Pełny tekst orzeczenia

1na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 304/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dni 23.02.2021 r., sygn.. akt: III K 29/20 M. P. (1) został oskarżony o to, że :

11. w dniu 29 września 2019 r. w miejscowości ul. (...) w J., ul. (...) w L. w dniu 29.09.2019 r. w J. przy ul. (...), woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi in. niż włókniste o wadze 0,12 grama, a także w dniu 29.09.2019 r. w L. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 29.09.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał substancje psychotropowe w postaci metaamfetaminy o wadze 0,01 grama

2tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Narkomania - przeciwdziałanie

32. w dniu 8 maja 2019 r. w miejscowości ul. (...) w dniu 08.05.2019 r. w J. przy ul. (...), woj. (...), groził pozbawieniem życia i spaleniem mienia swojemu bratu Ł. P., które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia

4tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

53. w dniu 29 września 2019 r. w miejscowości J. w dniu 29.09.2019 r. w J. przy ul. (...), woj. (...), stosował czynny opór wobec funkcjonariuszy Policji asp. T. S. (1) i st. post. P. G. z KPP w J., w ten sposób, że szarpał się i wyrywał z ich uchwytów w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci zatrzymania

6tj. o czyn z art. 224 § 2 kk

74. w dniu od stycznia 2019 r. do 29 września 2019 r. w miejscowości miejsce zamieszkania w okresie od stycznia 2019 r. do 29.09.2019 r. w J. przy ul. (...), woj. (...), uporczywie nękał swoich rodziców K. i W. P. oraz M. P. (2) wzbudzając u pokrzywdzonych uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia w ten sposób, że wszczynał awantury, oskarżał ich, niszczył mienie, dobijał się i nachodził ich w miejscu zamieszkania, a nadto w dniu 29.09.2019 r. siłą wdarł się do mieszkania pokrzywdzonych i groził im pozbawieniem życia, czym działał na szkodę ww. pokrzywdzonych

8tj. o czyn z art. 190a § 1 kk

95. w dniu od 19 września 2019 r. do 29 września 2019 r. w miejscowości ul. (...) w dniu 19.09.2019 r. w J. na ul. (...), woj. (...), dokonał uszkodzenia mienia w postaci przebicia dwóch opon w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...) oraz dwóch opon w pojeździe m-ki N. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty o łącznej wartości 560 zł na szkodę K. i W. P.

10Wartość szkody: 560.00 PLN

11tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

126. w dniu od 1 października 2019 r. do 9 października 2019 r. w miejscowości pomieszczenia gospodarcze w okresie od 01.10.2019 r. do 09.10.2019 r. w miejscowości M., pow. (...), woj. (...), dokonał kradzieży 200 litrów oleju napędowego znajdującego się w pomieszczeniach gospodarczych, czym spowodował straty w wysokości 1000 zł na szkodę W. P.

13Wartość szkody: 1000.00 PLN

14tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

157. w dniu od 1 listopada 2019 r. do 9 października 2019 r. w miejscowości M. w dniu 01.11.2019 r. w M., pow. (...), woj. (...), spowodował u Ł. P. ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że zadał mu rany kłute nożem, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci głębokiej rany podudzia prawej nogi, uszkodzenia żyły i tętnicy podkolanowej, uszkodzenia nerwu kulszowego w stopniu znacznym oraz powierzchownych ran ciętych ręki i lewej nogi

16tj. o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk

tenże sąd orzekł:

I.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 190 §1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 224 §2 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 190a §1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

V.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 288 §1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 156 §1 pkt 2 kk wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

VII.  uniewinnia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa

VIII.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 §1 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego w pkt I, II, III, IV, V i VI kary pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierza mu 3 (trzy) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

IX.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 01 listopada 2019 r. godz. 12:50 do dnia 23 lutego 2021 r.,

X.  na podstawie art. 62 kk określa, że oskarżony ma odbywać karę pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym,

XI.  na podstawie art. 46 §1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego Ł. P. kwotę 2 000,00 (dwóch tysięcy) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

XII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Z. z Kancelarii Adwokackiej w J. kwotę 1080,00 złotych plus 23% VAT tytułem nieopłaconej udzielonej z urzędu obrony,

XIII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części co do orzeczeń z pkt I – VI

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego.

3.1.

Obrończyni oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I części dyspozytywnej zaskarżonego, na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

• obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegającą na bezpodstawnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego będącą wynikiem naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów – zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego;

• błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w dniu 29 września 2019 r. w J. posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze 0,12 grama, a przy ul. (...) w L. posiadał substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy o wadze 0,01 grama, podczas gdy oskarżony nie był w posiadaniu ww. substancji.

2)  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

• obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia , a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na wybiórczym potraktowaniu zebranego w spawie materiału dowodowego, w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażającą się w szczególności poprzez uznanie za w pełni wiarygodne zeznań świadka Ł. P., przy jednoczesnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnienia oskarżonego, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego były spójne i logiczne, a w sprawie brak było bezpośredniego, wiarygodnego, dowodu który mógłby potwierdzić którąkolwiek z wersji zdarzenia przedstawionych prze uczestników zdarzenia, a tym samym nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego pojawiających się wątpliwości;

• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że oskarżony w dniu 8 maja 2019 r. w J. przy ul. (...) groził swojemu bratu Ł. P. pozbawieniem życia i spaleniem mienia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę spełnienia, podczas gdy w sprawie brak jest bezpośredniego, niepodważalnego dowodu świadczącego o winie i sprawstwie oskarżonego.

3)  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie III części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

• obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegającą na bezpodstawnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w toku postępowania będącą wynikiem naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego;

• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, ze oskarżony w dniu 29 września 2019 r. w J. przy ul. (...) stosowa czynny opór wobec funkcjonariuszy policji P. G. i T. S. (2), w ten sposób, że szarpał się i wyrywał z ich uchwytów w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej postaci zatrzymania.

4)  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku – na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

• obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegającą na wybiórczym potraktowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażającą się w szczególności poprzez uznanie za w pełni wiarygodne zeznań świadków: K. P., W. P., M. P. (2), J. P. (1) oraz Ł. P., przy jednoczesnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, które były spójne i logiczne, podczas gdy K. P., W. P. i M. P. (2) byli jednocześnie osobami pokrzywdzonymi w sprawie, a więc ich zeznania winny być oceniane ze szczególną ostrożnością z uwagi na to, iż pochodzą od osób najbardziej zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie, a ponadto pozostali świadkowie tj. J. P. (1) i Ł. P. w okresie objętym aktem oskarżenia nie byli świadkami bezpośrednimi inkryminowanych zachowań oskarżonego, a swoją wiedzę w tym zakresie opierali jedynie na relacji pokrzywdzonych, a ponadto pozostawali w konflikcie z oskarżonym;

• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że oskarżony w okresie od stycznia 2019 r. do 29 września 2019 r. w J. przy ul. (...) uporczywie nękał swoich rodziców K. i W. P. oraz brata, wzbudzają u nich uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, w ten sposób, że wszczynał awantury, oskarżał ich, niszczył mienie, dobijał się i nachodził w miejscu zamieszkania, a także w dniu 29 września 2019 r. siłą wdarł się do mieszkania i groził im pozbawieniem życia.

5)  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku – na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

• obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na:

- uznaniu, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, podczas gdy w sprawie brak było bezpośredniego wiarygodnego dowodu wskazującego na winę i sprawstwo oskarżonego;

- wybiórczym potraktowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażająca się w szczególności poprzez uznanie za w pełni wiarygodne zeznań świadków K. P. i W. P., przy jednoczesnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego były spójne i logiczne;

- ustaleniu stanu faktycznego wyłącznie w oparciu o poszlaki niestanowiące logicznej całości;

• i w konsekwencji – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że oskarżony w dniu 19 września 2019 r. w J. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia mienia w postaci przebicia dwóch opon w pojeździe N. (...) o nr rej. (...) oraz dwóch opon w samochodzie marki M. (...) o nr rej. (...) czym spowodował łączne straty w kwocie 560 zł działając na szkodę K. i W. P., podczas gdy prawidłowa i wszechstronna analiza materiału dowodowego nie daje podstaw do jednoznacznego stwierdzenia, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, gdyż brak jest w sprawie stanowczych dowodów świadczących o winie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługuje na uwzględnienie skarga obrońcy oskarżonego M. P. (1) i to w zakresie dotyczącym wszystkich kwestionowanych rozstrzygnięć zapadłych w zaskarżonym orzeczeniu.

Nie sposób nie dostrzec, że konstrukcja skargi oparta jest w głównej mierze na podnoszeniu, w odniesieniu do 5 przypisanych oskarżonemu zachowań, tożsamych podstawa prawnych oraz wspierających je okolicznościach. Skarżąca wszak w 5 pierwszych zarzutach podnosi obrazę prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. zaś dwa z tych pięciu zarzutów rozbudowuje o naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. (zarzut 2.) oraz art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k. (zarzut 5.).

W każdym z tych zarzutów apelująca stawia tezę, że niezasadnie odmówiono wiary oskarżonemu, choć jego wyjaśnienia były spójne i logiczne, co było sprzeczne z zasadami swobodnej oceny dowodów oraz że sprzecznie z tym zasadami dano wiarę dowodom osobowym obciążającym oskarżonego (członkom jego rodziny – zarzuty 2., 4., 5 oraz funkcjonariuszom policji – zarzut 3.).

Apelująca tak budując zarzuty naruszeń prawa formalnego zarzuca, że w ich wyniku doszło do błędnych ustaleń faktycznych skutkujących przypisaniem oskarżonemu zarzuconych przestępstw i wymierzeniem kar pozbawienia wolności.

Konstrukcja zarzutów apelacji upoważnia, zdaniem Sądu Apelacyjnego, do sumarycznego odniesienia się do tak sformułowanych zarzutów, bowiem argumentacja ich dotycząca byłaby taka sama do każdego z nich i sprowadzała się do powtarzania tych samych powodów nieuznania ich zasadności.

Jak to już wyżej stwierdzono i co należy po raz kolejny podkreślić skarżąca w swej apelacji podnosiła, w istocie jako główny zarzut, naruszenie zasady procesowej zawartej w normie art. 7 k.p.k., która konstytuuje regułę swobodnej oceny dowodów.

W tych okolicznościach za konieczne trzeba uznać przypomnienie, że treść normy art. 7 k.p.k. (swobodna ocena dowodów) ma charakter zasady ogólnej. Tylko wskazanie naruszenia konkretnych przepisów proceduralnych, które wypełniają normy ogólne może być uznane za skuteczny zarzut apelacyjny.

Wbrew jednak twierdzeniu skarżącej Sąd Okręgowy nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. przy rozstrzyganiu o zarzucanych oskarżonemu czynach. Przekonanie o wiarygodności zasadniczych dla rozstrzygnięcia dowodów w postaci zeznań Ł. P., M. P. (2) (braci oskarżonego), J. P. (1) (siostry oskarżonego), K. i W. P. (rodziców oskarżonego) oraz P. G. i T. S. (2) (funkcjonariuszy policji) i niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego pozostaje pod ochroną prawa procesowego, ponieważ tenże Sąd poprzedził je ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowiło ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), było wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto (…) – choć nad wyraz lakonicznie to jednak (dopisek SA), uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74 OSNKW 1975/3-4/47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, (...) 149/90 OSNKW 1991/7-9/41, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2007 roku, III KK 271/06 OSNwSK 2007/1/209, por. choćby postanowienie SN z dnia 18.01.2007 roku, sygnatura III KK 271/06, OSNwSK 2007/1/9).

To na apelującym stawiającym zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. spoczywa obowiązek wykazania i przekonania o naruszeniu zasad prawidłowego rozumowania bądź dowieść, iż konkretne wskazania wiedzy zostały złamane lub określone dowody zostały ocenione niezgodnie z doświadczeniem życiowy.

Tymczasem w zarzutach oznaczonych od 1 do 5 apelująca podkreśla, że niezasadnie dano wiarę wypowiedziom świadków oraz odmówiono wiary wyjaśnieniom przeczącego zarzutom oskarżonego. Ani w treści zarzutów ani tym bardziej w ich uzasadnieniu skarżąca nie przytacza żadnych argumentów mogących poprzeć treść tez sformułowanych w tych zarzutach.

Nie jest rzeczą Sądu odwoławczego domyślanie się, domniemywanie czy zgadywanie, na jakich konkretnych podstawach zarzuty buduje apelująca. Jeśli zważyć, że zeznania świadków, których relacje podważa obrońca oskarżonego, są konsekwentne, a co więcej uzupełniają się to zakwestionowanie ich oceny dokonanej przez Sąd I instancji nie może być skuteczne.

Gdy prześledzić czynności dowodowe prowadzone w toku rozprawy jawi się jednoznaczny obraz działań Sądu, który przeprowadził na rozprawie wszystkie istotne dla czynionych ustaleń dowody: odebrał od oskarżonego obszerne wyjaśnienia oraz wysłuchał świadków wskazanych w akcie oskarżenia (z wyjątkiem J. P. (2), który zmarł przed datą jego przesłuchania), wysłuchał biegłego z zakresu medycyny sądowej oraz wykorzystując możliwości wynikające z art. 405 § 2 k.p.k. ujawnił pozostałe dowody istotne dla wydania orzeczenia. Przy czym wysłuchanie oskarżonego i świadków odbyło się z aktywnym udziałem obrońcy oskarżonego, ale i prokuratora i przy własnej aktywności składu sądzącego.

Jest jednak wymownym, zarówno poprzez analizę treści zarzutów jak i motywacyjnej ich części, że skarżąca nie wskazuje na błędy w rozumowaniu Sądu I instancji i dowodzi naruszenia reguł poprawnego wnioskowania, lecz przedstawia własne oceny zachowania oskarżonego wynikające z jego wyjaśnień i na tej podstawie wyprowadza wnioski o błędnych ocenach przeprowadzonych dowodów. To, że skarżąca przedstawia własne, odmienne od wyprowadzonych przez Sąd I instancji, wnioski ocenne materiału dowodowego nie oznacza, że tenże Sąd naruszył reguły poprawnego wnioskowania, przez co obraził normę wynikającą z art. 7 k.p.k., a w konsekwencji ustalił sprzeczny z rzeczywistością stan faktyczny.

Odnosząc się jednak do zastrzeżeń zawartych w apelacji i odwoływania się w tej skardze do wyjaśnień przeczącego zarzutom oskarżonego należy zauważyć, że to, iż oskarżony nie zgadza się z ustaleniami Sądu I instancji nie jest jeszcze podstawą podważenia tych ustaleń. Sąd ten wskazał, po pierwsze, na konkretne dowody, którymi w zasadniczej części były zeznania pokrzywdzonych, a po wtóre, poddał je analizie i wyjaśnił przekonująco, dlaczego dał im wiarę w tej najistotniejszej części, która związana jest z opisami zachowań oskarżonego kierowanych przeciwko pokrzywdzonym. Negujący te wywody i ustalenia Sądu skarżąca zdaje się pomijać mające relewantne dla czynionych ustaleń wyjaśniania samego oskarżonego, który wszak nie przeczy konfliktowi między nim a rodzicami i bratem Ł..

Nie wskazuje także apelująca powodów, dla których funkcjonariusze policji zeznający konsekwentnie i spójnie wzajemnie mieliby obciążać bezpodstawnie oskarżonego opisywanymi przez nich jego zachowaniami.

Rzeczą jeszcze bardziej wymowną jest kwestia zarzutu odnoszącego się do pierwszego z przypisanych oskarżonemu czynów posiadania narkotyku. Oskarżony nie przyznaje się do posiadania narkotyków, lecz w swych wyjaśnieniach przyznaje, że je nabywa i zażywa. Decydujące jest jednak w ustaleniach jego sprawstwa tego czynu, że przecież narkotyk, którego posiadanie mu przypisano został przy nim znaleziony , co udokumentowano protokołem przeszukania osoby (k. 3 – 7) oraz użyciem wagi (k. 22) i użyciem testera narkotycznego (k. 23).

W tych okolicznościach zarzut odnoszący się do tego czynu jest w sposób oczywisty bezzasadny.

Podobnie z przyczyn wyżej wymienionych uznano za chybione zarzuty naruszenia art. 7 k.p.k. sformułowane w zakresie pozostałych czynów oskarżonego.

Obecnie należy odnieść się do zarzutów naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.

Naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. następuje wtedy, gdy Sąd I instancji pominie w toku procesu istotne z punktu widzenia treści rozstrzygnięcia dowody i nie ujawni ich na rozprawie lub też, mimo, że wprowadzi je do procesu zignoruje ich znaczenie w toku wyrokowania. Naruszenie komentowanego przepisu stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nieujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego (podobnie wyrok SA w Krakowie z 17.01.2013 r., II AKa 256/12, KZS 2013/4, poz. 61). Istotą przepisu art. 410 jest to, że sąd, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają (wyrok SN z 15.12.2011 r., II KK 183/11, LEX nr 1108458). [ K. E. [w:] Kodeks postępowania karnego. T. K. aktualizowany, D. Świecki (red.), LEX/el. 2020, art. 410.].

W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że skarżąca w żadnym miejscu swej apelacji nie podniosła żadnego argumentu iżby Sąd I instancji pominął istotny dla rozstrzygnięcia dowód w sprawie przeprowadzony, co zwalania z dalszych rozważań na temat obrazy tej normy procesowej.

Odnosząc się natomiast do naruszenia według apelującej reguły wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. w związku z przypisanym oskarżonemu w pkt V części dyspozytywnej czynem stwierdzić trzeba, że w żaden sposób nie przekonała, iż Sąd I instancji obraził treść normy sformułowanej w art. 5 § 2 k.p.k., bowiem rozstrzygnął pojawiające się wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Po pierwsze należy podkreślić, że podstawa ta może być skutecznie użyta, jeśli w sprawie pojawią się wątpliwości co do przebiegu zdarzeń, po wtóre wątpliwości te muszą pojawić się po stronie Sądu orzekającego i po trzecie Sąd ten mimo tych wątpliwości rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego, dopiero wówczas zarzut taki może być skuteczny. Takich wątpliwości zawartych w rozumowaniu Sądu I instancji nie przekazała skarżąca. A przecież koniecznym było wykazanie, że w sprawie tej wątpliwości wystąpiły i to wątpliwości Sądu, który nie podjął próby ich usunięcia, lub dokonując stosownych działań wątpliwości te, których nie usunął, rozstrzygnął mimo to na niekorzyść oskarżonego. Art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości obrony i skazanych co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten Sąd (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2009 roku, V KK 142/09, LEX nr 519641). Zawarty w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. nakaz rozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego naruszony jest jedynie wówczas, gdy sąd nabierze wątpliwości co do przebiegu inkryminowanego zdarzenia, lub co do interpretacji podlegającego zastosowaniu w sprawie przepisu, a następnie wobec braku możliwości usunięcia tych wątpliwości, rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Tylko niedające się usunąć wątpliwości (a nie wszystkie) i to wątpliwości, które zrodzą się u organu procesowego (sądu orzekającego), a nie te, które istnieją w ocenie stron postępowania, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2010 roku, II AKa 239/09, KZS 2010/9/30).

Apelująca stwierdza, że oskarżony nie przyznał się do spowodowania uszkodzeń kół samochodowych, że nie było bezpośrednich świadków dokonania przebicia opon w samochodach jego rodziców, samochody parkowano na ogólnodostępnym parkingu i każdy miał do nich dostęp, a zatem uszkodzeń mogła dokonać dowolna osoba.

Rzecz jednak w tym, że na tę kwestię trzeba patrzeć z perspektywy całokształtu okoliczności zachowań oskarżonego wobec rodziców i pozostałych członków jego rodziny. Zeznania matki oskarżonego wskazują wprost, że oskarżony wdał się w sprzeczkę z nią, awanturował się gdyż nie chciała go ona wpuścić do domu i po jego odejściu od drzwi, tego samego dnia, chwilę potem spostrzegła że coś jest nie tak z samochodami. Okazało się, że w dwóch z nich jedynym jej, a drugim jej męża a ojca oskarżonego przebite są po dwie opony. Obrońca oskarżonego zdaje się przy tym zapominać, że według słów ojca oskarżonego tenże sam potwierdził, że jest sprawcą przecięcia opon w samochodach, bo na pytanie dlaczego to zrobił „(…)M. odparł, że zrobił to ze złości, że nie wpuściliśmy go do domu.”(k. 50).

Jeśli więc Sąd I instancji miał te dowody do dyspozycji i dał im wiarę to zrozumiałe jest i akceptowalne, że miał pełne podstawy do uznania bez wątpliwości, iż nie ktokolwiek przebił opony w samochodach rodziców oskarżonego, lecz że zrobił to on sam. Sąd odwoławczy nie dostrzega w rozumowaniu Sąd I instancji kolizji z tym przepisem. Sąd meriti wszak nie miał żadnych wątpliwości, co do sprawstwa oskarżonego.

Zarzut obrońcy oskarżonego o naruszeniu reguły in dubio pro reo okazał się nietrafny.

Według skarżącej błędy proceduralne doprowadziły do chybionych ustaleń faktycznych o sprawstwie oskarżonego. Jeśli zatem Sąd odwoławczy nie uznał zasadności zarzutów od 1 do 5 naruszeń procedury w toku postępowania Sądu meriti to konsekwencją takiego stanowiska tego musi być stwierdzenie, że także i zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych są niecelne.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że argumentacja skarżącej o obrazie prawa procesowego i popełnieniu błędnych ustaleń faktycznych nie przekonała nie mógł zostać spełniony postulat uchylenia wyroku.

Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego.

6)  W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku – na podstawie art. 4338 pkt 3 i 4 k.p.k.:

• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wyroku, poprzez przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, w sytuacji gdy okoliczności powyżej przeczą wyjaśnienia oskarżonego, zeznania pokrzywdzonego Ł. P. oraz świadka J. P. (2), z których jednoznacznie wynika, iż zdarzenie miało charakter dynamiczny, a oskarżony działał w sposób niezamierzony, a inicjatorem samego zdarzenia był pokrzywdzony;

• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez uznanie, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą podstawy do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenie kary na podstawie art. 60 § 2 pkt 1 i 2 k.k., w sytuacji, gdy oskarżony pojednał się z pokrzywdzonym, przeprosił go i wyraził skruchę, a także bezpośrednio po zajściu udzielił pokrzywdzonemu pierwszej pomocy, zaś z okoliczności sprawy wynika, iż nawet najniższa kara przewidziana za zarzucane oskarżonemu przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pozostaje odnieść się do zarzutu 6 błędnych ustaleń faktycznych dotyczących przypisanego oskarżonemu czynu spowodowania obrażeń ciała u brata Ł.. Obiekcje obrońcy sprowadzają się do stwierdzenia, że zdarzenie miało charakter dynamiczny, a z wyjaśnień oskarżonego wynika, że działał on w sposób niezamierzony. Według skarżącego potwierdzeniem słów oskarżonego są zeznania m.in. pokrzywdzonego. Stwierdzić należy, że teza taka jest sprzeczna z materiałem dowodowym, na którym oparł się Sąd I instancji. Wszak zeznania pokrzywdzonego (k. 196, 197) świadczą o jednoznacznie zamierzonym działaniu oskarżonego w chwili ataku nożem na brata. To prawda, że doszło między braćmi do zwady, ale przecież podczas tego sporu to oskarżony wyciągnął nóż i wymachiwał nim w stronę pokrzywdzonego, to prawda również że obaj przewrócili się, ale potem oskarżony wstał, a Ł. P. leżąc na plecach wycofywał się na łokciach w stronę drzwi. I właśnie wtedy oskarżony wymachując nożem, leżącego czy wpółleżącego brata ugodził tym nożem w prawą łydkę. Nie sposób więc przyjąć, że do zranienia doszło w toku wzajemnej szarpaniny, tej wówczas już nie było, a oskarżony uderzył bezbronnego wycofującego się brata, który w żaden sposób mu nie zagrażał w nogę.

W żadnym razie nie podważają tych ustaleń Sądu zeznania J. P. (2), bo i on zeznał o tym, że oskarżony dźgał nożem w stronę brata, a zatem nie było to działanie obronne tym bardziej, że przecież to oskarżony nóż ten zabrał i to on był agresorem w tej sytuacji prowokując całe zajście i nie podporządkowując się prośbie dziadka żeby opuścił jego dom.

Teza zarzutu apelacji nie znalazła wsparcia w materiale dowodowym i krytycznej analizie ocen i wniosków Sądu Okręgowego.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że argumentacja skarżącej o popełnieniu błędnych ustaleń faktycznych nie przekonała nie mógł zostać spełniony postulat zmiany wyroku.

Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego rażącej niewspółmierności kary .

1)  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary za pierwszy przypisany w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku czyn stanowiący przestępstwo stypizowane w art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn drugi stanowiący przestępstwo stypizowane w art. 190 § 1 k.k. w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn trzeci stanowiący przestępstwo stypizowane w art. 224 § 2 k.k. w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czwarty czyn stanowiący przestępstwo stypizowane w art. 190a § 1 k.k. w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn piąty stanowiący przestępstwo stypizowane w art. 288 § 1 k.k. w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn szósty stanowiący przestępstwo stypizowane w art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności oraz orzeczonej kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przypisanych oskarżonemu czynów, właściwości i warunków osobistych oskarżonego oraz celów jakie kara powinna spełniać w zakresie prewencji szczególnej, a także niewspółmierność środka kompensacyjnego w wysokości 2.000 zł orzeczonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. na rzecz pokrzywdzonego, w sytuacji gdy sam pokrzywdzony nie wnioskował o przyznanie mu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a ponadto z uwagi na fakt, iż na skutek zatrzymania do sprawy nie pracuje i nie dysponuje środkami finansowymi na zapłatę ww. kwoty, co ostatecznie doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu kar i środka kompensacyjnego nieodpowiadających ich celom i nieuwzględniającej ustawowych dyrektyw wymiaru kar.

⃣ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie podzielił zarzutu apelującej Sąd odwoławczy o rażąco surowych karach wymierzonych za poszczególne czyny oraz niesprawiedliwej karze łącznej pozbawienia wolności.

Należy zauważyć, że kary jednostkowe zostały wymierzone w dolnych granicach zagrożenia karnego za przypisane oskarżonemu zachowania. Ich ilość, ale przede wszystkim kierowanie działań przestępczych przeciwko osobom najbliższym, rodzicom i bratu, podnosi stopień szkodliwości społecznej tych zachowań. Nie można także nie zauważyć, a co umknęło Sądowi I instancji, że oskarżony ostatniego z zachowań stanowiącego wszak zabronię dopuścił się w toku toczącego się już wobec niego postępowania karnego. Wskazuje to na bardzo wysoki stopień demoralizacji oskarżonego nieliczącego się z nikim i z niczym.

W sposób właściwy został oceniony stopień szkodliwości społecznej zachowań oskarżonego. Sąd Apelacyjny zgadza się z twierdzeniem Sądu meriti, że ma on istotną wagę dla wymiaru kary. Wszystkie przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności mają bardzo fundamentalne znaczenie dla wymierzonych mu sankcji jednostkowych, ale i kary łącznej.

Orzeczone kara łączna, w środowisku oskarżonego, musi być potraktowana, jako właściwa reakcja Państwa na przestępcze działania, co powinno nie tylko u oskarżonego, ale i w otoczeniu, w którym się obraca utrwalić przekonanie o nieopłacalności lekceważenia porządku prawnego.

Kara wymierzona oskarżonemu winna nie tylko u niego wywoływać zastanowienie i refleksję, ale czynić to powinna także u innych potencjalnych sprawców oraz skłaniać do przemyśleń czy warto uczestniczyć w podobnych zachowaniach, do rozważania stopnia ryzyka i wynikających stąd reperkusji. Powinna odstraszać i powstrzymywać, aby przez łagodność i brak konsekwencji w jej wykonaniu nie zmieniła się w swoją antytezę, wyzwalając poczucie bezkarności i przekonanie o słabości państwowego wymiaru sprawiedliwości karnej. W tej sytuacji, bowiem skutkować będzie jedynie pogłębieniem stanu zdemoralizowania oskarżonego, który podejmując swoje działania nie tylko świadomie rażąco zlekceważył, lecz wręcz złamał prawo.

Wymierzona przez Sąd meriti, wobec kierunku i zakresu apelacji musiała zostać oceniona jako kara sprawiedliwa z powodu sposobu działania, wielości pokrzywdzonych, różnorodności naruszonych dóbr prawnie chronionych oraz skutku jaki spowodował wobec brata Ł., jego dotychczasowej drogi życiowej i jeśli nosi cechy niewspółmierności to na pewno nie może być oceniona jako rażąco surowa.

Nie sposób zaakceptować argumentacji obrońcy, że zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, gdy udzielił pomocy bratu tamując krwotok winno skutkować zastosowaniem wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Należy mieć na względzie nie tylko to, co zrobił po ataku na brata, lecz także to, co czynił wcześniej i jak się zachowywał w inne dni wobec członków swej najbliższej rodziny. Jeśli przy tym uwzględni się fakt, że czynu tego dopuścił się w podczas toczącego się już postępowania przygotowawczego, w którym jako pokrzywdzony występował jego brat, to przekonanie o tym, że nie zasłużył on na nadzwyczajne złagodzenia kary jedynie się ugruntowuje. Również podnoszony przez obrońcę fakt, wyrażenia skruchy i przeproszenia pokrzywdzonego, co w efekcie winno prowadzić do uwzględnienia tych okoliczności, jako łagodzących i prowadzących do wymierzenia mu kary w wysokości przez niego akceptowanej nie mógł zmienić oceny trafności rozstrzygnięcia o karach (karze łącznej) wymierzonych przez Sąd I instancji. Nawet jeśli przyjąć, że istotnie są to przejawy refleksji oskarżonego to należy zwrócić uwagę, że nastąpiły one już po tym, gdy spowodował swym zachowaniem daleko idący skutek. Skala zła, które wyrządził oskarżony nie może być zrównoważona czy zniwelowana faktem, że podczas rozprawy mając świadomość zagrożenia karnego za to zachowanie deklaruje on, iż żałuje tego, co uczynił. Gdy uwzględni się fakt, że czynu tego dopuścił się, gdy był już podejrzanym o szereg przestępstw na szkodę swych najbliższych, to nie można mieć wątpliwości, że nie zasługuje on na żadne istotne obniżenie wymierzonej mu kary. Należy wręcz stwierdzić, że gdyby kara ta była wyższa nie można byłoby skutecznie dowodzić, że jest ona rażąco surowa.

Reasumując, waga argumentów apelacji obrońcy oskarżonego nie skłoniła do obniżenia kary łącznej pozbawienia wolności oskarżonemu, która wszak orzeczona została w dolnych przewidzianych przez prawo granicach.

Nie zyskała także akceptacji Sądu Apelacyjnego ta część apelacji, w której obrońca kwestionuje obciążenie oskarżonego obowiązkiem zadośćuczynienia Ł. P..

To, że brat oskarżonego nie wystąpił z wnioskiem o zadośćuczynienie nie mogło prowadzić do odstąpienia od wydania takiego orzeczenia skoro uczynił to prokurator, a jego uprawnienie w tym zakresie znajduje podstawę w art. 49a k.p.k. zobowiązując Sąd do nałożenia tego środka kompensacyjnego. Ergo w związku z taką sytuacją Sąd meriti był zobowiązany do wydania orzeczenia o naprawnieniu (choćby częściowo) wyrządzonej przez oskarżonego krzywdy. I tak też postąpił miarkując przy tym wysokość tego zadośćuczynienia. Zastrzeżenia apelującej nie mogły być zatem uwzględnione.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III. i IV.

Orzeczenie o kosztach pomocy prawnej świadczonej M. P. (1) znajduje swoje oparcie w art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze (tekst jednolity z 2009 roku Dz. U. Nr 146, poz. 1188 z p. zm.) i w zw. z § 2 i § 4 ust. 2 pkt. 1 i 4 i ust. 3 oraz § 17 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2016, poz. 1714).

Podstawę rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym stanowił przepis art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 27, poz. 152 z 1973 roku z póź.zm.). Uznano, iż fakt konieczności odbycia przez oskarżonego długotrwałej kary pozbawienia wolności oraz brak własnych środków utrzymania oraz brak dochodów czyniłby iluzorycznym możliwość wyegzekwowania tych należności, a nie wykluczone, że obciążyłby bliskich (rodziców) oskarżonego.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jarosław Mazurek