanie lekkich uszkodzeń ciała 2 dni później miało bezpośredni związek z niewywiązaniem się przez pokrzywdzonego z obietnicy realizacji tych prac remontowych. W ocenie Sądu Okręgowego bliski związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy tymi dwoma czynami przemawia za zastosowaniem zasady asperacji w stopniu bardziej zbliżonym do absorpcji niż kumulacji. Z powyższych względów Sąd Okręgowy dokonując połączenia tych dwóch kar wymierzył oskarżonemu karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Nawet istotna okoliczność obciążająca jaką jest wielokrotna karalność oskarżonego w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, nie przemawia za wymierzeniem tak surowej kary. W szczególności rację ma obrońca, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił żadnych okoliczności łagodzących, w szczególności sytuacji rodzinnej oskarżonego, któremu w (...) urodziło się dziecko wymagające zwiększonej pielęgnacji i opieki ze względu na podejrzenie cholestazy. Z wywiadu środowiskowego wynika, że oskarżony funkcjonuje poprawnie w środowisku rodzinnym i dąży do zabezpieczenia potrzeb rodziny, pracuje dorywczo. Wywiad w środowisku sąsiedzkim wykonany przez Komisariat Policji w C. potwierdził, że oskarżony zachowuje się spokojne i sąsiedzi nie mają uwag do jego zachowania, co potwierdził także sołtys. Oskarżony nie kontaktuje się z pokrzywdzonym (k.91,94).

Analiza informacji o osobie z krajowego rejestru karnego – k.250-251, prowadzi do przekonania, że przypisane oskarżonemu występki nie były odosobnionym incydentem w jego życiu, o czym m.in. świadczy też fakt aż siedmiokrotnego skazania za przestępstwa różnego rodzaju. Oskarżony od około 15 lat dokonuje różnego rodzaju przestępstw, a zatem w pełni usprawiedliwiony był pogląd Sądu meriti o braku przesłanek do postawienia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony nie potrafi przed dłuższy czas właściwie funkcjonować w warunkach wolnościowych, wobec czego nie ma podstaw do wysnucia wobec niego pozytywnej prognozy na przyszłość. Natomiast brak uwzględnienia przez Sąd Rejonowy istotnej okoliczności łagodzącej w postaci pozytywnej opinii w miejscu zamieszkania oraz wyeliminowanie przez Sąd Odwoławczy jednego z przypisanych oskarżonemu czynów , powinno skutkować złagodzeniem kary łącznej pozbawienia wolności.

Sąd orzekający rozważył pozostałe dyrektywy wymiaru kary, o których mowa w art. 53 k.k. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów z art. 157 § 2 kk i art. 191 § 1 k.k. popełnionych przez oskarżonego Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił zamiar, motywy z niskich pobudek, którymi kierował się sprawca, rodzaj zaatakowanego dobra, sposób oraz skutki działania oskarżonego. Nadto we właściwy sposób przeanalizował postawę procesową oskarżonego i wziął pod uwagę okoliczność obciążającą w postaci wcześniejszej karalności oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego należy jednak uwzględnić, że od opisanych zdarzeń upłynął już okres ponad 2 lat, a zachowanie po popełnieniu przez oskarżonego tych przestępstw, jak wynika z wywiadu środowiskowego kuratora, uległo poprawie.

W przypadku oskarżonego D. W. (1) prognoza kryminologiczna w kontekście dotychczasowej linii jego życia przy siedmiu wyrokach skazujących za różnego rodzaju przestępstwa nie może być jednak pozytywna. Mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego oraz znaczny rozmiar wyrządzonej szkody, a także uwzględniając powyżej wskazane okoliczności łagodzące Sąd Odwoławczy wymierzył oskarżonemu karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia było w niniejszej sprawie konieczne. W toku postępowania został zgłoszony przez pokrzywdzonego wniosek o zadośćuczynienie w kwocie 5000 zł, a zatem sąd był na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobligowany do wydania orzeczenia w tym przedmiocie. Kwota 2000 złotych zasądzona tytułem nawiązki na podstawie art. 46 § 2 k.k. na rzecz pokrzywdzonego P. T. nie jest przy tym wygórowana i nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego. Orzeczenie więc tego środka kompensacyjnego jest w pełni uzasadnione i celowe.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od wszystkich czynów ewentualnie o uchylenie i umorzenie wobec oskarżonego w zakresie czynów z pkt 1b i 2, a w przypadku nie uwzględnienia powyższych wniosków o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W przypadku nieuwzględnienia powyższych wniosków o zmianę wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego znacznie łagodniejszych kar jednostkowych oraz orzeczenie znacznie łagodniejszej kary łącznej, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości orzeczenia kar o charakterze nie izolacyjnym.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego D. W. (1) od popełnienia czynów z art. 157 § 2 kk i art. 191 § 1 k.k. wobec niezasadności części zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy. Natomiast na uwzględnienie zasługiwał wniosek o uchylenie i umorzenie postępowania w zakresie czynu z art. 245 kk ze względu na zasadność zarzutu braku skargi uprawnionego oskarżyciela odnośnie tego czynu.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

W zakresie wymierzonych kar jednostkowych wniosek o złagodzenie tych kar był niezasadny wobec nieuwzględniania zarzutu rażącej surowości kar wymierzonych za przypisane czyny. Natomiast wniosek o złagodzenie kary łącznej był zasadny, albowiem kara łączna wymierzona na zasadzie zbliżonej do kumulacji kar jednostkowych była zbyt surowa. Ponadto z uwagi na wyeliminowanie jednego z przypisanych czynów należało zmniejszyć także wymiar kary łącznej, która została ukształtowana na zasadzie asperacji zbliżonej do absorpcji.

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy z wyboru

1.

2.

Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzuca:

a)  obrazę przepisu art. 17 § 1 pkt 9 kpk poprzez wydanie wyroku skazującego wobec oskarżonego za czyn z art. 157 § 2 kk pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela w tym zakresie i nie objęcie przez prokuratora przestępstwa prywatnoskargowego ściganiem z urzędu z uwagi na istnienie przesłanki interesu społecznego, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 pkt 9 kpk;

b)  obrazę przepisu art. 17 § 1 pkt 9 kpk poprzez wydanie wyroku skazującego wobec oskarżonego za czyn z art. 245 kk pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela w tym zakresie i braku tożsamości czynu zarzucanego z przypisanym, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 pkt 9 kpk.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest częściowo zasadny w zakresie dotyczącym czynu z art. 245 kk. Rację ma skarżący, że brak jest tożsamości czynu zarzucanego w pkt I aktu oskarżenia z przypisanym w pkt Ib wyroku. Szczegółowo do tej kwestii Sąd Odwoławczy odniósł się już powyżej w pkt 3.2, gdyż ten zarzut pojawił się również w apelacji obrońcy z urzędu.

Stwierdzenie w postępowaniu odwoławczym braku skargi uprawnionego oskarżyciela prowadziło do uchylenia zaskarżonego orzeczenia w zakresie czynu przypisanego w pkt Ib wyroku i umorzenia postępowania w zakresie czynu z art. 245 kk (art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.).

Natomiast nie ma racji skarżący, że bezwzględna przyczyna odwoławcza występuje także w odniesieniu do czynu z art. 157 § 2 k.k. Wbrew zarzutom obrońcy prokurator objął ściganiem z urzędu przestępstwo prywatnoskargowe wnosząc akt oskarżenia o czyn z art. 157 § 2 k.k.

Prokurator przez wniesienie aktu oskarżenia do sądu wyraża nie tylko swoją wolę do realizacji uprawnienia przewidzianego w art. 60 § 1 k.p.k., lecz faktycznie dokonuje wszczęcia postępowania karnego w rozumieniu art. 60 § 1 k.p.k. Do takiej decyzji uprawnia go treść postępowania art. 60 § 1 k.p.k. w każdym stadium postępowania karnego. Wskazane jest, aby prokurator taką decyzję poprzedził wydaniem postanowienia, lecz nie jest to warunek konieczny (vide wyrok SA we Wrocławiu z dnia 24 maja 2012r. II AKa 130/12).

Wniosek

W zakresie czynu zarzuconego w pkt 1 wyroku:

a) co do czynu z art. 157 § 2 kk wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania;

c) co do czynu z art. 245 kk wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy są zasadne tylko w zakresie czynu z art. 245 kk , gdyż stwierdzenie w postępowaniu odwoławczym braku skargi uprawnionego oskarżyciela prowadziło do uchylenia zaskarżonego orzeczenia w zakresie czynu przypisanego w pkt Ib wyroku i umorzenia postępowania w zakresie czynu z art. 245 kk (art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.).

Wniosek o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania w zakresie czynu z art. 157 § 2 k.k. nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż zarzut braku skargi uprawnionego oskarżyciela w zakresie jest niezasadny. Prokurator przez wniesienie aktu oskarżenia do sądu i zarzucając oskarżonemu dokonanie czynu z art. 157 § 2 k.k. wyraził nie tylko swoją wolę do realizacji uprawnienia przewidzianego w art. 60 § 1 k.p.k., lecz faktycznie dokonał wszczęcia postępowania karnego w rozumieniu art. 60 § 1 k.p.k.

Obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, a mianowicie :

a)  co do czynu z pkt 1 wyroku z art. 157 § 2 kk – naruszenie przepisu art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, w szczególności dowodu z:

- zeznań pokrzywdzonego P. T. poprzez uznanie ich w całości za wiarygodne, w sytuacji gdy bezpośredni świadek zdarzenia nie potwierdza wersji pokrzywdzonego, a relacje P. T. wsparte są jedynie zeznaniami jego żony, która nie była bezpośrednim obserwatorem zajścia, a całą wersję o zdarzeniu czerpała z relacji P. T. i z uwagi na więzy rodzinne nie jest osobą bezstronną w sprawie;

- zeznań M. T. poprzez uznanie ich w całości za wiarygodne i stwierdzenie , że świadek widziała zdarzenie z pobiciem, w sytuacji gdy jej zeznania nie są konsekwentne , świadek znajdowała się w znacznej odległości od miejsca zdarzenia (200-300 metrów), w miejscu o ograniczonej widoczności, była pora wieczorna, a zaobserwowanie jedynie momentu zajechania drogi pokrzywdzonemu i wyjścia z pojazdu przez oskarżonego nie świadczy o realizacji przez niego znamion z art. 157 § 2 k.k.;

-zeznań P. W. (1) poprzez uznanie, że świadek nie chciał stawać po stronie którejkolwiek z osób, a nadto że świadek obawia się oskarżonego, w sytuacji gdy z zeznań P. W. (1) jednoznacznie wynika, że pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym wywiązała się szarpanina, pokrzywdzony aktywnie uczestniczył w zdarzeniu i samodzielnie wyszedł z pojazdu, obydwoje byli zdenerwowani, a nadto z zeznań P. W. (1) wynika, że nie czuje żadnych obaw ze strony oskarżonego i utrzymuje stosunki koleżeńskie zarówno z oskarżonym, jak i z pokrzywdzonym, a więc jest osobą bezstronną w sprawie;

- wyjaśnień D. W. (1) poprzez uznanie ich za niewiarygodne w zakresie nieodpowiadającym zeznaniom pokrzywdzonego i M. T. , w sytuacji gdy relacje oskarżonego znajdują co do zasady potwierdzenie w depozycjach jedynego świadka będącego bezpośrednim, naocznym świadkiem zdarzenia;

b) co do czynu z pkt 1 wyroku z art. 245 kk:

- naruszenie przepisu art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, w szczególności dowodu z zeznań pokrzywdzonego P. T. uznanych w całości za wiarygodne, z których nie wynika aby oskarżony w dniu 8 czerwca 2019r. bezpośrednio po zdarzeniu z pobiciem, kierował wobec pokrzywdzonego groźbę zabicia w celu wywarcia wpływu na świadka, nadto relacje pokrzywdzonego w tym zakresie nie są potwierdzone żadnym innym dowodem w sprawie;

- naruszenie przepisu art. 410 kpk poprzez pominięcie przy analizie i ustalaniu stanu faktycznego istotnej okoliczności korzystnej dla oskarżonego, wynikającej z zeznań P. W. (1), który wskazał, że w dniu 8 czerwca 2019r. D. W. (2) nie kierował wobec pokrzywdzonego żadnych gróźb;

c) co do czynu z art. 157 § 2 kk oraz art. 245 kk naruszenie przepisu art. 424 kpk polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a nadto zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów , a przede wszystkim szczegółowego wskazania w oparciu o jakie dowody Sąd poczynił konkretne ustalenia stanu faktycznego, wnikliwej oceny zebranych w sprawie dowodów, w tym zeznań świadków, także brak odpowiedniego przedstawienia motywów, jakimi kierował się Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę za przypisane przestępstwo;

d) co do czynu z pkt 2 wyroku – tj. czynu z art. 191 § 1 k.k.-naruszenie przepisu art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego sprawie, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, w szczególności dowodu z:

- zeznań P. T. uznanych w całości za wiarygodne i przyjęcie, że oskarżony wypowiadał w stosunku do niego groźby w celu zmuszenia świadka do wykonania prac budowlanych i nieuzasadnione przyjęcie, że zeznania pokrzywdzonego wsparte są relacjami M. T., która nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia, nadto z zeznań pokrzywdzonego nie wynika, że został on zmuszony do wykonania prac budowlanych bowiem przed inkryminowanym zdarzeniem pokrzywdzony dobrowolnie zobowiązał się do wymiany płytek w mieszkaniu oskarżonego;

-zeznań M. T., uznanych w całości za wiarygodne , w sytuacji gdy świadek jest żoną pokrzywdzonego, nie jest osobą bezstronną w sprawie , nadto w momencie zdarzenia które miało mieć miejsce pod blokiem, świadek znajdowała się wewnątrz mieszkania zatem mało prawdopodobne jest żeby słyszała rozmowę pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym ;

e) naruszenie przepisu art. 424 kpk polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a nadto zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów , a przede wszystkim szczegółowego wskazania w oparciu o jakie dowody Sąd poczynił konkretne ustalenia stanu faktycznego, wnikliwej oceny zebranych w sprawie dowodów , w tym zeznań świadków, także brak odpowiedniego przedstawienia motywów , jakimi kierował się Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę za przypisane przestępstwo;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy dokonał w pełni prawidłowej, zgodnej z zasadami wynikającymi z art. 7 kpk oceny dowód z zeznań pokrzywdzonego P. T. i świadków M. T. i P. W. (1) w zakresie czynów z art. 157 § 2 k.k. i art. 191 § 1 k.k. Nie można podzielić stanowiska skarżącego, że zeznania pokrzywdzonego znajdują oparcie tylko w zeznaniach jego żony M. T., która nie była bezpośrednim obserwatorem pobicia, a ze względu na znaczną odległość od miejsca zdarzenia i wieczorną porę miała ograniczone możliwości obserwacji zdarzenia. Świadek M. T. przyznała, że nie widziała momentu pobicia męża gdyż w tym czasie udała się do mieszkania z dziećmi, które znajdowały się pod jej opieką. Natomiast konsekwentna w zakresie okoliczności odniesienia obrażeń ciała relacja pokrzywdzonego P. T. znajduje pełne oparcie w dokumentacji medycznej w postaci karty informacyjnej ze Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (k.9) z której wynika, że w dniu zdarzenia tj. 8 czerwca 2019r. o godz. 21:50 u pokrzywdzonego rozpoznano uraz głowy oraz otwartą ranę powieki i okolicy oczodołowej. W epikryzie wpisano widoczne krwiaki powieki górnej i dolnej oka lewego, ranę powieki górnej lewej, którą opatrzono chirurgicznie. Protokół oględzin i dokumentacja fotograficzna sporządzone w dniu 11.06.2019r. tj. 3 dni po zdarzeniu potwierdzają, że wokół lewego oka widoczne jest zasinienie koloru fioletowo-żółtego, a po lewej stronie lewego oka widoczne są 4 szwy (k.10-13). Ponadto depozycje pokrzywdzonego znajdują pełne oparcie w opinii biegłego specjalisty chirurga dr med. J. P. (k.40-41), który stwierdził, że te obrażenia ciała jakich doznał pokrzywdzony P. T. w dniu 8 czerwca 2019r. mogły powstać w miejscu i okolicznościach jakich podał pokrzywdzony. Zdiagnozowane obrażenia ciała miały charakter obrażeń lekkich i skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres krótszy niż 7 dni wyczerpując dyspozycję art. 157 § 2 k.k.

W tej sytuacji brak zatem podstaw do podważenia wiarygodności zeznań pokrzywdzonego w zakresie okoliczności i mechanizmu powstania u niego obrażeń ciała opisanych w dokumentacji medycznej, która stanowi obiektywny dowód i pozwala na pozytywne zweryfikowanie depozycji P. T.. Nawet jeżeli zeznania M. T. i P. W. (1) niewiele wniosły do tej sprawy, albowiem żona pokrzywdzonego nie widziała momentu zadania uderzeń przez oskarżonego, gdyż poszła w tym czasie do domu z dziećmi. Natomiast świadek P. W. (1) twierdził, że strony jedynie się szarpały i nie widział momentu zadawania uderzeń, gdyż w tym momencie zajęty był wysyłaniem SMS-a w telefonie. Rację ma Sąd Rejonowy, że wiarygodność zeznań świadka P. W. (1) odnośnie relacji z tego zdarzenia z dnia 8 czerwca 2019r. wskazuje na daleko idącą asekurację i niechęć do narażenia się którejkolwiek ze stron postępowania. Wbrew argumentom skarżącego okoliczność utrzymywania stosunków koleżeńskich zarówno z oskarżonym jak i z pokrzywdzonym, może stanowić istotną przyczynę niechęci świadka do złożenia szczerej i obiektywnej relacji ze wszystkich szczegółów tego zdarzenia. Świadek będąc kolegą oskarżonego i oskarżyciela posiłkowego oraz zamieszkując w sąsiedztwie obu stron nie jest zainteresowany narażeniem swoich dobrych relacji koleżeńskich i sąsiedzkich, dlatego asekuruje się sprowadzając to zdarzenie do szarpaniny. Tymczasem wiarygodność tej relacji jest znikoma, jeżeli weźmie się pod uwagę, że oskarżony nie odniósł żadnych obrażeń, a pokrzywdzony trafił na SOR, gdzie konieczne było zszycie rany w okolicy oka i założenie szwów. Nie sposób zatem uznać, że całe zdarzenie było jedynie szarpaniną jak opisał to świadek W., skoro pokrzywdzony jeszcze 3 dni po zdarzeniu miał widoczne krwiaki powieki górnej i dolnej lewego oka oraz ranę powieki górnej lewej, którą zaopatrzono chirurgicznie. Rodzaj i lokalizacja obrażeń wskazuje w sposób jednoznaczny, że musiał otrzymać co najmniej dwa uderzenia z pięści w okolicy lewego oka. Nie ma zatem racji skarżący, że depozycje oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka P. W. (1), skoro oskarżony przyznał, że uderzył pokrzywdzonego w łuk brwiowy (k.32). Tymczasem świadek W. zeznał, że mężczyźni zaczęli się szarpać i nie widział jak doszło do tego, że P. T. wrócił obity. O asekuranckiej postawie tego świadka świadczy najlepiej jedno zdanie: „Wiem też, że niektóre sprawy lepiej się nie wtrącać. Jak oni zaczęli się kłócić, to nie chciałem w to ingerować”-k.113. Brak zatem podstaw do uznania za w pełni wiarygodne zeznania P. W. (1) i oparcia na tych zeznaniach jakichkolwiek ustaleń faktycznych.

Argumentacja skarżącego odnosząca się do czynu z art. 191 § 1 k.k. także jest chybiona, gdyż relacja P. T. znajduje pełne oparcie w zeznaniach jego żony M. T., która słyszała groźby wypowiadane przez oskarżonego w dniu 6 czerwca 2019r. Jak wynika z zeznań świadka stała wówczas w oknie i słyszała rozmowę oskarżonego i męża pod klatką schodową. Mieszkanie pokrzywdzonego znajduje się na I piętrze, stąd nie można uznać za nieprawdopodobne aby świadek mogła usłyszeć tą rozmowę, tym bardziej, że odbywała się w godzinach nocnych, kiedy ucichł gwar uliczny. Relacja pokrzywdzonego P. T. i świadka M. T. dotycząca groźby pobicia w celu zmuszenia pokrzywdzonego do wymiany płytek w mieszkaniu oskarżonego znajduje również potwierdzenie w analizie zdarzeń. Wskazać należy, iż oskarżony potwierdził, że pokrzywdzony w ramach zwrotu pożyczki zobowiązał się położyć płytki w jego mieszkaniu, ale pomimo upływu kilku miesięcy uchylał się od wykonania tych robót i wielokrotnie przekładał termin realizacji. Oskarżony przyznał, że ze względu na ciążę żony i zbliżający się termin porodu zależało mu na jak najszybszym wykonaniu tych prac remontowych przed narodzinami dziecka. Wyjaśnienia oskarżonego wskazują więc na motywację i jego determinację aby pokrzywdzony wymienił te płytki. Analiza tych wyjaśnień wskazuje, że oskarżony miał motyw aby posłużyć się groźbą pobicia aby zmusić pokrzywdzonego do określonego zachowania. Agresywny sposób zadania ciosów potwierdza, że oskarżony użył w końcu argumentu siły, a zatem logicznym jest wnioskowanie, iż przed pobiciem groził pokrzywdzonemu chcąc doprowadzić do realizacji obietnicy wymiany płytek. Użycie siły było więc efektem braku skutku użytej groźby pobicia, która nie doprowadziła do realizacji obietnicy wymiany płytek.

Zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk w odniesieniu do czynu z art. 245 kk jest bezprzedmiotowy, skoro Sąd Okręgowy uwzględnił zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela, co skutkowało uchyleniem wyroku w zakresie tego czynu oraz umorzeniem postępowania w tej części.

Odnośnie zarzutu obrazy przepisu art. 424 kpk należy podkreślić, że przedmiotem kontroli odwoławczej jest wyrok, a nie samo uzasadnienie, ewentualne nieprawidłowości w jego sporządzeniu nie oznaczają nieprawidłowości wyroku, to materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, stanowiący podstawę dowodową wyroku, powinien decydować o trafności zawartych w nim rozstrzygnięć, a nie sam dokument w postaci uzasadnienia. Nie każde wadliwe uzasadnienie wyroku uniemożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej, a w konsekwencji stanowi dostateczną przyczynę uchylenia wyroku oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Do uchylenia wyroku może prowadzić tylko i wyłącznie taka wadliwość uzasadnienia, za względu na którą sąd odwoławczy nie może w sposób merytoryczny ustosunkować się do zarzutów i wniosków środka odwoławczego. Oczywistym obowiązkiem sądu jest dokonanie wnikliwej oceny dowodów zarówno tych na których opiera wyrok, jak i tych które odrzuca, a ocena ta nie może ograniczać się do ogólnikowych, mechanicznie powielanych stwierdzeń, jak to uczynił oceniając większość dowodów sąd orzekający. Zarzut odwoławczy naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. może być skuteczny, ale tylko wyjątkowo, o ile motywy rozstrzygnięcia sądu I instancji są zupełnie nieprzejrzyste, wewnętrznie sprzecznie, nie odnoszące się do materiału dowodowego, nie wyjaśniające żadnych kluczowych kwestii. Za wąskim rozumieniem możliwości uchylenia wyroku w oparciu o zarzut naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. przemawiają również zmiany legislacyjne, które wyraźnie taką możliwość wyłączyły.

Wbrew argumentom skarżącego uzasadnienie wyroku precyzyjnie wskazuje, na jakich dowodach sąd oparł się konstruując stan faktyczny, jakim dowodom dał wiarę, którym wiarygodności odmówił, wyjaśniając wszystkie sprzeczności pomiędzy dowodami, które mogłyby wpłynąć na treść orzeczenia. Ocena dowodów jest zatem przekonująca, oparta na rzeczowej argumentacji, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Równie wyczerpująco sąd uzasadnił rozstrzygnięcie dotyczące wymiaru kary.

2.

3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony D. W. (1) dopuścił się zarzuconych mu czynów w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest zasadny, ale tylko w odniesieniu do czynu z art. 245 kk, do czego szczegółowo Sąd Odwoławczy odniósł się powyżej w pkt 3.4. uzasadnienia.

Natomiast w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt Ia kwalifikowanego z art. 157 § 2 kk i w pkt II kwalifikowanego z art. 191 § 1 kk zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest niezasadny.

Wbrew tezie i argumentom autora apelacji podstawę ustaleń faktycznych ustalonych i przyjętych przez Sąd pierwszej instancji w zakresie tych czynów stanowił całokształt zebranych i kompletnych dowodów, które Sąd ten z poszanowaniem reguł procesu karnego ujawnił w toku rozprawy głównej, a ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Stąd też stanowisko Sądu meriti w zakresie oceny dowodów ma walor oceny swobodnej i z tego powodu znajdującej się pod pełną ochronę prawa procesowego (art. 7 kpk). Poczynione zaś na tej podstawie ustalenia faktyczne także należy uznać za prawidłowe i dowodom tym odpowiadające. Zarzuty apelacyjne podniesione przez odwołującego się mają jedynie polemiczny charakter względem ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy. W tym przekonaniu utwierdza uzasadnienie tych zarzutów zaprezentowane przez apelującego, stanowiące nic innego jak próbę przedstawienia subiektywnych zapatrywań, co do oceny dowodów, co nie mogło skutecznie podważyć dowodowych i faktycznych podstaw zaskarżonego wyroku, w szczególności, że skarżący odwołuje się jedynie do części dowodów, pomijając milczeniem te o wymowie niekorzystnej dla podsądnego.

Alternatywnie, na podstawie art. 438 pkt 3 i 4 kpk zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i polegający na bezpodstawnym i błędnym uznaniu, że prognoza społeczno-kryminologiczna wobec oskarżonego jest negatywna i wymaga resocjalizacji w warunkach zakładu karnego, co spowodowało orzeczenie wobec niego kary rażąco surowej w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, bez warunkowego zawieszenia wykonania, podczas gdy należyte uwzględnienie występujących w sprawie okoliczności dotyczących właściwości osobistych oskarżonego, tj. prawidłowe funkcjonowanie w środowisku, sprawowanie opieki nad dziećmi, zabezpieczanie potrzeb rodziny, co powinno skutkować orzeczeniem kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom apelującego ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji i ocenę przesłanek z art. 69 k.k., co skutkowało orzeczeniem kary bezwzględnego pozbawienia wolności, należy uznać za trafne. Należy pamiętać, że ocena możliwości zastosowania wobec sprawcy dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary powinna wynikać nie tylko ze stwierdzenia wystąpienia samych przesłanek tej instytucji, ale winna również uwzględniać konsekwencje tak ukształtowanej kary w kontekście ogólnych dyrektyw jej wymiaru. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie, do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności (jako jedynie szczególnej formy wymiaru kary) stosuje się wszystkie zasady sędziowskiego wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2008 r., II KK 180/08, LEX nr 468656). W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił, iż liczba i charakter okoliczności obciążających nie pozwala na orzeczenie wobec oskarżonego innej kary niż kara bezwzględna pozbawienia wolności. Podzielając argumenty przywołane w tym zakresie przez Sąd meriti, a zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu, szczególnie zaakcentować należy okoliczność o znacznym w tym zakresie ciężarze gatunkowym, a zatem uprzednią wielokrotną karalność podsądnego, a w tym za przestępstwo z użyciem przemocy z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk (k. 250-251). Stosowane uprzednio, za te czyny, kary wolnościowe i środki probacyjne w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary nie odniosły pożądanego rezultatu, a postawione wówczas pozytywne prognozy kryminologiczne okazały się chybione, co skutkowało zarządzeniem wykonania kary. Tym samym, w świetle uprzedniej karalności podsądnego, argument skarżącego, iż będzie on przestrzegał porządku prawnego w przypadku zastosowania probacji nie znajduje koniecznego uzasadniania w okolicznościach faktycznych badanej sprawy. Nadto należy powtórzyć za Sądem Rejonowym, iż uprzednia karalności oskarżonego czyniła prawnie niemożliwym zastosowanie art. 69 k.k. Zgodnie bowiem z art. 69 § 1 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Jak z tego wynika w przypadku oskarżonego nie został spełniony – także - konieczny warunek w postaci braku skazania, w czasie popełnienia przestępstwa, na karę pozbawienia wolności: na datę czynów przypisanych oskarżonemu tj. 06.06.2019r. i 08.06.2019r. był on już trzykrotnie skazany na kary pozbawienia wolności.

Wbrew argumentom skarżącego w świetle orzecznictwa SN nie budzi wątpliwości, że ustanowiony w art. 69 § 1 kk warunek zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności- mianowicie brak skazania na "karę pozbawienia wolności" rozumieć należy jako obejmujący zarówno skazanie na karę bezwarunkowego pozbawienia wolności, jak i na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (vide wyrok SN z 13 kwietnia 2021r. II KK 95/21, wyrok SN z dnia 26 października 2020r. IV KK 734/19).

Z tego względu należy ocenić, iż kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem tj. 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 157 § 2 kk i 3 (trzech) miesięcy za czyn z art. 191 § 1 kk zostały określone prawidłowo, z uwzględnieniem wszelkich okoliczności sprawy i warunków osobistych oskarżonego. Orzeczone kary jednostkowe są karami współmiernymi do wagi popełnionych przestępstwa, nie przekraczają stopnia zawinienia, uwzględniają w sposób właściwy zarówno stopień społecznej szkodliwości każdego czynu, jak i postawę oskarżonego. Tak orzeczone kary są z pewnością karami sprawiedliwymi, spełniającymi stawiane karaniu cele zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania na sprawcę, jak i w zakresie prewencji generalnej. Natomiast ze względu na uchylenie i umorzenie postępowania w zakresie czynu z art. 245 k.k. Sąd Okręgowy był zobowiązany wymierzyć oskarżonemu karę łączną i zastosował wobec oskarżonego karę asperacji w stopniu bardziej zbliżonym do absorpcji z uwagi na bliski związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy dwoma występkami pozostającymi w zbiegu realnym. Zdaniem Sądu kara łączna w wymiarze 9 (dziewięć) miesięcy pozbawienia wolności spełni swoje cele zapobiegawcze wobec oskarżonego, który pomimo młodego wieku jest już sprawcą zdemoralizowanym i wymaga resocjalizacji w warunkach instytucji penitencjarnej.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie powyższego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich przypisanych mu czynów, wobec niezasadności zarzutów obu obrońców oskarżonego w zakresie w jakim kwestionowały ustalenia faktyczne i ocenę dowodów odnośnie czynów z art. 157 § 2 k.k. i art. 191 § 1 k.k.

Brak podstaw do uchylenia wyroku co do punktu I oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie III oraz orzeczenie oparte o przepis z art. 63 § 1 kk zawarte w pkt V wyroku;

2. uchyla rozstrzygnięcie z pkt I b i na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. postępowanie o czyn z art. 245 k.k. przeciwko D. W. (1) umarza i kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa;

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk wymierza D. W. (1) karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku wynika z uwzględnienia zarzutu podniesionego w obu apelacjach obrońców w zakresie zaistnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej odnośnie czynu z art. 245 k.k. w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela i braku tożsamości czynu zarzucanego w pkt I z przypisanym w pkt Ib wyroku.

Konsekwencją uwzględnienia tego zarzutu było uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej z pkt III wyroku oraz uchylenie rozstrzygnięcia z pkt Ib i umorzenie postępowania w zakresie czynu z art. 245 kk. Wobec wyeliminowania skazania za jeden z przypisanych czynów, należało wymierzyć karę łączną, która połączy dwie pozostałe kary jednostkowe 8 miesięcy i 3 miesiące pozbawienia wolności. Kara łączna w wymiarze 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności została orzeczona na zasadzie asperacji w stopniu zbliżonym do absorpcji ze względu na bliski związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy dwoma czynami pozostającymi w zbiegu realnym.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V i VI

o wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu za udzielenie pomocy prawnej oskarżycielowi posiłkowemu z urzędu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 4 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Wobec braku stałych dochodów oskarżonego Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie uznając, że ich uiszczenie przekracza możliwości majątkowe oskarżonego, który ma na utrzymaniu żonę i dziecko.

7.  PODPIS