Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 lutego 2022 roku

Sąd Okręgowy w V Wydziale Karnym Odwoławczym w Łodzi w składzie:

Przewodniczący: Damian Krakowiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Lerka

w obecności Prokuratora Krzysztofa Wolskiego

po rozpoznaniu sprawy S. W.

oskarżonego o czyny z art. 207 § 1 k.k.

na skutek zażalenia obrońcy oskarżonego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 3 grudnia 2021 roku

w przedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci nakazu opuszczenia lokalu mieszkalnego zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi D. W. i Ł. W.

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 3 grudnia 2021 roku nakazano oskarżonemu S. W. opuszczenie lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi: D. W. i Ł. W., położonego w (...), gm. O. na okres trzech miesięcy, tj. do dnia 3 marca 2022 roku.

Na powyższe orzeczenie zażalenie złożył obrońca oskarżonego, zaskarżając je w całości oraz zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 249 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 i 92 k.p.k. oraz art. 275a § 1 k.p.k. poprzez zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci nakazu opuszczenia lokalu mieszkalnego na okres trzech miesięcy, w sytuacji, gdy ze

zgromadzonego dotychczas w aktach sprawy materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony stosował wobec D. W. i Ł. W.

przemoc fizyczną, a dodatkowo w ostatnim czasie w miejscu zamieszkania stron wezwani funkcjonariusze policji nie stwierdzili awantury, zaś oskarżony

pracuje zawodowo i większość czasu przebywa poza domem, a ponadto, pozostaje w stałym kontakcie z terapeutą,

2.  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd dowolnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, co nastąpiło w

wyniku bezzasadnego przyjęcia, że oskarżony stosował wobec D. W. i Ł. W. przemoc fizyczną w postaci szarpania i

popychania, w sytuacji, gdy S. W. zaprzeczył, aby kiedykolwiek uderzył żonę, a pozostały materiał dowodowy tego nie potwierdza,

3.  wynikający z ww. błąd naruszeń przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę skarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, iż w przedmiotowej sprawie

spełnione są przesłanki do orzeczenia nakazu opuszczenia wspólnie zajmowanego lokalu mieszkalnego, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego

wynika, że oskarżony nie stosował przemocy fizycznej wobec żony i syna, zaś w ostatnim czasie w miejscu zamieszkania stron nie dochodzi do awantur.

Mając na uwadze powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie wobec oskarżonego S. W. środka zapobiegawczego w postaci nakazu opuszczenia lokalu mieszkalnego, ewentualnie o

rozważenie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci dozoru policji 2 razy w tygodniu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia
art. 249 § 1 k.p.k. Mając na uwadze zgromadzony dotychczas materiał dowodowy należy uznać, iż w wysokim stopniu uprawdopodobniono sprawstwo S. W. w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 207 § 1 k.k. Na tę okoliczność wskazują m.in. zeznania pokrzywdzonych, notatki służbowe z interwencji policji (jak np. informacja znajdująca się na k. 315 akt sprawy) czy sprawozdanie z objęcia nadzoru wraz z wywiadem środowiskowym (k. 357). Niezależnie zatem od podanych przez skarżącego w zażaleniu informacji, czy oskarżony pracuje zawodowo lub czy w ostatnim czasie (mając na uwadze czas ok. dwóch tygodni), zachowanie S. W. nie eskalowało, wskazać należy, iż Sąd rozważa całokształt zgromadzonego materiału dowodowego i na jego podstawie podejmuje decyzję o zastosowaniu środka zapobiegawczego. Sąd Rejonowy dokonał takiej analizy pod kątem potrzeby zastosowania wobec oskarżonego nakazu opuszczenia lokalu zamieszkiwanego wspólnie z pokrzywdzonymi. Środki zapobiegawcze zaś stosuje się w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania na każdym jego etapie.

Błędny jest zarzut skarżącego w zakresie naruszenia art. 7 i 92 k.p.k., a co za tym idzie – błędu w ustaleniach faktycznych. Wskazać bowiem należy, iż zarzut błędu dowolności jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego a nie tylko ograniczenia się do własnej oceny tego materiał ( wyr. SA w Poznaniu z dnia 2 czerwca 2021 roku, sygn. II AKa 44/21).

W niniejszej sprawie skarżący przedstawia jedynie własną wersję inkryminowanego zdarzenia, co nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach świadków (m.in. zeznania D. W. na posiedzeniu w dniu 3 grudnia 2021 roku k. 388). Nie sposób zgodzić się także ze stwierdzeniem skarżącego, iż oskarżony nie używał przemocy wobec pokrzywdzonych w postaci szarpania. Zeznania pokrzywdzonych w tym zakresie są jednoznaczne i spójne, na tym etapie Sąd Rejonowy uznał, że ich zeznania uprawdopodobniają możliwość popełnienia przez oskarżonego wobec oskarżycieli posiłkowych przestępstwa przeciwko nim z użyciem przemocy.

Sąd Okręgowy nie podziela również twierdzenia skarżącego, iż nie można uznać czynów oskarżonego w postaci szarpania i popychania za przejaw przemocy. Każde bowiem naruszenie „prywatnej, osobistej” strefy drugiego człowieka bez jego zgody, które powoduje powstanie u niego obawy, cierpienia fizycznego lub psychicznego, w ocenie Sądu Odwoławczego należy uznać za przemoc. W doktrynie zaś wskazuje się, iż w ujęciu przepisu art. 275a § 1 k.p.k. przemoc należy rozumieć szeroko, nie ograniczając jej tylko do znamion ustawowych, ale obejmując nią również faktyczne zachowanie sprawcy. Wymaga się też zaistnienia uzasadnionej obawy, że podejrzany (oskarżony) ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził, a zatem musi być ona całkiem realna, a nie tylko hipotetyczna ( K. Eichstaedt [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, red. D. Świecki, LEX/el. 2022, art. 275(a).)

Reasumując, stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy zasadnie wydał postanowienie w przedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci nakazu opuszczenia lokalu mieszkalnego zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi. Okoliczności podane przez skarżącego mają jedynie charakter polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu a quo, zatem orzeczono, jak w sentencji.