Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 430/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 14 czerwca 2021 w sprawie II K 589/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania tj. - art 167 kpk ; art 366§1 kpk i art 410 kpk mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy poprzez pominięcie w swoich rozważaniach , że na oskarżonych podczas badania technicznego pojazdu ciążył obowiązek sprawdzenia organoleptycznego stanu licznika oraz pominięcia dokumentów wystawionych przez oskarżonych w postaci zaświadczeń o przeprowadzonych badaniach technicznych pojazdu z wpisanymi odczytami licznika przebiegu pojazdu ( k 110-114 ) oraz zeznaniach świadka B. K. ( k 208 ) który podał , że licznik był zepsuty w czasie badania przez oskarżonych pojazdu , którzy nie sprawdzili stanu licznika , a wartości przebieg pojazdu do zaświadczenia wpisali na podstawie oświadczenia świadka , co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia , który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie , że oskarżeni nie wyczerpali znamion zarzucanych im czynów i uniewinnienie ich od ich popełnienia , gdy tymczasem właściwa ocena całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie , uwzględniająca wymienione dowody pozwoliłaby na ustalenie odpowiedzialności oskarżonych w zakresie umyślności działania w postaci poświadczenia nieprawdy w wystawionych zaświadczeniach o przeprowadzonych badaniach technicznych pojazdu z wpisanymi odczytami licznika przebiegu pojazdu pomimo , iż licznik był niesprawny i stan przebiegu pojazdu był niezgodny ze stanem rzeczywistym.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodzić się należy z konstatacją oskarżyciela publicznego , iż sąd I instancji naruszył wskazane przez skarżącego przepisy postępowania procedując w niniejszej sprawie, przeprowadził on bowiem w sposób powierzchowny i mało wnikliwy postępowanie dowodowe , którego rezultatem były oceny podjęte z naruszeniem reguł wyrażonych w art. 7 kpk , co powoduje , że wyciągnięte w ten sposób wnioski nie mogą być logiczne i trafne. Błędy sądu I instancji dotyczą nie tylko sposobu przeprowadzenia dowodów ,, co do istoty '' , ale także dokonania ustaleń faktycznych bez przeprowadzenia niezbędnego dowodu , który mógł mieć wpływ na treść wydanego wyroku. Należy bowiem zauważyć ,iż oskarżyciel publiczny w skierowanym akcie oskarżenia wniósł min. o przesłuchanie w charakterze świadka B. K. , który w toku śledztwa składał zeznania dwukrotnie ( k 5-7 ; 15 -17 przytoczone przez Prokuratora Rejonowego na liście osób podlegających wezwaniu na rozprawę ).Sąd I instancji co prawda przesłuchał tego najważniejszego i głównego w sprawie świadka , ale nie poświecił należytej uwagi jego zeznaniom , które nie były przecież w trakcie całego postępowania konsekwentne. Ich uważna analiza wskazuje bowiem jednoznacznie ,iż w toku postępowania przygotowawczego w istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy kwestii tj. daty uszkodzenia licznika ( drogomierza ) składał on odmienne zeznania . Mianowicie na rozprawie podtrzymał odczytane mu jego zeznania składane w dniu 21 stycznia 2020 roku , w których utrzymywał , iż w/w licznik uległ uszkodzeniu w 2013 lub 2014 roku oraz , że przejeżdżał rocznie około 10 000 km i ,, o taką wartość przebiegu zwiększał podawane kilometry '' , gdy słuchany z kolei wcześniej tj. w dniu 4 stycznia 2020 roku podawał , iż w/w urządzenie zepsuło się około 3 lat temu , a ,, za każdym razem dodawał 15 000 km , czyli faktycznie tyle , ile mniej więcej zawsze robił przez rok ''.Poza tym B. K. twierdził , że przedmiotowego licznika nigdy nie wymieniał , co winno spotkać się z właściwą reakcją przewodniczącego w kontekście notatki urzędowej znajdującej się w aktach sprawy na k 7 , która została sporządzona przez funkcjonariusza policji w czasie zatrzymania w/w i zawierała odmienne ustalenia w tej kwestii poczynione wyłącznie na podstawie oświadczenia tej osoby. W tej sytuacji apelujący skutecznie i zasadnie postawił zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. z powodu braku inicjatywy dowodowej sądu , jak i braku aktywności sądu przy przeprowadzaniu dowodu przez stronę (art. 366 § 1 k.p.k.), poprzez niezadanie istotnego pytania osobie przesłuchiwanej w tym zakresie oraz nieodczytanie protokołu jej przesłuchania z dnia 4 stycznia 2020 roku , pomimo składanych odmiennych zeznań w w/w części. Co więcej sąd I instancji w pisemnych motywach swego rozstrzygnięcia ( patrz k 222 ) przyjął , że wspomniany drogomierz uległ uszkodzeniu około 2015 roku , przywołując zeznania B. K. z 13v-14 , mimo iż wówczas , co już wyżej wskazano podawał on , iż stało się to w 2013 lub 2014 roku. W żaden sposób się w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku , co słusznie podnosi skarżący w swej apelacji , Sąd I instancji nie odniósł się także do tej części zeznań świadka B. K., (którym nadał jednocześnie przymiot wiarygodności ) w których podawał, że jeden z diagnostów przeprowadzających badanie techniczne pojazdu zorientował się, że licznik nie działa tj. pokazuje inną wartość kilometrów, po czym diagnosta sam dopisał w zaświadczeniu inny stan licznika. Co prawda świadek nie pamiętał, który z diagnostów zauważył nie działający licznik, jednakże jak zauważył apelujący w okresie od 2015 roku do 2019 roku badania techniczne pojazdów przeprowadzali jedynie oskarżeni.

Trafnie również skarżący zarzucił sądowi I instancji obrazę art 410 kpk. Przepis ten zawiera bowiem dwie normy o charakterze nakazującym, odnoszące się do podstawy wyroku. Pierwsza nakazuje sądowi „ujawnienie” okoliczności (dowodów) na rozprawie głównej, druga nakazuje, aby podstawą wyroku był „całokształt okoliczności” (dowodów) ujawnionych na rozprawie głównej. Artykuł 410 k.p.k. pozostaje w ścisłym związku z art. 7 i 167 k.p.k. We wzajemnym powiązaniu przepisy te regulują proces budowania podstawy dowodowej wyroku. Wynika z nich, że przebiega on w czterech etapach. Pierwszy etap to wprowadzenie dowodów do procesu – z urzędu lub na wniosek stron (art. 167 k.p.k.). Drugi etap to ujawnienie (przeprowadzenie) dowodów na rozprawie głównej (art. 410 k.p.k.). Trzeci etap to rozważenie tych dowodów, czyli wzięcie pod uwagę wszystkich przeprowadzonych dowodów przy podejmowaniu decyzji o przedmiocie procesu (art. 410 w zw. z art. 7 k.p.k.). Czwarty etap to prawidłowa ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Zwieńczeniem tego procesu jest dokonanie ustaleń faktycznych co do winy i konsekwencji prawnych czynu w przypadku przypisania sprawstwa. ( patrz Postepowanie odwoławcze w sprawach karnych. Dariusz Świecki Wolters Kluwer Warszawa 2018 ) Sąd I instancji w pisemnych motywach swego rozstrzygnięcia tj uniewinnienia obu oskarżonych od stawianych im zarzutów z art 271§3 kk powołał się na przedłożone przez oskarżonego R. G. rozporządzenie zmieniające między innymi wzór zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, wskazując, iż nie wynika z niego, że diagnosta musi sam dokonać odczytu licznika. W żaden sposób jednak nie ustosunkował , ani nie odniósł do punktu 7.11 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i - (...) Morskiej z dnia 26 czerwca 2012, roku w sprawie-zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach ( załączonego do akt sprawy k 44-83 ) , z którego wynika jednoznacznie iż to na osobach przeprowadzających badania diagnostyczne pojazdu spoczywa obowiązek organoleptycznej kontroli licznika przebiegu pojazdu. Potwierdził to również jasno w swych zeznaniach świadek Z. S. , który nadzorował w imieniu Starostwa Powiatowego w O. stacje kontroli pojazdów , co słusznie podnosi w swej apelacji skarżący. Sąd I instancji uznał co prawda zeznania tego świadka za wiarygodne ,ale w części motywacyjnej wyroku przedstawił w sposób niezwykle lakoniczny i powierzchniowy ocenę dowodów osobowych , uniemożliwiając w praktyce kontrolę instancyjną w tym zakresie. Przyjęte więc za podstawę zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne i wyprowadzone z nich wnioski w przedmiocie braku przesłanek w zakresie odpowiedzialności karnej obu oskarżonych nie mogą być uznane za prawidłowe. Dokonano ich bowiem w oparciu o część ujawnionego materiału dowodowego , pomijając w istocie dowody , które podbudowują wersję alternatywną dla sądowej. Sytuacja ta jednak nie zwalniała też w żaden sposób sądu I instancji od dokładnego przeanalizowania powyższych wszystkich zeznań świadków i jednoznacznego odniesienia się do ich treści. Tak natomiast sporządzone uzasadnienie nie odzwierciedlało toku rozumowania sądu i w efekcie nie dało wyczerpującej odpowiedzi na pytanie dlaczego taki właśnie ,a nie inny wyrok został wydany. Wreszcie nie sposób także zaakceptować w tej sytuacji ( mając powyższe okoliczności na uwadze ) tezy sądu orzekającego , iż nie jest możliwe przyjęcie , że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w pkt IV czynu , gdyż rozważania sądu w tym względzie oparte są w istocie o ustalenia będące ( jak wykazano już wcześniej ) skutkiem fragmentarycznej i niepełnej oceny dowodów ,a tym samym są więc ustaleniami dowolnymi , które w związku z tym nie korzystają z ochrony przewidzianej w przepisie art. 7 kpk. Dokonano ich bowiem ( patrz k k 222 - przyjmując , że w samochodzie tym około 2015 roku uległ awarii drogomierz ) powołując się na zeznania B. K. składane przed sądem , gdy tymczasem wynikało z nich , iż w/w licznik uległ uszkodzeniu w 2013 lub 2014 roku .Skoro więc tak wówczas podawał ten świadek , faktyczny przebieg samochodu ciężarowego marki I. (...) o nr. rej (...) w 2015 roku musiał być więc inny. Sprawdzenie rzeczywistego stanu drogomierza spoczywało natomiast niewątpliwie, w świetle obowiązujących przepisów na osobie przeprowadzającej badania diagnostyczne takiego pojazdu Wyżej wymienione okoliczności nie pozwalają więc na akceptację stanowiska sądu I instancji wyrażonego w zaskarżonym wyroku.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Okoliczności podniesione przez skarżącego nie zostały rozważone przez sąd I instancji w sposób należyty i pogłębiony co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku , doprowadzając do przedwczesnego wniosku o potrzebie uniewinnienia obu oskarżonych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wskazano w pkt 3.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji winien uwzględnić poczynione powyżej w pkt 3 uwagi. W szczególności Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim winien poddać przeprowadzone dowody ocenie w myśl reguł zawartych w art. 7 kpk , ustrzegając się uchybień wyżej opisanych. Orzeczenie w sprawie należy przede wszystkim jednak oprzeć o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej ( art 410 kpk ).

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSO Krzysztof Patyna SSO Patryk Pietrzak SSO Maria Siwek Walczak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny –Prokurator Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 14 czerwca 2021 roku w sprawie II K 589/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana