Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 179/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 1 marca 2021 r., sygn. akt III K 91 /20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, wynikającą z niewłaściwej interpretacji groźby natychmiastowego użycia przemocy stanowiącej znamię przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. mianowicie, że do wystąpienia znamienia groźby konieczne jest wzbudzenie w zagrożonym uzasadnionej obawy jej spełnienia i nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony M. S. nie dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa usiłowania rozboju w typie kwalifikowanym, polegającego na zastosowaniu wobec M. B. groźby natychmiastowego użycia kastetu przystawionego w okolicy jego twarzy w zamiarze dokonania kradzieży pieniędzy, albowiem pokrzywdzony nie obawiał się groźby oskarżonego, a jedynie usiłował zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 700 zł od wyżej wymienionego pokrzywdzonego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uznania, w oparciu o prawidłowo ustalony stan faktyczny, że oskarżony wypełnił swoim działaniem znamiona występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. , podczas gdy zachowanie M. S. wyczerpywało znamiona przestępstwa opisanego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pomimo syntetyczności uzasadnienia w apelacji podniesionego zarzutu naruszenia prawa materialnego sam zarzut w części okazał się zasadny to jest w zakresie zakwestionowania oceny Sądu I instancji , iż przypisany oskarżonemu czyn (ustalenia faktyczne nie są kwestionowane przez apelującego) wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. związku z art. 278 § 1 k.k. a więc usiłowania dokonania tzw. kradzieży zwykłej ,nie zaś przestępstwa rozboju (art. 280 k.k. ). Sąd I instancji dokonując prawnokarnej oceny ustalonego zachowania oskarżonego polegającego m.in. na wypowiedzeniu słów do pokrzywdzonego „wiesz to jest chuliganka ?” oraz okazania pokrzywdzonemu prawej dłoni na którą miał założoną metalowy kastet przyjął, iż zachowanie to nie wyczerpuje znamion groźby karalnej ,a to z uwagi na dokonanie następczego ustalenia ,iż tego rodzaju zachowanie nie spowodowało u pokrzywdzonego powstania obawy ,iż groźba zastosowania przemocy wobec niego zostanie natychmiast spełniona, a której to brak obawy w sposób bezsporny wynika z zeznań pokrzywdzonego złożonych na etapie postępowania sądowego. Rację ma Sąd I instancji w zakresie wskazania , iż groźba o której mowa jako znamię przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 k.k. musi mieć cechy groźby karalnej z art. 190 § 1 k.k. przy zawężeniu tej ostatniej do wyłącznie groźby natychmiastowego użycia przemocy wobec osoby. Także trafnie, bo wynika to m.in. samej treści normatywnej art. 190 § 1 k.k., wskazał iż groźba karalna ma skutkowy charakter ,to jest jej dokonanie nie następuje już w chwili wyartykułowania (wysłowienia, wyrażenia sposób konkludentny np. poprzez okazanie narzędzia − in concreto kastetu w określonym, jednoznacznym i zamierzonym kontekście) lecz wywołania skutku w postaci wzbudzenia u pokrzywdzonego uzasadnionej obawy ,iż taka groźba zostanie spełniona. Nietrafnie natomiast oceniono, iż brak wzbudzenia tego rodzaju obawy u pokrzywdzonego wyklucza możliwość prawnokarnej oceny takiego zachowania na płaszczyźnie art. 190 §1 k.k., a w konsekwencji także art. 280 § 1 k.k. w takim znaczeniu w jakim przyjął to Sąd I instancji. Rzeczy w tym , że w sytuacji w której sprawca wyraża (w jeden z wyżej wskazanych sposobów) groźbę natychmiastowego użycia przemocy wobec osoby , przy czym takie zachowanie nie wzbudza u pokrzywdzonego obawy spełnienia, to nie może budzić wątpliwości , iż sprawca poprzez wyrażenie takiej groźby (jako narzędzie w rozumieniu art. 13 § 2 k.k. obiektywnie nadającego się do osiągnięcia zamierzonego skutku − wywołania obawy i przełamania przez to oporu pokrzywdzonego przed planowanym zaborem rzeczy) rozpoczął realizację znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i 280 § 1 k.k. (ten pierwszy pozostaje w tym zakresie w zbiegu pozornym ), przy czym do zamierzonego skutku w postaci wywołania obawy u pokrzywdzonego, przełamania oporu w ten sposób i w następstwie dokonania zaboru rzeczy nie dochodzi, a tym samym zachowanie to stanowi usiłowanie w rozumieniu art. 13 § 1 k.k. dokonania przestępstwa rozboju. Jedynie na marginesie należy w tym kontekście wskazać iż z uwagi na dwuaktowy sposób działania sprawcy dla zrealizowania znamion przestępstwa rozboju to jest po pierwsze (na płaszczyźnie art. 280 § 1 k.k.) zastosowanie przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia, po wtóre po przełamaniu w ten sposób oporu pokrzywdzonego dokonanie kradzieży , realizacja znamion rozboju w fazie usiłowania rozpoczyna się nie dopiero po zrealizowaniu znamienia w postaci zastosowania przemocy czy groźby natychmiastowego jej użycia lecz z chwilą podjęcia pierwszego zachowania składającego się na zastosowanie jednego z tych środków ,a więc np. wypowiedzenie relewantnej prawnie groźby, zbliżanie się do pokrzywdzonego celem zastosowania przemocy itp..

Niezasadne były jedocześnie twierdzenie apelującego ,iż zachowanie oskarżonego z uwagi na użyte narzędzie w postaci kastetu stanowiło typ kwalifikowany rozboju z art.280 §2 k.k. Dokonując odmiennej niż apelujący oceny co do tego czy przedmiotowy kastet stanowi „ inny podobnie niebezpieczny przedmiot” w rozumieniu art.280 §2 k.k. przypomnieć należy ,że jest to znamię o charakterze nieostrym. O niebezpiecznych cechach przedmiotu decydują przede wszystkim jego właściwości, a nie sposób użycia przez sprawcę, przy czym chodzi tu o właściwości zbliżone do cech charakterystycznych broni palnej lub noża (por. wyrok SA w Katowicach z 13.06.2017 r., II AKa 178/17, LEX nr 2343412). Za inny podobnie niebezpieczny przedmiot można więc uznać tylko taki, który ze względu na swój kształt, wymiary, masę, powierzchnię tnącą, ostrość albo zawarty w nim materiał wybuchowy lub łatwopalny użyty w sposób zwyczajny grozi bezpośrednim niebezpieczeństwem spowodowania śmierci lub ciężkiego uszkodzenia ciała (wyrok SA w Lublinie z 13.10.1998 r., II AKa 152/98, Apel.-Lub. 1999/1, poz. 2; wyrok SA w Łodzi z 28.02.2001 r., II AKa 9/01, Prok. i Pr.-wkł. 2002/9, poz. 28; postanowienie SN z 29.05.2003 r., I KZP 13/03, OSNKW 2003/7–8, poz. 69; wyrok SA w Warszawie z 8.10.2012 r., II AKa 278/12, LEX nr 1238293; wyrok SA w Katowicach z 29.09.2011 r., II AKa 352/11, Prok. i Pr.-wkł. 2012/4, poz. 25; zob. także T. Oczkowski, kom. do art. 280 k.k. [w:] Kodeks karny..., red. R.A. Stefański, Legalis 2020).W tym zakresie Sąd Apelacyjny w orzekającym składzie podziela stanowisko ,iż nie można a priori uznać ,że jest takim narzędziem zawsze kastet ( innymi słowy nie każdy kastet stanowi niebezpieczny przedmiot i w takim przypadku decyduje, dokonana in concreto, ocena jego indywidualnych, obiektywnych właściwości/fizycznych cech, które muszą wskazywać na to, że użycie go w „zwykły” sposób stwarza dla życia bądź zdrowia zaatakowanego podobne niebezpieczeństwo jak użycie noża bądź broni palnej) (wyrok SA w Katowicach z 21.11.2008 r., II AKa 314/08, Biul. SAKa 2009/1, s. 8–9). Zabezpieczony in concreto kastet z uwagi na rodzaj materiału z jednej strony chroni rękę zadającego cios, z drugiej może spowodować przy takiej samej sile ciosu obrażenia większe niż przy użyciu gołej ręki to jednak z drugiej strony nie jest (a co zdarza się spotykać w praktyce ) wyposażony w elementy tnące czy kłujące (składne lub nie) a przez to mimo możliwości spowodowania większych obrażeń niż gołą ręką nie osiąga on poziomu stworzenia dla życia zaatakowanego takiego stopnia niebezpieczeństwa jak broń czy nóż.

Mając powyższe na uwadze czyn przypisany oskarżonemu zakwalifikowano jako przestępstwo z art.13 §1 k.k. w zw. z art.280 §1 k.k. i za tak przypisane przestępstwo , mając na uwadze dyrektywy z art.53 §1 i 2 k.k. , na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art.280 §1 k.k., przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary - art.60 §2 k.k. i art. 60 § 6 pkt.3 k.k. wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności (bez potrzeba dodatkowo orzekania fakultatywnej kary grzywny tym bardziej w kontekście ciążącego na oskarżonym zobowiązania alimentacyjnego ) .Wymierzając karę Sąd Apelacyjny miał w polu widzenia okoliczności trafnie ustalone w tym zakresie przez Sąd I instancji , stąd brak potrzeby ich potarzania .

In concreto w ocenie Sądu Apelacyjnego nawet najniższa kara przewidziana za przypisane przestępstwo usiłowania rozboju w typie podstawowym (art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. − 2 lata pozbawienia wolności ) oznaczałaby karą niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 60 § 2 k.k. , co stanowiło podstawę do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary (trafnie choć na płaszczyźnie kwalifikacji z art. 280 § 2 k.k. okoliczność tą, tożsamą co do istoty, dostrzega apelujący ). Za taką oceną przemawiają w szczególności dwie okoliczności:

− aczkolwiek sposób działania oskarżonego polegający na sformułowaniu określonych wypowiedzi i okazaniu ręki z ubranym kastetem co do zasady na płaszczyźnie art. 13 § 2 k.k. jest zastosowaniem „narzędzia” nadającego się do dokonania zamierzonego przestępstwa, natomiast in concreto nie budzi wątpliwości w kontekście stanowiska samego pokrzywdzonego, jak też jego działania bezpośrednio w trakcie czynu oskarżonego i po nim (brak jakiekolwiek obawy ze strony pokrzywdzonego mimo jego wieku − 74 lata, natychmiastowa reakcja w postaci zerwania bluzy z głowy oskarżonego, odepchnięcia oskarżonego, przystąpienia do wzywania policji, co skutkowało ucieczką przez oskarżonego − będącego w silnym stanie nietrzeźwości, ruszenie następnie w ślad za oskarżonym aby naprowadzić funkcjonariuszy policji ) jest sytuacją w zakresie realności zagrożenia dobra prawnego bliską stanowi o jakim mowa w art. 13 § 2 k.k. ,a więc przy usiłowaniu nieudolnym, kiedy w praktyce takiego zagrożenia brak, a która to konstrukcja usiłowania nieudolnego stanowi samodzielną podstawę nie tylko nadzwyczajnego złagodzenia kary ale umożliwia wręcz odstąpienie od wymierzenia kary,

− nie może ulegać wątpliwości w kontekście pierwotnych zeznań samego pokrzywdzonego , notatki służbowej, protokołu zatrzymania, przeszukania, zeznań świadka K. J. (1), iż osobą pierwotnie wskazaną przez pokrzywdzonego, stanowczo (k. 3 ) jako sprawca czynu był nie oskarżony, leczenie go znajomy − P. T. (1) , on też został zatrzymany jako potencjalny sprawca, innymi słowy istniało istotne, wysokie prawdopodobieństwo , iż postępowanie karne zostanie skierowane przeciwko niewłaściwej osobie. Jak wynika z zeznań K. J. (2) poinformowała ona telefonicznie oskarżonego o zatrzymaniu P. T. (2) których co prawda nie potwierdził swojego sprawstwa natomiast jak wynika z jego wyjaśnień skontaktował się telefonicznie z funkcjonariuszami policji wskazując miejsce swojego pobytu ,w następstwie czego w tym samym dniu to jest 25 sierpnia doszło do jego zatrzymania (k. 19 − 20 ). Z takim zachowaniem oskarżonego koresponduje także jego następcza postawa już po uzyskaniu statusu podejrzanego ,kiedy złożył wyczerpujące wyjaśnienia , nie utrudniał postępowania, sprzyjając jego odpowiednio szczegółowemu ,a przy tym szybkiemu zakończeniu.

Mając na uwadze okoliczności wskazane w tym zakresie przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny podzielił jako zasadną ocenę Sądu I instancji o możliwości osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności pomimo jej niewykonywania w warunkach zakładu karnego ,a więc zaistnienia tzw. dodatniej prognozy kryminologicznej ,dlatego utrzymano zaskarżony wyrok w zakresie zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, wyznaczonego okresu próby, orzeczonego dozoru kuratora który sprzyjać będzie bieżącej i realnej kontroli zachowania oskarżonego w okresie próby ,jak też co do orzeczonych środków probacyjnych, z jednej strony dających pokrzywdzonemu pewien element satysfakcji (przeproszenie ), z drugiej zaś ograniczającego ryzyko popełnienia kolejnego przestępstwa, to jest zobowiązania do powstrzymania się od nadużywania alkoholu ,w sytuacji gdy trafnie ustalono ,że przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w związku ze stanem nietrzeźwości oskarżonego, i nakierowane było jego zachowanie na zdobycie środków na alkohol.

Wniosek

Apelacja prokuratora zawiera wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- przyjęcie, że czyn przypisany oskarżonemu stanowi przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw.z art. 280 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 60 §2 k.k. w zw.z art.. 60 § 6 pkt. 2 k.k. kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności ,

- na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Częściowo zasadny był wniosek związany z kwestią kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu to jest w zakresie zakwestionowania oceny Sądu I instancji ,iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art.13 §1 k.k. w zw. z art.278 §1 k.k. , nie zaś usiłowania przestępstwa rozboju , niezasadnym był natomiast w części związanej z oceną iż przypisane oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona usiłowania rozboju z typie kwalifikowanym (art.13 § 1 k.k. w zw z art.280 §2 k.k. ) z uwagi na narządzie, którym oskarżony się posługiwał .

Nie był zasadny wniosek o orzeczenie na podstawie art. 44 § 2 k.k. przepadku dowodów rzeczowych − in concreto jednego (k. 76) − metalowego kastetu albowiem choć nie może budzić wątpliwości, iż przedmiotowy kastet został użyty przez oskarżonego jako narzędzie służące do dokonania przypisanego mu czynu, a więc iż znajduje się w zakresie przedmiotowym opisanym treścią art. 44 § 2 k.k., to jednocześnie uwagi apelującego uszła okoliczność ustalona w prowadzonym przez niego postępowaniu przygotowawczym, a związana z treścią wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka P. T. (1) ,iż przedmiotowy kastet nie stanowił własności oskarżonego lecz świadka, przy braku podstaw do dokonania ustalenia istnienia po stronie świadka świadomości w jakim celu jest „pożyczamy” od niego przez oskarżonego. Okoliczność ta ma istotne znaczenie albowiem zgodnie z treścią art. 44 § 7 k.k. jeśli m.in. przedmioty wymienione w § 2 nie stanowiły własności sprawcy, ich przepadek można orzec tylko w wypadkach przewidzianych w ustawie, a taka sytuacja nie zachodzi in concreto wobec przedmiotowego kastetu, to jest brak jest przepisu uprawniającego do orzeczenia przepadku mimo iż stanowi on własność innej osoby.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

- ocena ,iż zachowanie oskarżonego nie wyczerpuje znamion usiłowania rozboju w typie kwalifikowanym ,

- zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności , długość okresu próby , oddanie pod dozór kuratora sądowego , nałożonych obowiązków probacyjnych ,

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

O powodach utrzymania w tym zakresie wyroku w mocy mowa była we wcześniejszej części uzasadnienia .

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce czynu przypisanego uznano oskarżonego M. S. za winnego tego, że 24 sierpnia 2020r., w P., bezpośrednio przy bankomacie, działając w zamiarem zaboru 700zł, groził pokrzywdzonemu M. B. natychmiastowym użyciem przemocy wobec niego poprzez okazanie prawej dłoni z założonym kastetem, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na nie wywołanie u pokrzywdzonego obawy spełnienia tej groźby oraz czynną obronę pokrzywdzonego tj. przestępstwa z art.13 §1 k.k. w zw. z art.280 §1 k.k. i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art.280 §1 k.k. przy zastosowaniu art.60 §2 k.k. i art. 60 § 6 pkt.3 k.k. wymierzono mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, z jedoczesnym nie orzeczeniem kary grzywy.

Zwięźle o powodach zmiany

W pozostałym zakresie wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

a także nie stwierdzenia z powodów opisanych wyżej nietrafności podniesionych w apelacji zarzutów .

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu orzeczono mając na uwadze udział obrońców w postępowaniu odwoławczym, przy zakończeniu postępowania na jednym terminie rozprawy, należny podatek od towarów i usług, wniosek obrońców wraz z oświadczeniem iż koszty te nie zostały do tej pory w żadnej części pokryte. Podstawę ku temu dawał przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r., poz. 1513, z późniejszymi zmianami). Wysokość wynagrodzenia adwokackiego ustalono w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 5, a także § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r. poz. 18) przy ustaleniu wysokości wynagrodzenia mając na uwadze stanowisko wyrażane w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w zakresie zróżnicowania wysokości wynagrodzenia pełnomocnika ( sensu largo) działającego z wyboru oraz urzędu . Trybunał Konstytucyjny w wyrokach z 21 czerwca 2017 r. (sygn. SK 35/15) oraz 27 lutego 2018 r. (sygn. SK 25/15) zaprezentował stanowisko, że wybór metody ustalania stawki minimalnej wynagrodzenia dla pełnomocnika prawnego (tak z wyboru, jak i z urzędu) należy do normodawcy, który w tym zakresie – w granicach porządku konstytucyjnego – korzysta ze znacznej swobody regulacyjnej , co jednak nie uzasadnia arbitralnego kształtowania treści i granic poszczególnych praw majątkowych, spełniających identyczne funkcje i chroniących podobne interesy, czego następstwem był w efekcie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. sygn. akt SK 66/19 (Dz.U.2020.769) , którym § 4 ust. 1 poprzedniego rozporządzenia został uznany za niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji za podstawę wynagrodzenia przyjęto 1200 zł tj. wynagrodzenia minimalnego przysługującego za obronę z wyboru w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym.

IV

Na podstawie art. 635 k.p.k. w zw. art. 627 k.p.k. oskarżonego obciążono wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym w łącznej wysokości 1496 zł (wydatki z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz ryczałt za doręczenia) oraz na podstawie art. 10 ust. 1 w zw.z z art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy z 23 czerwca 1973 czego roku opłatach w sprawach karnych wymierzono oskarżonemu 180 zł tytułem opłaty sądowej za obie instancje, to jest wysokości odpowiadającej orzeczonej karze pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak było podstaw do odstąpienia od zasady jaką jest ponoszenie kosztów postępowania przez oskarżonego który swoim bezprawnym działaniem doprowadził do konieczności przeprowadzenia postępowania karnego, poprzez zwolnienie oskarżonego w całości lub części od tego obowiązku, kiedy zważyć na probacyjny charakter orzeczonej kary pozbawienia wolności, wiek i stan zdrowia oskarżonego , które przy aktualnej sytuacji na rynku pracy w pełni umożliwiają mu uzyskaniu z tytułu wynagrodzenia za pracę środków wystarczających do poniesienia kosztów bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania.

7.  PODPIS

Robert Zdych Piotr Kaczmarek Andrzej Szliwa

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwalifikacja prawna

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana