Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka Fundusz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 2.485,85 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.085,85 zł od dnia 27 czerwca 2019 r. oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych. Na uzasadnienie żądania podała, że w dniu 6 maja 2019 r. w wyniku kolizji drogowej w Ż. uszkodzeniu uległ pojazd marki A. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanego. Sprawca szkody miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, co uzasadnia odpowiedzialność pozwanej. Szkoda została prawidłowo zgłoszona i w toku postępowania likwidacyjnego pozwana uznała szkodę w pojeździe na kwotę 926,73 zł. Umową cesji z dnia 6 października 2020 r. uprawniony dokonał przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania na jej rzecz. Pozwem dochodzi zapłaty kwoty 2.085,85 zł wraz z odsetkami tytułem uzupełniającego odszkodowania oraz kwoty 400 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia ekspertyzy albowiem z kalkulacji naprawy i kosztorysu sporządzonego na jej zlecenie wynika, że koszty naprawy winny zamknąć się w kwocie 3.012,58 zł. Wskazała ponadto, że roszczenie było wymagalne w dniu 27 czerwca 2019 r. (30 dni po dacie zgłoszenia wypadku ubezpieczycielowi).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym uproszczonym z dnia 7 grudnia 2020 roku orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości oraz wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu podała, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła poszkodowanemu kwotę 926,73 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie samochodu. Przyznane i wypłacone świadczenie zostało obliczone w oparciu o metodę uśrednionego kosztu naprawy pojazdu. Nie zostało uznane roszczenie z tytułu wykonania prywatnego kosztorysu. Zarzuciła, że koszty naprawy zostały przez powódkę – nabywcę wierzytelności – zawyżone oraz że poniesienie kosztu prywatnej wyceny i kosztorysu nie podlega refundacji w ramach odpowiedzialności ubezpieczeniowej.

Bezspornym było, że pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 6 maja 2018 r., w którym doszło do uszkodzenia pojazdu marki A., oraz że przyznała i wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie w zakresie przedmiotowej szkody w kwocie 926,73 zł.

Sąd ustalił:

W dniu 6 maja 2019 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki A. o numerze rejestracyjnym (...). Była to pierwsza kolizja poszkodowanego, szkoda parkingowa. Sprawca szkody miał zawartą z pozwaną umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Poszkodowany w dniu 18 maja 2019 r. zgłosił szkodę i dokonał naprawy pojazdu w warsztacie, który sam znalazł. Otrzymał odszkodowanie, które jednak nie pokryło całych kosztów szkody. Umową przelewu wierzytelności z dnia 6 października 2020 r. zbył odpłatnie wszelkie wierzytelności z tytułu odszkodowania w związku ze zdarzeniem na rzecz powódki. W dniu 19 października 2020 r. powódka wniosła reklamację wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty 2.485,85 zł dołączając fakturę za ekspertyzę oraz kalkulację naprawy sporządzoną na jej zlecenie, z której wynikał koszt naprawy w kwocie 3.012,58 zł. Pozwana reklamacji nie uwzględniła

(zeznania świadka, k. 96-97; dokumenty złożone przez strony, k. 15-28, 44-73).

Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu, tj. części typu O, przy zastosowaniu uśrednionych stawek (...) (100/110) właściwych dla lokalnego rynku usług w miejscu zamieszkania poszkodowanego, z uwzględnieniem podatku VAT, wynosi 3.000,07 zł brutto

(opinia biegłego sądowego, k. 108-117).

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o wskazane powyżej dokumenty, których prawdziwości strony nie kwestionowały, zeznania świadka, które były spójne, logiczne i konsekwentne oraz wydaną w sprawie opinię biegłego. Dano wiarę opinii biegłego sądowego albowiem jest ona konkretna i stanowcza, wydana w oparciu o specjalistyczną wiedzę. Opinia jest czytelna, przekonywująco uzasadniona i odpowiada na wszystkie pytania Sądu.

Sąd zważył:

Powództwo zasługiwało w znacznej części na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedział-ność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono, że poszkodowany dokonał naprawy pojazdu, której koszt przekroczył przyznaną i wypłaconą przez pozwaną kwotę 926,73 zł. Następnie zbył wierzytelność powódce, która zleciła wykonanie prywatnej ekspertyzy i na jej podstawie zgłosiła reklamację, domagając się dopłaty odszkodowania. Ustalono również, że przyznana i wypłacona przez pozwaną kwota nie pozwalała na pokrycie szkody w pełnym zakresie.

Skoro ustalone przy pomocy opinii biegłego koszty naprawy wyniosły 3.000,07 zł uznano za zasadne domaganie się przez powódkę dopłaty należności w ramach postępowania reklamacyjnego i tym samym za zasadne domaganie się w niniejszym postępowaniu zwrotu poniesionych kosztów prywatnej ekspertyzy, która wskazywała na koszty naprawy w zbliżonej wysokości do ustalonych w niniejszym postępowaniu (kwota 3.012,58 zł). Zważono, że wysokość odszkodowania powinna odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody i pozwana, w oparciu o prywatną ekspertyzę, miała możliwość przyznać i wypłacić uzupełniające odszkodowanie z tytułu uszkodzonego pojazdu w ramach postępowania przedsądowego. Nie ulegało bowiem wątpliwości, że zgodnie z zasadą pełnej kompensacji, wyrażoną w art. 361 § 2 k.c., powódka mogła domagać się wypłaty odszkodowania obejmującego pełne koszty prac naprawczych.

Tym samym, na mocy art. 361 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ww. ustawy z dnia 22 maja 2003 r. i art. 481 k.c., orzeczono jak w punkcie 1 sentencji, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 ¹ i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powódki, która uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania zwrot wszystkich kosztów, na które złożyła się opłata stała od pozwu w wysokości 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w wysokości 900 zł, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 594,11 zł tytułem kosztów opinii biegłego, które znalazły pokrycie w uiszczonej przez stronę zaliczce.