Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: IV U 1107/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2021 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2021 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania wnioskodawcy J. K.

od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 22.03.2021 r., znak: (...)

o zasiłek chorobowy

I.  zmienia zaskarżoną decyzję organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 22.03.2021 r., znak: (...) i przyznaje wnioskodawcy J. K. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 1.11.2020 r. do dnia 1.04.2021 r. ;

II.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 marca 2021 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił ubezpieczonemu J. K. prawa do otrzymania prawa do zasiłku chorobowego za okres 1.11.2020-1.04.2021 r.

W uzasadnieniu decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. stwierdził, powołując się na treść art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, że zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony natomiast jest uprawniony do emerytury, w związku z czym brak jest podstaw do wypłaty zasiłku chorobowego.

Odwołanie od decyzji złożył ubezpieczony J. K., wskazując, że organ rentowy podszedł do zagadnienia wyłącznie literalnie, nie analizując dogłębnie zaistniałej sytuacji. Zwrócił jednocześnie uwagę na orzecznictwo, zgodnie z którym wystarczającą przesłanką do wypłaty zasiłku chorobowego jest brak możliwości poszukiwania pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący , co następuje:

Ubezpieczony J. K. podlegał ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu, z tytułu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. od dnia 1 listopada 2018 roku do dnia 31 października 2020 roku.

W okresie od 1 listopada 2020 roku do 1 kwietnia 2021 roku ubezpieczony był niezdolny do pracy z powodu choroby.

Wnioskiem, który wpłynął do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oddział we W. dnia 16 marca 2021 roku, ubezpieczony wniósł o przyznanie mu zasiłku chorobowego za okres 1 listopada 2020 roku do 1 kwietnia 2021 roku.

Ubezpieczony ma ustalone od dnia 1 maja 1999 r. prawo do emerytury wojskowej na podstawie ustawy ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 586 z późn. zm.).

(okoliczności bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, które nie budziły wątpliwości Sądu, bowiem wynikały wprost ze zgodnych oświadczeń stron znajdując jednocześnie potwierdzenie w dokumentach złożonych do akt sprawy. Autentyczność i prawdziwość dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu ani nie była kwestionowana przez strony.

Spór stron sprowadzał się do sporu w zakresie prawa, a w szczególności do oceny, czy uprawnienie ubezpieczonego do emerytury wojskowej pozbawia go prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia społecznego.

W tym zakresie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych powoływał się na przepis art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r. poz. 1368, z późn. zm. zwana dalej ustawą zasiłkową). Zgodnie z wymienionym przepisem zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy.

Poza sporem pozostawała okoliczność, iż tytuł ubezpieczenia ubezpieczonego ustał 31 października 2020 r. oraz że w okresie od 1 listopada 2020 r. do 1 kwietnia 2021 r. ubezpieczony był niezdolny do pracy. Poza sporem pozostawała również okoliczność, iż ubezpieczony od dnia 1 maja 1999 r. jest uprawniony do emerytury wojskowej na podstawie ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 586 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 870), zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ww. przepis ma jednak tylko zastosowanie w przypadku ustalonego prawa do emerytury lub renty z funduszu ubezpieczeń społecznych, a więc z powszechnego ubezpieczenia społecznego. Takie jest też ugruntowane stanowisko judykatury. Jak bowiem wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 lutego 2013 r. w sprawie II UK 196/12 (OSNAPiUS 2013/23-24/287), wskazał, że pobieranie emerytury wojskowej przyznanej na podstawie ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin nie stanowi okoliczności wyłączającej prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia wyłączone jest tylko w tych okolicznościach, które wyczerpująco i wyraźnie określone zostały w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Nie została w nim wymieniona emerytura wojskowa, więc pobieranie tego świadczenia nie uzasadnia zastosowania art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak zaś słusznie zauważył SN w postanowieniu z dnia 28 marca 2019 roku, sygn. akt I UK 128/18 określenie "emerytura", którym się posługuje wymieniony przepis, nie może być uznane za pojęcie zbiorcze, obejmujące wszystkie świadczenia przyznawane z tytułu wieku i (lub) wysługi nie tylko z ubezpieczenia emerytalnego, lecz także w postaci świadczeń zabezpieczeniowych z budżetu, jakim jest "emerytura wojskowa" i nie jest tożsame z tym pojęciem.

Identycznie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie II UK 168/11, podnosząc, że pobieranie policyjnej renty inwalidzkiej III grupy na podstawie art. 19 w związku z art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zm.) nie wyłącza prawa ubezpieczonego do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego oraz prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd ten wskazał, że z regulacji wskazanej w art. 13 wynika, że prawo do zasiłku po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie przysługuje podmiotom objętym zakresem jej stosowania jedynie we wskazanych w niej sytuacjach. W przypadku, gdy ubezpieczony ma ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a nie innej renty. Należy w związku z tym wskazać, że rentą z tytułu niezdolności do pracy jest renta z tytułu niezdolności do pracy w rozumieniu art. 3 pkt 2 oraz art. 57, 57a i 60 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) oraz renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.). Renty te zostały wprost określone przez ustawodawcę jako "renta z tytułu niezdolności do pracy". Natomiast renta III grupy przysługująca funkcjonariuszowi Policji na podstawie art. 19 w zw. art. 20 ust. 1 pkt 3 PolicjaEmU przysługuje, co zostało wprost przez ustawodawcę wysłowione, osobom zdolnym do pracy oraz została określona jako "policyjna renta inwalidzka" (art. 2 pkt 1 lit. b). Rozszerzająca wykładnia art. 13 jest niedopuszczalna już z tego względu, że mogłaby prowadzić do pozbawienia uprawnionego prawa. Renta inwalidzka dla żołnierzy, policjantów czy funkcjonariuszy służby więziennej przysługuje z powodu niezdolności do służby, a nie niezdolności do pracy.

Za takim rozumieniem wskazanego sformułowania przemawia także funkcja zasiłku chorobowego oraz samego ubezpieczenia chorobowego. Ubezpieczenie to obejmuje ryzyko okresowego, przemijającego braku możliwości wykonywania pracy z powodu choroby lub sytuacji wynikającej z macierzyństwa. Świadczenia wypłacane z tego rodzaju ubezpieczenia winny przeciwdziałać ujemnym skutkom wywołanym przez ziszczenie się wskazanego ryzyka, w szczególności zapobiegać zubożeniu ubezpieczonego, który nie osiąga dochodu z racji zniesionej możności zarobkowania.

Mając to na uwadze Sąd uznał, że wobec posiadania przez ubezpieczonego prawa do emerytury wojskowej, nie zaś do emerytury wskazanej w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, nie było podstaw do zastosowania w niniejszym przypadku przepisu art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy i odmówieniu wnioskodawcy - z powołaniem się tylko na ten przepis - prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres od 1 listopada 2020 roku do 1 kwietnia 2021 roku.

Wobec powyższego, Sąd na podstawie przepisu art. 477 14 § 2 k.p.c. w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zmienił zaskarżoną decyzję zgodnie z żądaniem odwołującego się.