Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.A.Ka.278/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 25 maja 2021 roku, w sprawie sygn. akt III K 123/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. B.

Oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie za przestępstwa przeciwko mieniu (art. 280 § 1 kk, art. 279 § 1 kk), przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu (art. 157 § 1 kk) i wolności (art. 190 § 1 kk). Ostatnio był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 22.05.2020r., w sprawie VI K 998/19, za przestępstwo z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178b kk w zw. z art. 11 § 2 kk, na karę grzywny.

karta karna

972

2.1.1.2.

G. F. (1)

Oskarżony był 4 - krotnie karany sądownie za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz przestępstwa przeciwko mieniu. Ostatnio wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 19.02.2018r., w sprawie II K 464/17, za przestępstwa z art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk na karę łączną 5 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku i 10 miesięcy ograniczenia wolności.

karta karna

975

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dowód jest dokumentem urzędowym

2.1.1.2

karta karna

dowód jest dokumentem urzędowym

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Adw. M. Ż. (1) obrońca z urzędu oskarżonego A. B. w swojej apelacji z dnia 5 lipca 2021 roku zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego zarzucając:

2a) obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia a to: art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., na skutek przekroczenia swobodnej oceny dowodów i dokonania jej w sposób dowolny, sprowadzający się pomimo mających znaczenie wątpliwości, do przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu, podczas gdy w rzeczywistości, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zaś zeznania biegłego z zakresu medycyny sądowej złożone na rozprawie w dniu 14.01.2021 r., protokół oględzin miejsca zdarzenia, materiał poglądowy zebrany w sprawie, a także wyjaśnienia oskarżonego A. B. odnośnie motywów jego działania, sposobu zadawania ciosów, a nadto miejsca i pozycji pozostawienia pokrzywdzonego – nie dają podstaw do przyjęcia w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwa i zawinienia oskarżonego w zakresie czynu z art. 148 § 2 pkt 1 k.k.;

b) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, iż kluczowe dowody ujawnione w toku śledztwa i na rozprawie w postaci m.inn. wyjaśnień oskarżonego A. B. oraz G. F. (3), opinii biegłego z zakresu medycyny sadowej P. P. są wystarczające do uznania za udowodnione fakt popełnienia przez oskarżonego zbrodni z art. 148 § 2 k.k., podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań biegłego z zakresu medycyny sądowej złożonych na rozprawie w dniu 14.01.2021 r., a także wyjaśnień oskarżonych – ocenianych we wzajemnym ze sobą powiązaniu, prowadzą do wniosku, iż oskarżony A. B. nie działał w zamiarze zabójstwa W. F. – a dopuścił się występku z art. 158 § 3 k.k. bądź 156 § 3 k.k.;

c) naruszenie przepisów rozporządzenia MS z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu oraz rozporządzenia MS z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie, przy uwzględnieniu wniosków płynących z wyroku TK z 23.04.2020 r. (SK 66/19), polegającego na nieuprawnionym ustaleniu wynagrodzenia za obronę z rzędu oskarżonego w oparciu o stawki niższe niż wynikające za obronę z wyboru, co jest niezgodne z art. 64 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego oraz zbieżna z nią w zakresie formułowanych zarzutów apelacja osobista oskarżonego A. B. (k. 889-890) w zasadniczym zakresie nie zasługują na uwzględnienie.

Ad 2 a)

Oceniając pierwszy z zarzutów sformułowany przez obrońcę, naruszenia przepisów postępowania, w pierwszym rzędzie należy wskazać, że w orzecznictwie wskazuje się na sprzeczność i niedopuszczalność stawiania jednocześnie zrzutu naruszenia przepisu art. 7 kpk, a taki zdaje się jest główny przedmiot zarzutu apelacji, oraz 5 § 2 kpk. Przepis art. 7 kpk wymaga, aby sąd ukształtował swoje przekonania na podstawie całości dowodów, ocenionych zgodnie ze wskazaniami logiki i doświadczenia życiowego. Przepis art. 5 § 2 kpk z kolei, niedające się usunąć wątpliwości (te, które nie zostały rozstrzygnięte na gruncie art. 7 kpk), każe rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Przy czym, rozstrzygnięciu w taki sposób podlegają wątpliwości, jakie poweźmie sąd, a nie strona (tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrok z dnia 18 października 2018 roku, II AKa 402/17, LEX nr 2581120). „ Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo, nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy Sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw Sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów” (tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrok z dnia 12 września 2018 roku, w sprawie II AKa 326/18 LEX nr 2561199).

Sąd meriti nie wskazał, aby ujawniły się wątpliwości, które wymagałyby rozstrzygnięcia na gruncie art 5 § 2 kpk. Skarżący też nie wskazał na takie wątpliwości, które sąd pominął. W konsekwencji należy przyjmować, że nie doszło do naruszenia tej normy procesowej, a formułowany zarzut w istocie dotyczy oceny dowodów, która w mniemaniu skarżącego nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 7 kpk.

Sąd Okręgowy ustalając sprawstwo oskarżonych miał przemawiające za tym dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonych A. B. i G. F. (1), którzy potwierdzili zadanie pokrzywdzonemu W. F. obrażeń ujawnionych u niego w drodze protokołu sądowo - lekarskich oględzin i sekcji zwłok (k. 114-120) oraz opinii lekarza sądowego (k. 484-497, 647-649).

W tym miejscu w całości należy się odwołać do ustaleń sąd w zakresie rodzaju i lokalizacji obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony (pkt. 1.2 uzasadnienia). Oskarżeni zadali pokrzywdzonemu co najmniej 19 ciosów pięściami, kopiąc, uderzając taboretem. Spowodowali urazy twarzoczaszki i mózgu z krwawieniem do wnętrza czaszki, złamania szeregu żeber oraz urazów narządów wewnętrznych jamy brzusznej. Warto też odnotować, że pokrzywdzony, z uwagi na swoją chorobę (przebyty w przeszłości udar mózgu) oraz nietrzeźwość, nie stawiał oporu i nie był w stanie skutecznie się bronić przed atakiem. Wielość zadanych obrażeń, zadawanie ich przy użyciu twardego narzędzia, skupienie obrażeń w okolicy najistotniejszych dla życia organów (głowy, klatki piersiowej) przesądzają o trafności oceny Sądu Okręgowego, co do tego, że oskarżeni mieli świadomość, że mogą spowodować śmierć człowieka i godzili się na to.

Trafnie podnosi obrońca, że żadne z ustalonych u pokrzywdzonego obrażeń, urazów, nie prowadziło bezpośrednio do śmierci. Żaden z urazów nie musiało skutkować śmiercią, pod tym jednak warunkiem, że pokrzywdzonemu szybko udzielono by fachowej pomocy medycznej. Nie ulega wątpliwości, że konieczne było niezwłoczne wezwanie karetki pogotowia i przewiezienie pokrzywdzonego do szpitala.

Pokrzywdzony już po tym jak zaprzestano bicia go, leżał i nie był zdolny, aby samodzielnie sobie pomóc (oddalić się, wezwać pomocy). Według relacji oskarżonych, a także zeznań M. B. (k. 95,146, 821-824, 826) oraz A. Z. (k. 98-99, 825-826), pokrzywdzony leżał, oddychał, ponieważ głośno charczał. Odgłosy gardłowe, były wynikiem zadławienia się krwią z wieloodłamowego złamania kości nosa i szczęki skutkujących obecnością dużej ilości krwi w drogach oddechowych oraz w przewodach nosowych, jamie ustnej, przełyku i żołądku. Dopóki pokrzywdzony zdołał połykać krew i w ten sposób udrażniał drogi oddechowe, pozostawał przy życiu (opinia biegłego lekarza sądowego R. P. - (k. 484-497, 647-649). Oskarżeni mieli świadomość stanu w jakim w tym czasie znajdował się pokrzywdzony. Nie kontynuowali jego bicia, ale najpierw przykryli go tkaniną, gdyż miał zmasakrowaną twarz i stanowił przykry widok. Następnie, oskarżeni A. B. i G. F. (1) przenieśli pokrzywdzonego, do pomieszczenia kuchni znajdującej się po przeciwnej stronie korytarza, żeby nie przeszkadzał. Oskarżeni obnażyli też częściowo pokrzywdzonego zdejmując mu spodnie i majtki oraz obaj - w geście pogardy - oddali na niego mocz. Takie zachowanie oskarżonych przesądza, że ci mieli świadomość (zdawali sobie sprawę), że pokrzywdzony znajduje się w stanie bezpośrednio zagrożenia życia, a jednak nie tylko go upokarzali, ale umieścili w miejscu, gdzie nie mógł on liczyć na żadną pomoc, choćby ze strony osób, które przychodziły do mieszkania M. B.. Taka postawa oskarżonych pozwala na przyjęcie, że obejmowali oni swoim zamiarem śmierć pokrzywdzonego, co akceptowali (godzili się na taki właśnie skutek).

Sąd Okręgowy analizował wnikliwie cechy osobowości oskarżonych, jako warunkujące możliwość ustalenia stanu ich świadomości. Otóż opinie psychiatryczne i psychologiczne obu oskarżonych (k. 314-316, 320-322, 436-443, 354-359), pozwalają na ustalenie, że obaj oskarżeni posiadają przeciętny (w granicach normy) iloraz inteligencji (od 94 do 104 pkt.) Dobrze rozumieją obowiązujące normy społeczne. Nie mieli z przyczyn chorobowych zniesionej lub ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Motywacji w działaniu oskarżonego oraz samej patologii zachowania należy upatrywać w ujawnianych cechach osobowości nieprawidłowej, objawiającej się zaburzonym procesem przyswajania norm społecznych, chłodną uczuciowością, deficytach w zakresie uczuciowości wyższej i empatii, braku zainteresowania sprawami innych ludzi, życiu z dnia na dzień.

Dla oceny zamiaru obu oskarżonych znaczące znaczenie należy nadawać też ujawnianą przez nich motywacją oraz samym działaniom, które były tą motywacją podyktowane. Oskarżony A. B. wyjaśnił, że powodem agresji wobec pokrzywdzonego było przekonanie, że ten odbywał karę pozbawienia wolności za skrzywdzenie dziecka. Niepewna informacja, która miała pochodzić od pokrzywdzonego, gdzie w ogóle mogło dojść do nieporozumienia, spowodowała reakcję brutalną i bezwzględną, uzasadnioną patologicznym normami postępowania nabytymi w warunkach pozbawienia wolności. Pobyt oskarżonego w więzieniu dawał mu legitymację do potraktowania pokrzywdzonego, jako znajdującego się najniżej w hierarchii. Był to powód do wymierzenia mu pseudo sprawiedliwości. Pozbawienia go jakiegokolwiek szacunku. W przekonaniu oskarżonych, pokrzywdzony zasługiwał jedynie na to co najgorsze. Oskarżeni oprócz tego, że bili pokrzywdzonego aby zadać mu najdotkliwsze obrażenia, upokarzali go. Oddali na pokrzywdzonego mocz. Ale także w grę wchodziło zgwałcenie pokrzywdzonego. Wprawdzie do tego nie doszło, tak ustalił Sąd Okręgowy, ale obnażenie pokrzywdzonego i odsłonięcie jego genitaliów, wskazuje jednoznacznie, że faktycznie planowali jego zgwałcenie przy użyciu butelki. Zachowania takie wskazują, że nawet po pobiciu pokrzywdzonego, mimo, że ten nie znajdował się niewątpliwie w stanie zagrożenie życia, oskarżeni kontynuowali swoją agresję wobec niego.

Mając powyższe na uwadze należało przyjąć, że ustalenia Sądu Okręgowego co do umyślnego zamiaru (w postaci zamiaru ewentualnego) zostało dokonane w sposób nie wykraczający poza ramy swobody sędziowskiej i musi korzystać z ochrony na podstawie art. 7 kpk.

Ad. 2 b)

Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, zarzut ten należy traktować w bezpośrednim związku z zarzutem naruszenia przepisów postępowania, które miałyby doprowadzić do dokonania kwestionowanych ustaleń faktycznych. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu przedstawił przy tym ważki pogląd odnoszący się do błędu w ustaleniach faktycznych jako uchybieniu w procesie dowodzenia i tak: „ Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody, a także gdy prawidłowo je ocenił. Natomiast ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty istotne w sprawie albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone. Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach” (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrok z dnia 9 sierpnia 2018 roku, II AKa 184/18 LEX nr 2556688).

Odwołując się do oceny materiału dowodowego dokonanego przez Sąd Okręgowy oraz uwag powołanych wyżej, nie sposób dopatrzyć się błędu w ustaleniach faktycznych. Z przyczyn wskazanych, wobec nieuwzględnienia zarzutu naruszenia przepisów postępowania odnoszących się do warunków sądowej oceny dowodów, należy przyjmować, że nie mogło dojść do tej postaci błędu (błędu dowolności), który jest koniecznym następstwem przekroczenia granic swobody sędziowskiej.

Poza tym należy rozważać, czy zarzucany przez skarżącego błąd w ustaleniach faktycznych nie ma aby postaci błędu „braku dowodów”, polegającego na dokonaniu ustaleń pomimo braku dowodu na zamiar oskarżonych, gdzie wymowa prawidłowo zgromadzonych i ocenionych dowodów nie pozwala na dokonanie ustaleń, które dokonał Sąd meriti. Również przy takiej postaci zarzutu, należy odnotować, że skarżący nie wykazał, poza ogólnymi sformułowaniami, na czym ów błąd w ustaleniach faktycznych miałby polegać. Jedynie kwestionowanie wiarygodności dowodów, na których oparte zostały ustalenia sprawstwa oskarżonego, nie może być traktowane, jako skuteczny sposób zwalczania tychże ustaleń. Można w takim przypadku mówić jedynie o polemice z tymi ustaleniami. Tak należy oceniać zwłaszcza tezę o tym, że oskarżeni nie mieli umyślnego zamiaru spowodowania śmierci pokrzywdzonego. Skarżący dopatrując się w czynie oskarżonego znamion przestępstwa z art. 158 § 3 kk lub art. 156 § 3 kk, ocenia, że skutek w postaci śmierci może zostać objęty wyłącznie winą nieumyślną (mógł i powinien przewidzieć). Taka konstrukcja stanowi wyraz przekonania skarżącego, ale przede wszystkim nie zawiera cech, które kazałyby zakwestionować stanowisko prezentowane przez Sąd Okręgowy, a mającego umocowanie w sposobie zachowania się oskarżonych przy samym biciu pokrzywdzonego, a także później, kiedy znajdował się on w stanie bezpośredniego zagrożenia śmiercią.

Sąd Apelacyjny uznał natomiast za zasadne te zarzuty apelacji obrońcy, gdzie stwierdza, że brak jest podstaw do dokonania ustaleń, iż sprawcy działali ze szczególnym okrucieństwem, co stanowi znamię szczególne (dodatkowe) wpływające na surowszą odpowiedzialność karną. Pojęcie szczególnego okrucieństwa nie zostało zdefiniowane ustawowo. Ustawodawca pozostawił to do wykładni nauki i orzecznictwa. Takie wskazania są tu dość precyzyjne i muszą mieć zastosowanie w niniejszej sprawie. O szczególnym okrucieństwie można mówić, gdy analiza stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że sprawca zastosował szczególnie brutalny sposób zadania śmierci człowiekowi (za taki należy uznawać choćby spalenie - tak Sąd Apelacyjny w Łodzi, wyrok z dnia 20 października 2016 roku, II AKa 203/16, LEX nr 2278252), albo wtedy sprawca przedsięwziął działania ze swej natury zbędne dla zabicia człowieka, a mające przy tym na celu zadanie ofierze dodatkowych cierpień fizycznych, poprzez na przykład stosowanie tortur, zastraszenie, dotkliwe poniżania, czy też wywołanie udręczenia psychicznego. Dla stwierdzenia przesłanki szczególnego okrucieństwa nie jest wystarczające bazowanie na samym drastycznym sposobie działania zabójcy, jeżeli nie można wykazać jego woli okazania ofierze zbędnego okrucieństwa i to w dodatku ocenianego, jako szczególne. Jeśli brak jest opisanej przesłanki, to wówczas wybrana przez sprawcę forma uśmiercenia, a w szczególności jej drastyczność, powinna znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze kary, ale już na podstawie art. 148 § 1 k.k., a nie art. 148 § 2 pkt 1 k.k. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 maja 2017 roku, w sprawie II AKa 547/17 LEX nr 2613995). Każde zabójstwo jest bowiem ze swej istoty zachowaniem okrutnym, jednak do przyjęcia szczególnego okrucieństwa wymagane jest zadawanie cierpień zbędnych dla samego pozbawienia życia (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, z dnia 31 marca 2014 r., w sprawie II AKa 51/14, LEX nr 1455679).

Odnosząc te poglądy do realiów niniejszej sprawy należy przyjmować, że można przypisać oskarżonym popełnienia czynu wyłącznie w zamiarze ewentualnym. Nie wyklucza to wprawdzie kwalifikowanej postaci przestępstwa zabójstwa, ale wskazuje na brak determinacji oskarżonych. Przy wielości ciosów zadanych pokrzywdzonemu oraz rozległości obrażeń ciała, żadne z tych ciosów nie prowadziło bezpośrednio do śmierci. Nie może natomiast przesądzać o szczególnym okrucieństwie, a tak to ocenia Sąd Okręgowy, fakt doznania przez pokrzywdzonego szeregu złamań kości i związany z tym ból. Urazy, w tym złamania kość, nie należą do nadzwyczajnych, niespotykanych sposobów zadawania śmierci. Nawet w przypadku ich wielości. Należy przy tym pamiętać, że to właśnie urazy, złamania skutkował krwotokiem i zadławieniem. Nie przekonuje też o szczególnym okrucieństwie znieważenie pokrzywdzonego. Z uwagi na jego stan nie mamy pewności, czy faktycznie miał on w tym czasie świadomość zachowania oskarżonych. Nawet wówczas to działanie oskarżonych było dla niego zdecydowanie mniej dolegliwe niż uszkodzenia ciała jakich doznał i ból jaki odczuwał, także przez to, że miał poważne trudności z oddychaniem. Oczywiście inaczej należałoby traktować czyn oskarżonych w wypadku zgwałcenia pokrzywdzonego przy użyciu butelki. To zdecydowanie byłoby związane z dodatkowym istotnym bólem i upokorzeniem, które nie miało związku z realizacją zamiaru ewentualnego pozbawienia życia. Tak też czyn oskarżonych opisywał i kwalifikował prokurator. Sąd meriti ustalenie takie odrzucił, przyjmując że brak jest dostatecznych dowodów na takie zachowanie. Stąd opadła też zasadnicza przyczyna, dla której czyn oskarżonych należałoby kwalifikować właśnie jako zabójstwo ze szczególnych okrucieństwem z art. 148 § 2 pkt 1 kk.

Skarżący w ramach postawionych zarzutów podnosi, a co zawarł też we wnioskach apelacji, że kara wymierzona oskarżonemu winna być karą zdecydowanie łagodniejszą, niż ta wymierzona w zaskarżonym wyroku. Należy w tym miejscu wskazać, że Sąd Apelacyjny złagodził kwalifikację, ale mimo to nie znalazł podstaw aby złagodzić wymiar kary. Dolny próg ustawowego zagrożenia karą za przestępstwa zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem wynosi od 12 lat pozbawienia wolności i jest istotnie wyższy niż w typie zasadniczym. Jednocześnie nie ulega zmianie górna granica ustawowego zagrożenia, która w obu przypadkach stanowi 25 lat i dożywotnie pozbawienie wolności. Kara wymierzona in concreto oskarżonym to kara zbliżona do górnej granicy, z uwagi na okoliczności czynu. Obniżenie dolnego progu ma w tych okolicznościach znaczenie niewielkie. Drugą okolicznością jest fakt, że Sąd Apelacyjny, dokonując zmiany ustaleń Sądu meriti, faktycznie dokonuje wyłącznie odmiennej oceny znaczenia działania podjętego przez oskarżonych. Nie zmieniono żadnego z ustaleń dotyczących sposobu działania oskarżonych oraz krzywdy jaką pokrzywdzony doznał. Prócz samej kwalifikacji czynu, nie wyeliminowano żadnej okoliczności podmiotowej lub przedmiotowej, która miałaby wpływać na wymiar kary, poza samą kwalifikacją prawną. Należy więc przyjmować, że brak jest istotnych powodów, które miałyby wpływać na zmianę orzeczenia w przedmiocie kary.

Sąd Apelacyjny ocenił także jako trafne i przekonujące stanowisko Sądu Okręgowego zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (pkt. 4 uzasadnienia). Osobowość obu oskarżonych wykazuje cechy osobowości nieprawidłowej (pkt. 1.8). Stwierdzono u oskarżonego brak uzewnętrznienia ogólnie uznawanych norm społecznych, pozostaje on uczuciowo chłodny z deficytami w zakresie uczuciowości wyższej, empatii, z dużą gotowością do zachowań agresywnych. W przypadku tego oskarżonego miał miejsce wieloletni okres nadużywania alkoholu i używania narkotyków. Taka diagnoza osobowości oskarżonego koresponduje z samymi okolicznościami czynu takimi jak: działanie bez powodu (a raczej z powodu patologicznego), działaniem niewątpliwie brutalnym oraz szczególnie bulwersującym po czynie z uwagi na gest zniewagi wobec rannego i pozostawienie go bez pomocy, z pewnością, że nikt mu koniecznej pomocy nie udzieli. Wszystko to łącznie każe czyn oskarżonego traktować jako nacechowany bardzo wysoką społeczną szkodliwością, zasługujący na karę surową. Kara 25 lat pozbawienia wolności, kara eliminacyjna, jest w przypadku oskarżonego karą sprawiedliwą, uwzględnia omówione przez Sąd meriti okoliczności, nie przekracza stopnia winy, ale także realizuje wskazania co do kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie. W stosunku do oskarżonego, poza łagodniejszą postacią zamiaru, nie można dopatrzyć się okoliczności łagodzących.

Ad. 2 c)

Podstawą formułowanego przez obrońcę zarzutu jest twierdzenie o naruszenia przepisów prawa, tj. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t. j. Dz. U. z 2019 roku, poz. 18), wobec treści orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 66/19. Otóż przy tak legalistycznie formułowanym zarzucie, gdzie pomija się charakter spawy oraz nakład pracy obrońcy z urzędu, należy wskazać, że powołane orzeczenie TK SK 66/19, odnosi się nie do aktu prawnego - rozporządzenia stanowiącego podstawę do ustalenia należnego obrońcy wynagrodzenia, ale do aktu - rozporządzenia wcześniejszego tj, z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. A więc aktu nieobowiązującego.

Akceptując natomiast argumenty powołane przez skarżącego, a przy tym te, które stały się powodem skargi i stwierdzenia niezgodności z Konstytucją aktu ustalającego niższe stawki wynagrodzenia obrońcy z urzędu niż te stosowane przy obronie z wyboru, należy wskazać, że to prawodawca - Minister Sprawiedliwość, nie zważając na ocenę niekonstytucyjności aktu prawnego, po jego uchyleniu, wydał nowy akt o treści takiej samej jak akt uchylony przez Trybunał Konstytucyjny. A więc najprawdopodobniej także wadliwego. Nie upoważnia to jednak sądu powszechnego do odstąpienia od stosowania obowiązującej w niniejszym postępowaniu normy. Stąd zarzut ten nie może zostać uwzględniony.

Wniosek

Obrońca oskarżonego A. B. oraz sam oskarżony w osobistej apelacji wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie oskarżonego winnym występku z art. 158 § 3 kk bądź art. 156 § 3 kk i wymierzenie kary adekwatnej do popełnionego przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji obrońcy i osobistej apelacji oskarżonego oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu skutkowały niemożnością podzielenia wniosków tego środka odwoławczego.

3.2.

Obrońca z urzędu oskarżonego G. F. (1) w swojej apelacji zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegającego na ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem działając z zamiarem ewentualnym w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, jak i sposób działania oskarżonego, okoliczności zaistniałe przed i po zdarzeniu, wykluczają przyjęcie ustalenia, iż oskarżony w ogóle podjął zamiar zabójstwa pokrzywdzonego, a co najwyżej można mu przypisać zamiar bezpośredni pobicia pokrzywdzonego, zaś następczy skutek śmierci pokrzywdzonego pozostawał poza sferą pierwotnego zamiaru oskarżonego i co najwyżej można oskarżonemu przypisać działanie nieumyślne w tym zakresie.

2)  naruszenie przepisów postępowania, tj. przepisów art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez dokonania oceny całokształtu przeprowadzonych dowodów z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i wbrew doświadczeniu życiowemu, co polegało na dokonaniu ustalenia, iż oskarżony działał z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego ze szczególnym okrucieństwem z zamiarem ewentualnym w sytuacji, gdy co najwyżej można mówić o działaniu oskarżonego z zamiarem bezpośrednim pobicia pokrzywdzonego, czego następstwem była śmierć pokrzywdzonego objęta co najwyżej nieumyślnością.

3)  naruszenie przepisów postępowania, tj. przepisu art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie istotnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego w sytuacji, gdy okoliczności sprawy nasuwają poważne wątpliwości co do przyjęcia działania oskarżonego z zamiarem ewentualnym zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem, które powinny prowadzić do zredukowania ustaleń faktycznych na dopuszczenie się przez oskarżonego przestępstwa pobicia pokrzywdzonego ze skutkiem śmiertelnym.

4)  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. przepisów art. 148 § 2 pkt 1 k.k., polegający na jego nieuprawnionym zastosowaniu w sytuacji, gdy okoliczności faktyczne sprawy, strona przedmiotowa i w szczególności podmiotowa popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego, wyklucza przyjęcie ustalenia działania oskarżonego z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonego, tym bardziej, iż przestępstwo zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem może być popełnione wyłącznie przy ustaleniu sprawstwa umyślnego z zamiarem bezpośrednim.

5)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 158 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy okoliczności faktyczne sprawy, prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie strony przedmiotowej i podmiotowej popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego, wskazują, iż oskarżony swym działaniem wypełnił co najwyżej znamiona czynu zabronionego pobicia pokrzywdzonego, czego następstwem była jego śmierć.

6)  naruszenie przepisów postępowania, tj. przepisu art. 18 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy prawidłowe ustalenia faktyczne wskazują, iż oskarżonemu można przypisać popełnienie przestępstwa zabójstwa w typie podstawowym z zamiarem ewentualnym.

7)  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego.

8)  naruszenie przepisów rozporządzenia MS z 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu oraz rozporządzenia MS z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, przy uwzględnieniu wniosków płynących z wyroku TK z 23.04.2020 r. (SK 66/19), polegającego na nieuprawnionym ustaleniu wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego w oparciu o stawki niższe niż wynikające za obronę z wyboru, co jest niezgodne z art. 64 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego G. F. (1) jest zasadna jedynie w zakresie zarzutu z pkt. 6, z tym, że zarzut ten narusza przepis prawa materialnego, a nie procesowego.

Ad 1-3 i 8)

Zarzuty naruszenia przepisów postępowania odnosząc się do warunków oceny dowodów oraz dokonania na tej podstawie ustaleń faktycznych (błąd w ustaleniach faktycznych) pozostają tożsame z zarzutami formułowanymi w apelacji obrońcy A. B.. Sytuacja dowodowa oraz podstawy dokonania ustaleń faktycznych są jednakowe w stosunku do obu oskarżonych. W całości także zachowuje aktualność stanowisko Sądu Apelacyjnego we wszystkich wskazywanych tam kwestiach. Aby uniknąć powtarzania tych samych okoliczności i poglądów należy w całości odwołać się do stanowiska zaprezentowanego w odniesieniu do całości zarzutów apelacji obrońcy A. B.. Są one całkowicie aktualne wobec zarzutów niniejszej apelacji.

Ad. 4)

Twierdzenia skarżącego odnośnie niedopuszczalności przyjęcia kwalifikowanej postaci zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem z uwagi na ustalenie u oskarżonego zamiaru ewentualnego, zdezaktualizował się z uwagi na zmianę ustaleń i kwalifikacji czynu dokonanej przez Sąd Apelacyjny.

Nie mniej należy wskazać, że istotnie kwestia ta była powodem różnych poglądów w judykaturze. Sąd Apelacyjny stoi jednak na stanowisku, że dodatkowe znamię odnoszące się do sposobu działania sprawcy, nie determinuje konieczności ustalenia zamiaru bezpośredniego pozbawienia życia ofiary. Szczególnie okrutny sposób postępowania, nie musi bowiem niechybnie prowadzić do śmierci. Taką postać zamiaru akceptował także Sąd Najwyższy - wyrok z dnia 4 grudnia 2018r., w sprawie II KK 104/18, Lex nr 2586256 oraz Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrok z dnia 28 grudnia 2017r., w sprawie II AKa 403/17, Lex 2451337.

Ad 5)

Przestępstwo pobicia ze skutkiem śmiertelnym z art. 158 § 3 kk i zbrodnię zabójstwa odróżnia nie tylko częściowo inny przedmiot ochrony, ale przede wszystkim postać zamiaru w odniesieniu do skutku. W przypadku przestępstwa z art. 158 § 3 kk, śmierć człowieka jako następstwo pobicia pozostaje objęte winą nieumyślną. Inaczej w przypadku umyślnego przestępstwa zabójstwa. Skarżący formułując taki właśnie zarzut, błędnie traktowany jako naruszenie prawa materialnego, faktycznie zmierza do zakwestionowania ustaleń Sądu Okręgowego w zakresie umyślności jaką objęty jest zamiar spowodowania śmierci pokrzywdzonego. Jak wskazano to już wyżej, w odniesieniu do zarzutów apelacji obrońcy A. B., Sąd Apelacyjny przyjmuje, że zasługuje na akceptację ocena dowodów i ustalenie, że oskarżeni godzili się na spowodowanie śmierci W. F.. Sposób działania, wielość, lokalizacja i rozległość obrażeń zadawanych także przez kopanie leżącego oraz przez uderzenia stołkiem, dają podstawę do przyjęcia, że oskarżeni przewidywali możliwość dokonania zabójstwa i godzili się na to. Jednocześnie taka postawa oskarżonych manifestuje się także później, kiedy świadomi bezpośredniego zagrożenia dla życia, pozostawiają pokrzywdzonego w okolicznościach, gdzie jego śmierć mogła nastąpić w każdej chwili. Odmienne twierdzenia skarżącego, a więc pogląd, że zachowanie oskarżonych było inne, zwłaszcza nie godzili się oni na śmierć pokrzywdzonego, nie jest poparte istotnymi argumentami. Należy więc stanowisko to traktować wyłącznie w kategoriach innego poglądu, innej oceny tych samych okoliczności, prezentowanego przez obrońcę. Zarzut ten nie jest więc niczym innym jak polemiką z ustaleniami, które - jak to już wskazano rozpatrując zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego A. B. - nie mogą być oceniane jako błędne wobec wadliwej oceny dowodów, albo też sprzeczne z dowodami. Stąd i tak sformułowany zarzut skarżącego obrońcy należy oceniać jako niezasadny.

Ad. 7)

Zgodnie z utrwalonymi poglądami, zarzut rażącej niewspółmierności kary jest dopuszczalny w przypadku, gdy kara istotnie różni się od tej jaka winna zostać oskarżonemu wymierzona przy prawidłowym zastosowaniu ogólnych i szczególnych dyrektyw wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk. Skarżący stawiając taki zarzut, ani w samej jego treści, ani w jego uzasadnieniu nie zawarł żadnego jego rozwinięcia. Wskazana konstrukcja takiego zarzutu wymaga, aby wskazać dyrektywy wymiaru kary, które nie zostały uwzględnione, albo choćby okoliczności wpływają na wymiar kary, które zostały przez Sąd pominięte, albo które nie zostały właściwie wyeksponowane. Otóż faktycznie ten zarzut skarżącego jest gołosłowny, nie tylko w fazie werbalnej (literalnej), ale faktycznie, w realiach sprawy, trudno znaleźć jakiekolwiek okoliczności łagodzące.

Jedyną bowiem okolicznością, którą przywołuje w treści zarzutu skarżący jest stopień zawinienia. Co należy rozumieć jako łagodniejszą postać winy umyślnej - zamiar ewentualny. Istotnie jest to ważna okoliczność o charakterze podmiotowym, która limituje sam wymiar kary. Kara nie może przekraczać stopnia winy (art. 53 § 1 kk). Fakt, że oskarżony, podobnie jak oskarżony A. B., pozostawił dogorywającego pokrzywdzonego, nie może jednak istotnie wpływać na złagodzenie wymiaru kary. Ustalona postać winy oskarżonego nie wyklucza jednoznacznie krytycznego osądu jego postępowania. Wszystkie pozostałe okoliczności sprawy są jednoznacznie niekorzystne dla oskarżonego. Podobnie jak w przypadku oskarżonego A. B., u oskarżonego G. F. (1) występują cechy osobowości nieprawidłowej – ujawniono zaburzony proces interioryzacji norm społecznych, chłodną uczuciowość, deficyty w zakresie uczuciowości wyższej i empatii, brak zainteresowania sprawami innych ludzi, życie z dnia na dzień. W przypadku tego oskarżonego miał miejsce wieloletni okres nadużywania alkoholu. Taka diagnoza osobowości oskarżonego koresponduje z samymi okolicznościami czynu takimi jak: działanie bez powodu (a raczej z powodu patologicznego), działaniem niewątpliwie brutalnym, szczególnie bulwersującym jest też to, że po czynie oskarżeni dopuścili się jeszcze znieważenia pokrzywdzonego oraz pozostawili go pewni, że nikt mu pomocy nie udzieli. Wszystko to łącznie każe czyn oskarżonego traktować jako nacechowany bardzo wysoką społeczną szkodliwością, zasługujący na karę surową. Kara 25 lat pozbawienia wolności, kara eliminacyjna, jest w przypadku oskarżonego karą sprawiedliwą, uwzględnia omówione przez Sąd meriti okoliczności obciążające, nie przekracza stopnia winy, ale także realizuje wskazania co do kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie. W stosunku do oskarżonego, poza łagodniejszą postacią zamiaru, nie można dopatrzyć się okoliczności łagodzących.

Należy w tym miejscu odwołać się do stanowiska Sądu Apelacyjnego przedstawionego wyżej, w odniesieniu do zarzutów apelacji oskarżonego A. B., gdzie wskazano przyczyny, dla których brak jest podstaw do zmiany orzeczenia o karze, nawet w sytuacji zmiany oceny prawnokarnej przypisanego czynu, tj. wobec zastosowania łagodniejszej kwalifikacji prawnej z art. 148 § 1 kk, w miejsce zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem (art. 148 § 2 pkt. 2 kk), jak w wyroku Sądu Okręgowego.

Wniosek

Skarżący obrońca w oparciu o podniesione zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez:

a)  uznanie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynu zabronionego z art. 158 § 3 k.k. i wymierzenie mu za jego popełnienie kary 5 lat pozbawienia wolności;

b)  poprzez uznanie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynu zabronionego z art. 148 § 1 k.k. i wymierzenie mu za jego popełnienie kary 8 lat pozbawienia wolności;

c)  poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 12 lat pozbawienia wolności.

2.zmianę zaskarżonego wyroku punkcie VII poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej udzielone oskarżonemu z urzędu w toku postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem Okręgowym w wysokości 2.804,20 zł brutto (2.280 zł netto + 23 VAT).

3.zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w toku postepowania apelacyjnego w wysokości 1.476 zł brutto (1.200 zł netto + 23 % VAT), iż koszty te nie zostały zapłacone ani w całości, ani w części.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Apelacyjny uwzględnił wyłącznie jeden zarzut apelacji obrońcy, z pkt. 6. Niezasadność pozostałych zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu skutkowały niemożnością podzielenia wniosków tego środka odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do winy i kary (punkt II części rozstrzygającej wyroku).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych w apelacji zarzutów (art. 438 § 1 pkt 2, 3, 4 k.p.k.).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt. I części rozstrzygającej. Wyeliminowano z opisu czynu fragment odnoszący się do zmamienia działania ze szczególnym okrucieństwem, w następstwie czego przyjęto kwalifikację prawną czynu oskarżonym z art. 148 § 1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zamiany, w następstwie zarzutów zawartych w apelacji obrońców oskarżonych omówione w pkt. 3.1 i 3.2 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Obrońca z urzędu oskarżonego A. B. adw. M. Ż. (1) i obrońca oskarżonego G. F. (1) adw. P. S. uczestniczyli w rozprawie odwoławczej, złożyli oświadczenie o tym, że koszty obrony z urzędu w tym postępowaniu nie zostały uiszczone, dlatego na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze i § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz.18) zasądzono na ich rzecz po 600 zł kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym w postępowaniu odwoławczym i po 138 zł zwrotu podatku od towarów i usług. Na rzecz adw. P. S. zasądzono dodatkowo zwrot kosztów stawiennictwa na rozprawę przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu zgodnie z jego wnioskiem.

Oskarżeni nie mają majątku, orzeczono wobec nich długoterminowe kary pozbawienia wolności, dlatego uiszczenie przez niech kosztów sądowych byłoby dla nich nadmiernie uciążliwe, co skutkowało zwolnieniem ich obu od obowiązku ich uiszczenia (art. 624 § 1 k.p.k.).

7.  PODPIS

SSA Cezariusz Baćkowski SSA Maciej Skórniak SSA Janusz Godzwon

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. B. adw. M. Ż. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kwalifikacja prawna przypisanego czynu i wymiar kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego G. F. (1) adw. P. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kwalifikacja czynu przypisanego i wymiar kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana