Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III K 38/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2021r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Kaszyca (spr.)

Sędzia SO Agnieszka Marchwicka

Ławnicy: Anna Ratajczyk, Renata Świętek, Adriana Naciążek

Protokolant: Oliwia Marczewska

przy udziale Prokuratora Macieja Nitry

po rozpoznaniu w dniach: 29 marca, 10 maja, 18 czerwca, 13 lipca, 3 września, 29 października, 26 listopada i 3 grudnia 2021r.

sprawy:

1.  K. D. (1) s. M. i S. z domu R., urodzonego (...) we W., PESEL: (...)

oskarżonego o to, że

I. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1) pozbawił K. W. (1) i M. W. (1) wolności, w ten sposób, że grożąc im uszkodzeniem ciała oraz
po założeniu M. W. (1) kajdanek na ręce, zablokował drzwi uniemożliwiając im opuszczenie samochodu marki P. (...) a następnie przewiózł ich w okolice Ł.,

tj. o czyn z art. 189§1 k.k. i art.190§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

II. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1) groził M. W. (1) uszkodzeniem ciała i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

III. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W. poprzez uderzenie
nieustalonym tępym narzędziem w tył głowy M. W. (1) spowodował jego upadek a następnie kopał go po twarzy i ciele powodując obrażenia w postaci obrzęku tkanek miękkich i podbiegnięcia krwawego w zakresie głowy, otarć naskórka i powierzchownych ran w zakresie kończyn prawych i kończyny górnej lewej, otarcia naskórka w zakresie grzbietu,
wybicia zęba w postaci górnej lewej jedynki, obrzęków tkanek miękkich,
które naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej siedmiu dni,

tj. o czyn z art. 157§ 2 k.k.

IV. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), w zamiarze pozbawienia życia K. W. (1), pobił go zadając mu uderzenia w głowę, tułów i nogi rękami i nieustalonym narzędziem oraz posługując się niebezpiecznym narzędziem przypominającym maczetę spowodował u niego obrażenia w postaci otarcia naskórka w okolicy czołowo-jarzmowej lewej, ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego, podbiegnięć krwawych okolic oczodołowych i bocznej powierzchni nosa po stronie lewej, podbiegnięć krwawych powłok miękkich czaszki w okolicy potylicznej prawej, dwóch pasmowatych równoległych do siebie podbiegnięć krwawych na bocznej powierzchni uda lewego, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich pleców, pojedynczych podbiegnięć krwawych na kończynach, drobnych otarć naskórka na przedramieniu prawym, ranę ciętą powłok skórnych pleców po stronie lewej długości 6 cm, ranę ciętą bocznej powierzchni dolnej części lewego przedramienia o długości 8,5 cm z powierzchownym nacięciem kości promieniowej, ranę ciętą bocznej powierzchni uda lewego o długości 14,5 cm z przecięciem powłok skórnych oraz częściowo głowy bocznej mięśnia czworogłowego, głęboką ranę rąbaną tylno- bocznej powierzchni górnej części podudzia lewego o długości około
13,5 cm z całkowitym przecięciem szyjki lewej kości strzałkowej oraz przecięciem żyły odstrzałkowej lewej i jej odgałęzienia, tętnicy piszczelowej przedniej i powierzchownym nacięciem bocznej powierzchni nasady bliższej lewej kości piszczelowej, w wyniku czego doszło do masywnego krwotoku z następczym zgonem K. W. (1),

tj. o czyn z art. 148§ 1 k.k.

V. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1), bezpośrednio po dokonaniu zabójstwa K. W. (1) użył wobec M. W. (1) groźby bezprawnej polegającej na zapowiedzi pozbawienia go życia w celu wywarcia na niego wpływu zmierzającego do powstrzymania wymienionego od zawiadomienia organów ścigania o zabójstwie, którego był świadkiem i od składania w charakterze świadka relacji z przebiegu tego zdarzenia i osobach sprawców, tj. o czyn z art. 245 k.k.

VI. w dniu 5 stycznia 2020 r. we W. wbrew przepisom ustawy posiadał nową substancją psychoaktywną z grupy II - (...) w postaci 3,43 g(...)

tj. o czyn z art. 62b ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.2019.852 t.j.)

2. D. P. (1) s. M. i U. zd. Ł., urodzonego (...) we W., PESEL (...),

oskarżonego o to, że :

VII. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1) pozbawił K. W. (1) i M. W. (1) wolności, w ten sposób, że grożąc im uszkodzeniem ciała oraz
po założeniu M. W. (1) kajdanek na ręce, zablokował drzwi uniemożliwiając im opuszczenie samochodu marki P. (...) a następnie przewiózł ich w okolice Ł.,

tj. o czyn z art. 189§1 k.k. i art.190§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

VIII. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1) groził M. W. (1) uszkodzeniem ciała i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k.

IX. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1), w zamiarze pozbawienia życia K. W. (1), pobił go zadając mu uderzenia w głowę, tułów i nogi rękami i nieustalonym narzędziem oraz posługując się niebezpiecznym narzędziem przypominającym maczetę spowodował u niego obrażenia w postaci otarcia naskórka w okolicy czołowo-jarzmowej lewej, ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego, podbiegnięć krwawych okolic oczodołowych i bocznej powierzchni nosa po stronie lewej, podbiegnięcia krwawego powłok miękkich czaszki w okolicy potylicznej prawej, dwóch pasmowatych równoległych do siebie podbiegnięć krwawych na bocznej powierzchni uda lewego, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich pleców, pojedynczych podbiegnięć krwawych na kończynach, drobnych otarć naskórka na przedramieniu prawym, ranę ciętą powłok skórnych pleców po stronie lewej długości 6 cm, ranę ciętą bocznej powierzchni dolnej części lewego przedramienia o długości 8,5 cm z powierzchownym nacięciem kości promieniowej, ranę ciętą bocznej powierzchni uda lewego o długości 14,5 cm z przecięciem powłok skórnych oraz częściowo głowy bocznej mięśnia czworogłowego, głęboką ranę rąbaną tylno-bocznej powierzchni górnej części podudzia lewego o długości około
13,5 cm z całkowitym przecięciem szyjki lewej kości strzałkowej oraz przecięciem żyły odstrzałkowej lewej i jej odgałęzienia, tętnicy piszczelowej przedniej i powierzchownym nacięciem bocznej powierzchni nasady bliższej lewej kości piszczelowej, w wyniku czego doszło do masywnego krwotoku z następczym zgonem K. W. (1),

tj. o czyn z art. 148§ 1 k.k.

X. w dniu 4 stycznia 2020 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1), bezpośrednio po dokonaniu zabójstwa K. W. (1) użył wobec M. W. (1) groźby bezprawnej polegającej na zapowiedzi pozbawienia go życia, w celu wywarcia na niego wpływu zmierzającego do powstrzymania wymienionego od zawiadomienia organów ścigania o zabójstwie, którego był świadkiem i od składania w charakterze świadka relacji z przebiegu tego zdarzenia i osobach sprawców, tj. o czyn z art. 245 k.k.

*******

I.  uznaje oskarżonych K. D. (1) i D. P. (1) za winnych
tego, że w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając
wspólnie i w porozumieniu, pozbawili K. W. (1) i M. W. (1) wolności, w ten sposób, że grożąc im uszkodzeniem ciała oraz po założeniu M. W. (1) kajdanek na ręce, uniemożliwili im opuszczenie samochodu marki P. (...), a następnie przewieźli ich w okolice Ł., tj. czynu z art. 189§1 k.k. i art.190§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to na
podstawie art. 189§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierza im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonych K. D. (1) i D. P. (1) za winnych
tego, że w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu grozili M. W. (1) uszkodzeniem ciała i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, tj.
czynu z art. 190§1 k.k. i za to na podstawie art. 190§1 kk wymierza im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego K. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. III. części wstępnej
wyroku, eliminując z jego opisu wybicie zęba, a także uzupełniając opis czynu poprzez przyjęcie, iż pokrzywdzony doznał także zaczerwienienia twarzy w wyniku użycia gazu, tj. czynu z art. 157§2 kk i za to na podstawie art. 157§2 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46§1 kk orzeka od oskarżonego K. D. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. W. (1) 2.000zł (dwa tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia;

V.  uznaje oskarżonych K. D. (1) i D. P. (1) za winnych
tego, że w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia K. W. (1), grożąc mu pozbawieniem życia, zadali mu uderzenia w głowę, tułów i nogi rękami i nieustalonym narzędziem oraz posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci maczety spowodowali u niego obrażenia w postaci otarcia naskórka w
okolicy czołowo-jarzmowej lewej, ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego, podbiegnięć krwawych okolic oczodołowych i bocznej powierzchni nosa po stronie lewej, podbiegnięcia krwawego powłok miękkich czaszki w okolicy potylicznej prawej, dwóch pasmowatych równoległych do siebie podbiegnięć krwawych na bocznej powierzchni uda lewego, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich pleców, pojedynczych podbiegnięć krwawych na kończynach, drobnych otarć naskórka na przedramieniu prawym, ranę ciętą powłok skórnych pleców po stronie lewej długości 6 cm, ranę ciętą bocznej powierzchni dolnej części lewego przedramienia o długości 8,5 cm z powierzchownym nacięciem kości promieniowej, ranę ciętą bocznej powierzchni uda lewego o długości 14,5 cm z przecięciem powłok skórnych oraz częściowo głowy bocznej mięśnia czworogłowego, głęboką ranę rąbaną tylno-bocznej powierzchni górnej części podudzia lewego o długości około 13,5 cm z
całkowitym przecięciem szyjki lewej kości strzałkowej oraz przecięciem żyły odstrzałkowej lewej i jej odgałęzienia, tętnicy piszczelowej przedniej i powierzchownym nacięciem bocznej powierzchni nasady bliższej lewej kości piszczelowej, w wyniku
czego doszło do masywnego krwotoku z następczym zgonem K. W. (1), tj. czynu z art. 148§1 kk i za to na podstawie art. 148§1 kk wymierza im kary po 15 (piętnaście) lat pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 46§1 kk orzeka solidarnie od oskarżonych K. D. (1) i D. P. (1) na rzecz pokrzywdzonej B. K. 100.000 (sto tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia;

VII.  uznaje oskarżonych K. D. (1) i D. P. (1) za winnych
tego, że w dniu 4 stycznia 2020 r. we W. działając wspólnie
i w porozumieniu, bezpośrednio po dokonaniu zabójstwa K. W. (1) użyli wobec M. W. (1) groźby bezprawnej polegającej na zapowiedzi pozbawienia go życia w celu wywarcia na niego wpływu zmierzającego do powstrzymania wymienionego od zawiadomienia organów ścigania o zabójstwie, którego był
świadkiem i od składania w charakterze świadka relacji z przebiegu tego zdarzenia i osobach sprawców, tj. o czyn z art. 245 k.k. i za to na podstawie art. 245 kk wymierza im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  oskarżonego K. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. VI. części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 62b ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.2019.852 t.j.) i za to na podstawie art. 62b ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę po 50 (pięćdziesiąt) złotych;

IX.  na podstawie art. 85§1 kk i art. 86§1 kk w brzmieniu
obowiązującym przed nowelizacją kodeksu karnego z dniem 24 czerwca 2020r. wymierzone powyżej kary pozbawienia wolności
łączy oskarżonym i wymierza im kary łączne po 15 (piętnaście) lat pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zalicza oskarżonym okresy ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania:

K. D. (1) od 5 stycznia 2020r. godz. 15.40 do dnia
29 maja 2020r. godz. 15.40,

D. P. (1) od 5 stycznia 2020r. godz. 15.40 do
dnia 28 września 2020r. godz. 15.40 oraz od dnia 3 października 2020r. godz. 15.40 do dnia 17 grudnia 2021r.;

XI.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodu ujętego w wykazie Drz (...) na k.
(...) pod poz.1 i zarządza jego zniszczenie;

XII.  na podstawie art. 230§2 kpk zwraca dowody rzeczowe:

B. K. ujęte w wykazie Drz (...) na k. 1073 pod poz. 1,

D. P. (1) ujęte w wykazach: Drz (...)- (...) na k. 1074-1075 pod poz. 11-12, 19, 21-24,

K. D. (1) ujęte w wykazach: Drz (...)- (...) na k. 1075 pod poz. 27-28, Drz (...)- (...) na k. 1076 pod poz. 36 i 37;

XIII.  na podstawie art. 44§2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu ujętego w wykazie Drz (...) na k. 1075 pod
poz. 25 i zarządza jego zniszczenie;

XIV.  na podstawie art. 231§1 kpk składa do depozytu sądowego dowody ujęte w wykazach Drz (...)- (...) na k. 1075 pod poz. 29 i 31

XV.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postępowania na nich przypadających i zwalnia ich od opłat.

Anna Ratajczyk Agnieszka Marchwicka Tomasz Kaszyca Renata Świętek Adriana Naciążek

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 38/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. D. (1), D. P. (1)

czyn przypisany w pkt. I. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, pozbawili K. W. (1) i M. W. (1) wolności, w ten sposób, że grożąc im uszkodzeniem ciała oraz po założeniu M. W. (1) kajdanek na ręce, uniemożliwili im opuszczenie samochodu marki P. (...), a następnie przewieźli ich w okolice Ł.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

k. 1359-1363, 1667-1668, 1814-1816

wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

k. 1507-1510, 1816-1817

zeznania świadka M. W. (1)

k. 133-134, 1406-1408, 2120v-2123

korzystanie przez oskarżonego D. P. (1) w ramach umowy najmu z samochodu marki P. (...)

wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

k. 1507-1510, 1816-1817

zeznania świadka P. P. (1)

k. 266-267

zeznania świadka K. M.

k. 367-368

zeznania świadka T. S.

k. 1201, 1820 (ujawnione)

umowa leasingu operacyjnego

k. 268-285

umowa najmu pojazdu

k. 369-372

uprzednia karalność oskarżonego K. D. (1) (fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.6)

dane o karalności

k. 310-311, 1653-1654

odpisy wyroków

k. 315, 316-317, 1514-1515, 1517-1518, 2188

zawiadomienie o wykonaniu kary

k. 1085, 1314

uprzednia karalność oskarżonego D. P. (1) (fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.2 oraz czynów z pkt 1.1.4 - 1.1.5)

dane o karalności

k. 319-320, 1660-1662

odpisy wyroków

k. 1505-1506, 1657-1658

umiarkowana opinia oskarżonego K. D. (1) w zakresie jego pobytu w ZK w czasie wykonywania tymczasowego aresztowania (fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.6)

opinia o tymczasowo aresztowanym

k. 335-336

przeciętna opinia oskarżonego D. P. (1) w jego środowisku rodzinnym i umiarkowana w zakresie jego pobytu w ZK w czasie wykonywania tymczasowego aresztowania (fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.2 oraz czynów z pkt 1.1.4 - 1.1.5)

opinia o tymczasowo aresztowanym

k. 330-331

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 1519

brak w krytycznym czasie ze strony oskarżonego K. D. (1) z przyczyn chorobowych zniesionej bądź w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem (fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.6)

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 1916-1924

brak w krytycznym czasie ze strony oskarżonego D. P. (1) z przyczyn chorobowych zniesionej bądź w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem (fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.2 oraz czynów z pkt 1.1.4 - 1.1.5)

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 1925-1932

funkcjonowanie intelektualne oskarżonego K. D. (1) w obszarze normy społecznej adekwatnie do uzyskanego wykształcenia oraz środowiska społeczno-rodzinnego, zdolność do prawidłowego rozumienia norm społeczno-prawnych, zasad życia społecznego oraz skutków ich przekraczania.

Brak organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, funkcje poznawcze w normie.

Osobowość zwarta bez cech dezintegracji, bez profilu o cechach psychotycznych oraz wskazujących na cechy jakichkolwiek zaburzeń psychicznych. Osobowość z cechami nieprawidłowymi w obszarze struktury osobowości m.in. w zakresie potrzeb, postaw, wartości, cech, obrazu siebie i uczuciowości, nieprawidłowo ukształtowana, wykazująca cechy dyssocjalne.

W zakresie przedstawionych zarzutów wykluczono cechy chorobowej dezintegracji i działania pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami. Zachowania K. D. są zborne, nie wskazują na cechy zerwania kontaktu z rzeczywistością a poziom natężenia emocji nie jest na tyle głęboki aby zaburzał zdolność do myślenia, planowania, kontroli zachowań i ich bieżącej modyfikacji.

(fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.6)

opinia sądowo-psychologiczna

k. 1958-1962

funkcjonowanie intelektualne oskarżonego D. P. (1) w obszarze normy społecznej adekwatnie do uzyskanego wykształcenia oraz środowiska społeczno-rodzinnego, zdolność do prawidłowego rozumienia norm społeczno-prawnych, zasad życia społecznego oraz skutków ich przekraczania.

Brak organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, funkcje poznawcze w normie.

Osobowość zwarta bez cech dezintegracji, bez profilu o cechach psychotycznych oraz wskazujących na cechy jakichkolwiek zaburzeń psychicznych. Osobowość z cechami nieprawidłowymi w obszarze struktury osobowości m.in. w zakresie potrzeb, postaw, wartości, cech, obrazu siebie i uczuciowości, nieprawidłowo ukształtowana, wykazująca cechy dyssocjalne.

W zakresie przedstawionych zarzutów wykluczono cechy chorobowej dezintegracji i działania pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami. Zachowania D. P. (1) są zborne, nie wskazują na cechy zerwania kontaktu z rzeczywistością a poziom natężenia emocji nie jest na tyle głęboki aby zaburzał zdolność do myślenia, planowania, kontroli zachowań i ich bieżącej modyfikacji. (fakt dla czynów z pkt. 1.1.1 - 1.1.2 oraz czynów z pkt 1.1.4 - 1.1.5)

opinia sądowo-psychologiczna

k. 1963-1966

1.1.2.

K. D. (1), D. P. (1)

czyn przypisany w pkt. II. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu grozili M. W. (1) uszkodzeniem ciała i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

k. 1507-1510, 1816-1817

zeznania świadka M. W. (1)

k. 133-134, 1406-1408, 2120v-2122

1.1.3.

K. D. (1)

czyn przypisany w pkt. III. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w dniu 4 stycznia 2020 r. we W. poprzez uderzenie nieustalonym tępym narzędziem w tył głowy M. W. (1) spowodował jego upadek, a następnie kopał go po twarzy i ciele powodując obrażenia w postaci obrzęku tkanek miękkich i podbiegnięcia krwawego w zakresie głowy, otarć naskórka i powierzchownych ran w zakresie kończyn prawych i kończyny górnej lewej, otarcia naskórka w zakresie grzbietu, obrzęków tkanek miękkich oraz zaczerwienia twarzy w wyniku użycia gazu, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej siedmiu dni

wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

k. 1667-1668, 1814-1816

zeznania świadka M. W. (1)

k. 133-134, 1406-1408, 2120v-2123

protokół oględzin M. W. (1)

k. 138-139

wstępna opinia sądowo-lekarska

k. 156

opinia sądowo-lekarska wraz ustną opinią uzupełniającą

k. 1453-1454, 2092-2099, 2210

1.1.4.

K. D. (1), D. P. (1)

czyn przypisany w pkt. V. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia K. W. (1), grożąc mu pozbawieniem życia, zadali mu uderzenia w głowę, w tułów i nogi rękami i nieustalonym narzędziem oraz posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci maczety spowodowali u niego obrażenia w postaci otarcia naskórka w okolicy czołowo-jarzmowej lewej, ranę tłuczoną prawego łuku brwiowego, podbiegnięć krwawych okolic oczodołowych i bocznej powierzchni nosa po stronie lewej, podbiegnięcia krwawego powłok miękkich czaszki w okolicy potylicznej prawej, dwóch pasmowatych równoległych do siebie podbiegnięć krwawych na bocznej powierzchni uda lewego, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich pleców, pojedynczych podbiegnięć krwawych na kończynach, drobnych otarć naskórka na przedramieniu prawym, ranę ciętą powłok skórnych pleców po stronie lewej długości 6 cm, ranę ciętą bocznej powierzchni dolnej części lewego przedramienia o długości 8,5 cm z powierzchownym nacięciem kości promieniowej, ranę ciętą bocznej powierzchni uda lewego o długości 14,5 cm z przecięciem powłok skórnych oraz częściowo głowy bocznej mięśnia czworogłowego, głęboką ranę rąbaną tylno-bocznej powierzchni górnej części podudzia lewego o długości około 13,5 cm z całkowitym przecięciem szyjki lewej kości strzałkowej oraz przecięciem żyły odstrzałkowej lewej i jej odgałęzienia, tętnicy piszczelowej przedniej i powierzchownym nacięciem bocznej powierzchni nasady bliższej lewej kości piszczelowej, w wyniku czego doszło do masywnego krwotoku z następczym zgonem K. W. (1)

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

k. 175-177, 188-189, 1047-1048, 1359-1363, 1667-1668, 1814-1816

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

k. 1507-1510, 1816-1817, 2211v

częściowo zeznania świadka M. W. (1)

k. 133-134, 1406-1408, 2120v-2123, 2209-2210

częściowo zeznania świadek M. M.

k. 45-47, 2117v-2120

zeznania świadka P. P. (2)

k. 1-3

częściowo zeznania świadka Z. K.

k. 8-9, 1818v-1819

zeznania świadka M. N.

k. 11-12, 1817-1818

zeznania świadka M. O.

k. 23-24, 1817v-1817

zeznania świadek M. W. (2)

k. 26-27, 1820 (ujawnione)

zeznania świadka Ł. C.

k. 140-141, 1974

wstępna opinia sądowo-lekarska z dok. fotograficzną

k. 152-155

protokół oględzin zwłok

k. 218

sprawozdanie z sądowo-lekarskich oględzin zwłok ludzkich

k. 404-412, 612-621

karta leczenia szpitalnego

k. 622

opinia z zakresu badań biologicznych wraz z opinią uzupełniającą

k. 1209-1244

opinia sądowo-lekarska wraz z ustną opinią uzupełniająca

k. 1437-1450, 2182v-2183

polecenie M. W. (1) przez oskarżonego K. D. (1) aby ten zadzwonił na pogotowie ratunkowe

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

k. 175-177, 188-189, 1047-1048, 1359-1363, 1667-1668, 1814-1816, 2209v

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

k. 1507-1510, 1816-1817, 2211v

częściowo zeznania M. W. (1)

k. 2209v

płyty z nagraniami zgłoszeń uzyskana od Pogotowia (...) we W. i (...) Urzędu Wojewódzkiego we W.

k. 690-691, k. 692-693

notatka urzędowa dot. nagrań zgłoszeń

k. 702-710

protokół z odtworzenia i spisania utrwalonych zapisów zgłoszeń wraz ze sprawozdaniem z przeprowadzonych czynności odtworzenia i spisania treści nagrań

k. 1144-1145, 1146-1165

ujawnienie na zabezpieczonej kurtce należącej do oskarżonego D. P. (1) oraz butach należących do oskarżonego K. D. (1) krwi ludzkiej zgodnej z profilem genetycznym pokrzywdzonego K. W. (1)

opinia z zakresu badań biologicznych wraz z opinią uzupełniającą

k. 1209-1235, 1239-1244

protokoły zatrzymania

87-88, 97-98

protokoły oględzin

k. 93-94, 106-109

protokoły przeszukania

k. 90-92, 95-96, 102-105, 149-151

1.1.5.

K. D. (1), D. P. (1)

czyn przypisany w pkt. VII. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, bezpośrednio po dokonaniu zabójstwa K. W. (1) użyli wobec M. W. (1) groźby bezprawnej polegającej na zapowiedzi pozbawienia go życia w w celu wywarcia na niego wpływu zmierzającego do powstrzymania wymienionego od zawiadomienia organów ścigania o zabójstwie, którego był świadkiem i składania w charakterze świadka relacji z przebiegu tego zdarzenia i osobach sprawców

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

k. 1047-1048, 1359-1363, 1667-1668, 1814-1816

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

k. 1507-1510, 1816-1817

częściowo zeznania świadka M. W. (1)

k. 133-134, 1406-1408, 2120v-2123

1.1.6.

K. D. (1)

czyn przypisany w pkt. VIII. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w dniu 5 stycznia 2020 r. we W. wbrew przepisom ustawy posiadał nową substancję psychoaktywną z grupy II - (...) w postaci 3,43 g (...)

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

k. 1047-1048, 1359-1363, 1667-1668, 1814-1816

zeznania świadka K. P. (1)

k. 1196-1198,1973v

protokół zatrzymania

k. 97-98

protokół przeszukania

k. 102-105

protokół użycia wagi

k. 110-111

opinia z przeprowadzonych badań z zakresu chemii

k. 700-701

zatrzymanie w dniu 5 stycznia 2020 r. oskarżonych oraz Ł. C. poruszających się samochodem marki P. (...)

wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

k. 1047-1048, 1359-1363, 1667-1668, 1814-1816

wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

k. 1507-1510, 1816-1817

zeznania świadka D. D. (1)

k. 1192-1194, 1859v-1860

zeznania świadka K. P. (1)

k. 1196-1198, 1973v

protokoły zatrzymania

k. 69-71, 87-88, 97-98

protokoły przeszukań

k. 75-78, 81-84, 90-92, 95-96,

protokoły oględzin

k. 79-80, 93-94, 106-109

zeznania świadka Ł. C.

k. 140-141, 1974

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

pomimo, iż oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, część jego wyjaśnień dot. skucia M. W. (1) i przewiezienia obu pokrzywdzonych w okolice Ł. znajdowała potwierdzenie m.in. w relacjach pokrzywdzonego M. W. (1) i wyjaśnieniach oskarżonego D. P. (1).

wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

Sąd za wiarygodne uznał te wyjaśnienia, w których oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem treść tych wyjaśnień znajdowała potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym, w tym w zeznaniach pokrzywdzonego M. W. (1) i częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego K. D. (1).

Wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał, iż na mocy umowy najmu jest użytkownikiem pojazdu marki P. (...) znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym dlatego zasługiwały na uwzględnienie.

zeznania świadka M. W. (1)

Sąd w sposób szczegółowy i znajdujący potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach oskarżonych i tym samym zasługujący na uwzględnienie przedstawił okoliczności związane z pozbawieniem wolności zarówno świadka jak i pokrzywdzonego K. W. (1) poprzez nakazanie wejścia im do P. (...), a także skucia przez D. P. (1) świadka kajdankami i przewiezienia obu pokrzywdzonych w okolice Ł.. Sąd nie znalazł także podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego gdy ten konsekwentnie przesłuchiwany zarówno w toku śledztwa jak i później przed Sądem opisywał, jak obaj oskarżeni zarówno jemu jak i K. W. (1) w wulgarnych słowach grozili uszkodzeniem ciała.

zeznania świadków P. P. (1), K. M. T. S.

Sąd nie znalazł podstaw do odmowy uznania za wiarygodne zeznań ww. świadków które wspólnie ze zgromadzoną dokumentacją świadczyły o tym, iż oskarżony D. P. (1) podpisał w grudniu 2019 r. 3-miesięczną umowę najmu pojazdu marki P. (...) z miesięczną ratą w wysokości ponad 15.000 zł.

dokumentacja dotycząca leasingu i najmu pojazdu marki P. (...)

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

dane o karalności wraz z odpisami wyroków

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

opinie o tymczasowo aresztowanych oraz kwestionariusz wywiadu środowiskowego

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

opinie sądowo-psychiatryczne oraz opinie sądowo-psychologiczne

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonych przez profesjonalne podmioty a w swych treściach szczegółowych, zrozumiałych i pełnych opinii.

1.1.2

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

Sąd za wiarygodne uznał te wyjaśnienia, w których ten częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem treść tych wyjaśnień znajdowała potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach świadka M. W. (1).

zeznania świadka M. W. (1)

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka złożone w toku śledztwa na k. 133-134, w których ten wskazywał, iż oprócz gróźb uszkodzenia ciała w czasie jazdy samochodem P. (...) na Ł. tak też na miejscu obaj oskarżeni grozili mu w nieparlamentarnych słowach uszkodzeniem ciała, a także pozbawieniem życia, a świadek obawiał się spełnienia tych gróźb, z uwagi na szczegółowość powyższych zeznań jak i okoliczność, iż częściowo zostały potwierdzone treścią wyjaśnień D. P. (1), który przyznał się do popełnienia czynu na szkodę świadka (zaprzeczając jedynie, iż kierował wobec świadka groźby pozbawienia życia).

Świadek wskazywał, iż groźby ze strony oskarżonego K. D. pojawiły się, gdy ten uderzał go i kopał. Oskarżony D. P. (1) nie używał wobec niego przemocy fizycznej, ale dołączył się do gróźb.

1.1.3

wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd za wiarygodne - albowiem znajdowały one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w tym zeznaniach pokrzywdzonego i opinii sądowo-lekarskich - uznał wyjaśnienia oskarżonego, w których ten przyznał się do zarzucanego mu czynu i opisał okoliczności związane z jego popełnieniem.

zeznania świadka M. W. (1)

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań świadka gdy ten opisywał okoliczności związane z pobiciem go przez K. D. (1), albowiem znajdowały one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach oskarżonego i opiniach sądowo-lekarskich.

protokół oględzin M. W. (1)

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodu

wstępna opinia sądowo-lekarska

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonej przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii.

opinia sądowo-lekarska wraz ustną opinią uzupełniającą

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonej przez profesjonalny podmiot, a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii.

Biegły opierając się na dokumentacji z akt sprawy stwierdził u pokrzywdzonego M. W. (1) obrażenia ciała opisane w pkt. III. części wstępnej wyroku. Obrażenia te powstały od działania narzędzia lub narzędzi tępych, tępokrawędzistych lub od uderzeń o takie narzędzia i naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej 7 dni.

Biegły opiniował również, iż stwierdzone obrażenia mogły u pokrzywdzonego powstać w toku okolicznościach podawanych zarówno przez niego, jak i oskarżonych.

Mając na względzie treść ustnej opinii biegłego złożonej na rozprawie (k. 2210) Sąd z opisu obrażeń doznanych przez oskarżonego wyeliminował wybicie zęba, mają na względzie, iż był to sztuczny ząb, a także uzupełnił opis czynu o zaczerwienienie twarz w wyniku użycia gazu.

1.1.4

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd ostrożnie podszedł do oceny wiarygodności wyjaśnień obu oskarżonych mając na względzie zmienność tych wyjaśnień w toku postępowania i konfrontując je z pozostałym materiałem dowodowym, w sprawie uwzględnił je jedynie częściowo. Dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego w zakresie czynu skutkującego śmiercią pokrzywdzonego K. W. (1) Sąd, oprócz przywołanych wyjaśnień oskarżonych, dysponował depozycjami jeszcze jednego naocznego świadka przedmiotowego zdarzenia - tj. pokrzywdzonego M. W. (1). To właśnie przede wszystkim ww. dowody osobowe skonfrontowane z dowodami z dokumentów, w tym przede wszystkim z opinią sądowo-lekarską oraz opinią biologiczną stanowiły podstawę dla ustaleń faktycznych w zakresie ostatecznie przypisanego oskarżonym czynu.

Wskazać także należy, iż zasadnicza część wyjaśnień obu oskarżonych złożonych w toku śledztwa, w których to w sposób najbardziej szczegółowy odnosili się do przebiegu zdarzenia z dnia 4 stycznia 2020 r. pochodziła odpowiednio z grudnia 2020 r. (wyjaśnienia oskarżonego D. P. na k. 1507-1510) oraz stycznia 2021 r. (wyjaśnienia oskarżonego K. D. na k. 1667-1668) już po zapoznaniu się przez obu oskarżonych (jak wynikało z protokołów) z aktami sprawy, w tym z wnioskami z opinii sądowo-lekarskiej opisującej rodzaj, mechanizm powstania i ilość obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego K. W.. Dlatego jak wspominano z dużą dozą ostrożności należało podejść do wyżej przywołanych wyjaśnień oskarżonych.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do wyjaśnień oskarżonego K. D. (1) wskazać należy, iż od początku przyznawał, iż zadał pokrzywdzonemu jeden cios maczetą. W swoich wyjaśnieniach stał również na stanowisku, iż zarówno on jak i oskarżony D. P. (1) nie mieli zamiaru pozbawić życia pokrzywdzonego K. W. (1).

Przesłuchiwany po raz pierwszy (k. 175-179) tłumaczył, iż w okolicach Ł. doszło pomiędzy nim i oskarżonym D. P. (1) a K. W. (1) szarpanina. Ten ostatni miał rzucić się na obu oskarżonych. Oskarżeni nie dawali sobie rady, więc K. D. (3) pobiegł do samochodu P. po należącą do D. P. (1) maczetę, która znajdowała się za przednim fotelem pasażera. Maczetą uderzył pokrzywdzonego "raz pod kolanem". Wyjaśniał, iż nie chciał go zabić, dlatego celował w nogę, nie miał też wiedzy skąd powstały pozostałe rany opisane w zarzucie. Po tym uderzeniu pokrzywdzony miał upaść i strasznie krzyczeć, że boli go noga. Oskarżony miał wtedy uciskać ranę i kazał M. W. (1) zadzwonić na pogotowie. Kiedy zbliżała się karetka, oskarżeni mieli oddalić się z miejsca zdarzenia. Wyjaśniał, iż D. P. (1) nie miał wiedzy, iż oskarżony idzie po maczetę, bo wówczas szarpał się pokrzywdzonym. M. W. (1) natomiast był zamknięty w samochodzie marki K.. Maczeta została wyrzucona przez oskarżonego do O..

W kolejnych wyjaśnieniach (k. 1047-1048), oskarżony oprócz podtrzymania wcześniejszych wyjaśnień uzupełnił, iż odpiął kajdanki M. W. (1) i kazał jemu zadzwonić na pogotowie. Wtedy też oskarżony podbiegł do pokrzywdzonego i zaczął uciskać ranę pod kolanem, gdzie mocno leciała krew. Wyjaśniał, iż z tego powodu ubrane spodnie zakrwawione były od pasa w dół, podobnie jak kurtka którą miał wtedy ubraną. Ślady krwi na kurtce miał wytrzeć później gąbką, a spodnie wyprać.

Wskazywał, iż oskarżony D. P. (1) nie pomagał w uciskaniu rany. To do D. P. (1) należały także kajdanki, którymi skuty był M. W. (1). Kiedy ten ostatni dzwonił po karetkę obaj oskarżeni byli jeszcze na miejscu zdarzenia, uciekli stamtąd bo obawiali się przyjazdu policji razem z pogotowiem.

W toku eksperymentu procesowego (k. 1359-1363) oskarżony wskazywał, iż oskarżeni przywieźli K. W. (1) i M. W. (1) na Ł., żeby ich nastraszyć ale sytuacja "wymknęła się spod kontroli". Zauważył, iż K. W. (1) wziął do ręki maczetę, wtedy oskarżony wyrwał mu ją i jednym zamachem uderzył go w nogę. Pokrzywdzony miał zacząć krzyczeć i przeturlał się pod płot. M. W. (1) zostały ściągnięte kajdanki. Przyznał, że bił M. W. (1) i wskazywał, iż oskarżony D. P. (1) szarpał się z K. W..

W ostatnich wyjaśnieniach w toku śledztwa (k. 1667-1668) oskarżony wyjaśniał, iż to tak naprawdę oskarżony D. P. (1) wyciągnął maczetę z samochodu. Dalej K. D. (3) tłumaczył, iż na miejscu zdarzenia wysiadł z K. i wyciągnął M. W. (1) za ubranie z auta. Ten miał wtedy dalej spięte ręce kajdankami z przodu. Oskarżony uderzył ww. kilka razy pięścią w twarz, możliwe, że też pięścią w tył głowy. Gdy upadł, oskarżony rozpylił w jego kierunku gaz i kilka razy kopnął go. W. nie stracił przytomności ale bolały go oczy więc oskarżony wepchnął go do samochodu. W tym czasie oskarżony D. P. (1) miał wyciągnąć z auta maczetę, K. W. (1) już był wtedy poza samochodem. Oskarżony widział jak D. P. (1) - prawdopodobnie tępą stroną maczety - uderza pokrzywdzonego. Wszystko działo się szybko i dynamicznie. Zaprzeczył, iż oprócz maczety używane jakiekolwiek inne narzędzia. Maczeta była dość długa, ok. 45 cm, trzonek wystawał a ostrze było schowane w futerale i wciśnięte za fotel samochodu. Oskarżony wyjaśniał, iż kiedy D. P. uderzał pokrzywdzonego to maczeta była raczej bez futerału, bo leżał on na ziemi między autami. Oskarżony zostawił M. W. (1) w samochodzie, kazał mu tam siedzieć i skierował się w stronę oskarżonego D. P. (1) i K. W. (1). Ten ostatni wtedy wyrwał się i zaczął uciekać w stronę ul. (...). D. P. (1) - bez maczety, którą rzucił między samochody - pobiegł za pokrzywdzonym a oskarżony podszedł do M. W. (1) i kazał mu siedzieć. Po minucie D. P. (1) wrócił z pokrzywdzonym, trzymając go za kurtkę. Ponownie zaczęła się awantura. Oskarżeni uderzyli pokrzywdzonego pięściami w twarz, dopytując się o pieniądze. Oskarżony K. D. (1) podniósł z ziemi maczetę i uderzył K. W. (1) w nogę. Tłumaczył, iż na pewno "uderzył machając raz w jedną raz w drugą stronę, tak na krzyż i mógł trafić w rękę", kiedy pokrzywdzony chciał odruchowo się zasłonić. Tłumaczył, iż celował w nogi.

Przed Sądem odnosząc się do wyjaśnień na k. 175-177 nie podtrzymał ich co do wyciągnięcia maczety z auta. Maczeta miała długość od 25 do 30 cm, a cios został zadany ze średnią siłą.

Oskarżony podtrzymał wyjaśnienia na k. 188-189, 1047-1048 i częściowo na k. 1359-1363, ponownie nie podtrzymując ich w zakresie wyciągnięcia maczety z samochodu i wskazując, że gdy wziął ją do ręki, leżała na ziemi, wcześniej wyciągnięta z samochodu przez D. P. (1). Wyjaśniając, iż na samym końcu była sytuacja, że pokrzywdzony miał maczetę w ręku, po chwili odmówił odpowiedzi na pytanie, czy pokrzywdzony faktycznie miał ją w ręku.

Po odczytaniu wyjaśnień na k. 1667-1668 podtrzymał je w części, wskazując, iż na pewno oskarżony D. P. (1) uderzył K. W. (1) tępą stroną maczety, bo gdy oskarżony K. D. (1) podniósł te narzędzie, maczeta nadal znajdowała się w futerale. Różnicę w wyjaśnieniach oskarżony tłumaczył, odtworzeniem sobie w głowie tego fragmentu zdarzenia i nadzieją na jak najniższy wyrok. K. W. (1) biegł na oskarżonego, ten zamachnął się i możliwe, że gdzieś musnął pokrzywdzonego więcej niż jeden raz. To był jeden ruch maczetą wykonany na krzyż, raz w jedną, raz w drugą stronę. Możliwe, że oskarżony uderzył pokrzywdzonego w inną część ciała. W momencie zadania przez oskarżonego ciosu pokrzywdzony był ustawiony bardziej lewą stroną, możliwe, że cios został zadany także w tył ciała kiedy chciał się odwrócić. Odpowiadał, iż pokrzywdzony biegł na niego przed wzięciem przez niego maczety, a gdy oskarżony miał ją w ręku, to wtedy K. W. (1) cofał się. Wskazywał, iż obaj pokrzywdzeni byli pobudzeni, szamotali się w samochodzie i w jego ocenie byli pod wpływem narkotyków albo alkoholu. Odmówił odpowiedzi, dlaczego nie mówił o tym w swoich wcześniejszych wyjaśnieniach. Gdy oskarżony D. P. (1) wrócił z pokrzywdzonym zaczęła się szarpanina pomiędzy oskarżonym K. D. (1) a pokrzywdzonym z wymianą ciosów, oskarżony wtedy pomyślał, że nie da sobie rady i złapał za maczetę. Pokrzywdzony chciał powstrzymać oskarżonego. Oskarżonemu wydawało się, że pokrzywdzony złapał za pokrowiec, on za rękojeść maczety i wtedy ta wysunęła się z futerału i oskarżony zadał cios na krzyż. Nie był w stanie sprecyzować, jak maczeta została wyciągnięta z futerału dodając, iż gdy pokrzywdzony zobaczył ją wyjętą, zaczął się cofać. Nie pamiętał, czy W. złapał za futerał czy maczetę. Odmówił też odpowiedzi na pytanie co w tym czasie robił oskarżony D. P. (1), zasłaniając się niepamięcią, nie był w stanie wyjaśnić także, po co ww. pobiegł po pokrzywdzonego.

ocena wyjaśnień oskarżonego K. D. (1):

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż złożone przez oskarżonego K. D. (1) wyjaśnienia co do przebiegu zdarzenia z 4 stycznia 2020 r., jakkolwiek zmienne w toku postępowania, od początku konsekwentne były co do jednej okoliczności - tj. jednokrotnego uderzenia maczetą pokrzywdzonego pod kolanem. Wskazać należy, iż stosownie do wniosków z opinii sądowo-lekarskiej to właśnie rana rąbana lewego podudzia skutkowała śmiercią pokrzywdzonego. Twierdzenia oskarżonego, iż zadał ten cios co najwyżej średnią siłą należało jednak odrzucić mając na względzie konkluzje z przedmiotowej opinii sądowo-lekarskiej w której wskazano, iż cios ten musiał być wyprowadzony z dużą siłą.

Niekwestionowane było w toku postępowania, iż to oskarżony D. P. (1) był inicjatorem spotkania z pokrzywdzonym K. W., okoliczność, iż do D. P. (1) należały użyte w toku zdarzenia kajdanki i maczeta jak i to, iż ten ostatni przedmiot został przez K. D. wyrzucony do O..

Za wiarygodną należało uznać również tę część wyjaśnień, w której wyjaśniał, iż to D. P. (1) wyjął maczetę z samochodu - potwierdził to też przywołany oskarżony.

Zgodne z treścią wyjaśnień oskarżonego D. P. (1) była ta też część wyjaśnień oskarżonego K. D. w której wskazywał on, iż D. P. (1) nie uczestniczył w żaden sposób w uciskaniu rany K. W. (1). Wskazać w tym miejscu należy, iż wskazywał na to również świadek M. W. (1) - z tym zastrzeżeniem, iż zeznawał on, iż tej pomocy nie udzielał żaden z oskarżonych.

Oskarżony wyjaśniał także, że D. P. (1) również maczetą uderzał pokrzywdzonego K. W.. Potwierdzał to w swoich wyjaśnieniach oskarżony D. P. (1) i świadek M. W. (1), który wskazywał, iż obaj oskarżeni zadawali pokrzywdzonemu ciosy maczetą w okolice uda. Wyjaśnienia oskarżonego K. D. odnośnie sposobu uderzania przez D. P. maczetą pokrzywdzonego także były zmienne. Na k. 1667-1668 wskazywał bowiem, iż prawdopodobnie oskarżony D. P. (1) uderzał pokrzywdzonego tępą stroną maczety wyjętą z futerału, który leżał między samochodami. W tej relacji oskarżonego zatem sekwencja zdarzeń przedstawiała się następująco:

1. uderzanie przez D. P. (1) pokrzywdzonego K. W. prawdopodobnie tępą stroną maczety, maczeta wyjęta z futerału;

2. wyrwanie się pokrzywdzonego K. W. i jego ucieczka w stronę ul. (...), odrzucenie maczety przez D. P. (1) między samochody;

3. powrót D. P. (1) z pokrzywdzonym;

4. podniesienie przez K. D. (1) maczety z ziemi i uderzenia nią K. W. (1).

Przed Sądem wskazywał jednak, iż:

1. oskarżony D. P. (1) na pewno uderzał K. W. (1) tępą stroną maczety, maczeta znajdowała się nadal w futerale;

4. złapanie przez K. W. (1) futerału z maczetą, złapanie przez oskarżonego rękojeści maczety, wysunięcie maczety z futerału i zadanie nią ciosu na krzyż.

Wskazać również należy, iż wyjaśnienia oskarżonych co do ucieczki K. W. i jego odbiegnięciem w stronę ul. (...) i gonieniem go przez oskarżonego D. P. znajdowała pośrednio potwierdzenie w zeznaniach świadka M. O. i dlatego też Sąd uznał je za wiarygodne, pomimo tego, iż na taką okoliczność nie wskazywał w swoich zeznaniach świadek M. W. (1).

Tym niemniej, w ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego K. D. złożone przed Sądem co do okoliczności z pkt. 1. i 4. przywołanej wyżej sekwencji przebiegu zdarzenia z dnia 4 stycznia 2020 r. znamionowała chęć umniejszenia odpowiedzialności zarówno samego oskarżonego (co do pkt 4. poprzez próbę wskazania, jakoby podniesienie przez niego maczety nie wynikało wyłącznie z jego inicjatywy, a było niejako konsekwencją zachowania pokrzywdzonego K. W. (1)) jak i oskarżonego D. P. (1) w zakresie uderzania przez niego pokrzywdzonego jedynie tępą stroną maczety (do okoliczności tej Sąd odniesie się przy ocenie wyjaśnień tego oskarżonego), a w świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd zatem odrzucił wyjaśnienia oskarżonego K. D. co do tego, iż K. W. (1) w jakimkolwiek momencie zdarzenia z dnia 4 stycznia 2020 r. miał mieć w ręku maczetę, biorąc pod uwagę nie tylko zmienność wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie, ich nieprecyzyjność (oskarżony nie był w stanie sprecyzować jak maczeta została wyciągnięta z futerału, zasłaniał się niepamięcią mając wskazać, czy K. W. złapał za futerał czy maczetę) jak i sprzeczność z zeznaniami M. W. (1), który konsekwentnie wskazywał, iż pokrzywdzony K. W. (1) nie miał w ręku maczety.

Sąd przyjął iż w omawianym zakresie na uwzględnienie zasługują wyjaśnienia oskarżonego złożone na k. 1667-1668. Wskazać również należy, iż dopiero po odczytaniu tych wyjaśnień przed Sądem oskarżony próbował wytłumaczyć istnienie na ciele pokrzywdzonego innych ciosów. Wcześniej, na k. 1667-1668 wskazał, iż możliwe, iż uderzył także pokrzywdzonego w rękę kiedy ten próbował się zasłonić. Nie potrafił jednak odnieść się do pozostałych obrażeń ciętych uda lewego i tułowia. Sąd mając na względzie konkluzje z opinii sądowo-lekarskiej, w której biegli wskazywali, iż rana przedramienia mogła powstać podczas uderzenia w kończynę dolną za wiarygodne przyjął wyjaśnienia oskarżonego, iż mógł trafić w rękę odruchowo zasłaniającego się pokrzywdzonego K. W.. Dopiero przed Sądem oskarżony wskazywał na prawdopodobieństwo uderzenia maczetą pokrzywdzonego w tył ciała czy też inną część ciała ale co istotne nadal stał na stanowisku, iż wykonał jeden ruch maczetą. Z konkluzji opinii sądowo lekarskich wynikało zaś jednoznacznie, iż uderzeń ostrą stroną maczety musiało być co najmniej 3, z czego jedna, śmiertelna rana została zadana przez oskarżonego K. D. (1), a cios który ją spowodował został zadany z dużą siłą, pozostałe zaś dwa co najmniej z siłą średnią. Oprócz twierdzeń oskarżonego, który przyznawał się do zadania tej rany odnieść należy się także do relacjonowanej przez świadka Ł. C. rozmowy między oskarżonymi, w której to oskarżony D. P. mówił do K. D., że za mocno uderzył maczetą pokrzywdzonego K. W..

Sąd odrzucił również wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1), jakoby po zadaniu K. W. (1) ciosu maczetą próbował go ratować uciskając ranę. Okoliczności tej zaprzeczał w swoich zeznaniach - które to zeznania Sąd uznał za wiarygodne - świadek M. W. (1). Oczywiście Sąd miał na względzie, iż z materiału dowodowego w postaci nagrań rozmów pokrzywdzonego z pogotowiem ratunkowym jak i samych zeznań świadka M. W. (1) złożonych przed Sądem (k. 2209) wynikało, iż za wiarygodne uznać należało wyjaśnienia oskarżonego, iż kazał M. W. zadzwonić na pogotowie i zostać na miejscu zdarzenia do czasu przyjazdu karetki. Tym niemniej, brak było w niniejszej sprawie dowodów, które mogłyby potwierdzać wersję przedstawianą przez oskarżonego. Uciskania rany przez K. D. nie widział drugi z oskarżonych. Zaprzeczał tej okoliczności M. W. (1), a Sąd z powodów opisanych przy ocenie zeznań tego świadka wskazał, dlaczego nie uwzględnił jego zeznań składanych na tę okoliczność po odtworzeniu nagrań z rozmów z pogotowiem. Profili genetycznych zgodnych z profilem K. W. nie ujawniono na odzieży, którą oskarżony miał mieć ubraną w toku zdarzenia, a którą to zabezpieczono do badań.

Także ratownik medyczny M. N. wskazując, iż nikt pokrzywdzonemu nie udzielał pomocy, że choć nie mógłby stwierdzić czy ktoś uciskał ranę na nodze gołą ręką, tak opisywana przez niego lokalizacja ciała pokrzywdzonego i trudności z wyplątaniem jego ciała z siatki, leżenie przez K. W. twarzą do dołu świadczyły o tym iż twierdzenia oskarżonego o udzielanej temu ostatniemu pomocy należało odrzucić.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

Oskarżony nie przyznając się na przestrzeni całego postępowania do popełnienia zarzucanego mu czynu na szkodę K. W. (1), w pierwszych wyjaśnieniach na k. 164-166 i 199-200 odmówił składania wyjaśnień.

W wyjaśnieniach na k. 1507-1510 tłumaczył, iż konflikt z K. W. (1) miał podłoże finansowe, ponieważ oskarżony miał pożyczyć ww. kwotę 10.000 zł, której pokrzywdzony nie zwrócił. Poprosił o pomoc oskarżonego K. D. (1) w nastraszeniu pokrzywdzonego. Kajdanki, którymi skuł w samochodzie M. W. (1), podobnie jak maczetę, kupił w listopadzie 2019 r., jeszcze przed pożyczeniem pokrzywdzonemu pieniędzy. Skierował się na Ł.. K. D. (1) wyciągnął M. W. (1) z samochodu, on wtedy rozmawiał z K. W. (1) w samochodzie. Uderzył go raz pięścią w twarz dopytując, na co stracił pożyczone pieniądze. Następnie oskarżony wysiadł z samochodu i zaczął iść w stronę M. W. (1), wtedy też D. poszedł w stronę K. W.. M. W. leżał skulony koło samochodu K.. Po chwili usłyszał krzyki i zobaczył, że K. D. trzyma maczetę w ręku i szarpie się z K. W., po chwili zadając mu ciosy. Oskarżony nie potrafił wskazać ilości i lokalizacji zadanych ciosów. Nie miał wiedzy, jak maczeta została wyjęta. K. W. upadł na ziemię i zaczął strasznie krzyczeć, że nie czuje nogi i nie może oddychać. Oskarżony powiedział do K. D., żeby ten zadzwonił po pogotowie. Wtedy ten krzyknął do M. W. a ten zaczął dzwonić po karetkę. Oskarżony w panice wsiadł do samochodu, wtedy K. D. zatrzymał go i kazał oddać kluczyki od kajdanek, co oskarżony zrobił i odjechał. Zanim - jak wskazywał - uciekł, widział jak K. D. klęczy przy K. W. i krzyczy do M. W., świecił też latarką na ranę. Maczeta miała ok. 45 cm. Odmówił odpowiedzi na pytanie, czy zajmuje się handlem narkotykami, odmówił też odpowiedzi, czy w związku z zakupem maczety miał do czynienie z sytuacjami, które zagrażały jego bezpieczeństwu. Nie miał wiedzy, skąd wzięły się obrażenia K. W. na głowie i ciele, w tym na udzie. Wyjaśniał, iż uderzył go tylko raz z pięści. Zaprzeczył, iż szarpał się z K. W. na zewnątrz auta i zadawaniu innych uderzeń oprócz jednego - pięścią w twarz.

Odnośnie swojego zachowania już po otrzymaniu przez K. W. ciosu od K. D. (1), oskarżony wyjaśniał, iż powiedział oskarżonemu K. D., aby ten dzwonił po karetkę. Ten krzyknął do M. W. i świadek zaczął dzwonić na pogotowie. Nie potrafił wyjaśnić dlaczego sam nie zadzwonił, tłumacząc się, że był spanikowany. Kiedy K. D. krzyczał na świadka, w które miejsce ten ma kierować pogotowie, oskarżony D. P. przestraszony i spanikowany wsiadł do samochodu i odjechał, wcześniej rzucając w kierunku K. D. klucze od kajdanek. Wyjaśniał, że K. D. stał przy pokrzywdzonym i świecił latarką w telefonie na jego ranę.

Przed Sądem podtrzymał złożone wcześniej wyjaśnienia, uzupełniając, iż to on wyciągnął maczetę wraz z pokrowcem z samochodu, uderzył K. W. tępą stroną dwa razy w podudzie lewe, chcąc uzyskać odpowiedź, co stało się z pieniędzmi. Ponieważ ten nie chciał odpowiedzieć, skierował się w stronę W. próbując dowiedzieć się, czy ten wie coś na ten temat. W tym czasie K. W. zaczął uciekać, a oskarżony pobiegł za nim. Złapał go na przestrzeni 200 metrów i wrócił razem z nim na miejsce zdarzenia.

Bezpośrednio przed zamknięciem przewodu sądowego oskarżony tłumaczył, iż maczetę kupił do obrony od momentu, gdy próbowano ukraść jego samochód na parkingu. Maczetę wyciągnął, ponieważ chciał nastraszyć K. W., żeby się określił kiedy ten zwróci mu pieniądze. Uderzył dwa razy maczetą w pokrowcu w podudzie lewe. W pewnym momencie W. uciekł z miejsca zdarzenia, oskarżony odrzucił maczetę i pobiegł za nim. Oskarżony nie przewidywał, iż kolega wyciągnie maczetę z futerału. Wskazywał, iż to on kazał M. W. wezwać pogotowie i był na miejscu w momencie, gdy K. D. wypowiedział odtworzone słowa.

ocena wyjaśnień oskarżonego D. P. (1):

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym tj. okolicznościach opisanych przy wskazaniu, jakie wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1) Sąd uznał za wiarygodne.

Odmawiając początkowo składania wyjaśnień, do zarzucanych mu czynów odniósł się w wyjaśnieniach na k. 1507-1510, już po zapoznaniu się z materiałami śledztwa.

Również wyjaśnienia tego oskarżonego cechowały się zmiennością, w przywołanych wyjaśnieniach w toku śledztwa wskazywał on bowiem, iż jedyny cios jaki zadał pokrzywdzonemu K. W. to był cios pięścią w twarz, nie mając wiedzy w jaki sposób powstały inne obrażenia na ciele K. W., w tym na podudziu. Dopiero stojąc przed Sądem przyznał, iż uderzył jeszcze K. W. dwa razy schowaną w pokrowcu maczetą. Przy ocenie wyjaśnień oskarżonego K. D. (1) Sąd akcentował już, dlaczego uznał, iż jego wersja przebiegu zdarzenia wskazująca, iż oskarżony D. P. (1) uderzał pokrzywdzonego maczetą schowaną w futerale nie polegała na prawdzie. Jednak w ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego wersja, jakoby oskarżony D. P. (1) uderzył pokrzywdzonego dwukrotnie jedynie tępą częścią maczety również nie zasługiwała na uwzględnienie.

Dokonując bowiem oceny przedmiotowej okoliczności nie sposób było abstrahować od konkluzji przedstawionych w opinii sądowo-lekarskiej i opinii z zakresu badań biologicznych.

Przy zasługujących bowiem na uwzględnienie wyjaśnieniach oskarżonego K. D., który od początku tłumaczył, iż maczetą zadał pokrzywdzonemu jeden cios pozostaje bowiem pytanie jaki był mechanizm powstania pozostałych obrażeń ciętych zadanych pokrzywdzonemu K. W. za pomocą ostrej części maczety tj. 2 ranach ciętych, jednej tułowia, drugiej uda lewego, obu powstałych od uderzenia zadanego ze średnią siłą.

Wskazać w tym miejscu należy, iż jakkolwiek świadek M. W. (1) nie był w stanie sprecyzować, jaką częścią maczety oskarżeni zadawali obrażenia, tak stał na zdecydowanym stanowisku, iż obaj z nich zadali K. W. po kilka ciosów w okolice uda.

Zestawiając powyższe dowody z konkluzjami z opinii z zakresu badań biologicznych i ujawnieniu na zabezpieczonej kurtce oskarżonego D. P. (1) krwi zgodnej z profilem genetycznym pokrzywdzonego K. W. (1) w postaci przetarcia o łącznej powierzchni 14x11 po prawej stronie, a także zabrudzenia na prawym rękawie kurtki o średnicy około 2 cm uznać zatem należało, iż to oskarżony D. P. (1) zadał pokrzywdzonemu również ciosy ostrą stroną maczety, które to ciosy skutkowały wystąpieniem u K. W. wyżej opisanych obrażeń w postaci ran ciętych.

Z treści wyjaśnień oskarżonych jak i zeznań świadka M. W. (1) nie wynikało, aby oskarżony D. P. (1) próbował udzielić pomocy pokrzywdzonemu np. poprzez ucisk rany, co mogłoby tłumaczyć znajdowanie się na jego kurtce śladów krwi K. W.. K. D. stanowczo wyjaśniał, na k. 1047-1048, iż D. P. nie uciskał rany pokrzywdzonego. Konsekwentnie okoliczności tej w uznanych za wiarygodne zeznaniach zaprzeczał także świadek M. W. (1).

częściowo zeznania świadka M. W. (1)

Sąd za częściowo wiarygodne uznał zeznania świadka M. W. (1), mając na względzie, iż uznana za wiarygodną część znajdowała potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Do części z nich Sąd odniósł się już przy ocenie wyjaśnień obu oskarżonych dlatego brak było potrzeby ich powielania w niniejszej rubryce. Oczywiście uwadze Sądu nie umknęło, iż pokrzywdzony stojąc przed Sądem wskazywał, iż jest uzależniony od dopalaczy, które miał zażywać też zarówno dzień przed zdarzeniem, jak i bezpośrednio po zdarzeniu. Świadek wskazywał również, iż po ich zażyciu ma problemy z pamięcią. W oczywisty sposób powyższe okoliczności jednak a priori nie mogły świadczyć o niewiarygodności depozycji świadka, wskazywały jednakże na konieczność wnikliwej analizy jego zeznań w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Pierwsze zeznania świadka na k. 133-134 złożone w dniu 6 stycznia 2021 r. oprócz podawanych przez świadka okoliczności związanych z przyjazdem w okolice Ł. wraz z oskarżonymi nie zawierały wielu szczegółów dot. samego przebiegu zdarzenia skutkującego śmiercią pokrzywdzonego K. W. co znajdowało uzasadnienie w dalszej części zeznań świadka z tego dnia, w których wskazywał, iż obawia się o swoje życie, boi się, że oskarżeni go zabiją dlatego nie chce mówić o tym, "co się stało na wale". Świadek zeznawał, iż tłem konfliktu był handel dopalaczami, ale nie chciał podać w tym zakresie żadnych szczegółów. Świadek wskazywał, iż żaden z oskarżonych nie próbował ratować K. W. i nikt z nich nie uciskał rany.

Bardziej szczegółowe były kolejne zeznania świadka. Uściślił on, iż oskarżony D. P. był inicjatorem spotkania w dniu 4 stycznia 2021 r. albowiem przypuszczał, iż pokrzywdzony K. W. pracuje "na dwa fronty" i oprócz dopalaczy otrzymywanych od niego, handluje również innymi substancjami. Wskazywał, iż w samochodzie D. P. uderzył raz w twarz K. W. ręką. Opisał, iż K. W. został uderzony 50 cm maczetą w nogę. Podtrzymał, iż kiedy dzwonił po karetkę oskarżonych już nie było na miejscu zdarzenia.

Po odczytaniu świadkowi protokołu eksperymentu procesowego na miejscu zdarzenia świadek zaprzeczył, jakoby K. W. szarpał się z oskarżonym D. P.. Wskazał, iż K. W. nie miał maczety w ręku, a gdy świadek próbował zatamować krew to widział 4 rany cięte na udzie. Wskazywał, iż cios w potylicę otrzymał już po tym, gdy K. W. został uderzony w nogi maczetą, a zadawanie ciosu za pomocą tego narzędzia widział z odległości 2-3 m.

Przed Sądem świadek podtrzymał złożone wcześniej zeznania. Wskazywał, iż K. W. (1) próbował uciekać, wtedy oskarżeni wzięli maczetę i zaczęli zadawać ciosy. Najpierw K. D. (3). Świadek wskazywał, iż jeden zadawał ciosy nieostrą stroną maczety. Maczetę wyciągnął K. D. i zaczął zadawać ciosy. Świadek tłumaczył, iż nie widział, jaką częścią maczety zadaje ciosy, czy tępą czy ostrą. Potem rzucił tę maczetę, wziął ją D. P. i też zadał kilka ciosów. P. też zadawał ciosy w okolice uda. Świadek wskazywał, iż tych ciosów było kilka a K. W. krzyczał od momentu ciosów K. D..

Już w tym miejscu zasadne wydaje się wskazanie, iż świadek - mając na względzie przyjętą przez Sąd za oskarżonymi wersję przebiegu zdarzenia w tej części, iż to najpierw D. P. zadawał ciosy pokrzywdzonemu maczetą, następnie odrzucił maczetę i podniósł ją K. D., który następnie zadał cios, w tym skutkujący śmiercią pokrzywdzonego - musiał pomylić nazwiska oskarżonych i tam, gdzie wskazywał na oskarżonego K. D. (wyciągnięcie maczety, zadawanie ciosów jako pierwszy rzucenie maczety itd.) należało przyjąć, iż robił to oskarżony D. P. i na odwrót, co do okoliczności które w tych zeznaniach świadka miał rzekomo zrobić (podniesienie maczety wyrzuconej przez K. D. i zadawania nią ciosów jako drugi).

Wskazywał, iż o śmierci K. W. poinformował świadka M. M. (bez opowiadania jej szczegółów zdarzenia). Świadek odpowiadając na pytania wskazywał, iż nie jest w stanie określić, który z oskarżonych zadał więcej ciosów czy też dłużej uderzał K. W.. Wskazywał, iż po przyjeździe do jego miejsca zamieszkania D. P. mówił mu, że uderzał tępą stroną maczety ale sam świadek tego nie widział.

Świadek odnosząc się do kwestii otrzymanego uderzenia w głowę i rozpylenia przez oskarżonego K. D. gazu, stał na zdecydowanym stanowisku - podobnie zresztą jak w zeznaniach złożonych w toku śledztwa, iż zdarzenia te pozostawały bez wpływu na możliwość obserwowania przez świadka przebiegu zdarzenia. Świadek podkreślał, iż cios w głowę otrzymał już po tym, gdy obaj oskarżeni uderzali K. W. maczetą, Sąd nie znalazł podstaw do odmowy uznania tych zeznań za niewiarygodne. Relacja świadka odnośnie kluczowych dla odtworzenia przebiegu zdarzenia z dnia 4 stycznia 2020 r. znajdowała wszak potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w tym częściowo wyjaśnieniach oskarżonych (co do zadawania przez nich obu ciosów maczetą K. W.) jak i konkluzjach z opinii sądowo-lekarskiej (w zakresie rodzaju i umiejscowienia obrażeń K. W.) i biologicznej (co do rzekomej próby pomocy pokrzywdzonemu przez K. D.).

Sąd nie znalazł także podstaw do odmowy uwzględnienia zeznań świadka kiedy konsekwentnie w toku postępowania wskazywał, iż cios w głowę otrzymał już po tym gdy oskarżeni uderzali K. W. maczetą, a jednokrotnie rozpylenie przez K. D. gazu w jego twarz pozostawało bez wpływu na możliwość obserwowania przez świadka przebiegu zdarzenia.

częściowo zeznania świadek M. M.

W bardzo ograniczonym zakresie Sąd ustalając stan faktyczny co do zdarzenia skutkującego śmiercią K. W. (1) skorzystał z treści zeznań świadek M. M. - dziewczyny pokrzywdzonego. Świadek nie była bezpośrednim świadkiem przedmiotowego zdarzenia, jej wiedza o zdarzeniu pochodziła od M. W. (1) (który zresztą sam wskazywał, iż nie opowiadał jej w szczegółach o jego dokładnym przebiegu), a zeznania samej świadek w dużej mierze były niespójne, nielogiczne i nie znajdujące potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Dlatego też Sąd wykorzystał je jedynie w tym zakresie, w jakim miały potwierdzenie w uznanych za wiarygodne wyjaśnieniach oskarżonych, zeznaniach świadka M. W. (1) i opiniach sądowo-lekarskich.

Dotyczyło to przede wszystkim okoliczności:

- posiadania przez oskarżonego D. P. (1) maczety z którą jeździł w samochodzie;

- przyjechania przez obu oskarżonych i pokrzywdzonych w okolice Ł.;

- skucia przez oskarżonych M. W. (1) kajdankami;

- leżenia na ziemi K. W. (1) z zakrwawioną nogą

- zadzwonienia przez M. W. (1) na pogotowie ratunkowe.

zeznania świadków P. P. (2) i M. N.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków - odpowiednio lekarza i ratownika pogotowia ratunkowego we W. - na okoliczność podejmowanych wobec K. W. nieskutecznych czynności reanimacyjnych i ostatecznie zgonu pokrzywdzonego.

Świadek M. N. wskazywał, iż K. W. leżał wsunięty w siatkę ogrodową. Wskazywał, iż nie próbował udzielać wcześniej pokrzywdzonemu pomocy, a on sam nie mógł wyplątać poszkodowanego z siatki, który leżał twarzą do dołu. Dodał, iż nie zauważyłby uciskania wcześniej rany gołą ręką. Od M. W. świadek usłyszał, iż K. W. został zaatakowany nieznanym narzędziem.

zeznania świadków Z. K., M. O. i M. W. (2)

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania treści zeznań świadka Z. K. w których wskazywał on, iż znajdując się w pobliżu miejsca zdarzenia słyszał trwające ok. 10 minut krzyki, przekleństwa i odgłosy bicia. Po tym czasie z miejsca zdarzenia odjechały oba samochody, a świadek zauważył, że ktoś rozmawia przez telefon i idzie w stronę skrzyżowania z ul. (...). Osoba ta wymiotowała i po chwili wróciła na miejsce zdarzenia, gdzie przyjechała też karetka. Świadek widział także prowadzoną przez ratowników akcję reanimacyjną K. W..

Jednocześnie wskazać należy, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do ustalenia, iż na miejscu zdarzenia oprócz obu oskarżonych i pokrzywdzonych M. W. oraz K. W. znajdowały się też inne osoby, w tym kobieta, na co wskazywał ww. świadek.

Zeznania świadka M. O., w których wskazywali, iż zauważył biegnącego, krzyczącego mężczyznę o wzroście 170 cm i otyłej fizjonomii, a za nim biegnącego kolejnego mężczyznę znajdowały potwierdzenie w uznanych za wiarygodne wyjaśnieniach oskarżonych, w których to wskazywali, iż w pewnym momencie pokrzywdzony K. W. odbiegł z miejsca zdarzenia i pobiegł za nim oskarżony D. P.. Dlatego też z tego powodu Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadka w tym zakresie. Świadek wskazywał nadto, iż znajdujące się w pobliżu miejsca zdarzenia dwa samochody krótko po sobie odjechały z miejsca zdarzenia, a ten zobaczył i usłyszał mężczyznę dzwoniącego na pogotowie i podającego swoją lokalizację.

Mniej szczegółów podała w swoich zeznaniach świadek M. W. (2), aczkolwiek brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności ich treści gdy opisywała w swoich zeznania odjazd dwóch samochodów z miejsca zdarzenia a następnie, że zauważyła jedną osobę leżącą pod płotem działek i udzielanej temu ostatniemu pomocy przez pogotowie ratunkowe.

zeznania świadka Ł. C.

Sąd uwzględnił zeznania świadka - kolegi obu oskarżonych, z którymi został razem zatrzymany w dniu 5 stycznia 2020 r. - składane w toku śledztwa, jako najbardziej szczegółowe, w których to świadek wskazywał, iż dowiedział się od oskarżonych, iż pokrzywdzony K. W. (1) został "storpedowany . Choć co prawda świadek tłumaczył, iż oskarżeni nie mówili kto to zrobił, chwilę później dodał, jak oskarżony D. P. mówił do K. D. "za mocno mu zajeb...., tym się gałęzie ucina". Świadek wskazywał także, iż oskarżeni nie wydawali się zdenerwowani. Świadek zeznawał także, iż razem z oskarżonymi udał się do szpitali przy ul. (...) i ul. (...) gdzie na polecenie oskarżonych wchodził do środka i pytał, czy leży tam K. W..

wstępna opinia sądowo-lekarska z dok. fotograficzną, protokół oględzin zwłok, sprawozdanie z sądowo-lekarskich oględzin zwłok ludzkich, karta leczenia szpitalnego

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów.

opinia sądowo-lekarska wraz z ustną opinią uzupełniającą

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonej przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii.

Biegli opierając się na dokumentacji z akt sprawy odnieśli się do okoliczności związanych z mechanizmem i rodzajem obrażeń powstałych u pokrzywdzonego K. W. (1), skutkujących jego śmiercią.

Opiniowali, iż na ciele denata stwierdzono dwie grupy zmian urazowych tj. obrażenia powstałe od działania narzędzia lub narzędzi ostrych, ostrokrawędzistych, w tym skutkującej zgonem rany rąbanej podudzia lewego oraz obrażenia powstałe od działania narzędzi tępych, tępokrawędzistych.

Odnosząc się do 4 obrażeń zadanych narzędziem ostrym, biegli opiniowali, iż wszystkie powstały od czynnego ciosu (uderzenia) a:

- rana cięta tułowia powstała od uderzenia zadanego z co najwyżej średnią siłą;

- rana cięta uda lewego powstała od uderzenia zadanego ze średnią siłą;

- rana rąbana lewego podudzia powstała od uderzenia zadanego z dużą siłą;

- rana cięta przedramienia lewego powstała od uderzenia zadanego ze średnią siłą i nie można wykluczyć, iż powstała podczas próby zasłonięcia się przed ciosem w ramach próby czynnej obrony.

Te obrażenia mogły powstać od jednego narzędzia, takiego jak tasak lub maczeta. Powstały wskutek co najmniej 3 ciosów. Brak jest możliwości ustalenia kolejności powstania obrażeń a z uwagi na dynamiczny charakter zdarzenia, ciosy zostały zadane bezpośrednio po sobie. Rana przedramienia lewego mogła powstać podczas ciosu skierowanego w lewą kończynę dolną lub na skutek kolejnego (czwartego) ciosu.

Obrażenia w postaci dwóch pasmowatych podbiegnięć krwawych zlokalizowanych na bocznej powierzchni podudzia lewego, w 1/3 górnej i środkowej powstały od czynnego ciosu (uderzenia) narzędziem obłym, tępym lub tępokrawędzistym o wydłużonym kształcie np. w postaci pałki, kija lub rury. Uderzenie było zadane przy użyciu co najwyżej średniej siły.

Obrażenia w postaci otarć naskórka, podbiegnięć krwawych oraz rany tłuczonej prawego łuku brwiowego powstały od narzędzia lub narzędzi tępych, tępokrawędzistych i mogły powstać podczas podawanych przez M. W. (1) tj. wtedy, gdy K. W. (1) miał zostać uderzony przez oskarżonego D. P. (1) pięścią w twarz gdy pokrzywdzony siedział na tylnym siedzeniu samochodu oraz wyjaśnień oskarżonego K. D. (1) w których przyznawał, że miał dwa lub trzy raz uderzyć pięścią w twarz K. W. (1) stojąc naprzeciw niego.

Pozostałe obrażenia z grupy drugiej powstały w mechanizmie czynnym lub biernym na krótki czas przed zgonem pokrzywdzonego. Mogło do nich dojść w wyniku opisywanej w trakcie eksperymentu procesowego przez oskarżonego D. szarpaniny, która miał wywiązać się pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym D. P. (1).

Przedstawiony w trakcie eksperymentu procesowego w dniu 6 listopada 2020 r. przez oskarżonego D. sposób zadania pokrzywdzonemu rany podudzia lewego tylko częściowo tłumaczy obecność obrażeń stwierdzonych na ciele pokrzywdzonego. Śmiertelna rana rąbana podudzia mogła powstać w okolicznościach podanych przez K. D. (1), jednak siła uderzenia musiała być większa niż zaprezentowana przez oskarżonego w trakcie eksperymentu a wersja przedstawiana przez niego nie tłumaczy powstania ran na plecach i lewym udzie. Rana przedramienia mogła powstać podczas ciosu zadanego w lewą kończynę dolną.

Narzędziem, którym zadano pokrzywdzonemu przedmiotowe obrażenia mogła być maczeta.

Brak było możliwości jednoznacznego ustalenia pozycji sprawcy i ofiary w trakcie zadawania obrażeń narzędziem ostrym. Prawdopodobną jest wersja, iż rany te powstały wskutek ciosów zadanych narzędziem trzymanym prawą ręką przez sprawcę stojącego przed ofiarą. Ciosy te zostały zadane od bocznej lewej (anatomicznie) strony ofiary.

Obrażenia na ciele pokrzywdzonego w postaci ran ciętych, rany tłuczonej, podbiegnięć krwawych i otarć naskórka nie były obrażeniami śmiertelnymi. Do śmierci pokrzywdzonego wskutek wykrwawienia doprowadziła rana rąbana lewego podudzia i uszkodzenie naczyń krwionośnych, w tym naczynia tętniczego. Stwierdzone przecięcie naczyń żylnych i naczynia tętniczego skutkowało krwotokiem z rany. Do wykrwawienia dochodzi we względnie krótkim okresie czasu, nieprzekraczającym prawdopodobnie kilkunastu minut. Udzielenie natychmiastowej pomocy w postaci wezwania zespołu medycznego i zastosowanie ucisku np. poprzez silne uciskanie miejsca krwawienia ręką jest niezbędne dla przeżycia osoby z takimi obrażeniami i stwarza bardzo duże szanse na uratowanie życia pokrzywdzonemu. Zaniechanie takowej pomocy prowadzi nieuchronnie do śmierci pokrzywdzonego.

W toku rozprawy biegli odnieśli się do właściwości maczety, wskazując, iż jest to narzędzie ostrokrawędziste, podobnie np. część robocza siekiery. Cechuje się posiadaniem, długiej, względnie ciężkiej i najczęściej bardzo dobrze zaostrzonej głowni, która służy do rąbania ale także do cięcia. Stwierdzone u pokrzywdzonego K. W. (1) rany cięte i rąbana pochodziły od narzędzia o dobrze zaostrzonej krawędzi tnącej i jest bardzo prawdopodobne, iż pochodziły od użycia maczety. Biegli wskazywali, iż zadawanie uderzeń maczetą nawet w okolice kończyn wiąże się z narażeniem na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Maczeta może powodować głębokie rany, a nawet prowadzić do całkowitej lub częściowej amputacji kończyny z uszkodzeniem naczyń krwionośnych i intensywny krwotok zewnętrzny. W przypadku pokrzywdzonego K. W. (1) cios zadawany w lewe podudzie, powodujący uszkodzenie kości i przede wszystkim naczyń krwionośnych podudzia doprowadził do wykrwawienia i zgonu.

Nie stwierdzono u K. W. (1) obrażeń, które jednoznacznie świadczyły o tym, że zostały zadane jeszcze innym narzędziem np. tępą częścią głowni. Nie można wykluczyć, że stwierdzone podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka mogły powstać od uderzenia płaską częścią głowni, czy też tępą, ale obrażenia te nie są na tyle charakterystyczne, że mogłyby jednoznacznie potwierdzać taki mechanizm.

Dwa obrażenia na lewym podudziu mogły powstać wskutek uderzenia maczetą schowaną w pochwie, albowiem najbardziej prawdopodobny mechanizm ich powstania to uderzenie wydłużonym, względnie wąskim narzędziem.

płyty z nagraniami zgłoszeń, notatka urzędowa dot. nagrań zgłoszeń, protokół z odtworzenia i spisania utrwalonych zapisów zgłoszeń wraz ze sprawozdaniem z czynności odtworzenia i spisania treści nagrań

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów.

Z odtworzenia nagrania rozmów z telefonu użytkowanego przez M. W. (1) i zeznań tego ostatniego (k. 2209v) oraz wyjaśnień K. D. (1), wynikało, iż ten ostatni kazał zostać pokrzywdzonemu z K. W. (1) i był też obecny, gdy pokrzywdzony rozmawiał z pogotowiem ratunkowym.

opinia z zakresu badań biologicznych

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonej przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii.

Z treści przedmiotowej opinii wynikało jednoznacznie, iż na zabezpieczonej w toku śledztwa i należącej do oskarżonego D. P. (1) przedmiocie tj. kurtce ujawniono zabrudzenie brunatne na wysokości brzucha po prawej stronie w postaci przetarcia o łącznej powierzchni 14x11 cm a także zabrudzenie na prawym rękawie kurtki od strony wewnętrznej 2 cm od szwu bocznego koliste zabrudzenie o średnicy około 2 cm które to zabrudzenia stanowiły krew ludzką, a zabrudzenia ujawnione na kurtce zgodne były z profilem genetycznym pokrzywdzonego K. W. (1).

Krew zgodną z profilem genetycznym K. W. (1) ujawniono również na lewym bucie na bocznej zewnętrznej powierzchni podeszwy oraz na prawym bucie na bocznej powierzchni czubka buta należących do oskarżonego K. D. (3) i zabezpieczonych w toku śledztwa.

protokoły zatrzymania,oględzin, przeszukania

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

1.1.5

zeznania świadka M. W. (1)

Sąd za wiarygodne uznał te zeznania świadka złożone w toku śledztwa na k. 133-134 kiedy to ten sposób szczegółowy i logiczny zeznawał, iż kiedy oskarżeni przyjechali do niego po zdarzeniu skutkującym śmiercią K. W. (1) i o tej okoliczności dowiedzieli się od świadka to "obaj mi powiedzieli, że jak zacznę coś mówić na policji to mnie zaj...." a świadek obawiał się spełnienia tych gróźb pozbawienia życia.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia jedynie w części w jakiej znajdowały one potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach świadka M. W. (1), tj. podnoszonej okoliczności, iż razem z drugim oskarżonym przyjechali do mieszkania świadka aby porozmawiać o szczegółach zdarzenia z Ł.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia jedynie w części w jakiej znajdowały one potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach świadka M. W. (1), tj. podnoszonej okoliczności, iż razem z drugim oskarżonym przyjechali do mieszkania świadka aby porozmawiać o szczegółach zdarzenia z Ł.

1.1.6

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego, w których ten wskazywał, iż 5 torebek z suszem ukrył w bieliźnie, albowiem ta treść wyjaśnień znajdowała potwierdzenie w zeznaniach świadkach K. P. (1) i sporządzonych protokołach zatrzymania i przeszukania.

zeznania świadków D. D. (1) i K. P. (1)

Sąd nie nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków - funkcjonariuszy policji biorących udział w zatrzymaniu oskarżonych w dniu 5 stycznia 2020 r. a także ujawnieniu (świadek K. P.) u oskarżonego K. D. (1) w bieliźnie nowej substancji psychoaktywnej.

Wskazać także należy, iż świadek K. P. (1) wskazywał, iż bezpośrednio po ujawnieniu ww. substancji oskarżony oświadczył, iż "jest to dopalacz".

Zeznania świadków były szczegółowe, logiczne i wzajemnie się uzupełniały, dlatego zasługiwały na uwzględnienie.

protokoły zatrzymania,oględzin, przeszukania i użycia wagi

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

opinia z przeprowadzonych badań z zakresu chemii

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonej przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii.

Z treści opinii wynikało jednoznacznie, iż zabezpieczone w toku zatrzymania oskarżonego K. D. (1) 5 torebek z suszem roślinnym o wadze netto 3,43 g zawierały 3,4-metylenodioxy-PV8, która stanowi nową substancję psychoaktywną z grupy II - (...), wskazaną w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1591).

zeznania świadka Ł. C.

patrz punkt 1.1.4

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

Sąd nie uwzględnił tej części wyjaśnień w których oskarżony zaprzeczał, iż kierował wobec M. W. (1) groźby pozbawienia życia, uznając iż treść tych wyjaśnień, jako sprzeczna z uznanymi za wiarygodne zeznaniami ww. świadka stanowi wyłącznie linię obrony oskarżonego, obliczoną na umniejszenie swojej odpowiedzialności karnej.

częściowo zeznania świadka M. W. (1)

Sąd nie uwzględnił tej części zeznań świadka złożonych przed Sądem w których wskazywał, iż w trakcie bicia go na Ł. przez K. D. (3), obaj oskarżeni nie grozili mu pozbawieniem życia jako sprzeczne z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadka na k. 133-134.

W ocenie Sądu zmiana treści zeznań świadka w tym zakresie wynikała z obawy przed oskarżonymi, którą jednoznacznie wyartykułował przesłuchiwany po raz pierwszy w toku śledztwa, a wpływ na taką treść zeznań świadka składanych przed Sądem musiała mieć również obecność obu oskarżonych na rozprawie.

1.1.3

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd nie uwzględnił tych wyjaśnień w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym także późniejszymi wyjaśnieniami oskarżonego przyznającego się do popełnienia zarzucanego jemu czynu - iż treść tych wyjaśnień stanowiła wyłącznie linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

1.1.4

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony, obliczoną na zminimalizowanie odpowiedzialności karnej.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony, obliczoną na zminiazowanie odpowiedzialności karnej.

częściowo zeznania świadka M. W. (1)

Sąd nie uwzględnił tej części zeznań świadka, kiedy przed Sądem po odtworzeniu nagrań rozmów z pogotowiem, na pytania obrońcy oskarżonego K. D. (1) wskazywał - odmiennie do swoich wcześniejszych, konsekwentnych zeznań w których temu zaprzeczał (śledztwo) ani nie wspominał (pierwsze zeznania przed Sądem) - iż wspomniany oskarżony próbował uciskać ranę pokrzywdzonego. W ocenie Sądu przedmiotowe zeznanie - składane w obecności na rozprawie oskarżonych - podyktowane były strachem przed nimi o którym zresztą świadek wspominał w toku swoich pierwszych zeznań w których nie chciał przybliżyć przebiegu zdarzenia przy Ł..

Wobec zawartości odtworzonego na k. 2209v nagrania Sąd nie uwzględnił również tych zeznań świadka, w których wskazywał on, iż gdy dzwonił na pogotowie oskarżony K. D. nie był już obecny na miejscu zdarzenia.

zeznania świadek M. M.

w pozostałym zakresie - nieopisanym przy wskazaniu, co do jakich okoliczności Sąd zeznania świadek uznał za wiarygodne - Sąd uznał, iż depozycje świadek istotne dla ustaleń stanu faktycznego nie znajdują uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym. Dotyczyło to m.in. takich okoliczności jak przede wszystkim obecność innych osób na miejscu zdarzenia czy skucia K. W. kajdankami.

zeznania świadek B. D. i K. W. (3)

świadkowie - odpowiednio matka i brat świadka M. W. (1) - nie mieli wiedzy o zdarzeniach będących przedmiotem niniejszego postępowania

zeznania świadek B. K. i M. J.

świadkowie - odpowiednio matka i partner matki pokrzywdzonego K. W. (1) - nie mieli wiedzy o zdarzeniach będących przedmiotem niniejszego postępowania

1.1.5

wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień, w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Wyjaśnienia oskarżonego jakoby udali się do mieszkania M. W. (1) już po zdarzeniu jedynie aby porozmawiać o przebiegu zdarzenia i zapytać o stan pokrzywdzonego raziły naiwnością, skoro jak wynikało z wyjaśnień oskarżonych ci po zdarzeniu skutkującym zabraniem przez karetkę K. W. widzieli się już z M. W., wcześniej i podwożąc go do jego miejsca zamieszkania.

wyjaśnienia oskarżonego D. P. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień, w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej z powodów opisanych przy wskazaniu, jaka część wyjaśnień oskarżonego K. D. (1) w zakresie przedmiotowego czynu z art. 245 k.k. nie zasługiwała na uwzględnienie.

częściowo zeznania świadka M. W. (1)

Sąd nie uwzględnił tej części zeznań świadka złożonych w na k. 1406-1408, w których choć co prawda nadal podtrzymywał, iż obaj oskarżeni próbowali groźbami zmusić go do nieskładania zeznań na temat zdarzenia skutkującego śmiercią K. W. (1) tak odmiennie niż w pierwszych, konsekwentnych i uznanych za wiarygodne zeznaniach wskazywał, iż groźby te nie dotyczyły pozbawienia go życia. Sąd odrzucił także zeznania świadka złożone przed Sądem, w których wskazywał już, iż oskarżeni w ogóle mu nie grozili. W ocenie Sądu treść tych zmiennych - zeznań świadka nie wynikała z jego niewiarygodności, ale obawy przed oskarżonymi, którą jednoznacznie wyartykułował przesłuchiwany po raz pierwszy w toku śledztwa jak i później przed Sądem na k. 2121v. Wskazać należy, iż po odczytaniu świadkowi przed Sądem jego zeznań na k. 133-134 ten zaprzeczył, iż oskarżeni w toku rozmowy w jego mieszkaniu w ogóle mu grozili, by po przeczytaniu jego depozycji na k. 1406-1408 wskazywać, iż jednak takie groźby padły i dotyczyły potencjalnego złożenia przez świadka zeznań. Jakkolwiek świadek próbował następnie tłumaczyć, że nie padły słowa o "zajeb... go" a jedynie tego, iż będzie "miał przeje...", Sąd oparł się na pierwszych zeznaniach świadka w tym zakresie, uznając również, iż wpływ na taką treść zeznań świadka składanych przed Sądem musiała mieć również obecność obu oskarżonych na rozprawie.

1.1.6

częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień, w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Jako niezgodne z treścią zeznań świadka K. P. (1) należało ocenić tę część wyjaśnień oskarżonego w których zaprzeczał, iż nie miał wiedzy, iż znaleziona przy nim w pięciu woreczkach strunowych substancja nie stanowi środka odurzającego.

pozostałe dowody opisane w a/o

Sąd nie skorzystał z pozostałych dowodów wymienionych w a/o a nie przywołanych w niniejszym uzasadnieniu, albowiem nie były one przydatne dla podejmowanych ustaleń faktycznych

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

K. D. (1), D. P. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonych z zakresie zarzucanego im czynu z pkt. I. oraz VII. części wstępnej wyroku nie budziła wątpliwości Sądu. Wskazać należy, iż mając na względzie treść zeznań świadka M. W. (1), który na taką okoliczność nie wskazywał, Sąd z opisu przypisanego czynu wyeliminował zablokowanie drzwi samochodu marki P. (...).

Przedmiotem ochrony normy art. 189 § 1 k.k. jest wolność do zmiany miejsca przebywania człowieka stosownie do jego woli. Przepis ten chroni możliwość opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu, zarówno aktualną, jak i potencjalną wolę zmiany miejsca przebywania. Podstawowe znaczenie dla bytu przestępstwa pozbawienia wolności obiektywny stan zasadniczej możliwości realizacji aktywności woli. Nie jest rzeczą konieczną, aby uwolnienie się pozbawionego wolności było niemożliwe w sposób obiektywny, wystarczy, jeśli takie ono jest w uzasadnionym okolicznościami odczuciu uwięzionego. Skutkiem czynu z art. 189 k.k. jest umyślne wytworzenie stanu niemożności urzeczywistnienia decyzji woli ofiary, aby opuścić dotychczasowe miejsce przebywania.

Z kolei określone w art. 190 § 1 k.k. przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej, stanowi wolność od strachu i zastraszenia. Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę a warunkiem przestępności, aby groźba ta wzbudzała uzasadnioną obawę, iż będzie spełniona, co należy interpretować w ten sposób, iż pokrzywdzony winien traktować groźbę poważnie i uznawać jej spełnienie za rzeczywiście możliwe.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynikało w sposób jednoznaczny.

Świadek M. W. (1) sposób szczegółowy i znajdujący potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach oskarżonych i tym samym zasługujący na uwzględnienie przedstawił okoliczności związane z pozbawieniem wolności zarówno świadka jak i pokrzywdzonego K. W. (1) poprzez nakazanie wejścia im do P. (...), a także skucia go przez D. P. (1) kajdankami i przewiezienia obu pokrzywdzonych w okolice Ł.. Sąd nie znalazł także podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego gdy ten konsekwentnie przesłuchiwany zarówno w toku śledztwa jak i później przed Sądem opisywał, jak obaj oskarżeni zarówno jemu jak i K. W. (1) w wulgarnych słowach grozili uszkodzeniem ciała.

W świetle okoliczności towarzyszących tym groźbom w ocenie Sądu u każdego człowieka wzbudziłyby uzasadnione obawy ich realizacji. W utrwalonym orzecznictwie (vide: wyrok SN z dnia 21 maja 2020 r., V KK 85/20, Lex nr 3028938; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 26 września 2019 r., II AKa 263/19, Lex nr 3028937) wskazuje się nadto, iż dla wypełnienia znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wymagana koincydencja czasowa pomiędzy wypowiedzianą groźbą a wzbudzeniem w zagrożonym uzasadnionej obawy, iż będzie spełniona. W realiach niniejszej sprawy, z całą pewnością dalszy przebieg zdarzenia z dnia 4 stycznia 2020 r. taką uzasadnioną obawę mógł wzbudzić u pokrzywdzonego M. W. (1).

Oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. Istotą współsprawstwa jest oparte na porozumieniu współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion określonego zabronionego. Nie znaczy to jednak, iż każdy ze sprawców musi wypełnić swoim zachowaniem wszystkie znamiona czynu zabronionego. Wystarczy, że czyni to jeden ze współdziałających a pozostali obejmują swoim zamiarem cały zespół przedmiotowych znamion przestępnego czynu. Konieczne jest przy tym udowodnienie, że ten współdziałający miał świadomość, że współdziała z osobą, która takie znamiona ma wypełnić.

W realiach niniejszej sprawy, ocena zachowania oskarżonych przez pryzmat logiki i doświadczenia życiowego nakazywała uznać, iż od początku ich zamiarem było przewiezienie obu pokrzywdzonych, wbrew woli tych ostatnich, w okolice Ł.. W tym celu - jak wynikało z treści zeznań pokrzywdzonego - oskarżeni zaprosili ich do wnętrza samochodu P. (...), a następnie, uniemożliwiając opuszczenie pojazdu przewieźli w ww. okolicę. Świadek M. W. (1) został przy tym skuty kajdankami przez D. P. (1) w celu ograniczenia możliwości jego ucieczki. Obaj oskarżeni grozili przy tym pokrzywdzonym uszkodzeniem ciała. Uznać zatem należało, iż obaj oskarżeni obejmowali swoją świadomością cały zespół znamion przestępstw z art. 189 § 1 k.k. oraz art. 190 § 1 k.k.

Kwalifikację czynów przypisanych oskarżonych uzupełniał przepis art. 11 § 2 k.k., zgodnie z treścią którego, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Dla przyjęcia, iż zachodzi zbieg kumulatywny przepisów ustawy, miarodajnym jest stwierdzenie w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż zachowanie sprawcy jest zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli i to niezależnie od liczby skutków tego zachowania oraz liczby naruszonych przez nie norm.

Oskarżeni działali umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Brak było przesłanek wyłączających winę bądź bezprawność popełnionego przez nich czynu.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II.

K. D. (1), D. P. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonych z zakresie zarzucanego im czynu z pkt. II. oraz VIII. części wstępnej wyroku nie budziła wątpliwości Sądu.

W zakresie znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i działania wspólnie i w porozumieniu aktualne pozostają rozważania przedstawione przy czynie przypisanym w pkt. I. części dyspozytywnej wyroku.

Zgromadzony materiał dowodowy w tym uwzględnione i opisane przy czynie w pkt. 1.1.2 jednoznacznie wskazywały, iż oskarżeni K. D. (1) i D. P. (1) w dniu 4 stycznia 2020 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu grozili M. W. (1) uszkodzeniem ciała i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Oskarżeni działali umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Brak było przesłanek wyłączających winę bądź bezprawność popełnionego przez nich czynu.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

III.

K. D. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego jemu czynu z pkt. VI. części wstępnej wyroku nie budziła wątpliwości Sądu.

Z powodów opisanych przy ocenie dowodu w postaci opinii sądowo-lekarskiej Sąd opis przypisanego czynu uzupełnił o doznanie przez pokrzywdzonego zaczerwienienia twarzy w wyniku użycia gazu i wyeliminował z tegoż opisu wybicie zęba.

Przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. jest przestępstwem materialnym, a jego dokonanie następuje z chwilą realizacji skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, trwającego nie dłużej niż 7 dni. Nie ulega wątpliwości, iż działalnie oskarżonego K. D. (1) skutkowało doznaniem przez pokrzywdzonego obrażeń opisanych w punkcie III. części wstępnej wyroku (z wyłączeniem wybicia zęba a dodatkowo z zaczerwienieniem twarzy w wyniku użycia gazu) czym oskarżony wyczerpał znamiona przedmiotowe przestępstwa z art. 157 § 2 k.k.

Oskarżony działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Brak było przesłanek wyłączających winę bądź bezprawność popełnionego przez niego czynu.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

V.

K. D. (1), D. P. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonych z zakresie zarzucanego im czynu z pkt. IV. oraz IX. części wstępnej wyroku, kwalifikowanego z art. 148 § 1 k.k. nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd uznał przy tym, iż oskarżeni dopuścili się zarzucanego im przestępstwa działając w zamiarze ewentualnym.

W realiach niniejszej sprawy, ocenione przez Sąd wyjaśnienia oskarżonych dotyczące przebiegu zdarzenia, razem z pozostałym dowodami zgromadzonymi w sprawie, w tym przede wszystkim zeznaniami świadka M. W. (1) oraz konkluzjami opinii sądowo-lekarskich i biologicznych dały podstawę w ocenie Sądu do przyjęcia, iż obaj działający wspólnie i w porozumienie oskarżeni godzili się na to, iż podejmowane przez nich działania skutkować będą śmiercią pokrzywdzonego K. W. (1).

Dyspozycję art. 148 § 1 k.k. wypełnia ten, kto zabija człowieka. Przedmiotem ochrony jest tu życie człowieka od momentu narodzin do śmierci. Strona podmiotowa zabójstwa charakteryzuje się umyślnością. Może mieć ona postać zarówno zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego. Jak trafnie podkreśla się w orzecznictwie, w sprawach o zabójstwo niezwykle rzadko zdarza się, że sprawca artykułuje swój zamiar. Zazwyczaj ustala się go na podstawie okoliczności, jakie towarzyszą zabójstwu ( vide: wyrok S.A. w Katowicach z 4.11.2010 r., II AKa 338/10, KZS 2011/5, poz. 73; wyrok SA w Lublinie z 19.01.2010 r., II AKa269/09, KZS 2010/7-8, poz. 58; wyrok SA we Wrocławiu z 27.06.2018 r., II AKa 187/18, LEX nr 2525480).

Zamiar bezpośredni polega na tym, że sprawca chce popełnić czyn zabroniony. W ramach zamiaru bezpośredniego umieszcza się także tzw. przestępstwo nieuchronne, czyli sytuacje, kiedy sprawca zdaje sobie sprawę z tego, że zrealizowanie jego zamierzenia (tego, czego wprost chce) doprowadzi do urzeczywistnienia innego stanu rzeczy, relewantnego prawnokarnie ( vide: Wąsek w: Górniok i in. T. 1, s. 105-106; Budyn- kulik, Umyślność, s. 35-38; Komentarz aktualizowany do art. 9 Kodeksu Karnego, LEX). Element woli zawarty w zamiarze bezpośrednim, określony czasownikiem chce rozumiany jest w prawie karnym szerzej niż w języku potocznym i obejmuje również takie sytuacje, w których sprawca zdaje sobie sprawę z nieuchronności pewnych skutków, nawet jeśli mu na nich nie zależy. ( Lech Gardocki. Prawo karne, Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2007 str. 77) Podobne stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie. Wskazuje się, że „ świadomie podejmowane zachowanie prowadzić może do dwojakiego rodzaju wniosków w zależności od tego, czy skutek uboczny najdalej idący jest nieuchronny albo czy skutek ten jest wysoce prawdopodobny. W pierwszym przypadku sprawcy można przypisać zamiar bezpośredni, w drugim zaś zamiar ewentualny.” ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23.01.2014 r., II AKa 256/13, LEX nr 1419071.

Ustalenia dotyczące zamiaru zabójstwa, jak wskazuje orzecznictwo i poglądy doktryny, winny wynikać z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia. Do okoliczności przedmiotowych niewątpliwie zaliczyć należy: rodzaj użytego narzędzia, siłę zadawania ciosów, ich umiejscowienie.

Przy opisie dowodów stanowiących podstawę dla ustaleń faktycznych co do niniejszego czynu Sąd wskazał, z jakich powodów uznał, iż ciosy ostrzem maczety pokrzywdzonemu K. W. zadawał zarówno oskarżony K. D. (1) (jeden cios, zadany z dużą siłą, skutkujący doznaniem przez pokrzywdzonego rany rąbanej lewego podudzia, uszkodzeniem naczyń krwionośnych, w tym naczynia tętniczego i krwotokiem z rany, co doprowadziło do śmierci pokrzywdzonego) oraz D. P. (1) (pozostałe ciosy, których mechanizmu powstania - stosownie do treści opinii sądowo-lekarskiej - nie mógł tłumaczyć przebieg zdarzenia wskazany przez oskarżonego K. D. w toku eksperymentu procesowego, tj. rana cięta tułowia i rana cięta lewego podudzia, powstałe od uderzeń zadanych ze średnią siłą).

W ocenie Sądu rodzaj i właściwości narzędzia użytego przez oskarżonych (maczeta) siłą zadawanych ciosów (duża w przypadku K. D., średnia w przypadku D. P.), zadawanie ciosów w okolice lewego podudzia, tj. okolicy silnie ukrwionej, świadczy w ocenie Sądu o tym, iż obaj oskarżeni przewidywali możliwość pozbawienia K. W. życia oraz na taki skutek się godzili. W ocenie Sądu każda dorosła osoba posiada wiedzę, jakie skutki może wywoływać zadawanie ciosów ostrą stroną maczety drugiemu człowiekowi, a do tej wiedzy nie są potrzebne żadne wiadomości specjalne.

Wskazać należy, iż z przeprowadzonych opinii sądowo-psychiatrycznych wynikało, iż obaj oskarżeni nie mieli tempore criminis z przyczyn chorobowych zniesionej bądź w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Z opinii sądowo-psychologicznej wynikało zaś, iż nie działali oni pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okoliczności, a ich poziom natężenia ich emocji nie był na tyle głęboki aby zaburzał zdolność myślenia, kontroli zachowań i ich bieżącej modyfikacji. U obu rozpoznano natomiast osobowość z cechami nieprawidłowymi w obszarze struktury osobowości m.in. w zakresie potrzeb, postaw, wartości, cech, obrazu siebie i uczuciowości, nieprawidłowo ukształtowanej, wykazującej cechy dyssocjalne.

W ocenie Sądu nie budziło zatem wątpliwości, iż obaj oskarżeni, biorąc pod uwagę ich wiek i cechy osobowościowe, przewidywali, iż działanie polegające na zadawaniu ciosów maczetą, połączonych z uderzeniami w głowę, tułów i nogi zarówno rękami jak i nieustalonym narzędziem, powodujące obrażenia w opisane w opinii sądowo-lekarskiej, może spowodować śmierć pokrzywdzonego, czy to w obliczu samych uderzeń maczetą bądź jak to się ostatecznie stało w wyniku wykrwawienia, będącego następstwem doznanego obrażenia w postaci rany rąbanej podudzia lewego.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało jednoznacznie, iż pomiędzy oskarżonym D. P. (1) a pokrzywdzonym K. W. (1) zaistniał konflikt. Niezależnie od przyjęcia za wyjaśnieniami oskarżonego, czy miał on swoje podłoże w niezwróconej mu przez pokrzywdzonego K. W. pożyczce czy też - jak podnosili świadkowie M. W. (1) i M. M. - powód nieporozumienia były kwestie związane z handlem tzw. "dopalaczami" oskarżeni w prozaiczny w porównaniu do wartości jakimi są ludzkie zdrowie i życie antagonizm postanowili rozwiązać w siłowy sposób.

Twierdzenia oskarżonych, iż chcieli jedynie nastraszyć pokrzywdzonego w świetle tego w jaki sposób wykorzystali następnie narzędzie w postaci maczety jawiły się jako naiwne i niewiarygodne. Wskazać należy, iż brak było podstaw faktycznych i prawnych do zakwalifikowania całego zdarzenia - o co wnosili obrońcy obu oskarżonych - jako czynu z art. 158 § 1 k.k. Nie stwierdzono wystąpienia żadnych obrażeń po stronie pokrzywdzonych. Świadek M. W. (1) stanowczo wskazywał, iż K. W. (1) nie tylko nie miał w ręku maczety, ale też nie wdawał się w żaden sposób w szarpaninę z oskarżonymi. Sami przecież oskarżeni wyjaśniali, iż po początkowych ciosach zadanych przez D. P. pokrzywdzony K. W. wyrwał się i uciekał. Ucieczkę pokrzywdzonego widział też świadek M. O.. To oskarżony D. P. (1) pobiegł za pokrzywdzonym i przyprowadził go ponownie na miejsce zdarzenia. Podkreślić także należy, iż oskarżony D. P. dobrowolnie wyciągnął maczetę z użytkowanego przez siebie pojazdu P. (...) i zadawał ciosy pokrzywdzonemu, oskarżony K. D. (1) natomiast nieprzymuszany podniósł narzędzie po odrzuceniu go przez D. P. (1) i zadał następnie cios pokrzywdzonemu, który finalnie okazał się śmiertelny.

Także zachowanie oskarżonych po zdarzeniu i opuszczeniu jego miejsca świadczy o tym, iż godzili się na śmierć pokrzywdzonego. W ocenie Sądu nie polegały na prawdzie wyjaśnienia K. D., jakoby uciskał on ranę pokrzywdzonego K. W.. W żaden sposób w ratowanie życia pokrzywdzonego nie był także zaangażowany oskarżony D. P., który zresztą sam przyznawał, iż spanikowany opuścił miejsce zdarzenia. Dla oceny zamiaru oskarżonego K. D. (1) nie sposób przeceniać było okoliczności, iż nakazał on pokrzywdzonemu M. W. (1) zadzwonić na pogotowie. Oskarżony zamiast bowiem zadzwonić samemu, to zmusił do tego M. W. (1), wcześniej przez niego pobitego i co do którego zresztą miał podejrzenia, iż może znajdować się pod wpływem substancji odurzających. Nawet przyjęcie tak często akcentowanej przez oskarżonego K. D. okoliczności związanej z uciskaniem rany K. W. - na co nie pozwalał zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy - w ocenie Sądu mogłoby jedynie wykluczać po stronie oskarżonego istnienie bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonego, a przecież tego zamiaru działaniu oskarżonego K. D. Sąd nie przypisał.

Przedstawione wyżej okoliczności, oceniane łącznie i we wzajemnym powiązaniu prowadzi w ocenie Sądu do jednoznacznego wniosku i niebudzącego wątpliwości wniosku, iż oskarżeni D. P. (1) i K. D. (1) działając wspólnie i w porozumieniu akceptowali przewidywany skutek swoich zachowań i godzili się na ich konsekwencję swoich działań jaką była ostatecznie śmierć pokrzywdzonego K. W. (1).

Oskarżeni działali umyślnie i w zamiarze ewentualnym. Brak było przesłanek wyłączających winę bądź bezprawność popełnionego przez nich czynu.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

VII.

K. D. (1), D. P. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonych z zakresie zarzucanego im czynu z pkt. V. oraz X. części wstępnej wyroku nie budziła wątpliwości Sądu.

Przestępstwo z art. 245 k.k. jest przestępstwem kierunkowym, dla którego przypisania wymagane jest ustalenie szczególnej strony podmiotowej w postaci zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu tj. działania w celu wywarcia wpływu na świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela albo oskarżonego (vide: wyrok SN z dnia 5 listopada 2015 r., IV KK 165/15, Lex nr 1943225).

Ze zgromadzonego i ocenionego przez Sąd materiału dowodowego wynikało jednoznacznie, iż obaj oskarżeni, działający wspólnie i w porozumieniu bezpośrednio po dokonaniu zabójstwa K. W. (1) użyli wobec pokrzywdzonego M. W. (1) groźby bezprawnej polegającej na zapowiedzi pozbawienia go życia w celu wywarcia na niego wpływu zmierzającego do powstrzymania wymienionego od zawiadomienia organów ścigania o zabójstwie, którego był świadkiem i od składania w charakterze świadka relacji z przebiegu z tego zdarzenia i osobach sprawców. Tym samym oskarżeni wypełnili znamiona przestępstwa z art. 245 k.k.

Oskarżeni działali umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Brak było przesłanek wyłączających winę bądź bezprawność popełnionego przez nich czynu.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

VIII.

K. D. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego jemu czynu z pkt. VI. części wstępnej wyroku nie budziła wątpliwości Sądu.

Przestępstwa z art. 62b ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2019.851 t.j.) dopuszcza się ten, kto wbrew przepisom ustawy, posiada nowe substancje psychoaktywne.

W rozumieniu art. pkt 11a przedmiotowej ustawy nową substancją psychoaktywną jest każda substancja lub grupy substancji pochodzenia naturalnego lub syntetycznego w formie czystej lub w formie preparatu działająca na ośrodkowy układ nerwowy, inną niż substancja psychotropowa i środek odurzający, stwarzająca zgodnie z rekomendacją zespołu ds. oceny ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi związanych z używaniem nowych substancji psychoaktywnych, o której mowa w art. 18b ust. 1 pkt 3, zagrożenia dla zdrowia lub zagrożenia społeczne porównywalne do zagrożeń stwarzanych przez substancję psychotropową lub środek odurzający, lub które naśladują działanie tych substancji, określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 44f pkt 3 ustawy.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci protokołu przeszukania i opinii wynikało jednoznacznie, iż w dniu 5 stycznia 2020 r. oskarżony K. D. (1) posiadał nową substancję psychoaktywną z grupy II - (...) w postaci 3,43 g 3,4-metylenodioxy-PV8.

Bez znaczenia dla ustalenia prawnokarnej odpowiedzialności oskarżonego z art. 62b ust. 1 ustawy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii były podnoszone przez oskarżonego okoliczności - którym notabene Sąd nie dał wiary, uznając je za nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej - związane z wejściem przez niego w posiadanie niedozwolonej substancji. W ocenie Sądu znamię czasownikowe "posiadać" należy rozumieć bowiem jako faktyczne, choćby krótkotrwałe władztwo nad rzeczą Sposób zaś postępowania oskarżonego z przedmiotową substancją, związany z ukrywaniem jej w bieliźnie bez wątpienia świadczył o tym, iż oskarżony miał świadomość posiadania substancji której posiadanie jest zabronione na gruncie obowiązujących przepisów.

Oskarżony działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Brak było przesłanek wyłączających winę bądź bezprawność popełnionego przez niego czynu.

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. D. (1), D. P. (1)

I.

I.

Oskarżeni w zakresie przypisanego im czynu działali umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanego im czynu.

W chwili jego popełnienia oskarżeni nie mieli zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności i w pełni zdawali sobie sprawę z bezprawności przedsiębranego działania.

W ocenie Sądu wymierzone kary pozbawienia wolności czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełniają swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Wymierzone kary nie przekraczają stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, przejawiający się w godzeniu w tak istotne dobra prawne jak wolność lokomocyjna i wolność od strachu;

- uprzednią karalność

K. D. (1), D. P. (1)

II.

II.

Oskarżeni w zakresie przypisanego im czynu działali umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanego im czynu.

W chwili jego popełnienia oskarżeni nie mieli zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności i w pełni zdawali sobie sprawę z bezprawności przedsiębranego działania.

W ocenie Sądu wymierzone kary pozbawienia wolności czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości a także spełniają swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Wymierzone kary nie przekraczają stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, przejawiający się w godzeniu w tak istotne dobro prawne jak wolność od strachu;

- uprzednią karalność

K. D. (1)

III.

III.

Oskarżony w zakresie przypisanego mu czynu działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanego jemu czynu.

W chwili jego popełnienia oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności i w pełni zdawał sobie sprawę z bezprawności przedsiębranego działania.

W ocenie Sądu wymierzona kara pozbawienia wolności czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości a także spełniają swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Wymierzona kara nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, przejawiający się w godzeniu w tak istotne dobra prawne jak zdrowie człowieka;

- uprzednią karalność.

K. D. (1)

IV.

III.

rozstrzygnięcie w przedmiocie orzeczonego zadośćuczynienia znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 46 § 1 k.k.

W ocenie Sądu orzeczenie takiego środka stanowić będzie dla oskarżonego dodatkowy element oddziaływania poprawczego i wychowawczego, a dla pokrzywdzonego kompensować będzie szkody i krzywdy mające swoje źródło w przestępstwie.

Do zadośćuczynienia odpowiednie zastosowanie znajdują odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego. Wskazać należy, iż jego wysokość determinowana jest charakterem i rozmiarem krzywd doznanych przez pokrzywdzonego a dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia znaczenia nie ma sytuacja majątkowa sprawcy.


W ocenie Sądu orzeczona kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do rozmiaru krzywd doznanych przez M. W. (1).

K. D. (1), D. P. (1)

V.

V.

Oskarżeni w zakresie przypisanego im czynu działali umyślnie, w zamiarze ewentualnym. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanego im czynu.

W chwili jego popełnienia oskarżeni nie mieli zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności i w pełni zdawali sobie sprawę z bezprawności przedsiębranego działania.

W ocenie Sądu wymierzone kary pozbawienia wolności czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości a także spełniają swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Wymierzone kary nie przekraczają stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie:

- niezwykle wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, przejawiający się pozbawieniu życia;

- sposób działania sprawców, przejawiający się zadawaniu ciosów maczetą bezbronnemu człowiekowi;

- uprzednią karalność;

- działanie w zamiarze ewentualnym;

- wyrażony żal i przeproszenie matki pokrzywdzonego K. W.

K. D. (1), D. P. (1)

VI.

V.

rozstrzygnięcie w przedmiocie orzeczonego zadośćuczynienia znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 46 § 1 k.k.

W ocenie Sądu orzeczenie takiego środka stanowić będzie dla oskarżonych dodatkowy element oddziaływania poprawczego i wychowawczego a dla pokrzywdzonego kompensować będzie szkody i krzywdy mające swoje źródło w przestępstwie.

Do zadośćuczynienia odpowiednie zastosowanie znajdują odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego. Wskazać należy, iż jego wysokość determinowana jest charakterem i rozmiarem krzywd doznanych przez pokrzywdzonego, a dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia znaczenia nie ma sytuacja majątkowa sprawcy.


W ocenie Sądu jakkolwiek nie sposób przełożyć krzywd związanych z pozbawieniem życia człowieka na pieniądze, tak orzeczona kwota zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł przynajmniej w pewnym stopniu pozwoli na zrekompensowanie krzywd doznanych przez matkę K. W. (1) w związku ze śmiercią jej syna. Należy zauważyć, iż orzeczona kwota nie jawi się jako wysoka, stanowi raptem koszt wynajmu samochodu P. (...) przez kilka miesięcy, a do czynienia mamy z pozbawieniem życia człowieka.

K. D. (1), D. P. (1)

VII.

VII.

Oskarżeni w zakresie przypisanego im czynu działali umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanego im czynu.

W chwili jego popełnienia oskarżeni nie mieli zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności i w pełni zdawali sobie sprawę z bezprawności przedsiębranego działania.

W ocenie Sądu wymierzone kary pozbawienia wolności czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości a także spełniają swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Wymierzone kary nie przekraczają stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, przejawiający się w godzeniu w dobra prawne jakim jest prawidłowe i wolne od nacisków funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości;

- uprzednią karalność

K. D. (1)

VIII.

VIII.

Oskarżony w zakresie przypisanego mu czynu działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanego jemu czynu.

W chwili jego popełnienia oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności i w pełni zdawał sobie sprawę z bezprawności przedsiębranego działania.

W ocenie Sądu wymierzona kara grzywny czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości a także spełnia swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Wymierzona kara nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa.

Nadto wysokość stawki dziennej grzywny znajdowała swoje uzasadnienie w warunkach osobistych, rodzinnych, sytuacji majątkowej i możliwościach zarobkowych oskarżonego.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, przejawiający się w godzeniu w tak istotne dobra prawne jak zdrowie publiczne;

- uprzednią karalność.

K. D. (1), D. P. (1)

IX.

rozstrzygnięcie w przedmiocie połączenia oskarżonym wymierzonych kar pozbawienia wolności znajdowało swoje oparcie w przepisach art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją kodeksu karnego z dniem 24 czerwca 2020 r. - tj. brzmieniu najbardziej korzystnym dla oskarżonych.

Wymierzając oskarżonym kary łączne po 15 lat pozbawienia wolności Sąd zastosował zasadę absorpcji, uznając, iż za takim orzeczeniem przemawia związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy czynami, dominujący charakter przypisanego im czynu z art. 148 § 1 k.k., bliska odległość czasowa dzieląca poszczególne przestępstwa oraz forma winy sprawców.

W ocenie Sądu orzeczenie kar łącznych pozbawienia wolności na zasadzie kumulacji bądź asperacji powodowałoby ukształtowanie tych kar w wymiarach przekraczających potrzeby resocjalizacyjne.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. D. (1), D. P. (1)

X.

IX.

rozstrzygnięcie w przedmiocie zaliczenia na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności okresów zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonych znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 63 § 1 k.k.

K. D. (1)

XI.

VIII.

rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodu rzeczowego znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

K. D. (1), D. P. (1)

XII.

I., III., V.

rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 230 § 2 k.p.k.

K. D. (1)

XIII.

III.

rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodu rzeczowego znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 44 § 2 k.k.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XV.

rozstrzygnięcie o zasądzeniu od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kosztach procesu znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 627 k.p.k., natomiast na podstawie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Są zwolnił oskarżonych od obowiązku uiszczenia opłaty.

7.  Podpis

SSO Tomasz Kaszyca SSO Agnieszka Marchwicka