Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 224/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca – sędzia: Urszula Iwanowska (spr.)

Sędziowie: Beata Górska

Romana Mrotek

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2021 r., w S. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania T. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

przy udziale K. W.

o świadczenie postojowe

na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 kwietnia 2021 r., sygn. akt VI U 457/20

oddala apelację.

Beata Górska Urszula Iwanowska Romana Mrotek

III A Ua 224/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lipca 2020 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił K. W. (poprzednio S.) prawa do wypłaty świadczenia postojowego wskazując, że z danych na koncie ubezpieczonej w systemie informatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynika, iż K. W. posiadała inny tytuł do ubezpieczeń społecznych tj. umowa o pracę zawarta z T. T. – od 1 lipca 2017 r. do dnia dzisiejszego.

W odwołaniu od powyższej T. T. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do żądanego świadczenia podnosząc, że organ rentowy bezzasadnie odmówił K. W. prawa do świadczenia postojowego, z uwagi na posiadanie tytułu ubezpieczenia z tytułu umowy o pracę, podczas gdy od 1 stycznia 2019 r. do 31 maja 2020 r. ubezpieczona była zatrudniona na podstawie umowy zlecenia i spełniała wszystkie warunki niezbędne do wypłaty świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację przywołaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

K. W. poparła odwołanie, a nadto na rozprawie w dniu 21 października 2020 r. zgłosiła wniosek o świadczenie postojowe za marzec, kwiecień i maj 2020 r.

Wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej K. W. prawo do świadczenia postojowego na wniosek z dnia 22 czerwca 2020 r. (punkt I) oraz wnioski ubezpieczonej K. W. o przyznanie świadczenia postojowego zgłoszone na rozprawie dnia 21 października 2020 r. przekazał Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. do rozpoznania (punkt II).

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

K. W. urodziła się w dniu (...) W dniu 8 sierpnia 2020 r. w wyniku zawarcia małżeństwa ubezpieczona zmieniła nazwisko na (...).

Ubezpieczona była zatrudniona w firmie (...) w S. jako recepcjonistka, na podstawie umowy o pracę:

- od 1 lipca do 30 września 2017 r.

- od 1 października 2017 r. do 31 marca 2018 r.

- od 1 kwietnia do 30 września 2018 r.,

a na podstawie umowy zlecenia:

- od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 r.

- od 1 stycznia do 31 maja 2020 r.

Od dnia 1 czerwca 2020 r. K. W. ponownie jest zatrudniona w firmie (...) w S. na podstawie umowy o pracę.

W lutym 2020 r. ubezpieczona uzyskała dochód w kwocie 1.000 zł, w marcu 2020 r. - 700 zł, za miesiąc kwiecień i maj 2020 r. K. W. nie osiągnęła żadnego dochodu.

W dniu 22 czerwca 2020 r. płatnik składek złożył wniosek o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID-19 dla umów zlecenia. W odpowiedzi na ten wniosek organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego oraz na podstawie przepisów prawa niżej powołanych Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonej za zasadne.

Najpierw Sąd Okręgowy wskazał, że spór pomiędzy stronami sprowadza się do odmiennej interpretacji przepisów prawa. Organ rentowy wskazywał, że w dacie złożenia wniosku ubezpieczona posiadała inny tytuł prawny do ubezpieczenia – umowę o pracę, co wyłącza prawo do świadczenia postojowego za miesiące poprzedzające złożenie wniosku pomimo pozostawania w stosunku zlecenia.

Następnie sąd pierwszej instancji podniósł, że ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.; powoływana dalej jako: ustawa covidowa), wprowadziła świadczenie postojowe. Zgodnie z art. 15zq ust. 1 pkt 2 tej ustawy, osobie wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę o świadczenie usług, do której zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowę o dzieło przysługuje świadczenie postojowe.

Osobie wykonującej umowę cywilnoprawną świadczenie postojowe przysługuje, jeżeli:

1) umowa cywilnoprawna została zawarta przed dniem 1 kwietnia 2020 r.

2) przychód z umowy cywilnoprawnej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku;

3) nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu (ust. 5).

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że w uzasadnieniu projektu nowelizacji, która dodała do komentowanej ustawy między innymi art. 15zq-15zx, podkreślono, że osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia, innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące umowy zlecenia, a także osoby wykonujące pracę na podstawie umowy o dzieło, są szczególnie narażone na "niestabilność, a nawet całkowitą utratę przychodów z powodu pandemii COVID-19, ze względu na brak zleceń lub zamówień, czy rezygnację z realizowanych lub zawieranych umów. Rozwiązania legislacyjne obowiązujące już wcześniej (możliwość skorzystania z odroczenia terminu płatności składek, układu ratalnego, umorzenia należności składek) w obliczu pandemii spowodowanej COVID-19 w wielu przypadkach okazały się niewystarczające, aby uchronić określone grupy podmiotów przed zatorami płatniczymi i upadłością, jak również brakiem środków finansowych na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Powyższe założenie wymaga uwzględnienia wykładni celowościowej poniższych przepisów w kontekście oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji.

O stosowne świadczenie w ciągu 3 miesięcy od zniesienia stanu epidemii, mogą starać się zarówno osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, jak i wykonujące umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę o świadczenie usług, o ile nie podlegają one ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu. Świadczenie jest jednorazowe, zwolnione z oskładkowania i opodatkowania ze względu na jego socjalny charakter. Z tytułu uzyskanej należności nie dokonuje się również egzekucji i potrąceń.

Dalej sąd pierwszej instancji zaznaczył, że według interpretacji organu rentowego, odwołująca się nie spełnia ustawowo określonego warunku do uzyskania świadczenia postojowego, o którym mowa w art. 15zq ust. 5 pkt 3 ustawy, gdyż wniosek złożyła w czerwcu 2020 r., co powoduje, iż w dacie jego złożenia posiadała inny tytuł ubezpieczenia na skutek zawarcia umowy o pracę z (...) T. T. w S..

W ocenie Sądu Okręgowego taka interpretacja przepisów nie jest uzasadniona. Nie można bowiem zakładać, że odwołująca się, która od kwietnia 2020 r., z uwagi na zawieszenie działalności studia tatuażu, pozostająca bez jakiegokolwiek źródła dochodu, nie będzie podejmować żadnych kroków w celu uzyskania nowego zatrudnienia, do czasu uzyskania prawa do świadczenia postojowego. Istotne jest, że ubezpieczona nie miała innego tytułu do ubezpieczenia w miesiącach poprzedzających złożenie wniosku, bowiem za ten okres należy badać przesłanki nabycia prawa do świadczenia postojowego, a nie na datę złożenia wniosku.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że w lutym 2020 r. ubezpieczona uzyskała dochód w kwocie 1.000 zł, w marcu 2020 r. w kwocie 700 zł, za miesiąc kwiecień i maj 2020 r. K. W. nie osiągnęła żadnego dochodu. Tym samym uzyskiwany przez nią przychód z umowy cywilnoprawnej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku. Nadto Sąd podkreślił, że w sprawie bezspornym było, iż ubezpieczona zawarła umowę cywilnoprawną przed dniem 1 kwietnia 2020 r., zaś w okresie, którego dotyczy wniosek o świadczenie postojowe, nie podlegała ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu.

W zaistniałej sytuacji sąd meriti uznał, że należy również odwołać się do interpretacji przepisów zgodnej z celem w jakim zostały wprowadzone. W założeniu wprowadzenie świadczenia postojowego miało na celu zminimalizowanie negatywnych skutków ekonomicznych rozprzestrzeniania się COVID-19. Przysługuje ono, gdy w następstwie COVID-19 (doszło do – uzupełnienie SA) utraty lub znacznego obniżenia dochodów.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że brak podstaw do odmowy przyznania ubezpieczonej prawa do świadczenia postojowego i dlatego na mocy art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia postojowego.

Ponadto, ponieważ K. W. na rozprawie w dniu 21 października 2020 r. zgłosiła wniosek o świadczenie postojowe wskazując, iż domaga się świadczenia postojowego za marzec, kwiecień i maj 2020 r., Sąd przekazał go do rozpoznania organowi rentowemu na mocy art. 477 10 § 2 k.p.c.

Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim w części dotyczącej przyznania K. W. prawa do świadczenia postojowego na wniosek z dnia 22 czerwca 2020 r. nie zgodził się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który w wywiedzionej apelacji zarzucił mu:

- naruszenie przepisów art. 15zq ust. 1 pkt. 2 w związku z art. 15zq ust. 5 pkt. 3 ustawy covidowej poprzez przyjęcie przez sąd pierwszej instancji, że dla przyznania świadczenia postojowego istotny jest brak innych tytułów podlegania ubezpieczeniom społecznym w miesiącach poprzedzających złożenie wniosku o przyznanie tego świadczenia - w sprawie wniosek został złożony 22 czerwca 2020 r. - a nie stan faktyczny na dzień złożenia wniosku jak przyjął to organ rentowy w sprawie.

Mając na uwadze powyższy zarzut apelujący wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania,

- zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący między innymi wskazał, że w niniejszej sprawie bezspornym jest, iż K. W. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania umowy zlecenia do dnia 31 maja 2020 r., a z dniem 1 czerwca 2020 r. ubezpieczenie z tego tytułu wygasło i od tego dnia została zgłoszona przez płatnika do ubezpieczeń społecznych z tytułu wykonywania umowy o pracę. W ocenie apelującego istotne jest, że wniosek w sprawie o przyznanie świadczenia postojowego związany był z wykonywaniem przez ubezpieczoną umowy zlecenia, ale składając wniosek o świadczenie postojowe podlegała już ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu tj. z tytułu zawarcia umowy o pracę.

Zatem zdaniem apelującego Sąd Okręgowy przyznając ubezpieczonej prawo do świadczenia postojowego w tych bezspornych okolicznościach sprawy dokonał rozszerzającej wykładni art. 15zq ust. 5 pkt. 3 ustawy covidowej, a w ocenie organu taka wykładnia jest niedopuszczalna.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Apelację organu rentowego należało uznać za nieuzasadnioną.

Organ rentowy odmówił przyznania i wypłaty świadczenia postojowego dla K. W. jako zleceniobiorcy uznając, że ubezpieczona nie spełniła warunku nie posiadania innego tytułu ubezpieczenia, bowiem wniosek o wypłatę świadczenia został złożony w miesiącu czerwcu 2020 r., a od dnia 1 czerwca tego roku ubezpieczona została zgłoszona do ubezpieczeń jako pracownik płatnika składek T. T..

Natomiast w sprawie bezspornym jest, że płatnik składając w organie rentowym w dniu 22 czerwca 2020 r. wniosek o wypłatę świadczenia dla K. W. wskazał, że strony łączy umowa zlecenia zawarta na okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2020 r. oraz że w związku z COVID-19 nastąpiło ograniczenie wykonania tej umowy. Odnośnie przychodu z umowy wnioskodawca wskazał, że miesięczny przychód z umowy to kwota 1.428 zł, a w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku przychód ten wyniósł 0 zł, nadto, że w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku ubezpieczona nie podlegała ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu.

Zatem spór w sprawie dotyczy interpretacji przepisów prawa regulujących powyższą kwestię, czyli przepisów ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych.

W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że w zakresie przedmiotowym powołana wyżej ustawa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przeciwdziałaniu COVID-19, rozumie się przez to m.in. wszelkie czynności związane ze zwalczaniem skutków choroby, w tym skutków społeczno-gospodarczych (art. 1 ust. 2). Ustawa także przewiduje wprowadzanie programów rządowych udzielania wsparcia finansowego, skierowanych do przedsiębiorców (art. 2a). W przepisach szczegółowych - w art. 15zq ustawa wprowadza uprawnienie do świadczenia postojowego. W art. 15zq ust. 1 ustawa objaśnia, komu przysługuje świadczenie postojowe, tj. między innymi osobie wykonującej umowę zlecenia (art. 15zq ust. 1 pkt. 2)).

Kolejno ust. 3 tego przepisu wskazuje, że świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności przez zleceniodawcę, z którym została zawarta umowa cywilnoprawna – czyli umowa zlecenia, a ust. 5 precyzuje kryteria przyznania prawa do świadczenia postojowego osobie wykonującej umowę cywilnoprawną, w tym wymóg nie podlegania ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu (pkt. 3)).

Zaś w art. 15zs ustawy zostały uregulowane wymogi ustawowe, dotyczące wniosku o świadczenie postojowe, w tym wymóg złożenia przez wnioskodawcę oświadczenia, potwierdzającego otrzymanie od osoby wykonującej umowę cywilną oświadczenia, że nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu oraz o wysokości uzyskanych przychodów z innych umów cywilnoprawnych (ust. 4 pkt. 1) ppkt d)).

W przedmiotowej sprawie spór dotyczy rozumienia normy zawartej w art. 15zq ust. 5 pkt. 3) ustawy. Przepis ten stanowi, że osobie wykonującej umowę cywilnoprawną świadczenie postojowe przysługuje, jeżeli nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu.

Organ rentowy wywodzi, że właściwą formą wykładni wyżej wymienionego przepisu powinna być wykładnia literalna, co w przekonaniu organu oznacza, że w momencie złożenia wniosku o świadczenie postojowe zleceniobiorca nie powinien podlegać ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, wywód prawny organu nie jest trafny, ponieważ w istocie wskutek literalnej wykładni tego przepisu nasuwa się wniosek odwrotny. Skoro świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności przez zleceniodawcę lub zamawiającego, z którym została zawarta umowa cywilnoprawna (art. 15zq ust. 3 ustawy), a osobie wykonującej umowę cywilnoprawną wówczas, gdy:

1) umowa cywilnoprawna została zawarta przed dniem 1 kwietnia 2020 r.

2) przychód z umowy cywilnoprawnej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku;

3) nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu,

to oczywistym jest, że świadczenie to przysługuje za miesiąc, w którym wszystkie te przesłanki zostały spełnione łącznie. Ustawodawca wbrew stanowisku organu rentowego nie wiąże wymogu nie podlegania przez zleceniobiorcę ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu z miesiącem złożenia wniosku, ale z okresem, za który uprawniony ubiega się o świadczenie. Okoliczność, że od 1 czerwca 2020 r. K. W. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawartej z tym dniem umowy o pracę nie może być odczytywana jako przeszkoda do ubiegania się o świadczenie postojowe za okres gdy spełniała wszystkie warunki określone w art. 15zq ust. 5 ustawy, czyli przed 1 czerwca 2020 r.

Przy czym, sąd odwoławczy rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 14 kwietnia 2021 r., w sprawie III AUa 86/21, że określony w art. 15zq ust. 4.1) ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywoływanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.) wymóg uzyskania w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe, przychodu w wysokości o co najmniej 15% niższego od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc dotyczy wszystkich miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku, a nie tylko miesięcy bezpośrednio poprzedzających miesiąc złożenia wniosku. Beneficjenci świadczeń postojowych nie są ograniczeni czasowo, jeśli chodzi o datę złożenia wniosku o świadczenie, z wyjątkiem trzymiesięcznego terminu zakreślonego w art. 15zs ust. 7 powyższej ustawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego przedstawione w uzasadnieniu tego orzeczenia rozkodowanie pojęcia „miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku”, dla potrzeb stosowania ustawy w zakresie prawa do świadczenia postojowego należy przyjmować w tej samej wymowie - wykładni.

Ustalając prawo K. W. do świadczenia postojowego na podstawie wniosku złożonego przez zleceniodawcę w dniu 22 czerwca 2020 r. nie można pominąć treści art. 15zs ust. 7 ustawy, który stanowi, że wnioski o świadczenie postojowe mogą być złożone do Zakładu najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii. Skoro stan epidemii został wprowadzony rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r., poz. 491 ze zm.), zaczął obowiązywać od 20 marca 2020 r. i trwa nadal, to termin złożenia wniosku o świadczenia postojowe za okres, w którym zostały spełnione przesłanki do przyznania prawa do tego świadczenia wciąż trwa.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, beneficjenci świadczeń postojowych nie są ograniczeni czasowo, jeśli chodzi o datę złożenia wniosku o świadczenie, z wyjątkiem trzymiesięcznego terminu zakreślonego w art. 15zs ust. 7 ustawy. Dla uprawnionych ten właśnie termin to termin prawa materialnego, zawity, po upływie którego zagwarantowane ustawą uprawnienie wygasa, zaś sam termin nie podlega przywróceniu. Należy stanowczo stwierdzić, że tego rodzaju terminu zawitego ustawodawca nie wprowadził dla beneficjentów świadczenia postojowego w art. 15zq ust. 5 czy art. 15zs ust. 4 ustawy.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny podkreśla, że przepisy prawa zawsze należy czytać i interpretować w nawiązaniu do całego systemu, w którym funkcjonują i celu w jakim powstały, nie zaś z ograniczeniem do powierzchownego odczytania językowego tylko jednej normy, zawartej w jednym zdaniu wyrwanym z całokształtu systemu. Świadczenie postojowe jest ustawowym uprawnieniem strony, z którego strona może, ale nie musi, skorzystać w dowolnym terminie, ograniczonym jedynie terminem zawitym z art. 15zs ust. 7 ustawy. Termin na złożenie wniosków o świadczenia postojowe jest nadal otwarty, ponieważ stan epidemii nie został zniesiony.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie odnośnie okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia jest bezsporny, bowiem dotyczy faktu zawarcia przez K. W. z firmą (...) w S. umowy zlecenia od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. i od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2020 r., a także umowy o pracę w dniu 1 czerwca 2020 r., uzyskania w miesiącu lutym 2020 r. dochodu w kwocie 1.000 zł, w marcu 2020 r. – 700 zł, a w kwietniu i maju 2020 r. ubezpieczona z umowy zlecenia nie uzyskała żadnego dochodu z uwagi na ograniczenie działalności przez płatnika w związku ze stanem epidemii wywołanym COVID-19. Ustalenia te podziela i przyjmuje jako własne sąd odwoławczy. Sąd Apelacyjny podziela także podstawy prawne rozstrzygnięcia i rozważania prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a przedstawiając powyższe ustalenia i rozważania nie znajduje podstaw do uwzględnienia zarzutu apelacji naruszenia prawa materialnego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego w całości.

Beata Górska Urszula Iwanowska Romana Mrotek