Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II AKa 285/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2021 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Edyta Gajgał

Sędziowie: SA Andrzej Kot (spr.)

SA Bogusław Tocicki

Protokolant: Monika Dziuda

przy udziale Zbigniewa Jaworskiego prokuratora Prokuratury (...)
we W.

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2021 r.

sprawy J. D. oskarżonego z art. 148 § 1 kk w związku z art. 31 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego oraz prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

z dnia 18 czerwca 2021 r. sygn. akt III K 51/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. D. w ten sposób, że podwyższa wymierzoną mu karę pozbawienia wolności do 13 (trzynastu) lat;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. K. B. 600,00 zł podwyższoną o 138,00 zł podatku od towaru i usług tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 285/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 18 czerwca 2021r. w sprawie o sygn. akt III K 51/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

w całości

na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada
prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

J. D.

Zachowanie oskarżonego w trakcie pobytu w Areszcie Śledczym jest umiarkowane. Nie był karany dyscyplinarnie ani nagradzany regulaminowo. Nie jest członkiem podkultury więziennej. Nie zrealizował dotychczas żadnych programów resocjalizacyjnych.

Opinia o oskarżonym z AŚ O.

k. 618 -619

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinia o oskarżonym z AŚ O.

Dokument został sporządzony zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa przez upoważniony podmiot. Zasługuje więc w całości na uwzględnienie

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH
ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego zarzucając:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że:

a. okoliczność zdrady konkubiny oskarżonego z pokrzywdzonym N. W. pozostawała wyłącznie w sferze urojeń oskarżonego, podczas gdy w toku procesu nie wykluczono tej okoliczności, a z wyjaśnień samego Oskarżonego wynika, że to N. W. podejmował próby uwiedzenia W. S. i to ta okoliczność była przyczyną działań Oskarżonego pozostającego w stanie znacznego ograniczenia kierowania postępowaniem, co miało istotny wpływ na wymierzoną Oskarżonemu karę,

b. J. D., a w szczególności jego cechy charakteru oznaczają się łatwością podejmowania i realizowania zamiaru popełnienia przestępstw, co świadczy o niebezpiecznych cechach osobowości sprawcy, podczas gdy z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika jedynie, że J. D. był ówcześnie karany oraz posiada negatywną opinię w miejscu zamieszkania ze względu na hałaśliwe libacje alkoholowe odbywające się w jego domu,

2. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu przez nienależyte uwzględnienie okoliczności znacznego ograniczenia poczytalności oskarżonego wynikającego z choroby alkoholowej, stopnia zaawansowania choroby alkoholowej oskarżonego, przyznania się do winy i okazanej skruchy, faktu zawiadomienia Policji przez samego oskarżonego po odzyskaniu przez niego świadomości, pominięcia okoliczności próby uwiedzenia konkubiny oskarżonego przez pokrzywdzonego N. W., a nadanie nadmiernego znaczenia błędnemu założeniu, że przyczyny podjęcia działań przez oskarżonego pozostawały w sferze jego urojeń.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oceniając obie apelacje Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., SNO 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art.53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary – przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia. Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza, że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego, co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu, że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej, którego orzekanie kary jest zbędne, a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej, rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, niezależnie od kierunku, o którym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k. w kontekście powyższych wskazań może zatem in concreto okazać się skutecznym w razie wykazania przez podnoszącego zarzut jednej z niżej wskazanych sytuacji: wykazania wpływu na wysokość orzeczonej kary wzięcia przez orzekający sąd okoliczności z tej perspektywy irrelewantnej bądź to z perspektywy art. 53 § 1 k.k. jako takiego, bądź też okoliczności na płaszczyźnie dyrektyw sądowego wymiaru kary mających znaczenie, natomiast nie występujących in concreto, wadliwie ustalenie istnienia okoliczności obciążającej lub wadliwe nie nieustalenie okoliczności łagodzącej, wreszcie przydanie nadmiernego znaczenia poszczególnym, relewantnym okolicznościom.

Zostawiając na dalszym planie wadliwość w formułowaniu przez obrońcę zarzutów w odniesieniu do rozstrzygnięcia o karze, które nota bene wzajemnie się wykluczają, stwierdzić należy, że nie popełnił Sąd I instancji błędu ustalając nastawienie urojeniowe w stosunku do pokrzywdzonego na tle relacji N. W. z konkubiną oskarżonego W. S.. Ustalenia te mają nie tylko oparcie w opinii biegłych psychiatrów, ale także w wyjaśnieniach oskarżonego. Nie ma żadnego znaczenia, nawet na płaszczyźnie wymiaru kary to, czy N. W. podejmował „próby uwiedzenia” W. S., czy też nie, w szczególności, gdy zważyć na wnioski biegłych psychiatrów o nieprawidłowych cechach osobowości oskarżonego oraz zespole uzależnienia od alkoholu, jego narastającej sensytywności, drażliwości w stosunku do pokrzywdzonego, potęgowanej spożyciem alkoholu. W istocie obrońca nie zdaje sobie sprawy z faktu, że negując owe urojeniowe nastawienie oskarżonego do pokrzywdzonego podważa korzystna dla oskarżonego opinię biegłych psychiatrów, która stała się podstawą przyjęcia znacznie ograniczonej poczytalności oskarżonego, co miało z kolei decydujące znaczenie dla ustalenia stopnia jego winy. Innymi słowy uwzględnienie tego nieporadnego zarzutu obrońcy mogłoby tylko prowadzić do pogorszenia sytuacji oskarżonego. Nie może być mowy również o błędzie w ustaleniu łatwości podejmowania przez oskarżonego i realizowania zamiaru popełnienia przestępstwa. Dowodzą tego jednoznacznie okoliczności niniejszej sprawy w połączeniu ze stwierdzeniami opiniujących biegłych psychiatrów. Kara wymierzona oskarżonemu wbrew odmiennemu zapatrywaniu obrońcy, nie tylko nie jest nazbyt surowa, ale razi wręcz łagodnością. Zgodzić się należy z argumentami apelującego prokuratora wskazującymi na bardzo wysoki stopnień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Okoliczności czynu i zachowanie oskarżonego po zabójstwie N. W. są wyjątkowo bulwersujące i naganne. Oskarżony był w chwili zdarzenia nietrzeźwy, bardzo agresywny i niezwykle brutalny. Zamiar popełnienia przestępstwa podjął z łatwością, bez jakiejkolwiek refleksji i przemyślenia. Powód awantury był błahy. Pokrzywdzony bynajmniej nie prowokował oskarżonego, był schorowany i fizycznie słabszy od oskarżonego. N. W. miał problemy neurologiczne, o czym wiedział oskarżony, a to skłoniło go do skoncentrowania ciosów na głowę pokrzywdzonego. Na koniec J. D. podjął próby pozbycia się ciała pokrzywdzonego poprzez jego spalenie, by finalnie porzucić go przy kompostowniku, co także świadczy o wyjątkowej pogardzie dla wartości ludzkiego życia. Tylko limitujący karę stopień winy oskarżonego, uwarunkowany w realiach niniejszej sprawy stwierdzeniem znacznie ograniczonej poczytalności pozwala na orzeczenie kary na poziomie 13 lat pozbawienia wolności. Słusznie podnosi apelujący prokurator, że u podstaw przyjęcia owej znacznie ograniczonej poczytalności leżał alkoholizm oskarżonego i jego autodegradacja. Rację ma również oskarżyciel publiczny, że nie można przywiązywać takiej wagi, jak uczynił to Sąd Okręgowy, do skruchy i żalu oskarżonego.

Z tych wszystkich powodów za karę właściwą, respektująca wskazania art. 53 kk, Sąd Apelacyjny uznał karę 13 lat pozbawienia wolności.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego do 8 lat pozbawienia wolności

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew zarzutom obrońcy, kara wymierzona oskarżonemu, nie tylko nie jest nazbyt surowa, ale wręcz razi łagodnością.

Zarzut

Apelację wniósł Prokurator (...)w K. zarzucając rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu za czyn z art. 148 §1 kk kary 11 lat pozbawienia wolności, tj. sankcji nieznacznie wyższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających, w szczególności wysokiego stopnia zawinienia oskarżonego, który działał w zamiarze bezpośrednim, a którego czyn w stosunku do osoby dobrze mu znanej i niezdolnej w chwili zdarzenia do obrony nacechowany był wyjątkową brutalnością ukierunkowaną na spowodowanie jak największego cierpienia i polegał na zadawaniu serii uderzeń w głowę i samą głową o podłoże, przy posiadaniu ze strony oskarżonego pełnej wiedzy o przebytym przez pokrzywdzonego w niedalekiej przeszłości zabiegu kraniotomii i zagrożeń dla jego życia z tym związanych, a ponadto próby spalenia zwłok, a w rezultacie ich porzucenia przy kompostowniku, a także właściwości i warunków osobistych oskarżonego, uprzedniej karalności i działania w stanie nietrzeźwości z wyjątkowo błahego powodu, jak również braku rzeczywistej i wiarygodnej skruchy, przy jednoczesnym nadaniu nadmiernego znaczenia w istocie jedynej okoliczności umniejszającej winę w postaci działania w stanie ograniczonej poczytalności, mimo, iż był on spowodowany dysfunkcjami związanymi z wieloletnim nieleczonym alkoholizmem, podczas gdy znacząca przewaga okoliczności obciążających, a także konieczność zadośćuczynienia zasadom prewencji indywidualnej i ogólnej, w szczególności potrzeby społecznego oddziaływania kary wobec sprawcy najpoważniejszego przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz nieodwracalność jego skutków, przemawiają za uznaniem, że wymierzona wobec J. D. kara jest rażąco łagodna.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwagi dotyczące zarzutów podniesionych przez prokuratora zawarte zostały w rubryce dotyczącej oceny zarzutów obrońcy oskarżonego.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu J. D. za przypisany mu czyn kary 15 lat pozbawienia wolności.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodzić się należy z argumentami apelującego prokuratora, że wymierzona oskarżonemu kara wręcz razi łagodnością, niemniej nie w takim stopniu, jak wnioskował prokurator.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Z wyjątkiem podwyższenia kary wymierzonej oskarżonemu zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacje nie dostarczyły argumentów do zmiany wyroku w dalszej części wskazanej we wnioskach środków odwoławczych. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku niż te dotyczące kary nie były zaś kwestionowane przez skarżących.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. D. w ten sposób, że podwyższono wymierzoną mu karę pozbawienia wolności do 13 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na okoliczność, że wymierzona oskarżonemu kara razi łagodnością, konieczne było odpowiednie podwyższenie jej wysokości.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Koszty nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym podwyższone o kwotę podatku od towaru i usług zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. K. B. w oparciu o treść § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 3 oraz § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 68, tj.) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7. PODPIS

Andrzej Kot

Edyta Gajgał

Bogusław Tocicki

3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 18 czerwca 2021r. w sprawie o sygn. akt III K 51/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator (...)w K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 18 czerwca 2021r. w sprawie o sygn. akt III K 51/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana