Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 478/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 8 września 2021r.
Sygn. Akt VK 226/19

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

I.  Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. O. oskarżonego na zasadzie art. 438 pkt 3 kpk zarzuciła orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezzasadnym uznaniu, iż Ł. K. (1) jest sprawcą przypisanego mu czynu, mimo poważnych w tym zakresie wątpliwości zwłaszcza w zakresie działania z zamiarem rozboju z art. 280 kk

I.  Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, pełnomocnik zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego Ł. K. (1) w całości, co do winy, na niekorzyść oskarżonego oraz w części dotyczącej oskarżonego M. W. (1) w całości, tj. co do winy na niekorzyść oskarżonego. Skarżący zarzucił obrazę art. 7 kpk, jak też błędy w ustaleniach stanu faktycznego, obrazę art. 410 kpk, art. 213 kpk. Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych postawił także zarzut obrazy art. 115 § 2 kk, rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonym

II.  Apelację złożył także adwokat A. K. obrońca oskarżonego M. S. (2) zarzucił orzeczeniu na podstawie art. 438 pkt 4 kpk rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego poprzez niesłuszne zastosowanie wobec niego środka karnego w postaci 2 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne.

Zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. K. (1) jest niezasadny w stopniu oczywistym.

Jak wynika z apelacji skarżący kwestionuje ustalenia sądu meriti w zakresie stanu faktycznego, a zwłaszcza zamiaru oskarżonego dokonania rozboju z art. 280 § 1 kk., wskazując, iż zamiarem oskarżonego było wyłącznie dokonanie wymuszenia zwrotu wierzytelności.

Z powyższym nie sposób się zgodzić, albowiem ustalenia Sądu Okręgowego w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego były prawidłowe. Zgodzić należy się natomiast z apelującym przytaczającym szereg stanowisk Sądu Najwyższego, Sądów Apelacyjnych, czy tez z piśmiennictwa, omawiających wszechstronnie znamiona przestępstwa z art. 191 § 1 kk. Słusznie skarżący wskazuje, iż zwrot “w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności”, przesądza, że wierzytelność jest komponentem strony podmiotowej określającym cel działania sprawcy. Pojęcie wierzytelności występujące w art. 191 § 2 kk, występuje wyłącznie w opisie strony podmiotowej przestępstwa, które charakteryzuje zamiar bezpośredni, kierunkowy, a jego treścią jest cel wymuszenia zwrotu wierzytelności.

Tym niemniej w sprawie nie zachodzi jakakolwiek okoliczność uznania, że oskarżony działał w celu zwrotu wierzytelności. Przypomnieć należy, iż jak ustalił sąd I instancji oskarżony Ł. K. (1) i M. W. (1) w dniu 25 lipca 2019r. w R., działając w celu kradzieży, grożąc użyciem przemocy i używając przemocy poprzez uderzanie rękami i pustą butelką w głowę M. S. (1), zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 500 złotych na szkodę (...) spółka z o.o. Niewątpliwie sąd I instancji prawidłowo ustalił, że tej nocy na zapleczu salonu gry przebywał M. S. (1), słysząc pukanie do drzwi pomieszczenia socjalnego otworzył drzwi, wyszedł do pomieszczenia, gdzie znajdowały się automaty do gry. Ł. K. (1) i M. W. (1), zaczęli mieć pretensję, że zostali oszukani, żądali zwrotu pieniędzy, przegranych w tym automacie. Wówczas też doszło do szczegółowo opisanych przez sąd I instancji dalszych zachowań oskarżonych, polegających między innymi, na żądaniu, aby im M. S. oddał pieniądze, atakowaniu pokrzywdzonego, uderzeniu butelką po piwie, szukaniu pieniędzy, czy wreszcie znalezieniu pieniędzy należących do (...) spółka z o.o. Powyższe ustalenia sądu I instancji wskazują, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona art. 280 § 1 kk.

Niewątpliwie, gdy na podstawie wyjaśnień oskarżonego nie da się w sposób nie budzący wątpliwości ustalić zamiaru sprawcy, sąd powinien sięgać do najbardziej uchwytnych i widocznych elementów działania sprawcy, to jest okoliczności przedmiotowych. Niemniej jednak z wyjaśnień oskarżonego nie wynika, aby stosując przemoc wobec pokrzywdzonego działał w celu zwrotu wierzytelności. W sprawie nie występowały żadne uzasadnione, czy nawet nieuzasadnione roszczenia po stronie oskarżonego, a skierowane wobec pokrzywdzonego. Nie można tracić z oczu faktu, że w przypadku, gdyby sprawca był w zakresie wierzytelności subiektywnie przekonany o jej istnieniu i w celu wymuszenia jej zwrotu stosował środki zabronione przez art. 191 kk, to pomimo braku tej wierzytelności działanie sprawcy podlegałoby ocenie w kategorii art. 191 § 2 kk.

Jednak kierunek apelacji obrońcy oskarżonego raczej prowadziłby do uznania, że oskarżony swoim działaniem wypełniłby znamiona art. 282 kk, wymuszenia rozbójniczego, albowiem miał świadomość, że wierzytelność nie istnieje, a poza tym obowiązek spełnienia ewentualnego roszczenia (uszkodzona maszyna do gry i przegrana), przecież nie spoczywał na pokrzywdzonym. O prawidłowym zakwalifikowaniu działania sprawców powinny decydować ustalenia w przedmiocie ich zamiaru, dokonywane z uwzględnieniem realiów każdej konkretnej sprawy. W sprawie nie występowały żadne wierzytelności a zatem prawa majątkowe, z których wynikałoby uprawnienia dla oskarżonych uzyskania statusu wierzyciela i otrzymania świadczeń od dłużnika. Wierzytelnością jest zatem uprawnienie wierzyciela do żądania spełnienia danego świadczenia przez dłużnika, prawo podmiotowe przysługujące wierzycielowi. W przypadku, gdy nie powstała żadna wierzytelność, to niemożliwe jest wymuszenie zwrotu wierzytelności o której mowa w art. 191 § 2 kk. Nawet jakieś urojenie sobie przez sprawcę o przysługujących mu względem pokrzywdzonego prawie żądania zwrotu, rzekomo skradzionych pieniędzy nie może stanowić podstawy do przyjęcia kwalifikacji z art. 191 § 2 kk. Z uwagi na powyższe rozważania, sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował działanie Ł. K. (2) jako wyczerpujące znamiona art. 280 § 1 kk.

Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych pomimo jej szczegółowości także nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny odniesienie się do poszczególnych zarzutów omawiając je w chronologicznej kolejności, przy czym z uwagi na jednolitość składanych zarzutów i ich tożsamość, omówi je wspólnie.

Pierwszy ogólny zarzut dotyczył naruszenia art. 7 kpk przez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny wyjaśnień oskarżonego M. W. (1) i oskarżonego Ł. K. (1). Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się naruszenia art. 7 kpk zarówno co do wyjaśnień oskarżonych, jak i innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Ocena dowodów przeprowadzona przez sąd merita opiera się na zasadach logiki, wskazaniach wiedzy i doświadczenia życiowego. Zarzut naruszenia art. 7 kpk, powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Zdaniem sądu odwoławczego w sprawie nie doszło do naruszenia zasad określonych w art. 7 kpk, a dotyczących oceny wyjaśnień oskarżonych.

Okoliczność, że wyjaśnienia oskarżonych pozostają w sprzeczności z częścią zeznań pokrzywdzonego, nie deprecjonuje oceny sądu, albowiem czytelnie wskazał, dlaczego nie dał wiary części zeznań pokrzywdzonego , wskazując, że dostarczone nagranie, nie potwierdziło, aby oskarżeni demolowali lokal, niszcząc znajdujące się tam urządzenia, jak też przywłaszczyli kwotę 200 złotych na szkodę M. S. (1).

Jak wskazał Sąd Okręgowy, z czym zgadza się sąd odwoławczy z załączonych zdjęć i nagrania nie wynika, aby M. W. i Ł. K. podejmowali działania mające na celu zniszczenie jakichkolwiek urządzeń będących na wyposażeniu salonu gier, czy przedmiotów, które się tam znajdowały. Bezspornie podejmowali natomiast działania mające na celu otwarcie automatu do gry, co do którego skarżąca nie stawia zarzutów.

Odnosząc się do zarzutu I. b – nie można zgodzić się z polemicznymi twierdzeniami, aby obejrzenie nagrania z miejsca zdarzenia nie mogło sprawić, aby oskarżony przypomniał sobie przebieg całego zdarzenia. Wręcz przeciwnie, przyjąć należy, że obejrzenie nagrania było pomocne, w przypomnieniu sobie szczegółów zdarzenia, właśnie z powodu pewnej początkowo niepamięci spowodowanej spożyciem alkoholu. Jednak zupełnie niezrozumiałe są żądania skarżącego, aby wiązać powyższe ze wskazaniem dokładnej listy uszkodzonych i zniszczonych rzeczy, skoro sąd przyjął, że powyższego nie da się ustalić.

Zarzut I. c – także nie jest zasadny, albowiem sąd dokonał właściwej oceny wyjaśnień, uwzględniając fakt działania oskarżonego M. W. (1) w stanie nietrzeźwości, jednak sąd nie przyjął, aby miało to negatywny wpływ na jego zdolność postrzegania i zapamiętania zdarzeń.

Okoliczność, że oskarżony przyjmując linie obrony twierdzi, że nie pamięta, „urwał mu się film” nie świadczy o jego patologicznym upojeniu.

Zarzut I.d – wyjaśnienia oskarżonych nie są sprzeczne, a skarżący wyciąga z wyjaśnień oskarżonego Ł. K. (1) błędne wnioski. Niewątpliwie na rozprawie w dniu 2 grudnia 2019r. oskarżony Ł. K. (1) na pytanie „czy wie Pan, co jest w treści zarzutu wymienione” odpowiedział „dwa telewizory, rzeczywiście tak było”, jednak nie potwierdził wbrew twierdzeniom skarżącej, że dokonał zniszczenia telewizorów, że obejmował swoim zamiarem bezpośrednim zniszczenie sprzętu.

Zarzut I .e - nie do końca jest zrozumiały, okoliczność, że oskarżeni działali w przekonaniu, iż zamek jest sprawny nie deprecjonuje oceny ich wyjaśnień dokonanej przez sąd. Poza tym sąd I instancji w stanie faktycznym wskazał, że na podstawie nagrania można ustalić, że M. S. pilotem otworzył drzwi.

Zarzut I. f – nie jest zasadny, okoliczność, że oskarżony nie zauważył rozcięcia ani utraty przytomności przez pokrzywdzonego, nie stoi w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego, czy świadków, którzy także nie twierdzili, aby pokrzywdzony doznał utraty przytomności. W tym miejscu wskazać należy pewną sprzeczność też skarżącego, albowiem z jednej strony wskazuje na stan upojenia oskarżonych, by z drugiej zarzucać brak pamięci w zakresie szczegółów zdarzenia. Na marginesie wskazać należy, iż pokrzywdzony odmówił zabrania go do szpitala.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie jest zasadny, albowiem sąd dokonał trafnych ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, w sprawie, które ocenił właściwie, zgodnie z zasadami logicznego myślenia, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zarzut III dotyczy oceny wyjaśnień oskarżonego Ł. K. (1), które to wyjaśnienia sąd I instancji ocenił właściwie kierując się wszelkimi normami wyznaczonymi przez art. 7 kpk.

Zarzut III a – nie jest zasadny, albowiem okoliczność , iż częściowo pozostają w sprzeczności z zeznaniami M. S. nie deprecjonuje oceny dokonanej przez sąd, skoro jasno i logicznie uzasadnił swoje stanowisko.

Zarzut III b – ponawia okoliczność wcześniejszego spożywania alkoholu z kolei przez oskarżonego Ł. K. (1) i przypomnienia sobie zdarzenia po obejrzeniu nagrania. Wręcz przeciwnie, przyjąć należy, że obejrzenie nagrania było pomocne, w przypomnieniu sobie szczegółów zdarzenia, właśnie z powodu pewnej początkowo niepamięci spowodowanej spożyciem alkoholu. Trudno stawiać zarzut, iż oskarżony realizując swoją linię obrony przyznał się do działań widocznych wprost na nagraniu zdarzenia, a zaprzeczył ewentualnie innym.

Zarzut III c – nie jest zasadny, albowiem odnosi się do części wyjaśnień oskarżonego, podczas gdy sąd dokonał ich kompleksowej oceny.

Zarzut III d – pozostaje w związku z zarzutem poprzednim, okoliczność składania wyjaśnień na różnych etapach postępowania, bardziej lub mniej szczegółowych została dostrzeżona przez Sąd Okręgowy i kompleksowo omówiona.

Zarzut III e – nie jest zasadny, z treści wyjaśnień oskarżonego nie wynika potwierdzenie zniszczenia dwóch telewizorów przez oskarżonych Ł. K. (1) i M. W. (1).

Zarzut III f- okoliczność, że oskarżeni nie uszkodzili zamka nie było spowodowane ich wadliwą obserwacją, albowiem uszkodzenie mienia musi poprzedzać bezpośredni, kierunkowy zamiar zniszczenia tego mienia, a nie wadliwa obserwacja.

Poza tym, skarżący pomija ustalenia faktyczne sądu dokonane na podstawie nagrania, gdzie można ustalić, iż M. S. pilotem otwiera drzwi, jak też bierze telefon zwracany mu przez jednego z napastników. Reasumując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie jest zasadny, albowiem sąd dokonał trafnych ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, w sprawie, które ocenił właściwie, zgodnie z zasadami logicznego myślenia, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zarzut IV – dotyczy obrazy art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań M. S. (1).

Zarzut ten nie jest zasadny, ocena zeznań tego świadka została dokonana w sposób kompleksowy , zwłaszcza przy uwzględnieniu danych z nagrania z monitoringu, zeznań S. S. i K. L., czy wreszcie okoliczności usunięcia automatów do gry H. S. .

Zarzut IV a – nie jest zasadny, sąd nie pominął okoliczności, że pokrzywdzony bał się, opuścił lokal i udał się do samochodu ojca zaparkowanego przed lokalem, czy też stosunkowo krótkiej rozmowy z funkcjonariuszem policji.

Nie ulega wątpliwości, że policjanci zeznali, że pokrzywdzony informował ich tylko o uderzeniu go szklaną butelką w głowę i kradzieży 500 złotych. Zgodzić należy się z konkluzją sądu wykluczającego użycie noża w stosunku do pokrzywdzonego, albowiem niewątpliwie w pierwszej kolejności przekazałby tak drastyczną okoliczność. Być może okoliczność, że oskarżeni próbowali otworzyć maszyny nożem, aby zabrać pieniądze, spowodowała u pokrzywdzonego wrażenie takiego ataku na jego osobę. Tym niemniej sąd I instancji dokonał oceny zeznań w sposób niezwykle rozważny, skrupulatnie zbierając rzeczowe dowody, na podstawie których rekonstruował stan faktyczny.

Właśnie przywoływany przez skarżącą stan wzburzenia świadka, obawy przez atakiem oskarżonych, odniesione obrażenia głowy mogły spowodować mylne zapamiętanie faktów. Pokrzywdzony przed sądem podtrzymał wersję o użyciu nożna, jednak sąd dokonał weryfikacji tych zeznań. Gdyby pokrzywdzony pod wpływem wzburzenia zapomniał przekazać funkcjonariuszom policji o fakcie grożenia mu nożem, to jak słusznie zauważył sąd meriti przedstawiłby takie fakty na zdjęciach, które sam dostarczył.

Zarzut IV b – nie jest zasadny, a pozostaje w korelacji z poprzednim zarzutem. Sąd Okręgowy zauważył powyższe, szczegółowo przesłuchiwał świadka i wyciągnął zasadne wnioski.

Zarzut IV c – nie do końca jest zrozumiały, albowiem okoliczność, że nie wszystkie elementy zdarzenia były na nagraniu, została przyjęta przez sąd I instancji, który próbował ustalić skąd wzięło się przedmiotowe nagranie, kto je dostarczył pokrzywdzonemu i dlaczego jest niekompletne.

Zarzut IV d – zgodzić się należy ze skarżącym, iż zeznania świadka korespondują z nagraniem z monitoringu, tym niemniej skarżący nie odnosi się do kwestii, brakujących fragmentów nagrania, a okoliczność, że na ziemi znajdują się meble, czy leży klawiatura nie świadczą o zniszczeniu telewizorów, elektrozamka, rejestratora, dysku twardego z rejestratora, routera, czy komputera stacjonarnego, a zatem rzeczy, które nie wynikają nawet z zarzutów.

Skarżąca zapomina o okolicznościach dotyczących usunięcia nagrania. Kartę pamięci wyjął monter wezwany przez spółkę (k 386). Pokrzywdzony zeznał, że ktoś ze spółki przywiózł mu zdjęcia i dokumenty. Świadek jednak nie wiedział, kto dokonał wyboru materiałów i selekcji zdjęć. Nie chodzi tu tylko o okoliczność, że na nagraniach jakiś rzeczy nie widać, ale, że materiały dostarczone przez przedstawiciela spółki są fragmentaryczne. Powyższe wynika z zeznań pokrzywdzonego z 17 grudnia 2020 „film jest ucięty, widać przerwę podczas oglądania” (k. 699).

Zarzut IV e - Wbrew twierdzeniom skarżącego powyższy zarzut nie zmienia ustaleń sądu, okoliczność, że świadek stwierdził, że na podłodze leży klawiatura z jego sprzętu, nie pozostaje w opozycji do ustaleń sądu dotyczących czasu i okoliczności dokonania oględzin miejsca zdarzenia, a mianowicie po usunięciu maszyn do gry. Nieustalone pozostają bowiem powody nagłego usunięcia maszyn do gry, co działo się w pomieszczeniu w trakcie ich usuwania, kto i dlaczego tego dokonał.

Sąd Okręgowy niezwykle precyzyjnie rekonstruował stan faktyczny, a każdy fakt ustalał na podstawie zespołu dowodów pozostających we wzajemnym powiązaniu. Wbrew zarzutom skarżącego nie doszło do wadliwego ustalenia stanu faktycznego w sprawie (zarzut z pkt V).

Nie jest także zasadny zarzut sformułowany w punkcie VI apelacji – a dotyczący – oceny zeznań świadków S. S. i K. L..

Na wstępie zaznaczyć należy, iż zeznania świadków nie są sprzeczne, albowiem przytoczone fragmenty ich wypowiedzi dotyczą innych okoliczności. Rzeczywiście z notatki urzędowej wynika, że pokrzywdzony poinformował policjantów, że dwóch mężczyzn grających na automatach zaczęło się awanturować. Jednak z zeznań S. S. wynika (k. 476), że już wcześniej podejrzewali, że „może tam być punkt H. S.”, a zatem wskazanie powyższego w notatce w nawiasie (...) wynikało z wcześniejszej wiedzy, bądź podejrzeń świadka. Ponadto, okoliczność, że w pomieszczeniu znajdowały się urządzenia do gry nie jest kwestionowana, jak też fakt, że zostały one usunięte. Nie sposób poprzez zeznania pokrzywdzonego dopatrzeć się błędnej oceny świadków funkcjonariuszy policji. Skarżąca w apelacji próbuje zresztą pominąć kwestię usunięcia przedmiotowych maszyn, a nie ulega wątpliwości, iż zanim doszło do przeprowadzenia oględzin przedmiotowego miejsca usunięto 5 automatów do gry, w tym automat którego poprawność działania kwestionowali oskarżeni.

Zarzut VII – dotyczy obrazy art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny nagrania ze zdarzenia, w sytuacji, gdy nie jest kompletne i nie przestawia całości zdarzenia objętego aktem oskarżenia. Taka teza budzi zdziwienie, albowiem skoro nagranie nie jest kompletne, to nie może siłą rzeczy przedstawić całości zdarzenia. Niewątpliwie niekompletność nagrania nie dowodzi, że do określonych czynności nie doszło, ale też nie jest dowodem, że do nich doszło.

Zarzut VIII – dotyczy obrazy art. 7 kpk poprzez dokonanie, zdaniem skarżącej błędnej oceny zeznań B. S.. Na wstępie zaznaczyć należy, iż świadek B. S. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a zatem nie mógł złożyć zeznań na temat zachowania oskarżonych i pokrzywdzonego. Niemniej budzi zdziwienie teza skarżącego, wskazującego na brak zatrudnienia M. S. (1), którego obecność w tym miejscu była zatem zupełnie przypadkowa, a który tej nocy przebywałby w pomieszczeniu socjalnym całkowicie bez powodu. W tym zakresie właśnie zeznania B. S. pozostają w sprzeczności z zeznaniami M. S., który stwierdził, pilnował porządku w lokalu, w którym były ustawione automaty do gry. Nie jest zrozumiałe odwoływanie się przez skarżącą do treści art. 171 § 1 kpk określającym wyłącznie tryb przesłuchania i prawo zadawania pytań. Jaki związek pomiędzy art. 171 § 1 kpk, a treścią art. 107 kks dostrzega skarżąca nie zostało wykazane w apelacji.

Słusznie sąd ustalił, że świadek wypowiedział się „moje urządzenia”, albowiem takie zeznania złożył, a co więcej posiada całość udziałów w przedmiotowej spółce. Trudno przyjąć, aby nie miał dostępu do dokumentacji, będąc udziałowcem spółki, a wcześniej jej prezesem. Jednak bliższe zajmowanie się świadkiem, który nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, wydaje się być zbędne, chociaż jak ustalił sąd I instancji usunięcie maszyn do gry, ustalenie ich legalności, prawidłowość dokumentacji powinna być przedmiotem zainteresowania organów ścigania.

Zarzut IX – naruszenia art. 7 kpk przy ocenie zeznań A. S.. Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do kwestionowania oceny zeznań świadka A. S. dokonanej przez sąd merita. Zresztą konstrukcja tego zarzutu jest tak nieczytelna, iż nie jest jasne, o co właściwie chodzi skarżącej. Sąd rzeczywiście wykazywał sprzeczności w zeznaniach świadków, jak i okoliczność, iż ojciec pokrzywdzonego wręcz zaprzeczał, iż krytycznej nocy syn zastępował go w pracy, a sam był zatrudniony w myjni, do której salon gier nie należał.

Zarzut X - dotyczy obrazy art. 410 kpk poprzez pominięcie dowodu z załączonej dokumentacji odnośnie wartości telewizorów, elektrozamka, komputera stacjonarnego oraz routera. W tym miejscu wskazać należy skarżącemu, iż przy ustaleniach sądu odnośnie braku dowodów, iż oskarżeni dokonali uszkodzenia powyższych przedmiotów nie ma znaczenia ustalanie ich wartości.

Jednak słusznie zauważył sąd meriti, prowadzący w tym zakresie wyjątkowo szczegółowe postępowanie, iż nie przedstawiono żadnych dokumentów, związanych z zakupem urządzeń, ani dokumentów potwierdzających ich zniszczenie, w trakcie oględzin także pokrzywdzony i pełnomocnik nie zwrócili uwagi na potrzebę udokumentowania ewentualnych zniszczeń.

Nie do końca prawidłowy był zarzut dotyczący braku aktualnych danych o karalności, albowiem sąd I instancji posiłkował się danymi zawartymi w aktach sprawy, a dodatkowo Sąd Apelacyjny dołączył wydruki z NoeSad. Chociaż należy przyznać rację apelującemu, iż sąd powinien dysponować w miarę aktualnymi danymi o karalności. Jednak nawet uchybienia w tym zakresie nie zostały w sposób prawidłowy przełożone na konstrukcję zarzutu.

Kolejny zarzut dotyczy obrazy prawa materialnego, a to art. 115 § 2 kk polegający na nieuwzględnieniu przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonym czynów faktu użycia przemocy, gróźb i zniewag, zranienia M. S. (1) oraz przywłaszczenia kwoty 500 złotych. Wbrew twierdzeniom skarżącej sąd I instancji przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym wziął pod uwagę wszelkie okoliczności wskazane w art. 115 § 2 kk. Wszystkie desygnaty pojęcia społecznej szkodliwości czynu oskarżonych w tym właśnie sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać ich zamiaru i motywacja sprawców, a także rodzaj i charakter naruszonego dobra wskazywały, iż stopień ten jest wysoki, co znalazło odzwierciedlenie w wymierzonej karze pozbawienie wolności.

Nie jest zasadny zarzut sformułowany w punkcie XIII, a mianowicie dotyczący rażącej niewspółmierności kary dwóch lat pozbawienia wolności wymierzonych Ł. K. (1) i M. W. (1).

Kary te są wystarczające, nie przekraczają dolegliwością stopnia winy sprawców, spełnią także cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do każdego ze sprawców. Kary te nie mogą być uznane za rażąco niewspółmierne w rozumieniu , o którym mowa w art. 438 pkt 4 kpk. Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można nazwać, również w potocznym rozumieniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. W żadnej mierze sytuacja, o której mowa wyżej nie ma miejsca do kar orzeczonych wobec oskarżonych.

Kolejna apelacja jest obrońcy oskarżonego M. W. (1)

Przechodząc do przedmiotowego zarzutu, podnieść należy, iż nieporozumieniem jest określanie kary pozbawienia wolności, jako środek karny. Środki karne zostały szczegółowo wymienione w art. 39 kpk, a mianowicie należą do nich: pozbawienie praw publicznych, zakazy zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu, lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej, zakaz wstępu na imprezę masową, zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakaz prowadzenia pojazdów, świadczenie pieniężne, czy wreszcie podanie wyroku do publicznej wiadomości.

Oskarżonemu została wymierzona kara bezwzględna w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, albowiem nie jest możliwe wymierzenie kary poniżej ustawowego progu. Zdaniem sądu odwoławczego okoliczność uczestnictwa w rozprawach nie ma przełożenia na wymiar kar. Niewątpliwie wskazane przez skarżącego okoliczności dotyczące zmiany postawy życiowej, innej świadomości oskarżonego, czy krytycznego stosunku do popełnionego czynu są istne, jednak nie należy zapominać, że oskarżonemu wymierzono karę w dolnym progu ustawowego zagrożenia.

Z treści apelacji wynika, że skarżący domaga się zastosowania wobec oskarżonego kary mieszanej w oparciu o art. 37 b kk. Jednak z uwagi na stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i karalność oskarżonego, stopień jego demoralizacji, nie jest to w ocenie Sądu Apelacyjnego możliwe.

Wnioski

I. Na podstawie art. 437 § 2 kpk obrońca oskarżonego Ł. K. (1) wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie zawartego w punkcie I wyroku skazania oskarżonego Ł. K. (1) z art. 280 § 1 kk, przypisanie sprawstwa czynu z art. 191 § 2 kk i wyraźne złagodzenie orzeczonej w tym punkcie kary pozbawienia wolności.

II. Pełnomocnik pokrzywdzonych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę opisu przypisanych oskarżonym czynów, polegającą na rozszerzeniu opisu o wskazanie, że oskarżeni wspólnie i w porozumieniu grozili M. S. (1), tym, że go potną, przywłaszczyli sobie kwoty 200 złotych na szkodę M. S. (1) oraz zniszczyli na szkodę (...) spółka z o.o. dwa telewizory o wartości 1200 złotych, elektrozamek o wartości 1000 złotych, rejestrator o wartości 500 złotych, dysk twardy z rejestratora o wartości 500 złotych, router o wartości 500 złotych oraz komputer stacjonarny o wartości 2800 złotych, zmianę kwalifikacji na art. 280 § 2 kk oraz o wymierzenie oskarżonym kar pozbawienia wolności w wyższym wymiarze.

Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na zasadzie art. 46 par. 1 kk obowiązku naprawienia szkody solidarnie poprzez zapłatę na rzecz (...) spółka z o.o. kwoty 4200 złotych oraz na rzecz M. S. (1) tytułem odszkodowania kwoty 2700 złotych oraz kwoty 1500 złotych tytułem zadośćuczynienia.

III. Obrońca oskarżonego M. W. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary łagodniejszej wobec oskarżonego stosując karę mieszaną określoną w art. 37 b kodeksu karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

W ocenie sądu odwoławczego apelacja obrońcy oskarżonego Ł. K. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie, a tym samym wniosek o zmianę wyroku i przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 191 § 2 kk nie mógł zostać uwzględniony.

W ocenie sądu odwoławczego apelacja obrońcy oskarżonego M. W. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie, a tym samym wniosek o zmianę wyroku i orzeczenie kary łagodniejszej – kary mieszanej nie mógł zostać uwzględniony.

Nie była także zasadna najbardziej rozbudowana apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, w tym domaganie się ustalenia użycia noża do grożenia pokrzywdzonemu, jak też przyjęcia, że doszło do uszkodzenia szeregu rzeczy, zresztą wykraczając poza opis zarzutu przedstawionego przez oskarżyciela publicznego.

Wobec nieuwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny uznał, że bezzasadne były także wnioski oparte o treść art. 46 § 1 kk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 8 września 2021r. sygn. akt V K 226/18

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wszystkie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd Okręgowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe. Zgromadzone dowody zostały ocenione swobodnie, jednak Sąd Okręgowy miał na względzie zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji sprawdził wszelkie wersje zajścia, dążąc do wyeliminowania błędów. Na marginesie wskazać należy, że uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów, tak szeroko podnoszonej w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, wymaga wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął istotne dowody dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieprzeprowadzone, czy nieujawnione, że wreszcie uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, wskazaniom wiedzy, lub życiowego doświadczenia. W tym zakresie nie wystarczy przedstawienie własnej oceny, polemicznej z ustaleniami sądu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego przyjęta kwalifikacja prawna zachowania oskarżonych jest poprawna, prawidłowo wymierzone zostały kary, spełniające cele zapobiegawcze i wychowawcze w odniesieniu do każdego z oskarżonych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Nie dotyczy

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Nie dotyczy

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

Nie dotyczy

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5, § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokat E. Z. kwotę 738 złotych w tym 23 % VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami w tym zakresie obciążając Skarb Państwa. Jednocześnie sąd nie znalazł powodów aby zwolnić oskarżycieli posiłkowych od ponoszenia kosztów sądowych, albowiem mają oni zdolność finansową do zapłaty kosztów sądowych w sprawie.

7.  PODPIS

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika ☒

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa -Praga z dnia 8 września 2021r. sygn.. akt V K 226/19

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika ☒

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa -Praga z dnia 8 września 2021r. sygn.. akt V K 226/19

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika ☒

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa -Praga z dnia 8 września 2021r. sygn.. akt V K 226/19

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana