Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI Ka 230/21

Warszawa, dnia 4 stycznia 2022 r.

1

2WYROK

2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: protokolant sądowy Marta Herc, p. o. protokolanta sądowego Weronika Zych

4przy udziale Prokuratora: Anety Ostromeckiej,

5oskarżycielki posiłkowej J. Z.

6po rozpoznaniu dnia 21 grudnia 2021 r. w Warszawie

7sprawy

8J. Ż., syna S. i M., ur. (...) w O.

9oskarżonego o czyn z art. 231 § 1 kk w zbiegu z art. 155 kk w związku z art. 11 § 2 kk

10D. C., syna H. i H. ur. (...) w Ł.

11oskarżonego o czyn z art. 231 § 1 kk w zbiegu z art. 155 kk w związku z art. 11 § 2 kk

12na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonych oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. G.

13od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

14z dnia 5 sierpnia 2020 r. sygn. akt II K 11/17

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1. w punkcie I wobec J. Ż. po słowach „i wymierza mu karę” dodaje „na podstawie art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.

2. w punkcie VI wobec D. C. po słowach „i wymierza mu karę dodaje na podstawie art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.

3. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy ;

4. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za drugą instancję od J. Ż. kwotę 380 złotych zaś od D. C. kwotę 320 złotych oraz obciąża ich pozostałymi kosztami postępowania odwoławczego w częściach na nich przypadających;

5. zwalnia oskarżycielkę posiłkową M. G. od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym w części na niej przypadającej przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 230/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 5 sierpnia 2020r. sygn. II K 11/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

Apelacja obrońcy oskarżonych J. Ż. i D. C. zarzuca :

1.oczywistą niesprawiedliwość zapadłego wyroku przejawiającą się popełnionymi błędami zarówno jakościowymi jak i ilościowymi, a zwłaszcza wydaniem wyroku skazującego w sytuacji, gdy z opinii (...) Interdyscyplinarnego Zespołu (...) (...) ( strona 22 opinii, k- 957 akt sprawy) wynika, iż sposób postępowania oskarżonych po stwierdzeniu braku tętna i oddechu nie pozostaje w bezpośrednim związku ze śmiercią J. G. ponieważ do nagłego zatrzymania krążenia u pokrzywdzonego doszło 10 minut przez rozpoznaniem braku oznak życia;

2.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający decydujący wpływ na jego treść, a polegający na:

- oczywiście bezzasadnym uznaniu, jakoby oskarżeni winni byli popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 162 § 1 k.k. w sytuacji gdy w momencie zdejmowania kaftana bezpieczeństwa z pokrzywdzonego tenże już od 10 minut niestety nie żył;

-zaniechaniu przez sąd I instancji ustalenia momentu czasu zatrzymania krążenia u pokrzywdzonego – J. G.- a więc zaniechaniu ustalenia faktu mającego zasadnicze znaczenie dla prawidłowego wyrokowania w niniejszej sprawie – co w efekcie doprowadziło do jakże niesłusznego skazania obu oskarżonych – pomimo, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie dawał ku temu najmniejszych nawet podstaw;

- zaniechaniu dokonania oceny prawidłowości zastosowania tymczasowego aresztowania przez Sąd Rejonowy w Otwocku Wydział II Karny wobec podejrzanego J. G. w sprawie sygn. II Kp 381/15 1 Ds. 918/15 Sp (c), zwłaszcza w świetle wyjaśnień w/w podejrzanego: „mam krwiaki w głowie, mam ciśnienie tętnicze, biorę leki na padaczkę, za miesiąc będę miał operację na głowę” (strona 7 in fine – 8 akt II Kp 381/15), co bezpośrednio przyczyniło się do wydania wadliwego wyroku w niniejszej sprawie;

- zaniechaniu ustalenia przez sąd I instancji:

- z jakich konkretnie przyczyn Sąd Rejonowy w Otwocku Wydział II Karny, pomimo wydania nakazu przyjęcia podejrzanego J. G. – w Areszcie Śledczym W.(...) doprowadził do osadzenia w/w (...) w O., co miało bezpośredni wpływ na pogorszenie się stanu zdrowia pokrzywdzonego;

- czy I Zastępca Komendanta Powiatowego Policji podinsp. A. K. został poinformowany przed ponownym osadzeniem tegoż podejrzanego (...) w O., o stanie zdrowia tegoż podejrzanego, a zwłaszcza o tym, iż tenże m. in. bierze leki na padaczkę, co mogło mieć wpływ na tok postępowania lekarzy udzielających pomocy medycznej pokrzywdzonemu J. G., (por. strona 3 uzasadnienia aktu oskarżenia wniesionego w niniejszej sprawie);

3.obrazę przepisów postępowania mającą decydujący wpływ na treść wadliwego wyroku zapadłego w niniejszej sprawie, a mianowicie pogwałcenie przepisów art. 4, 7, 92 i 410 k.p.k. poprzez całkowicie błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który nie dawał jakichkolwiek podstaw do uznania oskarżonych za winnych popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego J. G., wewnętrzna sprzeczność w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, gdzie z jednej strony jednoznacznie pozytywnie ocenia dwie opinie (...), z drugiej zaś skazuje – wbrew twierdzeniu biegłych – obu oskarżonych, co powoduje iż w zaistniałej sytuacji powstają bardzo poważne wątpliwości co do możności oceny prawidłowego wyrokowania w niniejszej sprawie;

4.niezależnie od powyższych zarzutów wymierzenie rażąco surowych kar obu oskarżonym bez uzasadnienia takiego stanowiska, w szczególności w żaden sposób nie próbując nawet uzasadnić punktów V i X zapadłego orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nie są zasadne.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie i zasadnie przypisał oskarżonym popełnienie przestępstw z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 162 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Ad 1.Istotnie, z opinii (...) Interdyscyplinarnego Zespołu (...) (...) (strona 22 opinii, k- 957 akt sprawy), na którą powołuje się obrońca w apelacji, wynika iż sposób postępowania oskarżonych po stwierdzeniu braku tętna i oddechu nie pozostaje w bezpośrednim związku ze śmiercią J. G. ponieważ do nagłego zatrzymania krążenia u pokrzywdzonego doszło ok. 10 minut przez rozpoznaniem braku oznak życia. Czas zatrzymania krążenia został przez biegłych lekarzy określony w przedziale czasu od godziny 7.20 do 7.40 ( k- 1033). Z dalszej części tej opinii wynika, że postępowanie oskarżonych nie przyczyniło się do wystąpienia niewydolności krążeniowo – oddechowej u J. G. ponieważ wystąpiła ona już wcześniej, prowadząc do nagłego zatrzymania krążenia. Postępowanie oskarżonych nie mogło pogłębić tej niewydolności ponieważ nagłe zatrzymanie krążenia jest jej efektem. Taka treść opinii biegłych (...) spowodowała, iż sąd I instancji zmienił opis i kwalifikację prawną czynów zarzucanych oskarżonym w akcie oskarżenia w ten sposób, że w zaskarżonym wyroku wyeliminował art. 155 k.k. i w to miejsce przyjął art. 162 § 1 k.k. Tak więc, sąd I instancji dokonał prawidłowej subsumpcji przepisów prawa karnego bowiem do przypisania popełnienia przestępstwa nieumyślnego spowodowania śmierci z art. 155 k.k. konieczne jest ustalenie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy zachowaniem oskarżonych a śmiercią pokrzywdzonego. Opinia biegłych cytowana przez obrońcę w apelacji, taki związek przyczynowy wyklucza. Inne są jednak warunki przypisania oskarżonym popełnienia przestępstwa z art. 162 § 1 k.k. polegającego na nieudzieleniu pomocy człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia bowiem nie są one oparte na związku przyczynowo- skutkowym pomiędzy śmiercią pokrzywdzonego a nieudzieleniem pomocy. „Warunkiem karalności bowiem jest niepodjęcie działań zmierzających do udzielenia pomocy – nawet gdy szanse uchylenia niebezpieczeństwa były niewielkie. Przestępstwo to jest dokonane z chwilą uchylenia się od udzielenia pomocy w warunkach opisanych w tym przepisie, chociażby nie nastąpił żaden efektywny skutek w postaci śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu osoby zagrożonej. Dla bytu przestępstwa z art. 162 § 1 k.k. nieistotne jest natomiast zagadnienie, czy działanie, którego sprawca zaniechał, rzeczywiście przyniosłoby ratunek. Decydujące jest, że sprawca, widząc utrzymujące się lub nawet pogłębiające zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka, nie podejmuje wszelkich dostępnych środków mogących uchylić lub choćby pomniejszyć wspomniane zagrożenia”. (wyrok SA w Katowicach z 1.02.2008 r., II AKa 382/07, Prok. i Pr.-wkł. 2008/10, poz. 31). Tak więc zasadnie sąd I instancji uznał, że oskarżeni dopuścili się popełnienia przestępstwa z art. 162 § 1 k.k.

Ad. 2. Z zapisu monitoringu wynika, że o godzinie 7.20 w dniu 31 października 2015r. oskarżony J. Ż. otworzył drzwi celi dla zatrzymanych w Powiatowej Komendzie Policji w O., w której J. G. leżał na podłodze w kaftanie bezpieczeństwa, poruszając nogami i nie reagując na kontrolę. O godzinie 7.33 pokrzywdzony przestał się poruszać. O godzinie 7.38 oskarżony J. Ż. przyszedł do celi i lekko kopnął w nogę J. G. leżącego na podłodze. J. G. nie poruszył się. Następnie oskarżony wyszedł z celi i bez większego pośpiechu wrócił do swojego pomieszczenia służbowego. O godzinie 7.43 przyszedł po raz kolejny do celi. Przez 5 sekund stał w drzwiach a następnie podszedł do leżącego J. G., pochylił się nad nim i obrócił go na prawy bok i przez siedem sekund dotykał go w okolice szyi, badając puls. Następnie spokojnym krokiem wyszedł z celi. O godzinie 7.45 do celi przyszedł oskarżony D. C. - ratownik medyczny i on także pochylił się nad leżącym J. G. i badał tętno. Oskarżeni nie podjęli czynności resuscytacyjnych niezwłocznie po stwierdzeniu braku oznak życia. ( k- 284-285). Jak wynika z opinii (...), zaniechanie przeprowadzenia resuscytacji czyli masażu serca i sztucznego oddychania w znacznym stopniu zmniejszyło szanse na przywrócenie czynności życiowych, bez możliwości jednakże jednoznacznego wskazania, że czynności takie zapobiegłyby nieodwracalnym zmianom w ośrodkowym układzie nerwowym a więc śmierci mózgowej pokrzywdzonego. (k- 957) Tożsame wnioski wyprowadziła także biegła S. T. stwierdzając w swojej opinii, że w przypadku braku funkcji życiowych należało niezwłocznie wezwać pogotowie, zdjąć kaftan bezpieczeństwa i natychmiast rozpocząć resuscytację krążeniowo- oddechową. Resuscytacja krążeniowo -oddechowa podjęta bezpośrednio po zatrzymaniu czynności krążenia i oddychania daje szanse na przywrócenie czynności życiowych i ewentualne uniknięcie skutku w postaci śmierci. Jeżeli jednak czynności resuscytacyjne zostaną wdrożone w odstępie czasowym kilku minut od zatrzymania krążenia udzielenie pomocy nie daje realnych szans na uratowanie życia. (k- 610). Zasadnie sąd I instancji ustalając winę oskarżonych oparł się na wskazanych opiniach uznając je za wiarygodne bowiem są wszechstronne, wydane przez specjalistów o dużej wiedzy medycznej i doświadczeniu zawodowym oraz nie zachodzą sprzeczności pomiędzy nimi. W istocie, oskarżeni nie podjęli czynności resuscytacyjnych pomimo utrzymującego się stanu braku tętna i oddechu u pokrzywdzonego J. G. a więc byli świadomi, że pokrzywdzony znajduje się w położeniu zagrażającym jego życiu. Czynności związane z wyswobodzeniem J. G. z kaftana bezpieczeństwa podejmowali opieszale. (vide k- 283-286) Do podjęcia czynności resuscytacyjnych oskarżeni byli zobowiązani jako funkcjonariusze policji - dodatkowo osoby przeszkolone do udzielania pierwszej pomocy medycznej, a wiec świadomi tego, że utrzymujący się stan braku oddechu i tętna prowadzi do śmierci. Oskarżony J. Ż. brał udział w szkoleniu w dniach 25 i 26 czerwca 2015 r. o zasadach i sposobach pełnienia służby w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych i doprowadzonych do wytrzeźwienia (k- 465) a oskarżony D. C. posiadał uprawnienia ratownika medycznego od dnia 16 kwietnia 2015r. (k- 466) Jak wynika § 24 ust. 3 Zarządzenia nr 130 Komendanta Głównego Policji z dnia 7 sierpnia 2012r. w sprawie metod i form wykonywania zadań w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia w przypadku ujawnienia wydarzenia nadzwyczajnego policjant wykonujący zadania w pomieszczeniu jest obowiązany do udzielenia pierwszej pomocy jeżeli zachodzi taka potrzeba. ( k- 134) Jak wynika z art. 36 ust. 1 ustawy o środkach przymusu z dnia 24 maja 2013r. w przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego nastąpiły widoczne objawy zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby policjant udziela jej niezwłocznie pierwszej pomocy a w razie potrzeby zapewnia wezwanie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podmiotów świadczących medyczne czynności ratunkowe (k- 144). Tak więc, oskarżeni świadomi tego, że pokrzywdzonemu założono kaftan bezpieczeństwa, stanowiący środek przymusu bezpośredniego, mieli prawny obowiązek udzielenia pierwszej pomocy czyli rozpoczęcia resuscytacji i wykonywania jej do momentu przybycia pogotowia ratunkowego. Zaniechanie przywrócenia czynności życiowych u pokrzywdzonego J. G. stanowiło niedopełnienie obowiązków służbowych oskarżonych i skutkowało uznaniem ich winy także w ramach przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. Jak wynika z opinii (...) szybkie podjęcie resuscytacji krążeniowo - oddechowej, (czyli masaż serca i sztuczne oddychanie) bez zbędnej zwłoki, natychmiast po rozpoznaniu zatrzymania krążenia, daje szanse pacjentowi na przywrócenie krążenia i oddychania. Jednakże skuteczność tych zabiegów w dużym stopniu jest uzależniona od czasu, który upłynął od zatrzymania krążenia. (k- 958 ) Należy wskazać, iż obowiązek udzielenia pierwszej pomocy trwa aż do stwierdzenia zgonu zaś zgon J. G. został stwierdzony przez lekarza pogotowia o godzinie 8.20 w dniu 31 października 2015r. (k-33) Stwierdzenie przez oskarżonych braku tętna i oddechu u J. G. obligowało ich, jako funkcjonariuszy policji do udzielenia pierwszej pomocy, bowiem ukończyli odpowiednie szkolenia i wiedzieli, że podjęcie resuscytacji, w krótkim czasie od stwierdzenia braku oznak życia daje szanse na powrót czynności życiowych. W tym kontekście stwierdzenie oskarżonego J. Ż. „mamy trupa”, które usłyszał świadek A. Z. nie neguje tego obowiązku. Tymczasem, mając świadomość, iż stan braku tętna i bezdechu utrzymuje się od pewnego czasu oskarżeni nie podjęli czynności resuscytacyjnych. Wezwanie karetki pogotowia należy uznać za niewystarczające dla wypełnienia obowiązku udzielenia pierwszej pomocy gdyż resuscytację należało prowadzić aż do przyjazdu zespołu pogotowia ratunkowego. „Dla bytu przestępstwa z art. 162 § 1 k.k. nieistotne jest, czy działanie, którego sprawca zaniechał, rzeczywiście przyniosłoby ratunek. Decydujące jest, że sprawca, widząc utrzymujące się lub nawet pogłębiające zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka, nie podejmuje wszelkich dostępnych środków mogących uchylić lub choćby pomniejszyć wspomniane zagrożenia. Obowiązek udzielenia pomocy powstaje z chwilą wystąpienia położenia zagrażającego bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a kończy się z chwilą przerodzenia się niebezpieczeństwa w skutek w postaci śmierci albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub z chwilą ustania niebezpieczeństwa”. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 lipca 2017r. II Aka 204/17). Wbrew zarzutom obrońcy sąd I instancji ustalił fakt mający istotne znaczenie dla prawidłowego wyrokowania w niniejszej sprawie, czyli kiedy nastąpiło nagłe zatrzymanie krążenia u J. G.. Do zatrzymania krążenia doszło pomiędzy godziną 7.20 a 7.40 ( k- 1033). W tym czasie do celi J. G. wchodził oskarżony J. Ż. zaś oskarżony D. C. wszedł do celi o godzinie 7.45. ale wcześniej dowiedział się od oskarżonego J. Ż., że u pokrzywdzonego J. G. ustały funkcje życiowe. D. C., jako przeszkolony ratownik medyczny wiedział, iż podjęcie resuscytacji, daje szanse na uratowanie życia. A pomimo to nie podjął tych czynności. Nie można zgodzić się z zarzutem obrońcy, że stan niebezpieczeństwa dla życia pokrzywdzonego powstał w momencie zastosowania przez Sąd Rejonowy w Otwocku tymczasowego aresztowania J. G.. Sąd Rejonowy w Otwocku stosując tymczasowe aresztowanie w sprawie II Kp 381/15 zapoznał się z wyjaśnieniami J. G., który powiedział, że „ mam krwiaki w głowie, mam ciśnienie tętnicze, biorę leki na padaczkę, za miesiąc będę miał operację na głowę.” Wyniki sekcji zwłok pokrzywdzonego J. G. wskazały przyczyny jego zgonu i nie pozostają one w związku z treścią cytowanych wyjaśnień. Jako przyczynę zgonu biegła S. T. wskazała ostrą niewydolności krążeniowo- oddechową w przebiegu alkoholowego zespołu abstynencyjnego (k- 550). Do takich samych wniosków doszli także biegli z (...) ( k- 952). Na rozpoznanie zespołu abstynencyjnego wskazują także karty medycznych czynności ratunkowych lekarzy pogotowia ratunkowego wezwanych do J. G. w dniu 29.10 2015r. (k- 35) i w dniu 31.10.2015 (k- 527). Stan ten powstał i rozwijał się w czasie gdy J. G. pozostawał w izbie zatrzymań a więc zapewnienie opieki nad zatrzymanym należało do obowiązków służbowych oskarżonych. Została wyjaśniona także kwestia przebywania J. G. w izbie zatrzymań po wydaniu wobec niego postanowienia o tymczasowym aresztowaniu. Wynikała ona z braku technicznych możliwości przyjęcia go do aresztu, co wyjaśnił sąd I instancji. Nie pozostaje w związku przyczynowym ze śmiercią pokrzywdzonego to, że sąd stosujący tymczasowe aresztowanie nie zawiadomił zastępcy komendanta o tym, że J. G. na posiedzeniu w sprawie tymczasowego aresztowania podał, że leczy się na padaczkę bowiem ta choroba nie była przyczyną zgonu pokrzywdzonego. Przyczyną zgonu było nagło nagłe zatrzymanie krążenia wynikające z utrzymującego się zespołu abstynencyjnego. Należy wskazać, iż wezwanie pogotowia ratunkowego do J. G., gdy przebywał w izbie zatrzymań dla każdego rozsądnego człowieka jest sygnałem, że tę osobę należy objąć szczególnym nadzorem. Tymczasem od przyjazdu pogotowia po raz drugi i założenia kaftana bezpieczeństwa oskarżony J. Ż. nie podjął działania, aby w sposób bezpośredni ustalić czy z pokrzywdzonym jest kontakt słowno- logiczny, czy skarży się na jakieś dolegliwości, czy jest przytomny, czy swobodnie oddycha. Obserwując celę poprzez zainstalowany monitoring widział, że pokrzywdzony leży na podłodze, czołga się zmieniając pozycje, próbuje się podnieść. To właśnie brak odpowiedniej reakcji oskarżonego J. Ż. na zachowanie pokrzywdzonego należy uznać za znaczące niedopełnienie przez niego obowiązków służbowych, jako policjanta pełniącego służbę w izbie zatrzymań.

Ad. 3. Sąd I instancji nie naruszył art. 4, 7, 92 i 410 k.p.k. i nie dokonał błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Kontrola instancyjna wykazała, że zebrane dowody sąd I instancji ocenił zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wbrew zarzutom obrońcy nie zachodzą sprzeczności w rozumowaniu sądu I instancji. Sąd I instancji oparł swoje rozumowanie na opiniach biegłych lekarzy. Należy przytoczyć konkluzje obu opinii. „Oskarżeni mieli prawny obowiązek udzielenia pomocy, czyli rozpoczęcia resuscytacji i wykonywania jej do momentu przybycia pogotowia ratunkowego. (k- 958) „W przypadku stwierdzenia braku funkcji życiowych należało niezwłocznie wezwać pogotowie ratunkowe, zdjąć kaftan bezpieczeństwa i natychmiast rozpocząć resuscytację krążeniowo- oddechową . (k- 610)

Ad 4 Sąd I instancji orzekł karę dostosowaną do zawinienia obu oskarżonych, zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. Orzeczona wobec oskarżonych kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Sąd I instancji zasadnie stwierdził, że wina oskarżonego J. Ż. jest większa gdyż to podczas jego służby doszło do pogorszenia się stanu zdrowia pokrzywdzonego. Oskarżony miał czas i możliwości oceny stanu zdrowia pokrzywdzonego i odpowiedniego zareagowania na jego pogorszenie gdyż obserwował jego celę za pomocą monitoringu. Pierwszy stwierdził zatrzymanie krążenia i nie podjął resuscytacji. Natomiast zawinienie oskarżonego D. C. wynika z faktu, iż rozpoczynając służbę w izbie zatrzymań nie podjął resuscytacji chociaż wiedział, jako przeszkolony ratownik medyczny, że resuscytacja stwarza możliwość przywrócenia funkcji życiowych u pokrzywdzonego. W punktach V i X zaskarżonego wyroku sąd I instancji nałożył na oskarżonych obowiązek informowania sądu o przebiegu okresu próby czyli jest to obowiązek o stosunkowo małej uciążliwości dla oskarżonych. Z tego względu nie może zostać uznany za rażąco niewspółmiernie surowy. Pozytywne opinie służbowe o oskarżonych, jako policjantach nie równoważą okoliczności negatywnych, które sąd I instancji wziął pod uwagę podczas orzekania kary.

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych gdyż nie popełnili żadnego przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego J. G.;

2. o uchylenie w całości – w stosunku do obu oskarżonych – zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie są zasadne. Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i dokonał prawidłowej oceny prawnej zachowania oskarżonych. Swoje stanowisko przekonująco uzasadnił w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku. Materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia.

Zarzut apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. G.

-rażąca niewspółmierność kary wymierzonej wobec oskarżonego J. Ż. w postaci kary 1 roku pozbawienia wolności z jednoczesnym warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary na okres 3 lat tytułem próby podczas gdy stopień winy oskarżonego stopień szkodliwości społecznej popełnionego przez niego czynu oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze , które kara ma osiągnąć przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary jednego roku pozbawienia wolności tj. kary surowszej;

-rażąca niewspółmierność kary wymierzonej wobec oskarżonego D. C. w postaci kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z jednoczesnym warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary na okres 3 lat tytułem próby podczas gdy stopień winy oskarżonego stopień szkodliwości społecznej popełnionego przez niego czynu oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze, które kara ma osiągnąć przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności tj. kary surowszej;

-obraza przepisów prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 446 § 4 k.c. wyrażająca się w wadliwym zastosowaniu przez sąd przepisów prawa materialnego poprzez zasądzenie od oskarżonych J. Ż. i D. C. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. G. odpowiednio kwot 6.000 i 5.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę podczas gdy mając na uwadze wymiar krzywdy wyrządzonej oskarżycielce posiłkowej oraz wpływ wyrządzonej krzywdy na sytuację osobistą oskarżycielki posiłkowej a także znaczne pogorszenie sytuacji życiowej wskutek śmierci pokrzywdzonego sąd powinien był zasądzić na rzecz M. G. od oskarżonych w sposób solidarny kwotę 100 000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Wymierzone oskarżonym kary są adekwatne do zawinienia zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd I instancji uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, zarówno te niekorzystne dla oskarżonych jak i te pozytywne. Należy wskazać, iż trzykrotnie funkcjonariusze policji wzywali pogotowie ratunkowe do J. G. podczas jego pobytu w izbie zatrzymań. Sąd I instancji zmienił opis i kwalifikację prawną czynów zarzucanych oskarżonym w akcie oskarżenia w ten sposób, że w zaskarżonym wyroku wyeliminował art. 155 k.k. i w to miejsce przyjął art. 162 § 1 k.k. gdyż postępowanie oskarżonych nie przyczyniło się do powstania niewydolności krążeniowo- oddechowej u pokrzywdzonego ani jej nie pogłębiło. Oskarżeni nie spowodowali śmierci pokrzywdzonego a cytowane przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. G. orzeczenia sądów cywilnych dotyczą takich sytuacji, ustalając zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na znacznie wyższym poziomie.

Oskarżeni byli zobowiązani podjąć czynności resuscytacyjne. Jednak z opinii biegłych wynika, że istniały małe szanse aby resuscytacja doprowadziła do przywrócenia czynności życiowych pokrzywdzonego. Tak więc, sąd I instancji w sposób adekwatny dostosował karę do zawinienia oskarżonych. Należy wskazać, iż sąd I instancji obowiązek zapłaty zadośćuczynienia za szkodę moralną oskarżycielki posiłkowej M. G. ustalił tylko częściowo, co nie zamyka drogi do dochodzenia pełnego zadośćuczynienia na drodze postępowania cywilnego. Ustalenie zadośćuczynienia w pełnej wysokości wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego wykraczającego poza ramy procesu karnego np. co do faktycznego obniżenia poziomu życia oskarżycielki posiłkowej, po śmierci męża J. G.. Zawinienie oskarżonych w ramach nieudzielenia pomocy nie było równe. Tak więc, zasadnie sąd I instancji zróżnicował obowiązek zapłaty zadośćuczynienia od każdego z oskarżonych indywidualnie.

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemu J. Ż. kary 1 roku pozbawienia wolności;

2.o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemu D. C. poprzez wymierzenie oskarżonemu D. C. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;

3.o zmianę zaskarżonego wyroku w części orzekającej wobec oskarżonych J. Ż. i D. C. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. G. odpowiednio kwoty częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdzę poprzez orzeczenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. G. od oskarżonych J. Ż. i D. C. w sposób solidarny kwoty 100 000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wnioski nie są zasadne. Wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności są zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.p.k. adekwatne do zawinienia. Zadośćuczynienie zostało orzeczone częściowo, co nie zamyka drogi do dochodzenia roszczenia w drodze procesu cywilnego. Sąd I instancji zróżnicował wysokość zasądzonego zadośćuczynienia dla oskarżycielki posiłkowej M. G. od stopnia zawinienia każdego z oskarżonych, co było zgodne z ustaleniami stanu faktycznego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji prawidło ustalił stan faktyczny. Zgodnie z ustaleniami stanu faktycznego dokonał zmiany kwalifikacji prawnej czynów. Orzeczone kary, zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. są dostosowane do zawinienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Podstawa wymiaru kary

Zwięźle o powodach zmiany

Zastosowanie art. 11 § 2 kk wymagało wskazania na podstawie art. 11 § 3 k.k. przepisu na podstawie, którego sąd wymierza karę. „Jeśli okaże się, że zbiegające się przepisy zawierają identyczne sankcje, wówczas należy orzec karę na podstawie przepisu określającego przestępstwo, którego znamiona wypełnia zachowanie sprawcy stanowiące główny, a nie uboczny element czynu przypisanego oskarżonemu (wyrok SA w Lublinie z 30.12.1997 r., II AKa 175/97, Apel.-Lub. 1998/2, poz. 12).” Z powołaniem na wskazane orzeczenie sąd odwoławczy jako podstawę wymiaru kary wskazał art. 231 § 1 k.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4,5

0.1Koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym zostały zasądzone od oskarżonych na podstawie art. 636 § 3 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz na podstawie art.2 pkt 2 i 3 oraz art. 3 pkt 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Zwolnienie od kosztów postępowania odwoławczego oskarżycielki posiłkowej M. G. znajduje uzasadnienie w treści art. 624 § 1 k.p.k. gdyż przemawiają za tym względy słuszności- żal po śmierci męża J. G..

7.  PODPIS

Załącznik Nr 1

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Załącznik Nr 2

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara i środek karny

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana