Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 699/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 czerwca 2021 roku sygn. akt II K 721/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. podniesiony przez oskarżoną D. K. i jej obrońcę zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie oskarżonej za winną dokonania zarzucanego jej czynu, mimo że zgromadzony materiał dowodowy winy tejże nie potwierdza, a to na skutek przyjęcia z naruszeniem art. 16 & 1 i 2 k.k., że dokonanie zarzucanego czynu stanowią podjęte przez w.w. czynności, które hipotetycznie miały za zadanie stworzyć warunki do przedsięwzięcia zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności przysposobienie środków w postaci zabezpieczonych rzeczy, które nigdy nie miały charakteru towaru w rozumieniu wskazanego przepisu i stanowiły prywatną własność oskarżonej,

2. podniesiony przez oskarżoną i jej obrońcę zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, mającego wpływ na treść wyroku tj.:

a. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów w postaci:

- zeznań świadka K. K., polegającej na błędnym uznaniu, iż jego zeznania są spójne i konsekwentne, dowodzą że przedmioty zabezpieczone u oskarżonej są podrobione, w sytuacji gdy świadek nie jest biegłym sądowym, swoją ocenę przedmiotów oparł wyłącznie na badaniu organoleptycznym za pomocą wzroku i dotyku, bez użycia jakiegokolwiek oryginalnego przedmiotu dla porównania z rzekomą "próbką", bez wyjaśnienia jakie znaki szczególne winien mieć oryginalny towar, jak owe znaki wyglądają, gdzie winny być umieszczone, z jakiego rodzaju materiałów winny być wykonane przedmioty oryginalne,

- zeznań świadka D. D., które nie zostały przez sąd uwzględnione tylko i wyłącznie z uwagi na fakt, iż świadek zeznał, że nie wie jakie rachunki płaciła oskarżona w Galerii (...), gdyż najczęściej płaciła kartą a załączone przez nią paragony wskazują na płatność gotówką, co w ocenie sądu pierwszej instancji rozmija się z zeznaniami świadka, w sytuacji gdy sąd w zupełności pomija fakt że świadek był z oskarżoną na zakupach tylko około 5 razy w roku 2016, 2017, 2018 i 2019, co nie wyklucza innych wyjazdów oskarżonej do wskazanej galerii bez jego obecności; przywołane przez sąd paragony datowane są na dzień 26. 02. 2017 roku - kwota 899,60 złotych płatność gotówką, na dzień 16. 06.2017 roku - kwota 1451,40 złotych płatność gotówką, na dzień 20.06. 2017 roku - kwota 873 złotych płatność kartą, na dzień 24.02.2018 roku - kwota 4411,25 złotych płatność gotówką, co do których to lat świadek zeznał, iż był z oskarżoną we wspomnianej galerii, kiedy to oskarżona mogła zapłacić kartą, a więc brak jest paragonów za rok 2016, 2019 ,

- notatki urzędowej ( karta 1-2 akt ), oferty z (...) ( karta 5 - 6 akt ), pisma specjalisty do (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. ( karta 27 - 41 akt ), które stanowiły podstawę przyjęcia przez sąd, iż to oskarżona zamieszczała na portalu ogłoszeniowym (...) jako użytkownik o nicku (...) podając nr (...), ogłoszenia o sprzedaży markowej odzieży, obuwia, galanterii, tylko i wyłącznie na podstawie ustalenia, iż logowania miały miejsce z adresów IP przypisanych do klienta sieci (...), którym była oskarżona , w sytuacji gdy sąd nawet nie ustalił na kogo zarejestrowany jest wskazany w ogłoszeniach nr telefonu ( nigdy nie należał on do oskarżonej ), ani też kto w dniu 5 października 2013 roku, przy użyciu adresu e- mail (...) i nr tel. (...) utworzył na portalu (...) konto użytkownika o nr (...), a uwadze sądu umyka, iż sam fakt logowania na portalu (...) z adresu IP przypisanego do oskarżonej w sieci (...) nie oznacza jeszcze, że czyniła to sama oskarżona, nadto nie oznacza że za jego pośrednictwem dokonywano obrotu towarami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi,

- paragonów złożonych przez oskarżoną do akt sprawy na potwierdzenie, że dokonywała ona począwszy co najmniej od 2013 roku zakupów markowych ubrań, poprzez niezasadne uznanie przez sąd, iż nie mają one znaczenia dla sprawy, gdyż paragony opłacone gotówką nie pozwalają na identyfikację osoby kupującej, w sytuacji gdy wszystkie paragony co do zasady nie są imienne, nie dają możliwości identyfikacji osoby kupującej, a mało prawdopodobna jest okoliczność aby oskarżona zgromadziła tylko i wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania tak dużą ilość paragonów, z tak różnych lat,

- zeznań świadka E. P., które sąd pominął, a z których jednoznacznie wynika, że oskarżona zawsze nosiła dobre, markowe ubrania, a świadek jeździła z oskarżoną do galerii handlowych w P. czy Ł. na zakupy,

- wyjaśnień oskarżonej, która podnosiła że zabezpieczone u niej rzeczy zakupiła na własny użytek, którym sąd nie dał wiary mimo, że zabezpieczone towary były w pojedynczych rozmiarach; sąd nie ustalił czy rozmiar z metki odpowiadał standardom europejskim w sytuacji, gdy powszechnie wiadomo, iż w szczególności towary wyprodukowane w C. ( w tym te markowe ) mają rozmiarówkę rozbieżną z tą przyjętą w Europie, podobnie jak towary włoskich marek nie odpowiadają swoją rozmiarówką rozmiarom stosowanym w większości krajów europejskich; oskarżona przedstawiła szereg paragonów potwierdzających fakt zakupu towarów drogich marek, które znajdowały się w jej domu; fakt zakupu drogich towarów przez oskarżoną potwierdził świadek D. D.;

a zatem sąd nie zgromadził żadnych dowodów potwierdzających fakt, iż to oskarżona założyła konto na portalu (...), że nr telefonu podany w ogłoszeniach należy do oskarżonej, że to ona dokonywała logowania na koncie użytkownika o nicku (...); brak jakiegokolwiek dowodu aby oskarżona miała choćby zamiar wprowadzenia do obrotu jakiegokolwiek towaru,

b. art. 17 & 1 pkt. 1 k.p.k , art. 5 & 2 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie przez sąd pierwszej instancji i wyrokowanie, w sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających popełnienie przez oskarżoną czynu z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej oraz brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia, a dowody na których oparł się sąd, jako wątpliwe w zakresie winy oskarżonej w kontekście art. 5 & 2 k.p.k., powinny być ocenione na jej korzyść,

3. podniesiony przez oskarżoną zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez:

- błędne przyjęcie, że zabezpieczone rzeczy stanowiły towar w rozumieniu art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej a nie prywatne rzeczy oskarżonej, podczas gdy rzeczy te nie były przeznaczone do sprzedaży, a więc nie stanowiły przedmiotu usiłowania dokonania obrotu, jak i nie były przedmiotem dokonania obrotu w rozumieniu wskazanego przepisu,

- przyjęcie wbrew przepisom prawa karnego, że czynności które przypisano oskarżonej, a które hipotetycznie można byłoby uznać za przygotowanie, stanowią dokonanie zarzucanego czynu,

a w konsekwencji powyższego przyjęcie, mimo braku dowodów, że oskarżona dokonała zarzucanego jej czynu z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej, gdyż wypełniła łącznie wszystkie jego znamiona

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zbieżność zarzutów podniesionych przez oskarżoną D. K. i jej obrońcę powoduje zasadność ich łącznego rozpoznania.

Na wstępie podnieść należy, że obraza prawa materialnego może stanowić podstawę odwoławczą jedynie wówczas, gdy prawo to zostało wadliwie zinterpretowane przez sąd pierwszej instancji, to jest gdy sąd ten przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy wadliwie zastosował określony przepis prawa materialnego, mimo że w okolicznościach danej sprawy nie było to dopuszczalne lub, gdy nie zastosował przepisu prawa materialnego, pomimo że w konkretnym układzie jego zastosowanie miało charakter obligatoryjny. Nie ma natomiast obrazy prawa materialnego wtedy, gdy - jak w omawianym przypadku - apelant w istocie rzeczy kwestionuje przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne i nie dopatruje się w zachowaniu oskarżonej przestępstwa, jakie zostało jej przypisane. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 1978 r., sygn. akt I KR 155/78, OSNKW 1997 r. Nr 12, poz. 233; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 lipca 2001 r., sygn. II AKA 118/01, OSPriP 2002, nr 11, poz. 28; por. też S. Zabłocki, "Postępowanie odwoławcze (…)", Warszawa 1997 r., s.77).

Wbrew wywodom obu apelacji sąd pierwszej instancji respektując nakaz wynikający z art. 7 k.p.k. należycie przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej D. K., a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonej D. K. w zakresie przypisanego jej czynu.

Jak słusznie wywiódł sąd pierwszej instancji, o udziale oskarżonej w obrocie towarem - odzieżą i obuwiem, oznaczonym podrobionymi znakami towarowymi, przekonuje jej duża aktywność przez okres ponad roku tj. od 28 lutego 2017 roku na portalu ogłoszeniowym (...), na którym jako użytkownik o nicku (...) zamieszczała ogłoszenia o sprzedaży markowej odzieży i obuwia ( 123 ogłoszenia ). O tym, że działania te były udziałem właśnie oskarżonej D. K., a nie jak sugerują skarżący, żadnej innej osoby świadczy fakt, że logowania na koncie użytkownika o nicku (...) miały miejsce z adresów IP przypisanych do niej jako klienta sieci (...). Na oskarżoną D. K. zarejestrowana została umowa o dostawę usług internetowych z operatorem sieci (...). Zamieszkuje ona wprawdzie z 21 letnim synem P. K., ale nie on jest stroną rozważanej umowy, a oskarżona nigdy w toku procesu nie wskazała na jego osobę jako korzystającą z jej konta, założonego na portalu (...) w stosunkowo odległym terminie, bo w dniu 5 października 2013 roku.

Co istotne operator sieci komórkowej O. wskazał jako abonenta numeru telefonu (...) (...), pojawiającego się jako numer kontaktowy w zamieszczanych na portalu (...) ogłoszeniach, J. W. która jest matką oskarżonej. O tym, że telefon ten był użytkowany przez oskarżoną D. K., przekonują faktury załączone przez jej obrońcę w postępowaniu sądowym, stanowiące dowód dokonywanych przez nią zagranicznych zakupów internetowych ( karta 165, 166, 168, 170, 171, 172 ), na których widnieje podany przez kupującą D. K. wskazany numer telefonu.

Kolejnym dowodem przekonującym o udziale oskarżonej w obrocie towarem oznaczonym podrobionymi znakami towarowymi, były ujawnione i zabezpieczone w toku przeszukania miejsca jej zamieszkania, rzeczy w postaci odzieży i obuwia w znacznej ilości - 36 sztuk, opatrzone metkami czy przywieszkami znanych markowych firm, przy czym wszystkie te rzeczy nie były oryginalne. Produkty te zostały poddane oględzinom dokonanym przez przedstawicieli pokrzywdzonych firm, posiadających stosowną wiedzę i przeszkolenie w zakresie rozpoznawania oryginalnych towarów oraz identyfikowania kopii i wersji wyrobów, którzy ocenili je jako podrobione wskazując na cechy różniące je od wyrobów oryginalnych. Sąd rejonowy był uprawniony do uznania zeznań K. K., Z. M. i J. K. za spójne i konsekwentne, a przede wszystkim miarodajne w kwestii potraktowania zabezpieczonych u oskarżonej przedmiotów jako podrobione. Nie mają racji skarżący poddając w wątpliwość kompetencje ostatnio wymienionych i zarzucając niezasadne oparcie przez tychże oceny zabezpieczonych przedmiotów wyłącznie na badaniu organoleptycznym oraz zaniechanie opiniowania przez biegłego. Zdaniem sądu odwoławczego przeprowadzone badania wcale nie wymagały wiadomości specjalnych tylko gruntownej znajomości używanych przez poszczególne firmy oznaczeń produkowanych towarów oraz rozsądnego i obiektywnego podejścia do ich właściwości przez dokonujące weryfikacji osoby. Oczywistym jest, że w interesie pokrzywdzonych firm leżało profesjonalne przeszkolenie swoich przedstawicieli w zakresie rozpoznawania oryginalnych produktów. Dlatego kwestionowanie fachowości i rzetelności przeprowadzonego przez nich badania zabezpieczonej w sprawie odzieży i obuwia, uznać należy za bezpodstawne.

Słuszne jest zatem stanowisko sądu pierwszej instancji, że posiadanie przez oskarżoną D. K. w miejscu zamieszkania rzeczy w różnych rozmiarach - S, M, L, XL oraz butów w rozmiarach 36 - 39, oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi, a nadto paranie się przez nią internetową sprzedażą towarów od 27 lutego 2017 roku za pośrednictwem portalu ogłoszeniowego (...) świadczy o tym, że dokonywała ona w sposób ciągły obrotu zabezpieczonym towarem, oferowała go do sprzedaży internetowej, przez co realizowała znamiona czynu z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej. Takie działanie nie może być traktowane jako niekaralne przygotowanie tylko dlatego, że - jak wywiodła oskarżona - przedmioty zabezpieczone w jej domu nie były zapakowane do wysyłki. Przypomnieć należy, że zostały przecież przez oskarżoną zakupione, były opatrzone metkami i przeznaczone do dalszej odsprzedaży osobom, które nawiążą kontakt na wskazany przez oskarżoną w ogłoszeniu numer telefonu. Zauważyć też trzeba, że w przypadku sprzedaży internetowej sprzedawca często sprzedaje w domu, w związku z czym miejsce zamieszkania pełni rolę magazynu, w którym gromadzone są przedmioty oferowane do sprzedaży, również jeszcze niezapakowane do wysyłki.

W doktrynie przyjmuje się, że przez dokonanie obrotu towarem zarejestrowanym znakiem towarowym, którego osoba dokonująca obrotu nie ma prawa używać, należy rozumieć udostępnianie towaru oznaczonego takim znakiem jego nabywcom. Chodzi zatem o udział w ogóle w obrocie ( por. Janusz Raglewski - komentarz teza 32 do art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej; komentarz red. Piotra Kostańskiego teza 14 - 15 do art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej - C.H. Beck 2010 ). Zgodnie zaś z argumentacją zawartą w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2012 roku sygn. III KK 53/12 przez " dokonywanie obrotu " należy rozumieć każdy etap obrotu towarem określonym w art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowe, w tym również oferowanie do sprzedaży, jak miało to miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Sąd pierwszej instancji trafnie, poruszając się w granicach swobodnej oceny dowodów, zdezawuował w całości wyjaśnienia oskarżonej, negującej popełnienie zarzucanego jej czynu. Jej twierdzenie, że ujawnione i zabezpieczone w miejscu jej zamieszkania rzeczy nie stanowiły towaru w rozumieniu art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej, gdyż były jej prywatnymi rzeczami nie przeznaczonymi do sprzedaży, a więc nie były przedmiotem obrotu w rozumieniu wskazanego przepisu, mają charakter gołosłowny. Rzeczy te jakkolwiek stanowiły własność oskarżonej, to nie były przeznaczone do jej prywatnego użytku lecz do dalszej odsprzedaży, o czym przekonuje jej ogłoszeniowa aktywność zawierająca oferty sprzedaży odzieży markowych i znanych firm.

Oskarżona wykazała, że dokonywała na przestrzeni wielu lat ( poczynając od 2013 roku ) zakupu odzieży markowej w różnych punktach handlowych, u legalnie działających przedsiębiorców mających swoje placówki w renomowanych miejscach, przestawiła dowody transakcji w postaci paragonów czy faktur. Zgłoszeni przez nią świadkowie E. P. i D. D. przyznali, że czynności te realizowała również w ich towarzystwie oraz że nosiła ona dobre, markowe ubrania. Dowody te jakkolwiek potwierdzają zakup przez oskarżoną markowych ubrań na jej własny użytek to nie niweczą ustaleń sądu merytorycznego, że wszystkie ujawnione i zabezpieczone w miejscu jej zamieszkania rzeczy nie były oryginalne, a więc nie były tymi zakupionymi u legalnie działających przedsiębiorców, na podstawie posiadanych dowodów zakupu.

Sąd ten zasadnie wywiódł, że oskarżona nie wykazała swej nieświadomości co do braku oryginalnego charakteru nabywanych przedmiotów stanowiących przedmiot osądu w niniejszym postępowaniu. Posiadane przez nią dowody zakupu nie umożliwiły identyfikacji kupowanych rzeczy. Przekonuje argumentacja tego sądu o nieprawdopodobieństwie nabycia wszystkich towarów ( 36 sztuk ) z podrobionym znakami towarowymi u legalnych przedsiębiorców oraz traktująca relację oskarżonej za linię obrony również z powodu posiadania przez zabezpieczone u nie rzeczy różnych rozmiarów - przez odzież rozmiarów S, M, L, XL zaś buty rozmiarów 36 - 39.

Faktury, wystawione na dane personalne oskarżonej, stanowiące dowód dokonanych przez nią zagranicznych zakupów internetowych ( karta 165, 166, 168, 170, 171, 172 ) dowodzą, że na własny użytek nabyła ona odzież o rozmiarze XL lub XXL. Zasadne jest zatem stanowisko sadu rejonowego, iż rozmiary zabezpieczonych towarów wskazują, że nie były przeznaczone na użytek oskarżonej lecz do dalszej odsprzedaży. Jakkolwiek zjawiska pomyłki przy oznaczeniu rozmiaru odzieży czy obuwia nie można wykluczyć, to nieprawdopodobnym jest aby dotyczyło wszystkich kupionych przez oskarżoną rzeczy. Różnice w rozmiarach w obrębie tej samej firmy jeśli nawet się zdarzają, to dotyczą jednego rozmiaru a nie czterech. Chybiony jest zatem zarzut zaniechania przez sąd merytoryczny ustalenia czy rozmiar z metki znajdującej się na każdym z zabezpieczonych przedmiotów odpowiadał standardom europejskim.

Sformułowane zarzuty potraktować należy wyłącznie jako polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami, opartą wyłącznie na gołosłownych i zdezawuowanych w całości wyjaśnieniach oskarżonej.

Chybiony jest także zarzut obrazy przepisu art. 5 & 2 k.p.k.. Przeprowadzone przez sąd merytoryczny postępowanie dowodowe nosi cechy pełności i kompletności. Zebrane dowody poddane zostały ocenie spełniającej rygory określone przepisem art. 7 kpk, która nie wykazała istnienia niedających się usunąć wątpliwości o charakterze obiektywnym, dotyczących okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa oskarżonej. Sąd rejonowy dogłębnie i wszechstronnie przeanalizował całość dostępnego materiału dowodowego, przy zastosowaniu zasad poprawnego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż sąd ten zignorował wskazania wynikające z art. 5 § 2 k.p.k.. Dla oceny naruszenia powyższej reguły dowodowej nie może być bowiem miarodajne to, iż apelant dopatruje się w sprawie wątpliwości, czyniąc w tym zakresie stosowne sugestie w środku odwoławczym. Kluczowe pozostaje natomiast to, czy organ orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonej, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Sąd meriti zaś ani nie powziął ani nie powinien był powziąć tego rodzaju wątpliwości. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w przypadku, gdy pewne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, to nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo. W przedmiotowej sprawie nie pojawiły się więc nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonej. Sąd pierwszej instancji stwierdził to sprawstwo przeprowadzając dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, analizując i oceniając wszystkie dowody w sposób rzetelny i wszechstronny.

W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za ustalone, na jakich dowodach oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej oraz wymiaru kary jest słuszny, zarzuty apelacyjne oskarżonej i jej obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie. Brak było podstaw do zmiany wyroku w kierunku postulowanym przez tych skarżących. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 & 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania. Skoro ze względów przytoczonych w części 3.1 niniejszego opracowania nie było podstaw do uniewinnienia oskarżonej, to także brak podstaw do umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.. Trzeba wszakże zauważyć, iż stwierdzenie ujemnych przesłanek procesowych wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. po rozpoczęciu przewodu sądowego, powoduje konieczność uniewinnienia oskarżonego, a nie umorzenia postępowania.

3.2.

podniesiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) SA 1. zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 46 & 1 i 2 k.k., wynikające z zaniechania nałożenia na sprawcę przestępstwa obligatoryjnego obowiązku naprawienia szkody, podczas gdy na sądzie meriti ciążył obowiązek zastosowania tych przepisów gdyż:

- niewątpliwym skutkiem przestępstwa popełnionego przez oskarżoną było powstanie szkody materialnej i niematerialnej po stronie pokrzywdzonej,

- oskarżona została uznana za winną zarzucanych jej czynów,

- pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył w stosownym terminie wniosek o naprawienie szkody,

- jeżeli orzeczenie obowiązku naprawienia szkody było znacząco utrudnione, sąd mógł orzec nawiązkę, czego nie uczynił,

- wprowadzenie do obrotu produktów nie jest warunkiem orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub nawiązki,

2. zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 626 & 2 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 616 & 1 pkt. 2 k.p.k., & 11 ust. 1 pkt. 1 i ust.2 pkt. 3 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 585,60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, podczas gdy prawidłowa kwota kosztów zastępstwa procesowego należnych oskarżycielowi posiłkowemu to kwota 1 200 złotych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny jest zarzut obrazy art. 46 & 1 i 2 k.k. Zgodnie z jego brzmieniem sąd nie może odmówić nałożenia obowiązku naprawienia szkody, jeśli sprawca został skazany, a pokrzywdzony złożył wniosek o odszkodowanie do czasu zamknięcia przewodu sądowego ( w niniejszej sprawie takowy wniosek został złożony we właściwym czasie - karta 200 - 202 akt sprawy). Jeśli zaś szkoda nie została w pełni udowodniona, sąd orzeka o tym obowiązku w takim zakresie, w jakim została udowodniona, a w przypadku niemożności ustalenia jej wysokości - zgodnie z art. 46 & 2 k.k. orzeka nawiązkę.

Odstąpienie od nałożenia na sprawcę obowiązku naprawienia szkody lub nawiązki byłoby natomiast uzasadnione wtedy gdyby się okazało, że na skutek przestępczego działania sprawcy nie wystąpiła po stronie pokrzywdzonego żadna szkoda.

W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy uznał właśnie, iż brak jest dostatecznych danych, pozwalających na stwierdzenie, że pokrzywdzony w wyniku popełnionego przestępstwa poniósł realną szkodę, wynikającą ze spadku sprzedaży towarów oznaczonych prawidłowo oryginalnymi znakami towarowymi.

Rację ma skarżący, iż z takim poglądem sądu rejonowego nie można się zgodzić. Abstrahuje on bowiem od pojęcia szkody w prawie cywilnym, którego przepisy ( za wyjątkiem zasądzania renty ) w postępowaniu karnym nakazuje stosować art. 46 & 1 k.k.

Cywilistyczne pojęcie szkody jest natomiast rozumiane szeroko, gdyż obejmuje swym zakresem nie tylko poniesione straty ( damnum emergens ), ale i utracone korzyści ( lucrum cessans ), jeśli są one normalnym następstwem przestępnego działania lub zaniechania, a także obejmuje swym zakresem szkodę niemajątkową.

Na te aspekty w ogóle nie zwrócił uwagi sąd pierwszej instancji pomijając np. okoliczność, że oskarżona nie dopełniła obowiązku zakupu licencji na dystrybucję produktów opatrzonych zastrzeżonym znakiem towarowym pokrzywdzonej firmy. Jeśli działałaby w granicach prawa to powinna była uzyskać od właściciela znaków towarowych pozwolenie na ich używanie i uiścić za nie stosowne wynagrodzenie. Zaniechanie takiego zachowania po stronie oskarżonej stanowi więc realną stratę dla pokrzywdzonej firmy.

Przy ocenie wyrządzonej szkody, poza utratą zysku pochodzącego ze sprzedaży towarów i z opłat licencyjnych oraz wymierną wartością rynkową towarów oznaczonych znakami towarowymi, należy wziąć pod uwagę również nakłady finansowe ponoszone przez producenta m. in. na zarejestrowanie znaku towarowego oraz na jego wypromowanie. Oskarżona biorąc udział w obrocie produktów z zastrzeżonymi znakami towarowymi, których używała bez zgody uprawnionego podmiotu, nie poniosła żadnych nakładów finansowych, związanych z marketingiem i promocją tego znaku. Bezprawnie korzystała z renomy już wypromowanego znaku towarowego, z jego rozpoznawalności i atrakcyjności oraz czerpała zyski ze zwiększonego popytu na produkt nim opatrzony.

Trafnie wskazał również skarżący na wystąpienie po stronie legalnego producenta, będącego właścicielem zastrzeżonych znaków towarowych, szkody niemajątkowej z powodu osłabienia renomy tychże znaków (a tym samym obniżenia możliwości zbytu oryginalnych produktów), spowodowanego wprowadzeniem na rynek produktów podrobionych, o gorszej jakości. Obecność na rynku znacznych ilości podrobionych znaków danej marki może powodować odwrócenie się dotychczasowych klientów danej marki lub odstręczenie potencjalnych klientów tej marki, zniechęconych utratą jej prestiżu. Zjawisko podrabiania marek może wywołać u niektórych osób obawy możliwości nieświadomego zakupu towarów podrobionych. Okoliczność, że podrobione towary posiadają (poza naniesionymi znakami towarowymi) analogiczny wygląd jak oryginały, skutkuje realnym niebezpieczeństwem wprowadzenia w błąd klientów, którzy mogli nie zdawać sobie sprawy z faktu nieoryginalnego pochodzenia towarów.

Oskarżona biorąc udział w obrocie towarem - odzieżą i obuwiem, oznaczonym podrobionymi znakami towarowymi, wyrządziła pokrzywdzonej firmie (...) SA realną szkodę, której wysokość jest niewątpliwie trudna do ustalenia.

Trudności w precyzyjnym określeniu wysokości szkody przy naruszeniu prawa do znaku towarowego uzasadniają orzeczenie nawiązki w trybie art. 46 & 2 k.k, zamiast odszkodowania. Kwota 1800 złotych zaproponowana przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) SA, stanowiąca mniej niż 20 % wartości rynkowej oryginalnych produktów, o które zmniejszona została sprzedaż pokrzywdzonej firmy, na skutek dokonania obrotu przez oskarżoną produktami podrobionymi, jawi się jako rozsądna, wyważona i niewygórowana. Dlatego sad odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od oskarżonej D. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) SA nawiązkę w kwocie 1800 złotych, stanowiącą dla tego ostatniego jako pokrzywdzonego swoiste zryczałtowane odszkodowanie.

Nie podlega uwzględnieniu zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 626 & 2 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 616 & 1 pkt. 2 k.p.k., & 11 ust. 1 pkt. 1 i ust.2 pkt. 3 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Zgodnie z zasadą określoną w art. 627 k.p.k. sąd rejonowy zasądził od oskarżonej D. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) SA poniesione przezeń wydatki z tytułu udziału w postępowaniu przygotowawczym pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 360 złotych i za dokonanie przez tegoż pełnomocnika jednej czynności w postępowaniu pierwszoinstancyjnym w kwocie 210 złotych ( czyli 25 % stawki minimalnej określonej w ust.2 pkt. 3 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz. U. z 2018 roku poz. 265 ) oraz z tytułu kosztów wysyłki listów poleconych w kwocie 15, 60 złotych czyli łącznie zasądził kwotę 585, 60 złotych. Żądanie przez skarżącego za reprezentację procesową oskarżyciela posiłkowego przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym stawki minimalnej w kwocie 840 złotych, zamiast przyznanej przez sąd pierwszej instancji kwoty 210 złotych ( a więc żądanie łącznie kwoty 1 215, 60 złotych ) jest nieuprawnione w sytuacji nie uczestniczenia pełnomocnika strony procesowej w rozprawie głównej na żadnym z wielu jej terminów. W tej sytuacji zastosowanie przez sąd rejonowy uregulowań & 12 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 roku poz. 265 ) i zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu wydatków z tytułu dokonania przez jego pełnomocnika jednej czynności w postępowaniu pierwszoinstancyjnym w postaci złożenia oświadczenia o działaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego wraz z wnioskiem o zwrot wydatków ( karta 200 -202 akt sprawy ) jawi się jako zasadne. Dlatego wniosek skarżącego o podwyższenie wysokości przyznanych kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed sądem pierwszej instancji nie podlegał uwzględnieniu.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego obowiązku naprawienia przez oskarżoną wyrządzonej przestępstwem szkody w części, ewentualnie o zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego nawiązki w kwocie 1 800 złotych ( co stanowi mniej niż 20 % wartości rynkowej oryginalnych produktów ) oraz podwyższenie przyznanych kosztów zastępstwa procesowego do kwoty 1 200 złotych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zasądzenie nawiązki był zasadny, zaś wniosek o podwyższenie wysokości przyznanych kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed sądem pierwszej instancji nie podlegał uwzględnieniu. Powody takiego stanowiska zostały przedstawione powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od oskarżonej D. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) SA nawiązkę w kwocie 1800 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody dokonanej zmiany wyroku zostały przedstawione w pkt. 3.2. niniejszego opracowania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 635 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

zaniechanie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub nawiązki, wysokość kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie pierwszoinstancyjne

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana