Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 4011/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 24.07.2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił P. W. prawa do renty socjalnej na tej podstawie, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 16.07.2019 r. nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy

/ decyzja k. 14 akt ZUS plik II/.

W dniu 28.08.2019 r. ubezpieczona złożyła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie jej prawa do renty socjalnej. Podniosła, że posiada szereg schorzeń kwalifikujących ją do całkowitej niezdolności do pracy oraz orzeczenie o stopniu niepełnosprawności

/odwołanie k. 3-3v/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu skarżonej decyzji

/odpowiedź na odwołanie k. 4-4v/.

Na rozprawie w dniu 12 października 2021 r. pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oświadczając, że nie zostały one uiszczone w całości ani w części. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania

/ stanowiska stron – protokół rozprawy z 12.10.2021r. płyta CD/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni P. W. urodziła się (...) W okresie od 1.09.2016 r. do 2019 r. wnioskodawczyni była uczennicą Branżowej Szkoły I stopnia nr 22 przy Specjalnym Ośrodku Szkolno – (...) Ł., o specjalności fryzjer. Naukę ukończyła nie zdając egzaminu zawodowego. Obecnie uczęszcza do szkoły specjalnej w zawodzie kucharza. Zawodowo wnioskodawczyni nigdy nie pracowała

/ bezsporne, zaświadczenia k. 2 akt ZUS plik I, k. 3 akt ZUS plik II, zgłoszenie k. 1 akt ZUS plik I/.

Decyzją z 2.01.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z 9.11.2017 r. odmówił P. W. prawa do renty socjalnej na tej podstawie, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 11.12.2017 r. nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy

/ decyzja k. 5 akt ZUS plik I/.

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. z 29.01.2019 r. wnioskodawczyni zaliczona została do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do 29.01.2022 r. ze wskazaniami do zatrudnienia w warunkach chronionych. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 30.11.2018 r. a niepełnosprawność istnieje od wczesnego dzieciństwa

/ orzeczenie k. 4-4v akt ZUS plik II/.

W dniu 23.04.2019 r. wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o ustalenie uprawnień do renty socjalnej

/wniosek k. 1 -2v akt ZUS plik II/.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 3.06.2019 r. r. stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Komisja lekarska orzeczeniem z 16.07.2019 r., po rozpoznaniu sprzeciwu z 18.06.2019 r., wydała orzeczenie zbieżne z orzeczeniem lekarza orzecznika. W rozpoznaniu komisji lekarskiej stwierdzono u wnioskodawczyni upośledzenie umysłowe lekkie; padaczkę z częściowymi napadami; astmę oskrzelowa kontrolowaną. Komisja lekarska po analizie dokumentacji medycznej, badaniu ubezpieczonej i opinii konsultanta psychiatry nie stwierdziła naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy

/orzeczenie lekarza orzecznika k. 8-8v akt ZUS plik II, opinia lekarza orzecznika k. 146-148 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej , sprzeciw k. 151-153 dokumentacji orzeczniczo - lekarskiej , opinia konsultanta k. 143-146 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej , orzeczenie komisji k. 12-12v akt ZUS plik II, opinia komisji lekarskiej k. 158-159 dokumentacji orzeczniczo - lekarskiej /.

Badaniem pulmonologicznym rozpoznano u wnioskodawczyni astmę oskrzelową o łagodnym przebiegu klinicznym.

Ze względów pulmonologicznych astma oskrzelowa o łagodnym przebiegu klinicznym, z dobrą reakcją na stosowane leki wziewne, w obecnym stopniu zaawansowania, nie narusza sprawności organizmu wnioskodawczyni w stopniu powodującym długotrwałą całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej.

Z punktu widzenia pulmonologa wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Badana nie była także niezdolna do pracy przed ukończeniem 18 roku życia

/ opinia biegłego sądowego pulmonologa k. 10-11/.

W badaniu neurologicznym u skarżącej stwierdzono padaczkę z napadami częściowymi.

Wnioskodawczyni jest leczona z powodu padaczki od 1-go roku życia. Aktualnie występują u niej napady polegające na wyłączaniu się 1-2 razy w miesiącu.

Na płaszczyźnie neurologicznej nie stwierdza się u wnioskodawczyni objawów uszkodzenia układu nerwowego. Badanie CT głowy nie wykazało patologii w zakresie mózgowia. Badana jest pod opieką psychiatry i pulmonologa.

Z punktu widzenia neurologa nie stwierdza się u wnioskodawczyni całkowitej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej

/ opinia biegłego sądowego neurologa k. 15-17/.

Badaniem psychiatrycznym u wnioskodawczyni rozpoznano zaburzenia adaptacyjne (zachowania i emocji) na podłożu upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim.

Ze względów psychiatrycznych nie stwierdza się u badanej choroby psychicznej oraz organicznego uszkodzenia o.u.n. Stwierdza się u niej upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim. Analiza akt sprawy oraz pism procesowych wnioskodawczyni pozwala na stwierdzenie, że jej funkcjonowanie jest nawet lepsze niżby to wynikałoby z poziomu intelektu zbadanego 14 lat temu przez psychologa. W chwili badania stan psychiczny wnioskodawczyni był dość stabilny.

Upośledzenie umysłowe w st. lekkim charakteryzuje się poziomem intelektualnym osób dorosłych odpowiadającym 12 – 13 roku życia. Osoby takie są dość samodzielne i zaradne społecznie, nie powinny jednak wykonywać zawodów wymagających podejmowania decyzji ponieważ nie osiągnęły etapu myślenia abstrakcyjnego w rozwoju poznawczym. Upośledzenie to wiąże się z trudnościami w nauce, porozumiewaniu się, wykonywaniu niektórych czynności dnia codziennego, zyskiwaniu kompetencji społecznych. Osoby upośledzeniem lekkim mają problemy z myśleniem abstrakcyjnym, są mniej spostrzegawcze, mają słabszą pamięć, a ich wyobrażenia są mniej dokładne. Nie są w stanie zrozumieć niektórych pojęć zwłaszcza odnoszących się do skomplikowanych zjawisk i przedmiotów. Dominuje u nich myślenie konkretno-obrazowe. Słabo radzą sobie z wyciąganiem wniosków, rozumowaniem przyczynowo skutkowym, porównywaniem, uogólnianiem. Mają nieduże problemy w socjalizacji, choć decydująca jest tu rola otoczenia i jego nastawienie do osoby niepełnosprawnej. W socjalizacji mogą w negatywnych warunkach wychowawczych nabywać zaburzeń osobowościowych. Dzieci z lekkim upośledzeniem umysłowym wykazują opóźniony rozwój motoryczny, tj. później uczą się siadać i chodzić. Takie objawy ujawnia badana.

O dość dobrym funkcjonowaniu społeczno-intelektualnym wnioskodawczyni świadczy między innymi fakt, że sprawnie posługuje się ona komputerem. Potrafi obsługiwać programy do nauczania zdalnego, sprawnie i bez problemów czyta teksty, a jej pisma do Sądu i ZUS są napisane wprawnie i logicznie oraz świadczą o dobrej orientacji w obecne sprawie.

Nadto kolejnym dowodem na sprawne radzenie sobie przez wnioskodawczynię w życiu była jej postawa podczas badania. Badana przyjęła ewidentną postawę agrawacyjno-symulacyjną – starała się przedstawić w jak najgorszym świetle. Badana udawała zaburzenia pamięci, twierdziła że nie pamięta danych osobowych, że nie potrafi się samodzielnie poruszać. Była to oczywista nieprawda – zarówno w zakresie jej zbadanego poziomu intelektualnego, jak i jej postawa stała w sprzeczności z jej umiejętnościami i zdolnościami (w/w umiejętności komputerowe, czytania, nabywanie umiejętności zawodowych itp.).

Badana podjęła leczenie psychiatryczne w lipcu ubiegłego roku, czyli pomiędzy negatywnym dla niej badaniem Orzecznika ZUS a przed badaniem przez Komisję ZUS, co wskazuje na ewidentny związek sytuacją rentowo-sądową. Z opisu objawów wynika, że badana ujawniała objawy zaburzeń adaptacyjnych wynikających z problemów z dostosowaniem się do niekorzystnej dla siebie sytuacji życiowej oraz niespełnieniu oczekiwań (np. niezdanie egzaminu zawodowego, nieuzyskanie pozytywnego orzeczenia Lekarza Orzecznika). Stosowane leczenie nie uległo w zasadzie zmianie przez cały okres, stosowano mikro lub niewielkie dawki tych samych leków uspokajających oraz bardzo łagodnego leku przeciwdepresyjnego. Leczenie było także nieregularne, a zapisywane leki nie zawsze starczały na okresy między wizytami. Wszystko to wskazuje, że sama badana przywiązywała niewielką wagę do tych zaburzeń psychicznych, a objawy w nikły sposób wpływały na dotychczasowe funkcjonowanie badanej.

Wobec powyższego pierwotnym, wrodzonym problemem psychicznym wnioskodawczyni jest upośledzenie umysłowe w st. lekkim i to ono stanowi podstawę decyzji orzeczniczych.

Badanie wykazało, że wnioskodawczyni funkcjonuje nieprawidłowo – zgodnie z poziomem upośledzenia umysłowego, choć w procesie socjalizacji część pierwotnych deficytów uległa nawet zmniejszeniu. Badana potrafi sobie radzić z codziennymi sprawami życiowymi, jest samodzielna i samoobsługowa. Jest zdolna do wykonywania prostych prac fizycznych w zakresie zgodnym z wykształceniem choć pod nadzorem.

Biegły przy wydawaniu opinii wziął pod uwagę wpływ przyjmowanych przez skarżącą leków na jej codzienne funkcjonowanie. Brak jest również objawów niepożądanych po stosowanych lekach. Wpływ tych leków jest korzystny. Stosowane u wnioskodawczyni leki mają przede wszystkim charakter uspokajający i łagodzący napięcia emocjonalne. Jednocześnie czasami zaordynowane leki nie wystarczają na czas od jednej wizyty do kolejnej, co oznacza, że problemy psychiczne odwołującej nie są istotnie nasilone.

Pierwotne upośledzenie umysłowe w st. lekkim nie powodowało u wnioskodawczyni całkowitej niezdolności. Badana jest częściowo niezdolna do pracy. Częściowa niezdolność do pracy powstała z powodu naruszenia sprawności organizmu przed ukończeniem 18 r.ż.

Z punktu widzenia psychiatry badana nie jest całkowicie niezdolna do pracy

/ opinie biegłego sądowego psychiatry k. 31-37; k 88-93/.

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu powołane dokumenty, opinie biegłych lekarzy.

Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych neurologa, psychiatry i pulmonologa. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli opinie wydali po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni. Określili schorzenia występujące u badanej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do jej kwalifikacji zawodowych. Opinie biegłych są zbieżne co tego, że stwierdzone u wnioskodawczyni schorzenia aktualnie całkowitej niezdolności do pracy nie powodują. W opinii uzupełniającej złożonej na piśmie, w związku z zastrzeżeniami pełnomocnika odwołującej, biegły poparł swoje stanowisko orzecznicze i szeroko odpowiedział na wszelkie wątpliwości. Wskazał m.in., że przy wydawaniu opinii wziął pod uwagę wpływ przyjmowanych przez skarżącą leków na jej codzienne funkcjonowanie, nie stwierdził objawów niepożądanych po stosowanych lekach, a ich wpływ jest korzystny. Stosowane u wnioskodawczyni leki mają przede wszystkim charakter uspokajający i łagodzący napięcia emocjonalne. Jednocześnie czasami zaordynowane leki nie wystarczają na czas od jednej wizyty do kolejnej, co oznacza, że problemy psychiczne odwołującej nie są istotnie nasilone.

Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Ani organ rentowy ani wnioskodawczyni reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika żadnych zastrzeżeń po złożeniu przez biegłego opinii uzupełniającej nie złożyli. Nie wnosili także o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych. Konieczności badania wnioskodawczyni przez biegłych innych specjalności nie widzieli zresztą dopuszczeni w sprawie biegli lekarze.

Sąd Okręgowy pominął wnioski dowodowe pełnomocnika skarżącej o przesłuchanie świadków i odwołującej na okoliczność stanu jej zdrowia i funkcjonowania w życiu codziennym. Celem niniejszego postępowania było ustalenie czy wnioskodawczyni jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu obowiązujących przepisów, którą to okoliczność mogli ocenić jedynie biegli. A zatem dopuszczanie dowodu z zeznań świadków czy odwołującej na wskazane okoliczności byłoby nieprzydatne do wykazania ewentualnej całkowitej niezdolności do pracy i zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej z dnia 27 czerwca 2003 r. (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1300, ze zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18. roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3) w trakcie kształcenia w szkole doktorskiej, studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

W myśl ust. 2 art. 4 osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1) renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Stosownie natomiast do art. 5 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2021 r., poz. 291, ze zm.) stosowanego na mocy art. 15 cytowanej ustawy o rencie socjalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przepisy ust. 2 i 3 art. 12 wskazują, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym. W orzecznictwie przyjmuje się również, że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak jest prawa do tego świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04; LEX nr 979161, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03, LEX nr 585793; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04, LEX nr 989232). Nie ma wobec tego podstaw do przyznania renty socjalnej osobie, która z medycznego punktu widzenia nie jest całkowicie niezdolna do pracy, choćby nie miała możliwości jej podjęcia z innych przyczyn / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r. II UK 98/05, opubl. OSNP 2007/5-6/77/.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawczyni aktualnie nie spełnia podstawowego warunku, od którego uzależnia się przyznanie prawa do renty socjalnej. W świetle poczynionych ustaleń stwierdzić bowiem należy, że wnioskodawczyni nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, co jednoznacznie koreluje w pełni z opinią komisji lekarskiej ZUS.

W ocenie Sądu uwagi ubezpieczonej podniesione w piśmie procesowym w żaden sposób nie podważają ustaleń poczynionych przez Sąd w oparciu o opinie biegłych.

W odpowiedzi na nie biegły złożył opinię uzupełniającą, w której jasno wskazał, że przy wydawaniu opinii wziął pod uwagę wpływ przyjmowanych przez skarżącą leków na jej codzienne funkcjonowanie. Podniósł brak objawów niepożądanych po stosowanych lekach. Wpływ tych leków jest korzystny. Stosowane u wnioskodawczyni leki mają przede wszystkim charakter uspokajający i łagodzący napięcia emocjonalne. Jednocześnie czasami zaordynowane leki nie wystarczają na czas od jednej wizyty do kolejnej , co oznacza, że problemy psychiczne odwołującej nie są istotnie nasilone.

Jednocześnie wskazać należy, iż odwołująca się nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych na poparcie swojego stanowiska, a tym samym nie uczyniła zadość wymogom określonym w art. 6 kc, zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strona w toku procesu winna bowiem dowodzić swoich racji a nie jedynie przedstawiać poglądy.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż wnioskodawczyni w swoim stanie zdrowia nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy.

W tym miejscu wskazać należy na stanowisko Sądu co do poprawności i wiarygodności opinii biegłych, na których treść orzeczenia o niepełnosprawności Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności, nie miała wpływu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawczyni, nie zaś na jej wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sad Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Podkreślić należy w tym miejscu, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...)).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 14 § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawczyni.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni przez pełnomocnika z urzędu Sąd uwzględniając nakład pracy pełnomocnika z urzędu orzekł na podstawie § 2 w zw. z § 15 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 68) podwyższając należne wynagrodzenie o podatek VAT.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni przez PI

K.W.